Loft(2008)
O Vincent είναι επιτυχημένος αρχιτέκτονας.Γιορτάζει τη τελευταία του επιτυχία με τους φίλους του,στο νέο του ντιζαινάτο ρετιρέ.Δίνει στο κάθενα από ένα κλειδί του διαμερίσματος,για να κάνουν τις πουτσουκέλες τους με άνεση και στυλ.
Όλα καλά όλα ωραία,μέχρι που θα βρεθεί μια κοπέλα νεκρή στο loft των οργίων.Το πτώμα θα σκορπίσει διχόνοια και καχυποψία χειρότερα κι από κλανιά σε ασανσέρ.
Η ταινία με το ρεκόρ εισπράξεων στο Βέλγιο,είναι ένα υποδειγματικό θρίλερ.Τα χρονολογικά μπρος πίσω δε κουράζουν,η κάθε σκηνή ενώνει τα κομμάτια του παζλ και η εικόνα δεν είναι ποτέ αυτή που νομίζεις.
Χαρακτήρες σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι (pun intented),πλοκή που θα ντριμπλάρει όλες τις προβλέψεις σας,φινάλε που δε θ'αφήσει τίποτα όρθιο.Έχει ήδη βγει το remake,επειδή όμως τα αμερικανικά remake είναι fast food εκδοχές ωραίων συνταγών,δείτε το αυθεντικό.
God Bless America (2011)
O Frank είναι ένας δυστυχισμένος μεσήλικας.Χωρισμένος,η κόρη του τον έχει γραμμένο,η δουλειά του είναι βασανιστικά αδιάφορη.
Η υγεία θα του κάνει fatality,όγκος στον εγκέφαλο και ελάχιστος χρόνος ζωής.
Αφού δεν έχει τίποτα να χάσει,αποφασίζει να φύγει θριαμβευτικά σκοτώνοντας όποιον τον εκνευρίζει,από κακομαθήμενα 16χρονα μέχρι κριτές reality.Απρόσμενος σύμμαχος στην εξόντωση ηλιθίων η έφηβη Roxy.
Είναι δύσκολο να ξεπλύνεις κάποιες προτάσεις από τα κλισέ που τις έχουν ποτίσει,αλλά θα προσπαθήσω.Θα ταυτιστείς με τον Frank.Πραγματικά θα ταυτιστείς.Δεν είναι η ηρωίδα κομεντί,η "ανεπιτήδευτη" καλλονή της διπλανής πορτας,που είναι πιο "φτιαγμένη" κι από τ'αυτοκίνητα του James Bond.Ούτε ο working class action hero που εντελώς τυχαία είναι πρώην Navy Seals\πρεζοναύτης\Jedi\ninja κτλ.
Ο Frank είναι ο μεσήλικος που οι περισσότεροι -θα θέλαμε- θα γίνουμε.Ένας άνθρωπος που κουράστηκε να πατάει στις μύτες των ποδιών του,για να σηκώσει το κεφάλι λίγο πιο ψηλά απ'τα σκατά και να πάρει μια καθαρή ανάσα.
Που η ευαισθησία ,η λογική και τα συναισθήματα του ισοπεδώνονται καθημερινά από τις άπειρες μορφές της βλακείας.Ο Frank είναι ένας από μας.Η μελαγχολία και η κούραση στα μάτια του,θυμίζουν Bill Murray στο Lost In Translation.Δε μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερο κοπλιμέντο για την ερμηνεία του Joel Murray (τυχαίο; ).
Πέρα από τη καρτουνίστικη βία και το μαύρο χιούμορ,το G.B.A. είναι μια συγκινητική ταινία.Για τη μοναξιά και το ότι μερικές φορές μπορεί να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο κατώ απ'τις πιο ακατάλληλες και περίεργες συνθήκες.
Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετική,ζεστή και αστεία,χωρίς να μελώνει ποτέ.Μη σας αποθαρρύνει ο τίτλος,είναι βιτριολικά ειρωνικός.Μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες των τελευταίων ετών,αστεία χωρίς να γίνεται γελοία,εξωφρενική αλλά όχι χοντροκομμένη,λυτρωτική.Στο τέλος θα σας αφήσει με ένα χαμόγελο ανακούφισης.
Αν σας άρεσε,τσεκάρετε και το World's Greatest Dad του ίδιου σκηνοθέτη,η τελευταία καλή ταινία & ερμηνεία του Robin Williams.
The Ref (1994)
Χριστούγεννα σε μικρή πόλη του Connecticut.Μετά από μια αποτυχημένη διάρρηξη,o Gus πιάνει ομηρούς ένα ζευγάρι και κρύβεται σπίτι τους.Πρέπει να μείνει εκεί μέχρι ο συνεργάτης του να βρει μέσο διαφυγής.Το χρονικό αυτό διάστημα όμως,δε θα είναι όπως θα ήθελε.Το ζεύγος Chasseur δε σταματά να τσακώνεται,ούτε δεμένο,ούτε υπό την απειλή όπλου.Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα όταν θα φτάσουν στο σπίτι συγγενείς για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Pure fun.Spacey,Leary και Davis κεντάνε πάνω στο καλογραμμένο σενάριο.Οι λεκτικές μαχαιριές στάζουν μέλι,multiple sarcasms.To πρώτο μέρος σε βάζει στο κλίμα,αλλά δε σε προιδεάζει για τη συνέχεια.
Η δραματική χροιά του δεύτερου μέρους δίνει μεγαλύτερο βάθος και ενδιαφέρον.Οι χαρακτήρες δεν υπάρχουν απλώς για να τρολάρουν ο ένας τον άλλο.Το οικογενειακό τραπέζι θα γίνει ολοκαύτωμα,όλοι εναντίον όλων.Οι μάσκες και τα προσχήματα πέφτουν,χολή,απωθημένα και άπλυτα ετών βγαίνουν στη φόρα,τίποτα και κανένας δε θα είναι ο ίδιος μετά.
Το μεσοαστικό όνειρο αποδεικνύεται λίγο,δε φέρνει την ευτυχία,δεν είναι η ευτυχία.Δε φτάνει ούτε για να κρύψει τη δυστυχία.Ακριβό μακιγιάζ που κάποια στιγμή φεύγει και τα σημάδια φαίνονται.Η κριτική ματιά του Ref είναι πλάγια,φευγαλέα.Αλλά χτυπάει κέντρο.Πως λέμε Σπιρτόκουτο;Καμία σχέση.
Συγχωρείστε μου τα spoilers.To φιλμ έχει happy end,όχι γλυκανάλατο,διακριτικά τρυφερό και ανθρώπινο.Ο κάθε χαρακτήρας έχει μια δεύτερη ευκαιρία.Κάτι σπάνιο και πολύτιμο.Πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε μεσοαστικό όνειρο,αμερικάνικο ή άλλης προέλευσης.
Cult Classic
Roadracers (1994)
To 1994 το κανάλι Showtime εγκαινιάζει τη σειρά ταινιών Rebel Highway.1950's drive in classic B movies remade with a '90s edge.10 σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν διαλέγοντας τίτλο από την αχανή φιλμογραφία του Arkoff και γύρισαν τις ταινίες τους σε 12 μέρες.
Όλοι βετεράνοι εκτός από τον Rodriguez.Μπορεί το φτωχό budget να φαίνεται,ο σκηνοθέτης να είναι ακόμα άπειρος,αλλά η δεύτερη ταινία του Αμερικανού είναι το obscure αριστούργημα του.Ο Dude Delaney είναι ο αγαπημένος σου ήρωας,απλά δε τον έχεις ανακαλύψει ακόμα.Είναι heavy metal σε μια εποχή που το rock'n'roll ακόμα μπουσουλάει.
Ασυμβίβαστος,τα βάζει με όλους,φλώρους,ΔΑπίτες του σχολείου,μπάτσους.Δεν υπάρχει άλλος δρόμος,burn not fade away,down with flames με πολύ swag και στυλ όμως.Groovy,κομιξάδικα σκοτεινό,ατμόσφαιρα ποτισμένη με rock ίδρώτα,αυτός ο μακρυνός πρόγονος του Sin City είναι το καλύτερο αντίδοτο στις μετριότητες που έχει γυρίσει ο Rodriguez τα τελευταία χρόνια.
Λίγο δύσκολο να βρεθεί εκεί έξω,το soundtrack (που περιλαμβάνει τραγούδια από όλες τις ταινίες της σειράς) γαμάει,το remake θα ήταν ευπρόσδεκτο.
Όλα καλά όλα ωραία,μέχρι που θα βρεθεί μια κοπέλα νεκρή στο loft των οργίων.Το πτώμα θα σκορπίσει διχόνοια και καχυποψία χειρότερα κι από κλανιά σε ασανσέρ.
Η ταινία με το ρεκόρ εισπράξεων στο Βέλγιο,είναι ένα υποδειγματικό θρίλερ.Τα χρονολογικά μπρος πίσω δε κουράζουν,η κάθε σκηνή ενώνει τα κομμάτια του παζλ και η εικόνα δεν είναι ποτέ αυτή που νομίζεις.
Χαρακτήρες σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι (pun intented),πλοκή που θα ντριμπλάρει όλες τις προβλέψεις σας,φινάλε που δε θ'αφήσει τίποτα όρθιο.Έχει ήδη βγει το remake,επειδή όμως τα αμερικανικά remake είναι fast food εκδοχές ωραίων συνταγών,δείτε το αυθεντικό.
God Bless America (2011)
Η υγεία θα του κάνει fatality,όγκος στον εγκέφαλο και ελάχιστος χρόνος ζωής.
Αφού δεν έχει τίποτα να χάσει,αποφασίζει να φύγει θριαμβευτικά σκοτώνοντας όποιον τον εκνευρίζει,από κακομαθήμενα 16χρονα μέχρι κριτές reality.Απρόσμενος σύμμαχος στην εξόντωση ηλιθίων η έφηβη Roxy.
Είναι δύσκολο να ξεπλύνεις κάποιες προτάσεις από τα κλισέ που τις έχουν ποτίσει,αλλά θα προσπαθήσω.Θα ταυτιστείς με τον Frank.Πραγματικά θα ταυτιστείς.Δεν είναι η ηρωίδα κομεντί,η "ανεπιτήδευτη" καλλονή της διπλανής πορτας,που είναι πιο "φτιαγμένη" κι από τ'αυτοκίνητα του James Bond.Ούτε ο working class action hero που εντελώς τυχαία είναι πρώην Navy Seals\πρεζοναύτης\Jedi\ninja κτλ.
Ο Frank είναι ο μεσήλικος που οι περισσότεροι -θα θέλαμε- θα γίνουμε.Ένας άνθρωπος που κουράστηκε να πατάει στις μύτες των ποδιών του,για να σηκώσει το κεφάλι λίγο πιο ψηλά απ'τα σκατά και να πάρει μια καθαρή ανάσα.
Που η ευαισθησία ,η λογική και τα συναισθήματα του ισοπεδώνονται καθημερινά από τις άπειρες μορφές της βλακείας.Ο Frank είναι ένας από μας.Η μελαγχολία και η κούραση στα μάτια του,θυμίζουν Bill Murray στο Lost In Translation.Δε μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερο κοπλιμέντο για την ερμηνεία του Joel Murray (τυχαίο; ).
Πέρα από τη καρτουνίστικη βία και το μαύρο χιούμορ,το G.B.A. είναι μια συγκινητική ταινία.Για τη μοναξιά και το ότι μερικές φορές μπορεί να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο κατώ απ'τις πιο ακατάλληλες και περίεργες συνθήκες.
Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετική,ζεστή και αστεία,χωρίς να μελώνει ποτέ.Μη σας αποθαρρύνει ο τίτλος,είναι βιτριολικά ειρωνικός.Μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες των τελευταίων ετών,αστεία χωρίς να γίνεται γελοία,εξωφρενική αλλά όχι χοντροκομμένη,λυτρωτική.Στο τέλος θα σας αφήσει με ένα χαμόγελο ανακούφισης.
Αν σας άρεσε,τσεκάρετε και το World's Greatest Dad του ίδιου σκηνοθέτη,η τελευταία καλή ταινία & ερμηνεία του Robin Williams.
The Ref (1994)
Pure fun.Spacey,Leary και Davis κεντάνε πάνω στο καλογραμμένο σενάριο.Οι λεκτικές μαχαιριές στάζουν μέλι,multiple sarcasms.To πρώτο μέρος σε βάζει στο κλίμα,αλλά δε σε προιδεάζει για τη συνέχεια.
Η δραματική χροιά του δεύτερου μέρους δίνει μεγαλύτερο βάθος και ενδιαφέρον.Οι χαρακτήρες δεν υπάρχουν απλώς για να τρολάρουν ο ένας τον άλλο.Το οικογενειακό τραπέζι θα γίνει ολοκαύτωμα,όλοι εναντίον όλων.Οι μάσκες και τα προσχήματα πέφτουν,χολή,απωθημένα και άπλυτα ετών βγαίνουν στη φόρα,τίποτα και κανένας δε θα είναι ο ίδιος μετά.
Το μεσοαστικό όνειρο αποδεικνύεται λίγο,δε φέρνει την ευτυχία,δεν είναι η ευτυχία.Δε φτάνει ούτε για να κρύψει τη δυστυχία.Ακριβό μακιγιάζ που κάποια στιγμή φεύγει και τα σημάδια φαίνονται.Η κριτική ματιά του Ref είναι πλάγια,φευγαλέα.Αλλά χτυπάει κέντρο.Πως λέμε Σπιρτόκουτο;Καμία σχέση.
Συγχωρείστε μου τα spoilers.To φιλμ έχει happy end,όχι γλυκανάλατο,διακριτικά τρυφερό και ανθρώπινο.Ο κάθε χαρακτήρας έχει μια δεύτερη ευκαιρία.Κάτι σπάνιο και πολύτιμο.Πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε μεσοαστικό όνειρο,αμερικάνικο ή άλλης προέλευσης.
Cult Classic
Roadracers (1994)
Όλοι βετεράνοι εκτός από τον Rodriguez.Μπορεί το φτωχό budget να φαίνεται,ο σκηνοθέτης να είναι ακόμα άπειρος,αλλά η δεύτερη ταινία του Αμερικανού είναι το obscure αριστούργημα του.Ο Dude Delaney είναι ο αγαπημένος σου ήρωας,απλά δε τον έχεις ανακαλύψει ακόμα.Είναι heavy metal σε μια εποχή που το rock'n'roll ακόμα μπουσουλάει.
Ασυμβίβαστος,τα βάζει με όλους,φλώρους,ΔΑπίτες του σχολείου,μπάτσους.Δεν υπάρχει άλλος δρόμος,burn not fade away,down with flames με πολύ swag και στυλ όμως.Groovy,κομιξάδικα σκοτεινό,ατμόσφαιρα ποτισμένη με rock ίδρώτα,αυτός ο μακρυνός πρόγονος του Sin City είναι το καλύτερο αντίδοτο στις μετριότητες που έχει γυρίσει ο Rodriguez τα τελευταία χρόνια.
Λίγο δύσκολο να βρεθεί εκεί έξω,το soundtrack (που περιλαμβάνει τραγούδια από όλες τις ταινίες της σειράς) γαμάει,το remake θα ήταν ευπρόσδεκτο.
