Μου έχει λείψει ο χαοτικός ρυθμός της Αθήνας. Να χαθώ κάτω από το δέρμα της πόλης. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Μου έλειψε ένα ποτό στον Δον Κιχώτη...
Δεν αντέχω την ηρεμία, μου φαίνεται ύπουλη και υπόπτη. Ξαναβλέπω κάποιες παλιές ταινίες, έχω αρχίζει να μην μπορώ να παρακολουθήσω τις καινούργιες. Υπέφερα στα 16 λεπτά που είδα από το Black Widow. Η Disney ρυπαίνει τις οθόνες και τις αισθήσεις μας πιο πολύ κι από πετρελαιοκηλίδα. Με την αφόρητη μετριότητα των ταινιών της.
Όλα μοιάζουν copy paste. Γιατί 15 γωνίες σε κάθε σκηνή; Βλέποντας ξανά φιλμ των 80s & 90s, συνηδειτοποιώ τη διαφορά. Με λιγότερες γωνίες οι σκηνές αναπνέουν, οι διάλογοι ανθίζουν. Μπορεί η ψηφιακή τεχνολογία να εκδημοκράτισε το μέσο και να το έκανε φτηνότερο και πιο προσβάσιμο, αλλά ταυτόχρονα η ευκολία αρχίζει και γίνεται φλυαρία και τεμπελιά. Δώστε στους σκηνοθέτες της Disney να γυρίσουν αναλογικό φιλμ, μπας και βελτιωθεί η κατάσταση.
Γράφω ένα καινούργιο σενάριο, και όπως κάθε φορά η αμφιβολία με ακουλουθεί σε κάθε πρόταση. Είναι καλή παρέα οι αμφιβολίες, ακονίζεις πάνω τους τις ικανότητες σου. Αρκεί να μην το παρακάνεις. Και ανοίξεις τα αυτιά σου στη βεβαιότητα, που θα σε οδηγήσει στη μετριότητα από τον πιο ωραίο δρόμο.
Το πως κάποια τραγούδια συνδέονται με αναμνήσεις είναι από τα πιο όμορφα στη ζωή. Κάθε φορά που ξανακούς κάποιο από αυτά, το άρωμα εκείνων των στιγμών πλημμυρίζει τις αισθήσεις. Soundtrack από ένα υπέροχο τεμπέλικο πρωί Κυριακής. Όπου το τίποτα ήταν τα πάντα, τα πάντα έμοιαζαν απλά, όλα ήταν πιθανά. Το να σε κάνει κάποιος να νιώθεις πως μπορείς να δαμάσεις κάθε πιθανότητα, είναι από τα πιο συγκλονιστικά συναισθήματα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου