Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Είμαι σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Μάλλον. Ίσως. Το πιο πιθανό, χάλασε το κλιματιστικό, έπεσα σε κώμα από τη ζέστη, και ο εγκέφαλος μου ως άμυνα, μου σέρβιρε ένα δροσερό όνειρο. Όλα είναι ύποπτα αρμονικά, ακόμα και τα χρώματα γύρω μου είναι επιμελώς ατημέλητα στυλιζαρισμένα. Μπράβο στο διευθυντή φωτογραφίας και σε αυτόν που έκανε color, έχετε όλα τα βραβεία της καρδιάς μου.
Τεντώνομαι σαν αγουροξυπνημένη γάτα και κλείνω τα μάτια. Η χορωδία των κυμάτων σχηματίζει υπέροχες αρμονίες με τη σιωπή. Το νυχτερινό μελτέμι αφήνει υποσχέσεις στο δέρμα και ξυπνάει αναμνήσεις. Την κρούστα της γαλήνης σπάει η φωνή της μόνιμης συνοδού μου. Νιαουρίζει από το δωμάτιο τις τρυφερές απειλές της, πως αν δεν πάω εκεί σε δέκα λεπτά, θ' αρχίσει να παίζει με την καλλίπυγο φίλη της χωρίς εμένα. Ανθυπομειδιώ, άστες να ζεσταθούν χωρίς εμένα, και θα μπω στο παιχνίδι την κατάλληλη στιγμή. Μην ακούσω τίποτα μαλακίες, για το ανδρικό βλέμμα, για σεξισμούς και κυανές κλειτορίδες, ψευδαισθήσεις έχω, ό,τι θέλουν κάνουν.
Τελικά, σε ποιο νησί είμαι; Μετά από πρόχειρη ολιγόλεπτη έρευνα, καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαι στην Τήλο. 'Η στη Σίκινο; Μήπως στις Νήσους Σολομώντα; Έχει σημασία; Γεμίζω το ποτήρι μου με Chivas (ΠΑΣΟΚ intesifies), προσθέτω παγάκια και cola, πίνω μια γουλιά κι απολαμβάνω τη νύχτα. Εφτά δευτερόλεπτα μετά, ανάβω τσιγάρο. Δυστυχώς, η μνήμη είναι ο πιο σαδιστής μοντέρ που υπάρχει. Μόλις είμαι έτοιμος να συντονιστώ με το σύμπαν, πετάει στις οθόνες των κυττάρων μου, ένα best of montage με όλα τα λάθη και τις μαλακίες που έκανα (πρόσθεσε και κάποιες που δεν πρόλαβα, όχι, δεν μπορώ να πω, έκανε καλή δουλειά, νιώθω άθλια).
Κατεβαίνω στην παραλία, τ' ακροδάχτυλα της παλίρροιας χαϊδεύουν τα πόδια μου. Αδειάζω το ποτήρι, το πετάω στο νερό και βουτάω με τα ρούχα. Για λίγο, δε σκέφτομαι τίποτα, δε νιώθω τίποτα. Εύχομαι να σκορπίσω σαν άμμος, στο βυθό, στην άκρη του κόσμου. Σε κάποιο σώμα, να γίνω βροχή, να ταξιδέψει η κατακερματισμένη μου ύπαρξη παντού. Είμαι πολύ βλαμμένος για να καταφέρω να χαλαρώσω, ρε μπας και ν' αρχίσω διαλογισμό; Επιστρέφω στο σπίτι, και μετά από ένα γρήγορο ντους, βρίσκω τα κορίτσια, γυμνά να παλεύουν μέσα στη μερέντα. Οκ, το παράκανα, όμως είπαμε, κώμα, παραίσθηση, ε βάλτε λίγο την αναστολή της δυσπιστίας να δουλέψει, σας έφαγε ο άγονος και στείρος ρεαλισμός που σας ταΐζουν οι υπηρεσίες streaming...
Περιμένουν ν' ανακηρύξω νικήτρια. Φυσικά λήγω το ματς Χ και τις οδηγώ στη ντουζιέρα. Έξι ώρες μετά, είμαι ξαπλωμένος ανάμεσα τους. Ροχαλίζουν σαν σκουριασμένα αλυσοπρίονα. Είναι λύση το αχαλίνωτο σεξ με άγνωστες; Όχι, αλλά βοηθάει στην κατάποση της φαρμακευτικής αγωγής που λέγεται ενήλικη ζωή. Είναι η αναισθησία για ν' αντέξεις την εγχείρηση της πραγματικότητας.
