Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012
Η αβάσταχτη πλήξη της τελειότητας
Η Μπαρτσελόνα είναι η καλύτερη ομάδα του καιρού μας.Αν είχε κατακτήσει δύο συνεχόμενα C.L. (επίτευμα που θα ισοδυναμούσε με 3 ή ακόμα και με τα 5 της Ρεάλ,λόγω της δυσκολίας που έχει ο θεσμός) θα ήταν και με τη βούλα η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών.
Αρκετές φορές χρειάζεται η απόσταση του χρόνου για να αντιληφθείς το μέγεθος κάποιων πραγμάτων,να δεις καλύτερα την εικόνα.Όταν αποχωρήσει από τη σκηνή αυτή η ομάδα,η απουσία της θα τονίσει πόσο μεγάλη ήταν η παρουσία της.Θα μιλάμε στους μικρότερους για τη Μπάρτσα,όπως μας μίλαγαν οι μεγαλύτεροι για τον Άγιαξ του '70 (έτσι κι αλλιώς μιλάμε για την μετεμψύχωση των Ολλανδών στη σύγχρονη εποχή).
Η μεγαλύτερη κατάκτηση της ισπανικής ομάδας είναι πως έκανε τη τελειότητα κάτι καθημερινό,συνηθισμένο.Ν'ανοίγεις τη τηλεόραση,να πετυχαίνεις παιχνίδι της και να λες "''νταξ' η Μπάρτσα παίζει,3-4 θα φάνε" και να το αλλάζεις χωρίς ενοχές.
Αυτό που για άλλες ομάδες,το ζενίθ τους είναι ένα παιχνίδι(ημιτελικός,τελικός),ένα τρόπαιο,ακόμη και μια σεζόν,οι Καταλανοί το μετέτρεψαν σε καθημερινότητα,κατέβασαν το απόλυτο και το προσάρμοσαν στα δικά τους δεδομένα.Και θα είναι για πολλά χρόνια το μέτρο σύγκρισης της ποδοσφαιρικής τελειότητας.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία για μένα (και θα πρέπει να ευγνωμονούμε αυτούς τους παίκτες και τη τύχη μας που τους είδαμε) είναι κέρδιζαν παιχνίδια και τίτλους,παίζοντας μπάλα,καλύτερο ποδόσφαιρο.Πραγματικά κέρδιζε ο καλύτερος,με τον αντίπαλο να υποκλίνεται,φίλοι και εχθροί να παραδέχονται τη Μπάρτσα.Σε κάθε της ματς,προσπαθούσε να κερδίσει παίζοντας θεαματικό ποδόσφαιρο,αν δεν είναι αυτό το τέλειο,δε ξέρω και'γω ποιο και τι είναι.
Ο Μέσι είναι η ιδανική προσωποποίση του πνεύματος και της φιλοσοφίας Μπάρτσα.Ο ανταγωνισμός του με τον Κριστιάνο είναι σε άλλο επίπεδο σε σχέση με τους υπόλοιπους (κρίμα για τον εκπληκτικό Φαλκάο που κάνει πράγματα και θάματα αλλά χάνεται στη σκιά τους).40 γκολ ο Πορτογάλος,50 ο Αργεντινός πέρσι και ποιος ξέρει που θα φτάσει το κοντέρ φέτος.
Επιδόσεις playstation και δεκαετίας '50.Ο κοντορεβυθούλης σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.Η Μπαρτσελόνα είναι η δύναμη και ταυτόχρονα η αδυναμία του Μέσι.Δε νομίζω πως σε άλλη ομάδα θα ξεδίπλωνε έτσι το ταλέντο του .Όχι πως θα χανόταν,μη τρελαθούμε,απλά η αρμονία συνόλου-ατόμου στη φιλοσοφία των μπλαουγκράνα είναι μοναδική.
Αυτή λοιπόν η τελειότητα έχει γίνει βαρετή,πληκτική.Φοβερός,τρομερός ο κοντός αλλά τον βαριέμαι.
Δε θέλω να κάνω άστοχες και άδικες συγκρίσεις,αλλά Ντιέγκο δε θα γίνει ποτέ.Μπορεί στο μέλλον,όταν θα του κάνουν αφιερώματα,να χρειάζονται ώρες για να χωρέσουν τα highlights του,όμως από τους θνητούς θεούς τύπου Μέσι,προτιμώ τους αθάνατους ανθρώπους.Τους ποδοσφαιρικούς μου θεούς τους θέλω αλήτες.
Γήινους,αλλά και ντίβες με αέρα rockstar.Που μπορεί να μην έχουν την (αφύσικη διάρκεια του Μέσι) όμως τα 2-3 μαγικά τους,μένουν για πάντα,υπογραφές που λάμπουν στο δέρμα του χρόνου.Έχουν περάσει χρόνια,όμως ο αγαπημένος μου παίκτης παραμένει ο Ζιντάν.Φινέτσα,μετάξι και δαντέλα αλλά και τσαμπουκάς.Που αν είχε πάρει το Κύπελλο το '06,θα μιλάγαμε για το πιο μαγκιόρικο φινάλε παίκτη ever.Ας είναι και το κουτουλίδι μόνο καλό ήταν.
ZZ Top,Καντονά,Ντιέγκο.Αλλά και ο original Ρονάλντο,Ρομπέρτο Κάρλος.Δεν αντέχω άλλο το nerdy Μεσι και το "κακό παιδί" του κομμωτηρίου Κριστιάνο.Δε θέλω άλλη Μπαρτσελόνα,ούτε άλλη εθνική Ισπανίας!Όταν η πιο μόρτικη και κινηματογραφική φυσιογνωμία του σημερινού ποδοσφαίρου είναι προπονητής (γαμώ της ταινίες θα γίνει η ζωή του,Clive Owen ή George Clooney?Eastwood ή Mann?) κάτι δε πάει καλά..
Αρκετές φορές χρειάζεται η απόσταση του χρόνου για να αντιληφθείς το μέγεθος κάποιων πραγμάτων,να δεις καλύτερα την εικόνα.Όταν αποχωρήσει από τη σκηνή αυτή η ομάδα,η απουσία της θα τονίσει πόσο μεγάλη ήταν η παρουσία της.Θα μιλάμε στους μικρότερους για τη Μπάρτσα,όπως μας μίλαγαν οι μεγαλύτεροι για τον Άγιαξ του '70 (έτσι κι αλλιώς μιλάμε για την μετεμψύχωση των Ολλανδών στη σύγχρονη εποχή).
Η μεγαλύτερη κατάκτηση της ισπανικής ομάδας είναι πως έκανε τη τελειότητα κάτι καθημερινό,συνηθισμένο.Ν'ανοίγεις τη τηλεόραση,να πετυχαίνεις παιχνίδι της και να λες "''νταξ' η Μπάρτσα παίζει,3-4 θα φάνε" και να το αλλάζεις χωρίς ενοχές.
Αυτό που για άλλες ομάδες,το ζενίθ τους είναι ένα παιχνίδι(ημιτελικός,τελικός),ένα τρόπαιο,ακόμη και μια σεζόν,οι Καταλανοί το μετέτρεψαν σε καθημερινότητα,κατέβασαν το απόλυτο και το προσάρμοσαν στα δικά τους δεδομένα.Και θα είναι για πολλά χρόνια το μέτρο σύγκρισης της ποδοσφαιρικής τελειότητας.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία για μένα (και θα πρέπει να ευγνωμονούμε αυτούς τους παίκτες και τη τύχη μας που τους είδαμε) είναι κέρδιζαν παιχνίδια και τίτλους,παίζοντας μπάλα,καλύτερο ποδόσφαιρο.Πραγματικά κέρδιζε ο καλύτερος,με τον αντίπαλο να υποκλίνεται,φίλοι και εχθροί να παραδέχονται τη Μπάρτσα.Σε κάθε της ματς,προσπαθούσε να κερδίσει παίζοντας θεαματικό ποδόσφαιρο,αν δεν είναι αυτό το τέλειο,δε ξέρω και'γω ποιο και τι είναι.
Ο Μέσι είναι η ιδανική προσωποποίση του πνεύματος και της φιλοσοφίας Μπάρτσα.Ο ανταγωνισμός του με τον Κριστιάνο είναι σε άλλο επίπεδο σε σχέση με τους υπόλοιπους (κρίμα για τον εκπληκτικό Φαλκάο που κάνει πράγματα και θάματα αλλά χάνεται στη σκιά τους).40 γκολ ο Πορτογάλος,50 ο Αργεντινός πέρσι και ποιος ξέρει που θα φτάσει το κοντέρ φέτος.
Επιδόσεις playstation και δεκαετίας '50.Ο κοντορεβυθούλης σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.Η Μπαρτσελόνα είναι η δύναμη και ταυτόχρονα η αδυναμία του Μέσι.Δε νομίζω πως σε άλλη ομάδα θα ξεδίπλωνε έτσι το ταλέντο του .Όχι πως θα χανόταν,μη τρελαθούμε,απλά η αρμονία συνόλου-ατόμου στη φιλοσοφία των μπλαουγκράνα είναι μοναδική.
Αυτή λοιπόν η τελειότητα έχει γίνει βαρετή,πληκτική.Φοβερός,τρομερός ο κοντός αλλά τον βαριέμαι.
Δε θέλω να κάνω άστοχες και άδικες συγκρίσεις,αλλά Ντιέγκο δε θα γίνει ποτέ.Μπορεί στο μέλλον,όταν θα του κάνουν αφιερώματα,να χρειάζονται ώρες για να χωρέσουν τα highlights του,όμως από τους θνητούς θεούς τύπου Μέσι,προτιμώ τους αθάνατους ανθρώπους.Τους ποδοσφαιρικούς μου θεούς τους θέλω αλήτες.
Γήινους,αλλά και ντίβες με αέρα rockstar.Που μπορεί να μην έχουν την (αφύσικη διάρκεια του Μέσι) όμως τα 2-3 μαγικά τους,μένουν για πάντα,υπογραφές που λάμπουν στο δέρμα του χρόνου.Έχουν περάσει χρόνια,όμως ο αγαπημένος μου παίκτης παραμένει ο Ζιντάν.Φινέτσα,μετάξι και δαντέλα αλλά και τσαμπουκάς.Που αν είχε πάρει το Κύπελλο το '06,θα μιλάγαμε για το πιο μαγκιόρικο φινάλε παίκτη ever.Ας είναι και το κουτουλίδι μόνο καλό ήταν.
ZZ Top,Καντονά,Ντιέγκο.Αλλά και ο original Ρονάλντο,Ρομπέρτο Κάρλος.Δεν αντέχω άλλο το nerdy Μεσι και το "κακό παιδί" του κομμωτηρίου Κριστιάνο.Δε θέλω άλλη Μπαρτσελόνα,ούτε άλλη εθνική Ισπανίας!Όταν η πιο μόρτικη και κινηματογραφική φυσιογνωμία του σημερινού ποδοσφαίρου είναι προπονητής (γαμώ της ταινίες θα γίνει η ζωή του,Clive Owen ή George Clooney?Eastwood ή Mann?) κάτι δε πάει καλά..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)