Το ημερολόγιο ενός φυγά XXXI

 

Μερικές φορές οι λέξεις είναι εύφλεκτη ύλη, μια μόνο συλλαβή είναι αρκετή να βάλει φωτιά στα πάντα. Η κατάλληλη χροιά και σειρά των λέξεων μπορεί να ανεβάσει τη θερμοκρασία, να πετύχει οτιδήποτε.

Άλλες φορές οι λέξεις είναι πέτρωμα. Πρέπει να σκάψεις πολύ βαθιά μέσα τους για να βρεις χρυσό. Και η πίεση δεν μετατρέπει πάντα τα κάρβουνα σε διαμάντια. Αντιθέτως, κάνει τη σιωπή αδιαπέραστο γρανίτη. Κοιτάζω το κινητό μου. Δε θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Θέλω να ακούσω κάποιον.

Στριφογυρίζω στο κρεβάτι, είναι από εκείνες τις νύχτες που τίποτα δε βοηθάει. Η μουσική στ'ακουστικά με εκνευρίζει, η ταινία δε μου αποσπά την προσοχή. Μου λείπουν όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, οι θησαυροί της οικειότητας. Ακόμα με συγκινούν, με κάνουν να χαμογελάω.

Παραληρήματα στη μέση της νύχτας, εξομολογήσεις. Το να κάνεις έρωτα το πρωί είναι η απόλυτη ευτυχία, από τις ελάχιστες φορές που αισθάνεσα πως σταματάς την καρδιά του χρόνου, πως θα μείνεις για πάντα νέος. Η μυρωδιά στα σεντόνια, ψίθυροι να κυλάνε στο λαιμό σου. Όλος ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στο περίγραμμα του κρεβατιού. Φτιάχνω λίστες με βιβλία που θα αγοράσω όταν επιστρέψω, κι ας ξέρω πως δε θα τα διαβάσω ποτέ.

Μετά από χρόνια, λαχταρώ να έρθει ο χειμώνας, το καλοκαίρι είναι πολύ σκληρό όταν δεν μπορείς να το μοιραστείς. Νομίζω πως γέρασα. Δεν έχει άλλα καλοκαίρια. Μόνο ένα κουβάρι από αναμνήσεις, όνειρα, πλάνα από ταινίες και φωτογραφίες που δε θα  ξέρω τι συνέβη, τι ήταν δικό μου και τι όχι.

Εδώ και χρόνια, προσπαθώ να νικήσω αυτό το συναίσθημα της ήττας, το ότι όλα από εδώ και πέρα θα είναι αδιάφορα. Το αισθάνομαι σαν να πλημμυρίζει το δωμάτιο, με πνίγει. Και λίγο πριν καταπιεί τα πάντα χάνεται. Για να επιστρέψει ξανά, και να μου υπενθυμίσει πως η ξεθυμασμένη μέτρια μετριότητα που ζω είναι η καλύτερη εκδοχή της ζωής μου.

Προς το παρόν με κερδίζει, δεν μπορώ να ξεφύγω, να το ξεχάσω, να το αποφύγω. Ούτε καν το αλκοόλ δεν μπορούσε να το κάνει skip από ένα σημείο και μετά, έστω για μια νύχτα. Οι νύχτες χάνονται σαν άσκοπα τσιγάρα, καμία γεύση, μόνο στάχτη και η πίκρα στις αισθήσεις. 

Θα προσπαθήσω να χαθώ ξανά στη δεκαετία του 80, το τελευταίο καταφύγιο που έχει μείνει αλώβητο. Για πόσο ακόμα; Δεν ξέρω... Ξημερώνει. Άλλη μια μέρα στη δουλειά...

ΥΓ But we loved with a love that was more than love. Edgar Allan Poe