Πέμπτη 31 Μαρτίου 2022
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2022
Τρίτη 29 Μαρτίου 2022
Of Masks And Walls
Fire that fills
the breathless hour that lives in fire alone.
Christopher John Brennan
It is your turn, beloved,
it is your flesh that I wear.
Leonard Cohen
We scar slower
diamonds turning into coal
ghosts of a future that never happened
seeking pleasurable suspense
always dreaming of control
of a perfect stranger
that will teach us
how to be ourselves
wrap the world
around this tearful endless yearning
weave a sea of light
to take the place of these weary wings
waiting for the right wave
to chase the impossible
tranform the room
into an uncharted jungle of desires
tired of waiting
tired of being tired of something
there's no exit, at the edge of this stage
only fire can bleed this silence
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2022
Σάββατο 26 Μαρτίου 2022
Weekend Melancholy Or How To Abuse Your Illusions Until They Stop Using You
Because freedom, I am told, is nothing but the distance between the hunter and its prey.
Ocean Vuong, On Earth We're Briefly Gorgeous
I love you like I love the sea. And I’m ok with drowning.
pleasefindthis, I Wrote This for You and Only You
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2022
Παρασκευή βράδυ ή το ντέρμπι Κυνισμός-Ρομαντισμός έληξε πάλι 0-0
Το μυαλό προσπαθεί να ξεκολλήσει το Lada από τη λάσπη.
Η καρδιά συνεχίζει τον αλκοολισμό της με τη νοσταλγία.
Το σώμα εύχεται να είχε πεθάνει εδώ και χρόνια, και'γω στη μέση διασταυρωμένων πυρών, ν'αναρωτιέμαι αν το κώμα είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί.
Η ανία είναι ανίατη ασθένεια, και ειδικά στα 40 είναι πασπαλισμένη με αυτό το ιδιαίτερο είδος απαισιοδοξίας, που λέει πως τα καλύτερα είναι πίσω μας και τίποτα συγκλονιστικό δε θα ξανασυμβεί. Σαν βλαμμένος που είμαι, έχοντας καεί από τις ταινίες, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι που διατηρεί το ροματισμό και την αθωοτήτα του, που περιμένει το plot twist και το happy end. Αν και η ζωή είναι σαν κουλτούρικη ταινία, festival film, από αυτές που αρέσουν μόνο σε κριτικούς, που δε συμβαίνει τίποτα, και το τέλος είναι πάντα πιο ηλίθιο από όσο φανταζόσουν.
Ένας ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, έχει μια θεωρία, την οποία ονομάζει «θεωρία των ελαστικών της ευτυχίας». Πιστεύει ότι η ευτυχία είναι σαν ένα λάστιχο αυτοκινήτου που έχει διαρροή. Όταν χρειάζεται αέρα, το γεμίζεις, για να το διατηρήσεις σε ένα λειτουργικό επίπεδο. Όταν χάσει ξανά αέρα, το ξαναγεμίζεις. Είναι μια συνεχής προσπάθεια.
Αδερφέ, το Lada δεν έχει καν λάχτιχα. Πέφτει αργά στο γκρεμό. Κι όπως έλεγε και στο La Haine, το θέμα δεν είναι πως πέφτεις, αλλά πως προσγειώνεσαι. Και που θα συμπλήρωνα. Αρκετά όμως με την στυλιζαρισμένη επιφανειακότητα, τη μοναχικότητα των άδειων κάδρων και την αβάσταχτη μοναξιά των μεγάλων μυστικών, και άλλες βαρύγδουπες φράσεις που αντέγραψα από άρθρα του υπονόμου επιτήδευσης, απεραντολογίας και στόμφου που λέγεται Flix. Άνθρωποι που βλέπουν ταινίες με το πάγκρεας και γράφουν περισσότερα από όσα πρέπει, λέγοντας περισσότερα από όσα ξέρουν, για πράγματα που δεν έχουν ιδέα.
Επειδή δεν βρίσκω τίποτα έξυπνο για κλείσιμο ή κάτι άλλο για να γκρινιάξω, επίλογος μερικά αποφθέγματα από τη νέα μου αγαπημένη συγγραφέα, την L.J. Chen, γράφει σύγχρονα άρλεκιν, ζει στην Καλιφόρνια με τον άντρα της και μια τεμπέλικη γάτα. Όνειρο ζωής.
And this, ladies and gents, was why I chose narcotics over people
Love is selfish. Love is raw. Love is unfair, and unpredictable, and unstoppable.
My obsession. My muse. My enemy. “All”.
Someone I loved once gave me a box full of darkness. It took me years to understand that this, too, was a gift.
It was love at first sight
Hate at second
Lust at third
But four is my lucky number
So mine your ass shall be
L.J. Shen
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2022
March Playlist
Messa - Close
Bambara - Love On My Mind
Hangman's Chair - A Loner
Morphine - Cure for Pain
The Rolling Stones - It's Only Rock 'N Roll
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2022
Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 XII
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2022
The Rolling Stones - Till The Next Goodbye
Honey, is there any place that you would like to eat?
I know a coffee shop down on Fifty-Second Street
And I don't need no fancy food and I don't need no fancy wine
And I sure don't need the tears you cry
Till the next time we say goodbye
Till the next time we say goodbye
Till the next time we say goodbye
I'll be thinking of you
I'll be thinking of you
Yeah, a movie house on Forty-Second Street
Ain't a very likely place for you and I to meet
Watching the snow swirl around your hair and around your feet
And I'm thinking to myself she surely looks a treat
Till the next time we say goodbye
Till the next time we say goodbye
Till the next time that we kiss goodnight
I'll be thinking of you
I'll be thinking of you
I can't go on like this, can ya? Can ya?
I can't go on like this, can ya?
You give me a cure all from New Orleans
Now that's a recipe I sure do need
Some cider vinegar and some elderberry wine
May cure all your ills, but it can't cure mine
Your Lou'siana recipes have let me down
Your Lou'siana recipes have surely let me down
Till the next time we say goodbye
Drink to it
Till the next time we say goodbye
Till the next time that we kiss goodnight
Till the next time we say goodbye
Till the next time we say goodbye
Till the next time that we kiss goodnight
I'll be thinking of you
I'll be thinking of you
Τρίτη 15 Μαρτίου 2022
Όχι άλλο Batman, Pattison και Stewart
'Εχω την εξής θεωρία: Οι κριτικοί κινηματογράφου είναι μια ερπετοειδής φυλή. Μια φορά το χρόνο, μαζεύονται όλοι σε άγνωστο μέρος, και μέσω ανώτερης τεχνολογίας ή απόκρυφων τεχνών, βλέπουν όλες τις ταινίες του επόμενου έτους, ακόμη κι εκείνες που δεν έχουν γυριστεί. Μετά συνεδριάζουν και διαλέγουν τις πιο βαρετές κι ανούσιες που θα αποθεώσουν με τις κριτικές τους. Κάθε φορά που κάποιος βλέπει αυτές τις ταινίες και τους βρίζει, κερδίζουν χρόνια ζωής.
Δεν καταλαβαίνω τι κόλλημα έχουν φάει με τον Pattison. Έπαιξε σε 2-3 ανεξάρτητες παραγωγές και οι κριτικοί έχουν πάθει squirting από κάθε πόρο του σώματος τους. Ο τύπος είναι μέτριος προς κακός. Κι άντε στα κομμάτια ο Pattison. Η απόθεωση για την πρώην του την Stewart είναι ακόμη πιο ακατανόητη. Όταν διαβάζω πως είναι από τις καλύτερες της γενιάς της - φράση κλειδί αποθέωσης μετριοτήτων από μετριότητες- θέλω να μεταναστεύσω στον Πλούτωνα.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα απολύτως με τα Twilights, ίσα ίσα, έχω γελάσει τόσο πολύ με αυτά, που έχουν ειδική θέση στην καρδιά μου. Στο υπόγειο, αλλά καλή θέση.
O Batman είναι το iPhone των υπερηρώων. Η καινούργια ταινία είναι συνταγή Nolan με περιτύλιγμα Fincher. Το ό,τι μοιάζει με το Seven δε σημαίνει πως θα πρέπει να μπάινει και στην ίδια πρόταση με αυτό. Όσο για τα περί neo noir, γελάμε, γιατί neo noir και PG-13 δε γίνεται. Ένα reboot έχει νόημα, όταν κάνεις εντελώς διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Και ο Reeves δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Ακολουθεί τη φόρμουλα του Nolan, αλλάζοντας κάπως την αισθητική. Σοβαροφανές, το χιούμορ απαγορεύεται δια ροπάλου, τόσο σκοτεινό που σε κάποια πλάνα δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις.
Το περίμενα πολύ χειρότερο να είμαι ειλικρινής, όμως η πρώτη 1,5 ώρα πέρασε ευχάριστα. Μετά βαρέθηκα, και κυρίως δε μου έμεινε τίποτα. Ερμηνευτικά μου θύμισε το Dune, όπου όλοι είναι καλοί, εκτός από τον πρωταγωνιστή. Ο Pattison βάσισε την ερμηνεία του στον Kurt Cobain και στον Michael Corleone του Al Pacino. Το δεύτερο κάνω πως δεν το διάβασα. Είδαμε λοιπόν σε αυτή τη ζωή και emo Batman, να μοιάζει με μαστουρωμένο έφηβο που τσακώνεται συνεχώς με τον πατέρα του, στις σκηνές με τον Alfred. Άχρωμος, άοσμος και άγευστος.
Τουλάχιστον η ταινία είχε καταπληκτικό Farrel, με προφορά Μπρούκλυν, να μοιάζει με παραμορφωμένο Robert De Niro, που το έχει σκάσει από ταινία του Scorsese. Τέλος πάντων, το είδαμε και αυτό, θα υποστούμε άλλη μια τριλογία όπως φαίνεται, και δυστυχώς το τέλος του σύμπαντος αργεί, για να μας απαλλάξει από τις ταινίες της Marvel, της Warner και τα υπόλοιπα δεινά της ύπαρξης.
Ο Reeves δεν είναι κακός σκηνοθέτης. Αλλά όταν διαβάζω πως οι επιρρόες του για το Batman ήταν τα Klute, Chinatown, All the President's Men, French Connection και Taxi Driver, με πιάνει νευρικό γέλιο. Ο Phillips το έκανε καλύτερα, το Joker ουσιαστικά ήταν Taxi Driver και King Of Comedy με ολίγη από Falling Down.
Τα δύο πρώτα επεισόδια είναι ό,τι καλύτερο είδα μέχρι στιγμής για το 2022. Τρομερή φωτογραφία και μοντάζ, χιούμορ, εύστοχο σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, ακατάπαυστο πυρ από ατάκες και John C. Reilly larger than life.