Πίνω καφέ μετά τη δουλειά και χαζεύω τη θέα. Τα πόδια μου πονάνε. Κοιτάζω το τοπίο και σκέφτομαι πόσο απεχθάνομαι το μέρος. Μετράω μέρες σαν φαντάρος, αν και μπορώ να θυμηθώ δύο τρεις στιγμές στον στρατό που ήταν πιο ευχάριστες από το παρόν.
Δύο μου λείπουν, το ένα είναι η γάτα μου, ελπίζω να μην πάθει τίποτα όσο λείπω. Αν και έχει κλειδιά, φαγητό, πιο πολλά λεφτά από όσα έχω και τρείς ανθρώπους να την προσέχουν. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον περνάει καλύτερα από μένα..
Το παρόν πολλές φορές συνθλίβεται ανάμεσα στις Συμπληγάδες του χρόνου, από τις αναμνήσεις και τις ματαιωμένες προσδοκίες του παρελθόντος, και τις άγνωστες πιθανότητες του μέλλοντος. Νιώθω τρομερά κουρασμένος, σαν γέρος που σέρνει δέκα ζωές στην σκιά του. Τα 40 είναι άσχημη ηλικία να μην είσαι ευτυχισμένος.
Είσαι στο καζίνο της πραγματικότητας και δεν έχεις πολλά να ποντάρεις. Ξέρεις πως από δω και πέρα θα χάνεις περισσότερο. Αν η λήθη είναι το jack pot αυτή την στιγμή, τότε μάλλον χάνεις ακόμα κι όταν κερδίζεις. Νιώθω πως μένω στάσιμος επειδή όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά;
Πώς πλέον δεν ανήκω κάπου; Δεν τους ζηλεύω και τόσο, ελάχιστες φορές το σκέφτηκα, κι αυτό σαν πλάνα ταινίας ή φωτογραφία. Να περπατάω στην θάλασσα με την μικρή μου κόρη. Ωραίο ακούγεται, όμως ξέρω πως γυρίζονται οι ταινίες. Ένα πλάνο 5 δευτερολέπτων έχει ώρες δουλειάς πίσω του. Και δε θέλω ευθύνες.
Δεν είναι όλα για όλους. Θα συμβεί; Πιθανότατα όχι. Ίσως να είμαι πολύ εγωιστής για να βάλω κάποιον άλλο πρώτη προτεραιότητα πάνω από μένα. Όχι πως δεν το έχω κάνει. Αλλά οι σχέσεις δεν έχουν ρήτρες, δεν σε εξασφαλίζει τίποτα, δεν μπορείς να τοκίσεις την ευτυχία για να την απολαμβάνεις και μετά από χρόνια. Και το παράλογο κανένας δεν το νίκησε...
Αισθάνομαι ενοχές για το ότι δεν έχω ενοχές, και για πράγματα που δε θα έπρεπε να έχω ενοχές. Αλλά τα συναισθήματα δεν καταλαβαίνουν από τέτοια, είναι τυφλά στη λογική. Και τις νύχτες, η βαρύτητα τους πολλαπλασιάζεται, καταπίνοντας κάθε ρανίδα σκέψης.
Η υπερανάλυση γίνεται αναπηρία από ένα σημείο και μετά. Μουδιάζει το μυαλό τόσο πολύ από την προσπάθεια να δαμάσει κάθε πιθανότητα και εκδοχή, που κάποιες φορές ξεχνάει τα αυτονόητα. Κι αντί να βρίσκεσαι δέκα βήματα μπροστά, κάνεις στροφές γύρω από τον εαυτό σου. Νομίζεις πως τα βλέπεις όλα, αλλά υποσυνείδητα απλά θέλεις να πέσεις κάτω, να μη νιώθεις.
Ίσως η υπερανάλυση για την υπερανάλυση να είναι το πιο περιττό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Βαρέθηκα να σκέφτομαι. 90 και σήμερα...
Ας μιλήσουμε για σκηνοθέτες. Ο χώρος είναι πολύ μικρός, αν δεν γνωρίζεις προσωπικά τον άλλον, σίγουρα ξέρεις κάποιον ή έχεις συνεργαστεί με κάποιον που τον ξέρει.
Οι περισσότεροι μοιάζουν χαμένοι. Νομίζουν πως έχουν βαθύ ερευνητικό βλέμμα, ενώ απλά μοιάζουν με δραπέτη ψυχιατρείου που το μυαλό έχει γίνει πουρές από τα χάπια - ενώ η ενδεδειγμένη θεραπεία είναι ηλεκτροσόκ και κλωτσές- και ψάχνει τρεις ώρες την τουαλέτα.
Η πηχτή βλακεία στο μάτι, λόγω παρατεταμένης αφλογιστίας συνοδεύεται με ακόμη πιο πηχτή μαλακία στο λόγο. Λένε περισσότερα πράγματα από όσα πρέπει, για αντικείμενα που δεν ξέρουν. Φυσικά δεν είναι μόνο σκηνοθέτες, είναι πολυαταλαντοι. Φωτογράφοι, συγγραφείς, μάγειρες, τερματοφύλακες,ψαροντουφεκάδες και δεξιοί ψάλτες.
Κάποιοι είναι χριστιανόπληκτοι, αλλά το σερβίρουν με εξωτική σάλτσα για να φαίνεται πιο εντυπωσιακό. Άλλοι πιθηκίζουν αόριστες μαλακίες περί πνευματικότητας, δηλαδή απλά επαναλαμβάνουν μαλακίες που διάβασαν σε πολύ ψαγμένα προφίλ στο Instagram.
"Γίνε η αλήθεια που θέλεις""Το φως βγαίνει μόνο από μέσα σου" " Who do you vibe". Αν ξαναδιαβάσω για vibes θα γίνω serial killer. Όσοι δεν έχουν μαλλιά, φοράνε καπέλα ακόμη και όταν κοιμούνται, κάποιοι που έχουν, το κεφάλι τους μοιάζει με ναρκοπέδιο που χόρευαν ελέφαντες. Εννοείται είναι εκκεντρικοί, όχι κακοντυμένοι, κακόγουστοι γυφτοσαλιάγκες.
Ανεβάζουν 147 stories για τη μικρού μήκους που σκηνοθέτησαν, πριν, μετά και φυσικά κατά το post production, λες και γύρισαν το Lord Of The Rings. Το insta είναι η πασαρέλα της ματαιοδοξίας, όπου ανεβάζουν το που είναι, τι τρώνε, ειδικά αν είναι vegan, το 1/3 των posts είναι για το πόσο γαμάει η μαγιονέζα από φύκια Σαμοθράκης.
Το fb είναι η πασαρέλα της αποψάρας, βιωματικά posts βαθιάς κουλτούρας, αφύπνισης και βαριάς εγκεφαλικής παραπληγίας, καταγγελίες και τραγούδια για κωφάλαλους. Αποθεώνουν ταινίες που δεν έχει δει κανείς, κατακεραυνώνουν όποιον διαφωνεί, γιατί αν έχεις πάρει βραβείο στο φεστιβάλ Λιανοκλάδι και είχες συμμετοχή στο διεθνές φεστιβάλ περιπτέρων Σαχάρας, είσαι ιεροφάντης του σελιλόιντ και κατέχεις την τέχνη της εικόνας.
Οι πολλοί είναι η αλήθεια, απλά δε βρίσκουν γυναίκα,άντρα, πεκινουά και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσουν κάτι που να αναπνέει. Αν είναι τυχεροί, βρίσκουν κάποια ηθοποιό, ακόμη πιο ψώνιο από αυτούς και αφιερώνουν όλα τους τα μέσα στη μούσα τους. Που δεν μπορεί να παίξει ούτε το πτώμα, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί έχουν μια βαθιά σχέση, με πολλαπλά επίπεδα επικοινωνίας, ενσυναίσθησης και ευαισθησίας που οι κοινοί θνητοί δεν καταλαβαίνουν.
Οι 9 στις 10 ταινίες τους δεν βλέπονται ούτε με ταυτόχρονη χρήση LSD, μπάφου και υπνωτικών. Κάποιοι είναι τόσο γαμάτοι, που διοργανώνουν φεστιβάλ στα οποία συμμετέχει ο περίγυρος τους, φυσικά κάποια ταινία τους είναι υποψήφια στο ίδιο φεστιβάλ. Bonus αυτισμού.
Φυσικά και είμαι βλαμμένος, και ίσως πιο πολύ από όσους περιγράφω. Όχι γιατί θεωρώ πως είμαι καλύτερος,κτλ. Είμαι πολύ κυνικός για να έχω κόμπλεξ ανωτερότητας ή το κόμπλεξ μου είναι πολύ κυνικό για να έχει Instagram. Αλλά γιατί γυρίζω ταινίες που θα ήθελα να δω. Και για να παραφράσω τον Μπρεχτ - γιατί είπαμε, οι σκηνοθέτες είμαστε διανοούμενοι- ο κινηματογράφος είναι η τέχνη που την υπηρετούν όλες οι τέχνες. Είναι η δίδυμη χαμένη αδερφή της ίδιας της ζωής.
Και επειδή άρχισα και γω τα βαθιά κουλτούρικα, πάω να διαβάσω λίγο Garfield, ώστε κάποια στιγμή στα γεράματα μου να λέω πως το μεγαλύτερο μου επίτευγμα είναι πως διάβασα όλα τα strips του. Και μετά πάει το Όσκαρ ;P
Το τσιγάρο ψιθυρίζει στο χέρι μου, ο καπνός ανεβαίνει σαν προσευχή στο σκοτάδι. Τα φώτα συλλαβίζουν κάτι που δεν καταλαβαίνω. Αυτές οι καλοκαιρινές νύχτες θυμίζουν στρατό. Ξεκουράζομαι πριν την σκοπιά, πριν την άσκηση. Τι άσκηση; Άσκηση ματαιότητας.
Η βόλτα στο λιμάνι ήταν άνοστη. Στο τέλος του δρόμου ένα γραφικό καφέ. Σκαλίζω παλιές φωτογραφίες στο κινητό, μηνύματα. Έχω μέρες να ακούσω μουσική. Πόσα χρόνια έχω να πάω σε συναυλία; Τώρα θυμήθηκα πως δεν πήγαμε ποτέ στους Cure...
Ο χρόνος είναι πολύ περίεργο πράγμα. Όπως και η αγάπη είναι σαν το νερό. Κάποιες φορές γίνεται ατμός, νομίζεις πως χαθηκε.Άλλοτε βροχή, που σε ξεδιψάει, σε πνίγει, σε παρασύρει μακρυά από τον εαυτό σου. Άλλοτε γίνεται πάγος, και όσα είναι μέσα της μένουν σε παύση. Είναι εκεί, αλλά χρειάζεται να λιώσεις τις περιττές μέρες που μεσολάβησαν. Μπορεί να αλλάζει μορφές, όμως δε χάνεται ποτέ.
Ποιος πραγματικά μας ξέρει; Έχει δει τον αληθινό μας εαυτό; Αυτόν που φοβόμαστε να αντικρίσουμε και οι ίδιοι; Ποιος το έκανε και είναι ακόμα εδώ; Ποιος είναι ο πραγματικός μας εαυτός; Ανάμεσα στις μάσκες που φοράμε, είναι απλά το αγαπημένο μας προσωπείο; Ο αγαπημένος μας ρόλος;
Ποτέ είσαι αληθινός, όταν ξεφεύγεις από το σενάριο που γράφουν οι άλλοι για σένα ή όταν παρεκκλίνεις από το δικό σου; Είναι οι αυτοσχεδιασμοί η πραγματική ευτυχία; Και πόσο μπορείς να αυτοσχεδιάζεις στην ταινία της ζωής σου;
Η μνήμη εργάζεται σαν σαμποτέρ. Βάζει βόμβες αναμνήσεων πίσω από κάθε εικόνα, δηλητηριάζει τα αποθέματα αντοχών με νοσταλγία και πριονίζει αργά αλλά σταθερά τα θεμέλια της λογικής. Ίσως αυτό να είναι το σωστό. Γιατί σου θυμίζει ποτέ ήσουν ευτυχισμένος. Στιγμές που όλα έμοιαζαν να είναι στη σωστή τους θέση, που ήσουν σίγουρος πως αυτό που νιώθεις, που βιώνεις θα το θυμάσαι.
Στο ποτάμι του χρόνου, όλοι οι σβόλοι χρυσού που βρήκες. Αν εσύ τους έλιωσες, τους πούλησες ή τους αντάλλαξες γιατί φτηνότερο, δε σου φταίει κανείς. Και σε αντίθεση με τον πραγματικό χρυσό, δεν κάνει η ποσότητα τη διαφορά. Η πιο μικρή ποσότητα, μπορεί να λάμπει για πάντα στο μυαλό σου, γιατί εκείνη η στιγμή έκρυβε όλη την ευτυχία που ήθελες, κι ας μην το κατάλαβες τότε.
Αμπελοφιλοσοφώ και μάλιστα νηφάλιος, ακόμη χειρότερο. Μου λείπει εκείνος ο αντίλογος. Που διαφωνούσαμε σχεδόν σε όλα, όμως ήταν τόσο απολαυστικό. Ενώνω τα αστέρια με νοητές γραμμές, η καύτρα μελάνι στο τετράδιό τ' ουρανού. Μου λείπουν οι βόλτες στα βιβλιοπωλεία.. Πως να είναι άραγε ο χάρτης με τα λάθη μας; Μια μουτζούρα; Μια παρτιτούρα με φάλτσες νότες;
Ο χάρτης των ονείρων μας; Ένα άλυτο σταυρόλεξο; Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες που νομίζεις πως αναπνέουν. Και το άρωμα τους, είναι το μόνο που σε κρατάει όρθιο...
Πως μπορείς να αποδράσεις από εκεί που υποτίθεται είναι η απόδραση σου; Γυρίζεις πίσω ή σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις; Τα κομμάτια που λείπουν από το παζλ της καθημερινότητας είναι μικρά αλλά κάνουν τη διαφορά. Μικρές πινελιές που δίνουν στον πίνακα την ομορφιά του.
Εκρήξεις τρυφερότητας και πάθους μέσα στη μέρα, χωρίς αφορμή. Μικρές εκπλήξεις. Η οικειότητα που κατακτιέται με χρόνια. Όταν ο άλλος σε ξέρει τόσο καλά μια με ένα inside joke, από αυτά που ανήκουν μόνο σε εσάς τους δύο, μια ατάκα, μια χειρονομία, φτάνουν να κάνουν τη διαφορά.
Ίσως είναι καλύτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, να πηγαίνει κανείς σε μεγαλύτερη πόλη, αλλά δεν φτάνουν τα λεφτά μου για τη Νέα Υόρκη ή το Τόκιο. Δε φτάνουν ούτε για τη Νέα Σμύρνη. Εδώ το μέρος δεν είναι άσχημο, όμως είναι πολύ μικρό για να χαθώ. Το βλέμμα σκοντάφτει παντού, σε αντανακλάσεις αναμνήσεων και προσδοκιών ευτυχίας.
Το ότι αρχίζει να μου λείπει ο χειμώνας δεν είναι καλό σημάδι; Αργεί η επόμενη καραντίνα; Ο Μπουκόφσκι είχε πει πως όταν πίνεις, ο κόσμος σταματάει να σε πιάνει από το λαιμό. Όμως τι γίνεται όταν θέλεις εσύ να το πιάσεις από το λαιμό; Πόσο πρέπει να πιείς ή δεν πρέπει καθόλου; Το αλκοόλ είναι το αναισθητικό που παίρνουμε για να αντέξουμε την εγχείρηση της ζωής. Τι σκατα εγχείρηση είναι αυτή τελικά; Γιατί βαρέθηκα να μου κάνει κάθε μέρα απονεύρωση και να νιώθω πιο χάλια από ο,τι ήμουν. Waiter, I' ll have another double..
Βλέποντας τη θάλασσα, με έπιασε μια ακατανίκητη επιθυμία να πέσω μέσα. Να γίνω ένα με το άπειρο της, να σκορπίσουν τα οποία εγκεφαλικά κύτταρα μου απέμειναν σε κάθε γωνιά του ορίζοντα. Να σταματήσουν να αναμειγνύονται οι σκέψεις με τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα με τις λέξεις και να φτιάχνουν τοξικά κοκτέιλ επιθυμίας.
Θέλω ήδη να γυρίσω, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Εύχομαι να είχα έρθει για διακοπές.I wish a lot of things, i wish I didn't have anything to wish for.. Μακαρι να ήταν χειμώνας. Το καλοκαίρι η λήθη κοστίζει πάρα πολύ. Και δεν την βρίσκεις σχεδόν πουθενά.
I had really weird dream last night. I was caught in a dance off, between two women. In the end i danced too. In reality I can't dance even with a gun to my head.
Maybe, that's why i like musicals and specially the 80s. There' somewhere inside me a depressed dancer. And for the sake of humanity, STAY THERE.
Well, if you watch the dance scene from Once Bitten 11 times in a row, you'll probably have the same dream. A nice little film, with the best dance scene of the 80s, hands down. Jim Carrey can dance. And that guitar solo thing he did with his foot...
I wonder was wrong with me..I used to be a metalhead.
Ξυπνάς. Το μυαλό θέλει αρκετά λεπτά για να κάνει reboot. Δε θέλεις να σηκωθείς. Ενώ φτιάχνεις καφέ, γύρω σου εξελίσσονται σε παράλληλο χρόνο, η ζωή που δεν ζεις και το παρελθόν. Φωτογραφίες διπλής έκθεσης, δύο τρεις μαζί. Και προσπαθείς να τις αγνοήσεις. Κι ας νιώθεις πως εσύ είσαι το φάντασμα ανάμεσα τους.
Σκρολάρεις τα νέα ανόρεκτα, ακους δύο τρία τραγούδια μισά. Δεν έχει τίποτα να δεις. Για νιοστή φορά οι 80s-90s ταινίες; Ξεφυλλίζεις βιβλία, μάλλον δε θα τα διαβάσεις ποτέ. Ίσως στο γηροκομείο, αλλά επειδή θα έχεις πάθει Αλτσχάιμερ - που ήδη έχεις λάβει γέρες προκαταβολές, μπαίνεις σε δωμάτια και δε θυμάσαι γιατί- θα διαβάζεις το ίδιο βιβλίο από την αρχή, μέχρι να πεθάνεις.
Θέλεις απλά να τελειώσει η μέρα. Κι αυτή, κι η επόμενη. Μέχρι να γίνει τι; Μακάρι να ήξερες. Η ζέστη δε βοηθάει. Βουλιάζεις στον καναπέ, κλείνεις τα μάτια και εύχεσαι όταν τα ανοίξεις, να βρίσκεσαι ένα χρόνο πίσω ή δύο μπροστά. Ο χρόνος λιώνει, αργά, βασανιστικά, χωρίς να καίγεται, να καίει ή να φωτίζει τίποτα.
Προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτό το συναίσθημα, μια μαύρη τρύπα που καταπίνει τα πάντα και σε αφήνει να νιώθεις συνεχώς κουρασμένος, άδειος και ότι το μέλλον θα είναι ακόμη χειρότερο. Αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τη λογική σου, τη διαύγεια σου, αναρωτιέσαι αν είσαι στα αλήθεια ο εαυτός σου.
Κάνεις πως βλέπεις το Tequila Sunrise. Θέλεις να πάρεις φόρα, να βούτηξεις στα νερά της οθόνης και να βγεις στην άλλη πλευρά του ονείρου. Όπου θα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Θα είσαι πάντα καλοντυμένος, θα μπορείς να σκοτώνεις χωρίς συνέπειες, με το soundtrack στα αυτιά σου να σου δίνει ρυθμό. Να κάνεις έρωτα και το φιλμ της πραγματικότητας να καίγεται.
Ακόμη και ο ήχος των κυμάτων σε ενοχλεί τελευταία. Βαθιά ανάσα. Απόψε, ούτε η σκέψη πως το ταβάνι μπορεί να σε πλακώσει δε σε τρομάζει. Δε σε τρομάζει τίποτα πια και αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Είσαι πολύ νεός για να νιώθεις τόσο μεγάλος, και αρκετά μεγάλος για να νιώθεις τόσο νέος.
Θέλεις τόσο να γράψεις, αυτό το επικό μυθιστόρημα που κρύβεις μέσα σου, αλλά μάλλον δε θα το κάνεις ποτέ. Όταν είσαι ευτυχισμένος, δε θέλεις να γράψεις, κι όταν δεν είσαι, δεν βρίσκεις ποτέ τη δύναμη να το κάνεις. Να γράψεις το δικό σου Ματωμένο Μεσημβρινό.
Σκεπάζεσαι. Θυμάσαι κάτι που είχες γράψει πριν καιρό. "Σταμάτα να μιλάς για τον εαυτό σου σε δεύτερο πρόσωπο. Αυτά τα κάνουν οι τρελοί. Και'συ δεν είσαι". Η μήπως όχι;
Η ανία είναι ανίατη ασθένεια. Εδώ και καιρό βαριέμαι να ακούσω μουσική, να δω ταινίες, να διαβάσω. Αν δεν μπορείς να τα μοιραστείς όλα αυτά, από ένα σημείο και μετά δεν έχουν γεύση. Everything counts in large amounts όπως λένε οι Depeche Mode. Και αυτό ισχύει και για την πλήξη.
Είναι σαν μια μεγάλη ποσότητα ενέργειας, παγωμένη και δεν μπορείς να την μετατρέψεις σε κάτι άλλο, κάτι θετικό. Προσπαθείς να την μεταβολίσεις σε κούραση, χωρίς να πετυχαίνει πάντα. Και όπως με όλα με τα παγόβουνα, το μεγαλύτερο μέρος δε φαίνεται. Απλά ελπίζεις πως θα λιώσει σύντομα, καθώς επιπλέει αργά στον ωκεανό του χρόνου.
Το χειρότερο είναι εκείνο το ασφυκτικό συναίσθημα, ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για κάποια πράγματα. Σαν να παρακολουθείς ένα ατύχημα να συμβαίνει κάθε μέρα μπροστά σου. Και εσύ είσαι δεμένος, φιμωμένος, δεν μπορείς ούτε να ουρλιάξεις. Οι συναισθηματικοί αντιπερισπασμοί κάποτε σταματάνε να έχουν την οποιαδήποτε επίδραση πάνω σου.
Κάνεις mute σε όλα. Αλλά συνεχίζεις να ξυπνάς κάθιδρος στη μέση της νύχτας, γιατί κάποιες φορές η σιωπή ακούγεται σαν έκρηξη. Και το ωστικό κύμα σαρώνει τα πάντα, εκτός από αυτά που θα ήθελες να σκορπίσει. Η φυγή απλά σημαίνει πως δεν έχεις κάπου να επιστρέψεις.
Γελάω με όλους αυτούς, που πιθηκίζουν "αποφθέγματα" που είδαν στο instagram, και τα επαναλαμβάνουν με τέτοιο πάθος, σαν είναι mantra, λόγια από ξόρκι, με την ελπίδα πως θα συμβεί κάτι μαγικό. Και επειδή δε συμβαίνει ποτέ, συνεχίζουν να καταναλώνουν φωτογραφίες, σλόγκαν, βίντεο αυτοβελτίωσης, οδηγούς ευτυχίας, μήπως κάτι, κάποια στιγμή χορτάσει το κενό.
Ακόμη πιο αστείες και θλιβερές συνάμα, είναι σελίδες και προφίλ με "πνευματική" επικάλυψη και περιτύλιγμα "διαφώτισης". Αόριστα, εξυπνακίστικα τσιτάτα, που υποτίθεται θα σε βοηθήσουν να ξεχωρίσεις τον σωστό δρόμο, να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου, τις προτεραιότητες σου και να μάθεις πως να καθαρίζεις σωστά τις αγκινάρες. Αλλά κάπου δίπλα, υπάρχει και ένα λινκ να αγοράσεις βιβλία, τασάκια, δονητές και παντόφλες, αγιασμένες πάντα με το φως της σοφίας, της αρμονίας και της ενόρασης. Σαν τα ζώδια, δε σου λένε τίποτα, όμως είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις.
Οι άνθρωποι θα γατζωθούν σε οτιδήποτε "παυσίπονο" ελαττώνει για λίγο τον πόνο της καθημερίνοτητας. Και θα το υπερασπιστούν λυσσαλέα. Μήπως απλά ζηλεύω, γιατί δεν έχω βρει και γω το placebo μου; Ίσως...
Αν για να ανοίξεις το τρίτο σου μάτι, χρειάζεται να κλείσεις για πάντα τα άλλα δύο, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Αρμονία θα μπορούσε να είναι αυτή η στιγμή, που κοιτάζω τη θάλασσα. Και μετά από μήνες, να κοιτάζω την φωτογραφία. Να θυμάμαι, να συζητάω μικρές λεπτομέρειες από εκείνη τη μέρα. Προς το παρόν ο κυνισμός είναι υποφερτό δηλητήριο σε σχέση με τα μαλακά ναρκωτικά χαζοχαρούμενης και πλαστής αισιοδοξίας.
Όπως είχε πει και ο γέρος του βουνού, τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται. All those moments will be lost in time, like tears in rain.
Αύριο φεύγω. Δεν έχω ετοιμάσει τίποτα. Ό,τι μένει στη μέση, παγωμένο σαν ταινία σε παύση, ίσως συνεχιστεί το φθινόπωρο. Αφήνω πίσω μια γάτα, αναπάντητα ερωτήματα, μισοτελειωμένα γραπτά και σενάρια, δύο ταινίες μικρού μήκους που περιμένουν να γεννηθούν και αμέτρητες φωτογραφίες.
Κάποιες φορές, οι λέξεις δεν είναι αρκετές να κουβαλήσουν το βάρος των συναισθημάτων, δεν μεταφράζονται όλες οι σκέψεις. Ελπίζω αυτό το καλοκαίρι να μη το μισήσω όσο φαντάζομαι. Δε θυμάμαι ποιον παραφράζω, αλλά πάντα σε σκοτώνουν αυτά που αγαπάς. Αnd i say i'm dead and i move..
Τι ακριβώς είναι το film noir; To neo noir; Είναι ξεχωριστό είδος ταινιών ή κάτι άλλο; Τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Η εποχή του κλασικού film noir τελειώνει στα τέλη του 50. Ίσως η τελεία να ήταν το Touch of Evil του Orson Welles. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά μιλάμε για neo noir, με την αφετηρία πιθανόνατα να είναι το Chinatown. Όσο περνάνε τα χρόνια, ο όρος ξεχειλώνει και έτσι βλέπουμε να χαρακτηρίζονται φιλμς ως neo noir που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Το noir στην πραγματικότητα είναι η ατμόσφαιρα, η αίσθηση. Μπορεί να μην είναι ασπρόμαυρο εδώ και δεκαετίες -με τρανταχτές εξαιρέσεις- αλλά έχει να κάνει με χαρακτήρες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις αμέρτητες αποχρώσεις του γκρι, τρέχουν προς το λευκό της ευτυχίας για να καταλήξουν 4 δτις 5 στο μαύρο. Τα noir δεν έχουν happy end, αλλά ο δρόμος προς την κόλαση είναι παράδεισος.
Υπάρχουν αμέτρητες λίστες με τα καλύτερα neo noir στο ίντερνετ, καλές, κακές, αδιάφορες. Εγώ θα ξεχωρίσω δύο ταινίες που δεν έχουν πάρει την αναγνώριση που τους αξίζει και είναι πολύ καλύτερες από άλλες πολυδιαφημισμένες.
Τhe Last Seduction
O John Dahl είναι υποτιμημένος σκηνοθέτης, μάστορας του είδους. Αν και η φιλμογραφία του είναι στο συνόλο της εξαιρετική, δυστυχώς δεν έφτασε εκεί που έπρεπε. Η Linda Fiorentino είναι καλή ηθοποιός, δυστυχώς οι επιλογές της σε ρόλους - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν την βοήθησαν να γίνει star. Το 1994 ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες και όλα γίνονται ιδανικά. Το Last Seduction είναι τηλεταινία, παραγωγή του HBO. Μέχρι τότε, και παρότι μιλάμε για HBO - πολύ πριν την χρυσή εποχή της τηλεόρασης- , οι τηλεταινίες ήταν Β κατηγορίες σε σχέση με τις κινηματογραφικές παραγωγές.
Μόνο σε αυτό υστερεί το φιλμ. Του λείπει το μεγλύτερο bugdet, αυτό που θα του έδινε το κινηματογαρφικό φινίρισμα, το λούστρο, φωτογραφικά και παραγωγικά. Πέρα από αυτό, το Last Seduction βάζει κάτω σχεδόν κάθε ταινία του είδους. Με βάση το βιτριολικό σενάριο του Steve Barancic, o John Dahl στήνει μια σκακιέρα που η βασίλισσα κερδίζει πάντα. Η Fiorentino δεν είναι η πιο όμορφη, η πιο sexy, ούτε καν η καλύτερη ηθοποιός. Eίναι όμως η καλύτερη femme fatale του είδους. Αρκτική ψυχραιμία, ξυραφένιες ατάκες και καμία ενοχή μέχρι να πάρει αυτό που θέλει.
Δυστυχώς οι απαρχαιωμένοι κανόνες της Ακαδημίας, της στέρησαν την υποψηφιότητα για όσκαρ. Επειδή η ταινία είχε προβληθεί στο HBO, δεν μπορύσε να είναι υποψήφια. Στα Bafta ήταν πιο ελαστικοί. Είναι κρίμα, γιατί μιλάμε για την καλύτερη ερμηνεία για το 1994. Καλή ήταν η - πολύ καλύτερη ηθοποιός γενικά - Jessica Lange στο Blue Sky, αλλά η Bridget Gregory της Fiorentino την σβήνει σαν γόπα.
Υφαίνει τον ιστό χωρίς να το καταλάβουν τα θύματα της, κάποια ανυπομονούν να πιαστούν μέσα του, και παρά το γεγονός πως ακροβατεί μεταξύ αποτυχίας και θριάμβου, στο τέλος κερδίζει τους πάντες. Η παραμικρή χειρονομία, ο τρόπος που σερβίρει τις λεκτικές μαχαιριές, μα πάνω από όλα, η αυτοπεποίθηση της, μια γυναίκα που είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα είναι ασταμάτητη.
Το Last Seduction μοιράζεται τον θρόνο του καλύτερου neo noir των τελυταίων 30 ετών μαζί με την παρακάτω ταινία.
Romeo Is Bleeding
Ταινία που έχει πάρει τον τίτλο της από τραγούδι του Tom Waits δε γίνεται να είναι κακή. To Romeo Is Bleeding είναι ο απόλυτος συνδυασμός μεταξύ κλασικού fim noir και neo noir. Έχει διεφθαρμένο αστυνομικό, αφήγηση που φτάνει σε ποιητικά ύψη, γίνεται τραγωδία. Ο gary Oldman δεν έχει υπάρξει πιο συγκλονιστικός, υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που στο παρά δέκα τα έχει όλα και στο παρά ένα παλεύει να μείνει ζωντανός. Η ατμόσφαιρα και το soundtrack ποτίζουν το δέρμα. Όμως το φιλμ κλέβει η Lena Olin. Όσο είναι στην οθόνη είναι η πιο ποθητή γυναίκα που έχεις δέι ποτέ, και η πιο θανάσιμη.
Ένας θηλυκός Joker και θα έκανε τον πραγματικό να ιδρώσει από φόβο. Το ξέρεις πως θα σε σκοτώσει, αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς, αντίθετα λαχταράς για τη στιγμή. Η ερμηνεία της Olin επαναπροσδιόρισε τον όρο femme fatale, έκανε σκόνη κάθε σύγκριση, κάθε χαρακτήρα πριν ή μετά. Δεν χάνει σταγόνα από την γοητεία της, ακόμα και όταν εμφανίζεται με ένα χέρι. To Romeo Is Bleeding είναι αριστούργημα, και φυσικά πήγε άκλαυτο, εισπρακτικά και κριτικά. Δεν έχει σημασία, δείτε το χθες και βγάλτε μόνοι σας συμπεράσματα.
To neo noir είναι από τις εμμονές μου. Ένα σύμπαν που αν μπεις, δεν ξεφεύγεις ποτέ. Δυστυχώς το είδος έχει ατονήσει τα τελευταία χρόνια, παράπλευρη απώλεια της πολιτικής ορθότητας. Υπάρχουν αρκετά θαμμένα διαμάνται, ανάμεσα στα κάρβουνα που πήραν την αναγνώριση που δεν άξιζαν. Αλλά αυτό σε κάποιο επόμενο κείμενο.
ΥΓ Τwo more fucking days and I'm out of here..Waiting is hell...
Δύο μέρες έμειναν. Τα επόμενα κείμενα θα είναι όντως από τον "τόπο εξορίας". Η αναμονή είναι πάντα το χειρότερο. Ελπίζω ο ύπνος να επανέλθει στα φυσιολογικά του επίπεδα, γιατί αλλιώς θα φορεθεί πολύ ο ζουρλομανδύας και δεν υπάρχει με κοντά μανίκια. Η αϋπνία είναι σαν την αμφιβολία, δηλητηριάζει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει τίποτα. Ειδικά όταν υπεραναλύεις τα πάντα.
Το έχω αποδεχτεί αυτό, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου. Κάποιες φορές βοηθάει, όμως όταν το μυαλό το παράκανει, στραγγαλίζει το σώμα. Βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν και φτιάχνει κομμάτια για ένα παζλ που δεν τελειώνει ποτέ. Στην ανάγκη για απαντήσεις, προσπαθεί να δαμάσει όλες τις πιθανότητες και θυσιάζει τη λογική για λίγη κατανόηση και παρηγοριά.
Είδα για νιοστή φορά το Manhunter. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του Michael Mann, όμως για κάποιο λόγο μάλλον είναι η αγαπημένη μου. Κάποιες ταινίες νομίζεις πως γυρίστηκαν για σένα. Τα ρίγη που μου προκαλέι μετά από τόσα χρόνια είναι ανεξήγητα. Δεν την βλέπω απλά, τη βιώνω, την ονειρεύομαι. Σαν το Graham προσπαθώ να ενώσω τα κομμάτια του εγκλήματος. Μπορώ να μιλάω ώρες για το Manhunter, έχω κάνει και εργασία που έφτασε σε φετιχιστικά επίπεδα ανάλυσης, κάπου αναφέρω πως η χρήση συγκεκριμένων χρωμάτων λειτουργεί ως συναισθηματική εισαγωγή σε κάποιες σκηνές, το μπλε είναι η ασφάλεια και η αγάπη, το πράσινο η απειλή.
Ελπίζω τα επόμενα κείμενα να έχουν περίσσοτερο ενδιαφέρον και να μην είναι μόνο μια πασαρέλα για τις εμμονές μου. Aν και είμαστε οι εμμονές μας. Και το να καταπιέζεις τον εαυτό σου, προσπαθώντας να τον πείσεις πως είσαι κάτι άλλο, κάτι που θα αρέσει στους άλλους, είναι σαν να προσπαθείς να κλείσεις τη ρωγμή στο φράγμα με τα χέρια σου, κάποια στιγμή ο πραγματικός σου εαυτός θα το γκρεμίσει και θα σε παρασύρει.
