Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012
Παλιρροιακά ρήματα
Ξυπνάω το πρωί,κοιτάζω τη πόλη από το μπαλκόνι.Όλα στη θέση τους.Αναρωτιέμαι..Διαβάζω,βλέπω,ακούω.Χαμός,σκιές έκρηξης παντού,χρεοκοπίες,κοινωνικές αναταραχές,συσσωρευμένο μίσος που σαν νερό ψάχνει μια ρωγμή για να πνίξει τα πάντα.
Ακόμα τίποτα..Τι συμβαίνει πραγματικά;Κυκλοφορώντας στις φλέβες της πόλης είναι πιο εύκολο να αντιληφθείς κάποια πράγματα.Κάποτε τα σύνορα με τον εχθρό ήταν εμφανή,ήξερες ποιος ήταν.Τώρα ο εχθρός σε έχει πείσει πως είναι ένα φάντασμα.Είναι παντού και πουθενά,είναι όλοι και κανένας.
Η αμφιβολία είναι η αρχή της γνώσης,η καχυποψία η μικρή άσχημη αδερφή της.Και έχει ποτίσει τα πάντα.Δεν βλέπω τέρατα και καταστροφές στους δρόμους,βλέπω όμως μικρές,καθημερινές στιγμές που περνάνε απαρατήρητες να φτιάχνουν ένα παζλ,που χτίζεται σιγά σιγά.
Τις γκριμάτσες αηδίας ανάμεσα μας,τις βρισιές μέσα από τα δόντια που γίνονται όλο και πιο δυνατές.Νταηλίκια σε λεωφορεία από επιβάτες και ελεγκτές.Τον οδηγό που κατέβηκε από το αυτοκίνητο,διέκοψε τη κυκλοφορία για να τσαμπουκαλευτεί με τον ξένο που καθαρίζει τζάμια.Πιτσιρικάδες να βλέπουν ως χαβαλέ τον εκφοβισμό.
Όλα αυτά τα παρασύρει η καθημερινότητα και η μιζέρια,κανένας δεν δίνει σημασία,γίνεται πια κάτι συνηθισμένο.
Με την άνοδο και την είσοδο στη βουλή της Χ.Α. τέτοιες συμπεριφορές και νοοτροπίες νομιμοποιούνται,δικαιολογούνται,αποκτούν όλο και μεγαλύτερη ανόχη εως και σιωπηλή επιδοκιμασία.
Κυρίως όμως νομιμοποιείται η αδιαφορία."Και τι με νοιάζει εμένα;".Και η αδιαφορία μπορεί να μην πατάει τη σκανδάλη,γεμίζει όμως το όπλο.Η άμπωτη της σιωπής όλο και ψηλώνει,η σκιά της η πιθανότητα σκοτεινιάζει κάθε σκέψη,μικρές πλημμυρίδες προς το παρόν ρίχνουν τοξικές ψιχάλες.
"Και τι με νοιάζει,να φύγουν,να δείρουμε,να σκοτώσουμε,μισώ,απεχθάνομαι,δε ξέρω,για τους τιμωρήσω κτλ.".
Ρήματα ακονισμένα στο συναίσθημα,στραμμένα σαν λεπίδες προς όλες τις κατευθύνσεις.Όταν τελειώσουμε με τους "παρείσακτους" ποιος έχει σειρά;Όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας,όποιος πιστεύει σε αυτά που πιστεύουμε εμείς;Όποιος έχει περίεργο χτένισμα,φοράει παρδαλά παπούτσια;
Όσο και να χτυπάμε τους καρπούς,δεν πρόκειται να ξεριζώσουμε το δέντρο.Η λαθρομετανάστευση είναι πρόβλημα,όμως η νοοτροπία προσέγγισης μπορεί να αποδειχθεί μεγαλύτερο.Όταν λοιπόν το μόνο σου εφόδιο είναι σφυρί,όλα τα προβλήματα θα τα βλέπεις σαν καρφιά.Eίναι κακοί οι λαθρομετανάστες,αλλά θα είναι μια χαρά να δουλευούν τσάμπα σε έργα του δημοσίου (δηλαδή κάποιου μεγαλοεργολάβου) σύμφωνα με τη πρόταση της Χ.Α.
Το ότι -όχι τόσο μακροπρόθεσμα- θα έχουμε οι περισσότεροι εργασιακά,κοινωνικά δικαιώματα λαθρομετανάστη,μάλλον δε μας περνάει από το μυαλό.Τίποτα δεν είναι πρόβλημα μέχρι να χτυπήσει τη πόρτα μας.Tίποτα δεν είναι κακό μέχρι να μας βλάψει.Τελικά οι ξένοι είμαστε εμείς,ξένοι με τον εαυτό μας,την αλήθεια,τα θέλω μας και τα μπορώ μας.Αφήνοντας τα απόβλητα της ιστορίας να μπαίνουν ως "λαθρομετανάστες" στο μυαλό μας,στη ζωή μας.
Παραφράζοντας τον Αυστριακό ποιητή Τρακλ,αν η ευτυχία ανήκει σε αυτόν που περιφρονεί τη γνώση,τότε δεν αξίζει καμιά από τις δύο..
Ακόμα τίποτα..Τι συμβαίνει πραγματικά;Κυκλοφορώντας στις φλέβες της πόλης είναι πιο εύκολο να αντιληφθείς κάποια πράγματα.Κάποτε τα σύνορα με τον εχθρό ήταν εμφανή,ήξερες ποιος ήταν.Τώρα ο εχθρός σε έχει πείσει πως είναι ένα φάντασμα.Είναι παντού και πουθενά,είναι όλοι και κανένας.
Η αμφιβολία είναι η αρχή της γνώσης,η καχυποψία η μικρή άσχημη αδερφή της.Και έχει ποτίσει τα πάντα.Δεν βλέπω τέρατα και καταστροφές στους δρόμους,βλέπω όμως μικρές,καθημερινές στιγμές που περνάνε απαρατήρητες να φτιάχνουν ένα παζλ,που χτίζεται σιγά σιγά.
Τις γκριμάτσες αηδίας ανάμεσα μας,τις βρισιές μέσα από τα δόντια που γίνονται όλο και πιο δυνατές.Νταηλίκια σε λεωφορεία από επιβάτες και ελεγκτές.Τον οδηγό που κατέβηκε από το αυτοκίνητο,διέκοψε τη κυκλοφορία για να τσαμπουκαλευτεί με τον ξένο που καθαρίζει τζάμια.Πιτσιρικάδες να βλέπουν ως χαβαλέ τον εκφοβισμό.
Όλα αυτά τα παρασύρει η καθημερινότητα και η μιζέρια,κανένας δεν δίνει σημασία,γίνεται πια κάτι συνηθισμένο.
Με την άνοδο και την είσοδο στη βουλή της Χ.Α. τέτοιες συμπεριφορές και νοοτροπίες νομιμοποιούνται,δικαιολογούνται,αποκτούν όλο και μεγαλύτερη ανόχη εως και σιωπηλή επιδοκιμασία.
Κυρίως όμως νομιμοποιείται η αδιαφορία."Και τι με νοιάζει εμένα;".Και η αδιαφορία μπορεί να μην πατάει τη σκανδάλη,γεμίζει όμως το όπλο.Η άμπωτη της σιωπής όλο και ψηλώνει,η σκιά της η πιθανότητα σκοτεινιάζει κάθε σκέψη,μικρές πλημμυρίδες προς το παρόν ρίχνουν τοξικές ψιχάλες.
"Και τι με νοιάζει,να φύγουν,να δείρουμε,να σκοτώσουμε,μισώ,απεχθάνομαι,δε ξέρω,για τους τιμωρήσω κτλ.".
Ρήματα ακονισμένα στο συναίσθημα,στραμμένα σαν λεπίδες προς όλες τις κατευθύνσεις.Όταν τελειώσουμε με τους "παρείσακτους" ποιος έχει σειρά;Όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας,όποιος πιστεύει σε αυτά που πιστεύουμε εμείς;Όποιος έχει περίεργο χτένισμα,φοράει παρδαλά παπούτσια;
Όσο και να χτυπάμε τους καρπούς,δεν πρόκειται να ξεριζώσουμε το δέντρο.Η λαθρομετανάστευση είναι πρόβλημα,όμως η νοοτροπία προσέγγισης μπορεί να αποδειχθεί μεγαλύτερο.Όταν λοιπόν το μόνο σου εφόδιο είναι σφυρί,όλα τα προβλήματα θα τα βλέπεις σαν καρφιά.Eίναι κακοί οι λαθρομετανάστες,αλλά θα είναι μια χαρά να δουλευούν τσάμπα σε έργα του δημοσίου (δηλαδή κάποιου μεγαλοεργολάβου) σύμφωνα με τη πρόταση της Χ.Α.
Το ότι -όχι τόσο μακροπρόθεσμα- θα έχουμε οι περισσότεροι εργασιακά,κοινωνικά δικαιώματα λαθρομετανάστη,μάλλον δε μας περνάει από το μυαλό.Τίποτα δεν είναι πρόβλημα μέχρι να χτυπήσει τη πόρτα μας.Tίποτα δεν είναι κακό μέχρι να μας βλάψει.Τελικά οι ξένοι είμαστε εμείς,ξένοι με τον εαυτό μας,την αλήθεια,τα θέλω μας και τα μπορώ μας.Αφήνοντας τα απόβλητα της ιστορίας να μπαίνουν ως "λαθρομετανάστες" στο μυαλό μας,στη ζωή μας.
Παραφράζοντας τον Αυστριακό ποιητή Τρακλ,αν η ευτυχία ανήκει σε αυτόν που περιφρονεί τη γνώση,τότε δεν αξίζει καμιά από τις δύο..
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012
More zen meets the I
Ζωή είναι να ακροβατείς,ανάμεσα στα διλήμματα.
Ευτυχία να μπορείς να χορεύεις,πάνω στο τεντωμένο σχοινί τους.
Αγάπη να δέχεσαι ένα χέρι,να σε σηκώσει όταν πέσεις,στη λάθος μεριά και να είσαι εκεί όταν πέσει αυτός.
Σοφία ο τρόπος που ισορροπείς,όταν το σχοινί ταλαντεύεται.
Χαρακτήρας το ίδιο το σχοινί...
Ευτυχία να μπορείς να χορεύεις,πάνω στο τεντωμένο σχοινί τους.
Αγάπη να δέχεσαι ένα χέρι,να σε σηκώσει όταν πέσεις,στη λάθος μεριά και να είσαι εκεί όταν πέσει αυτός.
Σοφία ο τρόπος που ισορροπείς,όταν το σχοινί ταλαντεύεται.
Χαρακτήρας το ίδιο το σχοινί...
Κυριακή 22 Ιουλίου 2012
Αντίδοτα στα "αντίδοτα" της μαλακίας
Έπειδη η καθημερινότητα έχει γίνει πολύ ανθυγιείνη και δυστυχώς δεν υπάρχει -ακόμα;- θεραπεία,ας δώσουμε στη γκρίνια άδεια (μιας δεν θα πάρουμε εμείς) και ας κλέψουμε από τον τοκογλύφο χρόνο,μερικά λεπτά ή και ωρές ευδαιμονίας.Για την ευτυχία δεν υπάρχουν συνταγές,την συνταγή της ευτυχίας την γράφεις κάθε φορά από την αρχή.
Κάντε μια βόλτα.Απρογραμμάτιστα,σε εκείνο το κομμάτι της πόλης που σας αρέσει,που ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις μέσα σας,σαν γάτες που λιάζονται και τις κάνει να γουργουρίζουν από ευχαρίστηση κάτω απ'το δέρμα.
Άκούσε εκείνο το δίσκο,αυτόν που δεν ακούς συχνά, εκείνον που βρίσκει πάντα κέντρο σε όλα τα G-spots του κρυφού σου εαυτού,αυτόν που σου προκαλεί ακόμα ανατριχίλες ανεκπλήρωτου έρωτα,αλλά έχει και την ζεστή οικειότητα παλιού φίλου.
Βάλε τη ταινία,αυτή που σε ταξιδεύει,που νομίζεις πως γράφτηκε για σένα,που σε κάνει να γελάς σαν παιδί,που σε συγκινεί σα παιδί,που σε πωρώνει σαν έφηβο.Διάβασε εκείνο το βιβλίο,που γράφει όλες τις σκέψεις σου που δεν μπορούσες να εκφράσεις,το μυστικό ημερολόγιο των ονείρων σου,αυτό που έβαλε καινούργια κομμάτια στο παζλ του χαρακτήρα σου.
Πιάσε τη κιθάρα και γρατσούνισε τη,θυμίσου εκείνη τη μελωδία που ήσουν σίγουρος πως θα ριγούσε στάδια,αλλά εσύ ήθελες να ν'ανατριχιάζει μόνο εκείνη.Θυμίσου το riff,που σε μπόλιασε με τη δίψα να πιάσεις όργανο (εκτός από αυτό..) και να εκπορθήσεις τη δόξα.Ή το άλλο που το πάλευες νύχτες και ήσουν βέβαιος ότι και τα είδωλα σου θα έδιναν το νεφρό τους για να το έκαναν δικό τους.
Πάρε το αυτοκίνητο,στη μέση της νύχτας,βάλε δυνατά μουσική και άσε τις σκέψεις να τις πάρει ο αέρας μαζί με τη σταχτη του τσιγάρου.Aυτοσχεδίασε λίγο,ξέφυγε από το σενάριο σαπουνόπερας που μας έχουν φορέσει σαν κορσέ.Μας έχουν καταδικάσει ερήμην σε ισόβια πλήξη και δουλεία,σε μια αντίστροφη πορεία της πεταλούδας,μας έβαλαν σε ένα κουκούλι για να γίνουμε σκουλήκια σαν αυτούς,πριν ανοίξουμε τα φτερά μας.τα πήραν ενέχυρο-καπάρο για την φυλακή μας (έχετε ξανακούσει φυλακισμένοι να πληρώνουν και ενοίκιο;)
Guess what..Τα σκουλήκια δεν έχουν φτερά,όσα κι αν κλέψουν,δε θα πετάξουν ποτέ.Μέχρι να διαπράξουμε το κακούργημα του να ζεις ελεύθερος,ας απόλαυσουμε τα πταίσματα και τα πλημμελήματα της φαντασίας..
Κάντε μια βόλτα.Απρογραμμάτιστα,σε εκείνο το κομμάτι της πόλης που σας αρέσει,που ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις μέσα σας,σαν γάτες που λιάζονται και τις κάνει να γουργουρίζουν από ευχαρίστηση κάτω απ'το δέρμα.
Άκούσε εκείνο το δίσκο,αυτόν που δεν ακούς συχνά, εκείνον που βρίσκει πάντα κέντρο σε όλα τα G-spots του κρυφού σου εαυτού,αυτόν που σου προκαλεί ακόμα ανατριχίλες ανεκπλήρωτου έρωτα,αλλά έχει και την ζεστή οικειότητα παλιού φίλου.
Βάλε τη ταινία,αυτή που σε ταξιδεύει,που νομίζεις πως γράφτηκε για σένα,που σε κάνει να γελάς σαν παιδί,που σε συγκινεί σα παιδί,που σε πωρώνει σαν έφηβο.Διάβασε εκείνο το βιβλίο,που γράφει όλες τις σκέψεις σου που δεν μπορούσες να εκφράσεις,το μυστικό ημερολόγιο των ονείρων σου,αυτό που έβαλε καινούργια κομμάτια στο παζλ του χαρακτήρα σου.
Πιάσε τη κιθάρα και γρατσούνισε τη,θυμίσου εκείνη τη μελωδία που ήσουν σίγουρος πως θα ριγούσε στάδια,αλλά εσύ ήθελες να ν'ανατριχιάζει μόνο εκείνη.Θυμίσου το riff,που σε μπόλιασε με τη δίψα να πιάσεις όργανο (εκτός από αυτό..) και να εκπορθήσεις τη δόξα.Ή το άλλο που το πάλευες νύχτες και ήσουν βέβαιος ότι και τα είδωλα σου θα έδιναν το νεφρό τους για να το έκαναν δικό τους.
Πάρε το αυτοκίνητο,στη μέση της νύχτας,βάλε δυνατά μουσική και άσε τις σκέψεις να τις πάρει ο αέρας μαζί με τη σταχτη του τσιγάρου.Aυτοσχεδίασε λίγο,ξέφυγε από το σενάριο σαπουνόπερας που μας έχουν φορέσει σαν κορσέ.Μας έχουν καταδικάσει ερήμην σε ισόβια πλήξη και δουλεία,σε μια αντίστροφη πορεία της πεταλούδας,μας έβαλαν σε ένα κουκούλι για να γίνουμε σκουλήκια σαν αυτούς,πριν ανοίξουμε τα φτερά μας.τα πήραν ενέχυρο-καπάρο για την φυλακή μας (έχετε ξανακούσει φυλακισμένοι να πληρώνουν και ενοίκιο;)
Guess what..Τα σκουλήκια δεν έχουν φτερά,όσα κι αν κλέψουν,δε θα πετάξουν ποτέ.Μέχρι να διαπράξουμε το κακούργημα του να ζεις ελεύθερος,ας απόλαυσουμε τα πταίσματα και τα πλημμελήματα της φαντασίας..
Τρίτη 17 Ιουλίου 2012
Ladies and gentlemen,Mr Tom Robbins
Ο Τομ Ρόμπινς είναι ο καλύτερος συγγραφέας στην ιστορία της ανθρωπότητας.Μια πρόταση από τα βιβλία του έχει περισσότερη ομορφιά,φαντασία,χιούμορ,ποίηση και φιλοσοφία από τόνους βιβλιογραφίας άλλων συγγραφέων.
Διαβάζοντας τα βιβλία του,αισθάνομαι άχρηστος,πως δεν πρέπει να ξαναγράψω ούτε μήνυμα στο κινητό.Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψεις και να παρουσιάσεις τον Ρόμπινς,απλά διαβάστε τον και νιώστε.
"Κάθε τρίτος άνθρωπος που βλέπεις στο δρόμο είναι ο αποτυχημένος μνηστήρας κάποιας από τις μούσες. Τέτοιους τύπους τους συναντάς παντού. Ο επίδοξος κιθαρίστας που δεν μπορεί να βρει χρόνο για εξάσκηση, ο επίδοξος συγγραφέας που έχει γίνει αλλεργικός στη μοναξιά, η επίδοξη ηθοποιός που ήταν πολύ αδύνατη για να αντισταθεί στις οικειακές και μητρικές παρορμήσεις της, ο επίδοξος ποιητής που μεθά πιο εύκολα με το ποτό απ' ό,τι με την ποίηση, ο επίδοξος σκηνοθέτης που επειδή του έλειπε το κουράγιο κατέληξε να γυρίζει διαφημίσεις, ο τραγουδιστής, ο ζωγράφος, η χορεύτρια, που επειδή δεν διέθεταν εκείνα τα έξτρα βολτ της δύναμης, εκείνο το έξτρα ένζυμο της αφοσίωσης, εκείνα τα έξτρα βατ του κουράγιου, ήταν καταδικασμένοι να ταπετσάρουν τους τοίχους της ζωής τους με απραγματοποίητες φαντασιώσεις και κρυφές δυσαρέσκειες."
Χορός των Επτά Πέπλων
Tom Robbins
Διαβάζοντας τα βιβλία του,αισθάνομαι άχρηστος,πως δεν πρέπει να ξαναγράψω ούτε μήνυμα στο κινητό.Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψεις και να παρουσιάσεις τον Ρόμπινς,απλά διαβάστε τον και νιώστε.
"Κάθε τρίτος άνθρωπος που βλέπεις στο δρόμο είναι ο αποτυχημένος μνηστήρας κάποιας από τις μούσες. Τέτοιους τύπους τους συναντάς παντού. Ο επίδοξος κιθαρίστας που δεν μπορεί να βρει χρόνο για εξάσκηση, ο επίδοξος συγγραφέας που έχει γίνει αλλεργικός στη μοναξιά, η επίδοξη ηθοποιός που ήταν πολύ αδύνατη για να αντισταθεί στις οικειακές και μητρικές παρορμήσεις της, ο επίδοξος ποιητής που μεθά πιο εύκολα με το ποτό απ' ό,τι με την ποίηση, ο επίδοξος σκηνοθέτης που επειδή του έλειπε το κουράγιο κατέληξε να γυρίζει διαφημίσεις, ο τραγουδιστής, ο ζωγράφος, η χορεύτρια, που επειδή δεν διέθεταν εκείνα τα έξτρα βολτ της δύναμης, εκείνο το έξτρα ένζυμο της αφοσίωσης, εκείνα τα έξτρα βατ του κουράγιου, ήταν καταδικασμένοι να ταπετσάρουν τους τοίχους της ζωής τους με απραγματοποίητες φαντασιώσεις και κρυφές δυσαρέσκειες."
Χορός των Επτά Πέπλων
Tom Robbins
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012
Misery is a warm gun..
Γαμώ τη ζέστη..
