Το ημερολόγιο ενός φυγά ΧΧXII

 

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του, ο συγγραφέας Μανουέλ Βίβας ανέφερε πως έχουμε πολλά μυστικά στην καρδιά μας, μυστικά που τα ονομάζουμε μοναξιά. Ποιος είσαι όταν είσαι μόνος σου; Τότε είσαι στα αλήθεια ο πραγματικός σου εαυτός ή όχι; Υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός ή είναι και αυτό μια σύλληψη, ένα άλλοθι;

Υπάρχουν κομμάτια που κανένας δεν ξέρει; Που αναπνέουν μόνο όταν δεν υπάρχει κανένας γύρω σου; Είναι πραγματικά δικά σου ή όχι; Που τελειώνει το εγώ και που αρχίζουν οι άλλοι μέσα μας; Πόσες ζωές κουβαλάμε, πόσες ενοχές, αναμνήσεις, όνειρα που δεν είναι δικά μας; 

Είμαστε ένα κουβάρι, που όσο το ξετυλίγεις τόσο μπερδεύεται; Και μήπως αυτό είναι το νόημα, να μπερδευτεί όσο περισσότερο γίνεται; Η σκιά είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη. Όμως όταν έχεις περάσει πολύ καιρό σε αυτήν, είναι δύσκολο να αντέξεις το φως. Προσπαθώντας να ξεχωρίσω τι είναι δικό μου, τι ήταν, και τι δε θέλω πια, δυσκολεύομαι. 

Ίσως να είμαι ρακοσυλλέκτης συναισθημάτων, να δυσκολεύομαι να αποχωριστώ συγκεκριμένα συναισθήματα. Κάποιοι σκοτώνουν κάποια κομμάτια του εαυτού τους - ή έτσι λένε, γιατί απλά είναι drama queens και απλά στρουθοκαμηλίζουν- για να μπορέσουν να συνεχίσουν.

Μου φαίνεται χαζό. Δε νομίζω πως γίνεται. Ίσως κάποια στιγμή να μπορείς να πατήσεις παύση σε συναισθήματα και σκέψεις που δεν μπορούν να συγχρονιστούν με το παρόν που ζεις. Αν και στο σκοτάδι, πάντα ξεφεύγουν από τον έλεγχο, και τότε η ζωή σου μοιάζει με ταινία που η εικόνα και ο ήχος δε συμβαδίζουν.

Προσπαθώ να χαθώ σε άρθρα, φωτογραφίες, video. Σε μια δίνη από λέξεις, ήχους και εικόνες. Αλλά πάντα κάτι με τραβάει έξω λίγο πριν πνιγώ. Η επόμενη ταινία είναι έτοιμη στο μυαλό μου, με βασανίζει γιατί βιάζεται να γεννηθεί. Ελάχιστα μου προκαλούν ανατρίχιλα εδώ και χρόνια. Τώρα που το σκέφτομαι, την τελευταία δεκαετία πολύ λίγα έμειναν τατουάζ στο δέρμα του χρόνου.

Εκτός από κάτι πολύ συγκεκριμένο, από το οποίο εχω πολλές αναμνήσεις και έχει γίνει το μέτρο σύγκρισης για κάθε μέτρο σύγκρισης, τα υπόλοιπα είναι μετρημένα. Μάλλον γέρασα πρόωρα. Δεν έχει σημασία. Ονειρεύομαι μια ταράτσα, ο καλοκαιρινός άνεμος παίρνει μακρυά κάθε περιττή σκέψη. Τα φώτα ψιθυρίζουν τραγούδια, ο ουρανός μας αγκαλιάζει. Η νύχτα είναι μικρή για να σε προστατέψει από τον κόσμο, αλλά στο σκοτάδι όλα τα χρώματα πιάνουν φωτιά. Και ό,τι μένει εκεί, είναι πραγματικά δικό σου.