Olga Orozco - Δεν υπάρχουνε πόρτες

 

Με άμμους φλεγόμενες που λαξεύουν ένα σύμβολο  φωτιάς πάνω στον χρόνο,

μ’  έναν άγριο νόμο ζώων που καραδοκούν τον κίνδυνο απ’ το κρησφύγετο τους,

με τον ίλιγγο του να κοιτάς προς τα πάνω,

με τον έρωτα σου  που ανάβει ξάφνου σαν ένα φωτιστικό στο μέσο της νύχτας,

με μικρά θραύσματα ενός κόσμου ιερού για την  ειδωλολατρία,

με τη γλυκύτητα του να κοιμάσαι με όλο σου το δέρμα σκεπάζοντας το πλευρό του φόβου,

στη σκιά τής ραστώνης που άνοιγε τρυφερά μια βεντάλια από ουράνια βοσκοτόπια,

έφτιαξες μέρα με την ημέρα τη  μοναξιά που έχω.

 

Η μοναξιά μου φτιάχτηκε από σένα.

Έχει το όνομα σου στην πέτρινη εκδοχή της,

σε μια τεταμένη σιωπή όπου μπορούν να ηχήσουν όλες οι μελωδίες της κόλασης ∙

βαδίζει δίπλα μου με το βήμα της κενό,

και έχει, όπως κι εσύ, αυτό το βλέμμα του να βλέπεις να φεύγω κάθε φορά  όλο και πιο μακριά,

μέχρι μια λάμψη απ’ το  χθες που αναλύεται σε δάκρυα, σε τίποτα.

Την άφησες  στην πόρτα μου σαν κάποιον που εγκαταλείπει την κληρονόμο ενός βασιλείου

απ’ το οποίο δεν βγαίνει κανείς και στο οποίο ποτέ δεν επιστρέφει.

Και μεγάλωσε μόνη της,

ταϊσμένη  μ’ εκείνα τα γρασίδια που μεγαλώνουν στο χείλος της θύμησης

και που τις νύχτες της καταιγίδας παράγουν αντικατοπτρισμούς μυστηριώδεις ,

σκηνές με τις οποίες οι πυρετοί θρέφουν τις καλύτερες τους πυρκαγιές.

Την έχω δει έτσι να κατοικεί την αλέα με τις  λεύκες,  με μασκαρεμένους που θυσιάζουν την αγάπη

-πρόσωπα  ενός ανίκητου μάρμαρου, τυφλό κι αφηρημένο όπως η απόσταση-

ή να ξεδιπλώνουν καταμεσής μιας αίθουσας αυτή τη βροχή που πέφτει δίπλα στη θάλασσα,

μακριά, σ’ άλλο  μέρος,

όπου θα γεμίζεις το τάσι  κάποιων χρόνων με νερό λησμονιάς.

Κάποιες μέρες φυσά πάνω μου με μια νοτιά

ένα άσμα θυελλώδες που διασπάται ξάφνου σ’ ένα βογγητό στον  λαιμό

τον σπασμένο από την ευτυχία,

ή να σβήσει προσπαθεί μ’  ένα κομμάτι ελπίδας φαγωμένης

αυτό το αντίο που ‘γραψες με το αίμα των ονείρων μου σε όλα τα κρύσταλλα

για να λαβώσει όλα όσα κοιτώ.

Η  μοναξιά μου είναι όλα όσα έχω από σένανε.

Ουρλιάζει με τη φωνή σου σε όλες τις γωνιές.

Όταν της δίνω τ’  όνομα σου

μεγαλώνει σαν μια πληγή μέσα στα ερέβη.

Και ένα σούρουπο όρθωσε μπρος μου

αυτή την κούπα του ουρανού που ‘χε ένα χρώμα από λεύκες υγρές κι απ’ την οποία έχουμε

πιεί το κρασί της αιωνιότητας της κάθε μέρας,

και την έσπασε δίχως να ξέρει, για να ανοίξει τις φλέβες,

έτσι ώστε να γεννηθείς εσύ σαν ένα θεός από το υπέροχο του πένθος.

Και δεν μπόρεσε να πεθάνει

και το βλέμμα της ήτανε το βλέμμα μιας τρελής.

Τότε άνοιξε ένας τοίχος

και μπήκες σε τούτο το δώμα μιας ατμόσφαιρας  που δεν έχει εξόδους

όπου κάθεσαι, παρατηρώντας τον εαυτό σου, σε μιαν  άλλη μοναξιά όμοια

με τη ζωή μου.

Μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας

Αλιευμένο από το poiein.gr

Άνωση

 

Υπάρχουν λέξεις που δε λέγονται, μόνο με πράξεις.

Υπάρχουν πράξεις που δε γίνονται. Μόνο κρύβονται σε ψιθύρους.

Υπάρχει τρόπος για κάθετι, ακόμα κι αν δεν υπάρχει δρόμος.

Υπάρχει δρόμος ακόμα κι όταν δεν υπάρχει χιλιοστό χώρου να κινηθείς.

Μερικές φορές, πρέπει να σπάσεις τα πάντα για να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή, και πρώτα θα κομματιάσεις τον καθρέφτη.

Και να πετάξεις όλα τα φώτα στην φωτιά, μέχρι το σκοτάδι να καταπιεί όλους τους ουρανούς που ονειρεύτηκες.

Όλα τ'αστέρια στα σκουπίδια και όλη την ομορφιά στο νεροχύτη, σαν φτηνό ποτό, που δεν είναι πια αρκετό.

Και πρώτα από όλα τα μάτια σου, χρυσάφι που πρέπει να λιώσει πρώτο, μήπως και μπορέσω να το ξοδέψω σε οτιδήποτε μέτριο και εφήμερο.

Μετά όλους τους δρόμους που δεν κάναμε μαζί, κι ύστερα όλα τα μέρη που πότισαν οι ανάσες μας.

Όλοι οι ορίζοντες στο πάτο ενός μπουκαλιού, όλα τα ναι σε ένα ξέχειλο τασάκι, κι όλα τα όχι κάθε πρωί να ζητάνε τους τόκους ενός γιατί.

Έσπασα ό,τι βρήκα, έσκισα ό,τι έκρυβαν τα συρτάρια, έκαψα όλα τα graffiti στα στενά του μυαλού και των κυττάρων μου.

Έγδαρα το δέρμα από όλους τους χάρτες, σκότωσα κάθε φωτογραφία και αντικείμενο.

Ναυάγησα στις όχθες του τίποτα και περιμένω να πνιγώ από τη σιωπή. 

Αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Οι άνεμοι του γέλιου σου με παρασύρουν στους ίδιους προορισμούς, στα ίδια νησιά, στις ίδιες παραλίες.

Όσο πιο βαθιά πέφτω να πνιγώ, τόσο ψηλά στα σύννεφα βρίσκομαι. Όσο πιο πολύ σφίγγω το έρεβος πάνω μου, τόσο πιο πολύ νιώθω την γλύκα του φωτός.

Έκοψα τις φλέβες από κάθε όνειρο, και προσπάθησα να ξεπλύνω με το αίμα κάθε ίχνος πραγματικότητας από πάνω μου, στράγγιξα από κάθε εφιάλτη όλη τη λήθη, μα δεν έφτασε.

Σκότωσα τον εαυτό μου  εκατομμύρια φορές, μα ήταν απλά σκηνές από μια ταινία, και πάντα στο φινάλε, έγραφες το τέλος με το χαμόγελο σου.

Πέταξα τα κλειδιά στην άβυσσο, μα όλες οι πόρτες άνοιξαν.

Έγραψα το όνομα σου στο νερό και όλα τα κύματα το συλλαβίζουν πριν πεθάνουνε στα βράχια.

Ζω σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μισοτελειωμένα γράμματα, σε τσαλακωμένα σκίτσα και βιβλία γεμάτα σημειώσεις.

Άνοιξα το κουτί της Πανδώρας και σκότωσα την ελπίδα, τα υπόλοιπα δεν μπορούν να μου κάνουν κάτι.

Μάζεψα όλα τα ερωτηματικά και τους έβαλα φωτιά. Άναψα το τελευταίο μου τσιγάρο και περιμένω.

Το παράλογο να ανατείλει. 

Hellsing OVA

 

PS. That's perfect t-shirt material, not that Naruto shit you bought. You could at least get a Cowboy Bebop one, for fuck's sake. 

Dive

 

There's a stranger on the door

She looks like you

Can't decide if she wants to enter or run away

I can taste the tension behind the sunglasses

There's a stranger in the mirror

Can't decide if he wants to break the glass and scatter with the pieces

or forever hide

There's a shadow on the bed

It has the shape of your thoughts

I move closer and it melts in whispers

I walk back and i can see the sparks of your smile

There's a silence on the other end of the line

It can't decide if it wants to become a firework

or the echo of a doubt

There's someone writing with my hand

But the words fade in smoke

The ink turns to ash, the paper into grains of sand

Wipe the night of my hair

Wrap your secrets around me

Make the cold steel blossom new wings

And call life from a torn plastic frame

There are two strangers who pretend they are themselves

Living the same life in different places

They try to unlearn the dream 

But ashes can't answer to pain

Or blind the eyes of time.

Love and Other Drugs

 

Let's just say in some alternate universe, there's a couple just like us, okay? Only she's healthy and he's perfect. And their world is about how much they're going to spend on vacation or who's in a bad mood that day, or whether they feel guilty about having a cleaning lady. I don't want to be those people. I want us. You. This.

It's Just A Ride

 

You can't be on the edge all the time. You're not taking too much space, you're just chocking on a glamorised version of your self. You are not choping your breakfast on a mirror, you are snorting your narcissism. It's a ride. And you are so much better than that, wasting your time on losers. It's just a ride. Watch more Bill Hicks. It's just a ride. And together, we made it worthwhile. Because everybody else might be the colors, but we are the fucking rainbow. Take it form someone, who is on the edge 24/7. You knew that anyway..

PS: As for you, if you are reading this blog - i hope not- you are not edgy. You are just an ugly attention whore. A failed abortion. Go on, jog on, walk on, goodbye, bon voyage, fuck off.

So Close (Far Away)

 

If I could stay

Then the night would give you up

Stay and the day would keep its trust

Stay and the night would be enough

Sometimes, The Dark Is Just A Door To The Light Of The Dream

 

                                        

                         

The Light Is Hiding Behind The Colors, The Colors Are Hiding Behind The Light

 

The Mirror Is A Screen That The Truth Can't Fit

 

Film Opening #1: Giallo Style

 

Gospels Of Thyself

 

                             Something about yourself you don't know

                                         

        

Photorawmanjaw VIII

 

Δεν θυμάμαι πότε κλείστηκα έξω  από τη ζωή μου

Σοφία Χατζηδημητρίου

My 80s Craze IV (The Lost Sequel)

 

Η ανάσα της ερήμου έγδερνε το δέρμα μου. Ήμουν περικυκλωμένος από πέντε ληστές. Έμοιαζαν με ύαινες που φόρεσαν τα ρούχα αυτών που έφαγαν αφού τους είχαν χωνέψει." Παραδώσου gringo, δεν έχεις καμιά ελπίδα"" Γιατί θα φέρετε κι άλλους;". Γέλαγαν και σαν ύαινες με φαρυγγίτιδα. "Δώσε μας ό,τι έχεις, και μπορεί να σε αφήσουμε να ζήσεις. Γυμνό με μισό παγούρι". Η χορωδία συνέχισε να φαλτσάρει. "Ναι pendejo, πέτα το όπλο και δώσε μας τα λεφτά σου!" " Δεν μπορείς να ξεφύγεις!".

