Filth
Τα καλύτερα έρχονται αφού έχει αλλάξει η χρονιά και έχεις ήδη εκτονώσει τη λιστολαγνεία σου,είτε μιλάμε για ταινίες είτε για μουσική.Αν είχα δει πιο νωρίς το Filth,μέχρι και πρώτο θα το έβαζα.
Βασισμένο σε βιβλίο του Irvine Welsh (Trainspotting) ,το φιλμ διηγείται την ιστορία του Bruce Robertson, αστυνόμου στη Γλασκώβη.Aλκοολικός,διπολικός,η γυναίκα του τον άφησε,βλέπει τη προαγωγή σε επιθεωρητή ως τη μόνη σανίδα σωτηρίας.
Ξεχάστε ό,τι είδατε μέσα στο 2013,ο McAvoy ισοπεδώνει οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία σαν το Godzilla στο στρουμφοχωριό.Μη σας ξεγελά η clean cut φάτσα του και οι προηγούμενες ταινίες του,μιλάμε για μεταμόρφωση και ερμηνεία ζωής.
Η ταινία ξεκινάει σαν μαύρη(κατάμαυρη όμως) κωμωδία.Ο Robertson θα κάνει τα πάντα για τη προαγωγή.Από απλό τρολάρισμα μέχρι να γαμήσει τις ζωές και τις γυναίκες των συναδέλφων,κυριολεκτικά και μεταφορικά.Να τους εκμεταλλευτεί με κάθε τρόπο.
Θα τον μισήσετε τον Robertson,πραγματική βρωμιά.Αδηφάγο παράσιτο που δε σταματάει πουθενά,θέλει να καταπιεί και να μολύνει τους πάντες.
Όσο προχωράει η ταινία,από τη μέση και μετά,η καλειδοσκοπική ερμηνεία του McAvoy θα βάλει φωτιά σε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων σας.
Όσο κι αν βουλιάζει τους άλλους,δε μπορεί να κρατηθεί στην επιφάνεια.Η φυγή της οικογένειας του,οι ενοχές από τη παιδική του ηλικία,οι εθισμοί ροκανίζουν τη λογική του προκαλώντας οίκτο μέχρι και συμπάθεια.
Το φινάλε θα σας αφήσει μαλάκες και μπαίνει στη μικρή παρέα των μεγάλων ανατροπών (Usual Suspects,Fight Club,Seven,Revolver).
To Filth είναι ένα τοξικό κοκταίηλ μαύρης κωμωδίας,δράματος και θρίλερ.Ο Jon S. Baird δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.Αν και η σκηνοθεσία του θυμίζει πολύ Danny Boyle (λογικός ο συνειρμός και η σύνδεση με το Trainspotting),ειδικά στη χρήση του μοντάζ,αμφιβάλλω αν ο ίδιος ο Boyle θα το γύριζε καλύτερα.
Το έχω ξαναγράψει,οι βρετανικές ταινίες αφήνουν μια καταθλιπτική γεύση,ίσως η έλλειψη ηλιοφάνειας να στραγγίζει κάθε ανάσα ελπίδας.Η σκοτεινή πλευρά της Γλασκώβης αφήνει μια αίσθηση ασφυξίας.Εξαιρετική χρήση της φωτογραφίας και της μουσικής (το soundtrack έχει διαμαντάκια,ψάξτε το),η κυκλοθυμία της ιστορίας δε κουράζει,αντιθέτως σε βάζει όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι.
Οι ψυχεδελικές ψευδαισθήσεις (που έχουν άρωμα Jacob's Ladder) και τα παρανοικά όνειρα του Robertson κάνουν τη κάθοδο στη κόλαση όλο και πιο επώδυνη.
Οι δεύτεροι ρόλοι συμπληρώνουν αρμονικά το παζλ,όπως έγραψα στην αρχή όμως το Filth είναι ο McAvoy.
Σε έναν από τους πιο πολυπρόσωπους και εξαντλητικούς ρόλους που έχω δει.Τη μια στιγμή τέρας,η babyface μάσκα του ραγίζει προσπαθώντας να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο,ξερνάει λέξεις γεμάτες οξύ.Την επόμενη ένα πληγωμένο ανθρωπάκι,που το κατασπαράζουν οι δαίμονες του.Η μοναξιά,η απουσία τρυφερότητας που όλες οι καταχρήσεις,όλη η σάρκα του κόσμου δεν μπορούν ν'αναπληρώσουν,μέχρι το τέλος δεν φτάνουν να ναρκώσουν το τραυματισμένο του μυαλό.
Η πτώση είναι ασταμάτητη,ούτε λύτρωση,ούτε κάθαρση.Μόνο μια ολοκληρωτική ερμηνεία.
Δεν υπάρχει κάτι περιττό στο πορτρέτο του Robertson.Από τις τερατώδεις εκρήξεις που παραμορφώνουν το πρόσωπο του,το λυσσασμένο βλέμμα μέχρι τη κατάρρευση που μοιάζει σαν μικρό παιδί.Το απειλητικό χαμόγελο και η καλοακονισμένη ειρωνεία,η απόγνωση,όλα τόσο καλοπαιγμένα δίχως γραμμάριο υπερβολής.
Δε ξέρω πως και αν μπορεί να παίξει καλύτερα ο McAvoy ,μακάρι να με διαψεύσει.Δυστυχώς το Filth και ο πρωταγωνιστής του,δε θα πάρουν την αναγνώριση που τους αξίζει.Οι συντηρητικές ναφθαλίνες ας βάλουν τα Όσκαρς βαθιά στο παχύ τους έντερο πριν τα μοιράσουν στο 12 χρόνια δυσκοίλιος και στα ρόλευ του Cooper.
Το Filth δεν είναι εύκολη ταινία,δεν τη βάζεις για να περάσει η ώρα.Με άφησε μουδιασμένο για μέρες,δύσκολα ξεχνιέται.Όσο κι αν μου αφήνει μια δυσάρεστη γεύση η ανάμνηση της,δεν μπορώ να μη παραδεχθώ πως είναι αριστούργημα.Θα ματώσει τα G spots των αρνητικών σας συναισθημάτων,πιθανότατα να μη θέλετε να τη ξαναδείτε,αλλά θα σας υπενθυμίσει με το πιο εμφατικό τρόπο γιατί ο κινηματογράφος είναι η απόλυτη τεχνη.
The Family
O μαφιόζος Manzoni κατέθεσε εναντίον του Don Luchese,τον έστειλε φυλακή,μπήκε στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και αλλάζει πόλεις σαν τα εσώρουχα.
Το FBI τους στέλνει σε μια μικρή πολή στη Νορμανδία.Η οικογένεια Manzoni όμως είναι εκρηκτικού ταμπεραμέντου,δε μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Ο Luc Besson είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που φτιάχνουν γκανγκστερικά με φαντασία και χαρακτήρες με χρώμα.Η κινηματογραφική μεταφορά του Malavita (βιβλίο του Tonino Benacquista ) παρά τις μέτριες κριτικές,είναι μια καλή ταινία.
Η οικογένεια Manzoni έχει πλάκα και στυλ.Αδυνατούν να προσαρμοστούν και μεταξύ μας δε θέλουν.Η μαφιόζικη φύση τους βγαίνει στην επιφάνεια.Δε θα πεθάνετε στο γέλιο,αλλά σίγουρα θα χαμογελάσετε αρκετά μέχρι το τέλος.
Τα δύο παιδιά σχεδόν κλέβουν τη παράσταση,η χημεία Pfeiffer De Niro είναι καλή.Κακά τα ψέματα,όταν ο De Niro παίζει μαφιόζους είναι το καλύτερο του.Και μετά από καιρό είναι καλός.Η σκηνή στη κινηματογραφική λέσχη με το Goodfellas πολύ έξυπνο κλείσιμο ματιού.
Μακάρι να βγουν αληθινές οι φήμες για επικείμενη συνεργασία De Niro -Scorsese.
To Family είναι ένα διασκεδαστικό φιλμ,έχει σωστές αναλογίες κωμωδίας,γκανγκστερικού,δράσης και ένα καλογυρισμένο δραματικό φινάλε.Έχει παλιό καλό De Niro και ωραίους δεύτερους ρόλους.Αξίζει το χρόνο σας.
Ο Besson πρέπει να γυρίζει πιο συχνά τέτοια φιλμ.
The Congress
Τα μεγάλα κινηματογραφικά studios δεν χρειάζονται πλέον τους ηθοποιούς.Με την βοήθεια της τεχνολογίας,σκανάρουν τα σώματα και τις εκφράσεις τους,αγοράζουν την εικόνα τους και τα δικαιώματα χρήσης.
Αποζημιώνονται χρηματικά,είναι υποχρεωμένοι όμως να μην ξαναπαίξουν ποτέ και πουθενά.Η Robin Right αρχικά αρνείται,αναγκάζεται όμως να συμφωνήσει,χρειάζεται τα χρήματα για τη θεραπεία του γιού της.
20 χρόνια μετά,ο κόσμος είναι ένα πολυ διαφορετικό μέρος.
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Ari Folman έχει τουλάχιστον ενδιαφέρον.Να είμαι ειλικρινής,δε μου άρεσε το Waltz With Bashir.Το Congress (εν μέρει εμπνευσμένο από το μυθιστότημα επιστημονικής φαντασίας Futurological Congress του Stanislaw Lem) είναι σίγουρα ιδιαίτερης αισθητικής.
Προσπαθεί να χωρέσει πάρα πολλά και να τα σχολιάσει,όχι πάντοτε επιτυχημένα.Η κριτική του ματιά στη βιομηχανία του κινηματογράφου,στη λαιμαργία της για κέρδος,στην δύναμη και την εκμετάλλευση της εικόνας είναι πολύ έξυπνη.
Η δυστοπική του εκδοχή όμως είναι μπερδεμένη.Όσο κερδίζει σε φαντασία και εικονοποιία το Congress,τόσο χάνει σε συνοχή και νόημα.
Η Wright χωρίς να τη βοηθάει πολύ το σενάριο,δίνει μια καλή ερμηνεία.Το animation είναι τριπάτο,μέλι για τα μάτια,καταπληκτικά χρώματα και τεχνοτροπία.Προσφέρει πολύ όμορφες στιγμές,κάνεις κεφάλι χωρίς να έχεις πάρει τίποτα.
Το πρόβλημα με τη ταινία είναι πως ο Folman δεν έχει καλή αίσθηση του κινηματογραφικού χρόνου.Δε ξέρω αν είναι της άποψης αργή ταινία = καλή ταινία,το Congress όμως δεν αναπνέει.Δεν απογειώνεται όταν πρέπει,δε πατάει λίγο γκάζι και στο τέλος,ενώ έχεις δει κάτι διαφορετικό,νιώθεις πως κάτι λείπει.
Αν και η πλοκή μοιάζει με κουβάρι που όσο το ξεμπερδεύεις,τόσο μπερδεύεται,το Congress είναι ένα όμορφο φιλμ,με κάποιες δυνατές σκηνές (αυτή με το σκανάρισμα της Wright και την αφήγηση του Keitel από τις πιο ωραίες του 2013),και πολλές έξυπνες ιδέες.Η φανταστική αισθητική του είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια και ο καλύτερος λόγος για τη δεις.
The Cult Files
Sharknado
Το Sharknado είναι η καλύτερη ταινία του 2013,της δεκαετίας,όλων των εποχών.Έτσι απλά.Ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες,άνοιξαν οι αστρικές πύλες,ξυπνησε για μια στιγμή ο Κθούλου στη παγωμένη Ρ'λυέ,έτσι ακόμα και το studio Asylum,σεσημασμένος παραγωγός mockbusters και τρασίλας μπορεί να βγάλει ένα αριστούργημα.
Δε νομίζω πως χρειάζεται περιγραφή της πλοκής,ο τίτλος τα λέει όλα,πιο ευσύνοπτο κι από τσόντα.Δε φτάνουν τα κοσμητικά επίθετα και ο υπερθετικός όλων των γλωσσών του κόσμου,νεκρών και μη,για να εκφράσουν το 1% του μεγαλείου του Sharknado.Tόσο κακό που είναι ξεκαρδιστικό,τόσο ξεκαρδιστικό που είναι τέλειο.
Στέλνει όλες τις κωμωδίες που έχετε δει στο νεκροτομείο της ασημαντότητας.Τι να πρωτοαναφέρεις;Τις ερμηνείες;Πιο ξύλινες κι από τις Καθημερινές Ιστορίες του Alpha.Πιο γελοίες κι από τριτοκλασάτη σαπουνόπερα.
Τα εφέ;Τα καλύτερα του 1999.Η κορυφή της κορυφής όμως είναι η σκηνοθεσία του Ferrante.
Δεν έχω λόγια..Το χειρότερο μοντάζ στην ιστορία της ανθρωπότητας.Συρραφή αλά Frankenstein άσχετων εικόνων,πλάνα παρμένα από δελτία ειδήσεων,ό,τι να'ναι,όπως να'ναι,όπου να'ναι για να γεμίσει ο χρόνος.
Σε 30 χρόνια θα μνημονεύεται ως μπροστά από την εποχή του,αφαιρετικό,μινιμαλιστικό,υπερβατικό και άλλα τέτοια κουλτουροπουστιάρικα.Πάντως η ζωή είναι άδικη,όταν κάνουν ανάλογα ακατάληπτα μποιοτικοί δημιουργοί,auters και λοιποί σκηνοθύτες,κάποιοι σκούζουν σαν γεροντοκόρες καλόγριες που τις γάμησε αράπης,μιλάνε για αριστουργήματα κτλ.
Για να κλείσουμε με το μοντάζ,θ'αναφέρω μόνο μια σκηνή.Κάπου στη μέση,ένας αστυνομικός με μοτοσικλέτα κινείται.Ο ύψιστος σκηνοθέτης καταφέρνει το αδύνατο.Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα,βλέπουμε τρια διαφορετικά πλάνα,με τρεις διαφορετικούς αστυνομικούς,σε διαφορετικά μέρη!Η μαγεία αυτή δεν έχει όνομα,δε χωράει σε θνητές έννοιες όπως οι λέξεις..
Οι σκηνές στο αυτοκίνητο θα σας κάνουν να νιώσετε κάτι μεταξύ Cameron και Spielberg κάθε φορά που θα τραβάτε κάτι με το κινητό,οι διάλογοι θα έκαναν την Ακρίτα υπερήφανη,η σκηνή με το πριόνι είναι επιπέδου Evildead (είμαι σίγουρος πως ο Raimi θα τη ζήλεψε),τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Είχα καιρό να γελάσω τόσο πολύ,γέλιο μέχρι δακρύων,πονοκεφάλου και συχνουρίας.Τα 86 λεπτά του Sharknado είναι χρυσάφι.Δε ξέρω αν οι συντελεστές γύρισαν τη ταινία σοβαρά ή έκαναν πλάκα,όπως και να'χει όμως,τους βγάζω το καπέλο και τους ευχαριστώ.Μετράω τα δευτερόλεπτα για το sequel.
Μερικές προτάσεις για μελλοντικές ταινίες
Soundtrack of the day
Βασισμένο σε βιβλίο του Irvine Welsh (Trainspotting) ,το φιλμ διηγείται την ιστορία του Bruce Robertson, αστυνόμου στη Γλασκώβη.Aλκοολικός,διπολικός,η γυναίκα του τον άφησε,βλέπει τη προαγωγή σε επιθεωρητή ως τη μόνη σανίδα σωτηρίας.
Ξεχάστε ό,τι είδατε μέσα στο 2013,ο McAvoy ισοπεδώνει οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία σαν το Godzilla στο στρουμφοχωριό.Μη σας ξεγελά η clean cut φάτσα του και οι προηγούμενες ταινίες του,μιλάμε για μεταμόρφωση και ερμηνεία ζωής.
Η ταινία ξεκινάει σαν μαύρη(κατάμαυρη όμως) κωμωδία.Ο Robertson θα κάνει τα πάντα για τη προαγωγή.Από απλό τρολάρισμα μέχρι να γαμήσει τις ζωές και τις γυναίκες των συναδέλφων,κυριολεκτικά και μεταφορικά.Να τους εκμεταλλευτεί με κάθε τρόπο.
Θα τον μισήσετε τον Robertson,πραγματική βρωμιά.Αδηφάγο παράσιτο που δε σταματάει πουθενά,θέλει να καταπιεί και να μολύνει τους πάντες.
Όσο προχωράει η ταινία,από τη μέση και μετά,η καλειδοσκοπική ερμηνεία του McAvoy θα βάλει φωτιά σε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων σας.
Όσο κι αν βουλιάζει τους άλλους,δε μπορεί να κρατηθεί στην επιφάνεια.Η φυγή της οικογένειας του,οι ενοχές από τη παιδική του ηλικία,οι εθισμοί ροκανίζουν τη λογική του προκαλώντας οίκτο μέχρι και συμπάθεια.
To Filth είναι ένα τοξικό κοκταίηλ μαύρης κωμωδίας,δράματος και θρίλερ.Ο Jon S. Baird δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.Αν και η σκηνοθεσία του θυμίζει πολύ Danny Boyle (λογικός ο συνειρμός και η σύνδεση με το Trainspotting),ειδικά στη χρήση του μοντάζ,αμφιβάλλω αν ο ίδιος ο Boyle θα το γύριζε καλύτερα.
Το έχω ξαναγράψει,οι βρετανικές ταινίες αφήνουν μια καταθλιπτική γεύση,ίσως η έλλειψη ηλιοφάνειας να στραγγίζει κάθε ανάσα ελπίδας.Η σκοτεινή πλευρά της Γλασκώβης αφήνει μια αίσθηση ασφυξίας.Εξαιρετική χρήση της φωτογραφίας και της μουσικής (το soundtrack έχει διαμαντάκια,ψάξτε το),η κυκλοθυμία της ιστορίας δε κουράζει,αντιθέτως σε βάζει όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι.
Οι ψυχεδελικές ψευδαισθήσεις (που έχουν άρωμα Jacob's Ladder) και τα παρανοικά όνειρα του Robertson κάνουν τη κάθοδο στη κόλαση όλο και πιο επώδυνη.
Οι δεύτεροι ρόλοι συμπληρώνουν αρμονικά το παζλ,όπως έγραψα στην αρχή όμως το Filth είναι ο McAvoy.
Σε έναν από τους πιο πολυπρόσωπους και εξαντλητικούς ρόλους που έχω δει.Τη μια στιγμή τέρας,η babyface μάσκα του ραγίζει προσπαθώντας να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο,ξερνάει λέξεις γεμάτες οξύ.Την επόμενη ένα πληγωμένο ανθρωπάκι,που το κατασπαράζουν οι δαίμονες του.Η μοναξιά,η απουσία τρυφερότητας που όλες οι καταχρήσεις,όλη η σάρκα του κόσμου δεν μπορούν ν'αναπληρώσουν,μέχρι το τέλος δεν φτάνουν να ναρκώσουν το τραυματισμένο του μυαλό.
Η πτώση είναι ασταμάτητη,ούτε λύτρωση,ούτε κάθαρση.Μόνο μια ολοκληρωτική ερμηνεία.
Δεν υπάρχει κάτι περιττό στο πορτρέτο του Robertson.Από τις τερατώδεις εκρήξεις που παραμορφώνουν το πρόσωπο του,το λυσσασμένο βλέμμα μέχρι τη κατάρρευση που μοιάζει σαν μικρό παιδί.Το απειλητικό χαμόγελο και η καλοακονισμένη ειρωνεία,η απόγνωση,όλα τόσο καλοπαιγμένα δίχως γραμμάριο υπερβολής.
Δε ξέρω πως και αν μπορεί να παίξει καλύτερα ο McAvoy ,μακάρι να με διαψεύσει.Δυστυχώς το Filth και ο πρωταγωνιστής του,δε θα πάρουν την αναγνώριση που τους αξίζει.Οι συντηρητικές ναφθαλίνες ας βάλουν τα Όσκαρς βαθιά στο παχύ τους έντερο πριν τα μοιράσουν στο 12 χρόνια δυσκοίλιος και στα ρόλευ του Cooper.
Το Filth δεν είναι εύκολη ταινία,δεν τη βάζεις για να περάσει η ώρα.Με άφησε μουδιασμένο για μέρες,δύσκολα ξεχνιέται.Όσο κι αν μου αφήνει μια δυσάρεστη γεύση η ανάμνηση της,δεν μπορώ να μη παραδεχθώ πως είναι αριστούργημα.Θα ματώσει τα G spots των αρνητικών σας συναισθημάτων,πιθανότατα να μη θέλετε να τη ξαναδείτε,αλλά θα σας υπενθυμίσει με το πιο εμφατικό τρόπο γιατί ο κινηματογράφος είναι η απόλυτη τεχνη.
The Family
Το FBI τους στέλνει σε μια μικρή πολή στη Νορμανδία.Η οικογένεια Manzoni όμως είναι εκρηκτικού ταμπεραμέντου,δε μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Ο Luc Besson είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που φτιάχνουν γκανγκστερικά με φαντασία και χαρακτήρες με χρώμα.Η κινηματογραφική μεταφορά του Malavita (βιβλίο του Tonino Benacquista ) παρά τις μέτριες κριτικές,είναι μια καλή ταινία.
Η οικογένεια Manzoni έχει πλάκα και στυλ.Αδυνατούν να προσαρμοστούν και μεταξύ μας δε θέλουν.Η μαφιόζικη φύση τους βγαίνει στην επιφάνεια.Δε θα πεθάνετε στο γέλιο,αλλά σίγουρα θα χαμογελάσετε αρκετά μέχρι το τέλος.
Τα δύο παιδιά σχεδόν κλέβουν τη παράσταση,η χημεία Pfeiffer De Niro είναι καλή.Κακά τα ψέματα,όταν ο De Niro παίζει μαφιόζους είναι το καλύτερο του.Και μετά από καιρό είναι καλός.Η σκηνή στη κινηματογραφική λέσχη με το Goodfellas πολύ έξυπνο κλείσιμο ματιού.
Μακάρι να βγουν αληθινές οι φήμες για επικείμενη συνεργασία De Niro -Scorsese.
To Family είναι ένα διασκεδαστικό φιλμ,έχει σωστές αναλογίες κωμωδίας,γκανγκστερικού,δράσης και ένα καλογυρισμένο δραματικό φινάλε.Έχει παλιό καλό De Niro και ωραίους δεύτερους ρόλους.Αξίζει το χρόνο σας.
Ο Besson πρέπει να γυρίζει πιο συχνά τέτοια φιλμ.
The Congress
Αποζημιώνονται χρηματικά,είναι υποχρεωμένοι όμως να μην ξαναπαίξουν ποτέ και πουθενά.Η Robin Right αρχικά αρνείται,αναγκάζεται όμως να συμφωνήσει,χρειάζεται τα χρήματα για τη θεραπεία του γιού της.
20 χρόνια μετά,ο κόσμος είναι ένα πολυ διαφορετικό μέρος.
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Ari Folman έχει τουλάχιστον ενδιαφέρον.Να είμαι ειλικρινής,δε μου άρεσε το Waltz With Bashir.Το Congress (εν μέρει εμπνευσμένο από το μυθιστότημα επιστημονικής φαντασίας Futurological Congress του Stanislaw Lem) είναι σίγουρα ιδιαίτερης αισθητικής.
Προσπαθεί να χωρέσει πάρα πολλά και να τα σχολιάσει,όχι πάντοτε επιτυχημένα.Η κριτική του ματιά στη βιομηχανία του κινηματογράφου,στη λαιμαργία της για κέρδος,στην δύναμη και την εκμετάλλευση της εικόνας είναι πολύ έξυπνη.
Η δυστοπική του εκδοχή όμως είναι μπερδεμένη.Όσο κερδίζει σε φαντασία και εικονοποιία το Congress,τόσο χάνει σε συνοχή και νόημα.
Η Wright χωρίς να τη βοηθάει πολύ το σενάριο,δίνει μια καλή ερμηνεία.Το animation είναι τριπάτο,μέλι για τα μάτια,καταπληκτικά χρώματα και τεχνοτροπία.Προσφέρει πολύ όμορφες στιγμές,κάνεις κεφάλι χωρίς να έχεις πάρει τίποτα.
Το πρόβλημα με τη ταινία είναι πως ο Folman δεν έχει καλή αίσθηση του κινηματογραφικού χρόνου.Δε ξέρω αν είναι της άποψης αργή ταινία = καλή ταινία,το Congress όμως δεν αναπνέει.Δεν απογειώνεται όταν πρέπει,δε πατάει λίγο γκάζι και στο τέλος,ενώ έχεις δει κάτι διαφορετικό,νιώθεις πως κάτι λείπει.
Αν και η πλοκή μοιάζει με κουβάρι που όσο το ξεμπερδεύεις,τόσο μπερδεύεται,το Congress είναι ένα όμορφο φιλμ,με κάποιες δυνατές σκηνές (αυτή με το σκανάρισμα της Wright και την αφήγηση του Keitel από τις πιο ωραίες του 2013),και πολλές έξυπνες ιδέες.Η φανταστική αισθητική του είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια και ο καλύτερος λόγος για τη δεις.
The Cult Files
Sharknado
Δε νομίζω πως χρειάζεται περιγραφή της πλοκής,ο τίτλος τα λέει όλα,πιο ευσύνοπτο κι από τσόντα.Δε φτάνουν τα κοσμητικά επίθετα και ο υπερθετικός όλων των γλωσσών του κόσμου,νεκρών και μη,για να εκφράσουν το 1% του μεγαλείου του Sharknado.Tόσο κακό που είναι ξεκαρδιστικό,τόσο ξεκαρδιστικό που είναι τέλειο.
Στέλνει όλες τις κωμωδίες που έχετε δει στο νεκροτομείο της ασημαντότητας.Τι να πρωτοαναφέρεις;Τις ερμηνείες;Πιο ξύλινες κι από τις Καθημερινές Ιστορίες του Alpha.Πιο γελοίες κι από τριτοκλασάτη σαπουνόπερα.
Τα εφέ;Τα καλύτερα του 1999.Η κορυφή της κορυφής όμως είναι η σκηνοθεσία του Ferrante.
Δεν έχω λόγια..Το χειρότερο μοντάζ στην ιστορία της ανθρωπότητας.Συρραφή αλά Frankenstein άσχετων εικόνων,πλάνα παρμένα από δελτία ειδήσεων,ό,τι να'ναι,όπως να'ναι,όπου να'ναι για να γεμίσει ο χρόνος.
Σε 30 χρόνια θα μνημονεύεται ως μπροστά από την εποχή του,αφαιρετικό,μινιμαλιστικό,υπερβατικό και άλλα τέτοια κουλτουροπουστιάρικα.Πάντως η ζωή είναι άδικη,όταν κάνουν ανάλογα ακατάληπτα μποιοτικοί δημιουργοί,auters και λοιποί σκηνοθύτες,κάποιοι σκούζουν σαν γεροντοκόρες καλόγριες που τις γάμησε αράπης,μιλάνε για αριστουργήματα κτλ.
Για να κλείσουμε με το μοντάζ,θ'αναφέρω μόνο μια σκηνή.Κάπου στη μέση,ένας αστυνομικός με μοτοσικλέτα κινείται.Ο ύψιστος σκηνοθέτης καταφέρνει το αδύνατο.Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα,βλέπουμε τρια διαφορετικά πλάνα,με τρεις διαφορετικούς αστυνομικούς,σε διαφορετικά μέρη!Η μαγεία αυτή δεν έχει όνομα,δε χωράει σε θνητές έννοιες όπως οι λέξεις..
Οι σκηνές στο αυτοκίνητο θα σας κάνουν να νιώσετε κάτι μεταξύ Cameron και Spielberg κάθε φορά που θα τραβάτε κάτι με το κινητό,οι διάλογοι θα έκαναν την Ακρίτα υπερήφανη,η σκηνή με το πριόνι είναι επιπέδου Evildead (είμαι σίγουρος πως ο Raimi θα τη ζήλεψε),τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Είχα καιρό να γελάσω τόσο πολύ,γέλιο μέχρι δακρύων,πονοκεφάλου και συχνουρίας.Τα 86 λεπτά του Sharknado είναι χρυσάφι.Δε ξέρω αν οι συντελεστές γύρισαν τη ταινία σοβαρά ή έκαναν πλάκα,όπως και να'χει όμως,τους βγάζω το καπέλο και τους ευχαριστώ.Μετράω τα δευτερόλεπτα για το sequel.
Μερικές προτάσεις για μελλοντικές ταινίες
Soundtrack of the day
