Στις 15 Δεκέμβρη,το Heat έκλεισε 20 χρόνια.Ήθελα αυτό το κείμενο να βγει ακριβώς στα γενέθλια της ταινίας,αλλά ήταν αδύνατο.Έκοψα,έραψα,πρόσθεσα,αφαίρεσα,έγραψα 10 σελίδες,τις πέταξα και τις ξαναέγραψα.Δεν είναι φόρος τιμής,ανάλυση ή εξομολόγηση αυτές οι λέξεις.Είναι μια αποτυχημένη απόπειρα να χαρτογραφήσω τις εμμονές μου και τον αντίκτυπο τους.Με λίγα λόγια τον εαυτό μου.
Inside The Heat
Δεν ξέρω αν είναι ειρωνεία ή ποιητική δικαιοσύνη,αλλά το Heat είναι remake.Η διαδρομή του σεναρίου από το 1979 μέχρι και την πραγματοποίηση του είναι εντυπωσιακή.Ευτυχώς που ο Mann δεν κατάφερε να το γυρίσει πριν το 1994. Διαβάζοντας για την προετοιμασία του φιλμ,δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις.Δεν γίνεται να μην υποκλιθείς στη τελειομανία του δημιουργού.Οι κεντρικοί χαρακτήρες,οι διάλογοι,πολλές σκηνές,ακόμα και η θρυλική με De Niro Pacino, είναι βασισμένα σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Δεν χρειάζεται να σας βομβαρδίσω με λεπτομέρειες,μια ματιά στη Wikipedia είναι αρκετή.Το Heat είναι μια ολοκληρωτική ταινία.Neo noir,ταινία δράσης,ταινία χαρακτήρων,όλα αυτά μαζί και πολλά περισσότερα.Είναι το σημείο που τέμνονται οι κορυφές. Του σκηνοθέτη.Ίσως το Insider να είναι χιλιοστά καλύτερο,ο Mann να βρίσκει τα σύνορα των δυνατοτήτων του εκεί,αλλά δεν έχει το βάθος και τον συναισθηματικό αντίκτυπο του Heat.Των ηθοποιών.De Niro και στο Pacino ζενίθ τους,καμία άλλη ταινία και κανένας άλλος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν καλύτερα την κοινή τους παρουσία,καμία άλλη σκηνή δεν θα μπορούσε να είναι πιο κλασική. Αν θέλετε και την σύγκριση,ο Pacino είναι καλύτερος,το πάθος,οι εκρήξεις του αλλά και οι χαμηλόφωνες στιγμές του,είναι ανεπανάληπτες.Αν για τον De Niro είναι η τελευταία μεγάλη ερμηνεία και ταινία,ο κοντός είχε κι άλλα να δώσει.Τα 90s ήταν η εποχή της ωριμότητας του,από το Sea Of Love και μετά μοιράζει χρυσάφι.Frankie And Johny,Carlito's Way,Scent Of A Woman,Donnie Brasco,Devil's Advocate,Insider,Any Given Sunday.Mέχρι το 2002 πηγαίνει με σπασμένα φρένα.
Δεν υπάρχει κάτι περιττό στο Heat.Kαι ο τελευταίο κομπάρσος και η πιο μικρή λεπτομέρεια προσθέτουν πινελιές που δεν θα μπορούσαν να λείπουν.Όλα αυτά τα ανακαλύπτεις ή τα ξαναβρίσκεις κάθε φορά που το βλέπεις,κάθε διαδρομή έχει κάτι διαφορετικό να σου προσφέρει. Κανείς δεν αιχμαλωτίζει την αστική νύχτα όπως ο Mann.Μέσα από τα πλάνα του η πόλη μοιάζει ομορφότερη,μυστηριώδης,γοητευτικά επικίνδυνη.Στις καλύτερες στιγμές του,νομίζεις πως βρίσκεσαι μέσα σε ένα όνειρο.Θυμηθείτε τη σκηνή με το κογιότ στο Collateral ή τις νυχτερινές διαδρομές του Manhunter και του Miami Vice. Aκόμα και η Κυψέλη θα έβγαινε όμορφη,μέσα από την κάμερα του.Το L.A. είναι ο φυσικός του χώρος,κανείς άλλος δεν αγγίζει τους υπερθετικούς της δικής του αφήγησης.Στο Heat τελειοποιεί το στυλ του.Έντονη και υποβλητική φωτογραφία,ηλεκτρισμένο soundtrack,τραγούδια και μελωδίες που θα μπορούσαν να είναι οι σκέψεις και οι ψίθυροι της πόλης.Αν το neo noir ήταν γυναίκα,θα ντυνόταν αποκλειστικά από τον Mann. II
Λένε πως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες,κάνουν συνεχώς το ίδιο πράγμα.Το ίδιο κάνει και ο Αμερικανός.Χαρτογραφεί την ανδρική ψυχή.Το Heat είναι μια μελέτη στην ανδρική ψυχολογία.Στη σκιά αυτής της αρετής,βρίσκεται το ελάττωμα του,η ανυπαρξία γυναικείων χαρακτήρων με βάθος. Το έκανε στο Manhunter.O Will βυθίζεται στο σκοτάδι,φοβάται πως κάπου μέσα κρύβει κι αυτός ένα τέρας,αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του,είναι ο καλύτερος και οι τόποι του εγκλήματος είναι το φυσικό του περιβάλλον.Το έκανε στο Collateral.O χαρακτήρας του Foxx είναι ο μέσος άνθρωπος,άοσμος,άχρωμος,άγευστος,πνιγμένος στη μετριότητα. Ο Vincent τον οδηγεί στα άκρα.Του καρφώνει την αλήθεια στο μυαλό,λέξη λέξη.Τον ξεγυμνώνει από την υποκρισία και την αδιαφορία του.Τον μεταμορφώνει ,δείχνοντας του πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να ήταν,υπό άλλες συνθήκες.Ή μήπως του αποκάλυψε τον πραγματικό του εαυτό; Το 1995 το πορτρέτο ήταν το καλύτερο,το πιο ακριβές.Γιατί είχαμε τον ίδιο άνθρωπο σε δυό διαφορετικές ζωές,σε διαφορετικές αντανακλάσεις.Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι ακριβή όσο και εξιδανικευμένα πορτρέτα της ανδρικής ψυχοσύνθεσης. Το να ξέρεις ποιος είσαι και το τι θέλεις είναι ίσως το σημαντικό σ'αυτήν τη ζωή,περισσότερο κι απ'την ευτυχία.Κάποιοι δεν βρίσκουν ποτέ τον εαυτό τους,δεν ανακαλύπτουν ποτέ τις πραγματικές τους δυνατότητες.Κάποιοι άλλοι βρίσκουν ή δημιουργούν τον εαυτό τους,με το ταλέντο και τα όνειρα τους,αλλά τα θυσιάζουν-για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- και όλα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν,σαπίζουν μέσα τους.
Και όταν το ξέρεις είναι χειρότερα.Πως ο πραγματικός σου εαυτός,ήταν εκείνος που δεν ήσουν ποτέ.Κάποιοι λίγοι βρίσκουν τον εαυτό τους,δημιουργούν τον δικό τους δρόμο και παλεύουν.Να μην τους αλλάξει ο χρόνος και ο κόσμος.Ίσως οι στιγμές που ισορροπούν ανάμεσα στους συμβιβασμούς και στα πραγματικά τους θέλω,να είναι ο μόνος τρόπος να είσαι ευτυχισμένος ή να είσαι ο εαυτός σου. Και να μη πηγαίνουν πέρα από αυτό το σημείο,να μην δέχονται άλλους συμβιβασμούς.Τα όνειρα που περιγράφονται στη σκηνή της συνάντησης,συμπληρώνουν τις παραπάνω σκέψεις.Από την μια το όνειρο του πνιγμού,το να μην έχεις άλλο χρόνο.Από την άλλη οι νεκροί στο όνειρο του Hannah.Όλα τα λάθη,όλα όσα έκανες και όσα δεν έκανες,σε κυνηγούν.Και πίσω από τις μάσκες του υποσυνείδητου ο θάνατος. Πως μπορείς να παραμείνεις ο εαυτός σου απέναντι του; I am what i am after Πάντα με γοήτευε αυτή φράση.Πως μπορεί κάποιος να είναι απόλυτα αφοσιωμένος σε κάτι,να μην χωράει κάτι άλλο,να μη θέλει και να μην μπορεί κάτι άλλο;Ο Hannah δεν διαφέρει από τους εγκληματίες που κηνυγά.Πίσω από όλα,το πραγματικό κίνητρο είναι να ξεγελάσεις και να ξεφύγεις από τον χρόνο. On the edge To να μην συμβιβαστείς,να μην συνηθίσεις,να είσαι συνέχεια στη κόψη,των δυνάμεων και των αντοχών.Να ξεπερνάς τα σύνορα σου,να τα επεκτείνεις κάθε φορά.