"Δεν ξέρεις σε ποιον μιλάς κοπριά της ερήμου. Στο πιο γρήγορο hadouken* των δυτικών προαστίων. Στα ηλεκτρονικά, με ανάποδο χέρι κιόλας, όχι joypad και μαλακίες.

* Για τους κάτω των σαράντα, που δεν γνωρίζουν το κορυφαίο παιχνίδι όλων των εποχών.

Δεν πρόλαβαν να καγχάσουν. Δεν πρόλαβαν να αναπνεύσουν.Ήμουν υπερβολικά γαμάτος . Ήταν ήδη μπουφές για τους γύπες. Πήρα τα όπλα και ό,τι άλλο πολύτιμο είχαν και μπήκα στο σαλούν. Ο μπάρμαν με κοίταζε καχύποπτος. Έβγαλα το καπέλο και κάθισα. "Διπλή κόκα κόλα. Την κανονική, όχι zero και αηδίες!" " Nα στην νερώσω λίγο μη σε πειράξει;"" Δεν οδηγώ, ευχαριστώ". Άδειασα το ποτήρι και κοίταξα γύρω μου. Οι τερμιτόσαυροι έκαναν πως δε με έβλεπαν. Ζήτησα δεύτερη και ανθυπομείδιασα.

Έκατσα στο τραπέζι με το πόκερ. Φυσικά μετά από μισή ώρα τα είχα μαζέψει όλα. "Ξένε, κλέβεις" "Εκκλησία και μωρά παιδιά που δεν ξέρουν να παίζουν χαρτιά". Ο μυστακορόφορος κάδος απορριμάτων πέταξε τα φύλλα του " Πως μπορείς να κερδίσεις το φουλ του άσου;". "Με φουλ Smith & Weston". Τους έδειρα τόσο πολύ που κανονικά έπρεπε να με πληρώσουν για τις αριστοτεχνικές καρεκλιές που έφαγαν.

Βούτηξα τον τελευταίο λίγο πριν λιποθυμήσει "Λέγε, που την πήγαν;""Ποια;""Ξέρεις ποια, την μελαχρινή που απήγαγε ο Μενότι""Δεν μπορώ να σου πω, θα με σκοτώσει"" Λέγε ρε πριν σε στείλω να βρεις την μάνα σου το αρμαντίλο!"" Στο ράντζο του, στα νότια, θα την παντρευτεί αύριο""Τι;""Θα την παντρευτεί αύριο"" Λίγο αργά απέκτησες χιούμορ". Πάλι γάμος, δεν το κάναμε αυτό στο πρώτο διήγημα;" "Έτσι είναι, βγαίνει μια καλή ιδέα και βγάζουν από τη μύγα ξίγκι, γι'αυτό στο τρίτο sequel ανακυκλώνουν συνήθως την πρώτη ταινία. Όταν τα έργα τέχνης αντιμετωπίζονται ως βιομηχανικά προϊόντα, είναι λογικό να υποβιβάζονται σε αναλώσιμα, αναλγητικά ενός αυτοακρωτηριασμένου συλλογικού φαντασιακού που επειδή δεν βρίσκει την αυτοπραγμάτωση και την ολοκλήρωση μέσω της προσωπικής εξέλιξης και αρμονίας, καταναλώνει βουλιμικά τις παραμορφωμένες αντανάκλασεις που του πουλάει ο καπιταλισμός ως πραγματικότητα, κουλτούρα και αλήθεια. οπότε το..". Ο τελευταίος ανυπτοπόδας του σαλούν έπαθε Φουκώ. Δύο καρεκλίες μετά επανήλθε η τάξη.

