Και...

Ποτέ δε συμπάθησα το κόμμα,ίσως γιατί ακούγεται το ίδιο με το κώμα,σαν να κλέβει από  τις λέξεις και τη φωνή,δευτερόλεπτα και ψίχουλα από το συναίσθημα που κρύβουν,ενώ το και μπορεί να είναι παιδικό,ανώριμο,έως και κουραστικό,όμως  μεταφράζει καλύτερα τον πόθο,σαν μια τεράστια ανάσα,μια ζωή σε ένα μονοπλάνο,έτσι ένιωθα εκείνη τη μέρα,τέτοιες βλακείες σκεφτόμουν,μήπως ξεχαστώ,αλλά όσο πιο μακρυά είσαι,τόσο πιο κοντά σε νιώθω,βρέχει στάχτες,οι στάχτες γίνονται κομμάτια παζλ,πέφτουν μπροστά μου,σχηματίζουν τη μορφή σου,λίγο πριν σε κρατήσω,γίνεσαι νερό,κυλάς μέσα από τα δάχτυλα μου,καπνός,με αγγίζεις χωρίς να το νιώθω,αφήνεις τατουάζ τα χνάρια των φιλιών σου,σκορπίζεις,και σε ψάχνω σε κάθε ρυτίδα αυτή της πόλης,σε κάθε σκιά της,η εικόνα σου προβολή κινηματογραφικής μηχανής,όλος ο κόσμος γίνεται οθόνη,και καθετί που αγγίζεις γίνεται δικό εσύ,και ο καθένας που σκεπάζεις,γίνεται εσύ,και οτιδήποτε,μετατρέπεται σε αντανάκλαση παγιδευμένη στις καλειδοσκοπικές σου δίνες,και όλα ξεκινάνε από σένα και τελειώνουν σε σένα ταυτόχρονα,και όλοι οι δρόμοι γραμμές πενταγράμμου που μπλέχτηκαν και'χουν γίνει ιστός αράχνης,και κάθε στενό σπασμένος καθρέφτης,κάθε λεωφόρος μια θάλασσα συρματοπλέγματα,προσπαθώ να ξεφύγω και καταλήγω να σε κυνηγάω,προσπαθώ να σε κυνηγήσω και καταλήγω να τρέχω μακρυά,και όπου και αν φτάνω,νομίζω πως δεν σε πρόλαβα για λίγα δευτερόλεπτα,και είσαι πάντα στην άκρη του ματιού μου,η φωνή σου κυλάει μέσα σε κάθε ήχο,τα τακούνια σου αντηχούν σε κάθε στενό,κι η άσφαλτος  είναι κινούμενη άμμος,και το μπαλκόνι  ναυαγεί στην έρημο,και κάθε δωμάτιο μια ζωή που έμεινε στη μέση,και κάθε τραγούδι ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε,και κάθε ταινία ένα όνειρο που δε μοιράστηκε,και κάθε βιβλίο ένα ταξίδι που σκούριασε στο συρτάρι,και κάθε χαμόγελο και κάθε φιλί που δε σου έκλεψα,και κάθε ψίθυρος που δεν που δεν χάθηκε μέσα στα μαλλιά σου σαν βροχή,και κάθε καυγάς που δεν κατέληξε σε έρωτα,και κάθε φαντασίωση που δεν έλιωσε τη νύχτα,και κάθε μικρή εξομολόγηση,κάθε κρυφή σκέψη που χαραμίστηκε σαν βρεγμένο τσιγάρο,κάθε έκπληξη,κάθε χαμένη ματιά,κάθε βογγητό,κάθε οργασμός,κάθε ξύπνημα,κάθε μικρό ψέμα,κάθε πείραγμα,κάθε σκηνή ζήλιας,κάθε καρδιοχτύπι,κάθε λάθος,κάθε μικρό τίποτα που σημαίνει τα πάντα,κάθε μέρα νιώθω σαν χάμστερ που τρέχει στο τροχό,είμαι πάντα στο κλουβί της ίδιας στιγμής,σε έναν λαβύρινθο,που η μια αίθουσα αναμονής οδηγεί σε μια άλλη,οι φωτογραφίες σου παίρνουν φωτιά,πλημμυρίζουν αστέρια το σπίτι,και δε θέλω άλλο,να παλεύω να κολυμπήσω,να επιπλεύσω στη ρουτίνα,θέλω ν'αφεθώ,να πνιγώ τόσο βαθιά μέσα σου,που τα όρια του εαυτού μου να μην ορίζονται πια,και κάθε συλλαβή του χαρτογραφημένου και αχαρτογράφητου χρόνου,να μην είναι ένα σύμπαν από όνειρα και αναμνήσεις που έμεινε παγωμένο στο παρά ένα του Big Bang της ευτυχίας,ένα σπασμένο και,που χώρισε τα πάντα και δεν μπορεί να ενώσει τίποτα πλέον,ούτε μια πρόταση...

My 80's Craze

Ξυπνάω. Νιώθω σαν το Bernie που αναστήθηκε μετά το επικό του Σαββατοκύριακο. Είμαι σε ένα εστιατόριο. Κοιτάζω τα ρούχα μου, φοράω κουστούμι, αλλά στις αντανακλάσεις, μοιάζω με το Bruce Willis μετά το Die Hard και το Blind Date μαζί. Είμαι σε όνειρο, αλλά μοιάζει πολύ αληθινό. Είμαι στα 80s.Το ξέρω, τα θυμάμαι πως ήταν. Κάποια σκουληκότρυπα, κάποια κλασική περίπτωση βλάβης στο χωροχρόνο,μ ε έφερε πίσω στο 1986.
Αδιάσειστες ενδυματολογικές αποδείξεις γύρω μου. Οι βάτες έχουν βάτες ενώ ακόμα και οι καραφλοί μοιάζουν με τη Farrah Fawcett.
Ο φίλος μου μιλάει για  μετοχές, λες και το έχει σκάσει από το Wall Street, ενώ είναι αγνώριστος - ρε Μάκη, μοιάζεις ακόμη πιο μαλάκας με κουστούμι- με το χρυσό ρολόι.
Πίσω του κάθεται ο φυσικός που είχα στη πρώτη λυκείου. Για να είναι εδώ,θα είναι με τους κακούς. Ακούω μουσική δράσης. Σηκώνομαι πάνω δυναμώνει, κάθομαι χαμηλώνει. Ναι εγώ είμαι ο ήρωας, δικιά μου είναι η ταινία. Ανεβαίνω στο τραπέζι, πηδάω στο απέναντι και κλωτσάω το γαμιόλη -που  με άφησε, αλλά πέρασα με το μέσο όρο- τόσο δυνατά που φεύγει από τη τζαμαρία, όπως η μπάλα στο ιστορικό φάουλ στου Ρομπέρτο Κάρλος.
Ο κόσμος χειροκροτεί, ενώ η κριτική επιτροπή στο βάθος μου δίνει μόνο δεκάρια.
Έχω να νιώσω τέτοια ποδοσφαιρική ικανοποίηση,από τότε που έβαλα 9 γκολ όταν κερδίσαμε το Β2. Ο φίλος μου με πιάνει από τους ώμους. Flashback, σήμερα παντρεύεται εκείνη που είμαι ερωτευμένος, με κάποιο χλεχλέ που της προξένεψε η μάνα της. Πρέπει να σταματήσω το γάμο. Αγχώνομαι, μου κόβονται τα πόδια, δε ξέρω τι να κάνω. Να μπουκάρουμε με το αμάξι και'γω να κατέβω ατσαλάκωτος και να παίξω το Follow Your Heart (90s αναφορά, αλλά τι να κάνουμε, ποιητική αδεία) στο πιάνο; Οι ορθόδοξες εκκλησίες δεν έχουν πιάνο, άσε που δεν προλαβαίνω να μάθω.
Κάθομαι ζαλισμένος. Ο Μάκης με χαστουκίζει"Δε γίνεται να τα παρατήσεις τώρα. Μερικές φορές, πρέπει να λες δε γαμιέται και να κάνεις τη κίνηση σου.Τ ο δε γαμιέται φέρνει ελευθερία, και η ελευθερία την ευκαιρία, την ευκαιρία που φτιάχνει το μέλλον. Κατάλαβες;".Ο Μάκης δεν είναι απλά ρήτορας, είναι ποιητής."Και τι θα κάνουμε ρε Μάκη οι δυo μας; Αν είναι πολλοί στο γάμο; Αν ο γαμπρός ξέρει πολεμικές τέχνες ή έχει όλο του το σόι στα Ο.Υ.Κ.;""Θα τους περικυκλώσουμε!".Το Fiat μεταμορφώθηκε σε λευκή Ferrari, το Αιγάλεω σε Miami, περάσαμε όλα τα φανάρια με κόκκινο, θάβοντας με σπινθήρες και καπνό, όποιον και ό,τι βρισκόταν πίσω μας.

Μουσικό διάλειμμα

 "Κι αν είναι όλοι βρικόλακες; Κι αν είναι Alien; Εκείνες οι θείες να το έχουν σκάσει από το The Thing ή το They Live; Κι αν ο γαμπρός είναι ο Predator; Και καλά όλα αυτά, αν είναι από καμιά ταινία που δεν έχω δει;""Δεν είναι αυτό το πραγματικό ερώτημα που θα έπρεπε να σε απασχολεί". Γύρισα έντρομος προς το Μάκη,δ εν ήξερα πως είχε τηλεπαθητικές δυνάμεις."Και ποιο είναι;""Σε θέλει ακόμα; Είναι ερωτευμένη μαζί σου; Σ'αγαπάει ρε μαλάκα ή τσάμπα θα φάμε ξύλο;""Με θέλει, αλλά είναι πολύ εγωίστρια για να το παραδεχθεί, και να παραδεχθεί πως ζηλεύει. Οπότε προτιμάει να το βάζει στα πόδια και το παίζει κακιά, για να κρύψει τα πραγματικά της συναισθήματα".
Ο Μάκης φρενάρισε τόσο απότομα, που κοντέψαμε να βρεθούμε πίσω στο μέλλον."Αυτά είναι παιδιαρίσματα.Τα πράγματα είναι απλά. Όταν τη βλέπεις, τι θέλεις να κάνεις;""Να τραγουδήσω και να χορέψω σαν τον Kevin Bacon στο Footlose,αλλά φοβάμαι πως θα σπάσω όλα μου τα κόκαλα ενώ κάποιος θα καλέσει την εταιρεία προστασίας ζώων,γιατί θα νομίζει πως κάποια αρκούδα έπεσε στο φωταγωγό και αργοπεθαίνει""Όταν κάνετε έρωτα;""Σαν τη σκηνή του φιλιού στο Body Double του De Palma""Όταν είσαι μόνος σου και σκέφτεσαι ότι δεν θα τη ξαναδείς;""Δεν έχει γυριστεί αυτή η ταινία""Έλα κόψε τις μαλακίες και λέγε""Σαν τον Rambo στη πρώτη ταινία,νιώθω πως όλος ο κόσμος είναι εχθρός μου""Ωραία,είσαι έτοιμος;""Για ποιο πράγμα""Για αυτό!".
Το Fiat απογειώθηκε όπως ο Kitt και γκρέμισε την είσοδο της εκκλησίας -ευτυχώς που ο γάμος δεν ήταν σε κτήμα-.Ο Μάκης έβγαλε δύο Καλάσνικοφ, ζωστήκαμε σφαίρες,κι αφού μοιάζαμε αρκετά σαν τους Destruction στο εξώφυλλο του Sentence Of Death,δ ιώξαμε τους μισούς καλεσμένους με μπαλωθιές. Κάτι πήγε να πει ο γαμπρός -σοβαρά τώρα,υπήρχε ποτέ περίπτωση να πει κάτι; Είναι από αυτούς τους κομπάρσους που πεθαίνουν χωρίς να πουν ατάκα, που στις χρυσές τους εποχές, ο Sly και ο Arlond καθάριζαν από 50 σε κάθε ταινία-, αλλά το ασύλληπτο δεξί κροσέ μου τον έστειλε τρίποντο στη κολυμπήθρα.
Την πιάνω από το χέρι, πάει να φύγει."Ήρθες να καταστρέψεις τη πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου;""Όχι, ήρθα να σταματήσω το χειρότερο λάθος της ζωής σου""Και'συ που το ξέρεις πως είναι λάθος;""Δικιά μου είναι η ταινία, ό,τι θέλω κάνω!""Δεν είναι δικαιολογία αυτή!""Το είδα στα μάτια σου, όταν βγήκα από το αυτοκίνητο.Είχαν την ίδια λάμψη, όπως κάθε φορά που σου έκανα έκπληξη".Το χέρι της χαλάρωσε,τ α δάχτυλα της σφίγγουν τα δικά μου.
Είναι έτοιμη να κλάψει, θυμώνει, με σπρώχνει μακρυά."Φύγε!Δε θέλω να είμαι μαζί σου!""Γιατί λες ψέματα;""Έχω να σε δω τόσο καιρό, σήμερα παντρεύομαι κάποιον άλλο, το καταλαβαίνεις;""Τον οποίο ακόμα δεν έχεις δει αν ζει ή πέθανε""Άλλο αυτό!""Θα κόψεις τις μαλακίες;""Φύγε!".
Την πιάνω από τους ώμους."Άκουσε με,πριν κάνεις κάτι που θα το μετανιώσουμε και οι δύο. Έχουμε κάνει και οι δύο πολλά λάθη, εγώ έχω κάνει τα χειρότερα και σου ζητώ συγγνώμη. Νόμιζα πως ήμουν κάποιος άλλος, πως δεν μπορούσα. Κι όμως μαζί σου, έμαθα ξανά από την αρχή, είδα πως μπορώ ακόμα ν'αλλάξω,να μάθω ν'αλλάζω. Να αλλάξω το πως σκέφτομαι, το πως ονειρεύομαι, το πως ν'αντέξω και το να μάθω να ξεχωρίζω,τι πραγματικά μετράει. Κι αν μπορώ να αλλάξω εγώ στα 40, τότε μπορείς και εσύ στα 26. Όχι το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον. Να αλλάξεις γνώμη και να δεις πως υπάρχει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία, ακόμη και για τις δεύτερες ευκαιρίες. Ένα μόνο δεν μπορεί να αλλάξει""Ποιο;""Το πως νιώθω για σένα και το ότι τίποτα δεν θα έχει σημασία,αν δεν είναι μαζί σου""Αυτά είναι δύο""Έχω και κάτι ακόμα""Τι;""I do!".
Την αρπάζω και τη φιλάω,ενώ όλοι με χειροκροτούν, και όχι επειδή τους σημαδεύει ο Μάκης.
Το Fiat δεν αντέχει το γύρο του θριάμβου, ο Μάκης μας αφήνει στον ηλεκτρικό. Τελευταίος συρμός, το βαγόνι είναι άδειο.Αόρατα ηχεία πλημμυρίζουν το χώρο με Tangerine Dream. Δεν υπάρχει πιο ερωτική σκηνή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μόνο που εμείς θα τη κάνουμε καλύτερη. Κρίμα που δεν θα τη δει κανένας..

Υ.Γ.:Βρείτε πόσες 80s αναφορές έχει το κείμενο -φανερές και κρυμμένες- και κερδίστε.