Σηκώνομαι. Βάζω την ξαπλώστρα δίπλα στο κύμα και βολεύομαι. Τι θέλω από τη ζωή μου; Πάντα ήμουν ολιγαρκής, δε ζητάω πολλά, μόνο τρία Όσκαρ, δύο Χρυσές Σφαίρες, έστω ένα Χρυσό Φοίνικα. Υποτίθεται, μετά τα σαράντα ωριμάζεις, κατασταλάζεις και άλλες τέτοιες σάπιες κοινοτοπίες. Εγώ γιατί αισθάνομαι σαν δεκαεπτάχρονος με πρεσβυωπία; Που δεν έχω. Ακόμα. Όταν η συνείδηση θα κατορθώσει να ξεκάνει όλα τα μυστικά μας, όταν η δυστυχία μας θα έχει εκκενώσει και το τελευταίο υπόλειμμα μυστηρίου, θα έχουμε τάχα ακόμα λίγο πυρετό και έξαψη για να ατενίσουμε το ερείπωμα της ύπαρξης και της ποίησης;
Πρέπει να σταματήσω να διαβάζω Σιοράν, γιατί η πλήξη μου θα πάθει κατάθλιψη ή ακόμα χειρότερα, μπορεί να γράψω κάτι σαν τον πρώτο κύκλο του True Detective, και μετά θα με στοιχειώνει για πάντα η επιτυχία. Βαριέμαι την ομφαλοσκόπηση, αυτά είναι για εικοσιπεντάρηδες και εικοσιπεντάρες, ν' ανεβάζουν stories και reels με αστεία ξεσπάσματα. Έχω αποδεχθεί τη διάψευση και τη ματαίωση των προσδοκιών μου. Το ξέρω πως θα μείνω για πάντα στη μικρή γκαρσονιέρα στο Αιγάλεω, και θα πεθάνω ανάμεσα σε γάτες.
Όμως, μέχρι τότε, θα φροντίσω ν' αποτύχω με τους πιο φαντασμαγορικούς τρόπους σε όποια ευκαιρία μου έμεινε. Είπαμε, όταν μεγάλωσες με Rocky, κάποια πράγματα έγιναν τατουάζ στην ψυχή σου. It was never about winning, it's to go the distance. Το βαθύ φιλοσοφικό λογισμό μου, κόβει σαν offside στο 95 το κινητό. Γιατί το πήρα μαζί; Άγνωστος αριθμός. Γάμησε το, δεν απαντάω. Ας κρατήσει αυτή η ψευδαίσθηση λίγο ακόμη... Δύο τρία χρόνια.
Τι καλό μου έτυχε τελευταία; Η πιο ωραία φετινή ταινία μέχρι στιγμής, το ιταλικό Follemente, η καλύτερη ρομαντική κομεντί της δεκαπενταετίας. Στην άνυδρη, ανέραστη, ειρωνική εποχή μας, οι κομεντί έχουν εξοριστεί από την υπερανάλυση, την πολιτική ορθότητα και τη σοβαροφάνεια. Τι άλλο; Κάτι βράδια που ξενύχτησα να διαβάζω τεύχη της Βαβέλ. Να ξανακούω τα βινύλια των Priest. Να σκέφτομαι, πως σε κάποια παράλληλη διάσταση, μια εκδοχή του εαυτού μου είναι ευτυχισμένη όπως πάντα ήθελε.
Είναι αρκετά όλα αυτά; Έχει σημασία; Ξαπλώνω αθόρυβα ανάμεσα στις μόνιμες συνοδούς μου. Η μυρωδιά τους με γαληνεύει. Κρυώνω λίγο, με σκεπάζουν με τα στήθη τους. Το πιο πιθανό, αύριο να ξυπνήσω στον καναπέ. Μέχρι τότε, όπως είπε ο Bruce Willis στο Bonfire Of Vanities, "What does it profit a man if he gains the whole world, but loses..." Ah well. There are compensations.
