Την ιστορία την γράφουν οι νικήτες,με το αίμα και το σκοτάδι των ηττημένων.Η "άποψη" λουστράρεται για να μοιάζει με αλήθεια.Όμως αυτό που δεν μπορούν να μας πάρουν είναι η μνήμη.Η μνήμη για ό,τι έγινε και ό,τι έχουμε υποστεί.Όλες οι εξουσίες πάντα πόνταραν στο συναίσθημα,δυστυχώς οι άνθρωποι αντιδρούν συναισθηματικά παρά λογικά.Ας μετατρέψουμε όμως αυτό το μειονέκτημα σε όπλο.
Η μνήμη,μέχρι να φτάσουμε σε καθεστώτα 1984 ή Γενναίου Νέου Κόσμου,είναι το μόνο άβατο,το μόνο που δεν μπορούνε να μας πάρουν με νομιμοποιημένα εγκλήματα και δημοκρατικοφανείς μαφίες.Θυμηθείτε λοιπόν,ξεγυμνώστε στους καθρέφτες του μυαλού σας όλες τις πληγές που κρύβουμε (ή νομίζουμε πως κρύβουμε κάτω απ'το make up της περηφάνειας).Πως όλες οι τηλεοράσεις,όλα τα ραδιόφωνα,μικρόφωνα και φερέφωνα του κόσμου δεν μπορούν να σβήσουν την πραγματικότητα,τη καθημερινότητα που είναι πάντα εκεί,δεν χάνεται όταν αλλάζεις κανάλι,όταν κλείνεις το pc.
Τα άδεια βλέμματα,την αίσθηση πως δεν έχεις καμία προοπτική,πως θα πρέπει να είσαι ευτυχισμένος αν η ζωή σου θα είναι ίδια σε δέκα χρόνια.Το συναίσθημα αδυναμίας να μη μπορείς να προσφέρεις στους δικούς σου ανθρώπους,στον εαυτό σου,τη διαπίστωση πως η απόσταση με τους άστεγους που βλέπεις δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο νόμιζες.Κυρίως όμως πως για το μόνο που μπορείς να είσαι σίγουρος είναι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια.Γόνιμο έδαφος για τη δυστυχία,το μίσος,την φοβία σε κάθετι διαφορετικό,αλλά όχι την ευτυχία.
Όταν φοβάσαι πως το μέλλον θα εξελιχθεί όπως το παρελθόν,χάνεις το παρόν.
Ας εξαντλήσουμε αυτό το "δημοκρατικό" πολίτευμα πριν μας εξαντλήσει εκείνο.Ας δώσουμε δύναμη στην αμφιβολία και σε όσους την εκφράζουν,σε όσους δε βλέπουν μονόδρομους και δε λένε πως έκαναν το καθήκον τους...Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα,κυρίως στον εαυτό του..
*Αλμπέρ Καμύ
Η μνήμη,μέχρι να φτάσουμε σε καθεστώτα 1984 ή Γενναίου Νέου Κόσμου,είναι το μόνο άβατο,το μόνο που δεν μπορούνε να μας πάρουν με νομιμοποιημένα εγκλήματα και δημοκρατικοφανείς μαφίες.Θυμηθείτε λοιπόν,ξεγυμνώστε στους καθρέφτες του μυαλού σας όλες τις πληγές που κρύβουμε (ή νομίζουμε πως κρύβουμε κάτω απ'το make up της περηφάνειας).Πως όλες οι τηλεοράσεις,όλα τα ραδιόφωνα,μικρόφωνα και φερέφωνα του κόσμου δεν μπορούν να σβήσουν την πραγματικότητα,τη καθημερινότητα που είναι πάντα εκεί,δεν χάνεται όταν αλλάζεις κανάλι,όταν κλείνεις το pc.
Τα άδεια βλέμματα,την αίσθηση πως δεν έχεις καμία προοπτική,πως θα πρέπει να είσαι ευτυχισμένος αν η ζωή σου θα είναι ίδια σε δέκα χρόνια.Το συναίσθημα αδυναμίας να μη μπορείς να προσφέρεις στους δικούς σου ανθρώπους,στον εαυτό σου,τη διαπίστωση πως η απόσταση με τους άστεγους που βλέπεις δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο νόμιζες.Κυρίως όμως πως για το μόνο που μπορείς να είσαι σίγουρος είναι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια.Γόνιμο έδαφος για τη δυστυχία,το μίσος,την φοβία σε κάθετι διαφορετικό,αλλά όχι την ευτυχία.
Όταν φοβάσαι πως το μέλλον θα εξελιχθεί όπως το παρελθόν,χάνεις το παρόν.
Ας εξαντλήσουμε αυτό το "δημοκρατικό" πολίτευμα πριν μας εξαντλήσει εκείνο.Ας δώσουμε δύναμη στην αμφιβολία και σε όσους την εκφράζουν,σε όσους δε βλέπουν μονόδρομους και δε λένε πως έκαναν το καθήκον τους...Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα,κυρίως στον εαυτό του..
*Αλμπέρ Καμύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου