Η νύχτα είναι πολύ μικρή για να σε προστατέψει,και η μέρα πολύ μεγάλη,σου καίει τα μάτια*

Παραμονή Πρωτοχρονιάς με έναν ντετέκτιβ που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος

Διακοπή ρεύματος.Η σιωπή τον χειμώνα είναι απειλητική.Οι νιφάδες μοιάζουν με κουρέλια από σκοτάδι.Ευτυχώς στο μπαρ έχει ρεύμα.Δέκατη ή ένατη φορά που θα κάνω Πρωτοχρονιά εδώ;Γιατί εδώ;Για να έχω μια δικαιολογία,για να μπορώ να φύγω.
Στο σπίτι δεν έχω να κάνω κάτι,δε με περιμένει κανείς και τίποτα.
Κάθε χρόνο οι ίδιες φάτσες.Θ'ανταλλάξουμε ευχές,ο μπάρμαν θα κεράσει ένα γύρο ποτά και θα επιστρέψουμε στις σιωπές μας.Έχουμε ανάγκη να βαφτίζουμε τον χρόνο,με όσο πιο πολλά ονόματα μπορούμε.
Χριστούγεννα,Πρωτοχρονιά,γενέθλια,επέτειος.Για να ξεχνάμε πως δεν έχει νόημα,το πόσο αδιάφορος και ανελέητος είναι.Κοιτάζω τα μπουκάλια,τα χρώματα,τις αντανακλάσεις.Ψάχνουμε έναν σπινθήρα από το παρελθόν,για να βάλει φωτιά στο παρόν,μια γουλιά,μια μυρωδιά,κάτι να κρατήσει την νοσταλγία,λίγο ακόμα ζωντανή. 
Οι αλχημιστές παράτησαν την προσπάθεια να φτιάξουν χρυσό και παλεύουν να δημιουργήσουν λήθη.Καθαρή,σπέσιαλ λήθη.Με όλες τις ιδιότητες του θανάτου,χωρίς να είσαι νεκρός. Μα η μνήμη είναι είναι σκληρή ερωμένη,εκδικείται σαν προδομένη γυναίκα.Αλλοιώνει το παρελθόν,κάνει τα άσχημα καλύτερα από ό,τι ήταν και τα καλά χειρότερα.Κυρίως,σε ματώνει με αναμνήσεις που δεν έζησες ποτέ.Όλα τα ίσως και τα μπορεί,στραγγαλίζουν την λογική σε κάθε σου κύτταρο. Άλλος ένας χρόνος έφυγε.Τι πήρε,τι άφησε;Άξιζε το τίμημα,τι αγόρασαν οι ρυτίδες,η μοναξιά και η μετριότητα σου;
Χαζεύω τους υπόλοιπους θαμώνες. Η ευτυχία είναι σαν την αντανάκλαση,μπορείς να την δεις στους άλλους.Όσο πιο ευτυχισμένους τους κάνεις,τόσο είσαι και'συ.Άλλο ένα ποτό,κι άλλο ένα. Πιές όλο το σκοτάδι,μέχρι το κατακάθι,μέχρι να νιώσεις επιτέλους λίγη ζεστασιά κάπου μέσα σου,μέχρι να νιώσεις να ξυπνάει κάτι,να ανασαίνει,να είναι ζωντανό.
Πιές μέχρι ν'αδειάσεις όλο σου τον εαυτό.Να εξημερώσεις την πραγματικότητα πριν σε εξημερώσει εκείνη.Δε θέλω να με βρει η νέα χρονιά πάλι εδώ.Τρέχω σπίτι,πέφτω στο κρεβάτι,σαν να βουτάω στη θάλασσα.Πότε ακριβώς έγινε ο ιδιωτικός μας κόσμος χάος;Πότε ακριβώς χάσαμε την ιδιωτική μας γραμματική,το ιδιωτικό λεξιλόγιο,την ιδιωτική μας σιωπή,αυτή που άνηκε μόνο σε μας τους δύο..Τελευταίο ποτό,τελευταίο τσιγάρο,τελευταίο τραγούδι της δεκαετίας.Ελπίζω να με πάρει ο ύπνος πριν τελειώσει η μουσική,πριν ξημερώσει.
Ελπίζω πως θα την ακούσω να έρχεται,να πετάει βιαστικά τις γόβες της και να ξαπλώνει δίπλα μου.Θα τινάξει την στάχτη από πάνω μου,θα πιεί την τελευταία γουλιά από το ποτό μου.Θα μου βγάλει το πουκάμισο και θα με αγκαλιάσει.Μερικές φορές,μένει λίγο περισσότερο...

* Τσάρλς Μπουκόφσκι.

Best Movies & TV Shows of 2019

                                     Movies

 1. How To Train Your Dragon:The Hidden World
 2. Maradona
 3. The Irishman 
 4. Joker
 5. Missing Link
 6. Yesterday
 7. Blinded By The Light
 8. El Camino: A Breaking Bad Movie
 9. The Gangster,The Cop,The Devil
10. Hustlers
11. Dolemite Is My Name
12. It Chapter Two
13. Ad Astra
14. Marriage Story
15. Klaus

                                    TV Shows

 1. Primal
 2. Pose
 3. Black Monday
 4. Fosse\Verdon
 5. Chernobyl
 6. Stranger Things
 7. Glow
 8. Love,Death & Robots

Photorawmanjaw III

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω

Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου
Σε αναπνέω
Γ.Ρίτσος

Όταν το πρόσωπο σου φάνηκε στην τσαλακωμένη ζωή μου,κατάλαβα,στην αρχή,μόνο τη φτώχεια αυτών που έχω
Ύστερα αυτό το φως του,έγινε η αρχή μου στον χρωματιστό κόσμο
Στον κόσμο που δεν είχα κάνει την αρχή μου
Ε.Γιεφτουσένκο

Δεν καταλαβαίνω
πως όλα προλαβαίνουν να συμβούν
ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα σου.
Χ. Αβραμίδου

Έκλεισα τις ρωγμές του σώματος μου
σκούπισα των καιρών τ'αποκαΐδια 
τόσα συντρίμμια
τόση στάχτη εντός μου

Προσμένω μάταια να με κατοικήσεις.
Ορέστης Αλεξάκης

She has the daylight at her command
She gives the night it's dreams, yeah
She can uncover your darkest fear,

and make you forget you feel it
Chris Cornell

Ηδονή
Πέρα απ'τη γέννηση
Πέρα από το θάνατο.
Τελικό και αιώνιο παρόν.

Μέσα σε λίγες νύχτες
Πως πλάθεται και καταρρέει 
όλος ο κόσμος;

Δύο μήνες που δε σμίξαμε
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ'άστρα 
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
Γ.Ρίτσος

Best Albums Of 2019

1 Michael Kiwanuka  - Kiwanuka
2 Durand Jones & the Indications  - American Love Call
3 Mercury Rev  - Bobbie Gentry's the Delta Sweete Revisited
4 Reese McHenry  - No Dados
5 Rival Sons  - Feral Roots
6 Chromatics  - Closer to Grey
7 Mike Patton & Jean-Claude Vannier -  Corpse Flower
8 Sheer Mag  - A Distant Call
9 City Girl ‎  - Somnolent Nova
10 William DuVall - One Alone
11 Jimmy "Duck" Holmes - Cypress Grove 
12 Ikebe Shakedown Kings  - Left Behind
13 Twin Temple Twin Temple -  (Bring You Their Signature Sound... Satanic Doo-Wop)
14 Tycho  - Weather
15 Black Pumas - Black Pumas
16 Bat for Lashes - Lost Girls
17 Marissa Nadler & Stephen Brodsky - Droneflower
18 The Delines  - The Imperial
19 The S.L.P. - The S.L.P.
20 Nick Waterhouse - Nick Waterhouse
21 Ryley Walker & Charles Rumback - Little Common Twist
22 The Raconteurs - Help Us Stranger

Photorawmanjaw II

The lines in your hand is the map of someone's dream
Your shadow is the sky,for the lost islands of your childhood reveries

Whispers turn into crumbs of light

thoughts paint fireworks on the ceiling

My doubts are howling out of every door
And i'm still waiting

And i'm still yearning

Another you missing
Another piece missing
Peace missing

To Irishman είναι το requiem του γκανγκστερικού έπους

Ο Scorsese -και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό-έχει πειραματιστεί με διάφορα είδη στην καριέρα του.Παρόλα αυτά,το ξέρουμε και το ξέρει,πως οι μαφιόζικες ταινίες είναι το φυσικό του περιβάλλον.Γιατί η μαφία είναι το πρόσχημα,ο  καμβάς για να μιλήσει για όσα τον απασχολούν,η ανδρική ταυτότητα,η αφοσίωση,η πίστη,η μεταμέλεια και η λύτρωση
Αν ο Νονός,το Mean Streets και το Once Upon A Time In America είναι η εφηβεία και η ενηλικίωση του μαφιόζικου έπους,τα Goodfellas και Casino η μέση ηλικία,τότε ο Ιρλανδός είναι τα γηρατειά και ο αποχαιρετισμός.Ένιωσα χαρμολύπη βλέποντας την ταινία.Ανατρίχιασα,παρακολουθώντας όλη την παλιοπαρέα μαζί.Που είδα Pacino για πρώτη φορά σε φιλμ του Scorsese.Όλους αυτούς που έχτισαν το είδος,με ιστορικές ταινίες.Που είδα φάτσες που μόνο σε τέτοιου είδους ιστορίες μπορείς να δεις.
Ο DeNiro είναι καλός μετά από χρόνια.Χωρίς υπερβολές και μανιέρες.Η σεκάνς στην οποία ταξιδεύει για να σκοτώσει το φίλο του,είναι από τα highlight της χρονιάς.Ο Pacino το ίδιο.Πρώτος μεταξύ ίσων ο Pesci.Σε έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό από εκείνον στο Goodfellas.
Ένα ρεσιτάλ χαμηλών τόνων,όπου οι ρυτίδες στο πρόσωπο του τα λένε όλα.Που πάνε οι μαφιόζοι όταν γεράσουν;Οι μαφιόζοι δεν γερνάνε.Ο κεντρικός χαρακτήρας επιβιώνει γιατί είναι κάπου στη μέση της διατροφικής αλυσίδας.Γερνάει μόνος,χωρίς κανέναν.Αποξενωμένος από τις κόρες του,έχει μόνο αναμνήσεις και ενοχές.
Ο Ιρλανδός είναι όλες αυτές οι μικρές πινελιές που ξεχωρίζουν τα αριστουργήματα από τις απλά καλές ταινίες.Είναι οι σιωπές και οι παύσεις των πρωταγωνιστών,που ζουν και πεθαίνουν με τα μυστικά τους.Είναι η μουσική από το Νονό που παίζει,ενώ Pesci και Deniro μιλάνε στα ιταλικά.Είναι η σκηνή με το τηλεφώνημα.

Πάνω από όλα,το φιλμ είναι ένας αποχαιρετισμός.Των ηθοποιών που έπαιξαν εμβληματικούς ρόλους σε εμβληματικές ταινίες, έχτισαν τη μυθολογία του είδους και έγιναν έμπνευση για χιλιάδες άλλους.Κινηματογραφικό αντίο,πρόλογος του βιολογικού που πλησιάζει.Μακάρι να συνεργαστούν ξανά DeNiro,Pacino και Scorsese,αν και δε ξέρω αν μπορούν να γυρίσουν κάτι καλύτερο από τον Ιρλανδό.
Δεν θα σταματήσουν να βγαίνουν καλοί ηθοποιοί,ούτε ταινίες για το οργανωμένο έγκλημα.Όμως μπορεί κανείς να φανταστεί τον Pattison ή τον Chalamet να υποδύονται μαφιόζους;Το Irishman είναι το ιδανικό ρέκβιεμ μιας γενιάς και μιας εποχής.

Αντίδοτο από νέον και κραγιόν

Μια noir ιστορία,που διαρκεί λίγο περισσότερο από ένα τσιγάρο,από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)

Όλα έχουν να κάνουν με το σεξ.Το ίδιο το σεξ έχει να κάνει με την εξουσία.Με το ποιος έχει τον έλεγχο.Ο μόνος τρόπος για να μη σε γαμήσουν,είναι να τους γαμήσεις όλους.Το σεξ είναι σαν το χρήμα,αν μπορείς να το μετρήσεις,δεν έχεις αρκετό.
Ο έρωτας είναι κάτι άλλο,κάτι πιο δύσκολο,χειρότερο και καλύτερο.Το αντικείμενο του πόθου σε μετατρέπει σε αντικείμενο.Απαιτεί απόλυτη κατοχή.Να σε έχουν και να έχεις.Σκληρό μονοπώλιο,που δεν σηκώνει ούτε υποψία ανταγωνισμού.
Μπορεί να μετατρέψει το κάρβουνο σε διαμάντι,και η ζήλια το διαμάντι σε κάρβουνο.Υπάρχουν έρωτες και έρωτες.Σαν τα χρήματα,πλαστοί.Και υπάρχει και εκείνος ο έρωτας.Που είναι σαν να κέρδισες το τζακ ποτ και να καταδικάστηκες σε ισόβια την ίδια στιγμή.Δεν μπορείς να ξεφύγεις,δεν θέλεις.
Το ξέρω το συναίσθημα.Διάβασα τα συμπτώματα στις εκφράσεις του.Ήταν από τους τύπους που δε θέλεις να μπλέξεις.Η φορολογική του δήλωση έλεγε πως δεν του ανήκει τίποτα.Η πραγματικότητα ψιθύριζε πως του ανήκει η μισή πόλη.
Κατάλαβα τα πάντα στα πρώτα δέκα λεπτά.
Αυτός μετά τα 50,εκείνη λίγο πριν τα 30.Νόμιζε πως ήταν άλλη μια γυναίκα,σαν τσιγάρο.Πως την ελέγχει,πως δεν μπορεί να του κάνει κακό.Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα αγοράσεις,ούτε καν να τα νοικιάσεις για λίγο.Ο έρωτας,το μίσος και ο χρόνος δεν ανταλλάσσονται με χρήματα.
Εκείνη είχε εξαφανιστεί εδώ και δύο εβδομάδες.Πριν χαθεί,τον απέφευγε.Την απείλησε,την έβρισε,την ικέτευσε.Είχε αρχίσει να τρελαίνεται.Η ζωή του δεν είχε νόημα χωρίς τον έλεγχο που του ασκούσε.Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ.Δεν έφυγε απ'ο την πόλη,απλά,βρήκε τον έλεγχο που πραγματικά ήθελε.
Δεν ήξερα τι να κάνω.Αν την άφηνα να φύγει,θα κέρδιζα την καχυποψία και την αντιπάθεια κάποιου πολύ ισχυρού.Αν αποκάλυπτα την αλήθεια,ένα κομμάτι του εαυτού μου δεν θα με συγχωρούσε ποτέ.
Μετά τα 40,δεν έχεις κουράγιο για μεγάλες συγκινήσεις - έτσι λες στον εαυτό σου,για νανουρίσεις τις ενοχές σου- και προτιμάς να κουβαλάς ξένες αμαρτίες παρά τις δικές σου.Ο τύπος κάπνισε 5 τσιγάρα,σχεδόν ταυτόχρονα.Όσο μου μιλούσε,υπήρχαν πάντα δύο αναμμένα στο τασάκι.
Έσπασε ένα ποτήρι στον τοίχο.Ήπιε μισό μπουκάλι απνευστί.Αφού ξεθύμανε,βούλιαξε στην καρέκλα του."Τι λες να κάνω;Τι μου προτείνεις;""Δεν συμβουλεύω πελάτες,δεν με προσλαμβάνουν για αυτό""Δεν είναι ώρα για σεμινάριο επαγγελματικής δεοντολογίας,πες μου τι σκατά να κάνω;!".Έβαλα ένα ποτό και κάθισα απέναντι του."Δεν μπορώ να σου δώσω καμία συμβουλή.Δεν είμαι καλύτερος από σένα και δεν είσαι φίλος μου.Κατανοώ πως είσαι σε μια από τις χειρότερες θέσεις που μπορεί να βρεθεί κάποιος""Σου έχει τύχει;""Ίσως""Και τι έκανες;".
Δεν ήξερα τι να του απαντήσω."Σε ρωτάω τι έκανες;"

"Θα κάνουμε μια συμφωνία;""Τι είδους συμφωνία;""Δε θέλω να σου πω τι να κάνεις.Μπορώ να σου πουλήσω μερικές ιδέες,όχι συμβουλές".Γέλασε και άδειασε το μπουκάλι στο ποτήρι του."Αυτό είναι,θέλεις χρήματα;Γιατί,δε πήρες αυτά που έπρεπε;""Δεν είναι θέμα απληστίας.Δεν είμαστε φίλοι και δε θέλω να πάρω στο λαιμό μου τέσσερις ανθρώπους.Οπότε θα είναι καλύτερα για όλου εμάς,ειδικά εμάς τους δύο,αν οτιδήποτε σου προτείνω,αποδειχθεί μια κακή συναλλαγή".Κάγχασε. Ρουθούνισε τον καπνό και άφησε δύο χαρτονομίσματα πάνω στο γραφείο.
"Φτάνουν για να αγοράσω τη σοφία σου;""Δε ξέρω τι ακριβώς αγοράζεις,όμως φτάνουν""Λοιπόν,λέγε,τι θα έκανες στη θέση μου".
Σηκώνομαι και σβήσω το τσιγάρο.Παίρνω τα χρήματα και κάθομαι."Θα σου τι δεν έκανα όταν βρέθηκα στη θέση σου.Άστη να φύγει""Έτσι απλά;""Ναι.Αυτό που είχες ή νόμιζες ότι είχες,δεν υπάρχει πια.Και δεν θα στο φέρουν πίσω,όλα τα χρήματα του κόσμου και καμία απειλή""Ακόμη κι αν του σπάσω τα πόδια;""Δε φταίει σε κάτι ο τύπος και το ξέρεις.Άσε που έτσι,θα τον αγαπήσει ακόμη περισσότερο.Οι μάρτυρες του έρωτα είναι ακατανίκητοι".
Άναψε το νιοστό τσιγάρο και έτριψε τα γένια του.Το βλέμμα του έκαιγε από θυμό και αμφιβολία.
"Μου είπες τι δεν έκανες.Πες μου τώρα τι έκανες""Το ένα λάθος μετά το άλλο.Ο έξυπνος αγοράζει τη γνώση με τα λάθη των άλλων.Άστην να φύγει""Αυτό μόνο;""Ναι.Πες της να φύγει από την πόλη.Θα βοηθήσει λίγο".Έγειρε πίσω στην καρέκλα σκεπτικός.Κοίταξε την ώρα στο κινητό του και μετά εμένα.Χαμογέλασα αμήχανα.
"Δεν ξέρω αν ήταν κακή συναλλαγή,όμως νομίζω πως αγόρασα λιγότερα και ακριβότερα αυτό που ήθελα""Έτσι δεν γίνεται πάντα;".Φυσικά και του είπα ψέματα.Έχω βρεθεί στη θέση του,αλλά από την αντίθετη πλευρά.Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που πρέπει να δίνει συμβουλές για τον έρωτα.Ένας φυλακισμένος δε γίνεται να μιλάει για τη ζωή εκτός φυλακής.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο,η υγρασία χαϊδεύει την σπονδυλική μου στήλη σαν νυστέρι.Τα φανάρια και οι φωτεινές επιγραφές συλλαβίζουν κάτι που δεν καταλαβαίνω.Οι περαστικοί σαν κούκλες βιτρίνας,που μοιάζουν χαμένες μακρυά από τα γυάλινα κλουβιά τους.
Λένε πως όταν αγαπάς κάποιον,θέλεις να είναι ευτυχισμένος,ακόμη κι αν δεν είναι μαζί σου.Πως ο έρωτας είναι ανιδιοτελές συναίσθημα.Μαλακίες.Αυτοί που τα λένε αυτά δεν έχουν ζήσει ούτε μια μέρα στον πραγματικό κόσμο,δεν έχουν ερωτευθεί ούτε δευτερόλεπτο.Μπερδεύουν τον έρωτα με την αγάπη.Και αγάπη που θέλει να είσαι ευτυχισμένος χωρίς τον άλλο,μάλλον έχει ξεθυμάνει από πόθο,εδώ και χρόνια.Μόνο η μάνα σου μπορεί να στο πει αυτό.
Ποιος είπε ότι ο έρωτας είναι ανιδιοτελής;Ο έρωτας είναι καπιταλιστής,θέλει όλη την ευτυχία για τον εαυτό του.Ο έρωτας είναι να γευθείς την ζούγκλα μέχρι το μεδούλι.Γιατί αυτό είναι.Και στη ζούγκλα το πιο επικίνδυνο είναι η σιωπή.Η σιωπή...Δεν αντέχεται.Κύματα σκουριάς μέσα στο σκοτάδι,ροκανίζουν σιγά σιγά την υπομονή και τη λογική σου.
Όταν έχεις ερωτευθεί κάποιον τόσο δυνατά,όταν έχεις συναντήσει κάποιον τόσο ίδιο με σένα και τόσο διαφορετικό ταυτόχρονα,είναι αδύνατον να είσαι ξανά ο εαυτός σου.Ο παλιός εαυτός σου.Δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά αλλού,παρά μόνο στην καρδιά του.Είναι σαν να προσπαθείς να φορέσεις ξανά τα παιδικά σου ρούχα.Είμαι ακόμα εδώ.Περιμένω.Ψάχνω.Δεν έχουν μείνει πολλά πιόνια στη σκακιέρα.Η τράπουλα τελείωσε και δεν έχω άλλα φύλλα στο μανίκι.
Κλείνω τις γρίλιες και πετάω τα ρούχα όπου βρω.Βάζω ένα τελευταίο ποτό και πέφτω στον καναπέ.Ο καπνός σκιτσάρει το περίγραμμα των μαλλιών σου στο κενό.Δεν ξέρω τι να κάνω,πως να σε νικήσω,όταν το μόνο που θέλω είναι να χάσω και να χαθώ μέσα σου.Όταν το μόνο που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ζωντανός,να σε θεραπεύσει από όλα τα αντίδοτα και τα ημίμετρα που σε δηλητηριάζουν,να είναι το κραγιόν της παντού πάνω σου.Περίεργο παιχνίδι ο έρωτας,η καρδιά να τζογάρει περισσότερα από όσα έχει.Όπως είπε και ο Ισπανός συγγραφέας,αυτή η μηχανή που παράγει αίμα,κάποιο ψεγάδι θα'χει..

Photorawmanjaw

Ένας κόμπος από χρόνο,ψάχνω πίσω από τρύπια βλέμματα,πυροτεχνήματα

Θέλω να σκίσω τον καθρέφτη σαν χαρτί

Να κυλήσουν όλες οι αντανακλάσεις μέσα στη σκιά μου

Για πόσο καιρό ακόμα

θα στηρίζεσαι στα δεκανίκια από σύμβολα και σκανδάλες;

Κουράστηκα να στήνω παγίδες από λέξεις για να πιάσω τη σιωπή σου

Βαρέθηκα,να σε περιμένω να ανοίξεις όλους τους σύρτες στο μυαλό σου

Let me hold you in the dirt

And you'll tremble as the flames

Tear the throat out of the night

Sink your teeth into my shoulder

Dig your nails into my back

Tell that little girl to let go of my sleeve

You'll be a woman when I catch you

As you fall in love with me

Tom Waits - Wrong Side Of The Road

Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) X

 Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος) 

                                           I
Βασικοί κανόνες : Αν μας ανακαλύψει ο  στόχος,δεν παίρνουμε χρήματα από αυτόν,όσα κι αν μας προτείνει.
Αν είναι γυναίκα,δεν υποκύπτουμε στα θέλγητρα της,όσο όμορφη κι αν είναι.Αυτό είναι τζόγος,και τζογάρει όποιος δεν νοιάζεται αν θα χάσει.Αν θέλεις να τζογάρεις,πήγαινε στο καζίνο.Το καλό όνομα που φτιάχνεται με τα χρόνια,δεν αγοράζεται,ούτε μπορείς να το αντικαταστήσεις.Είναι σαν την παρθενιά,μπορείς να το χάσεις μόνο μια φορά.
Μην κουβαλάς όπλο.Θα σε κάνει να αισθάνεσαι πιο δυνατός από όσο είσαι,και αυτό είναι ελάττωμα.
Mην υποτιμάς τους άλλους και μην υπερτιμάς τον εαυτό σου.Ποτέ.Το αντίθετο μπορεί να σε βοηθήσει κάποιες φορές,όμως πρέπει να ξέρεις να μετράς τους ανθρώπους και τις καταστάσεις,με τη σωστή μονάδα μέτρησης,την κατάλληλη στιγμή.
Μη ντύνεσαι σαν να είναι πρώτο ραντεβού,ούτε σαν να πας σε μετακόμιση.
Να ξεκινάς πάντα από τη χειρότερη πιθανότητα,το κάνει λίγο πιο εύκολο.
Και να θυμάσαι πάντα : Δεν υπάρχουν κακές ιδέες.

                                        II
"Δηλαδή δε μπορεί μια γυναίκα να γίνει ντετέκτιβ;""Δεν ξέρω αν θα μπορούσε""Δεν είναι σεξιστικό αυτό;""Είναι η πραγματικότητα,δεν έχω γνωρίσει καμία""Αμφιβάλεις ότι κάποια μπορεί να είναι καλύτερη από σένα;""Καθόλου.Θα'θελα πολύ να τη γνωρίσω""Και τι θα της έλεγες;""Θα την ρώταγα αν θέλει να δουλέψει για μένα""Σαν συνεργάτης;""Σαν υπάλληλος.Μακάρι να είναι καλύτερη από μένα,θα της δώσω όλες μου τις υποθέσεις και θ'αράξω σπίτι,περιμένοντας να εισπράξω το ποσοστό μου""Τώρα αυτό δεν είναι σεξιστικό;""Καπιταλιστικό σίγουρα""Και αν είναι τόσο καλή,που θα σε προσλάβει εκείνη για υπάλληλο;Θα σε πείραζε;Να δουλέψεις για μια γυναίκα που είναι καλύτερη από σένα και πληρώνεται περισσότερο;""Καθόλου.Αν βγάζω πιο πολλά από όσα βγάζω τώρα.Θα είναι πολύ καλύτερα και με λιγότερες ευθύνες"
"Δεν είναι ένα ξεπερασμένο στερεότυπο η δουλειά σας;""Αν ήταν ξεπερασμένες έννοιες η μοιχεία,η απάτη,η απληστία και η βλακεία των ανθρώπων,τότε ναι.Αλλά μέχρι να κάνουμε όλοι τσουλήθρα,στα ουράνια τόξα μιας τέλειας,αταξικής και χωρίς ψυχολογικά προβλήματα ουτοπίας,όχι""Πόσες femme fatale έχετε γνωρίσει;""Καμία.Οι μοιραίες γυναίκες ξέρουν τι να κάνουν,σε ποιον και πότε.Δεν χρειάζεται να βάλουν κάποιον να ψάξει για αυτές.Οτιδήποτε επιθυμούν,τις ψάχνει""Ποιο κινηματογραφικό κλισέ δεν ισχύει στην πραγματικότητα της δουλειάς σας;"
"Το έγκλημα πληρώνει καλά".

                                       ΙΙΙ
Τι μου έμαθε αυτή η δουλειά για τις σχέσεις;Αν το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με δύο τρία ποτά πριν και πρωινό στο κρεβάτι πολύ αργότερα,τότε δεν θα λυθεί.Μην υποτιμάς ποτέ τη βλακεία των ανθρώπων,είναι η μόνη σταθερά σε αυτό τον κόσμο.Ξέρεις τι δημιουργεί τα μεγάλα εγκλήματα;Τα μικρά που δεν έγιναν ποτέ.Ο καυγάς που δεν συνέβη,εκείνη η αγένεια που κατάπιες,η προσβολή,η στιγμή αδιαφορίας.Το χάδι που δεν έδωσες ή δεν έλαβες.Όλα αυτά γίνονται μια πλημμυρίδα που σαρώνει τα πάντα,με ανύποπτη αφορμή.Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.


                                                     IV
Εφιάλτες δεν είναι τα άσχημα όνειρα που βλέπεις.Τους φόβους σου ενορχηστρωμένους από το υποσυνείδητο σου,οι ιδιωτικές ταινίες τρόμου που  καίνε τα κύτταρα σου.Εφιάλτης είναι όταν ξυπνάς από τέτοια όνειρα και δεν είναι κανένας δίπλα σου.Να σε ρωτήσει τι έγινε,να σε αγκαλιάσει,να σου πει πως ήταν μόνο ένα όνειρο.Με εκείνη τη λέξη,μ'εκείνο το χάδι,να ξεπλύνει από πάνω σου τον ιδρώτα και κάθε δαχτυλικό αποτύπωμα του φόβου.Σηκώνομαι.Η μπλούζα της είναι ακόμα πάνω στο μαξιλάρι.
Χάθηκε ξανά.Με ανόητη αφορμή.
Οι τρεις μήνες που πέρασαν,ήταν από τους καλύτερους που έχω ζήσει.Έφυγε,και ο κόσμος μοιάζει με ξεθωριασμένη εφημερίδα,βωβή ταινία,χωρίς χρώματα,ήχους,όλα είναι λάθος και χωρίς νόημα.
Πήρε τα πάντα μαζί της και άφησε τη σιωπή.Αυτή την πικρή,βαριά σιωπή.Χωρίς προσμονή ή άρωμα.Χαϊδεύω τα ρούχα της.Τα αντικείμενα δεν είναι άψυχα,αποθηκεύουν συναισθήματα.Αγγίζω το περίγραμμα των χειλιών της στα τσιγάρα,τη ζεστασιά του λαιμού της στον καναπέ.
Τη σκιά της να με σκεπάζει,ενώ με αγκαλιάζει στην κουζίνα.Πάντα ξυπνάω πρώτος,πίνω καφέ και εκείνη έρχεται σαν γάτα.Κάθεται πάνω μου,πίνει μια γουλιά καφέ,παραπονιέται και φεύγει.Ψάχνω στα σεντόνια ψίχουλα της ανάσας της,της φωνής της.Δε θέλω να ξαναβγώ από το σπίτι και ταυτόχρονα δεν θέλω να κάτσω άλλο μέσα.
Νιώθω 90 χρονών και ταυτόχρονα 16.Δε ξέρω πως το κάνει,πως τα κάνει όλα αυτά.Τα καλά,καλύτερα από ποτέ και τα χειρότερα,ακόμη πιο άσχημα.Όταν κάνουμε έρωτα,ξαναπλάθει κάθε κομμάτι μου,κάθε χιλιοστό από την αρχή.Ξυπνάω και αισθάνομαι πως θα είμαι για πάντα νέος.Δεν έχει ξημερώσει ακόμα.Βγαίνω στο μπαλκόνι,η πόλη μοιάζει να έχει γεράσει χίλια χρόνια και'γω είμαι η πιο άσχημη ρυτίδα της.
Μπαίνω μέσα,κλείνω τα παντζούρια πριν το φως ξυπνήσει όλους τους πόνους μέσα μου,με αλφαβητική σειρά.
Δεν ξέρω που είσαι,τι κάνεις και τι σκέφτεσαι.Ξέρω όμως που πραγματικά ανήκεις.Δε θα βάλω τη μπλούζα σου στα άπλυτα,ούτε θα πετάξω το πακέτο με τα τσιγάρα.

Όταν η φωτιά γίνεται καθρέφτης

Στο μαχαίρι του σκότους αποζήτησαν τα χέρια την προσφορά σου

ταξιδέψανε...

Σε τόπους όλο αλήθεια και μαγεία

ανάμεσα στον ύπνο και τη στιγμή της ανατολής

με το χαμόγελο

στεκόσουν γαλήνη και σιωπηλή...

Κοιτάζοντας

τον χρόνο μεσ'από τον χρόνο

τον χρόνο πέρα από τον χρόνο

διαλυόσουν

γενόσουν και χανόσουνα

ώριμη και άγουρη

μεθύσι και ξύπνημα

ο μόνος χορός

είναι ο δικός σου

όταν οι εικόνες ξεθωριάζουν

όταν πεθαίνουν οι θεοί.

Ηλίας Λάγιος

Είδα τη φωτιά να έρχεται.Κάποιες φορές,με ακολουθεί σαν κατάσκοπος,κάποιες άλλες με κυνηγάει σαν σκυλί.Όταν νομίζω πως έχω ξεφύγει ή περνάνε μέρες χωρίς να την δω,τότε με αιφνιδιάζει.Βλέπω το περίγραμμα της σκιάς μου να ανάβει σαν φιτίλι.
Τα μάτια των ανθρώπων γύρω μου να καίγονται,τις αντανακλάσεις τους να γίνονται στάχτη.Είναι χειρότερα όταν δεν τη βλέπω.Σκεπάζει κάθε ήχο,κάθε τραγούδι.Οι απειλητικοί της ψίθυροι γδέρνουν το μυαλό μου.Νιώθω πως ο κόσμος καίγεται,από μέσα προς τα έξω,πως σύντομα θα εκραγεί και η πρώτη έκρηξη θα είμαι εγώ.
Όσο πιο κοντά την πλησιάζω,τόσο πιο έντονο νιώθω το ψύχος.Όσο πιο μακρυά της τρέχω,τόσο καίγομαι.Η μόνη μουσική που με ταξιδεύει,το μουρμουρητό της.Δε βλέπω πλέον όνειρα,ζω μέσα τους.Ονειρεύομαι την πραγματικότητα για λίγο,μικρές ανάσες πριν βουτήξω πάλι στο βυθό των χρωμάτων.Δε βλέπω πλέον όνειρα,αυτά με διαλέγουν,με χορογραφούν,με σκηνοθετούν.Μπαίνω από το ένα στο άλλο,σαν να είναι βαγόνια ενός τρένου.Όμως,κάθε βαγόνι γίνεται τρένο,κάθε τούνελ οδηγεί σε ένα άλλο,φλέβα μέσα στη φλέβα,δέρμα μέσα στο δέρμα,ιστός αράχνης από σκοτάδι,λέξεις και αναμνήσεις που καίγονται.
Καθώς περπατάω,τα δάχτυλα μου χαϊδεύουν τον τοίχο.Αφήνουν πίσω τους μια γραμμή φωτός.
Η πόλη κόβεται σαν χαρτόνι,τσαλακώνεται,καίγεται,τρυπάει.Μόλις βάλω τα χέρια μου στο νερό,η επιφάνεια μετατρέπεται σε οθόνη.Η εικόνα σου κυλάει παντού,ποτίζει τα ρούχα μου με τη φωνή σου,γεμίζει κάθε πόρο μου με τ'όνομα σου.
Οι δίσκοι δεν έχουν πια τραγούδια,μόνο η βελόνα ακούγεται.Μέχρι που έβαλα την φωτογραφία σου στο πικάπ.Τότε η μουσική άρχισε ν'ανθίζει ξανά.Μερικές φορές,μόνο στη φωτιά μπορείς να δεις καθαρά τον εαυτό σου.Στο καπνό,ν'αφήσεις το παρελθόν να ξεφύγει από σένα,στις στάχτες να αναγνωρίσεις,όλα όσα δεν θέλεις πια να είσαι,και να τ'αποχαιρετίσεις.

Η φωτιά είναι καθρέφτης.
Για να δεις ποιος είναι η ηχώ της αντανάκλασης σου.
Ποιος το κλειδί στα μυστικά σου.
Ποιος θα φωτίσει τη σκοτεινή πλευρά των φεγγαριών σου.
Και ποιος θα γίνει έκλειψη,όταν το φως θα πληγώνει τα μάτια σου.
Η φωτιά είναι σύνορα.
Ανεξερεύνητα,ανεξάντλητα,ανοχύρωτα και απόρθητα.
Δεν ορίζονται πουθενά και είναι παντού.
Η φωτιά είσαι εσύ.
Κολυμπάω μέσα σου,μέχρι το περίγραμμα μου να λιώσει στην αφή σου.

  

Rocky Marciano Blues

"Ο Μαρτσιάνο;Δεν θα άντεχε ούτε μισό γύρο με τους σημερινούς πυγμάχους!""Ούτε για να κουβαλάει πετσέτες!""Δεν αντιμετώπισε ούτε έναν αντίπαλο της προκοπής,σιγά,έτσι κάνω και'γω ρεκόρ!".
Πάντα γελούσε ειρωνικά όταν άκουγε όλα αυτά τα σχόλια.Είχε σταματήσει να τσακώνεται στις συζητήσεις για πυγμαχία.
Έκλεισε την τηλεόραση και έμεινε να κοιτάζει την αντανάκλαση του στο γυαλί.Βαρέθηκε να βλέπει πυγμάχους που δεν ήξερε το όνομα τους.
Ξεφύλλισε το άλμπουμ με τα αποκόμματα εφημερίδων.Χαμογέλασε θλιμμένα. Έπλυνε το πρόσωπο του και κοίταξε τα μάτια του στον καθρέφτη.Είδε τον 36χρονο εαυτό του να ψάχνει απαντήσεις.Γιατί;Πως;Χάιδεψε το τζάμι και σκούπισε τα δάκρυα του."Όλοι αυτοί δεν ξέρουν.Ο Ρόκι δεν είχε ιδέα από μποξ..Ήταν ο πιο προβλέψιμος αντίπαλος..Είχε κοντά χέρια,είχε δύο αριστερά πόδια,δεν είχε τεχνική..Μαλακίες..Έξω από το ρινγκ,ο Ρόκι έμοιαζε εύκολος αντίπαλος.Μόλις έμπαινες μέσα,τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Ήταν ψευδαίσθηση,αντικατοπτρισμός.Σε υπνώτιζε με το να σε κάνει να πιστεύεις πως ήταν εύκολος στόχος.Μέχρι να το καταλάβεις,είχες γίνει εσύ ο εύκολος στόχος".
Παρακολουθούσε τον 36χρονο εαυτό του να ετοιμάζεται για τον αγώνα."Έμοιαζε με χασάπη,με οικοδόμο,ήταν σχεδόν τετράγωνος.Αλλά Χριστέ μου,ήξερε να χτυπάει...Αυτό το δεξί του,σε πάταγε σαν τρένο.Ένιωθες το μεδούλι σου να γίνεται στάχτη.Ο Μαρτσιάνο απλά δεν σταματούσε.Δεν είχε σημασία πόσες γροθιές σου βρήκαν στόχο,πόσο δυνατά τον χτύπησες,πόσο αίμα είχε στο πρόσωπο του.Απλά δεν σταματούσε.Θυμάσαι το δεύτερο αγώνα του με τον Τσάρλς;
8 γύρος,η μύτη του Ρόκι στάζει συνεχώς αίμα,ο Τσαρλς τον σημαδεύει συνέχεια εκεί.Αν η αιμορραγία δεν σταματήσει,ο διαιτητής θα ανακηρύξει νικητή την Κόμπρα από το Σινσινάτι.Μένουν 24 δευτερόλεπτα.Ο Μαρτσιάνο ξαπλώνει με νοκ άουτ τον Τσάρλς.
Αποσύρθηκε έναν χρόνο μετά,αήττητος,με ρεκόρ 49-0.

Κοιτάζει στα μάτια τον νεότερο εαυτό του."Ήμουν καλύτερος πυγμάχος από αυτόν.Νεότερος,πιο γρήγορος,με καλύτερη τεχνική.Είχα το θράσος και την άγνοια κινδύνου να τον αντιμετωπίσω.Τον στρίμωξα,τον μάτωσα.Μα τίποτα δεν ήταν αρκετό.Δεν σταματούσε να έρχεται,να σε χτυπάει,να σε ροκανίζει από μέσα προς τα έξω με την αποφασιστικότητα του,και από έξω προς τα μέσα με τις γροθιές του.Μέχρι που έπεφτες.Και δεν ξανασηκωνόσουν".
Χαϊδεύει τους μώλωπες στο είδωλο του."Δεν πειράζει,προσπάθησες,πήγες μέχρι το τέρμα,άντεξες τόσους γύρους.Δεν πειράζει".
Έσβησε το φως του μπάνιου και πήγε στο σαλόνι.Στάθηκε μπροστά από τη δισκοθήκη του.Ο Μαρτσιάνο σκοτώθηκε το 1969,μια μέρα πριν κλείσει τα 46.Έκλαψε όταν το έμαθε.Από τότε,κάθε χρόνο,εκείνη τη μέρα διαλέγει έναν δίσκο και αφιερώνει ένα τραγούδι στον Μαρτσιάνο.
Έγιναν φίλοι,ο Ρόκι ήταν ωραίος τύπος.Ακόμα γελάει με την παροιμιώδη τσιγκουνιά του.Η βελόνα ταξιδεύει στο βινύλιο,κλείνει τα μάτια και θυμάται.Τον Ρόκι μέσα στο ρινγκ.Να ρίχνει τον Τζο Λιούις στα σχοινιά.Να γελάει ενώ απαντάει σε ερώτηση  δημοσιογράφου."Γιατί να χορεύω βαλς για δέκα γύρους με έναν τύπο,όταν μπορώ να τον βγάλω νοκ άουτ σε έναν;"

Black Is The New Pink

"Η εκδίκηση είναι ένα γλυκό χωρίς θερμίδες". Το πρόβαρε αρκετές φορές μπροστά στο καθρέφτη,μέχρι να το πει όπως ήθελε. Χαμογέλασε και έκανε μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό της.Κοιτάχτηκε ξανά."Δε τους αξίζεις κούκλα μου,δε τους αξίζεις Μαίρη Τζο!"
(Παρενέργειες από τις 17 φορές που η Μερόπη είδε τον πρώτο κύκλο του True Detective. Ερωτεύτηκε παράφορα τον χαρακτήρα του Μακόναχι, και το υποσυνείδητο έπεισε το συνειδητό,πως έχει μακρινή καταγωγή από το Τέξας και πως το πεπρωμένο της είναι να πάει εκεί. Αφού άκουσε 223 φορές το τραγούδι των τίτλων,άλλαξε το όνομα της σε Μαίρη Τζο. Η μάνα της ακόμα σταυροκοπιέται)
Φόρεσε τις αρβύλες της, το καλύτερο κολάν που είχε και άφησε τελευταίο αυτό που λάτρευε να μισεί και μισούσε να λατρεύει.Το ροζ μπλουζάκι από το Hondos Center. Το φόρεσε, βάφτηκε και απόλαυσε ξανά το είδωλο της."Τώρα θα δούνε οι καριόλες, που τόλμησαν να με διώξουν! Εμένα,την καλύτερη πωλήτρια σε όλη την Αττική! Θα τις πετάξω σαν ταινίες αποτρίχωσης, θα τις εξαφανίσω σαν φτηνό βερνίκι νυχιών!".
Ξάπλωσε στο κρεβάτι και έκλεισε τα μάτια. Είχε αποφασίσει να μην πάρει εκδίκηση για την άδικη απόλυση της. Όμως το όραμα που είδε,της έδειξε το δρόμο.Τίποτα δεν ήταν τυχαίο, κάτι υπερφυσικό οδηγούσε τα βήματα της πλέον.
(Η Μερόπη είχε ζητήσει από έναν ξάδερφο της, παλιό αλάνι, να της δώσει LSD. Ο Φώντας -μεγάλο φρικιό στα φοιτητικά του χρόνια,ε ίχε καπνίσει, σνιφάρει, κάνει κλύσμα οτιδήποτε μπορούσε, είχε πάει σε κάθε rave party που είχε γίνει, και τώρα ακούει Τερλέγκα στο αυτοκίνητο,ε νώ πάει στη δουλειά- φοβήθηκε να της δώσει κάτι μανιτάρια που του είχαν περισσέψει από το 2001, οπότε της έδωσε ένα σακουλάκι με μπαγιάτικες τηγανητές μελιτζάνες και λίγη ρίγανη.
Η Μερόπη κλειδώθηκε στο υπόγειο και νόμιζε πως είχε ανοίξει τις Πύλες της Αντίληψης, ενώ στην πραγματικότητα είχε πάθει αλλεργικό σοκ,από την ανάμιξη υπερβολικής δόσης Μερέντας, μπαγιάτικης μελιτζάνας, τρία δίπιτα με κοντοσούβλι και μισό κιλό ρετσίνα).
Το όραμα ήταν εκθαμβωτικό. Βρέθηκε σε ένα σκοτεινό δάσος. Ένας κύκλος από δρυΐδες πραγματοποιούσαν μια τελετουργία.Την αντιλήφθηκαν γρήγορα. Ο αρχηγός τους την έβαλε στη μέση του μαγικού κύκλου. Η Μερόπη είχε παγώσει από φόβο.Ο αρχιμύστης κατέβασε την κουκούλα του και το μέρος πλημμύρισε με φως.Ο δρυΐδης ήταν ο Μακόναχι! Η Μερόπη αγαλλίασε. Ο Μακόναχι την έπιασε από τους ώμους."Μαίρη Τζο,πρέπει να ξεφύγεις από το κύκλο του σκότους""Τι πρέπει να κάνω μεγάλε μάγε;""Λέγε με Μάθιου. Πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου και να βρεις τα κομμάτια στο παζλ του φωτός σου (Κοέλιο intended). Πρώτα πρέπει να βρεις το ξίφος του φωτός και αυτό θα σου δείξει το δρόμο".
"Και μετά Μάθιου;""Μετά,θα περιμένεις την πανσέληνο των κυνηγών που θα πέφτει Παρασκευή και 13, λίγο πριν τα μεσάνυχτα θα στρέψεις το ξίφος στον ουρανό και τότε θα γίνει κάτι μαγικό""Τι Μάθιου;""Θα είναι Σάββατο και 14!""Και μετά,και μετά;""Μετά θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις". Η Μερόπη φίλησε τα χέρια του Μάγου."Τι να κάνω για να σε ευχαριστήσω Μάθιου; Πάμε για ένα ποτό μετά την τελετή;""Θα το ήθελα πάρα πολύ Μαίρη Τζο, αλλά έχω γύρισμα.Ξεκινήσαμε τον τέταρτο κύκλο True Detective".
H Mερόπη έμεινε άφωνη."Δηλαδή...""Ναι Μαίρη Τζο,θα παίξω στον τέταρτο,μ αζί και ο Χάρελσον, γιατί οι δύο προηγούμενοι ήταν για τα μπάζα. Αλλά μη το πεις πουθενά,θ α είναι το μυστικό μας".Της έκλεισε το μάτι και χαμογέλασε."Θα σε ξαναδώ Μάθιου;""Ποιος ξέρει; Αλλά μέχρι τότε, θέλω να θυμάσαι αυτό".Ο Μακόναχι την αγκάλιασε με της έδωσε το πιο ωραίο φιλί που είχε βιώσει -και το μοναδικό, γιατί ο μόνος που την είχε φιλήσει στο στόμα,ήταν ο ξάδερφος στο χωριό, κατά λάθος το βράδυ της Ανάστασης-, ξαφνικά όλα πήραν φωτιά και τραγουδούσαν το όνομα της.
Η Μερόπη ξύπνησε γεμάτη έκσταση. Έψαξε στο σπίτι, βρήκε το ξίφος του φωτός -η καραμπίνα του μακαρίτη του θείου Ανέστη-,και άρχισε να οργανώνει το σχέδιο. Μετά την πανσέληνο των κυνηγών, το πεπρωμένο της έδωσε αρκετά spoilers για την εκδίκηση της.
Ζώστηκε φυσεκλίκια, πήρε τη καραμπίνα, έβαλε την τσάντα στον ώμο και ξεκίνησε για το Hondos Περιστερίου.

                         Bloody Revenge Theme 

Η Μερόπη μπούκαρε στο κατάστημα. Πρώτη πωλήτρια νοκ άουτ με δεξί κροσέ, η δεύτερη με αριστερό, η τρίτη με χτύπημα γκολφ με τη καραμπίνα. Μπαίνει στο γραφείο της προϊστάμενης."Τι συμβαίνει Μερόπη, τι δουλεία έχεις εδώ;""Το όνομα μου είναι Μάιρη Τζο,και ήρθα να πάρω αυτό που μου ανήκει!""Για τελευταία φορά Μερόπη,δεν δικαιούσαι αποζημίωση!""ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ BULLING;" .
"Ποιο bulling ρε'συ Μερόπη, κανείς δεν σε πείραξε στον ενάμιση μήνα που εργάστηκες εδώ""Ήμουν η καλύτερη πωλήτρια και με ζηλεύατε όλες!""Δύο κραγιόν πούλησες και αυτά στη θεία σου""Παρά τα ελάχιστα περιττά κιλά μου, ήμουν η  πιο όμορφη, τσαχπίνα,γεμάτη θηλυκότητα πωλήτρια. Με μισείτε, επειδή όλοι μου την έπεφταν!""Μερόπη, στο τσακ γλυτώσαμε την μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση, όταν στρίμωξες στο ασανσέρ τον Μάκη τον αποθηκάριο""ΕΙΣΤΕ ΨΕΥΤΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΡΙΟΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΤΙΜΩΡΗΣΩ!".
Όπλισε την καραμπίνα και έριξε δύο στον αέρα."Θα πληρώσετε με θάνατο την προσβολή, τον εξευτελισμό και τον πόνο που μου προκαλέσατε. Που με διώξατε, μετά από εκείνα τα θλιβερά ψέματα. Και που μου αρνείστε αποζημίωση, έστω και ηθική!""Ποια αποζημίωση ρε Μερόπη, μόνη σου έφυγες και δεν ξανάρθες για δουλειά, παραιτήθηκες. Όλοι υποθέσαμε από ντροπή""Εσείς έπρεπε να ντρέπεστε!""Έφαγες όλα τα φαγητά στο ψυγείο, ακόμη και της Μαρίας που έχει διαβήτη."ΨΕΜΑΤΑ!""Τι ψέματα, αφού όλοι το είδαμε, σε τράβηξε η κάμερα ασφαλείας.Μερόπη.."ΜΑΙΡΗ ΤΖΟ ΕΙΠΑΜΕ!!""Μερόπη, σε παρακαλώ, φύγε με το καλό, πριν γίνει κάτι πολύ άσχημο.Δε μπορείς να ξεσπάς έτσι επειδή είσαι χοντρή""ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΜΩΡΗ ΦΑΚΛΑΝΑ,ΘΑ ΣΕ ΚΟΨΩ ΛΟΥΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΣΤΕΙΛΩ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΘΕΟ!!".
Η Μερόπη άνοιξε το μπουφάν της, ήταν γεμάτη δυναμίτες.Φίλησε την καραμπίνα και ξεπάστρεψε την προισταμένη. Έβγαλε την φωτογραφία του Μακόναχι, τη φίλησε και χάιδεψε τους δυναμίτες. Γύρισε προς τις υπόλοιπες πωλήτριες που παρακολουθούσαν έντρομες."Adios καριόλες, θα τα πούμε στην κόλαση, όπου θα σας βγάζω τις τρίχες από τα ρουθούνια με το τσιμπιδάκι για τα φρύδια!".
Ένα ροζ μανιτάρι σκέπασε την πόλη.Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη μέρα.

Arthur Fleck,not Joker

(Σκόρπιες σκέψεις για την πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς,προσοχή spoilers)

Το Joker ίσως και να είναι η σωστή ταινία,τη σωστή στιγμή.Δε θυμάμαι τόσο πολύ hype,για καμία άλλη ταινία τα τελευταία χρόνια.Έχουν ειπωθεί τα πάντα,ο καθένας έχει πει και γράψει τη μαλακία του,οπότε θα παρκάρω και'γω την ταπεινή αποψάρα μου.
Η γοητεία του Joker είναι οι αντιφάσεις του.Πρώτα από όλα,κακώς έχει αυτό τον τίτλο.Κατανοητό πως χωρίς τον τίτλο και τον χαρακτήρα,το φιλμ θα έκανε το 10% του ντόρου,όμως ο Arthur Fleck δεν έχει σχέση με τον Joker.Η πιο κοντινή σχέση που θα μπορούσε να έχει,είναι πως ο Fleck τρελάθηκε και υιοθέτησε την περσόνα ενός comic χαρακτήρα,μέχρι εκεί.
Ο σωστός τίτλος θα ήταν "Μικροαστός on fire".Γιατί αυτό είναι το Joker,ένας κακόμοιρος που κλείνουν οι τοίχοι γύρω του.Το περίεργο θα ήταν να μην ξεσπάσει,να μην τα διαλύσει όλα.Και εδώ φαίνεται η μαεστρία του Phillips.Με τον χαρακτήρα να μην έχει συγκεκριμένη ιστορία,ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος πήρε ως περίγραμμα το Killing Joke του Alan Moore και έβαλε τα δικά τού χρώματα.
Η πιο γοητευτική αντίφαση είναι η πολιτική πλευρά της ταινίας.Blockbuster από πολυεθνική,που ξύνει την πληγή -χωρίς φυσικά να εμβαθύνει- που λέγεται καπιταλισμός.H Gotham City είναι ουσιαστικά η Νέα Υόρκη στις αρχές των 80s.Ο Ρήγκαν ετοιμάζεται να τα σαρώσει όλα.Οι υποτυπώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και το όποιο κράτος πρόνοιας υπήρχε,σχεδόν εξαφανίζονται.
Η σκηνή που συνοψίζει όλη την ταινία,είναι εκείνη που η μαύρη ψυχολόγος ανακοινώνει στον Arthur πως κόπηκαν τα κονδύλια για το πρόγραμμα ψυχολογικής υποστήριξης και αυτή θα είναι η τελευταία τους συνεδρία.Και ότι αυτοί από πάνω,οι πλούσιοι δεν δίνουν δεκάρα για ανθρώπους σαν αυτόν και σαν εκείνη.Επιτέλους,το πιάσαμε το θέμα από'κει που πρέπει,ταξικά.
Καταλάβατε τώρα,στην τελική,δεν έχει σημασία αν αυτοπροσδιορίζεσαι σαν άντρας,γυναίκα,τρανσέξουαλ κάστορας ή crossdresser πιγκουίνος.Το ζήτημα είναι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός.

Το Joker ακολουθεί το δόγμα Nolan,όσο αναφορά την προσέγγιση.Η μεγάλη δόση ρεαλισμού σκοτώνει αυτού του είδους τις ιστορίες.Και ενώ στη τριλογία του Batman καταντούσε γελοίο -δισεκατομμυριούχος ντύνεται με αποκριάτικη στολή για να πιάσει τους παράνομους εγκληματίες,ουσιαστικά να εξαφανίσει τον ανταγωνισμό για τους νόμιμους όπως αυτόν,με πρόσχημα πως σώσει τους κατοίκους της Gotham,ενώ αν έδινε τη μισή του περιουσία στη πόλη,θα την έκανε δεκάδες φορές καλύτερη-,στη ταινία του Phillips λειτουργεί.
Γιατί για πρώτη φορά,ο πατέρας του Batman δεν παρουσιάζεται σαν άγιος,αλλά σαν μέρος του προβλήματος.Ένας πλούσιος,που βλέπει το δημαρχείο σαν άλλο ένα τρόπαιο,ένα ακόμη σκαλί.Και η Gotham ένα πεδίο βολής,ένα εργαστήριο για ιδιωτικοποιήσεις,δηλαδή νεκροψίες σε ζωντανούς.Όπως αυτό που συμβαίνει στον Arthur Fleck,όπως συνέβη σε ψυχικά ασθενείς,που κατέληξαν άστεγοι ή στη φυλακή,όταν έκλεισαν τα ιδρύματα που τους φρόντιζαν. 
Μπορούμε να μιλήσουμε για επιρροές,για ξεπατίκωμα αν θέλετε.Ναι,υπάρχει Taxi Driver,υπάρχει Falling Down.Και άλλες δέκα ταινίες.Πέρα από όλα τα κομμάτια,το Joker είναι το King Of Comedy με αναβολικά,κοκαΐνη και λίγο LSD.Βtw,αν δε το έχετε δει,κατεβάστε το χθες,η πιο υποτιμημένη ταινία του Scorseze,ανώτερη του Taxi Driver.
O Phillips εντυπωσιάζει,παρουσιάζοντας μια μοντέρνα,βελτιωμένη εκδοχή της ταινίας του 1983.Ένας σκηνοθέτης που έγινε γνωστός με σάχλες σαν το Hangover,ξαφνικά παρουσιάζει το πραγματικό πρόσωπο της δύσης το 2019,μεταμφιεσμένο σε ταινία βασισμένη σε κόμικ.Αν αυτό δεν είναι plot twist,δεν ξέρω και'γω τι είναι..

Είπαμε,το Joker ξύνει την πληγή,όμως δεν την ανοίγει.Αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον και πλάκα,μια Χολυγουντιανή ταινία να δείχνει πως για όλα φταίνε οι πλούσιοι.Τα πρώτα θύματα του Fleck είναι γιάπηδες,δύο αστυνομικοί γίνονται κιμάς από διαδηλωτές,αφού ο ένας πυροβολεί και σκοτώνει το λάθος άτομο.Είναι τυχαίο;Πόσοι νιώσατε άσχημα και πόσοι νιώσατε ανακούφιση;Φυσικά το τέλος σηκώνει πολλές ερμηνείες.Ο κόσμος είναι απλά όχλος και το μόνο που θέλει είναι να τα σπάσει όλα,να τα κάψει και να λεηλατήσει.Γιατί όμως αυτό εντυπωσιάζει τους αστούς;Αυτό δε του έμαθαν,αυτό δεν κάνουν και εκείνοι;Μπορεί να το κάνουν με νυστέρι και μερική αναισθησία,αλλά είναι το ίδιο πράγμα.
Καμία επανάσταση δεν ήταν και δεν θα είναι ειρηνική,Όλα όσα χάθηκαν τα χρόνια της κρίσης,θα παρθούν πίσω με αίμα.
Μπορεί το Joker να είναι άλλος ένας τέλειος αντιπερισπασμός,ο κόσμος να εκτονώνεται σε συζητήσεις και διαφωνίες,αντί να τα σπάει εκεί έξω,παίρνοντας πίσω όσα του ανήκουν.Μπορεί το Χόλιγουντ να προετοιμάζει τον εαυτό του και τις υπόλοιπες ελίτ,για τις θύελλες που θα θερίσουν.
Όπως και να έχει,το Joker είναι άλλη μια απόδειξη πως ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσεις.

Η ταινία του Phillips εδραιώνει το δίπολο DC-Marvel και κάνει ακόμη πιο αισθητή την διαφορά τους.Από τη μια,οι ταινίες σούπερ μάρκετ της Marvel,από την άλλη οι πιο σκοτεινές και ρεαλιστικές της DC.Και στη μέση όλοι εμείς,ηθοποιοί και δημιουργοί.Οι super hero ταινίες καταπίνουν τα πάντα,σαν τον πράκτορα Smith στο Μatrix,και μέχρι να γλυτώσουμε από αυτές,οποιοσδήποτε θέλει να παίξει σε μια εμπορική ταινία,που να μην είναι McDonalds για την όραση και την ακοή,θα προσεύχεται μήπως καταφέρει να παίξει σε κάποιο μελλοντικό Joker.Ο Batman,o Superman,ο Joker κτλ. είναι οι Άμλετ και οι Μακμπέθ αυτού του αιώνα και του προηγούμενου.Κλασικοί ήρωες και ρόλοι,που όλοι θέλουν,η δικιά τους εκδοχή να ξεχωρίσει και να γίνει το μέτρο σύγκρισης και το σημείο αναφοράς.Όσο γοητευτικό κι αν είναι όμως,κάπου γίνεται βαρετό.Χρειαζόμαστε νέους χαρακτήρες για να μας πουν τις ίδιες ιστορίες.Όχι απαραίτητα καλύτερους,διαφορετικούς.
Πέρα από τις όποιες διαφωνίες,ερμηνείες,μαλακίες,γούστα και απόψεις,νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα.H ερμηνεία του Phoenix είναι από τις καλύτερες της χρονιάς.Δε γίνεται να μη νιώσεις αμηχανία όταν γελάει,ενόχληση,ακόμα και αποστροφή.Είναι ανατριχιαστικός,όταν δεν μιλάει,όταν προσπαθεί να χαμογελάσει,να υποδυθεί τον φυσιολογικό.Τότε είναι πιο τρομακτικός από ποτέ,με το χαμόγελο και το βλέμμα να είναι το άθροισμα των ρωγμών του.Όταν βάζει το make up του Joker είναι απλά το κερασάκι.Ο Arthur Fleck είναι όλη η τούρτα και  το σιρόπι που δίνει έξτρα γεύση το επιβλητικό soundtrack.
Σε μια εποχή,που τρέχει με ταχύτητες μεγαλύτερες από όσο μπορεί να αντέξει,κάποιοι έχουν ανάγκη να βαφτίσουν κλασικό και  διαχρονικό οτιδήποτε γεμίζει για λίγο τα κενά και μασκαρεύει τα κόμπλεξ τους.Δε ξέρω τι επιφυλάσσει ο χρόνος στο Joker,δεν το θεωρώ αριστούργημα,είναι καλύτερο από ό,τι το περίμενα και δε πέρασα άσχημα βλέποντας το.Σίγουρα πάντως,ένα φιλμ που δημιουργεί τόσο θόρυβο και γεννάει ερωτήματα και αμφιβολίες,ειδικά σε ανθρώπους που δε μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά,δείχνει δύο πράγματα.Πως οι εικόνες έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τις λέξεις και πως μια τέτοια ταινία αξίζει.Now,put on your happy faces and let's start a riot..

Υ.Γ.:;Όποιος σοκαρίστηκε από τη βία της ταινίας,είναι υποκριτής και μαλάκας.
Υ.Γ.2:Αν ρουφιανέψεις αρκετούς 16χρόνους που πήγαν να το δουν,κερδίζεις μια μόνιμη θέση στο δημόσιο;

Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία

"Τα φώτα τρεμοπαίζουν.Σαν να ψιθυρίζουν,σε μια διάλεκτο που δεν προλαβαίνεις να αποκρυπτογραφήσεις.Το τέλος πλημμυρίζει τα κύτταρα σου,παγωμένο νερό που σβήνει κάθε αίσθηση.Το ήξερες πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε,αλλά όχι έτσι.Ίσως ο θάνατος,ο τρόπος που πεθαίνουμε να είναι το απόλυτο plot twist.
                           Ήσουν σίγουρος πως θα πέθαινες από σφαίρες.Θα σε χτυπούσαν από το πουθενά.Τουλάχιστον να μην ήταν επώδυνο.Ήθελες να το νιώσεις,αυτά τα δευτερόλεπτα,τα σύνορα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
                            Με γαλήνη.Να διαπιστώσεις,αν υπάρχει κάτι άλλο ή όχι.Γι'αυτό πάντα ευχόσουν να μην είναι βίαιο.Μαχαίρια ή ξυλοδαρμός.Τα χρώματα ξεθωριάζουν,οι ήχοι σβήνουν.Βουλιάζεις στην ηχώ της ηχούς.Δεν μπορείς να αντέξεις την ειρωνεία.Θέλεις να γελάσεις,όμως ο πόνος σε κόβει στα δύο.Και'συ θέλεις λίγο ακόμα.
                             Λίγο ακόμα,να προλάβεις να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στην κλειδαρότρυπα της αιωνιότητας.Αν δεν υπάρχει κόλαση στην άλλη πλευρά,τότε είναι τα τελευταία σου λεπτά.Θα σε σκοτώσει το ίδιο σου το γέλιο.Γιατί δεν μπορείς να συγκρατηθείς.Είναι τόσο ξεκαρδιστικά ειρωνικός ο τρόπος που πεθαίνεις,που σχεδόν το διασκεδάζεις.
                               18 χρόνια επαγγελματίας δολοφόνος.Έχεις σκοτώσει 62 άτομα.Δεν έχεις τίποτα στο όνομα σου,δεν έχεις καν όνομα.Έχει αλλάξει τόσα πολλά που δεν θυμάσαι πια το δικό σου.Δεν έχεις φίλους ή ερωμένες.Ποτέ δεν ήθελες οικογένεια,είναι αντιπαραγωγικό για τη δουλειά σου.
                                Άλλωστε την σιχαίνεσαι σαν έννοια.Ο έγγαμος βίος είναι σαν καρκίνος,σε σκοτώνει σιγά σιγά,χωρίς να το καταλαβαίνεις.Αυτό που αγαπάς περισσότερο,σε τρώει από μέσα προς τα έξω και από έξω προς τα μέσα.Το μόνο που χωρίζει τα στόματα της τρέλας να φιληθούν,είναι το δέρμα σου.
                                 Ως που μια μέρα,η πραγματικότητα το τρυπάει,όπως η καύτρα του τσιγάρου το χαρτί και τότε τα σκοτάδια ενώνονται,σαν ποτάμια.Η ησυχία είναι δυσπρόσιτη πολυτέλεια.Δεν θα την άλλαζες με τίποτα.Τι σημασία έχει έτσι κι αλλιώς;Σε λίγο θα είσαι νεκρός. 
                                  18 χρόνια έχεις γλυτώσει από αμέτρητους ανταγωνιστές,την αστυνομία,εργοδότες που ήθελαν να σε βγάλουν από τη μέση,δύο τρία ατυχήματα και δεκάδες αδέσποτες σφαίρες.Δεν πέθανες σαν μισθοφόρος στο Κονγκό,τη Σιέρα Λεόνε ή το Αφγανιστάν.
                                    Δεν σε σκότωσε η απληστία ή η λαγνεία.Όχι.Η μόνη σου αμαρτία είναι η φιλαυτία.Αυτή είναι η σκανδάλη,και η αλαζονεία σου,το δάχτυλο που την πάτησε.Η δουλειά έμοιαζε απλή,πολύ απλή.Το έχεις κάνει δεκάδες φορές.Ο στόχος,ένα ανθρωπάκι,που βρέθηκε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.
                                   Ευτυχώς έλειπε η γυναίκα και τα παιδιά του.Όχι πως έχεις πρόβλημα με αυτό.Απλά δεν θέλεις απρόοπτα.Μπήκες εύκολα στο σπίτι.Δεν πρόλαβε ούτε να γυρίσει προς το μέρος σου.Πήρες τα χαρτιά και έφυγες.'Επρεπε να είσαι λίγο πιο προσεκτικός.Ήξερες το πρόγραμμα του,τις ώρες που λείπουν η σύζυγος και οι κόρες του.
                                     Ήξερες ακόμη και τη διαρρύθμιση του σπιτιού.Έκρυψες το όπλο και έβγαλες το κινητό σου.Αν βάδιζες πιο αργά,ίσως να γλύτωνες.Δεν είδες το τρενάκι λίγο πριν τα σκαλιά.Το είχε ξεχάσει η μικρή του κόρη,προφανώς θα έπαιζε πριν τη πάει η μητέρα της στο σχολείο.
                                      Δεν κατάλαβες την πτώση.Ο πόνος άργησε να ανάψει μέσα σου.Μόνο τον ήχο κατάλαβες.Την χροιά του αμετάκλητου.Κόκαλα που δεν δένουν,δεν επανέρχονται.Πάντα πίστευες πως η οικογένεια θα σε σκοτώσει.Απλά δεν ήξερες αν θα ήταν η δικιά σου ή κάποια άλλη. 
                                       Ίσως οι πιο ανομολόγητοι φόβοι να είναι το trailer του θανάτου μας,το αντιφέγγισμα του τέλους και γι'αυτό κάθε φορά που τους σκεφτόμαστε,να είναι αφόρητοι.Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία.Αλλά τώρα,λίγο πριν ξεψυχήσεις,εύχεσαι να πέθαινες σε 40 χρόνια,από καρκίνο ή έμφραγμα.Έστω με τον ίδιο τρόπο,αλλά το τρενάκι να ήταν της εγγονής σου. 
                                      Δεν κρατιέσαι,και μόνο η σκέψη σου προκαλεί νευρικό γέλιο.Εσύ,εγγόνια;Δεν άντεξες να έχεις κατοικίδιο και θα αποκτούσες παιδιά;Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία.Αν δεν είχες,τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.Τα φώτα τρεμοπαίζουν.Νομίζω πως καταλαβαίνω τι λένε.."

Άρλεκιν

Τίναξε τα μαλλιά της και έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη. Ήταν μια καλλονή. Χαμογέλασε και φόρεσε τα γυαλιά της. Δεν ήταν η υπερφυσική, αλλά ταυτόχρονα και τόσο γήινη ομορφιά της, ούτε το φωτοστέφανο της αυτοπεποίθησης  που κάποιοι αποκαλούσαν έπαρση.
Το απαράμιλλο στυλ, τα ακριβά ρούχα και κοσμήματα. Κατά βάθος, ήταν ακόμη κορίτσι, η ίδια έφηβη που αντιμετώπιζε τον κόσμο με θαυμασμό και γενναιότητα. Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας της.
Όμως, ακόμη και εκείνη, μια από τις πιο ισχυρές γυναίκες της πόλης, είχε αδυναμίες. Η αχίλλειος πτέρνα της ήταν στην καρδιά. Μπήκε στο αυτοκίνητο και άνοιξε το ραδιόφωνο. Δεν είχε κίνηση, θα έφτανε γρήγορα. Ήταν αποφασισμένη να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Η καρδιά της ήταν ένα κουβάρι, που όσο προσπαθούσε να το ξεμπερδέψει, τόσο περισσότερο μπλεκόταν.
Πάρκαρε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Η Μάρτζορι Κλέμενς δεν θα ανεχόταν άλλα παιχνίδια.
Η πιο επιτυχημένη μεσίτρια της Δυτικής Ακτής δεν θα άφηνε κι άλλα στρέμματα στην καρδιά της να γίνουν βορά ενός μάταιου έρωτα. Ακόμη κι αν ήταν ο έρωτας της ζωής της. Αγνόησε την γραμματέα και μπήκε δυναμικά στο γραφείο του. Εκείνος μιλούσε στο τηλέφωνο. Αιφνιδιάστηκε, αλλά προσπάθησε να φανεί ψύχραιμος.

"Κύριε Χάρινγκτον,δεν πρόλαβα να την σταματήσω, δεν με άκουγε!"

"Δεν πειράζει Τζένιφερ. Κλείσε την πόρτα και ακύρωσε τα υπόλοιπα ραντεβού μου".

Ο Βίκτορ Χάρινγκτον, διευθύνων σύμβουλος της μεγαλύτερης εταιρείας καλλυντικών άναψε τσιγάρο. Η Μάρτζορι στάθηκε απέναντι του, τον μαγνήτιζε με το βεζούβιο βλέμμα της.

"Τι θέλεις Μάρτζορι, γιατί ήρθες;"

"Ήρθα να σου πω αντίο. Αύριο φεύγω για Μπαχάμες. Μάλλον για πάντα, μπορεί και για τριήμερο, δεν ξέρω, είμαι πολύ μπερδεμένη".
Ο Βίκτορ ταράχτηκε. Για μερικά δευτερόλεπτα ο συναισθηματικός σεισμός του έκοψε την ανάσα.Έσβησε αμήχανα το τσιγάρο και σηκώθηκε.

"Πες μου τι πραγματικά θέλεις να μου πεις Μάρτζορι, κι άσε τις κούφιες απειλές!".

Έβγαλε τα γυαλιά της, δεν είχε νόημα να συγκρατεί τα δάκρυα της.

"Λυπάμαι Βίκτορ, δε μπορώ να το ανεχθώ άλλο. Δεν είσαι ποτέ 100% μαζί μου,το μυαλό σου είναι πάντα κάπου αλλού. Στην οικογένεια σου,στην δουλειά σου, ακόμη και όταν κάνουμε έρωτα! Δεν αντέχω να σε μοιράζομαι. Τα όνειρα μου δεν είναι για ενοικίαση, θέλουν έναν ιδιοκτήτη, για μια ζωή. Φεύγω Βίκτορ, δε μου αξίζει όλο αυτό".
Ο Βίκτορ την άρπαξε από τους ώμους.

"Πως μπορείς να μιλάς έτσι, μετά από όσα έχουμε ζήσει; Μετά από τόσο πάθος, τόσες νύχτες, τόσα ταξίδια; Πως μπορείς να μας προδίδεις έτσι;".

Η Μάρτζορι τα'χασε.Τα μαύρα του μάτια, το πυκνό μουστάκι, η μυρωδιά από το τροπικό δάσος του στέρνου του. Πόσες νύχτες  είχε περάσει εκεί, χάνοντας και βρίσκοντας τον εαυτό της. Πόσα ξημερώματα, ξύπνησε στην στιβαρή αγκαλιά του, νιώθοντας πιο ασφαλής από ποτέ και ταυτόχρονα τόσο εύθραυστη.
Η αρρενωπή του αρρενωπότητα την αφόπλισε για άλλη μια φορά, ανατρίχιασε ολόκληρη,τ ο ακαταμάχητο ερωτικό μούδιασμα, που μόνο εκείνος το προκαλούσε, της έριξε κάθε άμυνα.
Πλησίασε τα χείλη του σαν μεθυσμένη, όλη της η ύπαρξη διψούσε για αυτό το φιλί. Όχι, έπρεπε να φανεί δυνατή. Απομακρύνθηκε,του γύρισε την πλάτη.
"Όχι Βίκτορ, όσο κι αν σε θέλω, δεν θα πέσω ξανά στην παγίδα σου, την παγίδα των ψεύτικων υποσχέσεων". 

Στράφηκε προς το μέρος του.

"Η καρδιά μου δεν αντέχει άλλες τελευταίες ευκαιρίες. Αντίο Βίκτορ, μη με ψάξεις".

Ο Βίκτορ την πρόλαβε στην πόρτα.

"Μάρτζορι, μου ανήκεις!"

"Όχι Βίκτορ, κάποιες νύχτες, κάποια όνειρα και ένα κομμάτι του εαυτού μου σου ανήκουν. Όχι εγώ".

Έκανε μερικά βήματα μακρυά του.

"Και κυρίως,ποτέ δεν ήσουν πραγματικά δικός μου Βίκτορ. Πήγαινε στη γυναίκα σου".
Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα,ο Βίκτορ την αρπάζει ξανά και την κολλάει πάνω του. Η Μάρτζορι τρόμαξε, δεν τον είχε ξαναδεί να δακρύζει.

"Όχι Μάρτζορι,δε μπορώ να σε αφήσω να φύγεις!

""Γιατί Βίκτορ;"

"Γιατί εσύ είσαι η γυναίκα μου!".

Το φιλί του έλιωσε κάθε αμφιβολία μέσα της. Την κόλλησε στον τοίχο, τα χέρια του αγκάλιαζαν αχόρταγα κάθε χιλιοστό των θέλγητρων της.
Το μεταξένιο της σώμα έτρεμε από λαχτάρα. Ένιωσε την άκρη του ανδρισμού του να πάλλεται στα λαγόνια της.
Έκαναν έρωτα σαν έφηβοι στον καναπέ. Λίγες ώρες μετά, απολάμβαναν τη δύση του ηλίου, από το τζακούζι, στο ιδιωτικό τζετ του Βίκτορ. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος και μόνο οι τολμηρές καρδιές μπορούν να ακολουθήσουν τα βήματα του χορού του, ενός χορού ανάμεσα στο για πάντα και στο ποτέ, με το ένα πόδι στην κόλαση και το άλλο στον ουρανό. Καρδιές όπως της Μάρτζορι και του Βίκτορ.