Rustland Κεφάλαιο 5

                                 "Whiplash"

 Σε αντίθεση με τους υπολογιστές,το μυαλό δεν αναβαθμίζεται.Και όσο περνάνε τα χρόνια,δυσκολεύεται ν'ανταποκριθεί στις ταχύτητες των πληροφοριών. Η RAM του εγκεφάλου μεγαλώνει,κατασπαράζονταςτην υπόλοιπη μνήμη.Για ν'ανταπεξέλθει,σε 2,3,4 ταυτόχρονα και διαφορετικά ερεθίσματα,το μυαλό σου ξεζουμίζει τις υπόλοιπες δυνατότητες,κάνει βίαιες εξώσεις στις αναμνήσεις σου,ψάχνοντας γρήγορα για χώρο,για να στριμώξει χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες.

                                                    Πληροφορίες που δε θα τις θυμάσαι μετά από μερικά λεπτά,θα έχουν κάνει όμως τη ζημιά στα κύτταρα σου,καίγοντας λίγη ακόμα γη,που δε θα φυτρώσει ούτε ένα νέο λουλούδι πραγματικής ανάμνησης ή ουσιαστικής γνώσης και σοφίας.Ο Σπύρος χρειάστηκε μισή ώρα μπροστά στον υπολογιστή,για να θυμηθεί όλα όσα έγιναν τα τελευταία 8 χρόνια.

                                                     Γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή του,που ακόμα προσπαθεί να ξεφύγει από τα τοξικά τους απόβλητα.Δε  θυμάται όμως.Πρόσωπα,ημερομηνίες,αριθμούς,8 χρόνια μνημονίου,κυβερνήσεις και άτομα που κάηκαν πιο γρήγορα κι από τσιγάρα.

                                                      Πρώτα οι σοσιαλδημοκράτες,μετά οι δεξιοί και οι συμμαχίες τους που κατέρρευσαν μέσα σε λίγους μήνες.Μια αριστερή κυβέρνηση που αυτοακρωτηριαζόταν αργά.Κάποια στιγμή ξεμείναμε από κόμματα.Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν πολύ σκληρά.Οι τράπεζες έκλειναν συνεχώς,άγρια καταστολή στους δρόμους.

                                                      Τα Μ.Μ.Ε. ξεπέρασαν κάθε όριο.Έβρεχε αίμα και δηλητήριο καθημερινά.Δεν άργησαν οι πρώτοι νεκροί.Διαδηλωτές,αστυνομικοί,δημοσιογράφοι,μετανάστες,

ακροδεξιοί.Μετά από ένα χρόνο και δύο αποτυχημένες εκλογικές αναμετρήσεις,βγήκε νέα κυβέρνηση.Τα κόμματα που κυβέρνησαν πριν τους αριστερούς,συν κάποιους κομπάρσους.Κεντροδεξιοί,κεντροαριστεροί,ευρωπαιστές,ημιθανή κομματίδια που ενώθηκαν για να γλυτώσουν την εξαφάνιση,μια χούφτα νάνοι που νόμιζαν,πως όλοι μαζί έφτιαχναν ένα γίγαντα.                                    Μεταλλαγμενοί,πρόσωπα,ιδέες,σχηματισμοί,ερχόντουσαν και έφευγαν,άλλαζαν αρχηγούς,στελέχη ακόμα και ονόματα.Έμοιαζαν με πλούσιες γριές μετά από δεκάδες πλαστικές.Οι επεμβάσεις όχι μόνο δεν έκρυψαν την παρακμή,αλλά έκαναν την ασχήμια απόκοσμη.

                                                    Δημοκρατική Ευρώπη εναντίον Αριστερής Συμμαχίας,σημειώσατε 1,στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης.Κανείς απ'τους δύο δε συγκέντρωσε τη πλειοψηφία,ούτε μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση.Τα υπόλοιπα κόμματα που μπήκαν στη βουλή ήταν σχεδόν φαντάσματα και δεν ήθελαν να εξαφανιστούν,συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις που έληγαν σαν γάλατα.

                                                   Στις τρίτες εκλογές η Δημοκρατική Ευρώπη βγήκε πρώτη,με ισχνή διαφορά.Κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση με τα υπόδελοιπα του κοινοβουλίου.Ακούστηκαν πολλά,το παρασκήνιο έζεχνε από φήμες,για το ποιοι εξαγοράστηκαν και πόσο.Με μια αναιμική πλειοψηφία,η Δημοκρατική Ευρώπη προσπάθησε να κυβερνήσει.Όχι πως είχαν μείνει και πολλά να κάνει.

                                                    Μόνο η καταστολή της είχε μείνει και να πνίγει τα σκάνδαλα όσο πιο γρήγορα γινόταν.Έκλεισε τον υπολογιστή αηδιασμένος.Κακώς τα σκάλισε πάλι.Ήθελε να ξεράσει από κάθε πόρο.Έγειρε πίσω,πριν προλάβει ν'ανάψει τσιγάρο,άκουσε τη φωνή της  μάνας του."Σπύρο,η τηλεόραση δε παίζει!".Καταράστηκε τη ψηφιακή τεχνολογία και σύρθηκε μέχρι το σαλόνι.

                                                      "Έλα ρε μάνα,τι έγινε;"

"Η τηλεόραση,δε παίζει κανένα κανάλι"

"Πάτησες κανένα κουμπί καταλάθος;"

"Όχι τίποτα,ξαφνικά χάθηκαν όλα τα κανάλια."

                                                       Πήρε το τηλεκοντρόλ και άλλαξε κανάλι,χιόνια σε κάθε συχνότητα."Σίγουρα δε πείραξες τίποτα;""Δε σηκώθηκα καθόλου"Έλεγξε τα καλώδια,όλα φαινόντουσαν εντάξει.Έμεινε απορημένος.Άλλαξε ξανά κανάλι,τίποτα."Ίσως είναι η κεραία,πάω να δω".

                                                        Δε πρόλαβε να βγει απ'το διαμέρισμα,όταν άκουσε τη μάνα του."Παίζει τώρα,μη πας πάνω".

Γύρισε στο σαλόνι."Να βλέπεις,καθάρισε η οθόνη,για δες και τα υπόλοιπα κανάλια".Τα χιόνια χάθηκαν,σε όλες τις συχνότητες

όμως έδειχνε το ίδιο,ένα γραφείο μπροστά από μαύρο φόντο.

                                                       Μια φωνή παραμορφωμένη από εφέ,ακούστηκε."Κυρίες και κύριοι,καλησπέρα σας.Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε,οι συσκευές σας λειτουργούν κανονικά."Η λήψη χάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα.Όταν επανήλθε,ένας άνδρας στεκόταν μπροστά από το γραφείο.Η κάμερα εστίασε.

                                                        Μαύρο κοστούμι,γραβάτα και πουκάμισο.Φορούσε μια περίεργη μάσκα.Ολόλευκη,έμοιαζε με κεφάλι αγάλματος που ο γλύπτης το άφησε στη μέση.Μόνο τα μαλλιά και τη μύτη μπορούσες να διακρίνεις,τίποτα άλλο.

                                                         Ο Σπύρος πάταγε τα κουμπιά νευρικά,σε όλα τα κανάλια έδειχνε το ίδιο.Έκλεισε και ξανάνοιξε  τηλεόραση και αποκωδικοποιητή δύο φορές,τίποτα δεν άλλαξε.

Ο μικρός αδερφός του Σπύρου,ο Παναγιώτης μπήκε φουριόζος στο δωμάτιο."Και'δω τα ίδια δείχνει;Θα χάσω τον αγώνα ρε γαμώτο".Γούρλωσε τα μάτια όταν είδε την περίεργη φιγούρα στην οθόνη.

                                                          "Τι είναι αυτό ρε'συ;"

"Ό,τι ξέρεις ξέρω,είναι σε όλα τα κανάλια πάντως.Γαμώ τα τρολαρίσματα".O απρόσωπος κάθισε πίσω απ'το γραφείο,η κάμερα έκανε κοντινό."Η εποχή της αναβλητικότητας,των ημιμέτρων,της αναβολής των λύσεων και της καθυστέρησης φτάνει στο τέλος της.Τη θέση της θα πάρει η εποχή των επιπτώσεων.Γι'αυτό βρίσκομαι εδώ,έκανα κατάληψη στα στούντιο της πραγματικότητας για να την αλλάξω και να κάνω κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στη τηλεόραση,να σας πω την αλήθεια.

                                                   Ξέρω,σας τα'χουν πει κι άλλοι αυτά,πολλοί άλλοι.Σ'αυτή τη σειρά εκπομπών όμως,που θα την ονομάσουμε Μαθήματα Ελευθερίας,θα δείτε,θα ακούσετε και θα γευθείτε περισσότερη αλήθεια από όση μπορείτε ν'αντέξετε.

                                                    Η αλήθεια είναι απλώς η αφορμή,ο πραγματικός μου σκοπός είναι σας συστήσω με τα όρια σας,τα όρια των αντοχών σας,της ικανοποίησης και της λογικής σας.Δε θέλω να επεκτείνω κι άλλο τα σύνορα της μιζέριας και του φόβου σας,αυτό που κάνει συνήθως η τηλεόραση,είμαι σαδιστής μόνο με την επίτευξη της τελειότητας.

                                                      Θα δείξω πως όταν μαθαίνεις να κοιτάς διαφορετικά τα πράγματα,τίποτα δεν είναι ίδιο,τα προβλήματα γίνονται λύσεις,τα αδιέξοδα λεωφόροι και το σκοτάδι,εύφλεκτο υλικό για το φως,μοναχά μια σπίθα χρειάζεται."

Ο απρόσωπος σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά απ'το γραφείο.Ο Σπύρος και ο αδερφός του κάθισαν στο καναπέ,ο Σπύρος δυνάμωσε τον ήχο.

                                                      "Στη πρώτη μας εκπομπή θα σας δείξω πως ν'αντιμετωπίζεται τον κακό εαυτό σας.Γιατί αυτός σας κρατάει πίσω,αυτός κρύβεται πίσω από κάθε σας φόβο.Η τηλεόραση σας εκπαίδευσε τέλεια τόσα χρόνια.Σαν τα σκυλιά του Παβλόφ,χρειάζεται μόνο μια λέξη,μόνο μια εικόνα και κάνετε αυτό που θέλουν.Ήρθε η ώρα να σταματήσει αυτό.
                                                        Και για πρώτη φορά,να κοιτάξετε με καθαρά μάτια τον εφιάλτη.Είναι απλά ένα έντομο,μπροστά από ένα δυνατό φως,που κάνει τη σκιά του τεράστια.Αυτό το τέρας που έχετε μπροστά σας,δεν είναι ζωντανό.Ένας σκελετός δεινόσαυρου είναι,που αν κάνετε την κατάλληλη κίνηση,αν δε φοβηθείτε και βγάλετε το σωστό κομμάτι,όλα θα καταρρεύσουν.
                                                         Το πρώτο κομμάτι που θα αφαιρέσουμε απ'την πανοπλία της άγνοιας,το πρώτο μας μάθημα θα είναι η βία.Η βία που όλοι τη καταδικάζουν,αρκεί να μην είναι η δική τους.Η κρατική βία,όπως όλα τα μονοπώλια,σιχαίνεται τον ανταγωνισμό.Η βία είναι σαν την ενέργεια,δε χάνεται ποτέ,απλά αλλάζει μορφή.
                                                          Οι αόρατες μορφές της βίας,κάνουν μεγαλύτερη ζημιά απ'την σωματική.Η οικονομική.η ψυχολογική,η πολιτική,η ρατσιστική,κάθε μορφή που σας σφυροκοπά καθημερινά.Και'σεις τι κάνετε;Ξεσπάτε όπου μπορείτε,εκτός από'κει που πρέπει.Υποτίθεται πως κάθε δράση έχει και μια ανάλογη αντίδραση.Μόνο οι σάκοι του μποξ δεν ανταποδίδουν τα χτυπήματα και θέλω να πιστεύω πως δεν είστε τέτοιοι.
                                                          Θα σας πω και κάτι άλλο για τη βία.Η βία είναι εθιστική,η νίκη που προσφέρει είναι γλυκιά,πολύ γλυκιά.Γι'αυτό δε θέλουν να την χρησιμοποιείτε.Γιατί τη θέλουν όλη δικιά τους,δε θέλουν να χάσουν ούτε γραμμάριο.Επιπλέον,αν γίνουμε όλοι βίαιοι,τότε θα πέσουν και οι τιμές.Τι αξία έχει ο χρυσός αν έχουν όλοι;
                                                           Όχι,η βία είναι για τους λίγους,τους εκλεκτούς της εξουσίας.Γι'αυτούς που μπορούν να την αγοράσουν,που μπορούν να την αντέξουν.Γιατί η βία είναι μια πληγή που τρέφεται με το αίμα των άλλων .Και δε χορταίνει ποτέ.Κάτι που θα σας το επιβεβαιώσει και ο αποψινός μου καλεσμένος".
                                                             Ο απρόσωπος κινήθηκε προς τα δεξιά,η κάμερα τον ακολούθησε.Ακούστηκαν φιμωμένες κραυγές και μια καρέκλα που έτριζε.Το πλάνο αποκάλυψε έναν υπερβολικά παχύσαρκο άντρα,δεμένο και με μια κουκούλα στο κεφάλι.Αφαίρεσε τη κουκούλα,η κάμερα έκανε κοντινό."Ρε'συ,ο Πανάρετος δεν είναι αυτός;".Ο Σπύρος κοίταξε προσεκτικά."Του μοιάζει,αλλά δε μπορεί να είναι αυτός".
                                                           Ήταν κατακόκκινος και κάθιδρος απ'την υπερπροσπάθεια."Μαζί μας απόψε,ο κύριος Αντώνης Πανάρετος,πρώην υπουργός και αντιπρόεδρος αρκετών κυβερνήσεων,σημαντικό στέλεχος των Σοσιαλδημοκρατών,ένας από τους πιο υπεύθυνους πολιτικούς της χώρας και πάνω από όλα,ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές.Ακόμη και ο διάβολος θα πρέπει να πουλήσει τη ψυχή του στον Πανάρετο,αν θέλει να κάνει δουλειές σ'αυτή τη χώρα."
                     (Ακούγεται αυτό στο βάθος) 

                                                             
"Βοήθεια,βοήθεια!!"."Δεν υπάρχει λόγος να φωνάζετε κύριε πρόεδρε,δε σας ακούει κανείς,πείτε μια καλησπέρα στη κάμερα και στους τηλεθεατές μας.Είστε στην εκπομπή με την μεγαλύτερη τηλεθέαση".Ο χοντρός σάστισε,κοίταζε τη κάμερα σαν χαμένος."Μη σας ξεγελάει αγαπητοί τηλεθεατές,το πάχος του πρώην υπουργού.Παρά την εμφάνιση του,ο κύριος Πανάρετος ανήκει στο είδος των φωτοφάγων,η πραγματική του τροφή,το οξυγόνο του είναι τα φώτα,οι κάμερες και η δημοσιότητα.
                                                   Αφήστε τον 15 μέρες στην αφάνεια και θα μαραθεί,σαν φυτό χωρίς νερό και ήλιο.Έτσι δεν είναι κύριε υπουργέ;"."Άσε με να φύγω,λύσε με αμέσως!Δε πρόκειται να γλυτώσεις,να το ξέρεις,άφησε με να φύγω τώρα,πριν είναι πολύ αργά,π.."."Αλλιώς τι;".Πλησίασε αργά τον δεμένο,έσκυψε πάνω του,η λευκή μάσκα άγγιξε τη μύτη του.
                                                    "Αλλιώς τι;Τι θα κάνεις;Θα φλυαρήσεις μέχρι να πεθάνω από βαρεμάρα;Θα ιδρώσεις τόσο πολύ που θα πνιγώ;Τι ακριβώς μπορείς να κάνεις;".Ο Πανάρετος έχασε τα λόγια του,προσπαθησε να κρύψει την ταραχή του,χωρίς επιτυχία.Ο απρόσωπος απομακρύνθηκε λίγο και γύρισε προς τη κάμερα."Έκτος από το ζήτημα της βίας,ο κύριος υπουργός θα μας βοηθήσει και κάτι άλλο,εξίσου σημαντικό.Στο να ξανακερδίσει η δημοκρατία,την πίστη και την εμπιστοσύνη σας.
                                                      Βέβαια θα μου πείτε"και διάλεξες τον πιο διεφθαρμένο,αλαζόνα και γλοιώδη πολιτικό γι'αυτό το σκοπό;".Ναι αγαπητοί τηλεθεατές,για δύο λόγους.Πρώτον,σε έναν χώρο που όλοι είναι διεφθαρμένοι και γλοιώδεις,το να ξεχωρίζεις τόσο πολύ,σημαίνει πως έχεις πραγματικά ταλέντο.Και δεύτερον,πιστεύω πως ο κύριος Πανάρετος,με την κατάλληλη ενθάρρυνση,θα πειστεί να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις για την ανάσταση της δημοκρατίας.
                                                        Γιατί είμαι σίγουρος,πως κατά βάθος,ο κύριος υπουργός είναι πραγματικός δημοκράτης και δίκαιος.Λοιπόν κύριε υπουργέ,είστε έτοιμος;Μπορούμε να ξεκινήσουμε;"."Είναι ντροπή ν'αναφέρεις τη λέξη δημοκρατία,εσύ,ένας κοινός εγκληματίας,ένας τρομοκράτης,που κρύβεσαι πίσω από μια μάσκα,δε πρόκειται να γίνω συνένοχος σε τίποτα.Αν πιστεύεις στη δημοκρατία,άφησε με να φύγω,οι πραγματικά δημοκρατικοί άνθρωποι,δεν απαγάγουν και δεν βασανίζουν,δεν προκ.."
                                                       O απρόσωπος τον γρονθοκόπησε τρεις φορές.Του έσπασε τη μύτη,πνιγόταν απ'το αίμα και το σάλιο του.Ο αδερφός του Σπύρου πετάχτηκε απ'τον καναπέ,σαν να πανηγύριζε γκολ της αγαπημένης του ομάδας."Ναι ρε μαλάκα,ναι!Σπάστου τα μούτρα του γαμιόλη!" O Σπύρος δε πίστευε αυτό που έβλεπε.
                                                        "Ο κώλος σου πρέπει να ζηλεύει τα σκατά που βγαίνουν απ'το στόμα σου.Να σου θυμίσω πως δε βρίσκεσαι στη Βουλή,ούτε σε κάποιο απ'τα κανάλια που ανέχονται τη φλυαρία σου.Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό,έχω την προσοχή σου;".Ανέπνεε με δυσκολία,το στόμα του ήταν κατακόκκινο."Δε σε άκουσα,έχω την προσοχή σου;".Τον έπιασε απ'τον γιακά και τον σήκωσε λίγο."Ναι,ναι!""Δε σ'ακούω!""ΝΑΙ,ΝΑΙ!",η φωνή του έβγαινε πνιγμένη,πάλευε να καταπιεί τον λυγμό.
                                                         "Πολύ ωραία.Τα πράγματα είναι απλά.Η αναγέννηση της δημοκρατίας ξεκινάει απο'δω,απ'αυτή την άχρηστη μάζα λίπους".Ο απρόσωπος άνοιξε το πουκάμισο του Πανάρετου,όσο το επέτρεπαν τα δεσμά του.Είχε δεκάδες καλώδια κολλημένα στο σώμα του."Τι..τι είναι αυτά,τι μου έχεις κάνει;""Στο κάτω μέρος της οθόνης σας,θα εμφανιστούν  δύο τηλεφωνικοί αριθμοί.Αν θέλετε ο υπουργός να ζήσει,στείλτε μήνυμα ΟΧΙ,στον αριθμό στα δεξιά της οθόνης,αν θέλετε να πεθάνει,στείλτε ΝΑΙ,στον αριθμό στ'αριστερά..Όσο οι θετικοί ψήφοι θα προηγούνται,θα αυξάνεται και η ένταση του ηλεκτρισμού στο σώμα του υπουργού.
                                                         Ψηφίστε κατά βούληση και κατά ριπάς αν θέλετε,είναι δωρεάν,με την ευγενική χορηγία του κύριου υπουργού.Μπορείτε να ξεκινήσετε".Χάθηκε απ'το πλάνο.Η κάμερα εστίασε στον Πανάρετο,ήταν τρομοκρατημένος."Που πας,μη μ'αφήνεις έτσι,βγάλε μου τα καλώδια,λύσε με,δε μπορείς να το κάνεις αυτό!Που είσαι,γύρνα πίσω,λύσε με!"
                                                          Οι αριθμοί εμφανίστηκαν στις οθόνες."Σε παρακαλώ,θα κάνω ό,τι θέλεις,μη μ'αφήνεις εδώ!".Ο ήχος της φωνής του χάθηκε.Εμφανίστηκε ένα παράθυρο πάνω αριστερά,έδειχνε τον Πανάρετο πλάτη,καθισμένο πίσω από ένα γραφείο,να μιλάει στο τηλέφωνο.Το βίντεο ήταν κακής ποιότητας.
                                                         "Ναι,έλα ρε Χρήστο τι κάνεις;Δε σου είπα ότι θα το τακτοποιήσω και δε με πίστευες;Η έκταση είναι δική σου,με το μικρότερο τίμημα και οι συνεργάτες σου απαλλάσονται από κάθε ευθύνη.Ξέρεις πως ο λόγος μου είναι συμβόλαιο.Μην αγχώνεσαι,δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.Ποιος να το μάθει;Στα κανάλια και τις εφημερίδες δε θα γίνει αναφορά,μην ανησυχείς.Το πολύ πολύ να κλαψουρίσουν τίποτα sites και καμιά δεκαριά blogs.Και τι έγινε;
                                                           Έτσι δε καθάρισα και με τη τράπεζα του Ιατρίδη;Και ξέρεις που πέρασα την εγκύκλιο που ήθελες;Σε νομοσχέδιο για το κυνήγι,χαχα,το πιστεύεις;Πάρε με όποτε θέλεις,να κανονίσουμε για φαγητό,καλό βράδυ;"
                                                           Ο Πανάρετος είχε χλωμιάσει.Έβλεπε τα πάντα από μια μεγάλη τηλέοραση που βρισκόταν 3 μέτρα πίσω απ'τη κάμερα.Εμφανίστηκε κι άλλο παράθυρο,σύντομα κι άλλο ένα.Η οθόνη ήταν ένα κολάζ από διαφορετικά βίντεο.Όλα από ιδιωτικές στιγμές του υπουργού,το ένα καλύτερο απ'το άλλο."Ναι ρε μαλάκα,θα μας ξαναψηφίσουν,γιατί είναι αμόρφωτοι και πιο διεφθαρμένοι από μας,έχεις καμιά αμφιβολία;""Αντώνη τα ποσοστά μας έχουν πέσει,σε κάθε δημοσκόπηση είμαστε όλο και πιο χαμηλά."
                                                         "Μη φοβάσαι,θα τους τρίξουν τα δόντια τα κανάλια και πάλι καβάλα θα'μαστε".
Τα μικρά και τα μεγάλα βρώμικα μυστικά του Πανάρετου έκαναν πασαρέλα στη οθόνη,το ένα μετά το άλλο.Κάτω απ'τους τηλεφωνικούς αριθμούς,οι πρώτοι ψήφοι άρχισαν να έρχονται.Το ΝΑΙ ξεκίνησε διστακτικά.Ο Πανάρετος ένιωσε το κεντρί του ηλεκτρισμού.Το ΝΑΙ ανέβαινε γρήγορα,τριψήφιο,τετραψήφιο.Το ΟΧΙ ήταν ακόμα μονοψήφιο.Ούρλιαζε,το σώμα του καιγόταν.
                                                          Ο ηχός απ'τα βίντεο δυνάμωνε.Η εικόνα είχε χωριστεί στα τρία,στη μέση ο πρώην υπουργός και στα πλάγια,τα βίντεο που δεν τελείωναν ποτέ."Θα τον γαμήσω τον Φωτίου,θα τον θάψω!Πάρε τον εισαγγελέα και πες του να τον σκίσει!Θέλω να χεστεί πάνω του και μετά θα τον θάψω στα σκατά του.
                                                        Το μουνί σήκωσε κεφάλι και νομίζει πως μπορεί να τα βάλει μαζί μου,έχει τελειώσει!".Το ΝΑΙ ήταν ένα κοντέρ χωρίς τέλος.Ο Πανάρετος ούρλιαζε σαν ετοιμοθάνατο ζώο.Ο Σπύρος χαμήλωσε την ένταση και άφησε το τηλεκοντρόλ στο τραπέζι,την ίδια στιγμή που ο αδερφός του έπιανε το κινητό.Γύρισε και τον κοίταξε,το πρόσωπο του θα ράγιζε απ'την ένταση.
                                                      "Τι κάνεις ρε;""Άσε με""Ρε είσαι με τα καλά σου;".Η οθόνη καθάρισε,μόνο ο Πανάρετος φαινόταν.Ακούστηκε δύο τρεις φορές,πολύ δυνατά μια φράση απ'το πρώτο βίντεο "γιατί είναι αμόρφωτοι και πιο διεφθαρμένοι από μας".Οι αριθμοί χάθηκαν,εκτός απ'το εξαφήφιο του ΝΑΙ.Πήγε στο κέντρο της οθόνης,μεγάλωσε και μεταμορφώθηκε σε καντράν κουλοχέρη.
                                                       Τρία ίδια,τρία κωλοδάχτυλα στη σειρά.Χάθηκαν τη στιγμή που ο Πανάρετος πήρε φωτιά.Το κεφάλι του κάπνιζε,έτρεμε απ'τους σπασμούς.Ο απρόσωπος επανεμφανίστηκε."Να λοιπόν που στο τέλος,αποδείχθηκες πραγματικός δημοκράτης.Ένωσες όλους τους πολίτες και θυσιάστηκες για να εξευμενιστεί η κοινωνία και η δημοκρατία.
                                                       Ξέρεις Αντώνη,λένε πως οι πολιτικοί,οι πουτάνες και τα κτήρια,αποκτούν σεβασμό μόνο όταν γεράσουν.Αν και ήσουν και τα τρία,δεν ενέπνευσες σεβασμό,ποτέ και σε κανέναν.Το μόνο που είχες να μας προσφέρεις ήταν ο θανατός σου.Άργησες λίγο,αλλά δεν πειράζει.Άξιζε το κόπο,δεν συμφωνείτε;Και μια τελευταία ερώτηση.Καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται;Όχι ε ;"
                                                    Άγγιξε με τον δείκτη του δεξιού χεριού το πηγούνι του νεκρού.Σχημάτισε ένα χαμόγελο πάνω στη μάσκα με το αίμα."Το φως λεηλατεί τους ουρανούς,κοπάδια τα βασίλεια σε άτακτη φυγή.Κυρίες και κύριοι,καληνύχτα".

                                           
                                                           

                                                      

                                                   

Rustland Κεφάλαιο 4

  "You must defeat Sheng Long to stand a chance"

O Σπύρος ήταν δεμένος σ'ένα εκκρεμές που πήγαινε όλο και πιο αργά,από την πλήξη στην αηδία.Δεν ήθελε να σηκώσει το τηλέφωνο,αλλά δεν άντεχε τον θόρυβο."Έλα ρε,τι έγινε;
                                         Άναψε τσιγάρο,το άφησε να κρέμεται απ'τα χείλη."Τίποτα ρε μαλάκα,τα ίδια και τα ίδια.Ποιο;Το είδα.Έχω κατεβάσει τα πάντα,έχω δει τα πάντα,έχω παίξει τα πάντα,τον έχω παίξει με τα πάντα.Γάμησε τα,η ανία είναι ανίατη ασθένεια.Για πότε λες;Δε τ'αφήνουμε,βαριέμαι σήμερα.Οκ,θα τα πούμε αύριο,καλό βράδυ".
                                          Πέταξε το τηλέφωνο στο κρεβάτι και έγειρε πίσω.Δεν είχε διάθεση για τίποτα.Άνοιξε τον υπολογιστή χωρίς να ξέρει το γιατί.Η αναμμένη οθόνη τον έκανε να νιώσει ασφαλής.Σε μια εβδομάδα είχε γενέθλια.Και αισθανόταν πιο γέρος και πιο μαλάκας από ποτέ.Ευχήθηκε έντονη και παρά φύσιν σεξουαλική δραστηριότητα στη γενιά του,για πολλόστη φορά,μπήκε στο youtube,βρήκε το τραγούδι που είχε κολλήσει στο μυαλό και το στόμα του,σα τσίχλα στα μαλλιά,πάτησε play και αφέθηκε.

Άνηκε στην πιο άτυχη γενιά,τη πρώτη  μετά από χρόνια που θα ζούσε χειρότερα απ'τους γονείς της.Ο κύκλος έκλεινε σαν θηλιά.Μισή ζωή με μισή δουλειά,με μισό μισθό,χωρίς ασφάλεια,χωρίς μέλλον,χωρίς παρόν.
                                                 Ήταν ήδη  35,σε λίγο θα έβρισκε ακόμη πιο δύσκολα δουλειά.Δεν είχε πολλές επιλογές.Δεν ήθελε να γυρίσει στη παλιά του δουλειά.Που ήταν το ίδιο σκατά και πριν από δέκα χρόνια,με τους χειρότερους μαλάκες.
                                                   Ακόμα κι αν έσφιγγε τα δόντια και πήγαινε,θα ήταν μόνο για τρείς μήνες,μ'ελάχιστες πιθανότητες παραμονής μετά το τρίμηνο.Από την άλλη,τον έπρηζαν οι γονείς του να πάει στο Ντουμπάι,να βρει τον ξάδερφο του.Έναν ξάδερφο που είχε δει δύο φορές στη ζωή του.
                                                   Όταν έλεγαν τη λέξη "Ντουμπάι",γυάλιζε το μάτι τους,είχε τρομάξει μια φορά.Δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό.Αλλά δεν ήθελε να γίνει έτσι,με το ζόρι,με τη κάννη της ανάγκης στο πίσω μέρος του κεφαλιού.Η στάχτη έπεσε πάνω του,την τίναξε αδιάφορα.Έκλεισε τα μάτια και για μια στιγμή το τραγούδι τον πήρε μακρυά.
                                                    Έγινε κύμα,σκέπασε κάθε σκέψη,κάθε ενοχλητικό ψίθυρο,σκόρπισε το δωμάτιο και τον απελευθέρωσε.Πήρε μια βαθιά ανάσα,δεν ήθελε να τελειώσει,δεν ήθελε ν'ανοίξει τα μάτια.Πέταξε τη γόπα στο τασάκι και έμεινε να κοιτάζει την οθόνη.Θυμήθηκε την ατάκα της μάνας του για το internet,πρέζα.
                                                     Ανθυπομειδίασε.Ήξερε πως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.Η πραγματικότητα είναι το πιο ισχυρό ναρκωτικό.Είναι αδύνατον να του ξεφύγεις.Και η πιο μικρή δόση μπορεί να σε σκοτώσει,χωρίς να σου χαρίσει γραμμάριο ηδονής.
                                                      Είχε καταλήξει στο ότι ευτυχία είναι η τέχνη ν'αποφεύγεις την πραγματικότητα.Ήταν έτοιμος για άλλο ένα αριστούργημα.Τράβηξε τη καρέκλα πιο μπροστά,τεντώθηκε και άνοιξε το φάκελο με τα παιχνίδια.

                                                   Η πραγματική ζωή είναι ένα ανάποδο Matrix,όλοι θέλουν να ξυπνήσουν σ'ενα όνειρο και να ξεχάσουν τα πάντα.Το internet  είναι το καλύτερο αντίδοτο της ζωής ή έστω το λιγότερο ανθυγιεινό μέχρι στιγμής.
                                                    Δυστυχώς δε μπορείς να κατεβάσεις λεφτά,γυναίκες,ναρκωτικά,αυτοκίνητα,ουράνια τόξα,μονόκερους,τη συλλεκτική Gibson που  πάντα ήθελες.Προς το παρόν.Μπορείς όμως να πάρεις εκδίκηση και για το τελευταίο κέρμα που ξόδεψες στα ηλεκτρονικά,για τη κάθε μαλακία cd που αγόρασες,για κάθε κωλοταινία που νοίκιασες.
                                                    Μερικές φορές μελαγχολούσε.Δε θα προλάβαινε να ζήσει την εποχή που ο καθενας θα είναι ψηφιακός θεός στο ιδιωτικό του σύμπαν.Πραγματικότητα,οι μέρες σου είναι μετρημένες.Αναθάρρησε,ίσως προλάβαινε τελικά.
                                                     Μέχρι τότε είχε τη δεύτερη καλύτερη επιλογή,τη νοσταλγία του και το internet.Τα τελευταία χρόνια,οι μεγάλες εταιρείες (δηλαδή η Disney) βγάζουν τη κοκαίνη τους,αρμέγοντας την παχία αγελάδα που λέγεται νοσταλγία.Πρώην μεσοαστοί και μικροαστοί δίνουν και τη τελευταία τους δεκάρα,για ο,τιδήποτε θα τους κάνει να αισθανθούν και πάλι έφηβοι ή παιδιά,ασφαλείς και αφελείς για μερικές ώρες.
                                                      Άφησε το ποντίκι,έξυσε το μούσι του,παίρνοντας μια έκφραση ακροατή jazz.

Αναθεώρησε.Ίσως το παρελθόν να είναι ισχυρότερο ναρκωτικό,δυσεύρετο και πανάκριβο.Μια τζούρα παρελθόν,κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις όπως πριν 15-20 χρόνια,είναι πολύτιμο.Οι γονείς και οι παππούδες δεν είχαν αυτή τη τύχη.Αυτός με το πάτημα ενός κουμπιού,ταξιδεύει όπου θέλει στο χρόνο.
                                                  Μπορεί να μην είχε μέλλον και παρόν,όλο το παρελθόν όμως,ήταν δικό του.Να το γευτεί όπως θέλει,όσες φορές θέλει,μέχρι υπερβολικής δόσης.Μόλις η οθόνη γεμίσει με τα γνώριμα πιξελιασμένα χρώματα και τους αρχαίους ήχους,όλα είναι καλύτερα.Για δύο τρεις ώρες η χρονομηχανή που έχει τη μορφή pc ,σε πηγαίνει όπου θέλεις στο παρελθόν.
                                                   Πατάς το enter και είναι 1997,1995,1994 ξανά.Μόλις εμφανιστεί το "fight!",όλα είναι καλύτερα από πριν.Το δωμάτιο είναι πιο όμορφο,το οξυγόνο πιο γλυκό,το φως που μπαίνει απ'το παράθυρο μαγικό.
                                                    Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία πια.Είσαι ασφαλής,έχεις άγνοια,όλο το χρόνο μπροστά σου.Μπορεί να σου πήραν τα πάντα,δουλειά,μισθό,το χρόνο και τη λογική σου,αλλά αυτό δε θα στο πάρουν ποτέ.
                                                     Όλη η μιζέρια του κόσμου δε μπορεί να σε νικήσει.Όχι αυτή τη φορά,όχι σ'αυτό το παιχνίδι,όχι με αυτόν το χαρακτήρα,όχι με αυτή την μουσική.
You must defeat Sheng Long to stand a chance.

Film & TV Shows Reviews July '15

                                      Films
                             Woman in Gold
Εναδιαφέρουσα η ιστορία,η Mirren μπορεί να δώσει φινέτσα ακόμα και σε διαφημιστικό του Jumbo,αλλά βαρέθηκα ρε γαμώτο,από το μισάωρο χασμουριόμουν με όλο μου το σώμα..
                                                 Focus
Κάπου και κάτι μεταξύ κομεντί και heist film.Στυλάτο,κουλάτο,ωραίοι διάλογοι,ακόμα και ο αφόρητα μέτριος Will Smith είναι καλός,προβλέψιμη η ανατροπή,καλύτερο όλων το soundtrack.Από τα πιο διασκεδαστικά 105 λεπτά της φετινής χρονιάς.
                             Danny Collins
Ενώ ξεκινάει ωραία,με τον καλύτερο Pacino εδώ των τελευταίων ετών,καταλήγει φετένια μελό και αηδιαστικά προβλέψιμο,πετώντας στα σκουπίδια τις λίγες καλές σκηνές του και τη χημεία του πρωταγωνιστή με την Bening.Ο Pacino,σε αντίθεση με καποιους φίλους του,μπορεί ακόμα να παίξει.Τι μας λείπει θείο;Μια μεγάλη ερμηνεία σ'ένα γκανγκστερικό του Scorseze.Αμήν
                          Jupiter Ascending 
Εμένα μου άρεσε.Οκ,η πλοκή είναι ένας αχταρμάς μεταξύ Star Wars,Matrix και καμιά δεκαριά άλλων sci fi ταινιών,το θέαμα όμως κάλυπτε όλες του τις αδυναμίες.Προσπάθησε τουλάχιστον.Μπράβο στους  Wachowski που προσπαθούν συνεχώς να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό,σε μια εποχή που και η τελευταία ανθυποεπιτυχία έχει αποκτήσει 2 sequels,δυστυχώς όμως είναι ντεφορμέ εδώ και 12 χρόνια.Δε βλέπω να ξανακάνουν άλλη ταινία,εκτός αν ο τίτλος της αρχίζει από Matrix και τελειώνει σε 4.
                                        It Follows
Hype 0 Negative.Το μόνο που άξιζε ήταν η ιδέα για την μετάδοση της κατάρας.Κατά τ'άλλα...Αργό,βασανιστικό,ασύνδετο,αφόρητα σιωπηλό με δήθεν καλλιτεχνικά πλάνα,ρεσιτάλ πλήξης.Ούτε για το φεστιβάλ παραπληγικών Μογγολίας.Το πιο τρομακτικό με αυτή τη ταινία ήταν η έλλειψη ταλέντου.
                                Spring
Τα ίδια και χειρότερα με το It Follows.Ρε αναλφάβητοι,δείτε τις 80s ταινίες του Carpenter,μπας και μάθετε πως γίνεται.
                                       Gunman
Δε μπορώ να θυμηθώ κάποια άλλη.πρόσφατη ταινία που να χαράμισε το cast της τόσο εγκληματικά,όσο το Gunman.Kαι υπάρχει τρομερός ανατγωνισμός σε αυτό το "άθλημα".Η ταινία δεν έχει τίποτα,απολύτως τίποτα.Ούτε χαρακτήρες,ούτε πλοκή,ούτε δράση,ούτε μουσική,ούτε φωτογραφία ρε αδερφέ.Τι κι αν βασίζεται σε μυθιστόρημα.Τόσο μαλακία,που το Taken (του ίδιου σκηνοθέτη) μοιάζει καλό.
                             Α Βig Ηunt
Γιατί και οι Φινλανδοί έχουν δικαίωμα στο να γυρίζουν τριτοκλάσατες αμερικλανιές.Το ότι είναι η πιο ακριβή παραγωγή του φινλανδικού κινηματογράφου με θλίβει ακόμη περισσότερο.Δίνουν 500.000 ευρώ για τα πούρα του Samuel Jackson,γυρίζουν μαλακίες και έχουν και μούτρα να μας μιλάνε για χρέη,οι ταρανδομπήχτες,όξω ρε..
                         Run All Night
Η καλύτερη ταινία δράσης του Neeson με διαφορά.Ίσως γιατί δεν κάνει τον ατσαλάκωτο,ίσως γιατί οι χαρακτήρες έχουν λίγη ζωή μέσα τους.Αν και ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η φωτογραφία.
                   Shaun the Sheep Movie
 Χωρίς να είμαι fan προηγούμενων ταινιών και της τεχνοτροπίας των δημιουργών,την ιστορία του προβάτου την απόλαυσα.Με συγκίνησε και μ'εκανε να γελάσω (η σκηνή στο εστιατόριο ίσως να είναι η πιο αστεία της χρονιάς),χωρίς διαλόγους αλλά με πολύ στυλ.Αξιολάτρευτο,αγαπησιάρικο,όπως μόνο τα -πραγματικά ξεχωριστά-κινούμενα σχέδια μπορούν.
                           Mad Max
 Δε μπορώ να θυμηθώ πιο εντυπωσιακή ταινία δράσης,εδώ και πολλαααααααά χρόνια.Μιλάμε για δύο ώρες χωρίς ανάσα,όχι απλά με το γκάζι στο πάτωμα,το πόδι τρύπησε το πάτωμα και τρέχει κι αυτό αλα Flintstones.Τόσο πολύ που κάπου κουράστηκα.
Η μεγάλη αρετή της ταινίας είναι τα χειροποίητα εφε και η ελάχιστη χρήση CGI.O Miller,παλιός μάστορας του είδους δείχνει σε όλους του καινούργιους πως γίνεται.Χωρίς κουνημένες κάμερες και άλλες τέτοιες μαλακίες.Σε μια ταινία που οι ηθοποιοί είναι σχεδόν διακοσμητικοί,δε γίνεται να μη θαυμάσεις την Theron.Με ελάχιστες λέξεις και την εξαιρετική χρήση της γλώσσας του σώματος,δίνει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία,σε ένα φιλμ που η ταχύτητα παρασέρνει τα πάντα.Τόσο καλή που κάνει τον συμπαθή Hardy να μοιάζει περιττός.Αξίζει να πρωταγωνιστήσει στην επόμενη ταινία της σειράς.Δείτε το στο σινεμά,από τις ελάχιστες φορές που αξίζει το κόπο.
                            Κingsman
 Άγγιξε τη γαμηστεροσύνη -χωρίς να τη φτάσει- επιπέδου Wanted και Shoot'em Up.Εντάξει,η τοποθέτηση προιόντων ήταν εντελώς ξέκωλη και για τοποθέτηση μεγάλων,αιχμηρών αντικειμένων σε πρωκτούς,αλλά χαλάλι,μόνο και μόνο για τον Colin Firth.O πιο φινετσάτος και κομψός action hero εβα και κάνει τον James Bond να μοιάζει με απολίθωμα.Δε του το'χα με τίποτα.Με δράση που στέλνει video games κλαμένα στο σπίτι τους και θεό του στυλ Firth,το Kingsman ήταν απόλαυση.
                            Chappie
Η ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής.Μετά το άστοχο Elyzium,ο Blomkamp επιστρέφει θριαμβευτικά.Η επιστημονική φαντασία είναι ο πιο ωραίος τρόπος να μιλήσεις για τη πραγματικότητα.Και όταν γίνεται σωστά,η αλληγορία χτυπάει πάντα κέντρο.Ο Chappie είναι ο πιο ανθρώπινος ρομποτικός χαρακτήρας που έχετε δει,είχα να συγκινηθώ έτσι με ρομπότ,από τότε που είδα τον Terminator να χάνεται στο υγρό μέταλλο.
                                           Δεν είναι District 9,αγγίζει διάφορα θέματα,χωρίς να εμβαθύνει κάπου.Ο Chappie -με τη καταπληκτική ερμηνεία του Copley- όμως,ένα παιδί που μεγαλώνει απότομα,θα μας θυμίσει με τον πιο σκληρό και τον πιο τρυφερό τρόπο,το μεγαλείο και την αθλιότητα του να είσαι άνθρωπος.Αγνοείστε τις κακές κριτικές και δείτε το.
                           Ex Machina  
 Ενώ μοιάζει με το Chappie στη βασική ιδέα,το Ex Machina παίρνει διαφορετικό δρόμο.Βαρύ,δυσκίνητο,ενίοτε φλύαρο,θυμίζει περισσότερο θεατρικό παρά ταινία.Το Chappie χρησιμοποίησε το συναίσθημα για να κεντρίσει τη λογική,με τη δράση να προσθέτει στο φιλμ ποικιλία και να το κάνει να κυλάει καλύτερα.Εδώ η λογική σερβίρεται σκέτη και στεγνή.Χωρίς εύστοχους και περιεκτικούς διαλόγους,χωρίς κάποιο ξέσπασμα,δεν τρώγεται με τίποτα.Ωραία ιδέα,βαρετή ταινία.

                           TV Shows
                    Halt And Catch Fire
   Το αγαπημένο μου αουτσάιντερ είναι υποτονικό στο δεύτερο κύκλο.Χωρίς τις εντάσεις και τους διαλόγους του πρώτου κύκλου,οι χαρακτήρες μοιάζουν στάσιμοι.Ίσως το γεγονός πως δεν δουλεύουν όλοι μαζί πια και έτσι υπάρχει λιγότερη αλληλεπίδραση,αρά και λιγότερος ηλεκτρισμός μεταξύ τους,να έχει κατεβάσει ταχύτητα στη σειρά.Βλέπεται ευχάριστα,αλλά υστερεί με τη πρώτη σεζόν.
                     Game Of Thrones
Φτάνουν τα είκοσι -επικά δε λέω- λεπτά με τους White Walkers του όγδοου επεισοδίου,να σώσουν μια κακή σεζόν;Όχι.Το G.Ο.Τ.  μου δίνει την εντύπωση πως πάει στο ρελαντί.Με τη δημοφιλία του και το hype να το κρατάνε ψηλά,μοιάζει με ομάδα που κερδίζει χωρίς να παίζει μπάλα.Οκ δε γίνεται να μαγεύεις πάντα,αλλά εδώ η ομάδα δε παίζει ποτέ.Η πλοκή σέρνεται και εξαντλείται στο ποιος θα πεθάνει.Καταλαβαίνω πως το HBO θέλει να βγάλει από το ξίγγι μύγα,το άστρο όμως θα δύσει γρήγορα αν ο επόμενος κύκλος δεν είναι πιο ουσιαστικός.
                        Penny Dreadful
  Άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη.Μετά από μια άνιση πρώτη σεζόν,με μεγάλες στιγμές αλλά και πολλές κοιλιές,η σειρά έσπειρε.Και ο τελευταίος κομπάρσος ήταν καταπληκτικός.Ερμηνείες πραγματικά ακραίες (η Ηelen McCrory μόνη της κάνει και τον πιο σκοτεινό χαρακτήρα του G.O.T. να φαίνεται Minion),ατμόσφαιρα και πραγματική πλοκή,αρχή μέση και τέλος(φοβερό το τελευταίο επεισόδιο).Heavy metal σειρά.Σπεύσατε.
                            Mr.Robot 
Από τα πιο εντυπωσιακά πρώτα επεισόδια.Σκοτεινό,πνιγηρό,μ'εναν διαφορετικό αλλά πολύ ενδιαφέρον κεντρικό χαρακτήρα,αφήνει υποσχέσεις μεγαλείου.Welcome back mr. Slater.
                          Aquarious
  Φανταστική αναπαράσταση της εποχής (late 60s),γαμώ τα soundtracks,σχώραμε όμως ρε Duchovny,είναι πιο βαρετό κι απ'το Californication.Πότε ξεκινάει το X files είπαμε;
                            Black List
Πέσαμε στη Β΄ εθνική και αν συνεχίσουμε έτσι πάμε για τα μπαράζ παραμονής.Άθλια δεύτερη σεζόν,έπρεπε να είχε τελειώσει.
                       Wayward Pines 
To ακριβώς αντίθετο του G.O.T..Ξεκινήσαμε με αργό strip tease και στο 5 επεισόδιο έγινε της πουτάνας,gang bang και bukkake μαζί.Καλό,μέχρι εκεί.
                            Hannibal   
Έχει χαθεί η ισορροπία του προηγούμενου κύκλου,μεταξύ αισθητικής και πλοκής.Γαμώ ρε παιδί μου δε λέω,αλλά μετά τις 25 φορές οι σταγόνες αίματος σε slow motion δεν είναι το ίδιο γοητευτικές.Ελπίζω να μη χαθεί η σειρά και να βρει κανάλι.Ρε Fuller το Pushing Daisies θα το ξαναδούμε ποτέ;
                      Better Call Saul 
Breaking Bad δεν είναι (τίποτα δεν είναι..) it's the second best thing όμως.Βραδυφλεγές,με κάποιες πολύ δυνατές στιγμές.Το επεισόδιο με την ιστορία του Mike,από τα καλύτερα της χρονιάς.
                     True Detective
Αν και έχουν προβληθεί μόνο 2 επεισόδια,είναι προφανές πως υστερεί του πρώτου κύκλου.Με εξαίρεση τον Farrel,οι υπόλοιποι δεν..Δε υπάρχει θέμα σύγκρισης με το δίδυμο Harrelson-McConaghey.Περισσότεροι κεντρικοί χαρακτήρες,πιο περίπλοκη ιστορία.Ενώ η πρώτη σεζόν ήταν ο θριάμβος των χαράκτηρων,ίσως η δεύτερη να κρύβει μια δυνατή πλοκή με ανατροπές.Η ατμόσφαιρα,η φωτογραφία και οι μουσικές είναι ακαταμάχητα γοητευτικές,ειδικά αν είσαι noir junkie όπως εγώ.Δε ξέρω αν φτάνουν όμως.Θα δείξει.Και κάτι για τον Vaughn.Το ότι δε κάνει το καραγκιόζη όπως στις περισσότερες ταινίες του,δε τον κάνει αυτόματα και καλό ηθοποιό.Δεν θα έπρεπε να παίζει σε σειρές όπως το True Detective,ούτε στις διαφημίσεις ανάμεσα.
                          The Brink
Ψάχνει ακόμα τα πατήματα του,όταν βρίσκει ρυθμό όμως,χορεύει και χορεύει καλά.Κάποιες απ'τις ατάκες σκοτώνουν ενώ ο Robbins είναι θεικό τρολ.


                               Ending Credits  

 

Rustland Κεφάλαιο 3

            

                "Darkness darkness,be my pillow"

"Δεν μπορείς να νικήσεις τη νύχτα.Δε μπορείς να την υποτάξεις.Αν δεν είναι με το μέρος σου,δε μπορείς να κάνεις τίποτα.Δεν είναι σαν την μέρα,δεν θα σου κάψει τα μάτια,δεν θα σου στεγνώσει τη καρδιά,δεν θα σ'εξαντλήσει με τη πλήξη και την ρουτίνα της.
                                           Όχι,η νύχτα είναι μια γυναίκα που θα σε τιμωρήσει με την ομορφιά της.Χωρίς να κάνει σχεδόν τίποτα.Είναι παντού και πουθενά,ανήκει σε όλους εκτός από σένα.Θα νιώθεις ξένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα,λαθρεπιβάτης μέσα στη ζωή σου,κάθε ώρα και κάθε λεπτό,θα νιώθεις όλο και πιο απρόσκλητος,όλο και πιο ανεπιθύμητος,περιττός.
              (χαμηλά,στο βάθος ακούγεται αυτό)

                                             Δε μπορώ να ξεφύγω,η αυπνία μου όλο και χειροτερεύει.Είμαι με 3 ώρες  ύπνο κάθε μέρα,λίγο πριν χαράξει νυστάζω.Μέχρι πρόσφατα το μόνο που χρειαζόταν να κάνω,ήταν να κλείσω τα φώτα.Το σκοτάδι ήταν στοργικό,έσβηνε όλες μου τις σκέψεις.Το τελευταίο μήνα κάτι έχει αλλάξει.Λίγο πριν κοιμηθώ,η υπερένταση ξυπνά παντού μέσα μου,σαν ηλεκτρισμός.
                                              Στριφογυρνάω στο κρεβάτι χωρίς αποτέλεσμα.Το σκοτάδι δε με ηρεμεί πια,δεν είναι οικείο.Μια αόριστη απειλή πλημμυρίζει το χώρο,ένα αφόρητο,ενοχλητικό συναίσθημα δηλητηριάζει τις ανάσες μου.Το σκοτάδι είναι αλλιώτικο,επικίνδυνο.Έχει γίνει ένα κουκούλι,που μέσα του έχουν φωλιάσει όλοι οι εφιάλτες.Δε θέλω να είμαι εδώ όταν θ'ανοίξει.
                                               Ντύνομαι βιαστικά και φεύγω.Οδηγώ μέχρι να ξεφύγω απ'αυτό που με κυνηγάει.Η πόλη είναι όμορφη τη νύχτα.Από ψηλά μοιάζει τόσο ήσυχη.Ένας λαβύρινθος από αστέρια,κάθε ένα μια πρόσκληση και μια αφορμή για να χαθείς μέσα της.
                                                Οι βιτρίνες της είναι πάντα λαμπερές.Βουλιάζεις αργά στο ποτάμι από κορμιά και αρώματα.Αιχμηρά ένστικτα ξυπνάνε πεινασμένα.Ίσως αυτός να'ναι ο ρόλος της αστικής νύχτας.Να εκτονώνουμε λίγο το ζώο που κρύβουμε μέσα,το ζώο που πραγματικά είμαστε,για να μη γίνει η μέρα  μια ατελείωτη αρένα.
                                                 'Ολα μοιάζουν ωραία από μακρυά,μέσα απ'το αυτοκίνητο.Όσο πλησιάζεις,η μαγεία χάνεται.Τα φώτα,τα χρώματα,η μουσική,δολώματα,αντικατοπρισμοί,που τους ζωγράφισε η δίψα .Δε κάθομαι πολύ σ'αυτές τις περιοχές,η όραση μου βαρυστομαχιάζει ενώ οι υπόλοιπες αισθήσεις και το μυαλό μου,παθαίνουν νευρική ανορεξία.
                                                 Αλλάζω δρόμους,πηγαίνω εκεί που δε φτάνει το μακιγιάζ της νύχτας.Τρέχω μέσα στις ουλές της πόλης,γύρω απ'τα σημάδια της.Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως είμαστε ξύπνιοι μέσα στον εφιάλτη κάπου άλλου.Ολόκληρη η πολή είναι ο εφιάλτης κάποιου άλλου,κάποιου που είναι σε κώμα και δε πρόκειται να ξυπνήσει ποτέ,κάποιου που έχει πεθάνει και εμείς είμαστε το καθαρτήριο του.
                                                 Ο ήχος του ανέμου με χαλαρώνει.Δε θέλω ν'ακούσω τίποτα άλλο,έχω σιχαθεί τη μουσική με τον Πηγαδίτη.Ποτέ δεν άντεχα τους ανθρώπους που ακούνε δυνατά μουσική.Σα να θέλουν να κρύψουν κάτι πίσω απ'τον θόρυβο,κραυγές απελπισίας μεταμφιεσμένες σε στίχους,για να μη τους καταλάβει κανείς.
                                                  Κάποιοι άλλοι χρειάζονται τη δυνατή μουσική για να γλυτώσουν απ'τη σιωπή τους,να ξεγελάσουν και να ξεγελαστούν,γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν,τίποτα να σκεφτούν,καμιά δικιά τους σκέψη.Και δεν αντέχουν άλλο,τη σιωπή και το κενό να τους ροκανίζει την όποια λογική τους έχει απομείνει.
                                                   

                                                 Ή  απλά ο Πηγαδίτης είναι μαλάκας .Το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ.Να περάσουν οι μέρες και να φύγω σε άδεια.Να περάσω και τις δύο αυτές εβδομάδες κάτω απ'το νερό,να μη σκέφτομαι,να μη νιώθω,μέχρι να βουλιάξουν,να πνιγούν όλες αυτές οι σκέψεις και οι εικόνες.
                                                  Δε ξέρω αν θα'ναι αρκετό,μερικές φορές φοβάμαι πως τίποτα δεν είναι αρκετό πια.Η άδεια,οι διακοπές,η ψευδαίσθηση της απόδρασης,η Σοφία.Η Σοφία..Δε ξέρω αν θέλω να'μαι μαζί της,δε ξέρω αν θέλει κι εκείνη.Να περιφέρουμε τις μοναξιές μας σαν κατοικίδια,με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα το σκάσουν.Μα βρίσκουν πάντα το δρόμο για το σπίτι.
                                                   Κι αυτή η αυπνία..Βαρέθηκα.Να προσπαθώ,κάθε βράδυ,να ξεφύγω απ'τον εαυτό μου και το πρωί να ψάχνω να τον βρω.Βαρέθηκα.Να κοιμάμαι τον ύπνο της ζούγκλας,με το ένα μάτι ανοιχτό.Ούτε κοιμισμένος,ούτε ξύπνιος,ούτε κουρασμένος,αλλά ούτε και ξεκούραστος.
                       (Λίγο πριν το τέλος,μπαίνει αυτό)

                                                    Κομμένος στα δύο,ανάμεσα σ'αυτό που χρειάζομαι και σ'αυτό που πρέπει.Χαμένος στα σύνορα των συμβιβασμών,στις γκρίζες ζώνες αυτού του ατελείωτου μαύρου.Κουράστηκα.."
                                                     Ο δρόμος ήταν άδειος.Ο Λάγιος έφερε το αυτοκίνητο στα όρια του,άγγιξε την τελική.Μα ούτε απόψε ξέφυγε,ούτε απόψε πήρε φωτιά.Η νύχτα έτρωγε το φως,κάθε χρώμα και σχήμα που προσπερνούσε.
                                                      Η αυπνία ήταν ένα άμορφο τέρας,μια μάζα από σκοτάδι που καθώς τον κυνηγούσε,κατάπινε τα πάντα πίσω του.Κάθε βράδυ πλησίαζε λίγο πιο κοντά.Επρεπε να κινείται συνέχεια,να τρέχει,μέχρι να ξημερώσει.Το φωτοστέφανο της μέρας έσπασε το σκούρο γαλάζιο σαν τσόφλι.
                                                        Το φως τον νύσταξε αμέσως.Πάρκαρε άτσαλα και βγήκε,έψαχνε νευρικά τα κλειδιά χωρίς αποτέλεσμα.Κοίταξε την αυγή.Ο ήλιος ένα τεράστιο κουβάρι από φωτιές στην σκηνή του ορίζοντα.Ευχήθηκε για νιοστή φορά να μπορούσε να το ξετυλίξει πάνω απ'τη πόλη.