Το μαύρο του κόκκινου

Παλιές φωτογραφίες,με ακολουθούνε σαν παιδιά,με ρωτάνε γιατί δεν μεγάλωσαν ποτέ,γιατί έμειναν υποσχέσεις που σκουριάζουν στο συρτάρι.Πίσω απ΄τις βιτρίνες των ματιών σου,όλα είναι πλαστικά,εύχεσαι τίποτα να μην είναι αληθινό και μια τεράστια αυλαία να σκεπάσει το πτώμα αυτής της πόλης.
Τις νύχτες γίνονται καλλιστεία για σκιάχτρα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι στους κριτές.Ποια κατάθλιψη χαμογελάει καλύτερα,ποιος φόβος υπόσχεται πολλά;Ποια ενοχή τον πόνο σου θα κρύψει,ποια πληγή θα τις χωρέσει όλες και θα κλείσει σαν φερμουάρ;
Ποιος εφιάλτης δείχνει καλύτερα με μαγιό;Ποιος λάθος είναι πιο όμορφο με στέμμα;
Ακόμη δεν  κατάλαβες,πως τα φωτοστέφανα είναι φίμωτρα,τα εξώφυλλα και οι αφίσες παράθυρα από κελιά.Τα νέον γράμματα πάνω στις μαρκίζες,λίστες εκτέλεσης και οι διαφημίσεις στις λεωφόρους οι δέκα εντολές.
Η Μέδουσα σέρνεται στους δρόμους,δεν έχει φίδια για μαλλιά,συρματοπλέγματα μέχρι τους ώμους,και μάτια από σπασμένα κινητά.
Στην σκιά της κοχλάζουνε κραυγές,στις φλέβες της πνίγονται οι μέρες,κανείς δεν την φοβάται πια.Γυρεύει μόνο έναν καθρέφτη,να γίνει πέτρα,άμμος και να σκορπίσει μακρυά απο'δω.
Εδώ τα τέρατα είναι πιο όμορφα από όλους. Καταπίνουνε διαμάντια και ξερνάνε κάρβουνα.Αλχημιστές που μετατρέπουν όλο το χρυσάφι σε χαρτί.
Και΄γω σε περιμένω,να ζωγραφίσεις με φωτιά και αίμα το κενό
Ενώ πεθαίνεις από δίψα,δεν πίνεις ποτέ,για να μη χαλάσεις το καθρέφτισμα σου στα νερά.
Κόκκινο μετάξι,τσαλάκωσε κι απόψε το σκοτάδι.
Πουλάνε όνειρα,αγοράζουν αναμνήσεις,κάνουν format στις συνειδήσεις.
Η ζωή που μικραίνει όσο η αλήθεια μεγαλώνει,μεθυσμένη από τον πόνο βουλιάζεις στα σεντόνια.Κόλαση είναι ο δρόμος προς τον παράδεισο,και τ'όνομα αυτού του δρόμου δεν είναι τέλος.Η μεγαλύτερη νύχτα ξημερώνει.Πέφτεις σαν βροχή στα όνειρα μου,κάθε πρωί ξυπνάω γιατί πνίγομαι,ξυπνάω διψασμένος.
Άγονη γραμμή,στη συχνότητα των σπασμένων σου φτερών,στα μπαρ της φτήνιας να μιλάς σ' ένα ποτήρι και ένα τασάκι,το μυαλό μια σβούρα στου βυθού την πλάτη,δάχτυλα σαν σπίρτα,καίγονται καθως σ'άγγίζω,σφίγγω τις στάχτες για να μην σε χάσω,να μην σκορπίσεις στον αέρα.Στην σκακιέρα θα γίνω όλα τα πιόνια σου,να κάνεις χίλια ματ στη δυστυχία.

Σε περιμένω,να ζωγραφίσεις με φωτιά και αίμα το κενό.

Το κόκκινο του μαύρου

Ξυπνάς.Μέσα στον κυκλώνα της μέθης.Το μάτι του,μια σταγόνα παγωμένου χρόνου,που δε λιώνει ποτέ.Όλα τα ίσως,τα έπρεπε,τα μπορεί,στοιχειώνουν το παρόν,λεπτά ζόμπι που μετατρέπουν το τώρα σε χθες.
Η πίκρα έχει ποτίσει μέχρι και την σκιά σου,γεύση από φτηνό τσιγάρο,που το πέταξες στα μισά γιατί σου έκαψε το στόμα,χωρίς να ξεδιψάσει τον εθισμό σου.Ψάχνεις στο βυθό της σιωπής σου,κάτι να κόψει την πτώση,να σταματήσεις να νιώθεις ηττημένος σε μια μάχη που δε δόθηκε ποτέ.
Τραβάω την άκρη του καθρέφτη σαν να είναι νήμα,ξηλώνω την αντανάκλαση,ξεγυμνώνω το κενό.Ο μίτος είναι ο λαβύρινθος.Αν δεν χαθείς βαθιά μέσα σ'αυτό που πραγματικά θέλεις,δε θα βρεις ποτέ το δρόμο και τον εαυτό σου.
Βαδίζεις,σχεδόν τυφλός,ανάμεσα σε μέρες από σκουριασμένο φως και νύχτες από χάρτινο σκοτάδι.Από χαρτόνι που βρέχεται,μουσκεύει από τις ματαιωμένες προσδοκίες,χίλιες βροχές η κάθε συλλαβή,όλο το βάρος του σύμπαντος σε πιάνει από το λαιμό.Παλεύεις ως το πρωί με τους δεκάδες εαυτούς σου,για να κερδίσει πάλι στα σημεία,η πιο έξυπνη μετριότητα.

Όσο κι αν τρέξεις,τα όρια του κλουβιού σου δεν είναι το διαμέρισμα,η πόλη,ο πλανήτης.Οι τοίχοι της φυλακής  είναι το κρανίο σου,τα κάγκελα το σώμα σου,στενεύουν σαν τελεσίγραφο που δεν μπορείς ν'αγνοήσεις,μεσαιωνικό βασανιστήριο από pixels και οθόνες.Για πόσο καιρό ακόμα,θα είσαι κατοικίδιο του φόβου σου;Μέχρι να στειρώσει το μυαλό σου και να σταματήσεις να ονειρεύεσαι,να φαντασιώνεσαι,να ελπίζεις;Όλες οι αποστάσεις κρύφτηκαν σε έναν αριθμό,στο τελευταίο ψηφίο του κινητού σου.Άλλο ένα τηλεφώνημα που δε θα κάνω,άλλη μια εικονική εκτέλεση.Άσφαιρα πυρά,και από ένα σημείο και μετά,δεν ξέρω τι να περιμένω,να σταματήσουν ή να είναι επιτέλους αληθινές οι σφαίρες;
Τι συμβαίνει τελικά;Επανάσταση κατά των ψευδαισθήσεων ή οι ψευδαισθήσεις σου επαναστάτησαν;Και αποφάσισαν να πάρουν τον έλεγχο,γιατί έτσι κι αλλιώς,εκείνες κυβερνούν αυτό το σώμα.Ο κόσμος καθρεφτίζεται στα γυαλιά σου.Η σκιά της γεύσης ενός άλλου ουρανού πολιορκεί τα κύτταρα σου.Δέσε κόμπο τη φωτιά.Ο χρόνος είναι τραύμα και'μεις οι όχθες της πληγής,μόνο κάτι πιο δυνατό και πιο μεγάλο μπορεί να μας ράψει ξανά σε ένα.Μα μερικές φορές,πρέπει να ματώσουμε για να δεθούμε πιο σφιχτά.Tα σώματα δεν είναι κύκλος,είναι σπείρα,που χορεύει σε ρυθμούς αιωνιότητας.

