Είναι περίεργο να ταξιδεύεις κάπου για δουλειά. Σαν να πηγαίνεις στρατό. Δε μου αρέσουν τα ταξίδια με πλοίο. Η θάλασσα μοιάζει με τον χρόνο, κάποιες φορές σε πάει εκεί που θέλεις, άλλοτε σε πνίγει, ποτέ δεν ξέρεις πόσο σκοτεινά είναι τα βάθη της και τι κρύβουν.
Το μέρος δεν είναι άσχημο, με αγχώνει το διάστημα προσαρμογής. Έφυγα από το σπίτι σαν λιποτάκτης, σαν δραπέτης. Φαντάζομαι τη ζωή μου να συνεχίζεται σαν ταινία, όλα τα πλάνα στη σειρά μόνο που δεν υπάρχει πρωταγωνιστής. Ενδιαφέρουσα ιδεά, σίγουρα κάποιος μυαλοπυρόπληκτος κουλτουραίος θα το έχει κάνει 12μερο installation και θα βασανίζει κόσμο σε γκαλερί, επιλεγμένες αίθουσες και φεστιβάλ βαριάς εγκεφαλικής παραπληγίας.
Αδειάζω τα πράγματα. Κοιτάζω την κάμερα. Έχω να την πιάσω σχεδόν μήνα. Νιώθω κουρασμένος, ειδικά η όραση μου είναι ακρωτηριασμένη. Όχι από τις πολλές ταινίες και το ίντερνετ. Αλλά από όσα δεν βλέπει, όλα όσα τα ψάχνει διψασμένα σε διάφορα υποκατάστατα. Οι υπόλοιπες αισθήσεις είναι και αυτές σε κώμα. Αισθάνομαι σαν αυτοκίνητο που προχωράει εδώ και μήνες με πρώτη.
Ανοίγω το λάπτοπ, οι ίδιες σελίδες, η ίδια πλήξη. Βγαίνω έξω, κάνω μια μικρή βόλτα. Θυμάμαι γλυκόπικρα την τελευταία φορά που πήγα διακοπές. Ελπίζω να μην τρελαθώ από την ησυχία. Δεν ζητάω πολλά για αρχή. Προφανώς ήρθα για τα χρήματα. Αλλά αυτό που χρειάζομαι άμεσα είναι να επιστρέψει ο ύπνος σε φυσιολογικά πλαίσια. Νομίζω πως είμαι ξάγρύπνος χρόνια. Τα κόκαλα μου τρίζουν από την ανία και τις ατέλιωτες νύχτες υπερανάλυσης σημαντικών και ασήμαντων.
Το μυαλό στριφογυρίζει σε εκείνη την ταράτσα. Τα χέρια σου στον αέρα, τα μαλλιά σου ν'ανεμίζουν σαν φλεγόμενη σημαία. Δε θυμάμαι πόσες φωτογραφίες σε τράβηξα εκείνη τη μέρα. Ξεφυλλίζω ένα από τα βιβλία που πήρα μαζί, και φυσικά δε θα διαβάσω ποτέ. Μου λείπει λίγο το αλκοόλ. Μια συμβουλή, μην παίρνετε ποτέ μαζί σε ταξίδι βιβλία ποίησης. Πάρτε τη Γη των ανθρώπων του Εξυπερύ. Θα κάνει το tαξίδι σας καλύτερο από ό,τι είναι. Περιγράφει την έρημο σαν το πιο μαγικό μέρος στον πλανήτη. Ο εσωτερικός μονόλογος πλέκεται τόσο ωραία με τις λιτές περιγραφές, που δεν ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο.
Τελευταία φορά που ένιωσα ήρεμος ήταν στο πρώτο λοκντάουν. Ήταν παράδεισος. Το δέυτερο -όπως τα περισσότερα sequels- ήταν κακό. Δεν πρόκειτα να κοιμηθώ απόψε, γι'αυτό γράφω μαλακίες εδώ. Μου λείπει η μυρωδιά των μαλλιών σου στο μαξιλάρι, η ανάσα σου. Το να ξυπνάς και να ζητάς ναζιάρικα ένα ποτήρι νερό. Βγάζω τα ακουστικά και προσπαθώ να βολευτώ. Ένας στίχος παρεμβάλει σε όλες τις συχνότητες των σκέψεων μου.
Little angel go away
Come again some other day
The devil has my ear today
I can't hear a word you say
He promised i would find some solace
And some peace of mind
Whatever just as long i don't feel so
Desparate and ravenous
Κλείνω τα μάτια. Η σιωπή έχει διάφορες γεύσεις.Έχω ξεχάσει ποια είναι η γλυκιά χροία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου