Το έχω αποδεχτεί αυτό, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου. Κάποιες φορές βοηθάει, όμως όταν το μυαλό το παράκανει, στραγγαλίζει το σώμα. Βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν και φτιάχνει κομμάτια για ένα παζλ που δεν τελειώνει ποτέ. Στην ανάγκη για απαντήσεις, προσπαθεί να δαμάσει όλες τις πιθανότητες και θυσιάζει τη λογική για λίγη κατανόηση και παρηγοριά.
Είδα για νιοστή φορά το Manhunter. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Michael Mann, όμως για κάποιο λόγο μάλλον είναι η αγαπημένη μου. Κάποιες ταινίες νομίζεις πως γυρίστηκαν για σένα. Τα ρίγη που μου προκαλέι μετά από τόσα χρόνια είναι ανεξήγητα. Δεν την βλέπω απλά, τη βιώνω, την ονειρεύομαι. Σαν το Graham προσπαθώ να ενώσω τα κομμάτια του εγκλήματος. Μπορώ να μιλάω ώρες για το Manhunter, έχω κάνει και εργασία που έφτασε σε φετιχιστικά επίπεδα ανάλυσης, κάπου αναφέρω πως η χρήση συγκεκριμένων χρωμάτων λειτουργεί ως συναισθηματική εισαγωγή σε κάποιες σκηνές, το μπλε είναι η ασφάλεια και η αγάπη, το πράσινο η απειλή.
Ελπίζω τα επόμενα κείμενα να έχουν περίσσοτερο ενδιαφέρον και να μην είναι μόνο μια πασαρέλα για τις εμμονές μου. Aν και είμαστε οι εμμονές μας. Και το να καταπιέζεις τον εαυτό σου, προσπαθώντας να τον πείσεις πως είσαι κάτι άλλο, κάτι που θα αρέσει στους άλλους, είναι σαν να προσπαθείς να κλείσεις τη ρωγμή στο φράγμα με τα χέρια σου, κάποια στιγμή ο πραγματικός σου εαυτός θα το γκρεμίσει και θα σε παρασύρει.
Kάταλαβες εσύ που δουλεύεις σε αποθήκη, που τρέχεις με το μηχανάκι για να κάνεις παραδόσεις, που βουλιάζεις στο γραφείο, εσύ που καίγεσαι όλη μέρα στο instagram γιατί δεν πατάει κανένας στο μαγαζί με ρούχα που εργάζεσαι;
Η αλήθεια είναι παράξενη. Μόνο όταν είμαστε μόνοι μας, ξαπλωμένοι στο σκοτάδι την ακούμε. Όσο κι αν προσπαθούμε να την πνίξουμε στην οθόνη ενός κινητού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου