Εδουάρδο Γκαλεάνο - Το σύστημα

Όποιος είναι εναντίον της,λέει η μηχανή,είναι εναντίον της πατρίδας.Όποιος καταγγέλλει τη αδικία,είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας.Εγώ είμαι η πατρίδα,λέει η μηχανή.Τούτο το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι η πατρίδα:αυτός ο λάκκος με τα απόβλητα,αυτό το ξέφωτο δίχως ανθρώπους.Όποιος πιστεύει πως η πατρίδα είναι το σπίτι όλων,δεν ανήκει σε αυτήν.

Ο πρώτος νεκρός από βασανιστήρια στη Βραζιλία,το 1964,προκάλεσε εθνικό σκάνδαλο.Ο νεκρός από βασανιστήρια νούμερο δέκα,μόλις που αναφέρθηκε στις εφημερίδες.Ο αριθμός πενήντα ήταν ήδη αποδεκτός ως "συνηθισμένος".

Κάθε μήνα εγκαινιάζεται και μια φυλακή.Είναι αυτό που λένε οι οικονομολόγοι Πρόγραμμα Ανάπτυξης.Υπάρχουν όμως και τα αόρατα κελιά.Σε ποια επίσημη στατιστική ή καταγγελία γίνεται αναφορά για τους φυλακισμένους του φόβου;Του φόβου μήπως χάσει τη δουλειά του,του φόβου μήπως δεν μπορέσουν να ξαναβρούν δουλειά,του φόβου να μιλήσουν,ν'ακούσουν,να διαβάσουν;Στη χώρα της σιωπής,μπορείς να καταλήξεις σε στρατόπεδο συγκέντρωσης  από τη λάμψη των ματιών σου μόνο.Δεν είναι ανάγκη να διώξεις έναν υπάλληλο:αρκεί να του υπενθυμίσεις ότι μπορείς να τον αντικαταστήσεις χωρίς αναφορά και ότι κανείς δεν πρόκειται να ποτέ να του δώσει δουλειά.Όταν ο κάθε πολίτης μετατρέπεται σε αδιάλλακτο λογοκριτή του ίδιου του του εαυτού,η λογοκρισία έχει θριαμβεύσει.Η δικτατορία μετατρέπει εγκαταλελειμμένα βαγόνια και παλιά πλοία σε φυλακές,στρατώνες και αστυνομικά τμήματα.Μήπως δεν έχει κάνει και του καθενός το σπίτι φυλακή;

Η μηχανή σε εξοικειώνει με τον εγωισμό και το ψέμα.Η συμπαράσταση θεωρείται έγκλημα.Η μηχανή σου μαθαίνει ότι για να σωθείς πρέπει να είσαι υποκριτής και καπάτσος.Μήπως δεν είναι ο διπλανός σου ανταγωνιστής και εχθρός;Ό,τι καλύτερο έχουμε μέσα μας το εξοντώνουν καθημερινά χωρίς ίχνος από αίμα και δάκρυα.Ο θρίαμβος της μηχανής:ο κόσμος φοβάται να μιλήσει και να κοιταχτεί.

Οι εγκληματίες κρατούν τα κλειδιά των φυλακών.Πρόκειται για βια δίχως πυροβολισμούς,δεν κάνει για αστυνομικά μυθιστορήματα.Όταν εμφανίζεται στις στατιστικές,εμφανίζεται κατεψυγμένη.

Η μηχανή καταδιώκει τους νέους:τους φυλακίζει,τους βασανίζει,τους σκοτώνει,κι αυτή είναι η ζωντανή απόδειξη της ανικανότητας της.Τους διώχνει:τους πουλάει στο εξωτερικό,ανθρώπινο δυναμικό,φτηνά εργατικά χέρια.Η μηχανή,που είναι στείρα,απεχθάνεται κάθε τι που μεγαλώνει και κινείται.Είναι μόνο ικανή να πολλαπλασιάζει τις φυλακές και τα νεκροταφεία.Παράγει μονάχα κρατούμενους,πτώματα,κατασκόπους,αστυνομικούς,εξόριστους και ζητιάνους.Το να είσαι νέος είναι έγκλημα.

 Ελευθερία έχουν μόνο οι τιμές.Στις χώρες μας ο Άνταμ Σμιθ χρειάζεται τον Μουσολίνι.Ελευθερία στις επενδύσεις,ελευθερία στις τιμές,ελευθερία στις συναλλαγές:όσο πιο ελεύθερο είναι το εμπόριο τόσο πιο φυλακισμένος ο λαός.Η ευημερία των ολίγων καταδικάζει όλους τους άλλους.Γνωρίζεται κανέναν πλούτο που να είναι αθώος;Άλλωστε,σε περιόδους κρίσης,οι φιλελεύθεροι δεν γίνονται συντηρητικοί,και οι συντηρητικοί φασίστες;Ποιον υπηρετούν οι εγκληματίες των ανθρώπων και των χωρών;
Ο Ορλάντο Λετεριέρ έγραψε κάποτε στην εφημερίδα The Nation πως η οικονομία δεν είναι ουδέτερη,ούτε οι τεχνοκράτες.Δύο εβδομάδες αργότερα τον ανατίναξαν σε έναν δρόμο της Ουάσινγκτον.Οι θεωρίες του Μίλτον Φρήντμαν αξίζουν το βραβείο Νόμπελ,οι Χιλιανοί αξίζουν το Πινοσέτ.Κάποιος υπουργός Οικονομικών δήλωνε στην Ουρουγουάη:"Την αποταμίευση τη φέρνει η ανισότητα στην κατανομή του πλούτου".Tην ίδια στιγμή ομολογούσε πως τα βασανιστήρια του προκαλούσαν φρίκη.Όμως,πώς αλλιώς να διατηρηθεί αυτή η ανισότητα;Η Δεξιά αγαπά τις γενικότητες.Γενικεύοντας,δίνει άφεση αμαρτιών.

Ποιοι βασανίζουν;Πέντε σαδιστές,δέκα ηλίθιοι και δεκαπέντε κλινικές περιπτώσεις;Όχι,βασανίζουν οι καλοί οικογενειάρχες.Οι στρατιωτικοί συμπληρώνουν το ωράριο τους και μετά βλέπουν τηλεόραση με τα παιδιά τους.Οτιδήποτε είναι αποτελεσματικό είναι καλό,διδάσκει η μηχανή.Ο βασανισμός είναι αποτελεσματικός:αποσπά πληροφορίες,τσακίζει το ηθικό,σπέρνει το φόβο.Γεννά και αναπτύσσει μια συνενοχή σκοτεινής τελετουργίας.Όποιος δεν βασανίζει θα βασανιστεί.Η μηχανή δεν δέχεται αθώους ούτε μάρτυρες.Ποιος αρνείται;Ποιος μπορεί να διατηρήσει τα χέρια του καθαρά;Το μικρό γρανάζι τη πρώτη φορά ξερνά.Τη δεύτερη φορά σφίγγει τα δόντια.Τη τρίτη φορά έχει συνηθίσει και διεκπεραιώνει το καθήκον του.Ο καιρός περνά,και η ρόδα του γραναζιού αρχίζει να μιλά τη γλώσσα της μηχανής:κουκούλα,ηλεκτροσόκ,φάλαγγα,κρέμασμα,υποβρύχιο.Η μηχανή απαιτεί πειθαρχία.Οι πιο ταλαντούχοι στο τέλος το απολαμβάνουν.Αν οι βασανιστές είναι άρρωστοι,τι να πούμε για το σύστημα που τους κάνει απαραίτητους;

Ο βασανιστής είναι ένας δημόσιος υπάλληλος.Το ίδιο και ο δικτάτορας.Είναι ένοπλοι γραφειοκράτες,που χάνουν τη δουλειά τους αν δεν εκπληρώσουν αποτελεσματικά το καθήκον τους.Αυτό και μόνο.Δεν είναι τίποτα αξιοπερίεργα τέρατα.Δεν θα τους κάνουμε αυτή τη τιμή.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκαλεάνο,Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου.Μετάφραση Ισμήνη Κανσή,εκδόσεις Πάπυρος.

Μόνο το αίμα μπορεί να βάλει φωτιά στο σκοτάδι

Μόνο η αγάπη μπορεί να κάνει αγίους.

Άγιοι είναι αυτοί που αγαπήθηκαν πολύ.

Όσκαρ Ουάιλντ.

"Ψηλά τα χέρια!Ληστεία!Όποιος κουνηθεί,θα γεμίσει με τόσες τρύπες που μετά θα τον πουλήσω για τυρί!Εσύ εκεί!Πάρε τη τσάντα και γέμισε την!Τι με κοιτάς;".Δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να φοβηθεί.Ήταν μικροσκοπική σε σχέση με το όπλο,έμοιαζε σαν να τη κρατάει αυτό.Τα μάτια της όμως ήταν οι πραγματικές κάνες,πυρωμένο μέταλλο που κάπνιζε λύσσα."Δεσποινίς,μήπως έχετε κάνει κάποιο λάθος;Εδώ είναι κέντρο αιμοδοσίας""Σκάσε και γέμισε τη τσάντα ΤΩΡΑ!".Έβαλε όσα σακουλάκια με αίμα υπήρχαν.Συνέχιζε να τη κοιτάζει απορημένη."Κάτι άλλο;""Μπορείς να μου πεις ποιο από αυτά είναι αίμα παρθένας;".Η νοσοκόμα κάγχασε"Μόνο στα μαιευτήρια θα βρεις παρθένες,αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά".Έκλεισε τη τσάντα και τη πέρασε στον ώμο.Έφυγε τρέχοντας.Πέταξε τη τσάντα στο πίσω κάθισμα και έβαλε μπροστά,οι ρόδες ούρλιαξαν καθώς χάθηκε στη λεωφόρο.

 Δεν κοιτάζει ποτέ πίσω της.Ξέρει πως κανένας δεν θα τη κυνηγήσει.Ποτέ δεν φοβήθηκε την αστυνομία.Μόνο τον εαυτό της.Μήπως έκανε κακό σε κάποιον,πάνω στη βιασύνη της να προλάβει.Ακόμα θυμάται την πρώτη της ληστεία.Και το ψίθυρο εκείνης της νοσοκόμας."Νόμιζα πως τα βαμπίρ βγαίνουν τη νύχτα".Τα περισσότερα ναι.Όχι το δικό της.

Τον γνώρισε πριν από ένα χρόνο.Σε μια συναυλία.Πέρασαν όλη  το βράδυ κουβεντιάζοντας.Τους βρήκε το ξημέρωμα στο λόφο.Το φως τους αγκάλιασε σαν κύμα.Την πήγε στο σπίτι της.Για πρώτη φορά,η αμηχανία ήταν μεθυστική.Έφυγε βιαστικά.Λίγο πριν ανοίξει τη πόρτα,επέστρεψε,την άρπαξε και τη φίλησε.Μέσα σε εκείνο το φιλί,έλιωσαν όλα τα χρόνια αναμονής,όλες εκείνες οι άγονες νύχτες,κάθε αποτυχία και κάθε μαλάκας που τη πλήγωσε και τη έκανε να βαρεθεί.Οι επόμενοι μήνες κύλησαν σαν ταινία.Ο χρόνος δεν ήταν ποτέ αρκετός,για τίποτα.Γιόρτασαν τους πρώτους πέντε μήνες στο λόφο που γνωρίστηκαν.Θα ήταν η πρώτη φορά που θα έκαναν έρωτα.Αν δεν ήταν εκείνος.Μπήκε ανάμεσα τους σαν βροχή.Μια σκιά που σχηματιζόταν σιγά σιγά,κάθε σταγόνα και μια πινελιά.Τα μάτια του ήταν δύο πληγές που έκαιγαν,το στόμα του ένα χάος από δόντια.

Πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις,δεν άφησε το τέρας να τη πλησιάσει.Εκείνη είχε παγώσει,δεν ήξερε τι να κάνει.Τον παρακολουθούσε να πεθαίνει αργά.Ήξερε πως δεν θα επιβίωνε,ήθελε να τον κρατήσει μακρυά της μέχρι να ξημερώσει.Τον αγκάλιαζε σαν πυγμάχος που προσπαθούσε ν'αντέξει έναν γύρο ακόμα.Σχεδόν τα κατάφερε.Λίγο πριν οι στάχτες του τέρατος σκορπίσουν στον ορίζοντα,τον δάγκωσε,πρόλαβε να τον μολύνει με την αθανασία.Αυτό δεν το είχε ξαναδεί,σε καμία ταινία,σε κανένα κόμικ.Έψαξε και τη τελευταία πληροφορία στο ίντερνετ,από μυθολογία και λαογραφία μέχρι το πιο ηλίθιο blog κάθε βλαμμένου που ντύνεται με δερμάτινα,πίνει αίμα στο σαλόνι του και νομίζει πως είναι το ξώγαμο του Βλαντ του Παλουκωτή.

Δε βρήκε τίποτα.Ο αγαπημένος της ήταν παγιδευμένος ανάμεσα στους δύο κόσμους.Ούτε βαμπίρ,ούτε θνητός.Ένας υβρίδιο με τις αδυναμίες και των δύο,χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα.Ήταν συνεχώς αδύναμος,δεν μπορούσε να σταθεί ή να περπατήσει.Αν καθόταν πολλή ώρα στον ήλιο,δεν καιγόταν,όμως γερνούσε γρήγορα.Τα χέρια του είχαν ζαρώσει,έμοιαζαν με γέρου.Στην αρχή,του έδωσε αίμα από ζώα.Δεν έγινε τίποτα.Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.Πάνω στην απελπισία της,του έδωσε λίγο από το δικό της.

Μεταμορφώθηκε,έγινε όπως πριν.Εκείνη η νύχτα ήταν η πιο όμορφη μετά από καιρό.Το θαύμα δεν κράτησε πολύ.Τότε ξεκίνησε τις ληστείες.Έτρεμε πριν κάνει τη πρώτη.Μόνο δύο σκανδαλοθηρικές εφημερίδες έγραψαν για αυτήν.Μετά από κάθε ληστεία έκανε ένα πολύωρο μπάνιο.Δεν ήθελε να βλέπει τον εαυτό της.Το αίμα  κρατούσε για μερικές μέρες.Πάλευαν να αναπληρώσουν το χαμένο χρόνο.Έφταναν στο παρά ένα,όμως κάθε φορά τον σταματούσε.Έπρεπε να περιμένουν,μέχρι να βρεθεί λύση.

Η λύση δεν βρισκόταν.Προσπάθησε να τη διώξει,την παρακάλεσε,την απείλησε.Εκείνη γονάτισε μπροστά του και ξεγύμνωσε το λαιμό και τους ώμους της.Δεν ήθελε να γυρίσει πίσω,στη κανονική ζωή της.Δεν ταίριαζε πουθενά.Ήταν γεροντοκόρη για τους συνομήλικους της και ανώριμη έφηβη για τους μεγαλύτερους.Μόνο μαζί του αισθανόταν πως της άνηκε ο εαυτός της.Ακόμα κι έτσι.Ξάπλωνε πάνω στο στήθος του και αυτός της έδειχνε τους αστερισμούς.Έκλεινε τη παλάμη του και της χάιδευε τα βλέφαρα.Λες και τα είχε κόψει από τον ουρανό,το φως τους έσταζε μέσα της,κυλούσε σε κάθε κύτταρο.

Όσες δυνάμεις είχε,τις χρησιμοποιούσε για να τη κάνει να ονειρεύεται.Οι ψίθυροι του σκαρφάλωναν την σπονδυλική της στήλη,το δέρμα της ράγιζε από τα ρίγη.Η σκιά του την τύλιγε σαν ρούχο,άλλαζε χρώματα,ενώ το χάδι του έντυνε κάθε χιλιοστό της.Αυτό τον άφηνε σε κώμα για δύο μέρες τουλάχιστον,όμως άξιζε το κόπο.Φοβόταν μήπως κάποια στιγμή,δει μόνο τον οίκτο στα μάτια της.Ήθελε να την λυτρώσει.Όμως εκείνη τον ήθελε όλο και πιο πολύ.Έκλαιγε ασταμάτητα,δεν ήθελε να παραδεχθεί την ήττα.

Έφυγε ένας χρόνος.Οι λέξεις δεν έφταναν,τίποτα δεν ήταν αρκετό.Σκέφτηκε να φύγει.Πήγε βόλτα στα μαγαζιά.Έκλεψε το πιο όμορφο φόρεμα που βρήκε.Άναψε δεκάδες κεριά.Τον πήρε από το χέρι και άρχισαν να χορεύουν.Τα φιλιά γινόντουσαν όλο πιο ματωμένα.Η ηδονή έμοιαζε με ξόρκι.Οι φλόγες από τα κεριά παγιδεύτηκαν στη τροχιά τους.Έκαναν έρωτα στον αέρα.

Το σκοτάδι καιγόταν σαν χαρτί,οι στάχτες του πέταλα λουλουδιών που στροβιλίζονταν στα πόδια τους.Πήρε μια σταγόνα από το αίμα που κύλησε στο γόνατο της.Ο οργασμός της έβαλε φωτιά στον ουρανό,έσβησε τα αστέρια σαν να ήταν μουτζούρες.Ο ήλιος τρύπησε τον ιστό της νύχτας.Εκείνη επέπλεε στην ηχώ της μέθης.Την αγκάλιασε για τελευταία φορά,άγγιξε το πρόσωπο της και της ψιθύρισε "σ'ευχαριστώ που έμεινες μέχρι το τέλος.Αυτό είναι το τελευταίο μου δώρο".Την δάγκωσε ενώ το σώμα του ξεθώριαζε στο φως.

Δεν πρόλαβε να καταλάβει τι συνέβη.Μέχρι να το συνειδητοποιήσει,τα χέρια της είχαν βαφτεί από τις στάχτες του.Έπεσε κάτω,ο λυγμός της έγδαρε το τσιμέντο,τα δάκρυα της έλιωσαν τα κάγκελα.

Το τελευταίο του δώρο ήταν η αθανασία.Από τότε δε χρειάζεται να κλέβει κέντρα αιμοδοσίας.Μπορεί να κυκλοφορεί τη μέρα,αν και τη κουράζει.Δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την μεταμόρφωσε και την έκανε τόσο δυνατή.Ίσως ο τρόπος που έγινε.Νιώθει τη νύχτα στις φλέβες της.Ένα κομμάτι του θα ζει για πάντα μαζί της,μέσα της.Στα όνειρα της είναι μαζί.Όπως εκείνο το βράδυ στο λόφο.Τον αγκαλιάζει.Το τραγούδι τους κρύβεται στον άνεμο που τους μπερδεύει τα μαλλιά.Μόνο που αυτή τη φορά,δεν περιμένει να την πάει στο σπίτι για να τον φιλήσει.Περνάει τα δάχτυλα της στα μαλλιά του και κολλάει τα χείλη της στα δικά του.Όλα παίρνουν φωτιά.Μέχρι το πρωί,μέχρι να γίνουν στάχτη μαζί.

  

If...Then...Else

Έχεις νιώσει ποτέ το σώμα σου να κινείται χωρίς να το ελέγχεις;Ξύπνησες και συνειδητοποίησες ότι έτρεχες με όλη μου τη δύναμη.Χρειάστηκες αρκετά δευτερόλεπτα για συντονιστείς με τα μέλη μου.Αισθάνθηκες σαν ταινία που ο ήχος δεν συμβαδίζει με την εικόνα.Κάθε ήχος είναι έκρηξη,όλο και πιο κοντά,τα χρώματα παίρνουν φωτιά όσο ξυπνάς,τα σχήματα δυσοίωνες σκιές.
Έχεις νιώσει ποτέ το σώμα σου σαν να είναι ξένο;Σαν να ανέβηκες τελευταία στιγμή,πάνω σε ένα τραίνο που έφευγε,σε ένα αυτοκίνητο πριν αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα.Από τι προσπαθείς να ξεφύγεις;Τι τρέχεις να προλάβεις;Ποιον εαυτό σου προσπαθείς να αποφύγεις;Ποιον εαυτό σου προσπαθείς να πιάσεις;
Τα φαντάσματα κάθε ζωής που δεν έζησες,απέδρασαν από το κεφάλι σου και βάζουν φωτιές σε κάθε δρόμο.Οι φόβοι σου,προφήτες που ουρλιάζουν στα χαλάσματα,τα όνειρα σου αιχμάλωτα ζώα,που δεν θέλουν  ν'αφήσουν το κλουβί τους.Νιώθεις τη ζάλη,επιβάτης στο σώμα σου,οι κραδασμοί σου προκαλούν ναυτία.Τι θα έπαιρνες μαζί σου,αν ξαφνικά έπρεπε να εγκαταλείψεις τα πάντα;Τι πραγματικά έχει αξία;Ή μήπως δεν θα έπαιρνες τίποτα;Ούτε το όνομα σου;Θα έφευγες ένας νέος άνθρωπος;
Ο πόλεμος γύρω σου σε τρομοκρατεί.Όλα χάνονται,σβήνουν.Όταν σταματήσει ο χαμός,θα είσαι μόνος σου σε ένα λευκό χαρτί,αυτή είναι η πραγματική μορφή των ερειπίων.Παρελθόν,παρόν και μέλλον όλα ένα,ένας αόρατος βάλτος,πίσω από το απέραντο λευκό.Πάντα εδώ και ταυτόχρονα παντού,πουθενά.Μόνος σου,με την ηχώ των σκέψεων σου.Τα μοναδικά σύνορα που υπάρχουν θα είναι αυτά της τρέλας.Και δεν θα τα περάσεις ποτέ.
Τελικά,τι είναι χειρότερο;Το κενό του λευκού ή τα τείχη από καθρέφτες;Που όσο κι αν τα χτυπάς,μόνο η μορφή σου ματώνει.Όσο πιο όμορφος προσπαθείς να γίνεις,τόσο πιο άσχημος νιώθεις.Η μάσκα είναι το κλειδί,διαφορετική για κάθε πόρτα,διαφορετικό για κάθε πρόσωπο.
Η σκιά σου χάνεται,σαν μελάνι στο νερό.Οι βελούδινοι ψίθυροι της σε νανουρίζουν.Όποιος διαλέγει την αλήθεια αντί για την ομορφιά είναι δυστυχισμένος.Όποιος ψάχνει την αλήθεια πίσω από την ομορφιά είναι καταδικασμένος.Όποιος ψάχνει την ομορφιά πίσω από την αλήθεια είναι ηλίθιος.
Έχεις νιώσει ποτέ,ότι δεν είσαι μόνος μέσα στο σώμα σου;Συγκατοικείς με πολλούς.Οι δαίμονες θέλουν το ποσοστό τους,από όλα.Η σιωπή τους κοστίζει ακριβά,ζητάνε όλο και περισσότερα.Τα θέλουν όλα.Να πάρουν τον έλεγχο και να σε πετάξουν στα υπόγεια του υποσυνείδητου.Να ζουν εκείνοι τη ζωή σου και'συ να τρέφεσαι με τα ψίχουλα του χρόνου.Οι δαίμονες είναι εδώ,αποφασισμένοι.Τι θα κάνεις για αυτό;Κόλαση είναι όταν ζεις στον παράδεισο των άλλων.
Τα δάχτυλα σου,pixels που σκορπίζουν στο αέρα.Αποφάσισες;Θα κουβαλάς το μυστικό σου ή εκείνο κουβαλάει εσένα;Σαν άγκυρα,σαν πληγή,σαν αρρώστια;Θα το αφήσεις ελεύθερο για να σε ελευθερώσει;'Η η αλυσίδα που σας δένει είναι το μόνο που έχεις;Είναι ομφάλιος λώρος ή το μόνο που σε κρατάει στη ζωή;Καλώδιο τεχνητής υποστήριξης;Θα γεννηθείς επιτέλους ή θα πεθάνεις χωρίς να ξυπνήσεις ποτέ;
Θα ξυπνήσεις κάποιο από τα όνειρα σου;Θα το δεις να μεγαλώνει;Θα ξυπνήσεις επιτέλους;Και όλα να μοιάζουν σαν να γεννήθηκαν μαζί σου;Μερικές φορές,μόνο η πλημμύρα μπορεί να σε ξεδιψάσει.Μερικές φορές,μόνο η φωτιά μπορεί να σβήσει κάθε λάθος.

Blablaland #9

Περιέγραψε τη ζωή σου με έναν τίτλο ταινίας ή σειράς
"Όλα όσα θέλατε να μάθετε για το σεξ,αλλά φοβόσασταν να ρωτήσετε"
"Ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος"

Την επαγγελματική σου ζωή
"12 χρόνια σκλάβος"
"Το εξπρές του μεσονυχτίου"

Την συναισθηματική σου ζωή
"Κλασική περίπτωση βλάβης"
"Σεξ,ψέματα και βιντεοταίνιες"

Ποιος τίτλος σε περιγράφει απόλυτα;
"Dead And Loving It"
"Τιτανικός"

Ποιος χαρακτήρας ταινίας ή σειράς νομίζεις πως είσαι;
"Ο Dante από το Clerks"
"Ο Edmond Blackadder"

Ποιος θα ήθελες να είσαι;
"Ο Ferris Bueler"
"O Simon από το Demolition Man"

Ποιος νομίζουν οι άλλοι πως είσαι;
"Ο θείος Fester από τους Addams"
"Ο Baldrick από το Blackadder"

Ποιος πραγματικά είσαι;
"Ο θείος Pauly από το Rocky"
"O κριτικός ξενοδοχείων από το Ocean's Thirteen.Ακόμα περιμένω το τζακ ποτ μου.."

Που βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
"22 χρόνια σκλάβο"
"Lost"

Ποιος είναι το είδωλο σου;
"Ο Al Bundy"
"Ο Al Bundy"

Ποιος θα'θελες να σκηνοθετήσει τη ζωή σου;
"O John Hufges"
"Τις καθημερινές στη δουλειά ο Benny Hill.Τα βράδια ο Rodriquez.Tα Σαββατοκύριακα ο Edgar Wright και Mario Salieri"

Ποιος πραγματικά σκηνοθετεί τη ζωή σου;
"Ο Δαλιανίδης.Νομίζω πως ζω 40 χρόνια στο Ρετιρέ"
"Kάποιος από αυτούς που βαριέμαι"

Ποια ταινία θα ήθελες να είναι η ζωή σου;
"Το Ferris' Bueler Day Off"
"To Say Anything"

Ποιος ηθοποιός θα ήθελες να σε υποδυθεί;
"Ο Al Pacino"
"O Stephen Fry"

Ποιος πραγματικά θα σε υποδυθεί;
"Ο Μάρκος Λεζές"
"O Adam Sandler"

Αγαπημένη ατάκα
"Αρβανίτικα ξέρεις;"
"Groovy.."

Ποιο τέλος ταινίας θα ήθελες για τη ζωή σου;
"Truman Show"
"Θα ήθελα να είναι video game και να έχω άπειρες ζωές.Και κάνα φράγκο παραπάνω"

Τραγούδι ταινίας που σου ταιριάζει;
"Let It Go"
"The World Is Not Enough"

Κατά βάθος..
"Μου αρέσουν τα μιούζικαλ"
"Είμαι ρηχός τύπος"