Το ημερολόγιο ενός φυγά LVI

 

Αυτό το καλοκαίρι:
Αν ήμουν συσκευή, θα ήμουν ψυγείο που λειτουργεί μόνο η κατάψυξη.
Τηλεκοντρόλ που κανένα κουμπί δε δουλεύει.
Αν ήμουν ταινία, θα ήμουν η Μέρα της Μαρμότας γυρισμένη από τον Αγγελόπουλο.
Αν ήμουν ρούχο, θα ήμουν εκείνο το μπλουζάκι που καταλήγει ξεσκονόπανο.
Αν ήμουν φαγητό, θα ήμουν εκείνη η περίεργη σαλάτα που δεν τρώει κανείς.
Αν ήμουν τραγούδι, θα ήμουν το Last Caress.
Αν ήμουν νησί, θα ήμουν η Μακρόνησος ή της άγονης γραμμής.
Αν ήμουν βιβλίο, θα ήθελα να είμαι το πιο λιγωτικό Άρλεκιν που υπάρχει. Δυστυχώς νιώθω σαν βιβλίο συνταγών, ένθετο Κυριακάτικης εφημερίδας, που στην καλύτερη καταλήγει σουβέρ στην κουζίνα.
Θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού. Στο Τόκιο, το Λας Βέγκας ή στην Καλιφόρνια.
Θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος, και να μη γράφω μαλακίες σε ένα blog. Κάποιος σε διακοπές, σε ένα ερημικό νησί, που θα βγάζει δεκάδες φωτογραφίες κάθε μέρα, χωρίς να ανεβάσει καμιά πουθενά. Αλλά θα τις χαζεύει κάθε νύχτα, ξαπλωμένος στην άμμο.
Σε ένα μέρος θα ήθελα να είμαι, δυστυχώς δεν είμαι εκεί.
Αυτό το καλοκαίρι μοιάζει σαν ένα υπερβολικά μεγάλο διάλειμμα για διαφημίσεις. Όπου τα διαφημιστικά είναι οι ζωές των άλλων και' γω δεν μπορώ ν'αλλαξω κανάλι.
Θα πιω άλλο ένα και θα ξαναδώ τον άρχοντα Robert Mitchum (Ποιος Bogart και κυανοί φαλλοί..) στο Out Of The Past να εξηγεί το νόημα της ζωής.

Jeff: [at the roulette wheel] That isn't the way to play it.
Kathie: Why not?
Jeff: 'Cause it isn't the way to win.
Kathie: Is there a way to win?
Jeff: Well, there's a way to lose more slowly.
Kathie: I prefer it like that.
Jeff: Chuck it in.
Kathie: Don't you like to gamble?
Jeff: Not against a wheel.
Kathie: Tell me why you're so hard to please.
Jeff: Take me where I can tell you.