Πιες το σκοτάδι μέχρι το κατακάθι.Θάψε τις μέρες,μέχρι να ξημερώσει αίμα.Κρύψου πιο βαθιά στα χέρια μου.Άσε με να ανασαίνω τις προσευχές,τα παραληρήματα και τον πυρετό σου.Οι ψίθυροι σου μετατρέπουν σε θαύμα τη σιωπή.Αγκάλιασε με,κλείσε μου τα μάτια και ας πέσουμε μαζί.Καθώς θα πέφτουμε,θα βουλιάζουμε στα αστέρια.Η τροχιά της γης είναι το περίγραμμα του κορμιού σου στο κρεβάτι.Ψηλαφίζω το άπειρο στο τσαλακωμένο ύφασμα,στη ζεστασιά της απουσίας σου.Στον καθρέφτη του μπάνιου,σκουπίζω τους υδρατμούς και βλέπω όλους τους ορίζοντες να τέμνονται στο στήθος σου.Η μυρωδιά των μαλλιών σου με ξεδιψάει.Τα ρολόγια παραπατάνε,βραχυκυκλώνουν.
Πυροτεχνήματα χαϊδεύουν το ταβάνι,αόρατα κύματα μεταμορφώνουν τα δωμάτια σε ταξίδια.Στο πάτωμα τα σύννεφα χορεύουν,γύρω από τα πόδια σου.Αγκάλιασε με,κλείσε μου τα μάτια και ας πέσουμε μαζί.Μόνο όταν χορεύεις στην κόψη της εμμονής,δαμάζεις τις πιθανότητες.Και ο κόσμος,έστω για μια στιγμή,γίνεται αιώνια δικός σου.

Photorawmanjaw VII

Your smile sparks a halo on everything.

Your laughter makes impossible,temporary and insignificant.

The city lights are spelling your name.

I want to be lost in your pages

Dive into your darkest fears

Learn to swim inside your every nightmare

Let me embrace the worst part of yourself

Break the mirrors of confusion and leave crumbs of glass behind you

I will find you

I will be your wings

So you can save us both.From the past.From the future.From ourselves.Every night,you set the dark on fire.The world is a ghost without your dreams.

Σάρκινος λόγος.Γ.Ρίτσος

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα ‘χω πια φωνή να τα μιλήσω.
Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες,
κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα.
Σταύρωνες τα χέρια σου γύρω στα γόνατά σου,
αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα.
Να με θυμάσαι – μου ‘λεγες – έτσι?
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου?
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου – γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω.
Λοιπόν, πώς να ‘χω πια τη φωνή.
Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.




Υποσχόμενη μέρα.

Κ’ ήρθες.

Φωτιά και καπνός.

Καπνός και νύχτα.

Το κρεβάτι καίγεται.

Από φωτιά τα φτερά μας.

Δεν καίγονται.

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.

Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατὴ μόνο σ᾿ εμένα.

Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.

 Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.


Με το κόκκινο του αίματος  είμαι  Είμαι για σένα Τ’ όνομά σου μονάχα  πάλι και πάλι  βαθειά ερημιά μου ο αρχάγγελος το ποίημα Άλλη κατοικία δεν έχω Κατοικώ στο σώμα σου.

Αποσπάσματα από τη συλλογή Τα ερωτικά,εκδόσεις Κέδρος,1981.

Love Is A Cat

She'll come to you.She'll stay as long as she wants.In her own terms.

She needs her private space and time.

But if it's true,she'll always return.
You'll always belong to her.Love is a cat.Always hiding.In the same place.Waiting for you to find her.Pet her.Feed her.Sleep with her.

Love is a cat.Just like you.

Photorawmanjaw VI

Hiding in waiting
Waiting in hiding

There's a crack in my shadow
Bleeding whispers and sighs

Heart is out of tune
Mind is sinking in white noise
Bones shattering from the echo of a voiceless anger

The rooms are getting darker
Floating on a nightmare sea

Your name is the only line of light 
Pulling me out of my self

A staircase on fire
And the ceiling is made of ice
Weave me a noose with the clouds
Drag me through every circle of your hell

Teach me how to teach my demons to obey
Show me the steps of this dance
Your way of praying,of breathing,of learning and dreaming
Show me how to be yours
To belong to your eternity

Stay.And change the future,one smile at a time.

Who Will Stop The Rain?

Who'll stop the rain?
After you're gone
Who'll wipe the clouds and paint a rainbow in my heart

Who'll play the part
Of my one and only
Hush and kiss me slowly
And stop the rain
Before the night 
Takes this dream away

(A half written song that Etta James could have sung)