Οι περισσότεροι μοιάζουν χαμένοι. Νομίζουν πως έχουν βαθύ ερευνητικό βλέμμα, ενώ απλά μοιάζουν με δραπέτη ψυχιατρείου που το μυαλό έχει γίνει πουρές από τα χάπια - ενώ η ενδεδειγμένη θεραπεία είναι ηλεκτροσόκ και κλωτσές- και ψάχνει τρεις ώρες την τουαλέτα.
Η πηχτή βλακεία στο μάτι, λόγω παρατεταμένης αφλογιστίας συνοδεύεται με ακόμη πιο πηχτή μαλακία στο λόγο. Λένε περισσότερα πράγματα από όσα πρέπει, για αντικείμενα που δεν ξέρουν. Φυσικά δεν είναι μόνο σκηνοθέτες, είναι πολυαταλαντοι. Φωτογράφοι, συγγραφείς, μάγειρες, τερματοφύλακες,ψαροντουφεκάδες και δεξιοί ψάλτες.
Κάποιοι είναι χριστιανόπληκτοι, αλλά το σερβίρουν με εξωτική σάλτσα για να φαίνεται πιο εντυπωσιακό. Άλλοι πιθηκίζουν αόριστες μαλακίες περί πνευματικότητας, δηλαδή απλά επαναλαμβάνουν μαλακίες που διάβασαν σε πολύ ψαγμένα προφίλ στο Instagram.
"Γίνε η αλήθεια που θέλεις""Το φως βγαίνει μόνο από μέσα σου" " Who do you vibe". Αν ξαναδιαβάσω για vibes θα γίνω serial killer. Όσοι δεν έχουν μαλλιά, φοράνε καπέλα ακόμη και όταν κοιμούνται, κάποιοι που έχουν, το κεφάλι τους μοιάζει με ναρκοπέδιο που χόρευαν ελέφαντες. Εννοείται είναι εκκεντρικοί, όχι κακοντυμένοι, κακόγουστοι γυφτοσαλιάγκες.
Ανεβάζουν 147 stories για τη μικρού μήκους που σκηνοθέτησαν, πριν, μετά και φυσικά κατά το post production, λες και γύρισαν το Lord Of The Rings. Το insta είναι η πασαρέλα της ματαιοδοξίας, όπου ανεβάζουν το που είναι, τι τρώνε, ειδικά αν είναι vegan, το 1/3 των posts είναι για το πόσο γαμάει η μαγιονέζα από φύκια Σαμοθράκης.
Το fb είναι η πασαρέλα της αποψάρας, βιωματικά posts βαθιάς κουλτούρας, αφύπνισης και βαριάς εγκεφαλικής παραπληγίας, καταγγελίες και τραγούδια για κωφάλαλους. Αποθεώνουν ταινίες που δεν έχει δει κανείς, κατακεραυνώνουν όποιον διαφωνεί, γιατί αν έχεις πάρει βραβείο στο φεστιβάλ Λιανοκλάδι και είχες συμμετοχή στο διεθνές φεστιβάλ περιπτέρων Σαχάρας, είσαι ιεροφάντης του σελιλόιντ και κατέχεις την τέχνη της εικόνας.
Οι πολλοί είναι η αλήθεια, απλά δε βρίσκουν γυναίκα,άντρα, πεκινουά και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσουν κάτι που να αναπνέει. Αν είναι τυχεροί, βρίσκουν κάποια ηθοποιό, ακόμη πιο ψώνιο από αυτούς και αφιερώνουν όλα τους τα μέσα στη μούσα τους. Που δεν μπορεί να παίξει ούτε το πτώμα, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί έχουν μια βαθιά σχέση, με πολλαπλά επίπεδα επικοινωνίας, ενσυναίσθησης και ευαισθησίας που οι κοινοί θνητοί δεν καταλαβαίνουν.
Οι 9 στις 10 ταινίες τους δεν βλέπονται ούτε με ταυτόχρονη χρήση LSD, μπάφου και υπνωτικών. Κάποιοι είναι τόσο γαμάτοι, που διοργανώνουν φεστιβάλ στα οποία συμμετέχει ο περίγυρος τους, φυσικά κάποια ταινία τους είναι υποψήφια στο ίδιο φεστιβάλ. Bonus αυτισμού.
Φυσικά και είμαι βλαμμένος, και ίσως πιο πολύ από όσους περιγράφω. Όχι γιατί θεωρώ πως είμαι καλύτερος,κτλ. Είμαι πολύ κυνικός για να έχω κόμπλεξ ανωτερότητας ή το κόμπλεξ μου είναι πολύ κυνικό για να έχει Instagram. Αλλά γιατί γυρίζω ταινίες που θα ήθελα να δω. Και για να παραφράσω τον Μπρεχτ - γιατί είπαμε, οι σκηνοθέτες είμαστε διανοούμενοι- ο κινηματογράφος είναι η τέχνη που την υπηρετούν όλες οι τέχνες. Είναι η δίδυμη χαμένη αδερφή της ίδιας της ζωής.
Και επειδή άρχισα και γω τα βαθιά κουλτούρικα, πάω να διαβάσω λίγο Garfield, ώστε κάποια στιγμή στα γεράματα μου να λέω πως το μεγαλύτερο μου επίτευγμα είναι πως διάβασα όλα τα strips του. Και μετά πάει το Όσκαρ ;P
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου