Ανάβεις τσιγάρο. Ο καπνός γίνεται σύννεφο, τρυπάει το ταβάνι και σε παίρνει μαζί του. Ταξιδεύεις στα χέρια του ανέμου. Γίνεσαι βροχή. Σε νιώθουν όσοι σε ξέρουν. Κάποιους τους ξεδιψάς, κάποιους τους πνίγεις. Κάποιοι δε θα στεγνώσουν ποτε, άλλοι δεν τους άγγιξε ποτέ σταγόνα.
Πέφτεις στη θάλασσα, ταξιδεύεις στις φλέβες των ωκεανών. Γίνεσαι κύμα, καταλήγεις σε άγνωστες και γνώριμες παραλίες. Βγαίνεις στην άμμο, μπερδεύεσαι σε ρούχα, ομπρέλες, παπούτσια. Ταξιδεύεις ξανά. Σε άγνωστα μέρη, σε διαμερίσματα, τρένα, λεωφορεία. Σε σκοτεινά δωμάτια, συναυλίες και σινεμά.
Περνάς από μέρη που έχεις αναμνήσεις, είσαι χιλιάδες κόκκοι άμμου, αλλά αισθάνεσαι κάθε σημείο που βρίσκεσαι. Στον αχνισμένο καθρέφτη την κούραση, στο κραγιόν τη γεύση του φιλιού, στα πιάτα την λαχτάρα, στο άδειο ποτήρι την μοναξιά.
Είσαι ακόμα στην παρατημένη τσάντα μετά το μπάνιο. Μια γάτα που μπορεί να την ξέρεις, μπορεί και όχι, τρίβεται πάνω σου. Στο γουργουρητό της νιώθεις όλη τη ζεστασιά του κόσμου ν'αγκαλιάζει τα κύτταρα σου. Κάποια αδειάζει την τσάντα, βρίσκει το ξεχασμένο πακέτο. Βγαίνει στο μπαλκόνι, για το τελευταίο της μέρας, αυτό που όλοι εύχονται πως θα σβήσει την ένταση και την μετριότητα που προηγήθηκε.
Ανάβει τσιγάρο, ο καπνός γίνεται σύννεφο, τρυπάει το ταβάνι και εύχεσαι η βροχή να σε βρει και να σε ξεδιψάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου