Black Is The New Pink

"Η εκδίκηση είναι ένα γλυκό χωρίς θερμίδες". Το πρόβαρε αρκετές φορές μπροστά στο καθρέφτη,μέχρι να το πει όπως ήθελε. Χαμογέλασε και έκανε μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό της.Κοιτάχτηκε ξανά."Δε τους αξίζεις κούκλα μου,δε τους αξίζεις Μαίρη Τζο!"
(Παρενέργειες από τις 17 φορές που η Μερόπη είδε τον πρώτο κύκλο του True Detective. Ερωτεύτηκε παράφορα τον χαρακτήρα του Μακόναχι, και το υποσυνείδητο έπεισε το συνειδητό,πως έχει μακρινή καταγωγή από το Τέξας και πως το πεπρωμένο της είναι να πάει εκεί. Αφού άκουσε 223 φορές το τραγούδι των τίτλων,άλλαξε το όνομα της σε Μαίρη Τζο. Η μάνα της ακόμα σταυροκοπιέται)
Φόρεσε τις αρβύλες της, το καλύτερο κολάν που είχε και άφησε τελευταίο αυτό που λάτρευε να μισεί και μισούσε να λατρεύει.Το ροζ μπλουζάκι από το Hondos Center. Το φόρεσε, βάφτηκε και απόλαυσε ξανά το είδωλο της."Τώρα θα δούνε οι καριόλες, που τόλμησαν να με διώξουν! Εμένα,την καλύτερη πωλήτρια σε όλη την Αττική! Θα τις πετάξω σαν ταινίες αποτρίχωσης, θα τις εξαφανίσω σαν φτηνό βερνίκι νυχιών!".
Ξάπλωσε στο κρεβάτι και έκλεισε τα μάτια. Είχε αποφασίσει να μην πάρει εκδίκηση για την άδικη απόλυση της. Όμως το όραμα που είδε,της έδειξε το δρόμο.Τίποτα δεν ήταν τυχαίο, κάτι υπερφυσικό οδηγούσε τα βήματα της πλέον.
(Η Μερόπη είχε ζητήσει από έναν ξάδερφο της, παλιό αλάνι, να της δώσει LSD. Ο Φώντας -μεγάλο φρικιό στα φοιτητικά του χρόνια,ε ίχε καπνίσει, σνιφάρει, κάνει κλύσμα οτιδήποτε μπορούσε, είχε πάει σε κάθε rave party που είχε γίνει, και τώρα ακούει Τερλέγκα στο αυτοκίνητο,ε νώ πάει στη δουλειά- φοβήθηκε να της δώσει κάτι μανιτάρια που του είχαν περισσέψει από το 2001, οπότε της έδωσε ένα σακουλάκι με μπαγιάτικες τηγανητές μελιτζάνες και λίγη ρίγανη.
Η Μερόπη κλειδώθηκε στο υπόγειο και νόμιζε πως είχε ανοίξει τις Πύλες της Αντίληψης, ενώ στην πραγματικότητα είχε πάθει αλλεργικό σοκ,από την ανάμιξη υπερβολικής δόσης Μερέντας, μπαγιάτικης μελιτζάνας, τρία δίπιτα με κοντοσούβλι και μισό κιλό ρετσίνα).
Το όραμα ήταν εκθαμβωτικό. Βρέθηκε σε ένα σκοτεινό δάσος. Ένας κύκλος από δρυΐδες πραγματοποιούσαν μια τελετουργία.Την αντιλήφθηκαν γρήγορα. Ο αρχηγός τους την έβαλε στη μέση του μαγικού κύκλου. Η Μερόπη είχε παγώσει από φόβο.Ο αρχιμύστης κατέβασε την κουκούλα του και το μέρος πλημμύρισε με φως.Ο δρυΐδης ήταν ο Μακόναχι! Η Μερόπη αγαλλίασε. Ο Μακόναχι την έπιασε από τους ώμους."Μαίρη Τζο,πρέπει να ξεφύγεις από το κύκλο του σκότους""Τι πρέπει να κάνω μεγάλε μάγε;""Λέγε με Μάθιου. Πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου και να βρεις τα κομμάτια στο παζλ του φωτός σου (Κοέλιο intended). Πρώτα πρέπει να βρεις το ξίφος του φωτός και αυτό θα σου δείξει το δρόμο".
"Και μετά Μάθιου;""Μετά,θα περιμένεις την πανσέληνο των κυνηγών που θα πέφτει Παρασκευή και 13, λίγο πριν τα μεσάνυχτα θα στρέψεις το ξίφος στον ουρανό και τότε θα γίνει κάτι μαγικό""Τι Μάθιου;""Θα είναι Σάββατο και 14!""Και μετά,και μετά;""Μετά θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις". Η Μερόπη φίλησε τα χέρια του Μάγου."Τι να κάνω για να σε ευχαριστήσω Μάθιου; Πάμε για ένα ποτό μετά την τελετή;""Θα το ήθελα πάρα πολύ Μαίρη Τζο, αλλά έχω γύρισμα.Ξεκινήσαμε τον τέταρτο κύκλο True Detective".
H Mερόπη έμεινε άφωνη."Δηλαδή...""Ναι Μαίρη Τζο,θα παίξω στον τέταρτο,μ αζί και ο Χάρελσον, γιατί οι δύο προηγούμενοι ήταν για τα μπάζα. Αλλά μη το πεις πουθενά,θ α είναι το μυστικό μας".Της έκλεισε το μάτι και χαμογέλασε."Θα σε ξαναδώ Μάθιου;""Ποιος ξέρει; Αλλά μέχρι τότε, θέλω να θυμάσαι αυτό".Ο Μακόναχι την αγκάλιασε με της έδωσε το πιο ωραίο φιλί που είχε βιώσει -και το μοναδικό, γιατί ο μόνος που την είχε φιλήσει στο στόμα,ήταν ο ξάδερφος στο χωριό, κατά λάθος το βράδυ της Ανάστασης-, ξαφνικά όλα πήραν φωτιά και τραγουδούσαν το όνομα της.
Η Μερόπη ξύπνησε γεμάτη έκσταση. Έψαξε στο σπίτι, βρήκε το ξίφος του φωτός -η καραμπίνα του μακαρίτη του θείου Ανέστη-,και άρχισε να οργανώνει το σχέδιο. Μετά την πανσέληνο των κυνηγών, το πεπρωμένο της έδωσε αρκετά spoilers για την εκδίκηση της.
Ζώστηκε φυσεκλίκια, πήρε τη καραμπίνα, έβαλε την τσάντα στον ώμο και ξεκίνησε για το Hondos Περιστερίου.

                         Bloody Revenge Theme 

Η Μερόπη μπούκαρε στο κατάστημα. Πρώτη πωλήτρια νοκ άουτ με δεξί κροσέ, η δεύτερη με αριστερό, η τρίτη με χτύπημα γκολφ με τη καραμπίνα. Μπαίνει στο γραφείο της προϊστάμενης."Τι συμβαίνει Μερόπη, τι δουλεία έχεις εδώ;""Το όνομα μου είναι Μάιρη Τζο,και ήρθα να πάρω αυτό που μου ανήκει!""Για τελευταία φορά Μερόπη,δεν δικαιούσαι αποζημίωση!""ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ BULLING;" .
"Ποιο bulling ρε'συ Μερόπη, κανείς δεν σε πείραξε στον ενάμιση μήνα που εργάστηκες εδώ""Ήμουν η καλύτερη πωλήτρια και με ζηλεύατε όλες!""Δύο κραγιόν πούλησες και αυτά στη θεία σου""Παρά τα ελάχιστα περιττά κιλά μου, ήμουν η  πιο όμορφη, τσαχπίνα,γεμάτη θηλυκότητα πωλήτρια. Με μισείτε, επειδή όλοι μου την έπεφταν!""Μερόπη, στο τσακ γλυτώσαμε την μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση, όταν στρίμωξες στο ασανσέρ τον Μάκη τον αποθηκάριο""ΕΙΣΤΕ ΨΕΥΤΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΡΙΟΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΤΙΜΩΡΗΣΩ!".
Όπλισε την καραμπίνα και έριξε δύο στον αέρα."Θα πληρώσετε με θάνατο την προσβολή, τον εξευτελισμό και τον πόνο που μου προκαλέσατε. Που με διώξατε, μετά από εκείνα τα θλιβερά ψέματα. Και που μου αρνείστε αποζημίωση, έστω και ηθική!""Ποια αποζημίωση ρε Μερόπη, μόνη σου έφυγες και δεν ξανάρθες για δουλειά, παραιτήθηκες. Όλοι υποθέσαμε από ντροπή""Εσείς έπρεπε να ντρέπεστε!""Έφαγες όλα τα φαγητά στο ψυγείο, ακόμη και της Μαρίας που έχει διαβήτη."ΨΕΜΑΤΑ!""Τι ψέματα, αφού όλοι το είδαμε, σε τράβηξε η κάμερα ασφαλείας.Μερόπη.."ΜΑΙΡΗ ΤΖΟ ΕΙΠΑΜΕ!!""Μερόπη, σε παρακαλώ, φύγε με το καλό, πριν γίνει κάτι πολύ άσχημο.Δε μπορείς να ξεσπάς έτσι επειδή είσαι χοντρή""ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΜΩΡΗ ΦΑΚΛΑΝΑ,ΘΑ ΣΕ ΚΟΨΩ ΛΟΥΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΣΤΕΙΛΩ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΘΕΟ!!".
Η Μερόπη άνοιξε το μπουφάν της, ήταν γεμάτη δυναμίτες.Φίλησε την καραμπίνα και ξεπάστρεψε την προισταμένη. Έβγαλε την φωτογραφία του Μακόναχι, τη φίλησε και χάιδεψε τους δυναμίτες. Γύρισε προς τις υπόλοιπες πωλήτριες που παρακολουθούσαν έντρομες."Adios καριόλες, θα τα πούμε στην κόλαση, όπου θα σας βγάζω τις τρίχες από τα ρουθούνια με το τσιμπιδάκι για τα φρύδια!".
Ένα ροζ μανιτάρι σκέπασε την πόλη.Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη μέρα.

Arthur Fleck,not Joker

(Σκόρπιες σκέψεις για την πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς,προσοχή spoilers)

Το Joker ίσως και να είναι η σωστή ταινία,τη σωστή στιγμή.Δε θυμάμαι τόσο πολύ hype,για καμία άλλη ταινία τα τελευταία χρόνια.Έχουν ειπωθεί τα πάντα,ο καθένας έχει πει και γράψει τη μαλακία του,οπότε θα παρκάρω και'γω την ταπεινή αποψάρα μου.
Η γοητεία του Joker είναι οι αντιφάσεις του.Πρώτα από όλα,κακώς έχει αυτό τον τίτλο.Κατανοητό πως χωρίς τον τίτλο και τον χαρακτήρα,το φιλμ θα έκανε το 10% του ντόρου,όμως ο Arthur Fleck δεν έχει σχέση με τον Joker.Η πιο κοντινή σχέση που θα μπορούσε να έχει,είναι πως ο Fleck τρελάθηκε και υιοθέτησε την περσόνα ενός comic χαρακτήρα,μέχρι εκεί.
Ο σωστός τίτλος θα ήταν "Μικροαστός on fire".Γιατί αυτό είναι το Joker,ένας κακόμοιρος που κλείνουν οι τοίχοι γύρω του.Το περίεργο θα ήταν να μην ξεσπάσει,να μην τα διαλύσει όλα.Και εδώ φαίνεται η μαεστρία του Phillips.Με τον χαρακτήρα να μην έχει συγκεκριμένη ιστορία,ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος πήρε ως περίγραμμα το Killing Joke του Alan Moore και έβαλε τα δικά τού χρώματα.
Η πιο γοητευτική αντίφαση είναι η πολιτική πλευρά της ταινίας.Blockbuster από πολυεθνική,που ξύνει την πληγή -χωρίς φυσικά να εμβαθύνει- που λέγεται καπιταλισμός.H Gotham City είναι ουσιαστικά η Νέα Υόρκη στις αρχές των 80s.Ο Ρήγκαν ετοιμάζεται να τα σαρώσει όλα.Οι υποτυπώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και το όποιο κράτος πρόνοιας υπήρχε,σχεδόν εξαφανίζονται.
Η σκηνή που συνοψίζει όλη την ταινία,είναι εκείνη που η μαύρη ψυχολόγος ανακοινώνει στον Arthur πως κόπηκαν τα κονδύλια για το πρόγραμμα ψυχολογικής υποστήριξης και αυτή θα είναι η τελευταία τους συνεδρία.Και ότι αυτοί από πάνω,οι πλούσιοι δεν δίνουν δεκάρα για ανθρώπους σαν αυτόν και σαν εκείνη.Επιτέλους,το πιάσαμε το θέμα από'κει που πρέπει,ταξικά.
Καταλάβατε τώρα,στην τελική,δεν έχει σημασία αν αυτοπροσδιορίζεσαι σαν άντρας,γυναίκα,τρανσέξουαλ κάστορας ή crossdresser πιγκουίνος.Το ζήτημα είναι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός.

Το Joker ακολουθεί το δόγμα Nolan,όσο αναφορά την προσέγγιση.Η μεγάλη δόση ρεαλισμού σκοτώνει αυτού του είδους τις ιστορίες.Και ενώ στη τριλογία του Batman καταντούσε γελοίο -δισεκατομμυριούχος ντύνεται με αποκριάτικη στολή για να πιάσει τους παράνομους εγκληματίες,ουσιαστικά να εξαφανίσει τον ανταγωνισμό για τους νόμιμους όπως αυτόν,με πρόσχημα πως σώσει τους κατοίκους της Gotham,ενώ αν έδινε τη μισή του περιουσία στη πόλη,θα την έκανε δεκάδες φορές καλύτερη-,στη ταινία του Phillips λειτουργεί.
Γιατί για πρώτη φορά,ο πατέρας του Batman δεν παρουσιάζεται σαν άγιος,αλλά σαν μέρος του προβλήματος.Ένας πλούσιος,που βλέπει το δημαρχείο σαν άλλο ένα τρόπαιο,ένα ακόμη σκαλί.Και η Gotham ένα πεδίο βολής,ένα εργαστήριο για ιδιωτικοποιήσεις,δηλαδή νεκροψίες σε ζωντανούς.Όπως αυτό που συμβαίνει στον Arthur Fleck,όπως συνέβη σε ψυχικά ασθενείς,που κατέληξαν άστεγοι ή στη φυλακή,όταν έκλεισαν τα ιδρύματα που τους φρόντιζαν. 
Μπορούμε να μιλήσουμε για επιρροές,για ξεπατίκωμα αν θέλετε.Ναι,υπάρχει Taxi Driver,υπάρχει Falling Down.Και άλλες δέκα ταινίες.Πέρα από όλα τα κομμάτια,το Joker είναι το King Of Comedy με αναβολικά,κοκαΐνη και λίγο LSD.Βtw,αν δε το έχετε δει,κατεβάστε το χθες,η πιο υποτιμημένη ταινία του Scorseze,ανώτερη του Taxi Driver.
O Phillips εντυπωσιάζει,παρουσιάζοντας μια μοντέρνα,βελτιωμένη εκδοχή της ταινίας του 1983.Ένας σκηνοθέτης που έγινε γνωστός με σάχλες σαν το Hangover,ξαφνικά παρουσιάζει το πραγματικό πρόσωπο της δύσης το 2019,μεταμφιεσμένο σε ταινία βασισμένη σε κόμικ.Αν αυτό δεν είναι plot twist,δεν ξέρω και'γω τι είναι..

Είπαμε,το Joker ξύνει την πληγή,όμως δεν την ανοίγει.Αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον και πλάκα,μια Χολυγουντιανή ταινία να δείχνει πως για όλα φταίνε οι πλούσιοι.Τα πρώτα θύματα του Fleck είναι γιάπηδες,δύο αστυνομικοί γίνονται κιμάς από διαδηλωτές,αφού ο ένας πυροβολεί και σκοτώνει το λάθος άτομο.Είναι τυχαίο;Πόσοι νιώσατε άσχημα και πόσοι νιώσατε ανακούφιση;Φυσικά το τέλος σηκώνει πολλές ερμηνείες.Ο κόσμος είναι απλά όχλος και το μόνο που θέλει είναι να τα σπάσει όλα,να τα κάψει και να λεηλατήσει.Γιατί όμως αυτό εντυπωσιάζει τους αστούς;Αυτό δε του έμαθαν,αυτό δεν κάνουν και εκείνοι;Μπορεί να το κάνουν με νυστέρι και μερική αναισθησία,αλλά είναι το ίδιο πράγμα.
Καμία επανάσταση δεν ήταν και δεν θα είναι ειρηνική,Όλα όσα χάθηκαν τα χρόνια της κρίσης,θα παρθούν πίσω με αίμα.
Μπορεί το Joker να είναι άλλος ένας τέλειος αντιπερισπασμός,ο κόσμος να εκτονώνεται σε συζητήσεις και διαφωνίες,αντί να τα σπάει εκεί έξω,παίρνοντας πίσω όσα του ανήκουν.Μπορεί το Χόλιγουντ να προετοιμάζει τον εαυτό του και τις υπόλοιπες ελίτ,για τις θύελλες που θα θερίσουν.
Όπως και να έχει,το Joker είναι άλλη μια απόδειξη πως ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσεις.

Η ταινία του Phillips εδραιώνει το δίπολο DC-Marvel και κάνει ακόμη πιο αισθητή την διαφορά τους.Από τη μια,οι ταινίες σούπερ μάρκετ της Marvel,από την άλλη οι πιο σκοτεινές και ρεαλιστικές της DC.Και στη μέση όλοι εμείς,ηθοποιοί και δημιουργοί.Οι super hero ταινίες καταπίνουν τα πάντα,σαν τον πράκτορα Smith στο Μatrix,και μέχρι να γλυτώσουμε από αυτές,οποιοσδήποτε θέλει να παίξει σε μια εμπορική ταινία,που να μην είναι McDonalds για την όραση και την ακοή,θα προσεύχεται μήπως καταφέρει να παίξει σε κάποιο μελλοντικό Joker.Ο Batman,o Superman,ο Joker κτλ. είναι οι Άμλετ και οι Μακμπέθ αυτού του αιώνα και του προηγούμενου.Κλασικοί ήρωες και ρόλοι,που όλοι θέλουν,η δικιά τους εκδοχή να ξεχωρίσει και να γίνει το μέτρο σύγκρισης και το σημείο αναφοράς.Όσο γοητευτικό κι αν είναι όμως,κάπου γίνεται βαρετό.Χρειαζόμαστε νέους χαρακτήρες για να μας πουν τις ίδιες ιστορίες.Όχι απαραίτητα καλύτερους,διαφορετικούς.
Πέρα από τις όποιες διαφωνίες,ερμηνείες,μαλακίες,γούστα και απόψεις,νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα.H ερμηνεία του Phoenix είναι από τις καλύτερες της χρονιάς.Δε γίνεται να μη νιώσεις αμηχανία όταν γελάει,ενόχληση,ακόμα και αποστροφή.Είναι ανατριχιαστικός,όταν δεν μιλάει,όταν προσπαθεί να χαμογελάσει,να υποδυθεί τον φυσιολογικό.Τότε είναι πιο τρομακτικός από ποτέ,με το χαμόγελο και το βλέμμα να είναι το άθροισμα των ρωγμών του.Όταν βάζει το make up του Joker είναι απλά το κερασάκι.Ο Arthur Fleck είναι όλη η τούρτα και  το σιρόπι που δίνει έξτρα γεύση το επιβλητικό soundtrack.
Σε μια εποχή,που τρέχει με ταχύτητες μεγαλύτερες από όσο μπορεί να αντέξει,κάποιοι έχουν ανάγκη να βαφτίσουν κλασικό και  διαχρονικό οτιδήποτε γεμίζει για λίγο τα κενά και μασκαρεύει τα κόμπλεξ τους.Δε ξέρω τι επιφυλάσσει ο χρόνος στο Joker,δεν το θεωρώ αριστούργημα,είναι καλύτερο από ό,τι το περίμενα και δε πέρασα άσχημα βλέποντας το.Σίγουρα πάντως,ένα φιλμ που δημιουργεί τόσο θόρυβο και γεννάει ερωτήματα και αμφιβολίες,ειδικά σε ανθρώπους που δε μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά,δείχνει δύο πράγματα.Πως οι εικόνες έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τις λέξεις και πως μια τέτοια ταινία αξίζει.Now,put on your happy faces and let's start a riot..

Υ.Γ.:;Όποιος σοκαρίστηκε από τη βία της ταινίας,είναι υποκριτής και μαλάκας.
Υ.Γ.2:Αν ρουφιανέψεις αρκετούς 16χρόνους που πήγαν να το δουν,κερδίζεις μια μόνιμη θέση στο δημόσιο;

Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία

"Τα φώτα τρεμοπαίζουν.Σαν να ψιθυρίζουν,σε μια διάλεκτο που δεν προλαβαίνεις να αποκρυπτογραφήσεις.Το τέλος πλημμυρίζει τα κύτταρα σου,παγωμένο νερό που σβήνει κάθε αίσθηση.Το ήξερες πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε,αλλά όχι έτσι.Ίσως ο θάνατος,ο τρόπος που πεθαίνουμε να είναι το απόλυτο plot twist.
                           Ήσουν σίγουρος πως θα πέθαινες από σφαίρες.Θα σε χτυπούσαν από το πουθενά.Τουλάχιστον να μην ήταν επώδυνο.Ήθελες να το νιώσεις,αυτά τα δευτερόλεπτα,τα σύνορα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
                            Με γαλήνη.Να διαπιστώσεις,αν υπάρχει κάτι άλλο ή όχι.Γι'αυτό πάντα ευχόσουν να μην είναι βίαιο.Μαχαίρια ή ξυλοδαρμός.Τα χρώματα ξεθωριάζουν,οι ήχοι σβήνουν.Βουλιάζεις στην ηχώ της ηχούς.Δεν μπορείς να αντέξεις την ειρωνεία.Θέλεις να γελάσεις,όμως ο πόνος σε κόβει στα δύο.Και'συ θέλεις λίγο ακόμα.
                             Λίγο ακόμα,να προλάβεις να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στην κλειδαρότρυπα της αιωνιότητας.Αν δεν υπάρχει κόλαση στην άλλη πλευρά,τότε είναι τα τελευταία σου λεπτά.Θα σε σκοτώσει το ίδιο σου το γέλιο.Γιατί δεν μπορείς να συγκρατηθείς.Είναι τόσο ξεκαρδιστικά ειρωνικός ο τρόπος που πεθαίνεις,που σχεδόν το διασκεδάζεις.
                               18 χρόνια επαγγελματίας δολοφόνος.Έχεις σκοτώσει 62 άτομα.Δεν έχεις τίποτα στο όνομα σου,δεν έχεις καν όνομα.Έχει αλλάξει τόσα πολλά που δεν θυμάσαι πια το δικό σου.Δεν έχεις φίλους ή ερωμένες.Ποτέ δεν ήθελες οικογένεια,είναι αντιπαραγωγικό για τη δουλειά σου.
                                Άλλωστε την σιχαίνεσαι σαν έννοια.Ο έγγαμος βίος είναι σαν καρκίνος,σε σκοτώνει σιγά σιγά,χωρίς να το καταλαβαίνεις.Αυτό που αγαπάς περισσότερο,σε τρώει από μέσα προς τα έξω και από έξω προς τα μέσα.Το μόνο που χωρίζει τα στόματα της τρέλας να φιληθούν,είναι το δέρμα σου.
                                 Ως που μια μέρα,η πραγματικότητα το τρυπάει,όπως η καύτρα του τσιγάρου το χαρτί και τότε τα σκοτάδια ενώνονται,σαν ποτάμια.Η ησυχία είναι δυσπρόσιτη πολυτέλεια.Δεν θα την άλλαζες με τίποτα.Τι σημασία έχει έτσι κι αλλιώς;Σε λίγο θα είσαι νεκρός. 
                                  18 χρόνια έχεις γλυτώσει από αμέτρητους ανταγωνιστές,την αστυνομία,εργοδότες που ήθελαν να σε βγάλουν από τη μέση,δύο τρία ατυχήματα και δεκάδες αδέσποτες σφαίρες.Δεν πέθανες σαν μισθοφόρος στο Κονγκό,τη Σιέρα Λεόνε ή το Αφγανιστάν.
                                    Δεν σε σκότωσε η απληστία ή η λαγνεία.Όχι.Η μόνη σου αμαρτία είναι η φιλαυτία.Αυτή είναι η σκανδάλη,και η αλαζονεία σου,το δάχτυλο που την πάτησε.Η δουλειά έμοιαζε απλή,πολύ απλή.Το έχεις κάνει δεκάδες φορές.Ο στόχος,ένα ανθρωπάκι,που βρέθηκε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.
                                   Ευτυχώς έλειπε η γυναίκα και τα παιδιά του.Όχι πως έχεις πρόβλημα με αυτό.Απλά δεν θέλεις απρόοπτα.Μπήκες εύκολα στο σπίτι.Δεν πρόλαβε ούτε να γυρίσει προς το μέρος σου.Πήρες τα χαρτιά και έφυγες.'Επρεπε να είσαι λίγο πιο προσεκτικός.Ήξερες το πρόγραμμα του,τις ώρες που λείπουν η σύζυγος και οι κόρες του.
                                     Ήξερες ακόμη και τη διαρρύθμιση του σπιτιού.Έκρυψες το όπλο και έβγαλες το κινητό σου.Αν βάδιζες πιο αργά,ίσως να γλύτωνες.Δεν είδες το τρενάκι λίγο πριν τα σκαλιά.Το είχε ξεχάσει η μικρή του κόρη,προφανώς θα έπαιζε πριν τη πάει η μητέρα της στο σχολείο.
                                      Δεν κατάλαβες την πτώση.Ο πόνος άργησε να ανάψει μέσα σου.Μόνο τον ήχο κατάλαβες.Την χροιά του αμετάκλητου.Κόκαλα που δεν δένουν,δεν επανέρχονται.Πάντα πίστευες πως η οικογένεια θα σε σκοτώσει.Απλά δεν ήξερες αν θα ήταν η δικιά σου ή κάποια άλλη. 
                                       Ίσως οι πιο ανομολόγητοι φόβοι να είναι το trailer του θανάτου μας,το αντιφέγγισμα του τέλους και γι'αυτό κάθε φορά που τους σκεφτόμαστε,να είναι αφόρητοι.Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία.Αλλά τώρα,λίγο πριν ξεψυχήσεις,εύχεσαι να πέθαινες σε 40 χρόνια,από καρκίνο ή έμφραγμα.Έστω με τον ίδιο τρόπο,αλλά το τρενάκι να ήταν της εγγονής σου. 
                                      Δεν κρατιέσαι,και μόνο η σκέψη σου προκαλεί νευρικό γέλιο.Εσύ,εγγόνια;Δεν άντεξες να έχεις κατοικίδιο και θα αποκτούσες παιδιά;Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία.Αν δεν είχες,τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.Τα φώτα τρεμοπαίζουν.Νομίζω πως καταλαβαίνω τι λένε.."

Άρλεκιν

Τίναξε τα μαλλιά της και έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη. Ήταν μια καλλονή. Χαμογέλασε και φόρεσε τα γυαλιά της. Δεν ήταν η υπερφυσική, αλλά ταυτόχρονα και τόσο γήινη ομορφιά της, ούτε το φωτοστέφανο της αυτοπεποίθησης  που κάποιοι αποκαλούσαν έπαρση.
Το απαράμιλλο στυλ, τα ακριβά ρούχα και κοσμήματα. Κατά βάθος, ήταν ακόμη κορίτσι, η ίδια έφηβη που αντιμετώπιζε τον κόσμο με θαυμασμό και γενναιότητα. Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας της.
Όμως, ακόμη και εκείνη, μια από τις πιο ισχυρές γυναίκες της πόλης, είχε αδυναμίες. Η αχίλλειος πτέρνα της ήταν στην καρδιά. Μπήκε στο αυτοκίνητο και άνοιξε το ραδιόφωνο. Δεν είχε κίνηση, θα έφτανε γρήγορα. Ήταν αποφασισμένη να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Η καρδιά της ήταν ένα κουβάρι, που όσο προσπαθούσε να το ξεμπερδέψει, τόσο περισσότερο μπλεκόταν.
Πάρκαρε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Η Μάρτζορι Κλέμενς δεν θα ανεχόταν άλλα παιχνίδια.
Η πιο επιτυχημένη μεσίτρια της Δυτικής Ακτής δεν θα άφηνε κι άλλα στρέμματα στην καρδιά της να γίνουν βορά ενός μάταιου έρωτα. Ακόμη κι αν ήταν ο έρωτας της ζωής της. Αγνόησε την γραμματέα και μπήκε δυναμικά στο γραφείο του. Εκείνος μιλούσε στο τηλέφωνο. Αιφνιδιάστηκε, αλλά προσπάθησε να φανεί ψύχραιμος.

"Κύριε Χάρινγκτον,δεν πρόλαβα να την σταματήσω, δεν με άκουγε!"

"Δεν πειράζει Τζένιφερ. Κλείσε την πόρτα και ακύρωσε τα υπόλοιπα ραντεβού μου".

Ο Βίκτορ Χάρινγκτον, διευθύνων σύμβουλος της μεγαλύτερης εταιρείας καλλυντικών άναψε τσιγάρο. Η Μάρτζορι στάθηκε απέναντι του, τον μαγνήτιζε με το βεζούβιο βλέμμα της.

"Τι θέλεις Μάρτζορι, γιατί ήρθες;"

"Ήρθα να σου πω αντίο. Αύριο φεύγω για Μπαχάμες. Μάλλον για πάντα, μπορεί και για τριήμερο, δεν ξέρω, είμαι πολύ μπερδεμένη".
Ο Βίκτορ ταράχτηκε. Για μερικά δευτερόλεπτα ο συναισθηματικός σεισμός του έκοψε την ανάσα.Έσβησε αμήχανα το τσιγάρο και σηκώθηκε.

"Πες μου τι πραγματικά θέλεις να μου πεις Μάρτζορι, κι άσε τις κούφιες απειλές!".

Έβγαλε τα γυαλιά της, δεν είχε νόημα να συγκρατεί τα δάκρυα της.

"Λυπάμαι Βίκτορ, δε μπορώ να το ανεχθώ άλλο. Δεν είσαι ποτέ 100% μαζί μου,το μυαλό σου είναι πάντα κάπου αλλού. Στην οικογένεια σου,στην δουλειά σου, ακόμη και όταν κάνουμε έρωτα! Δεν αντέχω να σε μοιράζομαι. Τα όνειρα μου δεν είναι για ενοικίαση, θέλουν έναν ιδιοκτήτη, για μια ζωή. Φεύγω Βίκτορ, δε μου αξίζει όλο αυτό".
Ο Βίκτορ την άρπαξε από τους ώμους.

"Πως μπορείς να μιλάς έτσι, μετά από όσα έχουμε ζήσει; Μετά από τόσο πάθος, τόσες νύχτες, τόσα ταξίδια; Πως μπορείς να μας προδίδεις έτσι;".

Η Μάρτζορι τα'χασε.Τα μαύρα του μάτια, το πυκνό μουστάκι, η μυρωδιά από το τροπικό δάσος του στέρνου του. Πόσες νύχτες  είχε περάσει εκεί, χάνοντας και βρίσκοντας τον εαυτό της. Πόσα ξημερώματα, ξύπνησε στην στιβαρή αγκαλιά του, νιώθοντας πιο ασφαλής από ποτέ και ταυτόχρονα τόσο εύθραυστη.
Η αρρενωπή του αρρενωπότητα την αφόπλισε για άλλη μια φορά, ανατρίχιασε ολόκληρη,τ ο ακαταμάχητο ερωτικό μούδιασμα, που μόνο εκείνος το προκαλούσε, της έριξε κάθε άμυνα.
Πλησίασε τα χείλη του σαν μεθυσμένη, όλη της η ύπαρξη διψούσε για αυτό το φιλί. Όχι, έπρεπε να φανεί δυνατή. Απομακρύνθηκε,του γύρισε την πλάτη.
"Όχι Βίκτορ, όσο κι αν σε θέλω, δεν θα πέσω ξανά στην παγίδα σου, την παγίδα των ψεύτικων υποσχέσεων". 

Στράφηκε προς το μέρος του.

"Η καρδιά μου δεν αντέχει άλλες τελευταίες ευκαιρίες. Αντίο Βίκτορ, μη με ψάξεις".

Ο Βίκτορ την πρόλαβε στην πόρτα.

"Μάρτζορι, μου ανήκεις!"

"Όχι Βίκτορ, κάποιες νύχτες, κάποια όνειρα και ένα κομμάτι του εαυτού μου σου ανήκουν. Όχι εγώ".

Έκανε μερικά βήματα μακρυά του.

"Και κυρίως,ποτέ δεν ήσουν πραγματικά δικός μου Βίκτορ. Πήγαινε στη γυναίκα σου".
Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα,ο Βίκτορ την αρπάζει ξανά και την κολλάει πάνω του. Η Μάρτζορι τρόμαξε, δεν τον είχε ξαναδεί να δακρύζει.

"Όχι Μάρτζορι,δε μπορώ να σε αφήσω να φύγεις!

""Γιατί Βίκτορ;"

"Γιατί εσύ είσαι η γυναίκα μου!".

Το φιλί του έλιωσε κάθε αμφιβολία μέσα της. Την κόλλησε στον τοίχο, τα χέρια του αγκάλιαζαν αχόρταγα κάθε χιλιοστό των θέλγητρων της.
Το μεταξένιο της σώμα έτρεμε από λαχτάρα. Ένιωσε την άκρη του ανδρισμού του να πάλλεται στα λαγόνια της.
Έκαναν έρωτα σαν έφηβοι στον καναπέ. Λίγες ώρες μετά, απολάμβαναν τη δύση του ηλίου, από το τζακούζι, στο ιδιωτικό τζετ του Βίκτορ. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος και μόνο οι τολμηρές καρδιές μπορούν να ακολουθήσουν τα βήματα του χορού του, ενός χορού ανάμεσα στο για πάντα και στο ποτέ, με το ένα πόδι στην κόλαση και το άλλο στον ουρανό. Καρδιές όπως της Μάρτζορι και του Βίκτορ.

Ο θεός σταμάτησε στη Νάπολη

Ο Μέσι είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της εποχής μας.Έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ σκοραρίσματος.Ο Μέσι έχει κερδίσει αμέτρητα τρόπαια και ατομικά βραβεία.Είναι το απόλυτο είδωλο,εκατομμύρια παιδιά φοράνε τη φανέλα του και έχουν την αφίσα του σαν εικόνισμα.Είναι ένα σωστό πρότυπο.
Ο Μέσι δε μπορεί να κερδίσει ούτε κυπελλάκι παγωτό με την Εθνική Αργεντινής.Μπορεί να είναι να το κερασάκι στην τούρτα της Μπαρτσελόνα,αλλά δεν είναι ηγέτης.Τόσα χρόνια,είναι τόσο καλός ή κακός όσο και η ομάδα του,ένα εξάρτημα που δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο εντυπωσιακά σε οποιαδήποτε άλλη μηχανή.Ο Μέσι κερδίζει βραβεία,ακόμα κι όταν δεν τα αξίζει,γιατί το μαγαζί πρέπει να προσέχει τη βιτρίνα του.
Αφορμή για αυτές τις γραμμές είναι το ντοκιμαντέρ του Asif Kapadia (σκηνοθέτη των Senna και Amy μεταξύ άλλων) για το Ντιέγκο Μαραντόνα,το καλύτερο που είδα φέτος,άνετα στο top 3 της χρονιάς.Κάποιος θα αναρωτηθεί εύλογα "Μα καλά,τι σχέση έχει ο Μέσι,γιατί ξεκινάς αναφέροντας εκείνον;".
Να ξεκαθαρίσω τις προθέσεις μου,δεν πρόκειται να κρατήσω αποστάσεις,αυτό είναι ένα καθαρά οπαδικό κείμενο.Ο Μέσι μου είναι αντιπαθής.Είναι αξιοθαύμαστο το ότι κατάφερε να ξεπεράσει το σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχε και να κάνει τέτοια καριέρα.Δεν αμφισβητώ το ταλέντο του,όμως δεν τον αντέχω.Ίσως γιατί τόση τελειότητα είναι απωθητική,βαρετή.
Μερικές φορές μου θυμίζει παίκτη στο Pro,κάποιον που του έφτιαξες τέλεια όλα τα χαρακτηριστικά .Έχει πλάκα στην αρχή,αλλά σύντομα βαριέσαι.
Κυρίως όμως,μου ανακατεύει το στομάχι η εικόνα του καλού παιδιού.Που είναι ποιο ψεύτικη κι από το ξανθό μαλλί που είχε μέχρι πρόσφατα.Όπως και το φωτοστέφανο που του παρέχει όλο το ποδοσφαιρικό σύστημα,δίνοντας του βραβεία,ακόμα και όταν δεν τα αξίζει.
Αν ο Μέσι είναι ένας άνθρωπος που έγινε θεός,ο Μαραντόνα ήταν ένας θεός που ήθελε να είναι άνθρωπος.Το φετινό ντοκιμαντέρ είναι πάνω από όλα μια ιστορία αγάπης.Ανάμεσα στον Αργεντινό και την  πόλης της Νάπολης.Που στα 8 χρόνια που έπαιξε εκεί τα έκανε όλα.
Τα 130 λεπτά είναι πολύ λίγα.Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει με την άφιξη του Μαραντόνα στην Νάπολη,το 1984 και τελειώνει το 1992 με τη φυγή του.Με αφηγητές κυρίως τον ίδιο,συμπαίκτες του στην Νάπολι,δικούς τους ανθρώπους και δημοσιογράφους.Οι συντελεστές επεξεργάστηκαν 500 ώρες αδημοσίευτου υλικού,κυρίως προσωπικά βίντεο του Αργεντινού,τα οποία φωτίζουν ακόμη καλύτερα,όλες τις πλευρές του.

Tα 8 χρόνια που έμεινε στον Ιταλικό Νότο είναι 5 ταινίες και σειρές μαζί.Δεν είναι τα τρόπαια που κέρδισε ή το θέαμα που πρόσφερε.Ο Ντιέγκο λατρεύτηκε περισσότερο κι από τον πολιούχο άγιο,ο θεός έγινε το συνώνυμο του Μαραντόνα και όχι το αντίθετο.To ντοκιμαντέρ είναι σαν να βλέπεις το Goodfellas,λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα,και Rocky με γαρνιτούρα ποδόσφαιρο.Μπορεί ο Μέσι να έχει κερδίσει δεκαπλάσια τρόπαια και να έχει σκοράρει πενταπλάσια τέρματα από τον Μαραντόνα,αλλά όλα τα γκολ που  έχει βάλει στην Οσασούνα και την Αλμπαθέτε,και όλα τα κύπελλα Ισπανίας δεν φτάνουν να γείρουν τη ζυγαριά προς το μέρος του.
Γιατί αυτά που πέτυχε ο Ντιέγκο δεν χωράνε σε τροπαιοθήκες.Πήγε στον ΠΑΣ Γιάννενα της Ιταλίας,κέρδισε δύο πρωταθλήματα και βγήκε πρώτος σκόρερ,στη Serie A  που τότε ήταν το καλύτερο του κόσμου (Αγγλικό και Ισπανικό πρωτάθλημα μαζί)είχε τις πιο σκληρές άμυνες και έδωσε στην πόλη την περηφάνια που δεν είχε ποτέ.Το πιο φτωχό κομμάτι της χώρας που είναι γνωστό μόνο για το οργανωμένο του έγκλημα,η χωματερή της Ιταλίας σύμφωνα με τα συνθήματα των αντίπαλων οπαδών,έστω για λίγο,έγινε το κέντρο του κόσμου.Έστω για λίγο,σηκώθηκε κάποια εκατοστά λίγο πιο ψηλά και ήταν για πρώτη φορά,καλύτερο σε κάτι από τον πλούσιο βορρά.
Δεν είναι τα δύο πρωταθλήματα ή το κύπελλο ΟΥΕΦΑ.Η πραγματική λειτουργία τις Κυριακές γινόταν στο Σάο Πάολο και όλα τα θαύματα έγιναν μαζεμένα την περίοδο 1986-90.Μια θρησκεία που ο παράδεισος ήταν τα γεωγραφικά όρια της πόλης.Ενδιάμεσα,ο μεσσίας έκανε μια στάση στο Μεξικό.Πήρε  μια Εθνική Αργεντινής που δεν γέμιζε το μάτι,με δυόμιση καλούς παίκτες και την έκανε πρωταθλήτρια κόσμου.
Ο Μέσι είχε πολύ καλύτερους συμπαίκτες από το Μαραντόνα.Το ημερομίσθιο του Ιγκουαίν ή του Αγκουέρο πρέπει να είναι μεγαλύτερο από όσο κόστιζε όλη η Εθνική Αργεντινής το 1986.Όμως όλοι αυτοί οι παικταράδες δεν μπορέσαν να κερδίσουν ούτε τη Χιλή στο επετειακό -παρωδία- Κόπα Αμέρικα.

Στη κοιλάδα της αιωνιότητας -ειδικά της αιωνιότητας της καρδιάς-,ο Μαραντόνα έχει τα δικά του στρέμματα,και αυτά είναι τα γκολ με την Αγγλία.Στο πρώτο έκλεψε σαν παιδί και στο δεύτερο δημιούργησε ένα έργο τέχνης του 20ου αιώνα.Ναι,μπλαμπλα,ο Μέσι έχει βάλει καλύτερο με στην Χετάφε,κτλ.Ό,τι κι αν έχει κάνει,δεν μπορεί να συγκριθεί,με το ίσως πιο διάσημο γκολ στην ιστορία του αθλήματος.
Έχουν ήδη βγει ντοκιμαντέρ για τον Μέσι,και σίγουρα θα γυριστούν κι άλλα όταν σταματήσει.Κανένα δεν θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον με αυτό του Ντιέγκο,όπως δεν έχει η καριέρα και η ζωή του.
 Τους θεούς μου τους θέλω αλήτες,ίσως επειδή μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους,ίσως γιατί είμαι πολύ φλώρος και βλέποντας τους,να νιώθω και'γω λίγο αλήτης.Και αυτό είναι ίσως,ο πιο βασικός λόγος που ο κόσμος λάτρεψε και μίσησε τον Μαραντόνα.Μπορούσες να ταυτιστείς μαζί του,γιατί όσο θεϊκός ήταν μέσα στο γήπεδο,τόσο ανθρώπινος ήταν εκτός.
Ναρκωτικά,σχέσεις με τη Μαφία,νόθα παιδιά,βιτριολικές  δηλώσεις,χειρονομίες,καμία διπλωματία,έκανε τη Νάπολη ποδοσφαιρική πρωτεύουσα της Ιταλίας και μετά την χώρισε στα δύο,στον ημιτελικό του Μουντιάλ το 1990.
Ο τέλειος επίλογος και σύνοψη αυτού του κειμένου και του ντοκιμαντέρ,είναι μια στιχομυθία του Μαραντόνα με το φίλο και προσωπικό γυμναστή του,Φερνάντο Σινιορίνι.
Ο Σινιορίνι αναφέρει πως ο Αργεντινός  ήταν δύο άτομα.Ο Ντιέγκο που ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και ο Μαραντόνα,μια περσόνα πανοπλία που δημιούργησε ο ίδιος για να αντέξει τη διασημότητα.Ο Ιταλός γυμναστής είπε πως για τον πρώτο θα έφτανε στην άκρη του κόσμου,όμως για τον δεύτερο δεν θα έκανε βήμα.
Ο Αργεντινός του απάντησε πως είχε δίκιο,όμως αν δεν είχε εφεύρει τον Μαραντόνα,δε θα είχε αφήσει ποτέ τη Villa Fiorito,την παραγκούπολη που μεγάλωσε.