Είναι σαν μια μεγάλη ποσότητα ενέργειας, παγωμένη και δεν μπορείς να την μετατρέψεις σε κάτι άλλο, κάτι θετικό. Προσπαθείς να την μεταβολίσεις σε κούραση, χωρίς να πετυχαίνει πάντα. Και όπως με όλα με τα παγόβουνα, το μεγαλύτερο μέρος δε φαίνεται. Απλά ελπίζεις πως θα λιώσει σύντομα, καθώς επιπλέει αργά στον ωκεανό του χρόνου.
Το χειρότερο είναι εκείνο το ασφυκτικό συναίσθημα, ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για κάποια πράγματα. Σαν να παρακολουθείς ένα ατύχημα να συμβαίνει κάθε μέρα μπροστά σου. Και εσύ είσαι δεμένος, φιμωμένος, δεν μπορείς ούτε να ουρλιάξεις. Οι συναισθηματικοί αντιπερισπασμοί κάποτε σταματάνε να έχουν την οποιαδήποτε επίδραση πάνω σου.
Κάνεις mute σε όλα. Αλλά συνεχίζεις να ξυπνάς κάθιδρος στη μέση της νύχτας, γιατί κάποιες φορές η σιωπή ακούγεται σαν έκρηξη. Και το ωστικό κύμα σαρώνει τα πάντα, εκτός από αυτά που θα ήθελες να σκορπίσει. Η φυγή απλά σημαίνει πως δεν έχεις κάπου να επιστρέψεις.
Γελάω με όλους αυτούς, που πιθηκίζουν "αποφθέγματα" που είδαν στο instagram, και τα επαναλαμβάνουν με τέτοιο πάθος, σαν είναι mantra, λόγια από ξόρκι, με την ελπίδα πως θα συμβεί κάτι μαγικό. Και επειδή δε συμβαίνει ποτέ, συνεχίζουν να καταναλώνουν φωτογραφίες, σλόγκαν, βίντεο αυτοβελτίωσης, οδηγούς ευτυχίας, μήπως κάτι, κάποια στιγμή χορτάσει το κενό.
Ακόμη πιο αστείες και θλιβερές συνάμα, είναι σελίδες και προφίλ με "πνευματική" επικάλυψη και περιτύλιγμα "διαφώτισης". Αόριστα, εξυπνακίστικα τσιτάτα, που υποτίθεται θα σε βοηθήσουν να ξεχωρίσεις τον σωστό δρόμο, να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου, τις προτεραιότητες σου και να μάθεις πως να καθαρίζεις σωστά τις αγκινάρες. Αλλά κάπου δίπλα, υπάρχει και ένα λινκ να αγοράσεις βιβλία, τασάκια, δονητές και παντόφλες, αγιασμένες πάντα με το φως της σοφίας, της αρμονίας και της ενόρασης. Σαν τα ζώδια, δε σου λένε τίποτα, όμως είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις.
Οι άνθρωποι θα γατζωθούν σε οτιδήποτε "παυσίπονο" ελαττώνει για λίγο τον πόνο της καθημερίνοτητας. Και θα το υπερασπιστούν λυσσαλέα. Μήπως απλά ζηλεύω, γιατί δεν έχω βρει και γω το placebo μου; Ίσως...
Αν για να ανοίξεις το τρίτο σου μάτι, χρειάζεται να κλείσεις για πάντα τα άλλα δύο, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Αρμονία θα μπορούσε να είναι αυτή η στιγμή, που κοιτάζω τη θάλασσα. Και μετά από μήνες, να κοιτάζω την φωτογραφία. Να θυμάμαι, να συζητάω μικρές λεπτομέρειες από εκείνη τη μέρα. Προς το παρόν ο κυνισμός είναι υποφερτό δηλητήριο σε σχέση με τα μαλακά ναρκωτικά χαζοχαρούμενης και πλαστής αισιοδοξίας.
Όπως είχε πει και ο γέρος του βουνού, τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται. All those moments will be lost in time, like tears in rain.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου