Το ημερολόγιο ενός φυγά IV

 

Αν ήταν ταινία η ζωή σου, ποια θα ήθελες να είναι; Ποια όχι; Ποιο τραγούδι θα ήθελες να είναι; Ποιο βιβλίο, ποιο ποίημα; Ονειρεύεσαι; Θυμάσαι; Υπάρχουν στιγμές που δεν ξεχωρίζεις το πρώτο από το δεύτερο; Πόση ώρα παιρνάς μπροστά από την οθόνη του κινητού σου; Λες πραγματικά αυτά που σκέφτεσαι, που θέλεις; Ακους πραγματικά αυτά που σου λένε, σε νοιάζουν; Ή είναι όλα σκηνές, που ο καθένας λέει τις ατάκες του, υποδύεται έναν ρόλο και μόλις πας σπίτι, ξαπλώνεις στο σκοτάδι και μόνο τότε είσαι ο εαυτός σου; Ένας ρόλος που δε χωράει σε καμία πλοκή; 

Κοιμάσαι ή απλά σκοτώνεις το μυαλό σου στο instagram μέχρι να κάνεις πως κοιμάσαι, μέχρι να ξαναπας στη δουλειά; Δεν κάθεσαι ποτέ σπίτι για να μην σκέφτεσαι; Σε πόσα αδιάφορα πράγματα σκορπίζεις τον εαυτό σου; Θυμάσαι εκείνες τις νύχτες που έκλαιγες από ευτυχία; Γιατί οι προσευχές σου εισακούστηκαν; Θυμάσαι πως δεν κοιμόσουν ποτέ πριν τα χαράματα, έπεφτες στα σεντόνια και δεν ήθελες να κάνεις ντους, το σώμα μεθυσμένο από τον ιδρώτα του έρωτα βυθιζόταν γλυκά στη σιωπή;

Ποια ήταν η τελευταία φορά που γέλασες πραγματικά; Που τσακώθηκες για κάτι που ήταν σημαντικό; Που έφυγες, μόνο και μόνο για να σε ψάξει κάποιος, να σε φέρει πίσω, να νιώσεις πως ανήκεις, πως σου ανήκει; Θυμάσαι εκείνες τις ατελειώτες συζητήσεις, για τα πάντα και για τίποτα; Από το νόημα της ζωής και την ύπαρξη του θεού μέχρι τα μακαρόνια, τα σουβλάκια και το παγωτό φιστίκι;

Θυμάσαι τις βόλτες; Στα βιβλιοπωλεία, στα δισκάδικα; Τις νύχτες που κοιμόσουν στην ταράτσα; Το οτιδήποτε όμορφο ανακάλυπτες, ήθελες να το μοιραστείς; Μέρες που δεν είχες φράγκο, ήσουν σπίτι κι όμως ήσουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στη γη; Γιατί ένα χαμόγελο μετέτρεπε τον χρόνο σε χρυσάφι, το φως του έκανε κινηματογραφική κάθε στιγμή;

Θυμάσαι ή κανεις πως ξεχνάς; Καπνίζεις στα κρυφά; Αυτοτραυματίζεσαι, μήπως σταματήσει το κενό να σε στραγγαλίζει, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα; Ντρέπεσαι; Που προσπαθείς να αρέσεις στους άλλους, χωρίς ποτέ να αρέσεις στον εαυτό σου; Πόσο σκλάβος είσαι της εικόνας σου, της άποψης των άλλων, των στερεοτύπων; Τι σε νοιάζει πραγματικά; Σε νοιάζει τίποτα;

Είναι όλα τελικά άσπρο μαύρο; Ή βλέπεις τις αποχρώσεις ανάμεσα και τρομάζεις, τόσο που δε θέλεις να το παραδεχθείς; Πόσο make up χρειάζονται οι φόβοι και  οι ανασφάλειες σου για να βγούνε έξω; Πόσα καινούργια πράγματα χορταίνουν εκείνο το κομμάτι που μένει πάντα ανικανοποίητο; Πόσα likes σταματάνε τον πόνο; Θυμάσαι το φιλί που ήταν πραγματικά φιλί;

Αναρωτιέσαι ή έχεις όλες τις απαντήσεις στο καταψύκτη του μυαλού σου; Πόσο σε βαραίνουν τα μυστικά σου; Θυμάσαι πως είναι το πάθος; Στις πόσες ερωτήσεις βάζεις τα κλάματα; Αν η σιωπή είναι ανάλογη με τα ουρλιαχτά που πνίγεις, τότε ουρλιάζεις βουβά όλη την ωρά; Θυμάσαι εκείνη τη γλυκιά προσμονή; Θυμάσαι πως οι λέξεις, αν μπουν σε μια συγκεκριμένη σειρά σε μια πρόταση, την κατάλληλη στιγμή, από μια συγκεκριμένη φωνή, γίνονται ξόρκια;

Πόση μετριότητα κατανάλωσες σήμερα; Από πόσες μετριότητες καταναλώθηκες; Πόση πλήξη βάφτισες ζωή, πόση ρουτίνα σε διασκέδαση, πόση βλακεία σε αλήθεια; 

Οι καθρέφτες μπορούν να γίνουν ανελέητοι...