Το ημερολόγιο ενός φυγά ΧΧVIII

 

Πίνω καφέ μετά τη δουλειά και χαζεύω τη θέα. Τα πόδια μου πονάνε. Κοιτάζω το τοπίο και σκέφτομαι πόσο απεχθάνομαι το μέρος. Μετράω μέρες σαν φαντάρος, αν και μπορώ να θυμηθώ δύο τρεις στιγμές στον στρατό που ήταν πιο ευχάριστες από το παρόν.

Δύο μου λείπουν, το ένα είναι η γάτα μου, ελπίζω να μην πάθει τίποτα όσο λείπω. Αν και έχει κλειδιά, φαγητό, πιο πολλά λεφτά από όσα έχω και τρείς ανθρώπους να την προσέχουν. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον περνάει καλύτερα από μένα..

Το παρόν πολλές φορές συνθλίβεται ανάμεσα στις Συμπληγάδες του χρόνου, από τις αναμνήσεις και τις ματαιωμένες προσδοκίες του παρελθόντος, και τις άγνωστες πιθανότητες του μέλλοντος. Νιώθω τρομερά κουρασμένος, σαν γέρος που σέρνει δέκα ζωές στην σκιά του. Τα 40 είναι άσχημη ηλικία να μην είσαι ευτυχισμένος. 

Είσαι στο καζίνο της πραγματικότητας και δεν έχεις πολλά να ποντάρεις. Ξέρεις πως από δω και πέρα θα χάνεις περισσότερο. Αν η λήθη είναι το jack pot αυτή την στιγμή, τότε μάλλον χάνεις ακόμα κι όταν κερδίζεις. Νιώθω πως μένω στάσιμος επειδή όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά;

Πώς πλέον δεν ανήκω κάπου; Δεν τους ζηλεύω και τόσο, ελάχιστες φορές το σκέφτηκα, κι αυτό σαν πλάνα ταινίας ή φωτογραφία. Να περπατάω στην θάλασσα με την μικρή μου κόρη. Ωραίο ακούγεται, όμως ξέρω πως γυρίζονται οι ταινίες. Ένα πλάνο 5 δευτερολέπτων έχει ώρες δουλειάς πίσω του. Και δε θέλω ευθύνες.

Δεν είναι όλα για όλους. Θα συμβεί; Πιθανότατα όχι. Ίσως να είμαι πολύ εγωιστής για να βάλω κάποιον άλλο πρώτη προτεραιότητα πάνω από μένα. Όχι πως δεν το έχω κάνει. Αλλά οι σχέσεις δεν έχουν ρήτρες, δεν σε εξασφαλίζει τίποτα, δεν μπορείς να τοκίσεις την ευτυχία για να την απολαμβάνεις και μετά από χρόνια. Και το παράλογο κανένας δεν το νίκησε...

Αισθάνομαι ενοχές για το ότι δεν έχω ενοχές, και για πράγματα που δε θα έπρεπε να έχω ενοχές. Αλλά τα συναισθήματα δεν καταλαβαίνουν από τέτοια, είναι τυφλά στη λογική. Και τις νύχτες, η βαρύτητα τους πολλαπλασιάζεται, καταπίνοντας κάθε ρανίδα σκέψης.

Η υπερανάλυση γίνεται αναπηρία από ένα σημείο και μετά. Μουδιάζει το μυαλό τόσο πολύ από την προσπάθεια να δαμάσει κάθε πιθανότητα και εκδοχή, που κάποιες φορές ξεχνάει τα αυτονόητα. Κι αντί να βρίσκεσαι δέκα βήματα μπροστά, κάνεις στροφές γύρω από τον εαυτό σου. Νομίζεις πως τα βλέπεις όλα, αλλά υποσυνείδητα απλά θέλεις να πέσεις κάτω, να μη νιώθεις. 

Ίσως η υπερανάλυση για την υπερανάλυση να είναι το πιο περιττό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Βαρέθηκα να σκέφτομαι. 90 και σήμερα...