Όταν δημιουργείς, νομίζεις πως απελευθερώνεσαι. Όμως στην πραγματικότητα το χαρτί, το κάδρο, η οθόνη γίνονται ένα κλουβί που μέσα τους κλείνεις όσα σε φυλακίζουν. Δεν ξεφεύγεις ποτέ, ίσως για λίγο. Νομίζεις πως αν αιχμαλωτίσεις όσα σε αιχμαλωτίζουν θα ελευθερωθείς.
Ίσως απλά να επεκτείνεις το κελί σου, με την ελπίδα πως θα γίνει τόσο μεγάλο ώστε να ξεχάσεις πως είναι φυλακή. Μπορεί αυτό να είναι το ζητούμενο. Και το μοντάζ της μνήμης να τα κάνει όλα καλύτερα, ώστε να μπορείς να συνεχίσεις.
Γιατί μια δημιουργία έχει νόημα, η τέχνη έχει νόημα ενώ η ζωή όχι. Φανταχτερό υποκατάστατο; Ίσως. Όμως στη δημιουργία, το βλέμμα του θεατή συμπληρώνει το έργο, το ολοκληρώνει, γιατί αλλιώς μιλάμε για ασκήσεις ματαιδοξίας και αυνανισμό.
Κι αν τα έργα τέχνης, οι δημιουργίες χρειάζονται το βλέμμα για να ολοκληρωθούν, οι αναμνήσεις και ο χρόνος πόσο τα χρειάζονται; Σε έναν κόσμο που ο Uwe Boll, o GG Allin, η Έφη Θώδη κτλ. έχουν φανατικούς θαυμαστές, οι τέχνες είναι ευνοημένες σε σχέση με τη ζωή.
Ράβω εικόνες, λαξεύω λέξεις, χρωματίζω τον χρόνο. Οι αναμνήσεις, το παρόν που κυλάει έχει μεγαλύτερη ανάγκη το βλέμμα κάποιου. Δεν το συμπληρώνει απλώς, το δημιουργεί. Ο Μπρεχτ είχε γράψει πως όλες οι τέχνες υπηρετούν τη μεγαλύτερη από όλες, την τέχνη της ζωής.
Και η μόνη αλχημεία που μετατρέπει τον χρόνο σε χρυσό, είναι μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Που δεν είναι απλά θεατής. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο νόημα που υπάρχει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου