Το ημερολόγιο ενός φυγά XXVI

 

Το τσιγάρο ψιθυρίζει στο χέρι μου, ο καπνός ανεβαίνει σαν προσευχή στο σκοτάδι. Τα φώτα συλλαβίζουν κάτι που δεν καταλαβαίνω. Αυτές οι καλοκαιρινές νύχτες θυμίζουν στρατό. Ξεκουράζομαι πριν την σκοπιά, πριν την άσκηση. Τι άσκηση; Άσκηση ματαιότητας.

Η βόλτα στο λιμάνι ήταν άνοστη. Στο τέλος του δρόμου ένα γραφικό καφέ. Σκαλίζω παλιές φωτογραφίες στο κινητό, μηνύματα. Έχω μέρες να ακούσω μουσική. Πόσα χρόνια έχω να πάω σε συναυλία; Τώρα θυμήθηκα πως δεν πήγαμε ποτέ στους Cure...

Ο χρόνος είναι πολύ περίεργο πράγμα. Όπως και η αγάπη είναι σαν το νερό. Κάποιες φορές γίνεται ατμός, νομίζεις πως χαθηκε.Άλλοτε βροχή, που σε ξεδιψάει, σε πνίγει, σε παρασύρει μακρυά από τον εαυτό σου. Άλλοτε γίνεται πάγος, και όσα είναι μέσα της μένουν σε παύση. Είναι εκεί, αλλά χρειάζεται να λιώσεις τις περιττές μέρες που μεσολάβησαν. Μπορεί να αλλάζει μορφές, όμως δε χάνεται ποτέ.

Ποιος πραγματικά μας ξέρει; Έχει δει τον αληθινό μας εαυτό; Αυτόν που φοβόμαστε να αντικρίσουμε και οι ίδιοι; Ποιος το έκανε και είναι ακόμα εδώ; Ποιος είναι ο πραγματικός μας εαυτός; Ανάμεσα στις μάσκες που φοράμε, είναι απλά το αγαπημένο μας προσωπείο; Ο αγαπημένος μας ρόλος;

Ποτέ είσαι αληθινός, όταν ξεφεύγεις από το σενάριο που γράφουν οι άλλοι για σένα ή όταν παρεκκλίνεις από το δικό σου; Είναι οι αυτοσχεδιασμοί η πραγματική ευτυχία; Και πόσο μπορείς να αυτοσχεδιάζεις στην ταινία της ζωής σου;

Η μνήμη εργάζεται σαν σαμποτέρ. Βάζει βόμβες αναμνήσεων πίσω από κάθε εικόνα, δηλητηριάζει τα αποθέματα αντοχών με νοσταλγία και πριονίζει αργά αλλά σταθερά τα θεμέλια της λογικής. Ίσως αυτό να είναι το σωστό. Γιατί σου θυμίζει ποτέ ήσουν ευτυχισμένος. Στιγμές που όλα έμοιαζαν να είναι στη σωστή τους θέση, που ήσουν σίγουρος πως αυτό που νιώθεις, που βιώνεις θα το θυμάσαι. 

Στο ποτάμι του χρόνου, όλοι οι σβόλοι χρυσού που βρήκες. Αν εσύ τους έλιωσες, τους πούλησες ή τους αντάλλαξες γιατί φτηνότερο, δε σου φταίει κανείς. Και σε αντίθεση με τον πραγματικό χρυσό, δεν κάνει η ποσότητα τη διαφορά. Η πιο μικρή ποσότητα, μπορεί να λάμπει για πάντα στο μυαλό σου, γιατί εκείνη η στιγμή έκρυβε όλη την ευτυχία που ήθελες, κι ας μην το κατάλαβες τότε. 

Αμπελοφιλοσοφώ και μάλιστα νηφάλιος, ακόμη χειρότερο. Μου λείπει εκείνος ο αντίλογος. Που διαφωνούσαμε σχεδόν σε όλα, όμως ήταν τόσο απολαυστικό. Ενώνω τα αστέρια με νοητές γραμμές, η καύτρα μελάνι στο τετράδιό τ' ουρανού. Μου λείπουν οι βόλτες στα βιβλιοπωλεία.. Πως να είναι άραγε ο χάρτης με τα λάθη μας; Μια μουτζούρα; Μια παρτιτούρα με φάλτσες νότες;

Ο χάρτης των ονείρων μας; Ένα άλυτο σταυρόλεξο; Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες που νομίζεις πως αναπνέουν. Και το άρωμα τους, είναι το μόνο που σε κρατάει όρθιο...