Γαμώ την ανεργία..
Γαμώ την γραφειοκρατία..
Γαμώ τους μαλάκες και τις μαλακισμένες που εκτονώνονται με φωνές στα λεωφορεία..
Γαμώ τους γαμημένους γαμιόληδες..
Αν ο μόνος τρόπος να αλλάξει κάτι,είναι να γίνουμε όλοι σαν τον Michael Douglas στο Falling Down(1993,πολύ καλή ταινία για όποιον δεν την έχει δει) τότε go on,jog on,goodbye,bon voyage and fuck off..
Γαμώ την ανεργία..
Γαμώ την γραφειοκρατία..
Γαμώ τους μαλάκες και τις μαλακισμένες που εκτονώνονται με φωνές στα λεωφορεία..
Γαμώ τους γαμημένους γαμιόληδες..
Αν ο μόνος τρόπος να αλλάξει κάτι,είναι να γίνουμε όλοι σαν τον Michael Douglas στο Falling Down(1993,πολύ καλή ταινία για όποιον δεν την έχει δει) τότε go on,jog on,goodbye,bon voyage and fuck off..
Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012
No more (super) heroes..
Μου αρέσουν τα comics.Πολλές ξέγνοιαστες στιγμές σαν παιδί και έφηβος.Μέχρι τις αρχές των '00's,οι μεταφορές σε ταινίες δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν το χαρτί.Τα δύο Batman του Burton ήταν οι εξαιρέσεις (μεταξύ μας,εξακολουθούν και είναι οι καλύτερες ταινίες του Dark Knight,o Bale μπορεί να είναι καλύτερος ηθοποιός από τον Keaton,αλλά ο δεύτερος ήταν η πιο πειστική ενσάρκωση),τα Superman με τον Reeves ήταν καλά για την εποχή τους (μη τα δείτε τώρα,όσοι τα είχατε δει παιδιά θα σας χαλάσει την ανάμνηση,είναι εντελώς ξεπεράσμενα εως γραφικά πλέον),τα Spiderman ξεκαρδιστικά(ψάξτε στο Youtube τον Japanese Spiderman,θα πάθετε ολική αποτρίχωση από το γέλιο) και η κατηφόρα δεν έχει τέλος.
Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας,τα ειδικά εφέ είχαν εξελιχθεί αρκετά ώστε να επιτρέπουν,κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς μεταφορές.Και είδαμε μερικές εξαιρετικές ταινίες.Κατά την ταπεινή μου γνώμη,τα δύο πρώτα Spiderman και το Batman Begins είναι οι καλύτερες.Ταινίες που μπορούσε να παρακολουθήσει άνετα οποιοσδήποτε,χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ του comic.
Ισορροπώντας αρμονικά μεταξύ πλοκής,ανάπτυξης χαρακτήρων και δράσης,με πολύ καλές ερμηνείες,τα συγκεκριμένα έργα ξεχώρισαν.Γρήγορα άνοιξε φάμπρικα μεταποίησης comic σε φιλμ.Είδαμε καλές ταινίες,κάποιοι ήρωες αδικήθηκαν στις μεταφορές (ποιος θυμάται το Spawn,βγήκε στα '90's,σε μια εποχή που τα studios δεν είχαν αποκτήσει ακόμα το know-how για τέτοιες ταινίες,η ιστορία του Gene Simmons αξίζει μια καλή ταινία),κάποιες μεταφορές αδίκησαν τους ήρωες (τον γαμήσανε τον Ghost Rider,ηθελε Rodriguez και κακό χαμό το έργο,όχι τον Nicholas "χρωστάω σε όποιον αναπνέει"Cage) ενώ άλλες ίσως πέρασαν απαρατήρητες(το Daredevil ήταν καλό,όπως και το δεύτερο Hulk).
Εφηβικά απωθημένα ικανοποιήθηκαν,γουστάραμε,πωρωθήκαμε,είδαμε και τους Transformers (συγκίνηση λέμε),ok..Και κάπου εκεί άρχισε το τσουνάμι φέτας..Έχουμε καταλάβει πως στο Hollywood κανένας δε διαβάζει πλέον,κανένας δε ψάχνει για έξυπνα σενάρια (θα επανέλθω με άλλο κείμενο για τα χάλια του),εδώ και καιρό φτιάχνουν δύωρα videos με εφέ και στριμώχνουν και κανένα διάλογο,αλλά νισάφι.
