Σηκώνομαι, περπατάω πάνω κάτω στο σπίτι - και μένω σε γκαρσονιέρα-, κάποια στιγμή θα αρχίσω να βαδίζω στους τοίχους και τα ταβάνια. Μερικές φορές, νομιζώ πως περπατάω μέσα στο νερό. Κάθε βήμα μοιάζει αδύνατον. Κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα, το όνειρο και εκείνη τη θολή αίσθηση από την έλλειψη ύπνου, δεν ξέρω που βρίσκομαι.
Το πρωί ξυπνάω κομμάτια. Λες και δούλευα υπερωρίες σε λατομείο. Πονάω παντού και έχω hangover από την πλήξη. Όλα γλιστράνε πάνω σου, χωρίς να σε αγγίζει τίποτα πραγματικά. Μουσική, ταινίες, βιβλία, φίλοι, βόλτες, αλκοόλ. Απλά θέλεις να κλείσεις τα μάτια και να πέσεις σε κώμα για δύο χρόνια. Και όταν ξυπνήσεις να είσαι κάποιος άλλος, κάπου αλλού, και όλο αυτό το διάστημα του βαλτωμένου χρόνου, να είναι ένας εφιάλτης που θα ξεχάσεις σε λίγα λεπτά.
Το καλοκαίρι δεν βοηθάει. Η ζέστη κρατάει σε εγρήγορση τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις φρέσκες, έτοιμες να τις σερβίρει το μυαλό σε κάθε πληγή. Σκέφτεσαι τις διακοπές σαν ατύχημα. Δε θα συμβούν φέτος, κι όμως σε τρομάζουν. Κάνω δουλειές για να ξεχνιέμαι, το σκούπισμα έχει θεραπευτικές ιδιότητες, έστω και για λίγο.
Γεμίζω την μπανιέρα. Κλείνω τα μάτια και έυχομαι να βυθιστώ. Η πτώση να γίνει λίγο πιο αργή μέσα στα σκοτεινά νερά. Να βουλιάξω μέχρι να μη νιώθω και να μην σκέφτομαι τίποτα. Νομίζω πως ζω στο σύμπαν του Dark City (από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, δείτε το χθες, Inception και μαλακίες..).
Χωρίς να σποϊλεριάζω τίποτα, η πιο ευτυχισμένη ανάμνηση που έχει ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια καρτ ποστάλ που δείχνει θάλασσα. Στο τέλος, βρίσκεται εκεί, ξαναζεί την ανάμνηση από την αρχή. Τουλάχιστον μπορεί η πραγματικότητα μου να έχει τόσο καλό soundtrack ;...
Ξεθάβω παλιά τετράδια. Σπάνια μου αρέσει κάτι που έγραψα πριν χρόνια. Βρήκα κάτι που το θυμάμαι ακόμα. Ευτυχία είναι να λαξεύεις τον χρόνο σαν γλύπτης πιθανοτήτων. Αφαιρείς το πιθανό για να να μείνει το απίθανο. Σε κάποια παράλληλη διάσταση θα πρέπει να είμαι ένας μικρός Κοέλιο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου