Zooropa

Το Zooropa έκλεισε τα 20 φέτος.Το μικρό,άσχημο αδερφάκι του Achtung Baby δε νομίζω πως θα ξεφύγει ποτέ από τη σκία του μεγάλου αδερφού.
                              Το πρώτο μισό των '90s ήταν μια από τις πιο δημιουργικές κι ενδιαφέρουσες περιόδους,ειδικά για τη μουσική.
Ο σκληρός ήχος είχε απλώσει τις ρίζες  του παντού.Άνθισαν καρποί περίεργοι και διαφορετικοί,έφτασε τα σύνορα του μακρυά και σε ασυνήθιστα μέρη.
                               Η Zoo Tv εποχή των U2 (τουλάχιστον για μένα) είναι μια από τις πιο ιντριγκαδόρικες και γοητευτικές και η ομώνυμη περιοδεία,από τους πρώτους σταθμούς όταν βγει η μηχανή του χρόνου.
                                Ένα συγκρότημα ανακατασκεύαζει τον εαυτό του,αφουγκράζεται την εποχή που έρχεται,παίζει με την τεχνολογία που γίνεται σιγά σιγά δεύτερη φύση.Πετάει από πάνω της τη σοβαροφάνεια (και τα κακόγουστα ρούχα)της δεκαετίας του '80  και υποδέχεται τα '90s ως ο απόλυτος multimedia γελωτοποιός.
                                Αν το Achtung Baby ήταν ένα εξαιρετικό κοκταίηλ ήχων από το παρελθόν και το παρόν της μπάντας,το Zooropa ήταν το κερασάκι της μεγαλομανίας τους.Ένα EP που μεγάλωσε Προκρούστεια για να γίνει LP.Ένα άτσαλο μα γοητευτικό πείραμα.Ο rock (pop rock) ήχος μπαίνει σε ηλεκτρονικά και dance χωράφια.
                                 Δεν ήταν οι πρώτοι,όμως σε mainstream επίπεδο και τόσο εμπορικά το έκαναν καλύτερα και πριν από οποιουσδήποτε Radiohead.Καλλιτεχνική,οικονομική απληστία;Η αλαζονεία μιας μπάντας,πάνω στη κορύφωση της,που νομίζει πως μπορεί να κάνει τα πάντα;Ίσως ναι,ίσως όχι..
                                  20 χρόνια μετά το Zooropa δε νομίζω πως άντεξε το μεγάλο χάπι αδυνατίσματος(Ρόμπινς) που λέγεται χρόνος.Έχει όμως  μερικές εξαιρετικές στιγμές.Έχει τη διάθεση και το πνεύμα του πειραματισμού,ενός συγκροτήματος που θέλει να σπρώξει τα όρια του όσο πιο μακρυά γίνεται,στο εμπορικό του ζενίθ.
                                  20 χρόνια μετά δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους,ούτε ο χειρότερος.Σπάνια τον ακούω και ακόμη σπανιότερα ολόκληρο.Είναι όμως ο τίτλος και το εξώφυλλο που βρίθουν συμβολισμών.Μιας Ευρώπης που μοιάζει πλέον με ζωολογικό κήπο,που τα θηρία φυλάνε τους ανθρώπους.
                                   Είναι το ομώνυμο,που η προφητική του μελαγχολία θα μπορούσε να είναι ο ύμνος της Ε.Ε.Κυρίως όμως το καλύτερο τραγούδι τους,που δε μπήκε στο δίσκο και μπήκε στο soundtrack της δεύτερης χειρότερης ταινίας Batman.
(δυστυχώς το φανταστικό video δεν υπάρχει ολόκληρο και σε καλή ποιότητα στο γιουτούμπες)

                   You don't know how you took it
                   You just know what you got
                   Oh Lordy you've been stealing
                   From the thieves and you got caught
                   In the headlights
                   Of a stretch car
                   You're a star

                                  

Song of the day

Η πολιτική δεν είναι βρώμικη λέξη.Οι πολιτικοί όμως είναι.

 Και μετά τις διαφημίσεις,θα είμαστε και πάλι ναζί

Πάνε μέρες που ήθελα να γράψω κάτι για την επικαιρότητα.Νιώθω μπουχτισμένος,βαριέμαι.Ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της προπαγάνδας να είναι η κούραση που προκαλεί,η ανία και η αδιαφορία.
                              Ψυχικά άδειος,βαριέσαι να ψάξεις,να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα και αφήνεσαι στα διαδικτυακά ρεύματα να σε πάνε αλλού,οπουδήποτε εκτός από την ενημέρωση.
                                Η ιστορία της ΕΡΤ,οι δεσμοί αίματος μεταξύ Ν.Δ. και χρυσής αυγής,τα κεφάλια του τέρατος που αποκαλύπτονται,που είναι πολλά και παντού,ασταμάτητη καταίγιδα λυμάτων απ'όλες τις κατευθύνσεις.Δε μου αρέσει να γενικεύω,αναρωτιέμαι όμως αν υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στη Ν.Δ..Αν υπάρχουν,είναι θαμμένοι κάτω από πολλά μέτρα κοπριάς.
                                Επίσης αναρωτιέμαι αν υπάρχουν δεξιοί πολίτες - ψηφοφόροι που δε τους έχει πιάσει εθνικιστική μανία καταδιώξεως.Που βλέπουν τα πράγματα πιο σφαιρικά και ψύχραιμα.Για όποιον δε καταλαβαίνει η επόμενη κυβέρνηση θα είναι Ν.Δ.- χρυσή αυγή.Το μέλλον της δεξιάς στην Ελλάδα είναι τύποι σαν τον Βορίδη.
                                  Ακροδεξιός-νεοφιλελεύθερος,2 σε 1.Αφού (αυτόν και τους όμοιους του,στα τσικό του ΛΑΟΣ) τους ξέπλυναν τα Μ.Μ.Ε.,τους βάφτισαν σοβαρούς στη κολυμπήθρα των συμφερόντων και τους πέρασαν και ένα λούστρο "ευρωπαικής λάμψης",είναι έτοιμοι να οδηγήσουν τη δεξιά στα άκρα.
                                  Του σαλονιού αλλά και χουντικοί-"δεξιοί ακτιβιστές" για να καλύψουμε και το πιο απαιτητικό ακροατήριο.Του λιμανιού αλλά και νεοφιλελεύθεροι - μεταρρυθμιστές, έτοιμοι να κάνουν τον μπάτλερ στους πιο πάνω και τον σατράπη στους ιθαγενείς.
                                  Σάρκες μιας δεξιάς που ένιωθε καταπιεσμένη τόσα χρόνια.Όχι επειδή της δημιούργησε ενοχές η αριστερά,όπως μουρμουρίζουν διάφορα παράσιτα.Αλλά επειδή δεν άντεχε άλλο να υποκρίνεται κάτι που δεν είναι.Που έννοιες όπως εθνική συμφιλίωση,αυτοκριτική,μετριοπάθεια την αρρώσταιναν.Δε μπορούσε και δε μπορεί να αποβάλει το δωσιλογισμό,τη προδοσία,την ιδιοτέλεια.Γιατί είναι παράσημα γι'αυτήν,συστατικά του D.N.A. της.
                                  Ας είμαστε ειλικρινείς.Ένα κομμάτι του πληθυσμού είχε,έχει και θα έχει τέτοιες ιδέες.Δωσίλογοι,χουντικοί,βασιλικοί,ρατσιστές,νεοναζί ήταν πάντα εδώ.Κρυμμένοι ενίοτε στην ασταθή μάζα ψηφοφόρων της Ν.Δ.,σκορπισμένοι σε διάφορα κομματίδια.Η εμφάνιση του ΛΑΟΣ άνοιξε τη πόρτα για την άλωση.Η οικονομική κρίση έφερε το κατάλληλο κλίμα για να εξαπλωθούν και ν'αναπτυχθούν.
                                  Τώρα που η Ν.Δ. έχει μεταλλαχθεί σε ΠΟΛ.ΑΝ,Δίκτυο 21 με ολίγη από ΛΑΟΣ,όλοι αυτοί μπορούν ν'αράξουν στην αγκαλιά αυτής ή της σιαμαίας χρυσής αυγής.
                                   Το φλέρτ έτσι κι αλλιώς έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό από διάφορους γαλάζιους βουλευτές.Διακριτικά γελάκια και ακκισμοί και άγρια χουφτώματα κάτω απ'το τραπέζι.
                                  Ένα κόμμα που κάνει πολιτική με trolls σαν τον Γεωργιάδη και τον Κρανιδιώτη,που μιλάει για διαφάνεια με βδέλλες σαν τον Μουρούτη και τον Κεδίκογλου,με αρχηγό το Σαμαρά που μιλάει με το θεό,τη Παναγία και που δεν θέλει η δεκαετία του '50 να  τελειώσει ποτέ,δε γίνεται να το πάρεις στα σοβαρά.

               Τhe rest of the χεστ(α κι άστα)
 Αν οι δεξιοί έχουν προβλήματα ταυτότητας τελευταία,οι αριστεροί (λέμε τώρα..) που είναι πάντα πιο προχώ,τα έχουν ξεπεράσει αυτά προ καιρού.Μόνο που ρε γαμώτο μίκρυνε πολύ η πίτα.Κάτι ο λαικιστής ΣΥΡΙΖΑ,κάτι το ανάλγητο ΚΚΕ,τι θ'απογίνουν όλοι αυτοί οι υπέύθυνοι αριστεροί ;
                                      Κάτι πρέπει να γίνει.Το ΠΑΣΟΚ μας τελείωσε,η ΔΗΜΑΡ όπου να'ναι,οπότε ;Οπότε πρέπει να βρούμε μια νέα τεχνική marketing,να βάλουμε σε νέα συσκευασία το προιόν και να το πουλήσουμε,μπας και τσιμπήσει κανένας.
                                       Γι'αυτό εδώ και μήνες γίνεται λόγος για την κεντροαριστερά,μια αόριστη,θολή έννοια που σημαίνει τα πάντα και τίποτα.Οι κεντροαριστεροί είναι σαν τους transformers.Oι transformers μπορούν να μεταμορφωθούν σε ο,τιδήποτε,αυτοκίνητο,αεροπλάνο,τεθωρακισμένο κτλ.,αλλά θα είναι πάντα ρομπότ.Έτσι και οι κεντροαριστεροί μπορεί να γίνουν μνημονιακοί,αντιμνημονιακοί,σοσιαλιστές,σοσιαλδημοκράτες κτλ.,όμως θα είναι πάντα η τσέπη και η ματαιδόξια τους.
                                       Όλοι χωράνε κάτω από αυτή τη σημαία,ο πάντα χρήσιμος Βενιζέλος,ο υπεύθυνος Κουβέλης,οι εκσυγχρονιστές,όλα τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ,όλοι οι κλητήρες του ΔΟΛ.Το μόνο ψυχολογικό πρόβλημα που έχουν όλοι αυτοί είναι να παραδεχθούν πως είναι δεξιοί,θέλουν κάποιο άλλοθι για τις ενοχές τους.
                                       Ο Καμμένος συνθλίβεται και θλίβεται ανάμεσα στις Συμπληγάδες της νέας δεξιάς,γιατί δεν είναι αρκετά ακραίος για τους ψηφοφόρους της χ.α.,ούτε αρκετά νεοφιλελεύθερος για το σύστημα.
                                        Το Κ.Κ.Ε. είναι το Κ.Κ.Ε.,ο Καρατζαφέρης κρατάει τα προσχήματα μέχρι να επιστρέψει στη Ν.Δ.,τι μας μένει,ο ΣΥΡΙΖΑ.
                                         Που αυτοπαγιδεύεται και αυτοτραυματίζεται.Που αποκλείει κάθε κουβέντα για δραχμή και έξοδο από την Ε.Ε.Που καταργεί τις συνιστώσες,δείγμα υγείας και πολυφωνίας,ξεχνώντας πως με αυτές έφτασε εδώ που έφτασε.Που έχει φάει τη λάσπη της αρκούδας.Που εξακολουθεί να μη πείθει 100%,να μην έχει ξεκάθαρες θέσεις,που βάζει συνέχεια νερό στο κρασί του.
                                          Μακάρι να διαψευστούν όλες οι αμφιβολίες,φοβάμαι όμως πως αν βγει ποτέ,θα είναι η πρώτη και η τελευταία αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα.

          Not so far,not so good,so what the fuck?
Το σύστημα είναι σε υπερδιέργεση.Όλα του τα όπλα σε υπερωρίες.Οι φάμπρικες υμνογραφιών,οι ψεκασμοί ενοχών,οι πλασιέ απόψεων,τα trolls (ανώνυμα & επώνυμα).Δε ψιχαλίζει,σου φτύνουν φαρμάκι και χολή στη μούρη και'συ ζητάς κι άλλο.
                                      Όλοι αυτοί οι νταβατζήδες της νοημοσύνης,της άγνοιας και της ελευθερίας σου κάποτε σου πουλάγανε ιδεολογία από δεύτερο χέρι.Τώρα που αυτά είναι ντεμοντέ και ξεπερασμένα,σου πουλάνε φόβο σε κάθε μορφή.
Για να τονώσουν τη ζήτηση ασφάλειας και να ξεπουλήσουν τη πραμάτεια τους.
                                       Για να συνεχίσουν να ξεζούμιζουν το δημόσιο χρήμα και μετά να ουρλιάζουν για τη διαφθορά.Για να πέρνουν δάνεια να κρατιούνται ζωντανά τα Μegaλα και έγκυρα κανάλια.Για να μη σταματήσει το τσουνάμι μίσους για τους μετανάστες και για το ο,τιδήποτε διαφορετικό,συνέχισε να βυζαίνεις το λωτό,αύριο οι Μανωλάδες θα είναι θεσμός.
                                       Συνέχισε να χτίζεις σειρές από τείχη γύρω σου,για να μη μπει κανένας μέσα.Ούτε και'συ θα μπορείς να βγείς,αλλά θα είναι πολύ αργά τότε. 
                                       Η δημοκρατία είναι σαν τα παιδιά.Πρέπει να τα φροντίζεις,να τα προστατεύεις,να είσαι δίπλα τους καθώς μεγαλώνουν.Αυτό το παιδί που το άφησες τόσα χρόνια σε άλλους να το μεγαλώσουν,χωρίς να νοιάζεσαι,πως περιμένεις να σου συμπεριφερθεί ;

 
                                      

Song of the day

Ψυχανάλυση part 3

                                Ονόματα
                            (Ντέρεκ Γουόλκοτ)

Η φυλή μου άρχισε όπως άρχισ' η θάλασσα,
χωρίς ονόματα και χωρίς ορίζοντα,
με χαλίκια κάτω απ' τη γλώσσα μου,
καρφώνοντας αλλιώς με τα μάτια τ' αστέρια.
Αλλά τώρα η φυλή μου είν' εδώ,
στο λυπημένο λάδι των λεβάντινων ματιών,
στις σημαίες των ινδιάνικων αγρών.
Άρχισα χωρίς μνήμη,
άρχισα χωρίς μέλλον,
αλλ' αναζητούσα τη στιγμή
όταν ο νους διχάστηκε απ' έναν ορίζοντα.
Δεν βρήκα ποτέ κείνη τη στιγμή
όταν ο νους διχάστηκε απ' έναν ορίζοντα˙
για τον χρυσοχόο απ' το Μπενάρες,
τον λιθοτόμο απ' την Καντόνα,
όπως η πετονιά βουλιάζει, ο ορίζοντας
βουλιάζει μες στη μνήμη.
Μήπως λιώσαμε μες στον καθρέφτη
αφήνοντας πίσω τις ψυχές μας;
Τον χρυσοχόο απ' το Μπενάρες,
τον λιθοτόμο απ' την Καντόνα,
τον χαλκεργάτη απ' το Μπενίν.
Ένας θαλασσαετός στριγκλίζει από το βράχο
κι η φυλή μου άρχισε σαν τον ψαραετό
μ' εκείνη την κραυγή,
εκείνο το τρομερό δισύλλαβο,
εκείνο το Εγώ!
Πίσω μας ο ουρανός όλος διπλώθηκε στα δυο,
όπως η ιστορία διπλώνεται πάνω απ' την πετονιά,
και ο αφρός όλα μάς τ' άρπαξε
με τίποτα στα χέρια μείναμε,
μόνο μ' αυτό το κομμάτι ξύλο
για να χαράξουμε τα ονόματά μας πάνω στην άμμο,
που η θάλασσα έσβησε ξανά, πάνω στην αδιαφορία μας.

Song of the day

Ψυχανάλυση Part 2

                            Aστεροσκοπείο
                           (Μίλτος Σαχτούρης)
Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός

Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως

Να πεθάνουν

Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί