Το ημερολόγιο ενός φυγά X

 

Φαντάσου να μπορούσες να ζήσεις πολλές ζώες. Κάθε μέρα να ξυπνούσες και να ήσουν κάποιος άλλος. Κάθε μέρα κάποιος διαφορετικός. Μέχρι να καταλάβεις σε ποιου τη ζωή προσγειώθηκες, είσαι κάπου αλλού. Θα θυμόσουν τον πραγματικό σου εαυτό από ένα σημειό και μετά; Θα ξεχώριζες ποιες αναμνήσεις είναι δικές σου ή θα είχαν μπερδευτεί τόσο πολύ, σαν μπογιές; Και αν κάποια στιγμή, επέστρεφες στο δικό σου σώμα, θα ήξερες ποιος πραγματικά είσαι;

Υποτίθεται πως η τέχνη το κάνει αυτό έμμεσα, με υγεινό τρόπο που δε θα χρειαστείς 1000 χρόνια ψυχανάλυση. Βιβλία, ταινίες, τραγούδια. Ωραία είναι όλα αυτά, όμως είναι από δέυτερο χέρι. Είναι σαν να βλέπεις μια ατελείωτη βιτρίνα από φαγητά που δεν μπορείς να γευθείς. Και όπως είχε πει και ο Διογένης για τον αυνανισμό, μακάρι και οι πεινασμένοι να μπορούσαν να τρίψουν το στομάχι τους και να χορτάσουν.

Δεν φτάνουν τα προϊόντα πολιτισμού. Οι τελευταίοι μήνες ήταν ανελέητοι. Όχι λόγω καραντίνας, όπως έχω γράψει σε προηγούμενο κείμενο, η πρώτη ήταν παράδεισος. Η σιωπή είναι επικίνδυνο πράγμα. Όταν τη συνηθίσεις, μετά είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Ειδικά αν δεν τη μοιράζεσαι με κάποιον. Είναι σαν βαμβάκι, στην αρχή η αίσθηση είναι ανακουφιστική. Όταν αρχίζει και βρέχει ο χρόνος, γίνεται ασήκωτο φορτίο, δεν μπορείς να το πετάξεις από πάνω σου, μόνο κάποιος άλλος μπορεί να το σηκώσει από τους ώμους σου.

Μένεις εκεί, νιώθεις το βάρος της βροχής να σε πατάει. Ζεις συνεχώς την ίδια μέρα, την ίδια νύχτα, την ίδια πλήξη, την ίδια απογοήτευση. Νιοστό τσιγάρο χωρίς γεύση. Ανεβαίνω στην ταράτσα. Η πόλη είναι όμορφη λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Θυμάμαι διάφορα. Αισθάνομαι το κινητό στην τσέπη σαν περίστροφο. Ξεκινάω να γράφω μηνύματα και τα σβήνω στο παρά ένα. Το αφήνω στην άκρη.

Μόλις ξαπλώσω, η αυπνία με τσαλακώνει σαν χαρτί. Το πρωί σηκώνομαι απίστευτα κουρασμένος, χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Το Σ\Κ το πέρασα έξω, γνώρισα νέους ανθρώπους. Μου φάνηκαν διάφανοι, όπως και όλοι γύρω μου. Δεν ήθελα να είμαι εκεί. Όμως δε θέλω να γυρίσω και στο σπίτι. Είμαι ένα φάντασμα που ψάχνει κάτι να στοιχείωσει; Προσπάθησα να δω κουλτούρικες ταινίες, μπας και με νυστάξουν. Ο Ταρκόφσκι μου έσπασε τα νεύρα, πλάνα που αλλάζουν με τις εποχές. Ο Αντονιόνι με εκνεύρισε περισσότερο. Θα βάλω Καρ Βάι απόψε, μήπως και βοήθησει.

Ξεφυλλίζω την Έκσταση του Λουντέμη. Από τα ελάχιστα βιβλία που έχω σημειώσει προτάσεις με μολύβι. Το θεωρώ ιεροσυλία να σημειώνεις τα βιβλία, τα πληγώνεις έτσι." Θα βαδίζω μέχρι να περάσω τα σύνορα της νύχτας". Το υπόλοιπο δεν αντέχω να το γράψω...

ΥΓ. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, αυτό το τραγούδι μου έχει κολλήσει από χθες και το ψιθυρίζω συνεχώς. Δε συνάδει με το ύφος του blog, αλλά έπρεπε να το μοιραστώ με κάποιον. Περαστικά σας.