Το ημερολόγιο ενός φυγά IX

 

Έγγραφα, εξετάσεις, ρούχα, η τακτοποίηση εκκρεμοτήτων είναι από τα πιο βαρετά πράγματα. Δε γίνεται να τηλεμεταφερθώ εκεί; Κάπου εδώ, ακούω από το βάθος της αίθουσας, κάποιον που διαβάζει αυτό το blog "Μα καλά ρε μαλάκα, εσύ δεν έγραψες πως έχεις ήδη φύγει;". Βιαστικέ αναγνώστη, δε σου αρέσουν τα plot twists; Σε πολύ λίγο θα είμαι εκτός Αθηνών. Απλά αυτή η ενότητα κειμένων (sick) ξεκινάει λίγο κουλτουριάρικα, σαν αυτές τις ταινίες που αρέσουν σε κριτικούς, που θέλουν τουλάχιστον μια ώρα μέχρι να μπουν στο θέμα. Η παρατεταμένη εισαγωγή είναι μια πνευματική άσκηση ώστε να εισέλθω ομαλά στο mindset της φυγής (όχι δεν γράφω μαλακίες επειδή δεν κοιμάμαι, σε καμία περίπτωση).

Αφού δε με νυστάζει τίποτα από ένα σημείο και μετά, είμαι ξαπλωμένος στο σκοτάδι και κοιτάζω το ταβάνι. Όταν θα αρχίσει να μου απαντάει, τότε θα ανησυχήσω. Μέχρι τότε, το σκοτάδι έχει περίεργη επίδραση πάνω μου. Το συνηθίζεις. Το νίωθεις σαν ασπίδα, στολή υπερήρωα. Δε θέλεις να βγαίνεις πολύ έξω. Μεταμορφώνει το δωμάτιο σε ενυδρείο. Τα όρια των διαστάσεων θολώνουν.

Κάποιες στιγμές μοιάζει απέραντο σαν ωκεανός, και άλλοτε με συνθλίβει. Τα όνειρα είναι ακραία. Σκληροί εφιάλτες ή πολύ χαρούμενα. Τα δεύτερα είναι χειρότερα, το ξύπνημα είναι ανυπόφορο. Σκέφτομαι αν θα τα καταφέρω, πως θα είμαι όταν γυρίσω. Αν θα μελαγχολήσει η γάτα μου ή όταν επιστρέψω θα έχει αλλάξει κλειδαριές.

Ψαχουλεύω τα συρτάρια, δεν ξέρω τι ψάχνω. Ανοίγω CD που έχω χρόνια να ακούσω, λες και ψάχνω κάποιο σημείωμα που έχω αφήσει στον εαυτό μου. Πόσα βιβλία δεν έχω διαβάσει; Πρέπει να είναι σχεδόν τριψήφιος αριθμός, σκορπισμένα σε όλο το σπίτι. Χθες είδα μετά από καιρό μια καλή ταινία, Minimata, με τον Depp εξαιρετικό μετά από χρόνια.

Έχω να γυρίσω κάτι 1,5 χρόνο. Να γράψω μήνες, να φωτογραφήσω δε θυμάμαι από πότε. Έχω στεγνώσει. Μερικές φορές σκέφτομαι πως δε θα ξανακάνω τίποτα από όλα αυτά. Ίσως και να μη θέλω. Θα γίνω υδραυλικός και θα είμαι ευτυχισμένος. Αν με ρωτήσει κάποιος, τι ήθελα στη ζωή μου και τι προσπάθησω να γίνω, θα του απαντήσω ήθελα να είμαι ευτυχισμένος. Δυστυχώς, 3 στις 4 την ευτυχία μπορείς μόνο να τη θυμάσαι. Είσαι ευτυχισμένος και δεν το ξέρεις. Αλλά εκείνη η 1 στις 4, που το νιώθεις μέχρι το μεδούλι της ψυχής σου, είναι η πεμτουσία της ζωής.

Τα κατάφερα; Όχι πάντα. Μετανιώνω για αρκετά, ειδικά για όσα δεν έκανα, κάποιες φορές προσπάθησα πολύ, κάποιες λίγο. Το ισοζύγιο είναι αρνητικό; Δεν είναι λογιστικό βιβλίο η ζωή, να μπορείς να κλέψεις. Δεν ξέρω...

Η ευτυχία είναι οι οργασμοί της ζωής, δεν κρατάνε πολύ και ποτέ δεν είναι αρκετοί. Και όπως ακριβώς στην συνουσία, όλα εξαρτώνται από τον παρτενέρ. Μάλλον αυτό ψάχνω στα συρτάρια, εκείνο το μικρό αήττητο καλοκαίρι που έλεγε ο Καμύ. Οι στιγμές του ακόμα κυλάνε μέσα μου.

Όμως όταν αισθάνεσαι πως πάντα κάτι λείπει, τίποτα δεν είμαι αρκετό. Η μετριότητα είναι κατάρα. Ο χρόνος γίνεται τιμωρός, κυλάει πιο αργά κι από slow motion ταινίας του Αγγελόπουλου σε χαλασμένο video. Τι να ακούσω; Ψάχνω στο Youtube εδώ και ώρα. Πότε θα πάμε επιτέλους στην Καλιφόρνια; Στο Λας Βέγκας; Να δούμε την έρημο; Στο White Sands, που η άμμος είναι ολόλευκη, λες και την έφτιαξαν τα αστέρια που πέφτουν...