Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

John Cultpender

Αφορμή γι'αυτό το μικρό κείμενο-tribute στον cultοκράτορα Carpenter,είναι η συλλογή Lost Themes,που περιέχει ακυκλόφορητες μουσικές από τις ταινίες του.O πρώτος μεγάλος δίσκος του 2015 έρχεται..
 Αν δίδασκα σε σχολή κινηματογράφου,ένα από τα μαθήματα μου θα ήταν αφιερωμένο στον Carpenter,με τίτλο "Πως να γυρίσετε μερικές από τις καλύτερες και πιο επιδραστικές ταινίες,με προυπολογισμό και εξοπλισμό,αποκριάτικου πάρτυ των 80s"  (ο δεύτερος κύκλος των μαθημάτων θα ήταν "Sam Raimi ή πως να γυρίσετε μια από τις καλύτερες και πιο διασκεδαστικές τριλογίες,με ό,τι έμεινε από το αποκριάτικο πάρτυ των 80s").
                                               O 66χρόνος σκηνοθέτης,μπορεί να μοιάζει με ισοβίτη παιδεραστή σε φυλακή του νότου,αλλά είναι ένας από μας.Μπορεί οι ταινίες του να υστερούσαν πάντα σε κάτι (budget,ηθοποιοί,κτλ),αλλά όλες τις ελλείψεις τις αναπλήρωνε η ατμόσφαιρα.
                                               Κανείς δεν δημιουργεί τέτοια ατμόσφαιρα όπως ο Ξυλουργός.Μέχρι το 1993,o Carpenter είναι Μίδας,ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσάφι.Να μιλήσουμε για Halloween;Για Christine και Fog μήπως;Από τις πιο κλασικές,επιδραστικές και σκοτωμένες από τα remake,ταινίες  του είδους.Να μιλήσουμε για Escape From New York (εμένα μου άρεσε και το sequel),το απόλυτο δυστοπικό φιλμ,μαζί με το Mad Max 2;Να μιλήσουμε για The Thing;32 χρόνια μετά,εξακολουθεί να είναι από τα πιο ανατριχιαστικά και απόκοσμα φιλμ που έχω δει,τα δε εφέ του στέλνουν με brutality ό,τι CGI υπάρχει στους υπονόμους της κόλασης.
                                             
  Να μιλήσουμε για Starman;Με τη φανταστική ερμηνεία του Bridges ως εξωγήινου με ανθρώπινη μορφή;Που θα έπρεπε να δει  ο άμπαλος σκηνοθέτης του Under The Skin μπας και μάθει πως γίνεται σωστά;Να πούμε για το πόσο γαμάει το Big Trouble In Little China;Να μιλήσουμε για το πόσο έξυπνο ήταν το They Live;Να μιλήσουμε μήπως  για Prince Of Darkness και In The Mouth Of Madness;Ο Carpenter είναι ο μόνος σκηνοθέτης που θα μπορούσε να δώσει ζωή στις σελίδες του Lovecraft -αυτός και ο Cronenberg- και αν αυτό δεν είναι το απόλυτο παράσημο,τότε δεν ξέρω τι είναι.

 Δυστυχώς από το 1993 και μετά,ο θείος δεν ξανασυνάντησε την έμπνευση.Τα φιλμ του γινόντουσαν όλο και χειρότερα.Όσο κακές κι αν ήταν εκείνες οι ταινίες όμως,είχαν ωραίες μουσικές.
                                                  Ο πολυτάλαντος Carpenter έντυνε και με μουσική ομίχλη τις εικόνες του.Ειδικά οι synth based μελωδίες του,έκαναν σχολή χωρίς να το καταλάβει.
                                                   Σκαλίζοντας πρόσφατα τα soundtracks των μετά το '93 ταινιών του,ανακάλυψα κρυμμένους θησαυρούς.Το Vampires μπορεί να ήταν μάπα,αλλά το soundtrack είναι αλανιάρικο,τόσο καλό που επιβάλεται να γυρίσει μια ταινία ο Rodriguez για ν'αξιοποιηθεί όπως του αξίζει.Ακόμα και το αίσχος Ghosts Of Mars είχε γαμάτες κιθαριές.
 Τα 80s synth επανέρχονται στη μόδα.Ας ελπίσουμε πως δε θα δούμε hipsterαδες να παραληρούν για τις μουσικές του Carpenter,σαν νοικορυρές που ανακάλυψαν μετά τα 45 τον αυνανισμό.
                                      Θείε John σ'ευχαριστούμε για όλα,τις ανατριχίλες,το φόβο,το γέλιο,τις μουσικάρες..

Check also:Carpenterian Metal  από το Precession Of The Equinox blog,που ο τεμπέλης δημιουργός του έχει παρατήσει :-P