Από το 1996 μέχρι το 2001 έχουν ένα εκπληκτικό σερί δίσκων,που λίγα συγκροτήματα έχουν να επιδείξουν ανάλογο.
Από τις περιπτώσεις που νιώθεις πως μεγαλώνεις με τη μπάντα,κάποιοι άγνωστοι,χιλιάδες μίλια μακρυά μετέφρασαν τις πιο κρυφές σκέψεις και συναισθήματα,πλευρές του εαυτού σου που δεν ήξερες -Today I introduced myself,To my own feelings -.
Mια βαρετή doom death (τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα) μπάντα,αφαιρεί τα περιττά και σημαδεύει μια μια τις αρτηρίες της ψυχής σου.
To Εternity είναι μάλλον υποτιμημένο,θαμπωμένο και στη σκια των επόμενων.Κρίμα γιατί μιλάμε για ένα album γλυκό φαρμάκι,που μπαινεί σιγά σιγά μέσα σου και δεν υπάρχει θεραπεία.Ακόμα θυμάμαι το μούδιασμα στο άκουσμα του The Beloved.
Πέρα από τη πλάκα,το Fragile Dreams κάνει όλα τα mainstream (τότε και τώρα) "μελαγχολικά",μινόρε τραγούδια της σαλαμούρας να μοιάζουν με το "τα παπάκια στη σειρά" και τα στέλνει με φάλτσο αλά Ζουνίνιο στη χωματερή της ασημαντότητας.Σε έναν ιδεατό κόσμο,θα στοίχειωνε τα charts για αιώνες.
Το Alternative 4 όμως δεν είναι μόνο το εν λόγω άσμα.Είναι η απόδειξη πως η μπάντα είναι το πιο ταλαντούχο μπάσταρδο των Pink Floyd.Αν η Μελαγχολία ήθελε να ηχογραφήσει ένα δίσκο,θα τα παράταγε γιατί δε θα μπορούσε να γράψει κάτι καλύτερο από αυτό.Αν γυρνούσε ταινία θα το έβαζε soundtrack.
Για πολύ κόσμο είναι το καλύτερο τους,δε μπορώ να διαφωνήσω,δε μπορώ να συμφωνήσω.Για όσους μεγάλωσαν στα 90s και αναζητούσαν μελωδία & ατμόσφαιρα,ήταν ένας δίσκος βάλσαμο,μια αποστομωτική σφαλιάρα στο στερεότυπο "το metal είναι θόρυβος",το καλύτερο αντίδοτο στην ελληνόφωνη ροκ μιζέρια και στην ηχητική αναγούλα των Μυξ Βλαξ.
Το πέμπτο album των Βρετανών είναι στην ολιγομελή κατηγορία των αριστουργημάτων που δεν ακούω ποτέ.Είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρω σε όποιον διαβάζει αυτές τις γραμμές (και δεν έχει ακούσει ποτέ το δίσκο) το 10% των συναισθηματων που δημιουργεί,χωρίς να γίνω πιο μελό κι από τούρκικη σαπουνόπερα που θα έγραφε ο Φώσκολος.
Το Judgement δεν είναι για όλες τις ώρες.Ρίχνει φως εκεί που δε θέλεις και εκεί που δε το περιμένεις ή αν θέλετε,ρίχνει σκοτάδι στα πιο φωτεινά σου σημεία.Σου αποκαλύπτει το πόσο εύθραστος είσαι,σου δείχνει όλες τις ρωγμές σου,αυτές που νόμιζες ότι έκρυψες,ξέχασες,αυτές που θα έρθουν.
Ταυτόχρονα όμως η σκιά του γλυκαίνει το πόνο,η ομορφιά των τραγουδιών του αφού σε ξενάγησε στα βάθη και στις κορυφές του εαυτού σου,σε αφήνει ανάλαφρο στην ασφάλεια της νύχτας.
Το Judgement είναι ο δίσκος που θα άκουγε η Κατάθλιψη,θα χαμογελούσε με μάτια πρησμένα από το κλάμα ,θα είχε βρει την λύτρωση και θα ένιωθε πως περπατάει στα σύννεφα,δευτερόλεπτα πριν πηδήξει στο κενό..
Δεύτερο Judgement δε γίνεται να βγάλεις,αν η μπάντα συνέχιζε στο ίδιο mood,ή αυτοκτονείς ή πας σε μοναστήρι και πλέκεις καλάθια.Αφού όρισαν την μουσική ενδοσκόπηση (με τον πιο ασφυκτικό και ολοκληρωτικό τρόπο),μας πήραν από το χέρι για ένα ταξίδι.