Διέσχισα την έρημο σε μια ανάσα. Κρύφτηκα στα δέντρα, είχαν αρχίσει οι ετοιμασίες του γάμου. Η νύχτα αγκάλιασε τον ουρανό, κάπνισα ένα τελευταίο τσιγάρο και κοιμήθηκα. Το πρωί θα την έκλεβα και έκαιγα τα πάντα. Ό,τι κάνουμε δηλαδή μια φορά το μήνα όταν τσακωνόμαστε.

                                       Μουσικό Διάλειμμα

Ο ήλιος μάτωσε τα βράχια. Φόρεσα το πόντσο και κατηφόρισα. Πέντε κάτω. Μπαίνω με το άλογο. Κοντακιά στη μούρη του γαμβρού. Με σημαδεύουν δεκάδες όπλα. Την αρπάζω. "Αν θέλεις να πεθάνεις υπάρχουν καλύτεροι τρόποι. Ποιος είσαι;"" Δεν έχει σημασία, αλλά αυτή γυναίκα δεν θα σε παντρευτεί"" Γιατί;""Γιατί είναι ερωτευμένη μαζί μου". Τσουνάμι ψιθύρων γύρω μας. " Κάνεις λάθος. Είναι η μοίρα της να γίνει σύζυγος μου. Μου το είπε η ίδια η Παναγία. Είναι το πεπρωμένο της"" Και'γω πήρα LSD μια φορά, πλάκα είχε, αλλά μην το παρακάνεις"" Τι λες pendejo;"" Λεω πως δεν πρόκειται να συμβεί"" Και πως θα βγεις ζωντανός από εδώ;"" Θα πυροβολήσεις τη γυναίκα που σου είπε η Παναγία, ενώ θα κάθεται πίσω μου στο άλογο;""Κάποιοι από τους άντρες μου ξέρουν πολύ καλό σημάδι".

Κατέβηκα από το άλογο. "Την ρώτησες αν σε θέλει;""Δεν χρειάζεται""Λοιπόν, μίλα". Ήταν πανέμορφη. Ντυμένη με παραδοσιακό νυφικό της Ισπανίας, από αυτά που φοράνε στην Ανδαλουσία. Τράβηξε τη δαντέλα από τα μάτια της και έλυσε τα μαλλιά της. Το βλέμμα της έκαιγε. "Όχι, δεν τον θέλω". Δεύτερο τσουνάμι επιφωνημάτων. "Ποιον θέλεις;""Εσένα".

"Πόσους γάμους πρέπει να διαλύσω για να καταλάβεις τι σημαίνεις για μένα;""Τι σημαίνω για σένα;"" Καμία δε με έχει κάνει να νιώσω τόσα πολλα, το ό,τι μπορώ να κάνω τα πάντα με απίστευτη ευκολία μέχρι ο πιο άχρηστος άνθρωπος στον κόσμο, όταν δεν είσαι εδώ. Καμία δε με έχει κάνει να γελάσω, να κλάψω, να ονειρευτώ, να φοβηθώ, να ελπίζω, να προσπαθώ, να με εμπνέει, να με μαγεύει, να με τρελαίνει, να με καυλώνει, να με κάνει να θέλω να την δείρω και να την φιλήσω ταυτόχρονα. Καμία άλλη δε μου έχει βγάλει τον καλύτερο μου εαυτό όπως εσύ, καμία άλλη τον χειρότερο, πολλές φορές την ίδια στιγμή. Με κατηγορείς συνέχεια πως ζω περισσότερο σε ταινίες και σειρές, όμως η αλήθεια είναι πως όταν με φιλάς με εκείνα τα αργά, υγρά φιλιά και περνάς τα χέρια σου στα μαλλιά μου, βιώνω όλη την ιστορία του σινεμά, κάθε συναίσθημα στον υπερθετικό, κάθε G spot των αισθήσεων, του μυαλού και της καρδιάς μου δεν υπήρχε πριν το ανακαλύψεις εσύ. Άρχισα να μαθαίνω τον κόσμο από την αρχή, μέσα από τα δικά σου μάτια, τις δικές σου σκέψεις και λέξεις, μέσα από την αθωότητα, το πάθος και την ομορφιά σου. Nόμιζα πως ήξερα, αλλά εσύ με έμαθες να μαθαίνω ξανά. Νόμιζα πως είχα ερωτευτεί, μέχρι τον πρώτο μας χωρισμό, που ένιωσα ξένος, κομπάρσος μέσα στη ζωή μου. Νόμιζα πως είχα αγαπήσει, μέχρι που είδα πόσο εύθραστη είσαι και θέλησα να σε αγκαλιάσω τόσο σφιχτά, μέχρι να βγει όλο το σκοτάδι από μέσα σου, όλα τα κομμάτια σου να μπουν στη θέση τους, μέχρι να γίνεις τατουάζ πάνω μου. Νόμιζα πως είχα πονέσει, μέχρι την στιγμή που σκέφτηκα πως μπορεί να μη σε ξαναδώ. Νόμιζα πολλά, αλλά μάζι σου είμαι σίγουρος. Καμία δε με έκανε ποτέ να νιώσω πως θέλω να γίνω πατέρας". Σκούπισε τα δάκρυα της."Τι λες βρε ανόητε;" "Είμαι έγκυος". Κατακλυσμός ψιθύρων και επιφωνημάτων.

"Θα με παντρευτείς επιτέλους;""Όχι""Τι;""Όχι μέχρι να σταματήσεις να ζεις μέσα σε ταινίες και βιβλία, να βρεις μια δουλειά και να σταματήσεις επιτέλους να μας παρασύρεις σε 80s και όχι μόνο φαντασιώσεις"" Όταν κάνουμε το Flashdance οι δύο μας στοι σπίτι δε σε θυμάμαι να παραπονιέσαι!""Άλλο αυτό! Και σταμάτα, είμαστε μπροστά σε κόσμο!"" Ε και, δεν ξέρουν γιατί πράγμα μιλάω, το Flashdance θα βγει μετά από εκατό χρόνια" "Τι είναι το Flashdance;""Ρώτα το θεό στο επόμενο όραμα που θα έχεις". Έβγαλα το καπέλο και το πόντσο. Την αγκάλιασα και τη φίλησα. "Έχεις δίκιο. Πάμε σπίτι. Φτάνουν οι ταινίες. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε τη δικιά μας""Το υπόσχεσαι;"" Να μη ξαναδώ Rocky ποτέ μου""Ναι""Τι ναι;"" Θα σε παντρευτώ λοιπόν". Την σηκώνω στον αέρα, το πλήθος χειροκροτεί, γιαγιάδες κλαίνε.

"Όχι τόσο γρήγορα ήρωα. Μπορεί να έχεις την καρδιά της,αλλά δε θα την πάρεις ζωντανή". Οι δεκάδες κάννες μας σημάδευαν ξανά. Της έδωσα το ένα όπλο και κόλλησε στην πλάτη μου." Καλά μέχρι εδώ, τώρα τι κάνουμε;"" Θα τους περικυκλώσουμε"" Δε θέλω να ξανακούσω ατάκες από ταινίες του Schwarzenegger!""Τίποτα δεν έχεις μάθει δίπλα μου τόσα χρόνια; Από το Rambo 3 είναι""Ας γλυτώσουμε από εδώ και δε θα τα ξαναμπερδέψω".

Mου είχε μείνει μόνο μια κίνηση. Σήκωσα το όπλο στον αέρα. Η αστραπή φίλησε την κάννη.

                    Soundtrack για να συνοδεύει κλωτσές στα μάτια

Ξυπνήσαμε στο σπίτι. Ήταν Σάββατο μεσημέρι. "Τι θα κάνουμε;". Έκλεισα τον υπολογιστή και σηκώθηκα από το γραφείο."Πάμε βόλτα στη θάλασσα;". Χαμογέλασε." Τι να φορέσω;""Κάτι 80s""Kι από μέσα;""Τίποτα".

                              End Credits Song