Ποιο κομμάτι του εαυτού μου να αφήσω εδώ και ποια να πάρω; Στα 40 βαριέσαι τόσο εύκολα που απλά θέλεις υποφερτές απογοητεύσεις. Κάτι διαχειρίσιμο. Φεύγω με χαμηλές προσδοκίες. Να μην σκοτώσω το πρώτο βράδυ τον συγκάτοικο μου και να μπορώ να κοιμάμαι. Ξεφυλλίζω ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, την Ηλιόπετρα του Οκτάβιο Παζ. Πολλές φορές, όταν θέλω ένα σημάδι από τη μοίρα, πιάνω στην τύχη ένα βιβλίο και το ανοίγω. Απορώ πως είμαι ακόμα ζωντανός.
Συνήθως το κόλπο δε πιάνει, αλλά έχω ξεμείνει εδώ και καιρό από άσους στο μανίκι. Έχω τζογάρει τόσο πολύ με τον χρόνο τους τελευταίους μήνες που δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω. Τι να δω απόψε; Την Cruella, που υποπτεύομαι πως θα κλείσω στο δεκάλεπτο ή για νιοστή φορά Άρλοντ ή Σταλόνε;
Red Heat. Αll time classic. Η γνήσια, η χοντροκομμενή προπαγάνδα, η παλιά, η ορθόδοξη των 80s. Μαθήματα σοσιαλισμού πασπαλισμένα με δράση, κακές προφορές και πιο πολλές ατάκες κι από τις σφαίρες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ανεβαίνω στην ταράτσα. Η πόλη μοιάζει να επιπλέει στο σκοτάδι. Φώτα σαν μαργαριτάρια. Ψάνω λόγους να μείνω και δεν βρίσκω κανέναν. Νιώθω σαν ο μοναδικός επιζών ναυαγίου. Παλεύω εδώ και μήνες να μείνω στην επιφάνεια, χωρίς να υπάρχει ξηρά γύρω μου. Με όλες μου τις δυνάμεις. Θέλω να αφεθώ, να με πλημμυρίσει η μέθη του πνιγμού. Να νιώσω την ζεστασιά της πτώσης. Αλλά πάντα κάτι στο παρά ένα με τραβάει πάνω. Κουράστηκα. Θέλω να πνιγώ.
Διαβάζω ένα άρθρο για τον Καρ βάι, σε ένα ελληνικό site, από ανθρώπους που δεν ξέρουν να γράφουν κι όμως κάποιος τους αφήνει, για πράγματα που δεν καταλαβαίνουν. Καρ βαι.. Μέσα στο τοπ 5 υπερεκτιμημένων σκηνοθετών. Ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω το αριστούργημα του, In The Mood For Yawn. Πλοκή πιο άνοστη και αραιά από σούπα στην βροχή, ανύπαρκτη χαρακτήρες και 98 λεπτά που προτιμούσα να τα περάσω στην εντατική.
Οκ, είχε 3 κάδρα της προκοπής και ωραία χρώματα, αλλά δε συμβαίνει τίποτα ρε ανέπαφε. Μόνο τα πλάνα με τις σκάλες άξιζαν, που είχαν ωραία μουσική. Να στο μοντάρω να στο κάνω μια ωραία μικρού μήκους ή video clip να αναδειχθεί, όχι 98 λεπτά μαρτυρίου. Με δύο χαρακτήρες που δεν κάνουν τίποτα. Όσοι βρήκαν πάθος, μάλλον τρέχει φρέον στις φλέβες τους.
Δηλαδή κάτι χοντρές με καρέ και διψήφιο αριθμό τσιμπιδάκια, που ακούνε Μποφίλιου και νομίζουν πως τα G spots της ευαισθησία τους θα εκραγούν - και είναι τα μόνα, γιατί το κανονικό θα μείνει άβατο - επειδή είναι μόνες από το πρώτο μνημόνιο, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, γιατί έφτασε η παραγγελία από το οβελιστήριο Το έμφραγμα. Τίποτα δεν πνίγει την μοναξιά όπως μια βουλωμένη αρτηρία..
Και κάτι τύποι, με μουστάκι και περιποιημένο γένι, που φοράνε τόσα χρώματα που εύχεσαι να είχες γλαύκωμα αν τύχει και τους δεις. Από αυτούς που συχνάζουν όπου προτείνει η Lifo δηλαδή.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ο Όργουελ ανέφερε σε ένα βιβλίο του το διάστημα που είχε δουλέψει σε βιβλιοπωλείο. Έγραφε πως οι γυναίκες αγόραζαν ρομάντζα και οι άντρες αστυνομικά. Κάπου μεταξύ 1920 και 1930, δε θυμάμαι ακριβώς. Γιατί αυτό θέλετε κυρίες μου, Άρλεκιν με επικάλυψη καλλιτεχνικού άλλοθι, μη σας πουν και χωρικούς. Για αυτό προτιμώ τις ρομαντικές κομεντί, δεν παριστάνουν κάτι άλλο από ό,τι είναι και δεν κοροιδεύουν κανέναν.
Και εκεί έχει πάθος, οι άνθρωποι φιλιούνται, κλαίνε, αγκαλιάζονται. Για να κλείσω με τον άμπαλο από το Χονγκ Κονγκ, μόνο το Blueberry Nights μου άρεσε, και αυτό υποψιάζομαι λόγω του πολύ καλού soundtrack. Ακόμη και οι διαφημίσεις του είναι βαρετές, μα ποιος μοντάρει τις μαλακίες του;
Οι κριτικοί κινηματογράφου - δηλαδή ο καθένας πλέον- είναι σαν τους ευνούχους στο χαρέμι. Νομίζουν ότι ξέρουν πως γίνεται, αλλά δεν μπορούν. Και κάποιες φορές σαν τους διατητές, ποιος θέλει να γίνει διαιτητής; Κάποιος που δεν έχει ταλέντο, αλλά έχει αρκετά κόμπλεξ κατωτερώτητας για να νομίζει πως είναι το επίκεντρο του παιχνιδιού.
Κλείνω το λάπτοπ. Έχω καιρό να ακούσω Tom Waits. Δεν έχω πιεί αρκετά. Μήπως να βάλω Άντζελα; Δεν έχω πίει όσο πρέπει. Ίσως Etta; Τι πραγματικά θέλω; Ένα road trip. Δε με νοιάζει που. Να γυρίσουμε τη χώρα. Να βγάλουμε χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο, να γεμίσουμε πολλά τετράδια με σημειώσεις, και όταν γυρίσουμε να γράψουμε ένα βιβλίο, ίσως να φτιάχναμε και ένα ντοκιμαντέρ. Ανθυπομειδιάζω θλιμμένα.
Η απόδραση δεν έχει κανένα νόημα αν δεν έχεις κάπου να πας, κάποιον να σε περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου