Το ημερολόγιο ενός φυγά XXI

 

Ξυπνάς. Το μυαλό θέλει αρκετά λεπτά για να κάνει reboot. Δε θέλεις να σηκωθείς. Ενώ φτιάχνεις καφέ, γύρω σου εξελίσσονται σε παράλληλο χρόνο, η ζωή που δεν ζεις και το παρελθόν. Φωτογραφίες διπλής έκθεσης, δύο τρεις μαζί. Και προσπαθείς να τις αγνοήσεις. Κι ας νιώθεις πως εσύ είσαι το φάντασμα ανάμεσα τους.

Σκρολάρεις τα νέα ανόρεκτα, ακους δύο τρία τραγούδια μισά. Δεν έχει τίποτα να δεις. Για νιοστή φορά οι 80s-90s ταινίες; Ξεφυλλίζεις βιβλία, μάλλον δε θα τα διαβάσεις ποτέ. Ίσως στο γηροκομείο, αλλά επειδή θα έχεις πάθει Αλτσχάιμερ - που ήδη έχεις λάβει γέρες προκαταβολές, μπαίνεις σε δωμάτια και δε θυμάσαι γιατί- θα διαβάζεις το ίδιο βιβλίο από την αρχή, μέχρι να πεθάνεις.

Θέλεις απλά να τελειώσει η μέρα. Κι αυτή, κι η επόμενη. Μέχρι να γίνει τι; Μακάρι να ήξερες. Η ζέστη δε βοηθάει. Βουλιάζεις στον καναπέ, κλείνεις τα μάτια και εύχεσαι όταν τα ανοίξεις, να βρίσκεσαι ένα χρόνο πίσω ή δύο μπροστά. Ο χρόνος λιώνει, αργά, βασανιστικά, χωρίς να καίγεται, να καίει ή να φωτίζει τίποτα.

Προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτό το συναίσθημα, μια μαύρη τρύπα που καταπίνει τα πάντα και σε αφήνει να νιώθεις συνεχώς κουρασμένος, άδειος και ότι το μέλλον θα είναι ακόμη χειρότερο. Αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τη λογική σου, τη διαύγεια σου, αναρωτιέσαι αν είσαι στα αλήθεια ο εαυτός σου.

Κάνεις πως βλέπεις το Tequila Sunrise. Θέλεις να πάρεις φόρα, να βούτηξεις στα νερά της οθόνης και να βγεις στην άλλη πλευρά του ονείρου. Όπου θα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Θα είσαι πάντα καλοντυμένος, θα μπορείς να σκοτώνεις χωρίς συνέπειες, με το soundtrack στα αυτιά σου να σου δίνει ρυθμό. Να κάνεις έρωτα και το φιλμ της πραγματικότητας να καίγεται.

Ακόμη και ο ήχος των κυμάτων σε ενοχλεί τελευταία. Βαθιά ανάσα. Απόψε, ούτε η σκέψη πως το ταβάνι μπορεί να σε πλακώσει δε σε τρομάζει. Δε σε τρομάζει τίποτα πια και αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Είσαι πολύ νεός για να νιώθεις τόσο μεγάλος, και αρκετά μεγάλος για να νιώθεις τόσο νέος. 

Θέλεις τόσο να γράψεις, αυτό το επικό μυθιστόρημα που κρύβεις μέσα σου, αλλά μάλλον δε θα το κάνεις ποτέ. Όταν είσαι  ευτυχισμένος, δε θέλεις να γράψεις, κι όταν δεν είσαι, δεν βρίσκεις ποτέ τη δύναμη να το κάνεις. Να γράψεις το δικό σου Ματωμένο Μεσημβρινό.

Σκεπάζεσαι. Θυμάσαι κάτι που είχες γράψει πριν καιρό. "Σταμάτα να μιλάς για τον εαυτό σου σε δεύτερο πρόσωπο. Αυτά τα κάνουν οι τρελοί. Και'συ δεν είσαι". Η μήπως όχι;