Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Blablaland #8

"Σύμφωνα με μια έρευνα,το 75% των Αμερικανών πιστεύει πως υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση.Φαντάζεσαι να υπάρχει όντως Κόλαση,πως λες να είναι;"
"Ένα μέρος που οι κάτοικοι της πιο ισχυρής χώρας του πλανήτη θα πιστεύουν πως υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση"
"Σκέψου το λίγο για μια στιγμή.Και αν έχουν δίκιο;"
"Μου θυμίζει τις βλακείες που λένε "διάφοροι" ειδικοί,οδηγοί ευτυχίας,ομιλητές στο TED X και λοιποί έμποροι αγνής και ανόθευτης μαλακίας.Αν το πιστέψεις θα γίνει.Το σκεφτόμουν συνέχεια,με όλη τη δύναμη του μυαλού μου,αλλά όσο και αν το ήθελα,δεν έβρεξε πεντακοσάευρα στο δωμάτιο"
"Αρχίσαμε τις τσαχπινιές και πως θα βγάλουμε άκρη.Ρε παιδί μου,εντάξει,δεν υπάρχει τίποτα,έρεβος αέναο,μπλαμπλα.Μια στο εκατομμύριο,λέμε αν,πως μπορεί να είναι;"
"Εικόνα και ομοίωση των φαντασιώσεων και των φόβων σου,και αποκλειστικά και μόνο στο μυαλό σου"
"Και αν;"
"Μέχρι να υπάρξει έκτακτο δελτίο,όπου κάποιος θα ανακοινώσει πως υπάρχουν αδιάσειστες επιστημονικές αποδείξεις για τη ζωή μετά,δε θέλω να ξανακάνουμε αυτή τη συζήτηση"
"Ναι,αλλά."
"Αλαμπάμα.Όταν επιστρέψει κάποιος από κει και μας πει πως είναι,τα ξαναλέμε.Μέχρι τότε,καλή καρδιά"
"Κάποιος επέστρεψε"
"Είμαι σίγουρος πως ο άνθρωπος ανακάλυψε πρώτα τη βλακεία κα μετά τη φωτιά.Και τη φωτιά κατά λάθος θα τη βρήκε,κάποια μαλακία θα έκανε πρώτα"
"Είσαι ανυπόφορος το ξέρεις;
"Εγώ είμαι ανυπόφορος ή εσύ;Που κάθε φορά που σε πιάνουν οι ανασφάλειες σου,κάνεις σα τη θειά μου τη Βασίλω,που επειδή λιβανίζει όλη μέρα,νομίζει πως έλυσε τα προβλήματα του κόσμου"
"Επειδή έχω μεταφυσικές ανησυχίες;"
"Μετατραυματικό σοκ έχεις,από τη σύγκρουση με τη πραγματικότητα.Πάρτο χαμπάρι,αυτό είναι,δεν έχει άλλο.Ούτε continue,ούτε σκηνή μετά τους τίτλους τέλους,ούτε τίποτα.Οπότε,ό,τι κάνεις τώρα,τώρα,όχι αύριο ή χθες,τώρα"
"Ναι,ΑΛΛΑ ΑΝ..;"
"Aν δεν είναι όπως το φαντάζεσαι και όπως το ήθελες;Και αν ξυπνήσεις και είσαι σαλιγκάρι που σιγοβράζει σε μια κατσαρόλα;Αν είσαι μια αμοιβάδα κάτω από ένα τεράστιο μικροσκόπιο και ακούσεις κάποιο τεράστιο πλάσμα να λέει "αποτυχία το πείραμα σε εκείνο το οικόπεδο στο τομέα ΚΔ 641,τι θα κάνουμε τελικά;""Κάψτο να φτιάξουμε κανένα Starbucks να βγάλουμε κάνα φράγκο";Κι αν ξυπνήσεις και διαπιστώσεις πως η ανθρώπινη μορφή ήταν απλά ένα κουκούλι και ότι η τελική μας μορφή είναι κατσαρίδα,σουπιά ή σαρανταποδαρούσα;"
"Αυτό είναι πολύ αηδιαστικό"
"Το ίδιο μπορεί να λέει και η σαραντοποδαρούσα για σένα,όλα είναι θέμα οπτικής  γωνίας"
 "Ωραία λοιπόν,πως θα ήθελες να είναι ο παράδεισος για σένα;"
"Ένα μέρος ή μάλλον μια κατάσταση,που θα τρώω όσο και ό,τι θέλω,χωρίς να βαρυστομαχιάζω ή να παχαίνω,θα είμαι αθάνατος και θα κάνω ό,τι θέλω,χωρίς συνέπειες"
"Ουσιαστικά σαν video game που θα έχεις όλα τα cheats"
"Ακριβώς"
"Δε ξέρω,δε μου ακούγεται και πολύ ωραίο αυτό"
"Γιατί;"
"Μου φαίνεται πολύ εγωιστικό,πολύ.."
"Καπιταλιστικό;"
"Ναι"
"Τι περίμενες;
"Κάτι πιο...πνευματικό"
"Είσαι ακόμη πιο αφελής.Τι νομίζεις πως έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους ως παράδεισο;Το να κερδίσουν το μεταφυσικό τζόκερ.Να απολαύσουν σε μια άλλη ζωή,όλες τις υλικές απολαύσεις.American dream με φωτοστέφανο,καθαρός παρτακισμός με θρησκευτική σαντιγί"
"Τόσο ρηχοί είμαστε;"
""Είπε η αυτού ρηχότης,μετριότης και μέτριος πότης.Έχεις διαβάσει την Αποκάλυψη;Που κανονικά θα έπρεπε να λέγεται Φόβος και Παράνοια στη Πάτμο.Αφού ο Γιαννάκης κούμπωσε  LSD,ανάμεσα στα διάφορα εντυπωσιακά που θα μπορούσαν να γίνουν black metal εξώφυλλα,αναφέρει πως αυτοί που βρίσκονται μαζί με το θεό,το μόνο που κάνουν,είναι δοξάζουν το όνομα του.Μέχρι το τέλος της αιωνιότητας.Δεν αναφέρει πουθενά πως αυτός είναι ο παράδεισος,αλλά μεταξύ μας,αν αυτό είναι,ακούγεται σαν κομματικό συνέδριο.Που όλοι οι γλείφτες και οι κλακαδόροι δοξάζουν τον αρχηγό,όπως ο Αλέφαντος το Κόκκαλη (παρομοίωση μέσα στη παρομοίωση,πόσο λόγιος πια; ) "
"Όντως ακούγεται βαρετό"
"Οπότε,απέναντι σε αυτή την ατελείωτη πλήξη,η παραδοσιακή καπιταλιστική dolce vita δεν είναι απλώς βάλσαμο,είναι τουλάχιστον υποχρεωτική"
"Ναι,αλλά αν υπάρχει,τι θα λέει ο θεός για όλα αυτά;"
 "Αν υπάρχει,κάνει σαν γκόμενα με περίοδο,που έχει τσαντιστεί χωρίς λόγο,τη ρωτάς τι έχει και εδώ και χιλιάδες χρόνια δε λέει τίποτα.Μόνο εσύ παίρνεις τηλέφωνο και στέλνεις μηνύματα,αλλά δεν απαντάει ποτέ.Σαν παιδάκι που έχει κρατήσει την ανάσα του μέχρι να γίνει μπλε,επειδή δε του κάνουμε τα χατίρια.Αν λοιπόν υπάρχει τέτοιο πλάσμα,δεν είναι τέλειο,γιατί αν παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά,δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε μαζί του.Τελειότητα και αιωνιότητα χωρίς χιούμορ δε γίνεται.Δε μας χρειάζονται κι άλλοι κομπλεξικοί.Όταν μεγαλώνεις χωρίς γονείς,είναι δύσκολο,τόση μοναξιά πως να μη σου αφήσει κουσούρια;"
"Οπότε;"
"Οπότε ας επικεντρωθούμε στο πως θα κάνουμε τη προσωρινή μας διαμονή σε αυτό τον πλανήτη όσο καλύτερη γίνεται.Ο κόσμος είναι ένα  multi player game,και αντί να συνεργαζόμαστε και σκοτώσουμε όλα αυτά τα τέρατα,έχουμε φάει το δόλωμα πως είναι one player game.Εκατομμύρια ξεχωριστοί μαλάκες νομίζουν πως η δικιά τους μαλακία είναι καλύτερη από των άλλων.Και πεθαίνεις πριν καν ξεκινήσεις να ονειρεύεσαι.Θυμάσαι τη σκηνή στο Scarface,που ο Pacino βλέπει την επιγραφή στο ζέπελιν;The world is yours;Ε λοιπόν δεν είναι.Ούτε καν η ψευδαίσθηση δεν είναι δικιά σου.Όλα δικά τους.Made in China.Eίσαι ένας χαρακτήρας στο Sims που νομίζει ότι ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι που σου ανήκει.Ο κόσμος είναι ένα multi player game,για μερικές δεκάδες τύπους που παίζουν κάνουν ό,τι γουστάρουν,έχουν όλα τα cheats και μερικά δισεκατομμύρια ζωές να σπαταλήσουν.Τις δικές μας"
"Τώρα ποιος χρειάζεται λίγο χιούμορ και αυτοσαρκασμό;"
"Έχεις δίκιο,το παράκανα"
"Καλά τα λες,αλλά ποιος σε ακούω.."
"Μου έχεις και μεταφυσικές ανησυχίες,που το πιο βαθύ που διαβάζεις κάθε εβδομάδα είναι το ωροσκόπιο σου"
"Και το έγραφε να βγάλω από τη ζωή μου τους αρνητικούς ανθρώπους.."
"Άσε τα φιλοσοφικά και πες μου τι θα δούμε"
"Τίποτα,δεν έχω όρεξη για ταινία.Δε κατέβασα τίποτα"
"Και τότε τι ήρθα να κάνω;"
"Να δεις το φίλο σου,να πιούμε και να πούμε καμιά μαλακία"
"Θα αργήσει πολύ ο Γιώργος;Βάλε ένα ποτό μέχρι να έρθει,έχω καιρό να τον δω"
"Τελικά που καταλήγουμε,για το θέμα παράδεισος;"
"Πως ο παράδεισος θα πρέπει να είναι το μέρος που ζεις και πεθαίνεις"
"Για το θεό;"
"Ας το πάρει απόφαση επιτέλους,δεν κάνει για τη δουλειά"
"Μήπως απλά χρειάζεται και αυτός λίγη αγάπη,όπως όλοι μας;"
"Δεν υπάρχει αρκετή αγάπη και συμπόνια σε αυτό το κόσμο για τις σπαταλάμε σε φανταστικά πλάσματα"
"Ωραίο,δικό σου;"
"Δικό μου"
"Σίγουρα;"
"Από ένα δικό μου βιβλίο του Νίτσε"
"Τελικά τι χρειάζεται ο κόσμος;"
"Περισσότερους Monty Pythons,κατέβασε το Life Of Brian και φέρε τα πατατάκια επιτέλους!"







Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018

Juliet Is Bleeding

Αγκάλιασε το παλτό της σφιχτά,το φθινόπωρο είχε αρχίσει να γίνεται εχθρικό.Οι στάλες τρύπωναν στα ρούχα της και την ανατρίχιαζαν.Κοίταξε την ώρα.Δεν ήθελε να περιμένει άλλο το λεωφορείο.Φόρεσε τα ακουστικά και ξεκίνησε για το σπίτι.
                    Οι ψίθυροι της Marianne Faithful σκέπαζαν τις σκέψεις της.Όχι όλες και όχι για πολύ.Οι κλήσεις διέκοπταν το τραγούδι,τις απέρριψε όλες.Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν.Τα ρούχα που φόραγε στη σχολή χορού δεν ήταν αρκετά ζεστά.Μαθήματα χορού,μαθήματα υποκριτικής,part time δουλειές,full time μοναξιά.
                    Το πραγματικό όνομα της ζωής είναι ειρωνεία.Είχε φορτώσει με τόσα πολλά πράγματα το χρόνο της,κι όμως ένιωθε πιο κενή από ποτέ.Είχε γνωρίσει τόσους ανθρώπους τους τελευταίους μήνες,είχε πάει σε τόσα μέρη.Μπαρ,πάρτι,συναυλίες,θέατρο και σινεμά.
                     Τόσα άτομα,σαν διαφημίσεις στο youtube.Δεν ήθελε να τους βλέπει ή να τους ακούει.Ευχήθηκε να υπήρχε ένα adblock για τους ενοχλητικούς,ένας φάκελος spam για τις ανούσιες γνωριμίες.Όλοι προσπαθούν να σου πουλήσουν κάτι.Και οι χειρότεροι είναι αυτοί που προσπαθούν να σου πουλήσουν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
                       Άνθρωπόμορφες εφαρμογές,θέλουν να σε κάνουν καλύτερη,χαρούμενη,ευτυχισμένη.Κανείς δε θέλει να σε ακούσει,να σε μάθει,να προσπαθήσει να σε αγαπήσει.Να αγκαλιάσει τα λάθη σου,να χαϊδέψει τα ελαττώματα σου.Να πάρει από το χέρι τα μυστικά σου και να τα μάθει να μη φοβούνται.Να τα μάθει να περπατάνε σαν παιδιά,να τα μεγαλώσει ώστε να πάψουν να είναι μυστικά.
                       Κοιτάζει τα δάχτυλα της.Παγωμένα,σκληρά.Τα νύχια της απεριποίητα.Περνάει τα χέρια στα μαλλιά της.Τα φέρνει κοντά στη μύτη της.Δεν βρίσκει τη μυρωδιά.Θυμάται που της το έλεγε συνέχεια.Όταν κοιμόντουσαν μαζί,την έσφιγγε πάνω του,ανάσαινε τη μυρωδιά της  και κοιμόταν αμέσως.
                 

Τι ήταν ψεύτικο και τι αληθινό;Έχει σημασία πια;Και αν ναι,για ποιον και γιατί;Η βροχή δυνάμωνε.Έτρεξε και χώθηκε στα στενά.Ανέβηκε στα σκαλιά,είχε σχεδόν φτάσει.Κοίταζε την είσοδο της πολυκατοικίας για αρκετά λεπτά.Δεν ήθελε να μπει.Αποφάσισε να αυτοσχεδιάσει.Μπήκε στο ασανσέρ και χαμήλωσε το κινητό.Άνοιξε σιγά τη πόρτα της ταράτσας.
                       Τα φώτα της πόλης έμοιαζαν με λουλούδια κάτω απ'το νερό.Έπιασε τα μαλλιά της,τράβηξε τη καρέκλα και κάθισε.Καθόταν ακριβώς στο όριο,η βροχή αγκάλιαζε το μισό της σώμα.Χάζευε ασυναίσθητα φωτογραφίες.Νόμιζε πως τις είχε σβήσει όλες.Όλες εκτός από μια.Σκούπισε τις ψιχάλες από την οθόνη και την χάιδεψε.
                          Ακούμπησε στο τοίχο και γλίστρησε αργά στο πάτωμα.Ο ουρανός είχε καθαρίσει.Λίγο πριν το ξημέρωμα,τα αστέρια λάμπουν περισσότερο.Έκλεισε το ένα μάτι και σήκωσε το δεξί της χέρι.Ένωνε τους αστερισμούς με τη φανταστική κλωστή φωτός που άφηνε το δάχτυλο της.
                           Το έκανε μέχρι που αποκοιμήθηκε.Τη ξύπνησε ένα παρατεταμένο κορνάρισμα.Σηκώθηκε τρομαγμένη.Έτριψε το πρόσωπο της και κοίταξε γύρω της.Η πόλη είχε ξυπνήσει και γκρίνιαζε.Πήρε τη τσάντα και κατέβηκε τα σκαλιά βαριεστημένα.Το κινητό βομβαρδισμένο από κλήσεις και μηνύματα.
                            Λίγο πριν βάλει το κλειδί στη πόρτα,άκουσε την ειδοποίηση.Προσπάθησε να καταλάβει τι ήταν αυτό που διάβαζε.

scratch out all you prayers
tie em up with barbed wire
and push them down the stairs
and i'll whittle you a pistol
for reepin' nightmares off the blinds
those sunsabitches always seem to sneak up from behind

Τους έψαξε στο ίντερνετ.Ήταν στίχοι.Έβαλε το τραγούδι να παίζει.

put on little perfume and ribbon in your hair
careful that you don't wake up the hounds
tear a bolt of lightning
off the side of the sky
and throw in the cedar chest

Συνειδητοποίησε πως ζούσε μια από αυτές τις σκηνές ταινίας,που η πρωταγωνίστρια ετοιμάζεται να κάνει κάτι παράτολμο,συνήθως κάποιο μεγάλο λάθος,που εκείνη τη στιγμή μοιάζει η καλύτερη απόφαση του κόσμου.

lay down here beside me
let me hold you in the dirt
and you'll tremble as the flames
tear the throat out of the night
sink your teeth into my shoulder
dig your nails into my back
tell that lettle girl to let go of my sleeve
you'll be awoman when i catch you
as you fall in love with me


Έβαλε τα κλειδιά στη τσέπη και έφυγε.Άκουσε το τραγούδι δεκάδες φορές μέχρι να φτάσει.Χτύπησε τη πόρτα και περίμενε.Είχε κατέβει το πρώτο σκαλί όταν άνοιξε.Αμηχανία πολλών μεγατόνων.Μέχρι το πρώτο φιλί.
                            Ρούχα στο πάτωμα,η ανάσα της βροχής από τις γρίλιες,πράγματα που πέφτουν.Φιλιά σαν αυτά είναι η μόνη δικαιοσύνη που διορθώνει,που επαναφέρει,που αποκαθιστά.Αφήνει τη τιμωρία για την απουσία.Και δεν υπάρχει σκληρότερη ποινή από την σιωπή.


   

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

Little Miss Chaos



Tο μαργαριτάρι είναι η
αυτοβιογραφία του
στρειδιού.Φ.Φελίνι.
Mια φορά κι έναν καιρό,ήταν ένα μικρό κορίτσι.Ένα
όμορφο,έξυπνο,γεμάτο φαντασία,αλλά και ντροπαλό,φοβισμένο και κυκλοθυμικό.Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο,αλλά δεν ήξερε πως.
Ο κόσμος του σπιτιού της την είχε τρομάξει πολύ.Δεν ήθελε να βγει από το σπίτι.Σκεφτόταν πόσο χειρότερα θα ήταν εκεί έξω.Αν την πλήγωναν τόσο πολύ αυτοί που υποτίθεται την αγαπούσαν,ποιος ξέρει πόσος πόνος κρυβόταν πέρα από τους τοίχους του διαμερίσματος.
                        Αποφάσισε να κρατήσει τον κόσμο σε απόσταση.Θα τον γνώριζε μέσα από το σπίτι.Θα τον εξερευνούσε μέσα από τα βιβλία,τα τραγούδια,τις ταινίες και τις εμπειρίες των άλλων.Θα τον ερμήνευε με την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία του παρατηρητή.Θα τον δημιουργούσε ξανά απ'την
αρχή,καλύτερο από ό,τι ήταν.
                        Κάθε βράδυ προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους φόβους με τα όνειρα της,την πραγματικότητα με τη φαντασία.Κάποιες φορές έκανε ένα μικρό βήμα μπροστά,κάποιες άλλες ένα πίσω.Η φαντασία της γινόταν ο χάρτης,οι σκέψεις και τα συναισθήματα όλα τα σύνεργα της τέχνης.Απεριόριστες πρώτες ύλες,όνειρα και προσδοκίες.
                         Όμως κάποιες νύχτες,τίποτα δεν ήταν αρκετό.Αισθανόταν τον εαυτό της σαν ζουρλομανδύα,όσο προσπαθούσε να ξεφύγει,τόσο πιο στενός γινόταν.Το σπίτι σαν πλοίο που βούλιαζε,πλημμύριζε σιωπή και σκοτάδι από
νωρίς.Μόλις έκλειναν οι πόρτες,η υποκρισία έβγαζε τα γάντια και τα ρούχα της δουλειάς.Αφαιρούσε το make up και έπαιρνε την πραγματική της μορφή.
Η απλή καθημερινή ζωή.Που δεν ήταν ποτέ απλή,ούτε ζωή.Άλλη μια παράσταση στο τσίρκο της κόλασης.Η κόλαση δεν είναι
φωτιές,αποκρουστικοί δαίμονες και πίνακες σε μουσεία.Η κόλαση
κρύβεται σε αυτά που δεν λέγονται.Στα βλέμματα κατά την διάρκεια του φαγητού.Στα μισόλογα.Στη σιωπή.Όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς,στη μέση της νύχτας και κάθε θόρυβος είναι το τέρας που πλησιάζει.
                      Κόλαση είναι όλα αυτά που δεν συμβαίνουν σε σένα,που συμβαίνουν πάντα στους άλλους.Που τα παρακολουθείς σαν ταινία και δεν θα σου ανήκουν ποτέ.Κόλαση είναι να αντιλαμβάνεσαι την ευτυχία,μόνο σαν θεατής.Από δεύτερο χέρι.
                      Και ο ορισμός της χαράς,στο λεξικό του μυαλού σου,να είναι ένα άδειο σπίτι.Χωρίς υστερικές φωνές,καυγάδες.Χωρίς λέξεις σαν κεντριά,που δεν μπορείς να τις βγάλεις από μέσα σου,χωρίς να πληγωθείς χειρότερα.Το μικρό κορίτσι δεν ήθελε άλλο.Αν δεν μπορούσε να γνωρίσει τον κόσμο χωρίς να της κάνει κακό,θα έφτιαχνε έναν δικό της.
                       Έναν κόσμο που η βία θα ήταν αδιανόητη,που η κόλαση δεν θα υπήρχε και η μιζέρια θα ήταν ξεχασμένη,σαν κακό όνειρο.Οι μάσκες αυτού του κόσμου θα γινόντουσαν φτερά στο δικό της.Θα μαδούσε το σκοτάδι και τη σιωπή σαν μαργαρίτες.Μέχρι το φως να κυλήσει στα χέρια της σαν νερό.
                        Έκλεισε τη πόρτα και έκατσε στο γραφείο της.Έβγαλε τα χαρτιά,τα μολύβια και τα χρώματα της.Φόρεσε τα ακουστικά και βολεύτηκε στη καρέκλα.Έκλεισε για λίγο τα μάτια.Πολύχρωμα αστέρια χόρευαν κάτω από τα βλέφαρα της,αφήνοντας πίσω τους σκιές ουράνια τόξα.
                         Το πρώτο τραγούδι την ηρέμησε,το δεύτερο την αγκάλιασε και της ψιθύρισε στο αυτί πως κανένας δεν θα τη πειράξει.Το τρίτο κατέβασε τον ουρανό και τον χώρεσε στο δωμάτιο.Πήρε το μολύβι και άρχισε.Δεν έγραφε,ζωγράφιζε λέξεις,χάραζε προτάσεις,χρωμάτιζε με παραγράφους.
                          Σταμάτησε και έριξε μια ματιά.Δεν ήταν κακό για αρχή."Mια φορά κι έναν καιρό,ήταν ένα μικρό κορίτσι".