Άλλος ένας χρόνος τελειώνει. Τι μένει; Τι ήταν πραγματικά σημαντικό και θα μπει στο μουσείο των νευρικών κυττάρων; Η μνήμη λειτουργεί σαν καλλιτέχνης, σαν τρελός επιστήμονας.
Φανταστείτε το εργαστήριο της, ο ορισμός της ακαταστασίας. Χιλιάδες ρολά φιλμ κρεμασμένα, τσαλακωμένα χαρτιά παντού, στοίβες από φωτογραφίες. Το χάος είναι μια τάξη που δεν την γνωρίζεις. Και τα σημαντικά είναι αυτά που δεν φαίνονται. Η μνήμη ξέρει ποια είναι τα μικρά της αριστουργήματα και που θα τα βρει. Σε ποιο συρτάρι, κάτω από ποιο σημειωματάριο, πίσω από ποιο σωρό από πράγματα.
Κοιτάζω το νιοστό αρχείο word που χρησιμοποιώ για τις πρόχειρες σημειώσεις μου. Χαζεύω τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Ταινίες, σειρές, δίσκοι. Έχουν κάποιο νόημα αυτές οι λίστες; Είναι μια αποτυχημένη απόπειρα να χαρτογραφήσεις το χρόνο. Οδική σήμανση για την προσωπική σου πορεία τις τελευταίες 365 μέρες (366 φέτος).
Χαρτογραφώ θα μπορούσε να σημαίνει πως βάζω σύνορα, κατοχυρώνω ένα κομμάτι του χρόνου, νομίζω πως μου ανήκει. Τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβαίνει. Ποιος πραγματικά ξέρει τι πραγματικά του ανήκει το έτος που φεύγει; Πιο καρέ είναι το αριστούργημα που θα γίνει το εξώφυλλο στο άλμπουμ του 2024; Ποια πρόταση, ποιες λέξεις ήταν τόσο σαγηνευτικές, που ανέβλυζαν άρωμα, που έγιναν ξόρκι, και κάθε φορά που τις επαναλαμβάνεις (όταν είσαι ξαπλωμένος στο σκοτάδι, τις ψιθυρίζεις σαν τραγούδι) τα πυροτεχνήματα της μέθης ταξιδεύουν μέσα στις φλέβες σου;
Όσοι ποστάρουν κατά ριπάς στα social, όσοι προσπαθούν να ταξινομήσουν τη μνήμη, μου θυμίζουν συλλέκτες πεταλούδων. Όσο όμορφες κι αν είναι ταριχευμένες, είναι νεκρές. Όταν καταγράφεις και τις πιο ασήμαντες στιγμές, ευτελίζεις την αξία της ανάμνησης. Το ποτάμι της κάθε μέρας έχει ελάχιστα ρινίσματα χρυσού. Τις περισσότερες καθόλου. Αν υπήρχε μόνο χρυσός στη ροή του χρόνου, τότε το νερό και το χώμα θα ήταν ανεκτίμητα.
Μα είναι κακό να βγάζεις φωτογραφίες; Καθόλου. Αλλά η αυταπάτη πως θα εμφιαλώσεις το συναίσθημα και την ένταση της στιγμής, είναι σιαμαία με το ναρκισσισμό. Η ευτυχία είναι ένας οργασμός, κρατάει λίγο. Δεν αποταμιεύεται, ούτε τοκίζει σ'ένα κάδρο.
Τι έκανα το 2024; Κατανάλωσα πολλή μουσική, άκουσα ελάχιστα τραγούδια. Πολλές ταινίες, ελάχιστο κινηματογράφο. Αρκετά κείμενα, λίγη λογοτεχνία. Δεν έγραψα πολύ. Σκηνοθέτησα μια μικρού μήκους. Τράβηξα φωτογραφίες, μπορούσα περισσότερες. Τι πραγματικά με συγκίνησε από όλα αυτά; Κάποιες στιγμές σε μια πρόβα. Δύο τρία πλάνα, μερικές προτάσεις, μια δύο λήψεις.
Τι θέλω το 2025; Λίγο παραπάνω από όλα αυτά. Ένα λίγο πιο όμορφο σχεδόν τίποτα. Δεν κάνω απολογισμούς, πάντα μου έμοιαζαν με δημοσίευση ισολογισμών, και δεν τα πάω καλά με τη λογιστική. Γι'άλλη μια χρονιά, τα timelines θα γεμίσουν με παπαρολογίες, για να παραφράσω τον Φελίνι, έχουμε γεμίσει με στρείδια που νομίζουν πως είναι μαργαριτάρια.
Τεντώνομαι στον καναπέ. Μια από τις ελάχιστες πολυτέλειες που επιτρέπω στον εαυτό μου, είναι μια φορά το μήνα, ν'αγοράζω κυριακάτικη εφημερίδα. Αυτή η αναχρονιστική συνήθεια, με κάνει να νιώθω καλύτερα. Έστω για λίγο, νιώθω μια ταξική ανωτερότητα σε σχέση με την πλέμπα που βυζαίνει την οθόνη του κινητού. (Φυσικά και είμαι τη μισή μέρα στο κινητό, αλλά δεν περιφέρω τα συμπλέγματα μου στις πασαρέλες των social, χαζεύω memes, είμαι εκλεκτικά ηλίθιος). Είναι μια παιδιάστικη αίσθηση υπεροψίας, που με κάνει να γελάω. Προφανώς και είμαι απολίθωμα, τουλάχιστον προσπαθώ να το διασκεδάσω. Ξεχωριστός μεσήλικος.
Το άνοιγμα της ζελατίνας, η μυρωδιά από το δέρμα του χαρτιού, η υφή του ιλουστρασιόν εξωφύλλου. Μια τελετουργία νοσταλγίας, καλύτερων εποχών. Η ανάγνωση έτσι χορταίνει το μυαλό καλύτερα. Όταν διαβάζω στην οθόνη, νομίζω πως τρώω junk food.
Να φτιάξω μια λίστα με στόχους για το νέο έτος; Μόνο και μόνο για γελάω με το πόσο ηλίθιο είναι αυτό; Όπως και το ότι δε θα κάνω ούτε ένα; Μια λίστα με τα πρέπει και μια με τα θέλω; Πρέπει να κόψω το κάπνισμα. Πρέπει να σοβαρευτώ, αν και είναι αργά πια. Η ωριμότητα είναι δυσανάλογη με την ηλικία μου.
Τι θέλω; Αυτά που πραγματικά θέλω, δε γράφονται, ούτε στον εαυτό μου δεν τα παραδέχομαι. Κι αυτά που μπορώ να γράψω, μάλλον δεν τα θέλω. Φτιάχνω τη νιοστή playlist στο Spotify, το οποίο δε χρησιμοποιώ ποτέ, απλά είναι άλλο ένα πρόχειρο. Δεν ήταν και πολύ καλό το 2024. Δεν περιμένω να είναι καλύτερο το 2025, απλά προσδοκώ πως θα έχει δύο τρία χαρούμενα plot twists. Σε όποιον διαβάζει ακόμα αυτό το blog, καλές γιορτές.
ΥΓ Να δείτε οπωσδήποτε το Flow. Δεν είναι απλά η καλύτερη animated ταινία του 2024, είναι ένα ποίημα.
