Νομίζω πως πολλά μέρη του εαυτού μου είναι σε νάρκη, χειμερία και θερινή και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα. Θα ξυπνήσουν ποτέ; Δεν ξέρω. Είναι σε κώμα; Πέθαναν; Μήπως είναι καλύτερα έτσι;
Παλεύω να τελειώσω μια ταινία εδώ και 3 μέρες. Δεν είναι κακή, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έχω χάσει εδώ και καιρό την όρεξη μου για ταινίες και σειρές. Θα ήθελα να μπορώ να διαβάσω, οι λέξεις να ξεπλύνουν από τα μάτια μου τις τόσες ανούσιες εικόνες. Ας με συγχωρήσει ο Raymond Chandler, θα το τελειώσω το βιβλίο του πριν το καλοκαίρι. Τώρα ποιας χρονιάς θα είναι δεν ξέρω ..
Σκέφτομαι ήδη πως θα ξοδέψω τα λεφτά που δεν έχω ακόμα. Αθάνατε καπιταλισμέ, ξέρεις πως το καταναλωτικό ένστικτο είναι πανίσχυρο. Καταναλώνω επειδή δεν υπάρχω; Πόσο κοστίζει ένα όνειρο; Πόσο κάνει ο φακός που θέλω να πάρω; Μήπως υπάρχει σε προσφορά; Μαζί με δώρο τη ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω; Όχι; Έστω ένα κιβώτιο ουίσκι;
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος αντίπαλος, όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να τον σκοτώνεις, σε σκοτώνει κι αυτός. Αργά και βασανιστικά. Σε πνίγει με όλη τη δίψα του κόσμου. Δε θυμάμαι ποιος συγγραφέας το είχε γράψει, πως ο χρόνος είναι άπληστος, κλέβει όλες τις λεπτομέρειες για τον εαυτό του.
Και αφήνει το παρόν ένα άδειο περίγραμμα. Περίγραμμα πτώματος απο κιμωλιά σε τόπο εγκλήματος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου