Opening Credits Song
Καλώς ήρθατε στο 1986. Στην καρδιά της δεκαετίας φετίχ του συλλογικού υποσυνείδητου, στον τελευταίο μήνα του μέλιτος του καπιταλισμού. Αα το 1986.. Η χρονιά που κυκλοφόρησαν τα Ferris Bueller's Day Off, Top Gun, Aliens, 9½ Weeks, At Close Range, Labyrinth, Big Trouble in Little China, Pretty In Pink, Manhunter, The Color of Money, Something Wild και φυσικά το Cobra. Έτος κυκλοφορίας των Master Of Puppets, Rage For Order, The Ultimate Sin, Slippery When Wet και Reign in Blood. Η χρονιά που ο Μαραντόνα κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο, θεός μεταξύ θνητών. Εντάξει, ο Ολυμπιακός έφαγε 4 από τον ΠΑΟ στον τελικό κυπέλλου, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.
Δεν βρεθήκαμε απλά στο 1986, η σκουληκότρυπα μας μετέφερε στην Καλιφόρνια. Όλα ήταν καλύτερα από τις ταινίες. Τα χρώματα, η μόδα, τα μαλλιά, και οι βάτες, θέε μου, δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλες βάτες. Όλα ήταν μαγικά. Την πρώτη μισή ώρα. Μέχρι που έβγαλα το κινητό από την τσέπη και συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει internet. Οι κρίσεις πανικού μου έπαθαν κρίση πανικού. Πως ζούσαμε χωρίς internet; Την έβδομη φορά που έβγαλα αντανακλαστικά το κινητό, ο Μάκης σχεδόν με σφαλιάρισε.
"Μαλάκα συγκεντρώσου! Πρέπει να είμαστε όσο πιο διακριτικοί γίνεται. Το ξέρω πως το απολαμβάνεις, αλλά η παραμικρή μαλακία μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Είσαι τόσο μαλάκας που μπορεί να προκαλέσεις τον Τρίτο Παγκόσμιο επειδή θα φτερνιστείς στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή!"
"Σταμάτα να κάνεις σαν τη μάνα μου όταν πάμε σε γάμο. Θα βρούμε την Άννα και θα γυρίσουμε πίσω, όσο πιο γρήγορα γίνεται".
Και σιγά που την βρήκαμε. Χωρίς internet ήμασταν σχεδόν ανάπηροι. Προσλάβαμε ντετέκτιβ, και ψάξαμε όλα τα πιθανά μέρη. Ο Μάκης μου το έπαιζε καμπόσος, όμως όταν κατάλαβε πως δεν υπάρχει Youtube για να δει τα αγαπημένα του ντοκιμαντέρ, άρχισε να κλαίει σαν κοριτσάκι που πέθανε το κουνέλι του. Αναγκάστηκα να νοικιάσω ό,τι μπόρεσα να βρω, στα μισά video club του L.A.. Αφού οι υπάλληλοι με κοίταζαν περίεργα, έψαχναν που έχω τατουάζ την σβάστικα, το σφυροδρέπανο στην καλύτερη.
Πέρασαν 10 μέρες. Είχαμε σχεδόν παραιτηθεί. Μπεκρουλιάζαμε σε ένα μπαρ, όταν είδα την Άννα. Δεν την γνώρισα. Είχε αφομοιωθεί πλήρως με την εποχή. Χόρευε με έναν δροσερό λούλη. Πετάχτηκα σαν επιθετικός στο δεύτερο δοκάρι κατά την εκτέλεση κόρνερ. Ο Μάκης σφύριξε επανάληψη.
"Ήρεμα, διακριτικά"
"Θα του κάνω τα παίδια ξυλόφωνο!"
"Σιγά Παναγή, μην κάνεις φασαρία".
Η Άννα δεν το πίστευε πως την βρήκα. Την αγκάλιασα για να χορέψουμε ένα blues. Ο άοσμος είχε ενστάσεις, αλλά του ψιθύρισα κάτι διακριτικά στο αυτί και του έδειξα τον Μάκη, ο οποίος μας κοίταζε χαμογελαστός.
"Τον βλέπεις αυτόν εκεί; Μόλις βγήκε από τη φυλακή και δεν έχει κάνει σεξ με κάτι που αναπνέει εδώ και 6 χρόνια. Γι'αυτό αν δε θέλεις να γνωρίσεις τον έρωτα και να ξυπνήσεις σε μια μπανιέρα με πάγο, χωρίς νεφρά, μάτια και παχύ έντερο, δε θα ξαναπλησιάσεις την Άννα, έγινα αντιληπτός;".
Όσο χορεύαμε, η Άννα με φίλαγε συνεχώς.
"Τι του είπες και έφυγε τόσο γρήγορα;"
"Τίποτα μωρέ, πως έχουμε σχέση, και πως θα του κάψω το σπίτι αν δε φύγει"
"Έχουμε σχέση;"
"Άννα, κόψε τις μαλακίες. Ποιος ήταν αυτός ο ανέπαφος;"
"Ένας συνάδελφος"
"Καλά, έπιασες δουλειά;"
"Κάτι έπρεπε να κάνω, όσο περίμενα να έρθετε".
Κάτσαμε στο τραπέζι και μας διηγήθηκε τι έγινε. Μετά το συμβάν, η Άννα ξύπνησε στα σκαλιά μιας αδεφότητας θηλέων του UCLA. Ο Ιάπωνας πουθενά. Οι φοιτήτριες τη βοήθησαν. Βρήκε δουλειά, και ταυτόχρονα σπουδάζει σχέδιο μόδας.
"Καλά, πόσος χρόνος πέρασε, την επόμενη μέρα ήρθαμε να σε βρούμε"
"4 μήνες"
"Ο χρόνος είναι σχετικός. Δεν πιστεύω να.."
"Σταμάτα πια με τη ζήλια σου"
"Ωραία, τώρα μπορούμε να γυρίσουμε πίσω"
"Δεν ξέρω αν θέλω. Αυτούς τους μήνες εδώ, κατάλαβα την εμμονή σου με τα 80s, στην αρχή νόμιζα πως είναι παλιμπαιδισμός και ανωριμότητα. Αλλά κατάλαβα ότι έχεις δίκιο, είναι πιο απλές εποχές. Μου αρέσει πολύ εδώ"
"Άννα τι λες;"
"Ας μείνουμε εδώ, αυτό δεν ήθελες πάντα, ένα happy end αλα 80s, δε γίνεται καλύτερο"
"Δεν ανήκουμε εδώ, και όσο κι αν έχω ψύχωση με αυτή τη δεκαετία, δεν καταλαβαίνεις πως είναι μια ιδεατή κατασκευή, μια απόδραση μέσω της νοσταλγίας, σε μια εποχή που τη θυμάμαι ως παιδί, και την έχω εξιδανικεύσει μέσω της μουσικής και του κινηματογράφου, επειδή το παρόν έχει γίνει αφόρητο; Σε λίγο που τα 90s θα γίνουν η κοκαϊνη της νοσταλγίας, θα δεις πόσο αδιάφορος θα είμαι. Γιατί τα έχω ζήσει ήμουν εκεί. Και απορώ πως ζούσαμε χωρίς internet"
"Δεν είσαι ευχαριστημένος με τίποτα! Με έχεις μπλέξει σε τόσο απίστευτες καταστάσεις, που δεν μπορώ να πω, είναι ό,τι πιο συναρπαστικό έχω ζήσει ποτέ, όμως ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις, είναι αδύνατον να σε ψυχολογήσω! Δεν ξέρω τι στα κομμάτια θέλεις, αν θέλεις εμένα, εκείνη την Μεξικάνα, αν είσαι ακόμα κολλημένος με την πρώην σου ή και'γω δεν ξέρω τι άλλο!".
Πήρε την τσάντα της κι έφυγε. Ο Μάκης με κοίταξε απαθής.
"Μπράβο, είσαι ποιητής"
"Και τώρα;"
"Τρέξε πίσω της Ρωμαίε".
Την πρόλαβα στο παρά ένα. Άρχισε να βρέχει. Δεν σταματούσε να περπατάει, την άρπαξα.
"Έλα μαζί μου, πρέπει να γυρίσουμε πίσω!"
"Πρέπει, απλά πρέπει;"
"Όχι, θέλω να γυρίσουμε πίσω. Δε φεύγω χωρίς εσένα!"
"Είσαι σίγουρος;"
"Τι στο διάλο πρέπει ν'ακούσεις για να καταλάβεις;"
"Δεν ξέρω, πάντα νιώθω πως κρύβεις κάτι, πως δε μου τα λες όλα, πως δε θέλεις ν'ανοιχτείς, πως, πως.."
"ΤΙ;"
"ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΕΣΥ ΠΕΣ ΜΟΥ!".
Την άρπαξα και τη φίλησα. Δεν ξέρω αν τα δάκρυα ήταν δικά μου ή δικά της, μου χάραζαν το πρόσωπο καθώς κυλούσαν. Αυτό φιλί κράτησε εβδομάδες, μια ζωή και λίγα δευτερόλεπτα.
"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου"
"Και γιατί σου πήρε τόσο πολύ καιρό να το πεις;"
"Γιατί φοβάμαι. Δεν ήξερα να θα μου ξανασυμβεί, αν το ήθελα, δεν ξέρω αν μπορώ αν το αντέξω. Δεν έχω κουράγιο να δω κι άλλα όνειρα να γίνονται αποκαΐδια. Αλλά.. Μαζί σου.. Μαθαίνω ξανά από την αρχή να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να προσδοκώ. Και είναι τόσο μαγικό, που με τρομάζει. Πως μπορεί να χαθεί. Δεν έχω χρόνο, ούτε άλλες αντοχές για να μαζεύω τα συντρίμμια μου, να.."
"Σκάσε".
Ήταν σειρά της να με αρπάξει.
"Είσαι εντελώς ηλίθιος. Απορώ τι σου βρήκα. Μην απαντήσεις".
Με φίλησε ξανά.
"Έχεις δίκιο, πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Και όλα θα αλλάξουν. Θα μείνουμε μαζί. Και θα σταματήσεις να φοβάσαι. Θα σταματήσεις να βλέπεις τόσες ταινίες και να κρύβεσαι πίσω από τα σενάρια και τα διήγηματα σου"
"Και τι θα κάνω;"
"Θα με αφήσεις να σου μάθω τα πάντα από την αρχή. Θα τα μάθουμε ξανά μαζί".
Την αγκάλιασα. Γύρισε σπίτι, το πρωί θα επιστρέφαμε στο παρόν. Πήγα πίσω στο μπαρ. Ο Μάκης φλερτάριζε με μια ξανθιά. Πικάντικη, ναζιάρα.
"Τι κάνεις ρε μαλάκα;"
"Νταξ, είχες τη μελοδραματική σκηνή επανασύνδεσης που λαχταρούσε το μεδούλι της ψυχής σου;"
"Ναι, μπορούμε να φύγουμε τώρα;"
"Μόνο εσύ θα περνάς καλά; Μη δεις κάποιον άλλο να διασκεδάζει, αμέσως να του τη χαλάσεις"
"Μάκη, είσαι παντρεμένος"
"Το 1986 όχι"
"Θα τα πω όλα στην Κλαρίσα"
"Όχι αν είσαι στην εντατική"
"Μάκη πάμε"
"Άσε με, φαίνεται καλή κοπέλα"
"Αν θέλεις να είσαι υποψήφιος για "Πελάτης της Χρονιάς" από τον Σύλλογο Ουρολογων -Αφροδισιολογων, προχώρα"
"Δεν μπορείς να μη γίνεις αηδιαστικός, έτσι;"
"Πάμε".
Λίγο πριν το ξενοδοχείο, προγειώθηκαν μπροστά μας τρεις νίντζα με ψάθινα καπέλα. Ναι, σαν του Raiden στο Mortal Kombat. Ναι, δεν είναι απλά tribute, ξεκάθαρα κλεμμένη σκηνή από το Big Trouble in Little China. Γρύλλιζαν και έβγαζαν αστραπές από κάθε πόρο.
"Μάκη, θέλω να ξέρεις πως αν είναι να πεθάνω, χαίρομαι που θα είναι με τον καλύτερο μου φίλο"
"Ήρθε και ο Σπύρος μαζί μας;"
"Μάκη, θέλω να ξέρεις πως είσαι μαλάκας, άσχημος και ασύμμετρος".
Λίγο πριν γίνουμε κάρβουνο, βγαίνει ένας λατζέρης από το διπλανό εστιατόριο. Βαριεστημένος, με το τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη του. Κοίταξε απαθής τους ηλεκτροντυμένους νίντζα. Ήμασταν σίγουροι πως θα τον έκοβαν φέτες για ορεκτικό. Ο τύπος άδειασε το κουβά με τα βρωμόμερα πάνω τους. Προς τεράστια έκπληξη, βραχυκύκλωσαν και πήραν φωτιά. Ο λαντζέρης σήκωσε τους ώμους αδιάφορα και μπήκε στο εστιατόριο.
Είχαμε μείνει παγωτό. Οικογενειακό 5λίτρο. Πριν προλάβουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους άγιους, με αλφαβητική σειρά, εμφανίστηκε ο Ιάπωνας. Ούρλιαζε σαν χάμστερ που έχει αναπνεύσει ήλιο.
"Μου καταστρέψατε τα σχέδια, με στείλατε πίσω στον χρόνο και τώρα μου διαλύσατε και τα cyborgs , με τα οποία θα κατακτούσα τον κόσμο!"
"Πρώτον, με 3 cyborgs που τα βγάζει νοκ αούτ ένας κουβάς νερό, δεν κατακτάς ούτε το Νέο Κόσμο. Δεύτερον, ο τύπος τα κατέστρεψε, όχι εμείς. Και τρίτον, αν δεν σταματήσεις να ουρλιάζεις, θα σου βγάλω το κωλάντερο, θα το κάνω σφεντόνα και θα σου πετάω τα σπασμένα σου δόντια στα μάτια".
Τα ακατάληπτα ουρλιαχτά συνεχίστηκαν. Δεν άντεχα άλλο, κάπου πρέπει να εκτονωθεί τόσο άγχος και ένταση. Αν έχω μάθει κάτι από τη φιλμογραφία του Jason Statham, είναι δύο πράγματα. Πως σε όλες τις ταινίες εκείνος πάντα οδηγεί, και πως να ρίξεις ένα περιποιημένο κουτουλίδι. Τον πήρε γεμάτο, η μύτη του μετακόμισε κάπου στην σπλήνα. Λίγο πριν τον κάνουμε πακετό -γιατί έπρεπε να τον πάρουμε κι αυτόν μαζί- πετάχτηκε πάνω κι άρχισε να τρέχει. Έβγαλε από το μπουφάν του ένα γυαλιστερό μαραφέτι. Η πρώτη ριπή αστόχησε. Δευτερόλεπτα πριν ο Μάκης του κάνει τάκλιν, το μαραφέτι του φεύγει από τα χέρια. Χτυπάζει στον τοίχο και ρίχνει δεύτερη ριπή. Με πέτυχε στο πόδι. Λιποθύμησα.
Όταν άνοιξα τα μάτια, όλα γύρω μου ήταν διαφορετικά. Post apocalyptic τοπίο, έρημος με κουρέλια κτιρίων. Μια σειρήνα μου έκοψε το αίμα. Δεν είχα προλάβει να σηκωθώ, όταν δύο τύποι με κελεμπίες με βούτηξαν και με έβαλαν στο κουφάρι ενός σπιτιού. Κοιτάζαμε κλεφτά από το σπασμένο παράθυρο. Ήχοι μετάλλου. Μια σειρά από οχήματα που έκαναν αυτά στο Mad Max να μοιάζουν με αποκριάτικα άρματα στο καρναβάλι της Πάτρας, διέσχισαν τα απομεινάρια της λεωφόρου.
"Είσαι τρελός ρε φίλε, τι έκανες εκεί έξω;"
"Που είμαστε ρε παιδιά; Τι συμβαίνει;"
"Καλά που ζεις;"
"Είναι μεγάλη ιστορία, αν γνωριστούμε καλύτερα, μπορεί και να σου τη διηγηθώ. Αλλά πες μου, που είμαστε;".
Οι κελεμπίες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους εμβρόντητες.
"Σοβαρά δεν ξέρεις;"
"Το είπαμε αυτό, πάρακατω"
"Είμαστε σε αυτό που παλιά λεγόταν Λος Άντζελες. Η χρονιά είναι το 2078".
To be continued...
End Credits Song