Η προοπτική να αποκτήσει κινηματογραφική τριλογία (τουλάχιστον,άλλη επιδημία αυτή..) και ο πιο τριτοκλασάτος,τελευταίος,χάρτινος κομπάρσος με κολάν,είναι ανατριχιαστική.Η ποσότητα εξάτμισε την ποιότητα με ταχύτητες φωτός.Δώστου prequel,δώστου reboot και νέες τριλογίες,το γαμήσαμε,ψόφησε,αναστήθηκε και το γαμάμε πάλι.
Φτάνει,δε θέλω άλλο,γκώσαμε ρε παιδί μου,ΤΟ ΠΟΥΛΟ!!
Πριν μας πνίξει ο κατακλυσμός τυρίλας και αυτισμού,έχω να προτείνω στα studios,αν έχουν τα αρχίδια να κάνουν αυτό τον θεό ταινία,καλλιτεχνικός και εμπορικός θρίαμβος.Αναλφάβητοι..Tυχάρπαστοί..Φετέμπορες..
Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας,τα ειδικά εφέ είχαν εξελιχθεί αρκετά ώστε να επιτρέπουν,κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς μεταφορές.Και είδαμε μερικές εξαιρετικές ταινίες.Κατά την ταπεινή μου γνώμη,τα δύο πρώτα Spiderman και το Batman Begins είναι οι καλύτερες.Ταινίες που μπορούσε να παρακολουθήσει άνετα οποιοσδήποτε,χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ του comic.
Ισορροπώντας αρμονικά μεταξύ πλοκής,ανάπτυξης χαρακτήρων και δράσης,με πολύ καλές ερμηνείες,τα συγκεκριμένα έργα ξεχώρισαν.Γρήγορα άνοιξε φάμπρικα μεταποίησης comic σε φιλμ.Είδαμε καλές ταινίες,κάποιοι ήρωες αδικήθηκαν στις μεταφορές (ποιος θυμάται το Spawn,βγήκε στα '90's,σε μια εποχή που τα studios δεν είχαν αποκτήσει ακόμα το know-how για τέτοιες ταινίες,η ιστορία του Gene Simmons αξίζει μια καλή ταινία),κάποιες μεταφορές αδίκησαν τους ήρωες (τον γαμήσανε τον Ghost Rider,ηθελε Rodriguez και κακό χαμό το έργο,όχι τον Nicholas "χρωστάω σε όποιον αναπνέει"Cage) ενώ άλλες ίσως πέρασαν απαρατήρητες(το Daredevil ήταν καλό,όπως και το δεύτερο Hulk).
Εφηβικά απωθημένα ικανοποιήθηκαν,γουστάραμε,πωρωθήκαμε,είδαμε και τους Transformers (συγκίνηση λέμε),ok..Και κάπου εκεί άρχισε το τσουνάμι φέτας..Έχουμε καταλάβει πως στο Hollywood κανένας δε διαβάζει πλέον,κανένας δε ψάχνει για έξυπνα σενάρια (θα επανέλθω με άλλο κείμενο για τα χάλια του),εδώ και καιρό φτιάχνουν δύωρα videos με εφέ και στριμώχνουν και κανένα διάλογο,αλλά νισάφι.
Η προοπτική να αποκτήσει κινηματογραφική τριλογία (τουλάχιστον,άλλη επιδημία αυτή..) και ο πιο τριτοκλασάτος,τελευταίος,χάρτινος κομπάρσος με κολάν,είναι ανατριχιαστική.Η ποσότητα εξάτμισε την ποιότητα με ταχύτητες φωτός.Δώστου prequel,δώστου reboot και νέες τριλογίες,το γαμήσαμε,ψόφησε,αναστήθηκε και το γαμάμε πάλι.
Φτάνει,δε θέλω άλλο,γκώσαμε ρε παιδί μου,ΤΟ ΠΟΥΛΟ!!
Πριν μας πνίξει ο κατακλυσμός τυρίλας και αυτισμού,έχω να προτείνω στα studios,αν έχουν τα αρχίδια να κάνουν αυτό τον θεό ταινία,καλλιτεχνικός και εμπορικός θρίαμβος.Αναλφάβητοι..Tυχάρπαστοί..Φετέμπορες..
Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)