Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Flavor of the month

                           Interstate 60 (2002)
O Neal έχει γενέθλια,γίνεται 22.Γιορτάζει το γεγονός μαζί με τους γονείς και τη κοπέλα του σ'ένα εστιατόριο.Ο πατέρας του,που επιθυμεί ο γιος του να γίνει δικηγόρος όπως εκείνος,του ανακοινώνει πως έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο και του κάνει δώρο ένα αυτοκίνητο.
                                   Οι γονείς του είναι χαρούμενοι,η κοπέλα του είναι χαρούμενη,όλοι εκτός από τον ίδιο.Δε θέλει να γίνει δικηγόρος,δε του αρέσει το δώρο,δε τρελαίνεται για τη κοπέλα του.Θέλει να γίνει ζωγράφος,αλλά κανείς δε τον ενθαρρύνει,εκτός από τη μικρή του αδερφή.
                                         Δε θέλει τη προγραμματισμένη πορεία που έχουν επιλέξει άλλοι γι'αυτόν.Πάνω απ'όλα θέλει μια απάντηση,τι να κάνει στη ζωή του.Ααα και να γνωρίσει τη κοπέλα των ονείρων του,αυτή που βλέπει  στον ύπνο του και ζωγραφίζει συνέχεια.
                                           Μετά από ένα περίεργο ατύχημα,γνωρίζει το πιο εκκεντρικό τζίνι της ιστορίας.Τον O.W. Grant.Όπως λέει και το όνομα του,ο One Wish Grant,πραγματοποιεί μια ευχή,όποια θέλει αυτός,σε όποιον θέλει.
Ο Neal θέλει απαντήσεις και να γνωρίσει τη μούσα του.Ο O.W.Grant του αναθέτει μια αποστολή,να παραδώσει ένα πακετό,διασχίζοντας τον Διαπολιτειακό 60.Ταξιδεύοντας σ'έναν δρόμο που δεν υπάρχει,θ'ανακαλύψει πολλά περισσότερα από όσα ευχήθηκε.
                                           Το Interstate 60 είναι η πιο feel good ταινία που είδα το τελευταίο καιρό (κι από τις πιο feel good ever) και πραγματικά μου έφτιαξε τη διάθεση.Σαν ταχυδακτυλουργός,μετατρέπει άσχετα φύλλα σε καρέ του άσου.
                                            Αν και γυρισμένο το 2001,μοιάζει με τηλεταινία του 1997.Δεν έχει ίχνος εφέ.Και όμως με το τίποτα δημιουργεί μια ονειρική-αλλόκοτη ατμόσφαιρα.Όσο προχωράει η πλοκή,θυμίζει Stephen King(στο πιο φωτείνο) και αυτό δεν είναι καθόλου κακό.
                                             Τα μέρη και οι άνθρωποι που γνωρίζει ο Neal στο ταξίδι του είναι κομμάτια ένος παζλ που σχηματίζεται χωρίς να το καταλάβεις,κάθε εμπειρία κρύβει μια ερώτηση και μια απάντηση.Και αυτή είναι η ομορφιά της ταινίας,πως φιλοσοφεί.Όχι σαν ξινομύτης διανοούμενος,όχι σαν δασκαλάκος που σου κουνάει το δάχτυλο αφ'υψηλού.
                                               Φιλοσοφεί χαλαρά,παιχνιδιάρικα,με χιούμορ,σαν μια ωραία συζήτηση με ένα φίλο σου,που τη θυμάσαι και μετά από καιρό.Σου παρουσιάζει διαφορετικές οπτικές και σε βάζει σε σκέψεις.
                                                Πολύ ωραίο καστ,ο κάθε χαρακτήρας αφήνει χρώμα,άπειρα respect στους συντελεστές που γύρισαν μια τέτοια ταινία χωρίς σταγόνα CGI,αλλά η φαντασία και η πρωτοτυπία λάμπουν.Τα 116 λεπτα θα σας φανούν λίγα.Ακόμη δε φτιάξατε βαλίτσες για Interstate 60;

                    Malice In Wonderland (2009)

 Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων the London Underworld edition.Η Alice φτάνει στο Λονδίνο μαζί με το πατέρα της.Μετά από ένα ατυχημα,ξυπνάει με αμνησία.Μίλια μακρυά από το σπίτι της,θα πρέπει ν'ανακαλύψει ποια είναι και να επιβιώσει στον υπόκοσμο του Λονδίνου.
                                        Πολύ έξυπνη διασκευή και πολύ όμορφα εκτελεσμένη.Οι περισσότεροι χαρακτήρες αυτού του κλασικού έργου είναι εδώ,μεταμορφωμένοι σε μικροεγκληματίες,μεγαλόγκανγκστερς,νταβατζήδες και πρεζάκια,αγνώριστοι αλλά οικείοι ταυτόχρονα.
                                        Οι σκοτεινοί δρόμοι της αγγλικής πρωτεύουσας είναι επικίνδυνοι,απειλητικοί αλλά η παραμυθένια αύρα της ιστορίας είναι παντού.Η εξαιρετική φωτογραφία δένει αρμονικά και απολύτως πειστικά τον φανταστικό κόσμο του βιβλίου με το σύγχρονο περιβάλλον.
                                         Ερμηνευτικά,τη παράσταση κλέβει ο άμπαλος (από όλες τις απόψεις,τον θυμάστε στο Mean Machine; ) Danny Dyer που είναι ξεκαρδιστικός ως White Rabbit.
                                          Ο σκηνοθέτης μ'εντυπωσίασε και έψαξα τη φιλμογραφία του.Οι υπόλοιπες ταινίες του είναι τριτοκλασάτες περιπέτειες (με Van Damme,Snipes) ,που βγαίνουν απευθείας σε DVD.Πόσο ταλέντο χαραμίζεται στο μεροκάματο..
                                            Το Malice In Wonderland μπορεί να μην είναι η Αλίκη του Burton, έχει όμως τη δική της γοητεία και στυλ που τη κάνει να ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες κινηματογραφικές μεταφορές.

                              Detention (2011)
Στην αρχή της ταινίας η Taylor (η πιο δημοφιλής μαθήτρια στη μικρή πόλη Grizzly Lake) μας περιγράφει πόσο βαρετή είναι η ζωή στη γενετείρα της.
                                     Το πιο συναρπαστικό γεγονός είναι η προβολή της  νέας ταινίας τρόμου Cinderhella (καραlol) .Όλα αυτά λίγο πριν τη σκοτώσει κάποιος ντυμένος Cinderhella (καραlol και πάλι).
                                      Στη συνέχεια την αφήγηση αναλαμβάνει η λιγότερο δημοφιλής μαθήτρια (και uberloser) Riley.Μετά από πολλά περιέργα,αυτή και άλλοι 5 μαθητές βρίσκονται τιμωρία και θα χάσουν το σχολικό χορό.
                                       Θ'ανακαλύψουν πως έχουν πολύ λίγο χρόνο για να σώσουν τους εαυτούς τους αλλά και το κόσμο.
                                        Το Detention πιο εύκολα βλέπεται παρά συνοψίζεται.Τι ακριβώς είναι το Detention;Είναι θρίλερ;Παρωδία;Sci-fi;Όλα και τιποτα μαζί;
                                         Αν το Scott Pilgrim έμπαινε στο σώμα του Donnie Darko και αποφάσιζε να τρολάρει το Scream,κάπως έτσι θα ήταν.Περίμενα κάτι πολύ φτηνιάρικο πριν το δω,με αιφνιδίασε τρομερά.
                                          Μια χαρά παραγωγή,ρυθμός "το γκάζι στην άσφαλτο",πλήθος αναφορών σε άλλες ταινίες,ενίοτε ξεκαρδιστικό,πλοκή απολαυστικό τουρλουμπούκι,multi hit combo σάτιρα εως και τρολάρισμα σε ταινίες τρόμου και όχι μόνο.
                                            Το μόνο ψεγάδι είναι πως θα χρειαστείτε υπότιτλους.Όχι γιατί το φιλμ έχει σεξπηρικό λεξιλόγιο.Απλά προσπαθεί να χωρέσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο που κάποιες φορές χάνεις τη μπάλα.
                                             Πολλές ατάκες στριμωγμένες στους διαλόγους,απόρησα και θαύμασα τους ηθοποιούς,πως τα θυμόντουσαν όλα αυτά και πως τα έλεγαν με μια ανάσα.
                                              Στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ,ο ρυθμός του θα σας κάνει να αισθανθείτε σαν ερασιτεχνική ομάδα απέναντι στη Μπαρτσελόνα του 2009.Αν και λάτρης του γρήγορου κινηματογραφικού τέμπο,ήθελα φρένο σε αρκετές σκηνές.
                                                Παρόλα αυτά,καλύτερα πολύ γρήγορα παρά πολύ αργά.Το Detention είναι pure fun,αν σας άρεσαν το Scott Pilgrim και η Cornetto Trilogy,αποκλείεται να μη σας αρέσει.