October Playlist

 

The Rolling Stones - Hackney Diamonds

The Cold Stares - Voices

Night Verses - Every Sound Has A Color In The Valley Of Night

Dead Feathers - Full Circle 

Twin Temple - God Is Dead

Aretha Franklin - I May Never Get To Heaven

 

Η νύχτα μας αρέσει γιατί αφαιρεί τις περιττές λεπτομέρειες, όπως ακριβώς κάνει και η μνήμη*

 

Φωτογραφίες σκόρπιες πάνω στο γραφείο. Το διαμέρισμα ένα τεράστιο τασάκι, με διακριτικές αποχρώσεις ξεθυμασμένου καφέ και μπαγιάτικης πίτσας. Είμαστε σε περίοδο ανακωχής με τους δαίμονες μου. Η κρεβατοκάμαρα είναι δικιά τους, το σαλόνι δικό μου, και η κουζίνα ουδέτερο έδαφος. Κάθε Παρασκευή βράδυ, πίνουμε και συζητάμε χαλαρά. Τελευταία ποτά. Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου στάζουν από τις γρίλιες.

Ο Mick Jagger μας κρατάει παρέα, τα λέει καλύτερα από εμάς. Τον ακούμε καπνίζοντας. Τα εχόυμε πει όλα, έχουμε υπερναλύσει τα άπαντα του σύμπαντος. Τι μένει; Η νοσταλγία, το τελευταίο καταφύγιο των σαραντάρηδων. Όταν το παρόν είναι βαρετό και το μέλλον αμφίβολο, το παρελθόν είναι η όαση. Πάντα διαφορετικό, καλύτερο από ό,τι το θυμάσαι. Σαν τραγούδι, διασκευάζεται συνέχεια. 

Τι θα μπορούσε να είναι διαφορετικό; Έπρεπε να μιλήσουμε όταν μείναμε σιωπηλοί; Να σιωπήσουμε, όταν λέγαμε μαλακίες; Κάνουμε απλά το γύρο της φυλακής μας, όπως είπε η Γιουρσενάρ; Περνάμε από τα κελιά των άλλων, μοιραζόμαστε λίγο χρόνο στο προαύλιο, και αυτό είναι; Που τελειώνουν τα αόρατα κάγκελα; Που βρίσκονται οι κλειδαριές; Είμαστε τα κλειδιά για τις φυλακές των άλλων; Ζούμε τα πάντα τόσο γρήγορα, που είμαστε ήδη υπερήλικες, συναισθηματικά και ψυχολογικά; Μήπως πρέπει να το γυρίσουμε στα ναρκωτικά, γιατί με το αλκοόλ, μηρυκάζουμε τη μιζέρια και τ'απωθημένα μας, σαν κακή κουλτούρικη ταινία; 

Οι δαίμονες μου βαριούνται. Εδώ και μέρες, δεν κάνουν τίποτα. Ούτε εφιάλτες, ούτε στοιχειωμένη αϋπνία. Τα βλέφαρα αμόνια, αλλά το μυαλό αρνείται να παρκάρει και να σβήσει τη μηχανή. Η μνήμη ψάχνει άσυλο, έστω για μια μέρα, για λίγες ώρες λήθης. Ξαπλώνω στον καναπέ. Τελευταίο τσιγάρο. Τι έμεινε στο κατακάθι της νύχτας; Γυρεύουμε μια ανάσα γλυκιάς γεύσης, μερικά δευτερόλεπτα κινηματογραφικής απόδρασης. Ούτε μια στάλα, εδώ και εβδομάδες. 

Διαλέγω το τελευταίο τραγούδι. Μισοκλείνω τα μάτια. Θα'θελα ν'ακούσω ήχο θάλασσας. Τα κύματα ν'ανοίξουν την εξώπορτα. Να πλημμυρίσει το σπίτι. Να ξυπνήσω σε μια ερημική παραλία. Να πατήσω στην υγρή άμμο και ο άνεμος, να πάρει μακρυά κάθε περιττή σκέψη. Να πέσω με τα ρούχα στο νερό, να ξεπλύνει τη σιωπή και την πλήξη από όλες τις αισθήσεις. Ένας στίχος ποιήματος ψιθυρίζει μέσα στις φλέβες μου.

Να μην στρέφετε ποτέ την πλάτη σας στη νυχτερινή θάλασσα, αλλιώς θα σας απαγορευτεί διαπαντός να έχετε δίκιο σε οτιδήποτε.

Ανθυπομειδιώ. Τρίτο τελευταίο τσιγάρο, τέταρτο τελευταίο τραγούδι. Οι δαίμονες μου εξαφανίστηκαν. Ίσως να ψάχνουν για νέα δουλειά. Πιθανόν εδώ και μήνες, να τους στοιχειώνω εγώ. Έχω γίνει τόσο βαρετός; Μήπως τελικά η ύπαρξη, είναι μια αιώνια προσμονή; Περιμένουμε το θάνατο, και κάθε μοιραία συνάντηση πριν το τέλος, είναι οι αγγελιοφόροι του; Σκοτώνουν τη νιότη σου, την καρδιά και τα όνειρα σου; Μερική αναισθησία λίγο πριν τη νεκροψία;

Κλείνω το κινητό και το πετάω στην απέναντι πολυθρόνα. Μερικές φορές, σκέφτομαι πως αν σπάσει, θ'απελευρωθώ. Πως θα βγει ένα τζίνι μέσα από τη σπασμένη οθόνη και θα μου πραγματοποιήσει μια ευχή. Βαρέθηκα, τα σαρκοβόρα επίθετα, τις σιωπές γεμάτες κεφαλαία (ΜΗ ΒΑΖΕΤΕ ΤΟΝΟΥΣ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ!!!)  και θαυμαστικά, λέξεις και προτάσεις, που λένε λιγότερα από το τίποτα. Φωτογραφίες που μοιάζουν με πλαστό χρήμα, δεν αγοράζουν τίποτα πια, ούτε μερικά δευτερόλεπτα περιφρόνησης. 

Πάθαμε ανοσία και στον κυνισμό; Τίποτα πλέον δε μπορεί ν'αμβλύνει την ανία; Ταινίες, σειρές, βιβλία, τραγούδια, βόλτες, κάρβουνα που τα πετάμε στο στόμα της μηχανής, ώστε να μη σταματήσει να κινείται; Προς τα που; Μήπως κάνει συνεχώς κύκλους; Μήπως πρέπει να φύγει από τις ράγες; Μήπως θα ήταν καλύτερα, να σταματήσω τις σαχλές παρομοιώσεις, στις πέντε το πρωί; 

Τι θέλω; Μια νύχτα που να ξεκινάει με πυροτεχνήματα. Η τελευταία που θυμάμαι ήταν θλιβερή. Η ηχώ του τραγουδιού αλώνει την αϋπνία. 

*Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Στην άκρη της άκρης του κόσμου - Ιντερλούδιο

 

Αι προφήται οδήγησαν τον εκλεκτό λαό μέσα στην έρημο του πραγματικού. Σύντομα άρχισαν οι διαμαρτυρίες, η πίστη κλονίστηκε. 

"Δεν έχει Wi Fi εδώ!"

"Βαρέθηκα ν'ανεβάζω stories με φόντο την έρημο, δεν παίρνω ούτε ένα like!"

"Brunch δεν έχει;"

"Μα που είναι η παραλία επιτέλους;"

Οι προφήτες έκαναν time out. Έπρεπε να βρουν μια λύση.

"Σας τα'λεγα μαλάκες, έπρεπε να μείνουμε στη Βαβυλώνα ή την Αίγυπτο. Δημόσιο, 8ωρο, πενθήμερο. Θέλατε start-up με νέα θρησκεία, πάρτε τους αδένες μου τώρα!"

"Δεν αντέχω άλλο τη μίρλα τους, τι θα κάνουμε;".

Ο γηραιότερος εκ των τριών έξυσε το μούσι του όσο πιο διανοουμενίστικα μπορούσε.

"Πρέπει να βρούμε έναν αντιπερισπασμό"

"Με την διάσπαση προσοχής που έχουν από το Tik Tok δε θα καταλάβουν τίποτα"

"Ένα θαύμα ίσως..."

"Πάλι; Τρία κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα και ούτε δέκα κοινοποιήσεις δεν είχαμε"

"Μήπως να τους παρατήσουμε εδώ και να πάμε Καρχηδόνα;".

Έπεσε βαθιά αμήχανη σιωπή, όπως σε κουλτούρικη ταινία. 

"Και πετρέλαιο να βρούμε, θα πρέπει να περάσουν αρκετοί αιώνες για να το εκμεταλλευτούμε, άσε που θα πλακώσουν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί και θα μας κάνουν σουρωτήρι"

"Ποιοι είναι αυτοί;"

"Σαν τους Ρωμαίους, αλλά με πυρηνικά και καλύτερη προπαγάνδα"

"Τι είναι οι Ρωμαίοι;"

"Αυτοί οι αναχρονισμοί σε αυτά τα διηγήματα, γίνονται κουραστικοί".

Βαριά σιωπή δεύτερο ημίχρονο, απελπισία - λύση, 1 ημίχρονο, 1 τελικό.

"Θα τους πάμε στον ερημίτη". 

Τον κοίταξαν καχύποπτα με ολίγη από ξενέρα.

"Είσαι σίγουρος;"

"Δεν είναι μακρυά από'δω. Θα τον ποτίσουμε -με ό,τι τέλος πάντων μαστουρώνει αυτή την εβδομάδα- και θα τους υπνωτίσει με τα παραληρήματα του για τα οράματα που του στέλνει ο θεός"

"Δεν είναι κακή ιδέα"

"Πάμε για ύπνο. Θα τους το ανακοινώσουμε το πρωί".

Η παγωμένη αγκαλιά της ερήμου έσβησε τις σκέψεις τους. Έψαχναν λίγη ζεστασιά στα όνειρα και τις αναμνήσεις τους. Η έξοδος από την Αίγυπτο, το αβέβαιο μέλλον, οι απώλειες μέσα στην αμμοθύελλα, η απουσία του Κυρίου, η ήττα του Ολυμπιακού στο κύπελλο. Οι δοκιμασίες ήταν ατέλειωτες. Το χάραμα έσταξε το αίμα του στον καμβά της ερήμου. Καυτός, ξηρός αέρας. Δίψα που στοίχειωνε κάθε ανάσα. Οι προμήθειες τελειώναν, άρχισαν οι καυγάδες για το νερό.

Οι προφήτες τους μάζεψαν γύρω τους.

"Λαέ του θεού, το ξέρω πως υποφέρετε, όμως είμαστε κοντά στη λύτρωση, στη γη της Επαγγελίας!"

"Δεν έχει λεωφόρειο να πάμε;"

"Έστω ταξί, βαρέθηκα να περπατάω"

"Ακούστε με. Είστε ο εκλεκτός λαός του θεού, και.."

"Αφού είμαστε ο εκλεκτός λαός, δεν μπορούσε να μας δώσει αυτοκίνητα;"

"Ναι, έστω μηχανάκια"

"Πολύ τσιγκούνης είναι αυτός ο θεός"

"Σκάσε βλάσφημε!"

"Τι είπες μωρή σερβιέτα;".

Ο γηραιός προφήτης επενέβη σαν διαιτήτης, λίγο πριν οι δύο ομάδες αρχίσουν τα κουτουλίδια.

"Αδέρφια, σταματήστε! Δεν ντρέπεστε να τσακώνεστε σαν κτήνη, μπροστά στα μάτια τους Πατέρα σας; Με αυτό τον τρόπο θα τον ευχαριστήσετε για την ευλογία του;"

"Εμένα ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και δέκα χρόνια"

"Εγώ δε γνώρισα πατέρα"

"Ε τέτοια πουτάνα που ήταν η μάνα σου..."

"Τι είπες ρε γαμημένε γαμιόλη;".

Η σύρραξη απετράπη στο παρά ένα. Ο junior executive προφήτης έκανε ένα μίνι θαύμα, τα χέρια του πήραν φωτιά και χώρισε στα δύο τον εξαγριώμενο όχλο.

"Σιγά το κόλπο!"

"Έχω δει tutorial στο Youtube, ξέρω πως το κάνει"

"ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΠΥΡΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ!!".

Είχε κερδίσει την προσοχή του κοινού. Το δύσκολο ήταν να την κρατήσει.

"Αν δε μείνουμε ενωμένοι, δε θα φτάσουμε ποτέ στη γη της  Επαγγελίας! Ο ουράνιος πατέρας μας δοκιμάζει, θέλει να σφυρηλατήσουμε την πίστη μας στην έρημο, να του αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι της επιλογής του. Ο εκλεκτός λαός είναι ο αγαπημένος υιός του θεού, γιατί κράτησε την πίστη του, κάτω από την τυραννία των βαρβάρων, μέσα στις απώλειες και την εξορία από την πατρίδα. Είστε ελεύθεροι, ο θεός σας οδήγησε μακρυά από τους δυνάστες Φαραώ. Προτιμούσατε να είστε ακόμα σκλάβοι;" .

Το ακροατήριο ήταν σκεπτικό.

"Ε δεν ήταν και τόσο άσχημα στην Αίγυπτο. Μπορεί να δουλεύαμε 18 ώρες, 7 φορές την εβδομάδα, τουλάχιστον είχαμε τροφή και στέγη"

"Και οι συνθήκες είχαν βελτιωθεί τελευταία. Τα μαστιγώματα μειώθηκαν σε 2 φορές τη μέρα. Και μας χτυπούσαν με νέα οικολογικά μαστίγια"

"Οι αλυσίδες έγιναν ανατομικές, και μπορούσες να διαλέξεις όποιο χρώμα θέλεις"

"Μας έδιναν και επιδόματα, μην είμαστε άδικοι. Slavepass, επιδότηση σανού"

"Νιώθαμε ασφάλεια στα κελιά μας, δεν υπήρχε εγκληματικότητα"

"Είχαμε δωρεάν κοπριά"

"Κάποιοι είχαμε και τα τυχερά μας με κάτι χήρες".

Η ημικρανία χτυπούσε επίμονα το κουδούνι στο κρανίο του νεαρού προφήτη. Ο μεσαίος της παρέας πήρε το μικρόφωνο και ξεκίνησε το δεύτερο πρόγραμμα.

"Αδέλφια, αναπαυθείτε, γιατί αύριο θα συναντήσετε τον ερημίτη! Ο θεός θα σας μιλήσει μέσω εκείνου. Θα μας δείξει το δρόμο. Μη χάνετε την πίστη σας, σύντομα θα είμαστε στη νέα μας πατρίδα!".

Χλιαρότες επιδοκιμασίες.

"Αυτός ο θεός έχει αγοραφοβία και δεν εμφανίζεται ποτέ;"

"Ή είναι τόσο σνομπ και μας αποφεύγει;"

"Αυτό έλειπε, η αστική αριστοκρατία να συγχρωτίζεται με τους μουζίκους. Σύντροφοι, δεν υπάρχει θεός, μόνο η νίκη στην πάλη των τάξεων. Η γη της Επαγγελίας είναι η αταξική κοινωνία. Μην..."

"Άρχισες πάλι τις μαλακίες;"

"Μην τον παρεξηγείς, του έμεινε κουσούρι από τα βασανίστηρια των Αιγυπτίων"

"Καλά του έκαναν, με τις παπαριές που λέει. Γιατί τον πήραμε μαζί;".

Ο γηραιός προφήτης σφύριξε τη λήξη και ο όχλος πήγε για ύπνο. Τα μεσάνυχτα, οι τρεις προφήτες περπάτησαν μέχρι τον ερημιτή. Κοίταζαν για αρκετα λεπτά τη μεγάλη τρύπα στο έδαφος.

"Που είναι ο μαλάκας;"

"Δεν ξέρω, μήπως κυνηγάει σαύρες πάλι;"

"Για φώναξε τον"

"Γιατί εγώ;"

"Εσύ τον ξέρεις καλύτερα, εσένα σε ακούει".

Ο μεσήλιξ προφήτης έβγαλε έναν αναστεναγμό αγανάκτησης κι έσκυψε πάνω από το άνοιγμα.

"Αδελφέ, εμείς είμαστε, βγες έξω!".

Καμία απάντηση.

"Φέραμε φαγητό και κρασί".

Τίποτα.

"Αυτό συνήθως πιάνει"

"Λες να πέθανε από την πείνα;"

"Φέραμε και γυναίκες".

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Ο νεαρός προφήτης δεν άντεξε, έσκυψε πάνω από την τρύπα και φώναξε με όλη του δύναμη.

"Μωρή παλιοπουστα, πάλι μπουκωμενος είσαι, στην υπόγα που τρυπιέστε μεταξύ σας με το άλλο το σκουπίδι;".

Κάτι σάλεψε στο σκοτάδι. Ο ερημίτης βγήκε στην επιφάνεια.Έμοιαζε με raver μετά από 48 ώρες σερί χορού. 

"Πως είσαι έτσι ρε γυφτόπουλο; Σαν αφυδατωμένο αρχίδι από σαλάχι"

"Είσαι καλά αδελφέ;"

"Ναι"

"Πόσες μέρες έχεις να κοιμηθείς;"

"Ναι"

"Πόσες μέρες έχεις να φας;"

"Καλημέρα". 

Οι προφήτες μαζεύτηκαν λίγο πιο πέρα, για έκτακτο συμβούλιο.

"Θέλει αλλαγή μητρικής και τροφοδοτικού"

"Τι θα τον κάνουμε; Αυτός με το ζόρι αναπνέει!"

"Θα του δώσουμε από το φαγήτο μας, μπας και συνέλθει"

"Είσαι τρελός; Κι εμείς με τι θα τη βγάλουμε στην επιστροφή;"

"Μαλάκες, εγώ ακρίδες δεν τρώω!"

"Καλά μου έλεγε η Ραχήλ να γίνω vegan...".

H πρόταση πέρασε με 2-1 ψήφους. Ο ερημίτης αφού έφαγε και ήπιε όλο το νερό που είχαν μαζί ξεμπούκωσε. Τους διηγήθηκε πως ήταν μια εβδομάδα αύπνος. Ο θεός τον δοκίμαζε με φοβερά οράματα.

"Κόψε λίγο το κακτόζουμο ρε μπρο..."

"Αδελφέ, σου ορκίζομαι, ο θεός είναι θυμωμένος. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε να για τον εξευμενίσουμε"

"Καλά, θα δούμε. Ακου για τι ήρθαμε".

Ο ερημίτης άκουγε προσεκτικά το σχέδιο. Έξυνε σκεπτικός τα μούσια του για πολλή ώρα.

"Δε θέλουμε να κάνεις πολλά, λίγο show με τα φώτα, κανέναν καπνό, μια ιδέα sound design, και τους πύρινους λόγους που βγάζεις. Να εμπνευστεί λίγο το πόπολο ή έστω να σκιαχτεί, μπας και σταματήσει να μας ζαλίζει τα κρεμαντέλια"

"Λοιπόν;"

"Θα σου πω, αλλά πρώτα, μήπως περισσεύει κανένα τσιγάρο;".

Οι προφήτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

"Τίποτα άλλο θέλεις;"

"Όχι ρε παιδιά, απλά έκλεισε το περίπτερο εδώ κοντά και έχω χαρμανιάσει".

Ο μεσηλίξ προφήτης έβγαλε από το σάκο του ένα τσαλακωμένο πακέτο.

Ο ερημίτης πήρε ένα τσιγάρο, και με μια τζούρα, είχε κάνει σχεδόν το μισό.

"Μπράβο ρε μαν, ευτυχώς κάνουμε την ίδια μάρκα"

"Λοιπόν, λέγε θα μας βοηθήσεις;"

"Πολύ ευχαρίστως, αλλά υπάρχουν κάποια μικρά προβλήματα"

"Δηλαδή;"

"Τα μισά led δε δουλεύουν"

"Κινέζικα παλιοπράγματα, τι περιμένεις..."

"Και ο προτζέκτορας δεν έχει καλώδιο. Δύο εβδομάδες το περιμένω. Amazon και μαλακίες..."

"Τεσπα, έλα και αυτοσχεδίασε"

"Εντάξει αδελφέ, αύριο το απόγευμα θα είμαι εκεί"

"Άντε να δούμε"

"Μήπως σας βρίσκεται κανένα μπούμπλε, κανά πράσινο;".

Οι προφήτες δεν κοιμήθηκαν από την αγωνία. Ο ερημίτης εμφανίστηκε στην ώρα του. Το πλήθος κάθισε γύρω του περίεργο. Ο ερημίτης άρχισε ν'αγορεύει. Το κοινό δεν ενθουσιάστηκε, οι μισοί έβγαλαν κινητό. Οι προφήτες του έκαναν νόημα ν'ανεβάσει στροφές και να μπει στο δεύτερο πρόγραμμα. Mυκηθμoί αποδοκιμασίας. Ο ερημίτης ήταν ντεφορμέ.

"Πάλι τα ίδια; Δεν μπορείτε να φέρετε Arctic Monkeys; Έστω Coldplay, πάλι με Scorpions και Madrugada θα τη βγάλουμε;".

Ο ερημίτης αναστέναξε απογοητευμένος. Άδειασε το φλασκί του και σήκωσε τα χέρια του στον αέρα. Η φωνή του έβγαινε απόκοσμη. Ο ουρανός σκοτείνιασε, ένας παγωμένος αέρας σάρωσε την έρημο.

"Μην είστε αχάριστοι και προπέτες. Ο θεός είναι αυστηρός, αλλά δίκαιος πατέρας. Και όποιος δεν ακολουθήσει τη θέληση του, θα υποφέρει για πάντα στις εσχατιές της κόλασης. Ανοίξτε την καρδιά σας, και θα βρείτε την απάντηση. Ανοίξτε το μυαλό σας, και ο δρόμος θα σας δωθεί. Ανοίξτε τ'αυτιά σας στο κάλεσμα του, κυρίως όμως, ανοίξτε τα μάτια σας, για να δείτε το μεγαλείο του!".

Μια σειρά από αστραπές άνοιξε το έδαφος στα δύο. Η ρωγμή έφτασε μέχρι το βουνό. Άλαλα τα χείλη των πιστών. Οι προφήτες δεν πίστευαν στα μάτια τους.

"Πως το έκανε αυτό ρε μαλάκα;"

"Το αρχίδι, πήρε νέο εξοπλισμό και μας το έκρυβε. Γρήγορα, να εκμεταλλευτούμε τη στιγμή!"

"Αδέλφια, ο θεός μίλησε, πάμε στο βουνό!".

Ο κόσμος αποσβολωμένος ακολούθησε τον ερημίτη. Οι πρόφητες τον πλήσιασαν.

"Πως το έκανες αυτό ρε;"

"Δεν έχω ιδέα, απλά ήμουν τυχερός".

Ο ερημίτης προχώρησε μπροστά, ενώ οι τρεις προφήτες τον κοίταζαν σαστισμένοι.

"Ρε λες να υπάρχει θεός τελικά;".

Το πλήθος μπήκε στο βουνό. Μετά από αρκετά μέτρα σκότους, αντίκρυσαν ένα απίστευτο θέαμα. Κάτω από τη γη, υπήρχε ένας υπόγειος ορίζοντας. Ένα μαγικο μέρος, γεμάτο δάση και τρεχούμενα νερά. Έπεσαν όλοι στο ποτάμι, γεμάτοι ανακούφιση. Η χαρά κράτησε ένα τέταρτο. Εμφανίστηκαν στρατιώτες, με παράξενες μαύρες πανοπλίες. Οδήγησαν τον όχλο σ'ενα κρυστάλλινο οχυρό. 

Οι προφήτες οδηγήθηκαν στο βασιλιά. Έναν τεράστιο άντρα, με μάυρα μακριά μαλλιά και μούσια. Οι προφήτες του εξήγησαν την κατάσταση, ο βασιλιάς τους άκουσε με προσοχή. Τους πρόσφερε κρασί και άναψε τσιγάρο.

"Ήρθατε πάνω στην ώρα. Στο βασίλειο μου δεν πιστεύουμε σε κανέναν θεό. Δεν είμαστε ακριβώς βασίλειο, πιο πολύ κολεκτίβα, χωρίς κάθετες και ιεραρχικές δομές."

"Και τότε εσύ γιατί είσαι βασιλιάς;"

"Δεν είμαι ακριβώς βασιλιάς. Είναι πιο πολύ marketing. Επειδή είμαστε πολύ προχώ για το μέσο άνθρωπο, διατηρούμε μια πιο οικεία εικόνα με τους επισκέπτες, ώστε να προσαρμοστούν πιο ομαλά με την οργάνωση μας. Όπως έλεγα, ήρθατε πάνω στην ώρα. Έχουμε ανοιχτό διαγωνισμό, για το ποια θρησκεία θα διαλέξουμε. Έχουν έρθει σοφοί και προφήτες από όλο τον κόσμο"

"Μα πριν δεν είπατε, πως δεν πιστεύετε σε κανέναν θεό;"

"Ναι, αλλά τα τελευταία  Google Analytics έδειξαν πεσμένη επισκεψιμότητα, γενικά το δεύτερο τετράμηνο υπήρξε μια χαμηλή εισροή εσόδων. Πρέπει να κάνουμε ένα rebranding, και η θρησκεία θα βοηθούσε".

Οι προφήτες δεν ήξεραν τι να πουν. Ο βασιλιάς χαμογέλασε και γέμισε ξανά τα ποτήρια με κρασί.

"Λοιπόν, ξεκουραστείτε, γιατί αύριο ξεκινάει η μάχη"

"Δηλαδή;"

"Ένας από τους τρεις σας, θα σας εκπροσωπήσει στη μάχη των ιδεών, μπροστά στο συμβούλιο. Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας"

"Μήπως κάνετε κάποιο λάθος, αυτό είναι από άλλη ταινία".

Ο βασιλιάς γέλασε και άδειασε το ποτήρι του.

"Είστε χαριτωμένος. όποιος πείσει το συμβούλιο ν'ακολουθήσει την πόστη του, θ'ανταμοιφθεί. Οι ηττημένοι θα εξοριστούν στην άβυσσο"

"Τι εννοείται άβυσσο;"

"Δύο στενά πιο κάτω. Αέναο έρεβος, γεμάτο από τέρατα που ούτε το φως δεν τολμάει ν'αγγίξει. Ο χρόνος παραμορφωμένος, κάνει κάθε δευτερόλεπτο απόγνωσης να κρατάει χιλιετίες, πλημμυρίζει κάθε αίσθηση με αποχρώσεις του πόνου που ούτε οι θεοί δεν αντέχουν, οι φωτιές και .."

"Νταξ, το πιάσαμε το υπονοούμενο".

Οι προφήτες δεν μπόρεσαν να κοιμηθούν. Τράβηξαν κλήρο και ο εκπρόσωπος θα είναι ο γηραιότερος. Με δύο ώρες ύπνο, σηκώθηκε κακόκεφος. Ήπιε έναν σκέτο espresso και μπήκε στην αίθουσα. Οι μέρες περνούσαν, ο προφήτης αν και χαμηλά στις αποδόσεις των στοιχηματικών, έφτασε στα προημιτελικά. Χρειάστηκαν πέναλτι με αντίπαλο έναν πιστό του Ζωρόαστρη, αλλά τα κατάφερε. Όσο ο γηραίοτερος εκ των τριών έδινε τη μάχη της πίστης, ο βενιαμίν έδινε τη μάχη του έρωτα. 

Μια από τις χορεύτριες του παλατιού τον αποπλάνησε. Τι του βρήκε, ένας θεός ξέρει.. Μέσα στη μέρα, το έσκαγε με κάθε ευκαιρία, μόνο και μόνο για να τη δει και να της κλέψει ένα φιλί. Οι νύχτες έλιωναν στο κορμί της, ο χρόνος μετρούσε μόνο στις σταγόνες ιδρώτα που κυλούσαν στο μαργαριταρένιο της δέρμα, κάθε χάδι, κάθε βλέμμα, τους βύθιζε στο γλυκό κενό της έκστασης.

(Σ.Σ. Τέτοια πρέπει ν'αρχίζω να γράφω, μπας και βγάλουμε κανά φράγκο, με γυναικείο ψευδώνυμο, π.χ. Κλεοπάτρα Αρχαγγέλου Καλλιγά. Να διαδραματίζονται στην ελληνική επαρχία των 50's, και ρομάντζο, και γυναικεία ενδυνάμωση, με διακριτικές φεμινιστικές πινελιές, ώστε ν'απαλλαγεί η πεζογραφία από την μονόπλευρη αφήγηση και τις εμμονές του αντρικού βλέμματος. Τεσπα, επιστροφή στην κανονική ροή του προγράμματος)

Φτάσαμε στους τελικούς. Ο γηραίος πρόφητης απέναντι σε άλλους δύο. Ο νεαρός δεν έιχε διάθεση για έρωτα. Δεν ήθελε να χάσει την αγαπημένη του.

"Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε εδώ για πάντα".

Εκείνη χαμογέλασε και τον φίλησε τρυφερά.

"Κι αν μπορούμε;"

"Τι εννοείς;"

"Ακολούθησε με".

Βγήκαν από την κάμαρα, η χορεύτρια τον οδήγησε στο θησαυροφυλάκιο. Ο νεαρός προφήτης θαμπώθηκε από τ'αμέτρητα πλούτη. Η χορεύτρια του έδωσε ένα διαμαντένιο κλειδί.

"Τι είναι αυτό;"

"Είναι μαγικό αντικλείδι. Ανοίγει όποια πόρτα θέλεις, σε όποια στιγμή θέλεις στο χρόνο".

Ο νεαρός προφήτης περιεργάστηκε το κλειδί. Οι αντακλάσεις των διαμαντιών τον υπνώτιζαν, άκουγε ψιθύρους στο μυαλό του.

"Μη σε τρομάζουν οι φωνές, το κλειδί είναι ζωντανό"

"Και πως δουλεύει;"

"Μπορεί να σε πάει όπου θέλεις, αρκεί να το θέλεις πραγματικά".

Ο νεαρός προφήτης δάκρυσε, η χορεύτρια του σκούπισε τα μάτια και τον αγκάλιασε.

"Γιατί μου το δίνεις; Δε θα το ανακαλύψουν;"

"Μπαα, έχουμε κανά δυό κούτες. Σ'αγαπώ και δε θέλω να σε χάσω. Ό,τι κι αν γίνει αύριο, θα μπορείς να γυρίσεις σε μένα".

Επέστρεψαν στην κάμαρα και έκαναν έρωτα μέχρι το ξημέρωμα. Ο γηραίος προφήτης μπήκε στην αίθουσα. Ο τελικός ξεκίνησε. Πρώτος μίλησε ένας χίπστερ Αιγύπτιος.

"Σύμφωνα με την πτυχιακή μου εργασία πάνω στη βιβλιογραφία του Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν, η κατάσταση επιγραμματικά έχει ως εξής: οι κοινωνίες μας έχουν πέσει θύματα της κατάχρησης της έννοιας "θετικότητα". Η έννοια αυτή, υποβοηθούμενη από την ψευδαίσθηση της «ελευθερίας επιλογής», παράγει κουρασμένους, αποτυχημένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους. Ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν τεκμηριώνει το πώς «ο σύγχρονος σκλάβος έχει σε μεγάλο βαθμό επιλέξει ο ίδιος την υποδούλωσή του», προκειμένου να εξασφαλίσει την ελάχιστα ενδιαφέρουσα και απολύτως κενή επιβίωσή του.

Κάθε μηχανισμός, κάθε τεχνολογία της εξουσίας προτείνει τα δικά της λατρευτικά αντικείμενα τα οποία τίθενται στην υπηρεσία της υποταγής. Υλοποιούν και σταθεροποιούν την εξουσία.  Το μάλιστα, το κατεξοχήν ψηφιακό λατρευτικό αντικείμενο. Ως μηχανισμός εξατομίκευσης αναλαμβάνει τη λειτουργία του ροζάριου, το οποίο είναι επίσης εύχρηστο και χειροπιαστό όπως το κινητό τηλέφωνο. Σκοπός και των δύο αντικειμένων είναι η αυτοεξέταση και ο αυτοέλεγχος. Η εξουσία αυξάνει την αποτελεσματικότητά της αναθέτοντας την επιτήρηση στον καθένα ξεχωριστά. Το like είναι το ψηφιακό αμήν. Κάθε φορά που πατάμε like, δείχνουμε υποταγή στην εξουσία. Το smartphone δεν είναι απλώς ένας αποτελεσματικός μηχανισμός επιτήρησης, αλλά και ένα φορητό εξομολογητήριο. Το Facebook είναι η εκκλησία, η παγκόσμια συναγωγή της ψηφιακής εποχής".

Το συμβούλιο άκουγε εντυπωσιασμένο. Ο γηραίος προφήτης ένιωσε το άγχος να τον συνθλίβει. 

"Η νεοφιλελεύθερη ψυχοπολιτική κυριαρχείται από θετικότητα: αντί να χρησιμοποιεί αρνητικές απειλές, εργάζεται με θετικά κίνητρα. Δεν χρησιμοποιεί το πικρό φάρμακο, αλλά το like. Κολακεύει την ψυχή, αντί να την παραλύει με σοκ. Επιδιώκει να ευχαριστήσει, να εκπληρώσει, αντί να καταπιέσει. Τουιτάρεις άρα υπάρχεις· κάνε like και θα σου κάνουν κι εσένα· εκμυστηρεύσου και την παραμικρή βαρετή λεπτομέρεια και θα σωθείς κι εσύ".

Παρατεταμένο χειρόκροτημα. Ο γηραίος προφήτης ήξερε πως δεν έιχε καμιά ελπίδα. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι γρήγορα. 

"Θέλετε να ζείτε σε μια εποχή μετα-πόνου, να πάσχετε από αλγοφοβία και να συγκροτείτε ναρκισσιστικές προσωπικότητες, αυτοαναφορικές, «κολάσεις του Ίδιου»; Να καταλήξετε χάμστερ - επιδοσιακά υποκείμενα, χωρίς να νιώθετε τη συστημική βία που σας ασκείται από την τοξική θετικότητα της εποχής μας, να μην μπορείτε  να περαιώσετε  τα έργα σας , ανίκανα για ισχυρές δεσμεύσεις, που θα καταλήξετε  κουρασμένα και, κυρίως, ματαιωμένα;".

Οι άλλοι δύο προφήτες στην εξέδρα, δεν ήξεραν τι να κάνουν.

"Έχουμε φάει τέσσερα γκολ στο ημίχρονο. Πως θα το σώσει ο μαχλέπας; Τι κάνεις ρε;"

"Προσεύχομαι"

"Λίγο αργά δεν είναι;"

"Ποτέ δεν ξέρεις".

Ο Αιγύπτιος μάζευε αργά τα χαρτιά του, με τον αέρα του νικήτη.

"Η παρακμή της θερμοσθετημένης εξουσίας σε μια δήθεν επιτρεπτική κοινωνία δεν οδηγεί, ωστόσο, στην "υποχώρηση του υπερεγώ" στα άτομα. Απεναντίας, ενθαρρύνει την ανάπτυξη ενός τραχιού, τιμωρητικού υπερεγώ που, αφού δεν υπάρχουν εξουσιαστικές κοινωνικές απαγορεύσεις, αντλεί την περισσότερη ψυχική του ενέργεια από τις καταστροφικές, επιθετικές ενορμήσεις που ενυπάρχουν στο αυτό. Καθώς οι μορφές αυθεντίας στη σύγχρονη κοινωνία χάνουν την αξιοπιστία τους, το υπερεγώ στα άτομα αντλεί ολοένα περισσότερο από τις πρωταρχικές φαντασιώσεις του παιδιού απέναντι στους γονείς του -φαντασιώσεις φορτισμένες με σαδιστική οργή- και λιγότερο από εσωτερικευμένα ιδεώδη εγώ που σχηματίστηκαν από τη μεταγενέστερη εμπειρία με αγαπημένα και αξιοσέβαστα πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς. Η μόνη θρησκεία που χρειάζομαστε, είναι της λογικής και της φαντασίας, της πνευματικής ελευθερίας, απαλλαγμένης από ακαδημαϊκούς ψευτοριζοσπαστισμούς. Σας ευχαριστώ".

Standing ovation και πρόωρος γύρος θριάμβου για τον μελαμψό χίπστερ. Ο γηραιός προφήτης πήρε τη θέση του στο κέντρο της σκηνής. Σκούπισε τον ιδρώτα του, ήπιε νερό και κοίταξε το συμβούλιο. Η αμηχανία συνέχιζε να σολάρει ασταμάτητα, πίσω από κάθε του έκφραση. Κοίταξε τους συντρόφους του στην εξέδρα. Ήταν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σήκωσε το χέρι του, έδειξε προς τον Αυγύπτιο και ξεκίνησε.

"Picture this

I'm a bag of dicks

Put me to your lips

I am sick

I will punch a baby bear in his shit

Give me lip

I'ma send you to the yard, get a stick, make a switch

I can end a conversation real quick

I am crack

I ain't lying, kick a lion in his crack

I'm the shit, I will fall off in your crib, take a shit

Pinch your momma on the booty, kick your dog, fuck your bitch

Fat boy dressed up like he's Santa and took pictures with your kids".

Το συμβούλιο δεν πίστευε τι άκουγε, κοιταζόντουσαν όλοι έκπληκτοι. Αντιθέτως, η  εξέδρα άρχισε να ζητωκραυγάζει.

"We the best

We will cut a frowny face in your chest, little wench

I'm unmentionably fresh, I'm a mensch, get correct

I will walk into a court while erect, screaming

"Yes! I am guilty motherfuckers, I am death"

Hey, you wanna hear a good joke?

Nobody speak, nobody get choked!".

Η τελευταία ρίμα έβαλε φωτιά στην άιθουσα, ακολούθησε ξύλο μέχρι ναυτίας. Ο γηραιός προφήτης αφού ξάπλωσε τον Αιγύπτιο με κουτουλιά Statham®, το έσκασε μαζί με τους άλλους δύο. Το κάστρο κατέρρεε, όλοι έτρεχαν να σωθούν. Οι τρεις προφήτες βρέθηκαν στριμωγμένοι από τη φρουρά. 

"Ρε θείο, τι flow ήταν αυτό; Που το βρήκες αυτό το κήρυγμα;"

"Είναι από κάτι mixtapes που έκανα παλιά στη Βαβυλώνα"

"Δεν μπορούσες να σκεφτείς τίποτα καλύτερο; Διέλυσες τα πάντα με τις μαλακίες σου!"

"Μόνο έτσι θα είχαμε ελπίδες να σωθούμε. Αλλιώς μας περίμενε η άβυσσος. Ο άλλος έδωσε ομιλία για Νόμπελ!"

"Τι είναι Νόμπελ;"

"Δεν έχουμε χρόνο, γρήγορα από τις σκάλες!".

Ενώ έτρεχαν στους κρυστάλλινους διαδρόμους, ο νεαρός προφήτης σταμάτησε. Έβγαλε το μαγικό αντίκλείδι από την τσέπη κι έτρεξε προς τα πίσω. Βρήκε τη χορεύτρια  στην κάμαρα της. Σφράγισε την πόρτα πίσω του και την αγκάλιασε.

"Είσαι τρελός; Γιατί γύρισες;"

"Δεν μπορώ να φύγω χωρίς εσένα"

"Και οι φίλοι σου; Η πίστη σου;"

"Σιγά τους μαλάκες, δύο μήνες τους ξέρω. Η μόνη πίστη που έχω είναι σε σένα και στον έρωτα. Προτιμώ να πεθάνω εδώ μαζί σου, παρά ν'αναρωτιέμαι μια ζωή!".

Έβγαλε το μαγικό κλειδί και το ακούπησε  στον τοίχο.

"Τι κάνεις; Δεν υπάρχει πόρτα εκεί" .

Ο νεαρός προφήτης χαμογέλασε. Πήρε το χέρι της και το έβαλε να πιάσει το κλειδί. Ένα φωτεινό περίγραμμα πόρτας άνθισε στον τοίχο. Η άλλη πλευρά οδηγούσε στ'αστέρια. Πέρασε  το χέρι του στην μέση της και χάθηκαν στο άπειρο.

Lindsay Lou - Nothing's Working