Kάταλαβες εσύ που δουλεύεις σε αποθήκη, που τρέχεις με το μηχανάκι για να κάνεις παραδόσεις, που βουλιάζεις στο γραφείο, εσύ που καίγεσαι όλη μέρα στο instagram γιατί δεν πατάει κανένας στο μαγαζί με ρούχα που εργάζεσαι;
Η αλήθεια είναι παράξενη. Μόνο όταν είμαστε μόνοι μας, ξαπλωμένοι στο σκοτάδι την ακούμε. Όσο κι αν προσπαθούμε να την πνίξουμε στην οθόνη ενός κινητού...
Μερικές μέρες έμειναν. Θα προτιμούσα να φύγω με τρένο, κάνει τη φυγή λίγο πιο συμβολική. Κοίταζα τα αρχεία στον υπολογιστή. Δεκάδες σενάρια, μισοτελειωμένα διηγήματα, ένα μυθιστόρημα που μάλλον θα μείνει για πάντα στις 40 σελίδες, φωτογραφίες, σημειώσεις, playlist που δε θα ανέβουν ποτέ.
Είναι παράξενο το πόση δύναμη κρύβουν κάποιες φωτογραφίες, λες και έχουν άρωμα. Ξυπνάνε αμέσως την ανάμνηση, και η εικόνα μεταμορφώνεται σε πλάνο ταινίας. Κόλλησα σε μια, κάπου στην Σαλαμίνα. Είναι από τις ελάχιστες που χαμογελάω. Σε μια κρυφή παραλία. Ένιωσα τη ζέστη που είχε εκείνη η μέρα, σηκώθηκα και για μια στιγμή, είχα την ανάγκη να κάνω μπάνιο, για να φύγει η άμμος και η αλμύρα από πάνω μου.
Όταν επιστρέψω, θέλω να γυρίσω μια μικρού μήκους. Μια που έχει μείνει στοιχειωμένη στα υπόγεια του μυαλού μου. Δεν ξέρω αν θα συμβεί ποτέ. Γιατί μόνο υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να γίνει. Δεν έχω πλοκή, σκηνές, διαλόγους, σχεδόν τίποτα. Μόνο εικόνες. Τόσο δυνατές που τις βλέπω μπροστά μου, να βάζουν φωτιά σε κάθε μου αίσθηση. Πως θα τις συναρμολογήσω σε κάτι με συνοχή; Δεν ξέρω..
Aνοίγω έναν φάκελο, νομίζω πως οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου είναι καλύτερες. Έχει κάτι το μαγικό το ασπρόμαυρο. Ξεγυμνώνει την εικόνα από χρώματα, αφαιρεί τους αντιπερισπασμούς και επικεντρώνεσαι στο θέμα. Στο φως και στην σκιά. Γιατί μόνο αυτά υπάρχουν. Δε θυμάμαι ποιος διάσημος φωτογράφος το είχε πει, το ασπρόμαυρο υπαινίσσεται, το χρώμα δηλώνει.
Περνάμε όλη μας τη ζωή ανάμεσα στο φως και στην σκιά. Ψάχνοντας την ιδανική ισορροπία. Είμαστε στα φώτα, λαχταράμε για σκοτάδι και το αντίθετο. Αναμνήσεις καμμένες, με πολύ φως ή πολύ μαύρο. Κάποιες λίγες φορές, όλα είναι τέλεια, η έκθεση, το κάδρο, μα κυρίως το θέμα. Ήταν ποτέ ή η νοσταλγία είναι το Photoshop της μνήμης; Οι εικόνες λένε ψέματα, όμως το συναίσθημα που κρύβουν λέει πάντα την αλήθεια.
Κάποιες από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες, από όσες έχω τραβήξει, είναι κακές τεχνικά. Αλλά στάζουν τόση πολύ χαρά και πάθος. Άκρες από νήματα που ξετυλίγουν ευτυχισμένες μέρες. Μέρες που έκανα αυτό ακριβώς που ήθελα, που ένιωθα πως ήμουν σε ένα ιδωτικό σύμπαν, μακρυά από αυτό τον κόσμο και τίποτα δεν μπορούσε να με αγγίξει, να με πληγώσει ή να με προσγειώσει.
Γιατί επιστρέφω πάντα στα film noir; Σε μαθαίνουν να συνηθίζεις στην ιδέα πως δεν υπάρχει happy end; Αλλά μέχρι να σε φτάσουν στον γκρεμό, η διαδρόμη είναι τόσο έντονη που αξίζει τον κόπο και δεν θα ήθελες να είναι διαφορετικά; Μήπως τελικά ο παράδεισος είναι η διαδρομή μέχρι την κόλαση; Αποδίδω μεταφυσικές έννοιες σε ένα είδος ταινιών που δεν σηκώνει πολλές ερμηνείες, είναι αυτό που βλέπεις. Δεν είναι κουλτούρικη ταινία, ποιητικής ευαισθησίας, καλειδοσκοπική αλληγορία με πολλά επίπεδα ερμηνειών για την ευθραυστότητα της ζωής και την αποπνικτική ματαιότητα λόγω έλλειψης επικοινωνίας των ανθρώπινων σχέσεων στις Βαβέλ του μεταστικού κόσμου, από κάποιον μυαλοσεισμόπληκτο auter που επειδή έχει να κάνει σεξ τουλάχιστον δύο ολυμπιάδες, μακιγιάρει την συναισθηματική αναπηρία και την ανεπάρκεια του σε "τέχνη".
Τα film noir είναι αυτό που δείχνουν. Άνθρωποι που παρασύρονται από το πάθος τους, που έχουν βαρεθεί τις αμέτρητες αποχρώσεις του γκρι, τρέχουν νομίζοντας πως θα αγκαλιάσουν το λευκό της ευτυχίας, για να καταλήξουν 4 στις 5 στο μαύρο. Αλλά στην διαδρομή, ανακαλύπτουν όλα τα χρώματα, πόσο πιο δυνατά είναι όταν ματώνουν, όταν καίγονται, όταν γίνονται καπνός.
Το έχω ζήσει αυτό και δεν θα το αντάλλαζα με τίποτα. Υποτίθεται πως από ένα σημείο και μετά, όσο μεγαλώνεις, κρατάς αυτό που χρειάζεσαι, επειδή δεν μπορείς να έχεις αυτό που θέλεις. Δεν κατηγορώ όσους το κάνουν, αλλά μέχρι τώρα δεν μπορώ και δεν θέλω να το κάνω. Όλα τα πράγματα έχουν ένα τίμημα βέβαια. Δεν έχουν πολλά noir χαρούμενο τέλος, μόνο το Βασικό Ένστικτο μου έρχεται στο μυαλό. Το κατά πόσο είναι happy end το τέλος του, σηκώνει συζήτηση, αλλά στο δικό μου βιβλίο περνάει.
Ίσως ακόμα καλύτερο τέλος να έχει το True Romance. Η καλύτερη ταινία του Ταραντίνο, επειδή ακριβώς δεν την έχει σκηνοθέτησει ο ίδιος. Το αρχικό σενάριο δεν είχε happy end, αλλά ο μεγάλος Tony Scott - από τους πιο υποτιμημένους σκηνοθέτες όλων των εποχών, ο Ridley έχει συνολικά πολύ χειρότερη και άνιση φιλμογραφία σε σχέση με τον αδεφό του- το άλλαξε, γιατί ήξερε πως μια τόσο όμορφη ιστορία πρέπει να τελειώσει χαρούμενα.
Αυτό το τέλος θέλω και χρειάζομαι. Λαβωμένος, κουρασμένος, αλλά σε κάποια παραλία, με εκείνη από πάνω μου, η σκιά της να μου γλυκαίνει τα μάτια, η μυρωδιά της να με γαληνεύει ενώ ξεντύνεται για να μπει στην θάλασσα.
Φαντάσου να μπορούσες να ζήσεις πολλές ζώες. Κάθε μέρα να ξυπνούσες και να ήσουν κάποιος άλλος. Κάθε μέρα κάποιος διαφορετικός. Μέχρι να καταλάβεις σε ποιου τη ζωή προσγειώθηκες, είσαι κάπου αλλού. Θα θυμόσουν τον πραγματικό σου εαυτό από ένα σημειό και μετά; Θα ξεχώριζες ποιες αναμνήσεις είναι δικές σου ή θα είχαν μπερδευτεί τόσο πολύ, σαν μπογιές; Και αν κάποια στιγμή, επέστρεφες στο δικό σου σώμα, θα ήξερες ποιος πραγματικά είσαι;
Υποτίθεται πως η τέχνη το κάνει αυτό έμμεσα, με υγεινό τρόπο που δε θα χρειαστείς 1000 χρόνια ψυχανάλυση. Βιβλία, ταινίες, τραγούδια. Ωραία είναι όλα αυτά, όμως είναι από δέυτερο χέρι. Είναι σαν να βλέπεις μια ατελείωτη βιτρίνα από φαγητά που δεν μπορείς να γευθείς. Και όπως είχε πει και ο Διογένης για τον αυνανισμό, μακάρι και οι πεινασμένοι να μπορούσαν να τρίψουν το στομάχι τους και να χορτάσουν.
Δεν φτάνουν τα προϊόντα πολιτισμού. Οι τελευταίοι μήνες ήταν ανελέητοι. Όχι λόγω καραντίνας, όπως έχω γράψει σε προηγούμενο κείμενο, η πρώτη ήταν παράδεισος. Η σιωπή είναι επικίνδυνο πράγμα. Όταν τη συνηθίσεις, μετά είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Ειδικά αν δεν τη μοιράζεσαι με κάποιον. Είναι σαν βαμβάκι, στην αρχή η αίσθηση είναι ανακουφιστική. Όταν αρχίζει και βρέχει ο χρόνος, γίνεται ασήκωτο φορτίο, δεν μπορείς να το πετάξεις από πάνω σου, μόνο κάποιος άλλος μπορεί να το σηκώσει από τους ώμους σου.
Μένεις εκεί, νιώθεις το βάρος της βροχής να σε πατάει. Ζεις συνεχώς την ίδια μέρα, την ίδια νύχτα, την ίδια πλήξη, την ίδια απογοήτευση. Νιοστό τσιγάρο χωρίς γεύση. Ανεβαίνω στην ταράτσα. Η πόλη είναι όμορφη λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Θυμάμαι διάφορα. Αισθάνομαι το κινητό στην τσέπη σαν περίστροφο. Ξεκινάω να γράφω μηνύματα και τα σβήνω στο παρά ένα. Το αφήνω στην άκρη.
Μόλις ξαπλώσω, η αυπνία με τσαλακώνει σαν χαρτί. Το πρωί σηκώνομαι απίστευτα κουρασμένος, χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Το Σ\Κ το πέρασα έξω, γνώρισα νέους ανθρώπους. Μου φάνηκαν διάφανοι, όπως και όλοι γύρω μου. Δεν ήθελα να είμαι εκεί. Όμως δε θέλω να γυρίσω και στο σπίτι. Είμαι ένα φάντασμα που ψάχνει κάτι να στοιχείωσει; Προσπάθησα να δω κουλτούρικες ταινίες, μπας και με νυστάξουν. Ο Ταρκόφσκι μου έσπασε τα νεύρα, πλάνα που αλλάζουν με τις εποχές. Ο Αντονιόνι με εκνεύρισε περισσότερο. Θα βάλω Καρ Βάι απόψε, μήπως και βοήθησει.
Ξεφυλλίζω την Έκσταση του Λουντέμη. Από τα ελάχιστα βιβλία που έχω σημειώσει προτάσεις με μολύβι. Το θεωρώ ιεροσυλία να σημειώνεις τα βιβλία, τα πληγώνεις έτσι." Θα βαδίζω μέχρι να περάσω τα σύνορα της νύχτας". Το υπόλοιπο δεν αντέχω να το γράψω...
ΥΓ. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, αυτό το τραγούδι μου έχει κολλήσει από χθες και το ψιθυρίζω συνεχώς. Δε συνάδει με το ύφος του blog, αλλά έπρεπε να το μοιραστώ με κάποιον. Περαστικά σας.
Έγγραφα, εξετάσεις, ρούχα, η τακτοποίηση εκκρεμοτήτων είναι από τα πιο βαρετά πράγματα. Δε γίνεται να τηλεμεταφερθώ εκεί; Κάπου εδώ, ακούω από το βάθος της αίθουσας, κάποιον που διαβάζει αυτό το blog "Μα καλά ρε μαλάκα, εσύ δεν έγραψες πως έχεις ήδη φύγει;". Βιαστικέ αναγνώστη, δε σου αρέσουν τα plot twists; Σε πολύ λίγο θα είμαι εκτός Αθηνών. Απλά αυτή η ενότητα κειμένων (sick) ξεκινάει λίγο κουλτουριάρικα, σαν αυτές τις ταινίες που αρέσουν σε κριτικούς, που θέλουν τουλάχιστον μια ώρα μέχρι να μπουν στο θέμα. Η παρατεταμένη εισαγωγή είναι μια πνευματική άσκηση ώστε να εισέλθω ομαλά στο mindset της φυγής (όχι δεν γράφω μαλακίες επειδή δεν κοιμάμαι, σε καμία περίπτωση).
Αφού δε με νυστάζει τίποτα από ένα σημείο και μετά, είμαι ξαπλωμένος στο σκοτάδι και κοιτάζω το ταβάνι. Όταν θα αρχίσει να μου απαντάει, τότε θα ανησυχήσω. Μέχρι τότε, το σκοτάδι έχει περίεργη επίδραση πάνω μου. Το συνηθίζεις. Το νίωθεις σαν ασπίδα, στολή υπερήρωα. Δε θέλεις να βγαίνεις πολύ έξω. Μεταμορφώνει το δωμάτιο σε ενυδρείο. Τα όρια των διαστάσεων θολώνουν.
Κάποιες στιγμές μοιάζει απέραντο σαν ωκεανός, και άλλοτε με συνθλίβει. Τα όνειρα είναι ακραία. Σκληροί εφιάλτες ή πολύ χαρούμενα. Τα δεύτερα είναι χειρότερα, το ξύπνημα είναι ανυπόφορο. Σκέφτομαι αν θα τα καταφέρω, πως θα είμαι όταν γυρίσω. Αν θα μελαγχολήσει η γάτα μου ή όταν επιστρέψω θα έχει αλλάξει κλειδαριές.
Ψαχουλεύω τα συρτάρια, δεν ξέρω τι ψάχνω. Ανοίγω CD που έχω χρόνια να ακούσω, λες και ψάχνω κάποιο σημείωμα που έχω αφήσει στον εαυτό μου. Πόσα βιβλία δεν έχω διαβάσει; Πρέπει να είναι σχεδόν τριψήφιος αριθμός, σκορπισμένα σε όλο το σπίτι. Χθες είδα μετά από καιρό μια καλή ταινία, Minimata, με τον Depp εξαιρετικό μετά από χρόνια.
Έχω να γυρίσω κάτι 1,5 χρόνο. Να γράψω μήνες, να φωτογραφήσω δε θυμάμαι από πότε. Έχω στεγνώσει. Μερικές φορές σκέφτομαι πως δε θα ξανακάνω τίποτα από όλα αυτά. Ίσως και να μη θέλω. Θα γίνω υδραυλικός και θα είμαι ευτυχισμένος. Αν με ρωτήσει κάποιος, τι ήθελα στη ζωή μου και τι προσπάθησω να γίνω, θα του απαντήσω ήθελα να είμαι ευτυχισμένος. Δυστυχώς, 3 στις 4 την ευτυχία μπορείς μόνο να τη θυμάσαι. Είσαι ευτυχισμένος και δεν το ξέρεις. Αλλά εκείνη η 1 στις 4, που το νιώθεις μέχρι το μεδούλι της ψυχής σου, είναι η πεμτουσία της ζωής.
Τα κατάφερα; Όχι πάντα. Μετανιώνω για αρκετά, ειδικά για όσα δεν έκανα, κάποιες φορές προσπάθησα πολύ, κάποιες λίγο. Το ισοζύγιο είναι αρνητικό; Δεν είναι λογιστικό βιβλίο η ζωή, να μπορείς να κλέψεις. Δεν ξέρω...
Η ευτυχία είναι οι οργασμοί της ζωής, δεν κρατάνε πολύ και ποτέ δεν είναι αρκετοί. Και όπως ακριβώς στην συνουσία, όλα εξαρτώνται από τον παρτενέρ. Μάλλον αυτό ψάχνω στα συρτάρια, εκείνο το μικρό αήττητο καλοκαίρι που έλεγε ο Καμύ. Οι στιγμές του ακόμα κυλάνε μέσα μου.
Όμως όταν αισθάνεσαι πως πάντα κάτι λείπει, τίποτα δεν είμαι αρκετό. Η μετριότητα είναι κατάρα. Ο χρόνος γίνεται τιμωρός, κυλάει πιο αργά κι από slow motion ταινίας του Αγγελόπουλου σε χαλασμένο video. Τι να ακούσω; Ψάχνω στο Youtube εδώ και ώρα. Πότε θα πάμε επιτέλους στην Καλιφόρνια; Στο Λας Βέγκας; Να δούμε την έρημο; Στο White Sands, που η άμμος είναι ολόλευκη, λες και την έφτιαξαν τα αστέρια που πέφτουν...
Η αϋπνία είναι ύπουλη. Νυστάζεις και είσαι κουρασμένος όλη μέρα, και μόλις πέσεις στο κρεβάτι, όλες οι σκέψεις ξεσπάνε, σαν φάλτσα ορχήστρα πνευστών. Δεν σταματάνε ποτέ, συναγωνίζονται σε σόλο η μια την άλλη, ποια θα γδάρει το κρανίο σου πιο βαθιά, λες και δεν έχουν μείνει μόνιμα τατουάζ στους νευρικούς ιστούς.
Σηκώνομαι, περπατάω πάνω κάτω στο σπίτι - και μένω σε γκαρσονιέρα-, κάποια στιγμή θα αρχίσω να βαδίζω στους τοίχους και τα ταβάνια. Μερικές φορές, νομιζώ πως περπατάω μέσα στο νερό. Κάθε βήμα μοιάζει αδύνατον. Κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα, το όνειρο και εκείνη τη θολή αίσθηση από την έλλειψη ύπνου, δεν ξέρω που βρίσκομαι.
Το πρωί ξυπνάω κομμάτια. Λες και δούλευα υπερωρίες σε λατομείο. Πονάω παντού και έχω hangover από την πλήξη. Όλα γλιστράνε πάνω σου, χωρίς να σε αγγίζει τίποτα πραγματικά. Μουσική, ταινίες, βιβλία, φίλοι, βόλτες, αλκοόλ. Απλά θέλεις να κλείσεις τα μάτια και να πέσεις σε κώμα για δύο χρόνια. Και όταν ξυπνήσεις να είσαι κάποιος άλλος, κάπου αλλού, και όλο αυτό το διάστημα του βαλτωμένου χρόνου, να είναι ένας εφιάλτης που θα ξεχάσεις σε λίγα λεπτά.
Το καλοκαίρι δεν βοηθάει. Η ζέστη κρατάει σε εγρήγορση τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις φρέσκες, έτοιμες να τις σερβίρει το μυαλό σε κάθε πληγή. Σκέφτεσαι τις διακοπές σαν ατύχημα. Δε θα συμβούν φέτος, κι όμως σε τρομάζουν. Κάνω δουλειές για να ξεχνιέμαι, το σκούπισμα έχει θεραπευτικές ιδιότητες, έστω και για λίγο.
Γεμίζω την μπανιέρα. Κλείνω τα μάτια και έυχομαι να βυθιστώ. Η πτώση να γίνει λίγο πιο αργή μέσα στα σκοτεινά νερά. Να βουλιάξω μέχρι να μη νιώθω και να μην σκέφτομαι τίποτα. Νομίζω πως ζω στο σύμπαν του Dark City (από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, δείτε το χθες, Inception και μαλακίες..).
Χωρίς να σποϊλεριάζω τίποτα, η πιο ευτυχισμένη ανάμνηση που έχει ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια καρτ ποστάλ που δείχνει θάλασσα. Στο τέλος, βρίσκεται εκεί, ξαναζεί την ανάμνηση από την αρχή. Τουλάχιστον μπορεί η πραγματικότητα μου να έχει τόσο καλό soundtrack ;...
Ξεθάβω παλιά τετράδια. Σπάνια μου αρέσει κάτι που έγραψα πριν χρόνια. Βρήκα κάτι που το θυμάμαι ακόμα. Ευτυχία είναι να λαξεύεις τον χρόνο σαν γλύπτης πιθανοτήτων. Αφαιρείς το πιθανό για να να μείνει το απίθανο. Σε κάποια παράλληλη διάσταση θα πρέπει να είμαι ένας μικρός Κοέλιο..
