Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Song of the day


De minimis non curat praetor

Χάζευα τις ειδήσεις τη προηγούμενη Κυριακή,πριν ψηφιστεί το μνημόνιο 2-Back with a vengeance(όσο αντέχει ο οργανισμός μου,δηλαδή 2 λεπτά πριν αρχίσει να εκκρίνει εμετό από κάθε πόρο του σώματος μου) και με πήραν τα γέλια.Νομίζω πως η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ψυχεδελική.Οι μεσάζοντες της κοπριάς κάνουν πλέον μακροβούτια μέσα της πριν μας την πλασάρουν ως αλήθεια και αντικειμενική ειδησεογραφία,τη τρίβουν στα μάτια τους και νομίζουν πως τώρα βλέπουν πραγματικά,πως θεραπεύτηκαν όπως ο τυφλός απ'τον Χριστό.
                             Είναι αστείο και συνάμα τρομακτικό,πως υπάρχουν άνθρωποι(?) που πιστεύουν αυτή τη χωματερή προπαγάνδας και ανοησίας.Και δυστυχώς όλοι αυτοί νομοθετούν,γράφουν,οι πράξεις τους έχουν άμεσες συνέπειες στις ζωές μας.Οι τίτλοι (ειδικά σε "μεγάλο" κανάλι) και η ρητορική έχουν ξεπεράσει τα όρια του γελοίου.
                              Από τα πολυφορεμένα,πιο πολύ κι από ρούχα ζητιάνου,κλισέ  "η χρεοκοπία θα είναι εθνική ταπείνωση κτλ." είμαστε στο κατώφλι της μαλακίας πλέον.Δε θα μου φανεί απίστευτο,αν αύριο διαβάσω ή ακόμα και να δω τον Βενιzero να ουρλιάζει από τη βουλή,για τα όσα θα πάθουμε αν χρεοκοπήσουμε.
                             Με τη χρεοκοπία θα ξεφτιλιστούμε,δε θα έρχονται τουρίστες,θα μας τη πέσουν οι Τούρκοι,θα μας πέσουν τα μαλλιά και τα δόντια,δε θα μας σηκώνεται,θα γίνουν σεισμοί,θα μας επιτεθούν εξωγήινοι,θαλάσσια τέρατα,τα νεφελίμ,οι Ντισέπτικονς,τα ανήψια του Κθούλου,θα χάνουν οι ομάδες μας με 5 γκολ κάθε Κυριακή και άλλα απίστευτα.
                             Κανείς όμως,από όλους αυτούς τους προφήτες και τους μεσίες,δε τολμά να μας πει,τι θα γίνει αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο.Το χειρότερο δεν είναι οι ζηλωτές του μνημονίου και οι κλητήρες τους.Το χειρότερο είναι πως κανείς από όλους αυτούς που οδύρονται για τα δημοκρατικά τους πιστεύω και το πατριωτισμό τους,δεν έχει μια σταγόνα ντροπής μέσα του.Να βγει και να μας πει τι επιλογές έχουμε και ποιες θα είναι οι συνέπειες σε κάθε περίπτωση.Και στη τελική,να διαλέξουμε εμείς τι θέλουμε.Δε χρειαζόμαστε πεφωτισμένους πατερούληδες και θείους
                             Όπως δε χρειαζόμαστε άλλους ειδικούς\οικονομολόγους.Οι rock stars των δύο τελευταίων ετών (και μη ξεχνάμε πολλοί από αυτούς είναι υπεύθυνοι για τη κρίση) μας τα έχουν κάνει ζέπελιν με τις αναλύσεις τους,που δεν μπορούν να αποφασίσουν πόσο έχει ο μήνας.Φτάνει με τους τηλεκατευθυνόμενους φωστήρες,δε χρειάζεται Νόμπελ για να καταλάβει κανείς πως πηγαίνουμε στο γκρεμό με πέμπτη.
                             Η αμφιβολία ενώνει τις κοινωνίες και όχι η σιγουριά (και πόσω μάλλον οι φασόν σιγουριές που πουλιούνται φτηνά και πληρώνονται ακριβά).Και αυτή τη στιγμή μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως αμφιβάλλουμε.Για τις "σωτηρίες",τους "σωτήρες",τους "έντιμους",τους "έγκυρους".Για το αν πρέπει να θυσιαστούν τα αυτονόητα μιας ανθρώπινης κοινωνίας.Για το αν η αιώνια μιζέρια είναι ευλογία.Για την πλαστογραφία ζωής που προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι καλύτερη απ'τη πραγματική.
                             Διάβασα πρόσφατη δήλωση πρώην υπουργού,που έγινε γρήγορα ρεφρέν ανάμεσα στη κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του."Προτιμώ την αμφιβολιά της σωτηρίας,από τη βεβαιότητα της καταστροφής".Προτιμώ την σωτηρία της αμφιβολίας από τη καταστροφή της βεβαιότητας..

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2011 (και οι απογοητεύσεις)

Δεν έχω δει κάποιες (για διάφορους λόγους) που μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες,αλλά δε νομίζω πως θα άλλαζε τη σύνθεση αυτού του top.Δυσκολεύτηκα να καταλήξω σε αυτές τις δέκα,βλέπω πολλές ταινίες και το χειρότερο είναι πως ελάχιστες θυμάμαι (ή οι ταινίες γίνονται όλο και χειρότερες ή αρχίζει και λιώνει η μνήμη μου,μπαα,το πρώτο θα είναι),αν με ρωτήσει κανείς για τις 3 πρώτες,μετά από μισή ώρα,μια ώρα,αύριο,θα έχω αλλάξει γνώμη ως προς την κατάταξη,το ζήτημα είναι να μην σκοτώσω τον
αυθορμητισμό της λίστας.Όπως έχει πει και ο Clint "Watch this if you like,and if you don’t, take a hike".
                                             10.The Adjustment Bureau
     Πολλά υποσχόμενο μέλος του Κογκρέσου δημιουργεί σχέση  με χορεύτρια,ανατρέποντας τη μοίρα του,κάτι που οι μυστικές υπηρεσίες (το FBI?Η CIA?Του θεού?) δεν θα αφήσουν έτσι.Λίγο ρομάντζο,δύο κουταλιές περιπέτεια,πασπαλισμένο με μεταφυσικά καρυκεύματα,πειστικές ερμηνείες (νομίζω πως ο Damon είναι αδικημένος ως ηθοποιός) σε ένα ευχάριστο έργο που το συναίσθημα κορυφώνεται προβλέψιμα αλλά ευχάριστα.Do you believe in fate?
                                                         9.Sucker Punch
                                                                   
  Ασυνήθιστες τρόφιμοι τρελάδικου (έχετε ξαναδεί ψυχικά ασθενείς με εμφάνιση,διασταύρωση μοντέλου,πορνοστάρ και ξέκωλου γωνία?) και το σχέδιο τους ν'αποδράσουν.Φαινομενικά  άλλη μια ψηφιακή τσιχλόφουσκα με μόνη διαφορά πως αυτή τη φορά οι μπουτάρες δεν είναι το ντεκόρ ή αξεσουάρ του καυλιάγκουρα,υπερήρωα αλλά οι πρωταγωνίστριες.Δείτε τη δεύτερη φορά.Η ταινία έχει 3 επίπεδα δράσης\ανάγνωσης,η πραγματικότητα,η φαντασία,η δράση στο ίδρυμα και στο μυαλό της  Babydoll είναι σαν κύματα,μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο ως που δεν ξεχωρίζεις τις διαφορές.Ο     Snyder χειρίζεται τα ειδικά εφέ όσο ελάχιστοι σκηνοθέτες,τα βάζει πάντα σε κατάλληλες δόσεις και δημιουργεί εντυπωσιακές εικόνες και μάχες,πραγματικά κοκαίνη για τα μάτια.Γνωρίζει επίσης πως να χειριστει το κιβώτιο ταχυτήτων της πλοκής σε ταινίες δράσης,πότε να πατήσει γκάζι στις ευθείες με τα πιστολίδια και πότε πάρει γλυκά τις στροφές στην ανάπτυξη χαρακτήρων (όσο χρειάζεται σε τέτοιες ταινίες).Από τις ευχάριστες εκπλήξεις του 2011.And my vote goes to  Sweet Pea.
                                                    8.X-Men: First Class
   Τα μεγάλα studios μάλλον κατάλαβαν πως μετά τις 3 ταινίες,χρειάζεται κάτι άλλο για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον του κοινού σε μεταφορές comic. Και εγένετο  prequel!Ήμουν επιφυλακτικός με το First Class.Δε τρελάθηκα ποτέ με τους X-men (είναι που είναι τα comics των μεγάλων εταιρειών,σαπουνόπερες με μεταλλαγμένους,με τις ομάδες γίνεται ακόμη χειρότερο) οι 3 προηγούμενες ταινίες μου άρεσαν αλλά δε με ενθουσίασαν.Αποτέλεσμα?X-men-Κώστας 4-0.
Δε ξέρω κατά πόσο η ταινία ανταποκρίνεται με ακρίβεια στην ιστορία του comic (και μεταξύ μας στα balls μου,όποιον τον ενδιαφέρει σίγουρα θα υπάρχουν άπειρα fora με χοντρούς,υπερμύωπες,σπυριάρηδες fanboys να τσακώνονται για την πιστότητα της μεταφοράς,σαν φονταμελιστές για την κατά γράμμα ερμηνεία των γραφών) όμως πιστεύω πως το δυνατό της σημείο,είναι πως θα ικανοποιήσει άνετα και καποιον που δεν έχει τη παραμικρή επαφή με το αντικείμενο.Εξαιρετικές ερμηνείες (ο McAvoy  είναι ένας μικρός χαμαιλέοντας),η πλοκή ξετυλίγεται σαν strip tease,τα εφε σε σωστές δόσεις.Τόσο καλό που τα 3 προηγούμενα ξεθωριάζουν σαν πρώην που πάχυνε.Sequel for the prequel anyone?
                                                           7. Killer Elite
       Αν το Tinker Tailor Soldier Spy  ήταν καλή ταινία,θα ήταν το Killer Elite.Η καλύτερη ταινία του Statham μέσα στη χρονιά (τα Blitz,Mechanic ήταν ικανοποιητικά άλλα ένα σκαλί κάτω).Πλοκή άνω του μετρίου (σφιχταγκάλιασμα μυστικών υπηρεσιών,πετρελαίων,σείχηδων και δολοφόνων),άξιος αντίπαλος ο εξίσου εντυπωσιακός Clive Owen (το Shoot'em up ειναι μια από τις πιο στυλάτες και γαμηστερές περιπέτειες όλων των εποχών,μαζί με το Wanted της δεκαετίας) το μπουνίδι μεταξύ τους από τα πιο απολαυστικά και ανδρικά των τελευταίων ετών,ακόμη και ο De niro μετά από αιώνες είναι καλός,τι άλλο να ζητήσει κανείς?Bonus η ατάκα ίσως της χρονιάς "You can call me MFWIC- mother fucker what’s in charge ".
                                                      6.The Ides of March
   Ο Clooney εκτός από καλός ηθοποιός είναι και καλός σκηνοθέτης.Για έναν star του δικού του μεγέθους,δε κάνει μακροβούτια στην κινούμενη άμμο του ναρκισσισμού,φτιάχνοντας ταινίες από τον George για τον Clooney,με τους υπόλοιπους συντελεστές να είναι απλά τα διακοσμητικά στολίδια πάνω στον βασιλιά ήλιο πρωταγωνιστή.Το Ides of March δεν είναι ένα ρεσιτάλ πρωτοτυπίας,είναι όμως μια πάρα πολύ καλή ταινία.Πολιτικό θρίλερ με επίκεντρο τα μπρεντ εφερ ματαιοδοξίας και διαφθοράς στο παρασκήνιο πρεκλογικής καμπάνιας.Εξαιρετικοί ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους,πειστική αναπαράσταση της πολιτικής λασπομαχίας,θα μιλάγαμε ίσως για τη ταινία της χρονιάς,αν δεν ήταν η δεύτερη που κατέστρεψε μέσα στο 2011 ο ανεκδιήγητος Gosling.Δε μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε τόσος  ντόρος  με αυτόν το κατσίφλωρα,όλο αυτό το τσουνάμι εμετού (το οποίο πιθήκησαν σαν γνήσιες βλαχοφυλλάδες που μιλάνε για τα νέα της μεγάλης πόλης,οι ημεδαπές λαδόκολλες) που το μόνο ρούχο που έχει στο βεστιάρο της εκφραστικής του γκάμας,είναι αυτή η γελοία γκριμάτσα,μαστουρωμένης αγελάδας που της κάνουν γλειφομούνι.Τεσπα,καλή ταινία με μαλάκα πρωταγωνιστή.
                                                               5.Insidious
   Οι Wan και Whannell είναι οι άρχοντες του low budget.Με το εντυπωσιακό τους μπάσιμο στα μεγάλα σαλόνια,με την απροσδόκητη επιτυχία του SAW (το πρώτο νομίζω πως είναι ήδη στο πάνθεον των θρίλερ,να πω και τη αμαρτία μου,έχω δει τα υπόλοιπα,μου άρεσαν όλα,αλλά είχε χαθεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού και η ανατριχίλα του πρώτου,ήταν όλα προβλέψιμα απρόβλεπτα) συνεχίζουν εντυπωσιακά (δείτε και το Dead Silence,αξίζει).Ο Wan ξέρει πως να εκμεταλλευτεί και το τελευταίο στοιχείο που έχει στην σκηνοθετική του παλέτα,βάζοντας αρμονικά τις αποχρώσεις του φόβου στο καμβά της πλοκής.Μια ιστορία φαντασμάτων,εξαιρετικά στημένη,με ελάχιστα μέσα,σκηνικά,εφε αλλά με την ατμόσφαιρα να σε παγιδεύει σιγά σιγά,χωρίς να το καταλαβαίνεις,σαν βελούδινη θηλεία.Το δεύτερο μισό χάνει λίγο σε σασπένς και ένταση,η ανατροπή στο τέλος όμως,τελειώνει το παιχνίδι με 3 γκολ διαφορά.Well done.
                                                       4.The Loved Ones

    Ok,η ταινία είναι του 2009,κυκλοφόρησε το 2011 στη χώρα μας,αξίζει όμως μνείας.Θρίλερ from down under,πιτσιρικάς μέταλλος ετοιμάζεται να πάει στο χορό του λυκείου με τη κοπέλα του.Η ερωτευμένη όμως συμμαθήτρια που δε χώνεψε τη χυλόpizza που της σέρβιρε,έχει διαφορετική άποψη.
Το φιλμ είναι μια ακόμη απόδειξη,πως όταν υπάρχουν άνθρωποι με φαντασία και ταλέντο,μπορούν να κάνουν θαύματα με ελάχιστα μέσα και με κλισέ σενάρια.Αν την ίδια ταινία την γύριζαν Αμερικανοί,θα ήταν άλλο ένα μπαράζ σπληνάντερου με την όποια πλοκή και ερμηνείες να είναι απλώς οι ανάσες και οι οπτικές οδοντογλυφίδες για να καθαρίσουν τα μάτια από τα υπολείμματα  σάρκας,μέχρι το επόμενο πλάνο-μπαλτάς.Εδώ όμως τα πράγματικα είναι διαφορετικά.Αυτό που ανατριχιάζει δεν είναι η βία (όχι η σωματική τουλάχιστον) αλλά η παράνοια που στάζουν τα βλέμματα.Ο δυσάρεστος συνειρμός πως η κοπέλα στο διπλανό διαμέρισμα μπορεί να είναι έτσι,η συνάδελφος,η συμφοιτήτρια.Ο φιλικός γείτονας,ο οποιοσδήποτε,οπουδήποτε υπάρχει μια σταγόνα οικειότητας.Η καταπληκτική αυτή ταινία μας ξαναθυμίζει,με τον πιο κλειστοφοβικό τρόπο πως τα τέρατα έχουν τη μορφή που βλέπουμε στο καθρέφτη. ΥΓ :Αν η  Jessica McNamee ως Mia,δεν είναι η ενσάρκωση της απόλυτης φαντασίωσης κάθε μέταλλου,δε χρειάζετε να καταπιέζεστε άλλο,είστε gay και ήρθε η ώρα να το αποδεχθείτε και να ακούσετε Onirama.
                                                            3.The Artist
    Τι είναι τελικά το Artist?Μια πολύ έξυπνη ιδέα.Στην εποχή που γίνεται συζήτηση πως κάποια στιγμή τα ψηφιακά μέσα θα αντικαταστήσουν τους ηθοποιούς (αλά Simone),η ταινία επιστρέφει στις ρίζες του κινηματογράφου.Βωβή κατά 99%,με τη μουσική να λειτουργεί σαν αφηγητής και  τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν με τη γλώσσα του σώματος (ίσως βλέποντας το φιλμ,κάποιοι καταλάβουν πόσο δύσκολο και εκπληκτικό ήταν αυτό που έκανε ο Rowan Atkinson στο Mr.Bean) η ταινία είναι απόλαυση.Γλυκόπιοτη,ανάλαφρη σαν χορός,με πολύ χιούμορ,θα χαμογελάτε σαν μεθυσμένοι αφού τη δείτε.Ίιιιισως λίγο μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε,το μόνο ψεγάδι στο feel good hit  κομψοτέχνημα της χρονιάς.Αν δε πάρει Όσκαρ ο σκύλος,η ακαδημία θα πρέπει να τιμωρηθεί με κλύσμα βιτριόλης.
                                2.Sherlock Holmes: A Game of Shadows
No surprises here.Τολμώ να πω καλύτερο από το πρώτο.Μιλάμε για το καλύτερο εκσυγχρονιστικό,κινηματογραφικό retuse κλασικού λογοτεχνικού ήρωα.Φοβερή αναπαράσταση της εποχής,δράση,ανατροπές,δράση,χιούμορ,δράση,δράση και πάνω από όλα ο καυλωτικός ρυθμός που μόνο ο Guy ξέρει να δινει στα έργα του.Σαν να γαμάς στο αυτοκίνητο,το χειρόφρενο έχει λυθεί,αυξάνεται η ταχύτητα στη κατηφόρα,δε μπορείς να καταλάβεις αν η κίνηση δίνει ρυθμό στη συνουσία ή η συνουσία στη κίνηση,βλέπεις το γκρεμό να έρχεται αλλά είναι τόσο καύλα και μοναδική συγκυρία η διαδρομή,που δε σταματάς μέχρι να χύσεις (το παράκανα,αλλά αξίζει).Η χημεία των πρωταγωνιστών υπερφυσική.Ο ρόλος του Sherlock για τον Downey είναι αντίστοιχα εμβληματικός με τον Sparrow του Depp,ρόλος ζωής.Και στο παραμικρό ανθυπομειδίαμα είναι απόλαυση,ο Downey δεν είναι ο Holmes,o Holmes είναι ο Downey.Ελπίζω η τριλογία να ολοκληρωθεί ιδανικά,ο Ritchie από τότε που χώρισε τη φακλάνα,πηγαίνει με το γκάζι στο πάτωμα.Guy,περιμένουμε και τη συνέχεια του RocknRolla,μη ξεχνιόμαστε.
ΥΓ2 :Το reunion που θέλω να δω (μετά τους Soundgarden) είναι Ritchie\Statham.
                                                       1.I Saw the Devil
Τα ασιατικά θρίλερ είναι μια ξεχωριστή σχολή.Μπορεί η υποκριτική να φαίνεται φτωχή και οι ηθοποιοί λιγότερο εκφραστικοί από τους δυτικούς,οι διάλογοι ακατανόητοι κάποιες φορές (ίσως να φταίει η μετάφραση σε αυτό) όμως χτίζουν ατμόσφαιρα όπως κανείς άλλος.Το μαγικό στοιχείο είναι η υποψία του φόβου,της απειλής.Βάζουν ένα παγάκι,ασανσέρ στη σπονδυλική σου στήλη που ανεβοκατεβαίνει σε διάφορες ταχύτητες και κάνει ξαφνικές στάσεις.Παρόλα αυτά το I Saw the Devil δεν είναι ένα τέτοιο θρίλερ.Όπως και στο Loved Ones,οι ερμηνείες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.Η υπόθεση?Ευρυματικά διεστραμμένη.Ο αρραβωνιαστικός θύματος serial killer,τον καταδιώκει σε ένα παιχνίδι εκδίκησης,μανίας,όπου τα όρια μεταξύ θύτη-θύματος,λογικής-τρέλας,σχεδόν εξαφανίζονται.Ο Choi Min-sik μετά το συγκλονιστικό Old boy,επιστρέφει με άλλον ένα ρόλο στοίχειωμα.Δεν είναι το κενό,ρομποτικό βλέμμα του,είναι η καταπληκτική,αφύσικη φυσικότητα του καθώς σκοτώνει,τόσο απλά,σαν να ανασαίνει.Τρομακτικός και ο Lee Byung-hun,καθώς μεταρμορφώνεται κατά τη διάρκεια του έργου,σε έναν ίσως χειρότερο δολοφόνο,θύτης του θύτη,θύμα της εκδίκησης που τον παραμορφώνει ψυχικά,ανεπανόρθωτα.Με την αμφιβολία να πυρπολεί το πίσω μέρος του κρανίου σε όλο το έργο.Γιατί το κάνει?Γιατί δε τον σκοτώνει?Μήπως εθίστηκε και αυτός στο αίμα,μήπως άφησε ελέυθερα,καταπιεσμένα συναισθήματα,τον πραγματικό εαυτό του?Είμαστε όλοι τέρατα τελικά και παίζουμε κρυφτό με το καθρέφτη και τους άλλους?Five stars in my book.

                                                    BONUS MATERIAL
                THE BAD,THE REST AND THE UGLY
Tinker,tailor,soldier,spy :Ή πως να χαραμίσετε ένα τρομερό καστ.Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο,η ταινία όμως είναι η θεραπεία της αυπνίας.Συνταξιούχος κατάσκοπος πηγαινοέρχεται σε όλη τη ταινία χωρίς λόγο με βαρετά flashbacks να βάζουν τα υπόλοιπα καρφιά στο φέρετρο της διάθεσης.
Conan :O Conan γεννήθηκε κινηματογραφικά με τον Arlond και θα πεθάνει μαζί του.'nuff said.
Drive:Το καλύτερο σε αυτή τη ταινία ήταν η φωτογραφία.Μου θύμισε τα πλάνα του Michael Mann που τραβάει τη νύχτα στη πολη και δημιουργεί οπτικοακουστική ποίηση.Αν τη σκηνοθετούσε αυτός και έπαιζε και ο Statham (και όχι ο ξανθόψειροφλωρας) θα μιλαγαμε για αριστούργημα.Αντίθετα έχουμε μια περιπέτεια γυρισμένη με κουλτουριάρικο\σινεφιλ my ass τρόπο.Σιωπές μερικών δευτερολέπτων πριν τους ξεκαρδιστικά άστοχους διαλόγους.Ταινία άλλοθι για βλαμμένους που ντρέπονται να δουν ταινίες δράσεις και πνίγουν υγιείς ορμόνες στον Αλμοδοβάρ,you are pathetic.

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Song of the day


Celebrate your top ten in the charts of pain.

Ποιές είναι αυτές οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις και γιατί είναι απαραίτητες? Ποιοι,πως και γιατί πρέπει να γίνουν?Τι είναι η ανάπτυξη,που όλοι μιλούν γι'αυτή?Ποια είναι η πράσινη ανάπτυξη (εκτός από την ανάπτυξη της περιουσίας στελεχών του ΠΑΣΟΚ)?Αν αυτή είναι η σωτηρία της χώρας,η καταστροφή πόσο χειρότερη είναι?Θα έρθει κάποια στιγμή που οι υπεύθυνοι θα υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους,έστω για μια φορά?Μπορούν όλοι αυτοί να ζήσουν με τα μέτρα που επιβάλλουν?Αφού είναι τόσο καλά και απαραίτητα,γιατί δε ξεκινάνε από τους εαυτούς τους?
                             Πληθωρισμός λέξεων,υπερπροσφορά φλυαρίας και ούτε ένα γραμμάριο ουσίας και αλήθειας.Ανίκανοι ικανοί για τα πάντα,εκτός απ' τα αυτόνοητα.Ο Τιτανικός πλησιάζει το παγόβουνο και το πλήρωμα τσακώνεται ποιος θα κάτσει στο τραπέζι του καπετάνιου.Τα γκαρσόνια ξένων συμφερόντων συνοδεύουν σμήνη παρασιτικού ψιττακισμού.Θαυματοποιοί μιας χρήσης,έχουν λύσεις για όλα τα προβλήματα και προβλήματα για όλες τις λύσεις.
                             Οι γερμανοτσολιάδες,αμερικανοτσολιάδες και παντώς τύπου λακέδες,επέστεψαν εκσυγχρονισμένοι και εκσυγχρονιστές. Μετά από 10,20 χρόνια,αν υπάρχει η χώρα,ο κόσμος κτλ,πως θα τα θυμόμαστε όλα αυτά?Ως συνήθως,οι προδότες,οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι,θα έχουν γίνει ήρωες και επιφανείς άνδρες?Αυτοί που γράφουν την ιστορία είναι και αυτοί που τη ξεχνάνε πιο γρήγορα.Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μη ξεχάσουμε και να μάθουμε επιτέλους κάτι
από τα παθήματα μας.Η λήθη αξίζει στους ηλίθιους και για μια φορά ας αποδείξουμε (κυρίως στους εαυτούς μας) πως δεν είμαστε τέτοιοι.Ας θυμηθούμε και ας θυμήσουμε πως εδώ ζουν άνθρωποι και όχι ονόματα και αριθμοί..

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Song of the day


Fucking with the lights on.

Η πλάκα τελείωσε.Κάποιοι πίστευαν με μοιρολατρική άγνοια πως έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν.Άλλοι ψυχαναγκάστηκαν.Ορισμένοι αντιλαμβάνονται τη ζωή μόνο μαζοχιστικά.Για όλους όμως τελείωσε.
                          Αυτή η κοινωνία,στο μεγαλύτερο κομμάτι της,λειτουργούσε σαν τη παρτούζα στο ανεκδότο.Θα φάμε μερικούς,αλλά εντάξει,θα ρίξουμε και'μεις κανένα.Τα όρια της οποιαδήποτε ανοχής έχουν ξεπεραστεί.Ακόμη και στο σκοτάδι (κυριολεκτικό ή μεταφορικό) η πραγματικότητα είναι αντηληπτή πλέον.
                           Από την συναινετική συμμετοχή στη παρτούζα,φτάσαμε στη λογική της φυλακής."Θα κάτσεις να σε γαμήσουμε αλλιώς θα σε χτυπήσουμε,θα σε γαμήσουμε και μετά θα σε σκοτώσουμε".Δε πειράζει που θα είσαι βιασμένος,ευνουχισμένος,εξευτελισμένος,να είσαι ευγνώμων που θα είσαι ζωντανός.Ακόμη και ο βιασμός γίνεται συνήθεια κάποια στιγμή.
                            Κάποιες συνήθειες είναι κακές και στο τέλος σε σκοτώνουν.Αφού συνηθίσαμε να μας στερούν τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα,το δικαίωμα στη παιδεία,να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε ,θα είναι αργά να διαμαρτυρηθούμε για το δικαίωμα της αξιοπρέπειας,της τροφής και της στέγασης,γιατί θα μας έχουν στερήσει το δικαίωμα στη ζωή.Σιγά σιγά καταλαβαίνουμε πως τόσο καιρό,γαμούσαμε τα όνειρα,το μέλλον και το παρελθόν μας,γαμούσαμε ο ένας τον άλλο και κάποιοι μας γαμούσαν συνέχεια.
                             Στο σκοτάδι της άγνοιας,της αδιαφορίας και της ιδιοτέλειας,είναι δύσκολο να βρεις τα όρια της φυλακής σου.Οι τοίχοι της είναι αυτοί του μυαλού σου.Τα κάγκελα της,οι ψευδαισθήσεις των επιλογών σου.Δεσμοφύλακες όλοι αυτοί που σε προστατεύουν,σε ενημερώνουν,σου παρέχουν.
Σε έπεισαν πως δεν είσαι φυλακισμένος,όπως και ο βασιλιάς δεν ήταν γυμνός.
                            Έχεις το δικαίωμα της επιλογής σου λένε.Να διαλέξεις τη ψευδαίσθηση της επιλογής που επέλεξαν για σένα.Κόμματα,μέσα ενημέρωσης.
Μοιάζουν διαφορετικά,ανεξάρτητα μεταξύ τους,αλλά όλα αυτά τα κεφάλια καταλήγουν στην ίδια Λερναία Ύδρα.
                            Ζόρισαν τα πράγματα τα τελευταία χρόνια (ελέω κρίσης),ζόρισαν και οι παραστάσεις.Στήθηκε βιομηχανική γραμμή παραγωγής ενοχών.Εσύ φταις για όλα.Από την οικονομία μέχρι το προπατορικό αμάρτημα.Δημοσιογράφοι κατοικίδια,πολιτικοί-σερβιτόροι,ενοικιαζόμενοι διανοούμενοι,επιστρατεύτηκαν για να βάλουν μια υπογραφή κύρους στη διάγνωση και τις αλυσίδες σου.
                             Κάθε παπαριάς παπάρι ειδικός σε βούλιαξε σε ωκεανούς αναλύσεων και αβυθομέτρητη σύγχυση.Προσπάθησαν να κρύψουν με περίπλοκες έννοιες και όρους την απλή αλήθεια.Όσο κι αν προσπάθησαν οι ενδυματολόγοι των στατιστικών,οι μακιγιέρ της προπαγάνδας και οι στυλίστες της "δημοσιογραφίας,πίσω απ' το ψιμύθιο των εφημερίδων,τα φανταχτερά ρούχα της τηλεόρασης και το λούστρο της "εγκυρότητας.κρύβεται η γνωστή,άσχημη καριόλα,η απληστία.
                             Ναι,φταις.Γιατί είσαι αμόρφωτος,ανιστόρητος,ανενημέρωτος,αδιάφορος.Γιατί εκτόνωσες το επαναστατικό σου ένστικτο,με μια βόλτα στο Σύνταγμα και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία μ'ένα like στο facebook.Φταις,γιατί δεν έμαθες ν'αποδέχεσαι το διαφορερικό,να ξεσπάς στους πιο αδύναμους από σένα και να γλείφεις τους πιο δυνατούς.
                             Μέχρι εκεί όμως.Δε φταις γιατί κάποιοι αποφάσισαν πως είσαι ένα ζωντανό αναλώσιμο,καύσιμο σε μηχανή.Επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως οι εκλογές πρέπει να γίνουν τηλεοπτικό ριάλιτι,που απλά θα διαλέγουμε ποιος θα φεύγει από το σπίτι της βουλής.Δε φταίς γιατί κάποιοι έβαλαν τιμή σε κάθετι στο πλανήτη.
                             Αύτη η εξομοίωση δημοκρατίας και κοινωνίας,πρέπει να τελειώσει.Η μοίρα μας δεν είναι σαν τη κακή τηλεόραση που έχουμε,γραμμένη,σκηνοθετημένη από άλλους,που τη βιώνουμε παθητικά και στη καλύτερη περίπτωση θα γίνουμε κομπάρσοι σε μια ξένη φαντασίωση.Ακόμη κι αν ο
καπιταλισμός είναι το μόνο εφαρμόσιμο οικονομικό σύστημα,δε μπορεί να συνεχιστεί με αυτούς τους όρους.Ήρθε η ώρα ν'αλλάξουν οι ρόλοι και οι κανόνες σ'αυτή τη παρτούζα.Μέχρι και οι πουτάνες έχουν δικαίωμα επιλογής.It's time to fuck with the lights on..