Το A Fine Day To Exit σου προσφέρει ανάσες,σε ηρεμεί.Όχι πως δεν έχει ένταση.Έχει και αρκετή.Αλλά τώρα εξωτερικεύεται.Απελευθέρωση.Το Release είναι μαγικό,τόσο απλό και άμεσο,υπερφυσικής έμπνευσης και εκτέλεσης.Ο Μιχαλάκης ο Akerfeldt καλά θα κάνει ν'ακούσει το album,να μάθει πως γράφονται εξάλεπτα τραδούδια χωρίς να πεθαίνει ο ακροατής από καρκίνο των όρχεων στα 3 λεπτά.
Σε προσωπικό επίπεδο,χρωστάω πολλά σε αυτό το δίσκο.Είμαι 32 και δυστυχώς δεν έχω ταξιδέψει όσο θα ήθελα,δεν έχω πάει στο εξωτερικό.Τα 9 τραγούδια του με'χουν ταξιδέψει πολλές νύχτες σε άγνωστα αλλά τόσο οικεία μέρη,ζωγράφισαν όνειρα αξέχαστα (σας έχει τύχει να σας πάρει ο ύπνος με τα ακουστικά και στο όνειρο ν'ακούτε τη μουσική που ακόμα παίζει;Αυτό το album κάνει την εμπειρία ακόμη καλύτερη),έφερναν τη θάλασσα δίπλα στο κρεβάτι.
Οι δεκάδες ακροάσεις άμβλυναν τη πίκρα για όσα ταξίδια δεν έχω κάνει,μου πρόσφεραν άλλα τόσα που δεν είχα φανταστεί.Aν το Judgement και το πιο επώδυνο τραγούδι όλων των των εποχών One Last Goodbye είναι η Κάθαρση,το Temporary Peace είναι η Γαλήνη.Που δεν έρχεται με Χολυγουντιανή ενορχήστρωση,αλλά με μικρές καθημερινές στιγμές που δίνουν γεύση σε όλη τη μέρα και γεμίζουν με αναμνήσεις τις κορνίζες του μυαλού.
I swear I never knew, I never knew how it couldn't be all the waves are washing over all that hurts inside of me.
Τα κύματα σκορπίζουν όλα τα βάρη τις μέρας.Στο κλείσιμο του τραγουδιού νομίζεις πως κοιμάσαι πάνω στο νερό.Δεν υπάρχουν ηρεμιστικά,αλκοόλ,χημικά υποκατάστατα που μπορούν να σας κάνουν περισσότερο καλό από αυτό το τραγούδι.Μόνο να έχετε αποκοιμηθεί πριν αρχίσει η περίεργη φωνή να σκούζει "What about dogs What about cats ? What about the chickeeeeeeeeeeeeeen?" και σας κοπέι η χολή.
Τη πρώτη φορά,ενώ είχα παραδοθεί στη παλίρροια και πήγαινα στα βαθιά του ύπνου,ξύπνησα έντρομος,πραγματικά έκλασα χρώματα.Βρετανικό χιούμορ...
Δεν είναι κακός δίσκος,πιο ηλεκτρονικός,λιγάκι υποτονικός,σαν ένα πιο μέτριο A Fine Day To Exit.Αν το κυκλοφορούσαν βέβαια άλλες,πιο γνωστές,καταξιωμένες,γκούχου γκούχου,μπάντες,θα μας είχαν πρήξει τα αυτιά τα media,θα μας τα είχαν λαγάνες,λες και τα τσίμπησαν σφήκες του Αμαζονίου.
Το A Natural Disaster είναι 8,με το όμωνυμο να είναι στα top 5 τους,το τραγούδι που έπαιξε τις περισσότερες φορές στο mp3 player της Απώλειας,το τελευταίο που άκουσε πριν εξαφανιστεί,αυτό θα σιγοέπαιζε ακόμα στ'ακουστικά όταν θα μπαίναμε στο άδειο σπίτι της.
Μπορεί να μοιάζει με ποινή για τόσο ταλαντούχες μπάντες το μικρό και αφοσιωμένο κοινό,αλλά οι πραγματικοί φίλοι και έρωτες είναι λίγοι.
Δεν έχει νόημα να προσπαθούν να ακουστούν σαν Radiohead ή Coldplay και άλλους ανθυποψίες.Ο Wilson δε βοήθησε.Όσο για τη δήλωση του πως το We're Here Because We're Here είναι το καλύτερο τους..Τι λες μωρή ξεπλυμένη αγγλίδα Μαρίζα Κωχ,τα προηγούμενα τα έχεις ακούσει ή είναι το καλύτερο επειδή έκανες τη μίξη εσύ ο τιτανοκυκλώπειος ιερουργός του κοprogressive;Γλωσσεκτομή,απάγόρευση χρήσης μουσικών οργάνων ακόμα και αν είναι σφυρίχτρα διαιτητή και απέλαση.
