Το ημερολόγιο ενός φυγά XXXIX

 

Είναι πόλυ παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος. Σβήνεις το τσιγάρο στο τασάκι και ξαφνικά σε πιάνει ένας ανείπωτος υπαρξιακός τρόμος, λες και βρέθηκες στην ακρώρεια του σύμπαντος, στα σύνορα μεταξύ ανυπαρξίας και ύλης και η συνειδητοποίηση μουδιάζει κάθε κύτταρο σου. Μάλλον οι αναθυμιάσεις από το πλυντήριο πιάτων αρχίζουν και με επηρεάζουν..

Βλέπω πολύ συχνά εφιάλτες. Οι χειρότεροι δεν είναι αυτοί που βλέπω κάτι άσχημο, αλλά εκείνοι που ονειρεύομαι κάτι που θέλω πολύ. Και το ξύπνημα χτυπάει κάθε G-spot του πόνου. Το υποσυνείδητο, όταν δεν φτιάχνει σουρεαλιστικά διαφημηστικά διαλέγοντας στην τύχη κομμάτια από την μνήμη, είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης μικρού μήκους τερατουργημάτων, δεν σπαταλάει ούτε σταγόνα από την παλέτα των πληγών.

Αρχίζω και βαριέμαι πολύ. Το μόνο παρήγορο πως κατακτώ βήμα βήμα τη ρουτίνα μου. Ψάχνω καινούργια μουσική, διαβάζω νέα, ψάχνω για βιβλία και ταινίες. Πόσα καράτια έχει η ειρωνεία, να πρέπει να φύγεις μακρυά για να συμφιλιωθείς ξανά με τις συνήθειες σου;

Ένα μήνα εδώ έχω βγάλει μια φωτογραφία της προκοπής. Αργεί ο Οκτώβρης; Χθες ήπια μετά από καιρό. Δεν το ήθελα τόσο, όμως το χρειαζόμουν. Τελικά αυτό είναι η ενηλικίωση; Να μπορείς να ξεχωρίζεις τι είναι αυτό που θέλεις και τι είναι αυτό που χρειάζεσαι; Και καταλήγεις στο δεύτερο γιατί είναι πιο εύκολο;

Γιατί που να τρέχουμε τώρα; Γιατί μεταξύ 30 και 40 αρχίζεις και κουράζεσαι, βαριέσαι; Κι ας σε ροκανίζει η λαχτάρα μέρα με τη μέρα; Κάθε επιλογή έχει το τίμημα της, και ποιος είμαι εγώ που θα πω τι είναι σωστό για τον καθένα; 

Η τέχνη είναι ό,τι απομένει όταν η γλώσσα αποτυγχάνει. Όμως τι γίνεται όταν αποτυγχάνουν και οι δύο; Μια από τις καλύτερες φράσεις που διάβασα τελευταία, ήταν σε μια συνέντευξη του ζωγράφου Γιώργου Ρόρρη." Δεν μπορώ να πω για μένα τίποτα άλλο. Όλη την ημέρα μου ασχολούμαι με την τέχνη. Στη ζωή μου εξάσκησα το βλέμμα μου να δέχεται οποιοδήποτε πλήγμα της ομορφιάς". 

Δυστυχώς δεν είπε κάτι για το πλήγμα της απουσίας της ομορφιάς..