Να μη σε κρατάει κανένα βάρος,σ'αυτό το κυνήγι με τον χρόνο,τίποτα περιττό.Αν η ισορροπία μεταξύ συμβιβασμών και ονείρων,είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσεις την ευτυχία,ίσως η Ένταση να είναι η ίδια η ευτυχία.Στιγμές τόσο έντονες που νομίζεις πως ξεφεύγεις απ'τον χρόνο,από το παρελθόν και το μέλλον,από τον φόβο του θανάτου.Στιγμές που είσαι απόλυτα ο εαυτός σου,χωρίς τις νοθείες των συμβιβασμών.
ΙΙΙ Διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ανθρώπου.Ένα είδος μοντέρνων samurai ή μάλλον ronin,αφοσιωμένους στον εαυτό και τον σκοπό τους.Ένα πρότυπο δυσπρόσιτο.Το δημιουργείς,το βάζεις απέναντι σου και μετά του προσθέτεις τις ατέλειες.Κάπως έτσι βρίσκεις πόσο απέχεις από το ιδανικό. Αν καταφέρνεις με τα χρόνια,ν'αφαιρείς τις ατέλειες και να το πλησιάζεις,είσαι αξιοθαύμαστος.Στο Heat δεν υπάρχει καλός εναντίον κακού.Δύο άνθρωποι ίδιοι σε διαφορετικές πλευρές,θα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν.Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους.Το τέλος δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό,δε θα το ήθελε κανένας απ'τους δύο.Η τελευταία σκηνή είναι συγκινητική και ταυτόχρονα μεγαλειώδης.
Τhe Heat Inside
Mπορεί για κάποιους αυτές οι γραμμές να φαίνονται αμπελοφιλοσοφίες του παχέως εντέρου και να λένε "σιγά ρε φίλε,μια περιπέτεια είναι και την έκανες Πολιτεία του Πλάτωνα".Σε αντίθεση με διάφορες δυσκοίλιες και επιτηδευμένες κουλτουροπατάτες που υποτίθεται βρίθουν συμβολισμών και ερμηνειών,το Heat με την αμεσότητα,τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες και τους εύστοχους διαλόγους του,είναι πιο φιλοσοφημένο και προκαλεί τις σκέψεις σου,χωρίς να πονάει τα μάτια σου και το μυαλό σου.
Είναι μια από τις τρεις πιο αγαπημένες μου ταινίες.Και μάλλον αυτή με την μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου.Γιατί;Δεν είναι εύκολο ν'απαντήσω.Την έχω δει πολλές φορές,ίσως πάνω από δέκα.Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούργιο,κάθε φορά,κάποια σκηνή,κάποια ατάκα,κάτι θα με συναρπάσει σαν τη πρώτη φορά. Κάθε φορά υπάρχει η ίδια οικειότητα,σαν να επιστρέφω κάπου που ανήκω.Οι ταινίες,ειδικά οι αγαπημένες,λειτουργούν σαν καταφύγια νοσταλγίας και μηχανές του χρόνου.Κάποιες φορές σαν σελιδοδείκτες στο βιβλίο των αναμνήσεων.Το Heat δε το κάνει αυτό. Μεταξύ πολλών άλλων,είναι μια άσκηση αυτογνωσίας. Όταν είσαι έφηβος,νομίζω πως διαμορφώνεται ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου.Το υποσυνείδητο συλλέγει εικόνες,ήχους και φτιάχνει το παζλ.Κάποια στιγμή βρίσκεις κάτι (βιβλίο,ταινία,μουσική,ο,τιδήποτε) που είναι το τελευταίο κομμάτι,αυτό που ολοκληρώνει την εικόνα. Μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να καταλάβεις τι ήταν αυτό,ίσως να μην το ανακαλύψεις ποτέ.Το Heat ήταν ένα τέτοιο κομμάτι.Είναι ο τόπος που επιστρέφω πάντα,που θέτει ερωτήματα που δεν ξέρω αν μπορώ να τα απαντήσω.Αν έγινα κάποιος σαν τον Hannah,αν ξέρω το ποιος είμαι και το τι θέλω,αν πλησιάζω,αν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες μου.
Περισσότερο από όλα,το Heat είναι η απόλυτη έμπνευση.Προσπαθώντας να βρω τον τρόπο και τον δρόμο να εκτονώσω την φαντασία μου,πάντα κατέληγα σ'αυτήν τη ταινία.Αυτό το ανακάλυψα πρόσφατα.Η σκέψη αυτή αφήνει ένα αμήχανο χαμόγελο.Αυτό το φιλμ το έχω δει,το έχω φανταστεί,το έχω σκεφτεί,τις ζωές των χαρακτήρων,πριν και μετά,έχω σκηνοθετήσει άπειρες εκδοχές,άπειρες συνέχειες,το έχω ονειρευτεί,πως βρισκόμουν μέσα στους δρόμους του.Το Heat είναι ο δικός μου Moby Dick,ο σκοπός και η πρόκληση.Σε αντίθεση με τον Ahab,δε θέλω να τον πιάσω,μόνο να τον ακολουθήσω,όσο πιο μακρυά γίνεται. Σε άγνωστα και ανεξερεύνητα νερά,εκεί έξω,αλλά κυρίως μέσα.Κύριε Mann,σ'ευχαριστώ για άλλη μια φορά.Τα λεμέ στη 30 επέτειο.
Clutch - Psychic Warfare The Bright Light Social Hour - Space Is Still the Place Marilyn Manson - The Pale Emperor Ryley Walker - Primrose Green The Night Flight Orchestra - Skyline Whispers Faith No More - Sol Invictus Daniel Pemberton - The Man from U.N.C.L.E. OST Kylesa - Exhausting Fire The Sonics - This is the Sonics Dead Sara - Pleasure To Meet You The Exploding Eyes Orchestra - I Uncle Acid & the Deadbeats - The Night Creeper All Them Witches - Dying Surfer Meets His Maker BLML - Panopticon Black Star Riders - The Killer Instinct
I Τις επόμενες μέρες,τα πάντα ήταν σε τροχιά γύρω απο τον Κοντόπουλο.Όλοι βρήκαν έναν λόγο για να τον λατρεύουν και να τον μισούν.Αμέτρητες συνεντεύξεις,εξοντωτική προβολή.Τα γραφεία είχαν γίνει το φαν κλάμπ του.Ήταν Παρασκευή απόγευμα,ο Κοντόπουλος περιέγραφε την τελευταία του κατάκτηση.Το σμήνος γύρω του δεν χόρταινε τις λεπτομέρειες.Ο Λάγιος καθόταν μόνος του,στο γωνιακό γραφείο,ο Πηγαδίτης λίγο πιο πέρα,είχε παρατήσει την αναφορά του μισοτελειωμένη και άκουγε με προσοχή. "Το λογαριασμό της λέω,κερασμένα όλα μου απαντάει.Ύστερα με ρώτησε αν αν ήθελα κάτι άλλο και χαμογέλασε.Ένα διπλό τσιμπούκι στα τέσσερα της απάντησα και της έκλεισα το μάτι.Το θέλεις εδώ ή πακέτο για το σπίτι;Εδώ της λέω,γιατί στο σπίτι θα μου χρεώσεις και τα εκτός έδρας".Ως συνήθως το φάλτσο γέλιο του κάλυψε των υπολοίπων.Ο Λάγιος εκνευριζόταν όλο και περισσότερο,κυρίως με τον Πηγαδίτη παρά με τις ιστορίες του ήρωα της εβδομάδας,τις ίδιες ιστορίες που τις είχε ακούσει άπειρες φορές,μόνο τα ονόματα άλλαζαν. "Τελείωσες την αναφορά σου;""Ε;Όχι.Τώρα θα την τελειώσω.Ρε τον Κοντόπουλο,το περίμενες εσύ τέτοιο πράγμα;""Το ότι είναι ψεύτης;Το ξέρω εδώ και χρόνια""'Οχι ρε'συ,εννοώ αυτό που έγινε στο υπουργείο.Το πίστευες πως θα'χε τ'αρχίδια για να το κάνει;""Δεν ξέρω αν είχε τ'αρχίδια ή είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου.Τελείωνε να πάμε να φύγουμε""Πες μου πως δεν ζήλεψες,έστω και λίγο""Πηγαδίτη,να κόψεις τις πολλές ταινίες,σου'χουν κάνει ζημιά""Μάλλον ζήλεψες πολύ και δεν μπορείς να το κρύψεις""Τι να ζηλέψω ρε'συ;Το ότι σκότωσε τόσο κόσμο;Εσύ θα ένιωθες περήφανος,θα αισθανόσουν καλά με τον εαυτό σου;Αυτή είναι η δουλειά μας;Μόνο κάποιος σαν τον Κοντόπουλο θα καμάρωνε γι'αυτό.Μπράβο του,ας απολαύσει τα 15 λεπτά του και ας μας αφήσει ήσυχους" "Δεν τον συμπαθείς,γι'αυτό δεν παραδέχεσαι πως αυτό που έκανε ήταν απίστευτο""Αυτό που έκανε,δεν αναιρεί το γεγονός πως είναι μουνόπανο.Και όταν τύποι σαν αυτόν αποθεώνονται,τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα.Κάτι δεν μου κολλάει σ'αυτήν την ιστορία,αλλά αμφιβάλλω αν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια.Τελείωνε να φύγουμε,γιατί βαρέθηκα να τον ακούω".Υπέγραψε και έβαλε τα πράγματα του στις τσέπες.Ετοιμάζοταν να σηκωθεί,όταν είδε τον Κοντόπουλο να πλησιάζει προς το γραφείο του."Λάγιε,να σε πάρω μαζί μου απόψε;Λέγε ρε,να γαμήσεις και'συ λίγο,μπας και φύγει η ξινίλα απ'τα μούτρα σου""Χρηστάκη,εγώ δεν γαμάω άντρες,ούτε ζώα σαν εσένα.Πάλι καλά που έγινε και αυτό,γιατί την τελευταία φορά που γάμησες ζωντανή γυναίκα,υπήρχε ακόμα η Σοβιετική Ένωση""Ζηλεύεις ρε μαλάκα,ε;Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι σημαντικό,κάτι σπουδαίο;Το θυμάσαι ότι είσαι αστυνομικός και όχι κλητήρας;Το θυμάσαι πως έχει όπλο;Πότε ήταν η τελευταία φορά που έριξες με το όπλο σου;Την Ανάσταση πριν φας μαγειρίτσα;" "Όχι τις προάλλες,όταν ήρθε η κόρη σου και μου ζήταγε λεφτά για έκτρωση.Έριξα δύο στον αέρα,γιατί αλλιώς δεν έφευγε""Τη κόρη μου δεν θα την ξαναπιάσεις στο στόμα σου,το άκουσες;""Αλλιώς τι;,Θα της πεις να μου κόψει την έκπτωση;""Τι είπες ρε βρωμόπουστα,μη σου γαμήσω".Ο Πηγαδίτης μπήκε στη μέση,ενώ οι υπόλοιποι κράταγαν τον Κοντόπουλο που άφριζε."Έλα δω ρε γαμιόλη,να σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις,έλα δω ρε βρωμόπουστα!""Θα προτιμήσω τη κόρη σου,το μουνί της είναι μέλι.Το ξέρεις καλύτερα από μένα,έτσι δεν είναι ή μηπως δεν το έχει δοκιμάσει ακόμα;Τους συγγενείς τους χρεώνει παραπάνω;" Ο Πηγαδίτης τρόμαξε,δεν αναγώριζε τον συνάδελφο του.Είχε ένα απόκοσμο χαμόγελο,δε τον είχε ξαναδεί έτσι Μαζεύτηκε όλο το προσωπικό του κτηρίου στον όροφο.Χρειάστηκε να παρέμβει ο διοικητής για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.Ο Λάγιος κινδύνευε με διαθεσιμότητα,τον ανάγκασαν να φύγει πρώτος,τον συνόδευσαν δύο άτομα μέχρι το αυτοκίνητο του.Μισή ώρα αργότερα,ο Κοντόπουλος ξεκλείδωνε το δικό του,μουρμουρίζοντας βρισιές.Δεν είχε προλάβει ν'ανοίξει την πόρτα,όταν άκουσε την φωνή πίσω του "Ε,ήρωα".Το τελευταίο που θυμάται,είναι το μέταλλο να γυαλίζει στο φως,λίγο πριν του σπάσει τη μύτη. Είχαν περάσει δύο ώρες από τη στιγμή που ο Πηγαδίτης μπήκε στο διαμέρισμα του.Ήταν ακόμα με τα ρούχα,καθισμένος στο καναπέ.Το πρόσωπο του Λάγιου είχε αφήσει εγκαύματα στην μνήμη του.Δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός που είδε,δεν ήξερε ποιος ήταν ο πραγματικός Αλέξης.Φοβήθηκε,δεν ήξερε πως ν'αντιδράσει.Η σύγχιση τον μούδιασε κι άλλο,όταν διάβασε το μήνυμα.Ήταν ο Λάγιος."21:00 στο γνωστό,θυμάσαι το δρόμο;".Το μπαρ ήταν σχεδόν άδειο,ο Λάγιος δεν τον είδε όταν μπήκε.Είχε πίει ήδη δύο ποτά.Δεν σήκωσε τα μάτια,ούτε τον χαιρέτησε όταν έκατσε απέναντι του."Από τι ώρα είσαι εδώ;""Έχω καμιά ώρα.Τι θα πιείς;""Μια μπύρα".Έκανε νόημα στη σερβιτόρα. Το αλκοόλ δε τον χαλάρωσε.Ήταν σφιγμένος,δεν μπορούσε να κατεβάσει τις άμυνες του.Η σιωπή έκανε την αμηχανία πιο πνιγηρή."Ρε Αλέξη,γιατί το έκανες;Και μη μου πεις ότι δεν ήσουν εσύ.Τον πήγαν στο νοσοκομείο αναίσθητο.Το ξέρεις πως μπορεί να σε διώξουν;Διάλεξες να δείρεις τον χειρότερο άνθρωπο την πιιο ακατάλληλη στιγμή.Αν μαθευτεί,αν βγει προς τα έξω,δε τη γλυτώνεις με τίποτα.Βέβαια αν ήμουν στη θέση σου,αυτό που θα με άγχωνε περισσότερο,θα ήταν η αντίδραση του ίδιου του Κοντόπουλου.Δε μπλέκεις με τέτοιους τύπους". Ο Λάγιος που ήξερε,θα τον είχε διακόψει μέχρι τώρα,με κάποιο αιχμηρό πείραγμα,θα τον ειρωνευόταν.Αυτός που είχε απέναντι του,ήταν σχεδόν ακίνητος."Ρε Αλέξη,μ'ακούς;""Σ'ακούω""Τότε γιατί δε μιλάς;""Τι θέλεις να σου πω;""Γιατί το έκανες""Γιατί είχε δίκιο".Η απάντηση τον αιφνιδίασε."Τι εννοείς;""Είχε δίκιο,ζήλεψα.Όχι την δημοσιότητα και τις συνεντεύξεις""Αλλά τι;""Το ότι σκότωσε τόσο κόσμο και δεν πρόκειται να τιμωρηθεί γι'αυτό".Ο Πηγαδίτης πάγωσε.Μαζεύτηκε,ενώ το χέρι του έψαξε αντανακλαστικά για το όπλο.Ο Λάγιος ανθυπομειδίασε."Μη φοβάσαι ρε μαλάκα,δε πρόκειται να σε πειράξω".Άδειασε το ποτήρι του και άναψε τσιγάρο."Σου έχω πει γιατί έγινα αστυνομικός;""Όχι"
II "Όταν ήμουν μικρός,ήθελα να γίνω κιθαρίστας.Ή σκιτσογράφος,στη χειρότερη σχεδιαστής video games.Mεγαλώνοντας άρχισα νάποκτώ δυσανεξία απέναντι στον κόσμο,την σκληρότητα,την παράνοια και την αδικία του.Μ'ενοχλούσαν τα πάντα και η πιο μικρή παραφωνία αγένειας.Δεν ήξερα τι να κάνω,πως ν'αντιδράσω,πως να εκτονωθώ.Ήμουν μια ωρολογιακή βόμβα που σταματούσε πάντα στο παρά ένα,μια παλίρροια από οξύ άφριζε μέσα μου,έψαχνε διέξοδο σε κάθε αφορμή.Έπρεπε να βγει,πριν κάψει τα πάντα.Όλα αυτά είναι εξαιρετική πρώτη ύλη για να δημιουργήσεις κάτι,όμως δεν είχα αρκετό ταλέντο για να μεταφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα,σε κάτι άλλο εκτός από θυμό. Ξεχείλιζε παντού,δεν μπορούσα να τον κρύψω.Στίχοι,σκίτσα,μελωδίες στη κιθάρα,τα έθαβε όλα μετά από λίγο.Νόμιζα πως ήταν η εφηβεία,οι ορμόνες.Για κάποιο διάστημα ηρέμησα.Μετά τον θυμό ήρθε η πτώση.Αισθανόμουν ότι έπεφτα συνεχώς και τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.Το έβλεπα και στον ύπνο μου,ξύπναγα τρομαγμένος λίγο πριν αγγίξω την άσφαλτο.Ο θυμός με είχε εξαντλήσει και ο οργανισμός μου παραδόθηκε,αφέθηκε.Το μόνο που ήθελα ήταν να κρυφτώ,να χαθώ από τους πάντες.Νόμιζα πως είχα κατάθλιψη,οι δικοί μου φοβόντουσαν μήπως αυτοκτονήσω.Ούτε η παραίτηση όμως ήταν ασφαλές καταφύγιο.Η ασχήμια συνέχιζε να μ'ενοχλεί.Από το σπίτι,το διπλανό διαμέρισμα,τους δρόμους,μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Ίσως να σου φαίνεται χαζό,αλλά κάθε άσχημη είδηση με πλήγωνε,μερικές φορές δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου.Κάθε απόχρωση παράλογης βίας και καταστροφής,κάθε ζωντανό πλάσμα που χανόταν άδικα,κάθε έκφραση ανθρώπινης βλακείας και απληστίας.Δοκίμασα διάφορα για να ξεχαστώ,να σταματήσω να νιώθω.Σκέφτηκα να φύγω,να πάω στο Θιβέτ,στην Ινδία,μη γελάς,αλήθεια σου λέω.Δεν υπήρχε όμως απόδραση.Και ο θυμός επέστρεφε,όλο και πιο δυνατός.Πάλευα να τον πνίξω.Ήμουν όλη μέρα έξω,έτρεχε,πήγαινα γυμνατήριο.Σκότωνα τον εαυτό μου στη κούραση ,για να μην βρει ο θυμός διέξοδο.Δεν άντεχα άλλο.Κάπου εκεί φτάνεις στα σύνορα της δύναμης σου.Και της αδυναμίας σου.Το μόνο που υπάρχει πέρα απ'αυτό είναι ο θάνατος.Το σκέφτεσαι για μια στιγμή.Αλλά θέλεις να ζήσεις.Πως θα γίνει όμως,να γευτείς την ομορφιά αυτής της ζωής,χωρίς τα τοξικά της απόβλητα;Πως να συνεχίσεις,όταν το μόνο που σε αγκαλιάζει,είναι το πάτωμα;Όταν νιώθεις το σώμα σου,το μυαλό σου σαν τουαλέτες;Όταν νιώθεις σαν υπόμονομος;Πως μπορείς να καταπίνεις όλα τα σκατά του κόσμου και να συνεχίζεις να χαμογελάς; Δεν έχει σημασία,αρκεί να φαίνεσαι καθαρός,αρκεί το καπάκι του υπονόμου να γυαλίζει. Έται αποφάσισα να μπω στην αστυνομία,δεν έβρισκα άλλο τρόπο.Μόνο αν γινόμουν ένας από τους εχθρούς,δεν θα κινδύνευα,το μάτι του κυκλώνα είναι το πιο ασφαλές μέρος.Θα ήμουν προστατευμένος εκεί.Και μια στο τόσο,ίσως να έκανα και κάτι καλό,να διόρθωνα ένα χιλιοστό αδικίας,να τιμωρούσα κάποιον.Οι γονείς μου έπαθαν σοκ,ακόμα δε το πιστεύουν.Η εκπαίδευση ήταν βαρετή,αλλά δεν με πείραζε,γιατί είχα βρει σκοπό,είχα αφοσιωθεί.Ο καιρός στη σχολή ήταν ο πιο ήσυχος της ζωής μου,απορούσα με τον εαυτό μου.Είχα πεισθεί πως είχα ξεπεράσει τους φόβους μου,πως όλα αυτά τα συναισθήματα,ήταν τα απομεινάρια μιας παρατεταμένης εφηβείας. Τελείωσα τη σχολή,βγήκα στους δρόμους.Η ρουτίνα δεν μ'ενοχλούσε,αντιθέτως,με κρατούσε ήρεμο.Πήρα μετάθεση,ο πρώτος μήνας πέρασε άνετα.Ήμουνν βραδινός,ο συνεργάτης μου μίλαγε ασταμάτητα.Ήταν ευχάριστος τύπος,αλλά γινόταν κουραστικός.Στο γυρισμό,έκανε στάση σ'ένα μπαρ.Μόλις παρκάραμε,έβγαλε έναν φάκελο γεματο χρήματα.Τα μέτρησε,κράτησε λίγο παραπάνω από τα μισά,έβαλε τα υπόλοιπα στον φάκελο και μου τα έδωσε.Δεν ήξερα πως ν'αντιδράσω,φοβήθηκα."Τι είναι αυτά;" τον ρώτησα "Τα bonus μας" μου απάντησε.Τράβηξε χειρόφρενο,αλλά κανένας απ'τους δύο δεν βγήκε από το αμάξι.Το βλέμμα του ήταν πάνω στο φάκελο."Πάρε τα λεφτά.Πάρτα γιατί θα το μετανιώσεις"Άνοιξα τη πόρτα και βγήκα.Από εκείνη τη στιγμή ήμουν ξένο σώμα στο τμήμα.Όλοι με απέφευγαν.Δύο φορές με στρίμωξαν και με απέιλησαν.Έτρεμα,μετάνιωνα κάθε στιγμή για την απόφαση μου.Τα βλέμματα ακονιζόντουσαν πάνω μου,δεν ήθελα να βρίσκομαι δευτερόλεπτο εκεί μέσα.Υπήρχαν φορές που το μόνο που άκουγα,ήταν οι παλμοί μου.Ακουγόντουσαν σαν κάποιος ή κάτι προσπαθούε να βγει από μέσα μου.Ζήτησα μετάθεση,ευτυχώς βγήκε γρήγορα.Στο ενδιάμεσο,πήρα όλη την άδεια μου,έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα.Ήμουν σαν τρομαγμένο ζώο στο καινούργιο τμήμα. Φοβόμουν να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια.Ο νεός μου συνεργάτης φαινόταν καλός.Ήταν μεγάλος,σε λίγο θα έβγαινε σε σύνταξη.Η περιοχή ήταν πιο ήσυχη,η ρουτίνα επανήλθε,σταμάτησα ν'αγχώνομαι.Γνώρισα και την Σοφία.Όμως μερικές φορές η ασφάλεια είναι η χειρότερη παγίδα που σου στήνει ο φόβος.Γυρίζαμε με το αυτοκίνητο του συνεργάτη μου,θα με άφηνε στο σπίτι.Σταμάτησε απότομα,δύο στενά πριν,έβγαλε το όπλο του και το κόλλησε στο μάγουλο μου.Δεν ξέρω πως,αλλά έμαθε τι είχε γίνει στο προηγούμενο τμήμα.Στεναχωρήθηκε,γιατί ετοιμαζόταν να μου δείξει τα κατατόπια.Εκείνη τη στιγμή,καταλάβα πως καμιά μετάθεση δεν θα μπορούσε να με σώσει.Με ρώτησε αν θα ήμουν συνεργάσιμος αυτή τη φορά και αν θα έπαιζα επιτέλους ομαδικά.Μου έδωσε τρεις μέρες διωρία για να το σκεφτώ.Το ίδιο βράδυ σταμάτησα τον εαυτό μου τρεις φορές,πριν πατήσει την σκανδάλη.Η Σοφία έβλεπε τηλεόραση στο διπλανό δωμάτιο,ενώ εγώ ήμουν στο μπάνιο με το όπλο.Έπρεπε να αντιδράσω.Θα τον παγίδευα.Ξεκίνησα να τον ηχογραφώ από το επόμενο βράδυ.Κατέγραφα συνομιλίες,σημείωνα ποσά,ημερομηνίες,μέρη και πρόσωπα. Για να είμαι ειλικρινής,περίμενα πως η διαφθορά θα ήταν πιο συναρπαστική.Υπήρχαν νύχτες που ευχήθηκα να είχα ενδώσει πιο νωρίς,τουλάχιστον στο προηγούμενο τμήμα πέρναγαν καλά.Ο τύπος ήταν αξιολύπητος.Δεν τον ένοιαζαν τα χρήματα ή τα ναρκωτικά.Μόνο οι γυναίκες.Εξαργύρωνε την ελάχιστη ισχύ που είχε,σε μερικά θλιβερά γαμήσια.Νόμιζε ότι έτσι ξόρκιζε 30 χρόνια συζυγικής πλήξης.Και η πιο όμορφη δίπλα του,γινόταν αηδιαστική.Όσο εμετικός κι αν ήταν,μου έκανε καλό αυτός ο μήνας μαζί του,καθάρισε το μυαλό μου.Είχα αρκετό υλικό πλέον,τον είχα σε βίντεο ντυμένο και γυμνό.Αποφάσισα να περάσω στην αντεπίθεση.Βγήκαμε για ποτό.Λίγο πριν μπούμε στο αυτοκίνητο,του έδειξα μερικά βίντεο.Δε ταράχτηκε.Μου είπε πως ήμουν το ίδιο μπλεγμένος μ'αυτόν και πως δεν με συνέφερε να τα δείξω πουθενά.Του απάντησα ότι οι πρώτοι που θα τα έβλεπαν,θα ήταν η γυναίκα και τα παιδιά του.Ύστερα θα τα έστελνα στα μέσα,θα τα έβγαζα στο internet και στο τέλος στο εσωτερικών υποθέσεων.
III "Δε φαίνομαι πουθενά στα βίντεο και σε έχω ηχογραφήσει να με απειλείς.Και δεν νομίζω πως έχεις στοιχεία εναντίον μου,ήσουν πάντα πολύ απασχολημένος με το να παριστάνεις τον γαμιά σε φοβισμένες πιτσιρίκες."Τα μάτια του κόχλαζαν,αλλά ήξερε πως τον είχα στο χέρι."Τι θέλεις,περισσότερα λεφτά;Πάρτα όλα!""Δε θέλω λεφτά,κράτα τα,θα τα χρειαστείς.Θέλω απλά να κάνεις το μαλάκα""Για ποιο πράγμα;""Γι'αυτό!".Τον έφτυσα στα μούτρα και τον χτύπησα στη μύτη.Λύγισε,τον έπιασα από τον γιακά και τον χτύπησα άλλες δύο φορές,το αίμα είχε σκεπάσει τη σιδερογροθιά."Μπορείς ν'αντισταθείς αν θέλεις,αλλά το ξέρουμε και οι δύο,πως θα είναι χαμένος κόπος και χρόνος.Αν σου ξαναπεράσει από το μυαλό η ιδέα,να θυμάσαι αυτό.Αν αύριο έχω και το παραμικρό σημάδι,ο,τιδήποτε που μπορεί να τραβήξει την προσοχή,τα βίντεο θα πάνε παντού.Μπορείς να φανταστείς την αντίδραση της γυναίκας σου,όταν θα θα σε δει να γαμάς κοριτσάκια πιο μικρά κι απ'την κόρη σας;".Τον χτύπησα ξανά,στο στομάχι,διπλώθηκε.Τον σήκωσα και τον κουτούλησα,τον κόλλησα στον τοίχο. "Πάρε μια βαθιά ανάσα,επιστράτευσε όλες σου τις δυνάμεις και τις αντοχές,δε πρέπει να λιποθυμήσεις αμέσως,θέλω κάθε δευτερόλεπτο να χαραχθεί καθαρά στο χοντρό κρανίο σου, ο πόνος να φτάσει μέχρι με το μεδούλι.Κοίταξε με!Από'δω και πέρα,αν σε πετύχω έστω και να με κοιτάς στραβά,θα σε αφήσω ανάπηρο.Θα κάνεις ό,τι σου λέω,όταν στο λέω.Δε με νοιάζει τι ώρα θα είναι,όταν θα σε παίρνω τηλέφωνο θα έρχεσαι να ξεσπάω πάνω σου.Θα βγάζεις τον σκασμό και θα κάνεις το σάκο του μποξ.Θα σε χτυπάω μέχρι τα δόντια σου να γίνουν χυλός,μέχρι το μυαλό σου να χυθεί απ'τον κώλο.Και τώρα θέλω να ματώσεις.Σαν να έχεις πάρει φωτιά και το μόνο που μπορεί να τη σβήσει,είναι το αίμα σου".Τον άφησα λιπόθυμο εκεί.Πέρασε ένα μήνα στο νοσοκομείο.Δεν τον ξαναείδα από τότε,πήρε μετάθεση.Γύρισα στο σπίτι και έτρεμα,από ηδονή.Κάθε γροθιά ήταν καλύτερη κι από οργασμό,σε κάθε χτύπημα έβγαιναν τα απωθημένα χρόνων.Εκείνη τη νύχτα στο στενό,ήταν σαν να βγήκα από το κουκούλι,άφησα τον παλιό μου εαυτό εκεί πίσω.Άφησα όλες μου τις αδυναμίες και τα λάθη,μισοπεθαμένα στο πεζοδρόμιο.Προσπαθούσα να ξεπλύνω το αίμα απ'τα χέρια μου,όταν σήκωσα το κεφάλι.Ήταν σαν να είδα για πρώτη φορά το πρόσωπο μου στον καθρέφτη.Εκείνη τη νύχτα το κατάλαβα.Δε μπορούσα να υποκρίνομαι άλλο.Ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσεις τον φόβο,είναι να βρεις κάτι πιο δυνατό.Να γίνεις ο φόβος σου,να γίνεις εφιάλτης για τους εφιάλτες σου,να γίνεις τέρας απέναντι στα τέρατα. Μόνο η βία μπορεί να σε προστατέψει.Δε με τρόμαξε το πόσο βίαιος γινόμουν,αλλά το γιατί άργησα τόσο καιρό να το ανακαλύψω.Το πόσο γλυκιά ήταν η βία.Ήταν εθισμός,ένιωθα σαν πρεζάκι,ήθελα κι άλλο,περισσότερο,καλύτερο.Λες και ολόκληρος ο οργανισμός μου ήταν σε στύση,24 ώρες το 24ωρο.Υπήρχαν φορές που πάθαινα ρεύση όταν χτύπαγα κάποιον.Έψαχνα αφορμές παντού,ακόμη και μια στραβή ματιά ήταν αρκετή.Νιώθεις άτρωτοςΜετά από λίγο δε σε φοβίζει τίποτα πλέον,ούτε το ότι είσαι ζωντανός και δεν νιώθεις τίποτα.Σε τρομοκρατεί η σκέψη,μήπως αρχίσεις ν'αναπωλείς τον παλιό σου εαυτό,μήπως σου πάρουν τη δύναμη σου.Βλέπεις την ευτυχία,την καλοσύνη και την τρυφερότητα να σε τρομάζουν.Γιατί ξέρεις πως δεν θα γίνουν ποτέ δικά σου.Νομίζεις πως σε χλευάζουν,σε γελοιοποιούν.Και θέλεις να τα καταστρέψεις πριν σε αγγίξουν,πριν ανοίξουν ρωγμές στα τείχη σου.
Και τότε ανακαλύπτεις πως η βία,η αυτή πανοπλία που φοράς,έχει ένα τίμημα.Μέρα με την μέρα,γίνεται το δέρμα σου,γίνεται ένα μαζί σου.Και αν κάτι αρχίσει να την τρυπάει,να την καταστρέφει,τότε θα πρέπει να το σταματήσεις,πριν χάσεις τον εαυτό σου,πριν η ζεστασιά σε κάνει κομμάτια.Πριν αρχίζεις να σκάβεις και ανακαλύψεις πως δεν υπάρχει τίποτα πια,πως είσαι απλά ένα σκιάχτρο,που κράταγε μακρυά ο,τιδήποτε ήθελε να βγει ή να μπει μέσα σου.Πως είσαι παρείσακτος στην ίδια σου την ύπαρξη."Η σερβιτόρα άφησε το ποτηρι μπροστά του.Άδειασε το μισό."Ο άνθρωπος είναι το πιο αποτυχημένο ζώο,ένα λάθος της φύσης. Ένας ιός,που δεν μπόρεσε να τον εξαλείψει και καταστρέφει τα πάντα.Είμαστε απλά μαιμούδες που έχουν τρελαθεί,ένας καρκίνος που καταβροχθίζει τον πλανήτη.Σκεφτόμαστε και νιώθουμε περισσότερα από όσα μπορούμε ν'αντέξουμε,καταστρέφουμε τα πάντα,νομίζοντας ότι δημιουργούμε.Μας έκανε κακό η εξέλιξη.Δεν έπρεπε να μάθουμε πως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε,όλα τα ζώα θα ήταν δυστυχισμένα αν το ξέρανε.Ίσως γι'αυτό είμαστε τόσο κακοί,αφού τίποτα δεν θα είναι δικό μας για πάντα,πρέπει τα καταστρέψουμε όλα.Μήπως και εκτονωθούμε,μήπως και ξεχάσουμε.Αλλά δε ξεχνάμε ποτέ.Ή μπορεί εκείνο το κομμάτι ζώου που υπάρχει ακόμα μέσα στον άνθρωπο,αυτό που δεν εξανθρωπίζεται και δεν εξημερώνεται ποτέ,να είναι το μόνο υγιές,το μόνο που παλεύει να μείνει ζωντανό.Εκείνο που θέλει να κάψει τη μάσκα του κόσμου,να δει το πραγματικό του πρόσωπο και να μην τρομάξει από το θέαμα.Δε ξέρω τι είναι αλήθεια από όλα αυτά και τι θα ήθελα να είναι,δε ξέρω τι χρειάζομαι πιο πολύ.Αλλά μερικές φορές,τίποτα δεν είναι αρκετό.Τίποτα που να σε κάνει να πεις πως αξίζει αυτός ο κόσμος,αξίζει αυτή η ζωή" Έσβησε το τσιγάρο αργά.Ο Πηγαδίτης τον κοίταζε παγωμένος."Τι έπαθες;""Τίποτα,αναρωτιέμαι""Τι πράγμα;""Αν έχεις πιει πολύ και αν εγώ πρέπει να πιω περισσότερο.Δεν θυμάμαι να σ'έχω ξανακούσει να μιλάς τόση ώρα""Δεν θα ξαναγίνει,στο υπόσχομαι""Όχι,δεν στο λέω γι'αυτό.Απλά..Δεν ξέρω τι να σου πω,δεν ξέρω αν μπορώ να σε βοηθήσω""Και μόνο που μ'άκουσες,φτάνει""Δεν ξέρω αν είναι αρκετό,ίσως χρειάζεται να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό,κάποιον ψυχαναλυτή ή ψυχολόγο.""Μάλλον σε ψυχίατρο και να μου δώσει αρκετά χάπια για να μπαλώσουν τα κενά.Ελπίζω να μου δώσει από τα καλά,να το ευχαριστηθώ τουλάχιστον""Θα τα μοιραστούμε γιατί δε ξέρω αν μπορώ να σε αντέξω άλλο""Αφού με άντεξες τόση ώρα και με μια μπύρα μόνο,μπορείς ν'αντέξεις τα πάντα.Θα πιούμε άλλο ένα;""Δε νομίζω,νύσταξα.Πάω να φύγω,γιατί δεν θα σηκώνομαι το πρωί και θα με βρίζεις""Αν είναι έτσι,εντάξει.Θα κανονίσουμε άλλη φορά,μια πιο ευχάριστη έξοδο""Μήπως θέλεις να σε πάω σπίτι;Έχεις πιει αρκετά,καλύτερα να μην οδηγήσεις""Δεν πήρα το αυτοκίνητο,μην ανησυχείς.Θα κάτσω λίγο ακόμα"""Μη πιεις άλλο""Ένα τελευταίο και θα φύγω"" Όπως θέλεις.Καληνύχτα""Καληνύχτα".Ο Πηγαδίτης αμφιταλαντεύτηκε για μερικά δευτερόλεπτα.Είχαν μείνει δύο τσιγάρα στο πακέτο.Θ άφηνε το τελευταίο για το πρωί.Ήπιε τη πρώτη γουλιά και τράβηξε μια γερή τζούρα.Το χάδι της ζάλης σαν γυναικείο χέρι στα μαλλιά του.Έκλεισε τα μάτια και έγειρε πίσω.Κάποια τραγούδια είναι σαν ξόρκια,εξαφανίζουν το κόσμο γύρω σου.Έστω και για 3,5 λεπτά.
Ευρωπαική Ένωση 2016:Και δεν αλλάζει και βουλιάζει
Παρακαλούνται οι δύτες των νεφών,να παραλάβουν τα μπρατσάκια και τα προστατευτικά τους,πριν αρχίζουν τις καταδύσεις με αφορμή τις εκλογές στη Γαλλία. Για να μην τραυματιστεί η αφέλεια,η άγνοια και η βλακεία τους
Με αυτά που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,έχω αρχίσει και αναπολώ τον Σαμαρά.
Οι εκλογές της ΝΔ είναι τόσο θλιβερές,που κάνουν αυτές τις FIFA να μοιάζουν με τον ορισμό της διαφάνειας.
Μόλις γίνει η οικουμενική και δείτε τον Λεβέντη να σας λέει για την ευλογία των μνημονίων,μην αναρωτηθείτε.Έχει κι άλλο μέχρι τον πάτο.Όταν θα δω τον Βεργή να λέει Μένουμε Ευρώπη,τότε ναι,πιο κάτω είναι μόνο ο πυρήνας της Γης.
Θεραπεία για τον 'Εμπολα,τον καρκίνο και το AIDS μπορεί να βρεθεί.Γι'αυτούς που βλέπουν ΣΚΑΙ και τους αρέσει,όχι.
Οι υπέυθυνοι για την επιλογή της μουσικής στα σούπερ μάρκετ πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Οι συντελεστές της διασκευής "Ρούντολφ το ελαφάκι" να καούν ζωντανοί σαν μάγισσες,ενώ ο Καλλίρης ν'ανασκολοπιστεί με χριστουγεννιάτικο δέντρο,φτιαγμένο από γυαλόχαρτο.
Μερικές φορές σκέφτομαι (αλήθεια,μόνος μου) ότι αν δεν μας κόψουν το internet,δεν πρόκειται ν'αλλάξει τίποτα.Αλλά και να ξεσηκωθούμε,μόλις μας συνδέσουν και πάλι,θα ηρεμήσουμε.Χάξλευ-Όργουελ σημειώσατε 1.
Ζούμε την χρησή εποχή της αμερικανικής τηλεόρασης.Ο πήχης και οι προσδοκίες είναι τόσο ψηλά,που φοβάμαι να σκεφτώ τι θα γίνει,αν οι μελλοντικές σειρές δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μας.Φαντάζεστε πως θα είναι οι ταινίες σε 5-6 χρόνια;
Ένα επεισόδιο Fargo έμεινε.Η δεύτερη σεζόν μπορεί να μην είχε Lorne Malvo,είχε όμως πιο ομαδικό παιχνίδι.Τι θα δω μετά δεν ξέρω,η διαφορά μεταξύ καλών και μέτριων -για να περνά η ώρα - εως κακών σειρών,είναι χαώδης.Είδα το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου Blacklist και κόντεψα να δακρύσω αίμα από τα χασμουρητά.
Mετά από 4 εξαιρετικές σεζόν,που η κάθε μια ήταν καλύτερη και διαφορετική από την προηγούμενη,το American Horror Story έμεινε από καύσιμα.Ο τελευταίος κύκλος είναι βασανιστικά μέτριος.Και περιέργως,δεν φταίει η Gaga γι'αυτό.
Words Of Wisdom
"Ο βιομηχανικός πολιτισμός απαιτεί πλήρη ικανοποίηση του ατόμου μέχρι εκεί που φθάνουν τα όρια της υγιεινής και της οικονομίας. Διαφορετικά ο μηχανισμός θα πάψει να λειτουργεί". A.Χάξλευ,Θαυμαστός Νέος Κόσμος
Ξεκίνησα μαθήματα σε δημόσιο Ι.Ε.Κ.Αυτές τις δέκα μέρες,θυμήθηκα πόσο βαρετό ήταν το σχολείο,πόσο βασανιστικές μπορούσαν να γίνουν οι ώρες.Δε θα γράψω σεντόνια για το πόσο αντιεκπαιδευτικό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα.Απλά θα πω,ότι η νοσταλγία είναι το botox της μνήμης.Όσο πιο μέτριο και κακό το παρόν,τόσο περισσότερο εξιδανικεύεται το παρελθόν.Δεν ήταν όλά καλύτερα τότε,απλά εσύ ήσουν νεότερος,τα μόνα σου άγχη ήταν το που θα πας το Σάββατο και αν σε γουστάρει η Μαιρούλα από το Γ4.Η άγνοια είναι σαν τη παρθενιά,όταν την χάσεις,όσες παρθενοραφές και να κάνεις,δεν επανέρχεται
Όσο αναφορά την -πρώτη φορά δεξιά από τα αριστερά- κυβέρνηση,δεν έχω καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα.Αν το σύστημα αφομοίωσε τους συριζαίους,πιο γρήγορα κι απ'τον Agent Smith,αν ήταν ένας ακόμα άσος στο μανίκι του και μια αποτελεσματική βαλβίβα αποσυμπίεσης ή αν απλα είναι τόσο ήλιθιοι.Πάντως το τρολάρισμα που μας έκανε ο Μάρδας,ούτε ο Πάγκαλος.Ο Μπόμπολας θα έπαθε εσωτερική αιμορραγία από τα γέλια,διαβάζοντας τις δηλώσεις του.Και μετά θα σκέφτηκε πόσο περιττός είναι ο Θεοδωράκης.Πεταμένα λεφτά..
Διαβάζοντας -όσο μπορεί ν'αντέξει το πεπτικό μου σύστημα- τους υπερασπιστές,απολογητές κτλ. του δυτικού πολιτισμού,που ξεσάλωσαν μετά τα γεγονότα στο Παρίσι,μου έρχεται στο μυαλό,το κυνώδες ρεφρέν "Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι κι από μόνη σου αγαπιέσαι".Εν μέρει,έχουν κάπου δίκιο.Ο δυτικός πολιτισμός είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα.Γιατί κάτι πιο δίκαιο,πιο ανθρώπινο,πιο λογικό και με λιγότερη υποκρισία δεν γίνεται να δημιουργήσουμε.Μάλλον ζούμε στο καλύτερο δυνατό κόσμο,αυτά είναι τα όρια των δυνατοτήτων μας και τα σύνορα της ευαισθησίας μας.
Το Man In The High Castle δεν είναι η καλύτερη σειρά του 2015.Δεν έχει τις καλύτερες ερμηνείες ή την καλύτερη παραγωγή.Η εναλλακτική του ιστορία όμως,σε πιάνει από το λαιμό.Βλέπεις το παρελθόν να ξαναγίνεται μέλλον.Υπάρχουν σκηνές που αποδεικνύουν τη δύναμη του μέσου,όταν χρησιμοποιείται σωστά.'Οπως αυτές που βλέπεις τους Ιάπωνες να συμπεριφέρονται σε μια λευκή σαν σκουπίδι,επειδή την θεωρούν κατώτερη.Ή όταν ένας τους νικητές ναζί,αναρωτιέται αν έπρεπε να γίνουν τόσες φρικαλεότητες για να νικήσουν,για να δεχτεί αμέσως την απάντηση "έπρεπε να γίνουν θυσίες".Οι νικητές δεν γράφουν απλά την ιστορία,φέρνουν τα πάντα στα μέτρα τους και δίνουν το νόημα που θέλουν σε κάθε λέξη και έννοια.Το ότι η σειρά είναι παραγωγή του Amazon,είναι τόσο μαύρο χιούμορ που θα έφερνε σε αμηχανία και την ίδια την ειρωνία.
Τις τελευταίες εβδομάδες,βλέπω ξανά τις ταινίες του John Hughes και του John Candy(προσεχώς κείμενα αφιερώματα και για τους δύο).Όταν ήμουν μικρός,μόνο που έβλεπα τον Candy,γελούσα.Ακόμα και τώρα μου φαίνεται σαν καρτούν παγιδευμένο σε ανθρώπινο σώμα.Εξακολουθεί να μου φτιάχνει την διάθεση,αλλά τώρα μπορώ να εκτιμήσω και το πόσο καλός ηθοποιός ήταν.Για καποιον ανεξήγητο λόγο,στα μάτια μου,η μορφή του είναι εκείνο το κομμάτι του παιδικού μας εαυτού που δεν χάθηκε,είναι ακόμα μαζί μας.Μπορεί να μεγάλωσε αλλά παραμένει το ίδιο.Εντάξει,γράφω μαλακίες πρωί πρωί,αλλά ο θείος Buck παραμένει ένα από τα καλύτερα αντίδοτα στην κατάθλιψη των ημερών Με αφορμή λοιπόν τους Hughes & Candy και χωρίς ν'αυτοαναιρεθώ στα περί νοσταλγίας,οι περισσότερες σύγχρονες κωμωδίες δεν βλέπονται.Πνίγονται στα στερεότυπα,στο χοντροκομμένο χιούμορ για καθυστερημένους έφηβους και στην κατάχρηση της βωμολοχίας (δε το πιστεύω πως το έγραψα εγώ αυτό,έχει μπει η Ροζίτα Σώκου μέσα μου).Ίσως είναι άδικες και άτοπες οι συγκρίσεις,ειδικά με τις κωμωδίες του Hughes,αλλά δεν υπάρχουν ούτε οι καλογραμμένοι χαρακτήρες,ούτε η ψυχή και η ζεστασιά εκείνων των ταινιών.Φωτεινή εξαίρεση,η τριλογία Cornetto.Αρκετά με την γκρίνια,κατεβάστε τώρα το Planes, Trains and Automobiles.
Words Of Wisdom "Λαρς φον Τρίερ και μαλακίες......Το The Κόπανοι με τον Κωνσταντίνου το έχεις δει; Δεν είστε υποχρεωμένοι να συντηρείτε το προφίλ του intellectual τύπου που βλέπει,διαβάζει και ακούει ψαγμένα πράγματα,να πούμε,και μετά τα αναλύει,διεισδύοντας στο μυαλό του δημιουργού και άλλα τέτοια γελοία.Μη ντρέπεστε επείδη σας πήρε ο ύπνος στην τελευταία ταινία του Jarmousch.παραδεχθείτε το ανοιχτά.Στο τέλος θα καταλήξετε και εσείς ν'ακούτε "ethnic" μελωδίες από γηγενείς ινδιάνους της Γης του Πυρός,και δε λέω,γαμώ τα παιδιά οι ινδιάνοι,αλλά όχι και να πλουτίζουν οι πολυεθνικές,από τα κόλλυβα του μνημόσυνού τους. Το "βίοι αγίων και τα πριονάκια για των τεμαχισμό των αγίων" που επαναλαμβάνει ο Μουστάκας (rip) στον Παρθενοκυνηγό,είναι πολύ πιο μπροστά από όλες αυτές τις διανοουμενίστικες παπαριές που κερδίζουν τον Χρυσό Χαμαιλέοντα και άλλα τέτοια ανούσια βραβεία.Αν κάποια στιγμή νιώσετε ψαγμένοι,ξαπλώστε κάπου και περιμένετε να σας περάσει (....για κάποιον άλλο)." Κωστάκης Ανάν,Η Τελική Λήθη
"It Is The Business Of The Future To Be Dangerous"
To ελικόπτερο έκανε κύκλους πάνω από το κτήριο,ενώ το πλήθος μεγάλωνε στους γύρω δρόμους.Η είδηση έμοιαζε με φάρσα.Ομάδα αντιεξουσιαστών είχε καταλάβει το υπουργείο οικονομικών.Απειλούσαν πως θα καταστρέψουν όλα τα πληροφοριακά συστήματα και όλα τα αρχεία,πως είχαν βάλει εκρηκτικούς μηχανισμούς σε κάθε όροφο. Αυτοαποκαλούνται οι Εργάτες της Νύχτας,ζητάνε ν'αποφυλακιστούν δέκα αναρχικοί και να τους παραδώσουν τρεις αστυνομικούς,που είναι υπεύθυνοι για τον βασανισμό και τον φόνο τριών συντρόφων τους. Αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματα τους μέχρι τη δύση του ηλίου,θ'ανατινάξουν το υπουργείο.Άφησαν σχεδόν όλους τους υπαλλήλους να φύγουν.Υπάρχουν υποψίες πως έχουν κρατήσει κάποιους,ομήρους.Η αστυνομία έχει περικυκλώσει το κτήριο.Περιπολικά,κλουβες,οχήματα των ειδικών δυνάμεων. Ακολούθησαν τα συνεργεία της τηλεόρασης.Η είσοδος είναι φραγμένη.Οι πληροφορίες εξακολουθούν να είναι συγκεχυμένες.Κανείς δεν ξέρει τον ακριβής αριθμό των τρομοκρατών,ούτε αν υπάρχουν όμηροι. Η μόνη οπτική επαφή ήταν για μερικά δευτερόλεπτα,όταν φάνηκαν δύο φιγούρες με μαύρες κουκούλες στο παράθυρο του δευτέρου ορόφου.Έχει περάσει μισή ώρα από την τελευταία τηλεφωνική επικοινωνία.Τα αιτήματα τους δεν πρόκειται να γίνουν δεκτά.Η αστυνομία προσπαθεί να κερδίσει χρόνο,θέλουν να είναι σίγουροι πως δεν υπάρχουν όμηροι.Μόλις γίνει αυτό,θα μπουν στο κτήριο.Ψάχνουν να βρουν όλους τους υπαλληλούς ,μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να μιλήσουν με όλους. Μερικά στενά πιο πάνω,μέσα σ'ένα φορτηγάκι,ο Κοντόπουλος ψάχνει αντιπερισπασμό για τον πανικό του.Ανοιγοκλείνει τον zippo του συνεχώς,κοιτάζει έξω απ'το τζάμι τρομαγμένος.Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψεις.Όμως ο εγωισμός του δεν έχει χωνέψει αυτό που του συνέβη. Λες και η μνήμη του θέλει να τον εκδικηθεί,προβάλει τις ίδιες σκηνές ασταμάτητα.Δεν ήθελε να βγει εκείνο το βράδυ,τον πήραν σχεδόν σηκωτό από το διαμέρισμα.Θα έπινε γρήγορα το ποτό του και θα έφευγε.Ύστερα από μερικά λεπτά,οι φίλοι του δεν υπήρχαν γύρω του.Δεν ήταν διακριτική και αυτό του άρεσε.Δύο ποτά μετά,ήταν στο δρόμο για το σπίτι της. Τον άφησε στο σαλόνι,ήθελε λίγο χρόνο για να ετοιμαστεί.Κόντεψε να μασήσει το τσιγάρο του περιμένοντας.Όταν μπήκε στην κρεβατοκάμαρα,η φοιτήτρια είχε εξαφανιστεί.Δεν είχε προλάβει να γυρίσει το κεφάλι ,όταν ένιωσε το τσίμπημα στο λαιμό. Συνήλθε μετά από καμιά ώρα,δεν ήξερε που βρισκόταν.ήταν με τα εσώρουχα,δεμένος σε μια καρέκλα και φιμωμένος.Ζαλιζόταν,τα βλέφαρα του ήταν ασήκωτα.Ο άγνωστος απέναντι του φορούσε κουστούμι και κράνος μοτοσυκλέτας.Έβαλε ένα laptop στο τραπέζι δίπλα του.Του φόρεσε ένα ακουστικό bluetooth,αφαίρεσε την ταινία από το στόμα του και τον γύρισε προς την οθόνη. Η φωνή στο ακουστικό ήξερε,ήξερε τα πάντα.Τρύπωσε παντού στο μυαλό του,ξεκλείδωσε κάθε κελί,κάθε μυστικό,απελευθέρωσε κάθε φόβο,κάθε σκοτάδι,κάθε δαίμονα,φάντασμα και εφιάλτη που νόμιζε ότι είχε κρύψει. Και είχε τις αποδείξεις γι'αυτό.Στην οθόνη του laptop,ο Κοντόπουλος έβλεπε και άκουγε ο,τιδήποτε παράνομο είχε κάνει τους τελευταίους έξι μήνες.Δωροδοκίες,εκβιασμοί,κακοποιήσεις και ξυλοδαρμοί,απόκρυψη αποδεικτικών στοιχείων. Δύο πράγματα τον τρόμαζαν περισσότερο.Το διπλό παιχνίδι που έπαιζε με τους εμπόρους ναρκωτικών.Η κάθε πλευρά τον πλήρωνε για να εξαφανίσει τον ανταγωνισμό,κάτι που δεν είχε σκοπό να κάνει.Θα τα έπαιρνε κι από τις δύο πλευρές,μέχρι να δει ποιος απ'τους δύο ήταν ο πιο αδύναμος.Την κατάλληλη στιγμή θα τον έβγαζε από τη μέση και θα φαινόταν συνεπής στον νικητή. Το δεύτερο ήταν η βαθιά του ανάμειξη με την ακροδεξιά και τις παρακρατικές οργανώσεις.Είχε κάνει πολλές φορές τη βρώμικη δουλειά,για διάφορους εργοδότες.Την αστυνομία,την Ε.Υ.Π.,για πολιτικούς,εφοπλιστές,επιχειρηματίες. Τα video τα αποδείκνυαν όλα.Ίσως να τη γλύτωνε για τις παρακρατικές του δραστηριότητες.Το σύστημα θα τον προστάτευε.Δεν υπήρχε όμως καμία πιθανότητα να την γλυτώσει από τους εμπόρους ναρκωτικών. Οι εικόνες και οι ήχοι ήταν ένα γεμάτο όπλο και η φωνή στο αυτί του,η σκανδάλη.Η ήρεμη και σιγουρη χροιά τα ήξερε όλα.Πως ο φόβος είναι το μεγαλύτερο κίνητρο,είναι ένα δηλητήριο που δεν αποκτάς ποτέ ανοσία,σε σκοτώνει χωρίς να πεθαίνεις ποτέ,πως οι φοβισμένοι θα κάνουν τα πάντα για να ξεφύγουν από την επήρεια του.Και ο Κοντόπουλος ήταν τρομοκρατημένος. Υπήρχε όμως ένας τροπος για να κλειδωθούν όλα τα τέρατα ξανά στον λαβύρινθο του εγκεφάλου του.Η φωνή του περιέγραψε το σχέδιο.Συμφώνησε,δεν είχε και άλλη επιλογή.Είχε έρθει η στιγμή να κάνει αυτό που έπρεπε.Του είχαν φανεί παράξενα,αυτά που του είπε η φωνή.Είχαν συμβεί όμως όλα.Τα τελευταία λεπτά από εκείνη τη νύχτα,ακόμα τον ανατριχιάζουν. Η φωνή ήταν κατηγορηματική,οποιαδήποτε παρέκκλιση από την συμφωνία,θα ήταν μοιραία.Αφού συμφώνησε,ο άντρας με το κράνος έκλεισε το laptop και το πήρε.Του έβγαλε το ακουστικό και τον χτύπησε.Όταν ξύπνησε,βρισκόταν στο αυτοκίνητο του,ξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο σε άγνωστο μέρος.Οδηγούσε για αρκετή ώρα μέχρι να προσανατολιστεί.Έβαλε τον αναπτήρα στη τσέπη.Φόρεσε το αλεξίσφαιρο και μέτρησε τις γεμιστήρες που είχε μαζί του.Όπλισε και ακούμπησε το όπλο στο τραπεζάκι. Μπορούσε ν'αφοπλίσει κάθε ανάμνηση,εκτός από την φωνή.Βρισκόταν παντού μέσα του,η ηχώ της είχε μολύνει κάθε του κύτταρο,ήταν δικός της πλέον.Δεν μπορούσε να την αποφύγει,οπότε θα υπάκουε σε κάθε της λέξη.Θυμήθηκε την τελευταία της συμβουλή,"Άσε την κόκα να το κάνει". Σκούπισε τη μύτη του και έκλεισε τα μάτια.Ήταν έτοιμος.Μόλις βγήκε από το φορτηγάκι,το φως του έβαλε φωτιά.Ένιωθε ανίκητος.Μπήκε στο αυτοκίνητο του.Κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε,από που εμφανίστηκε,κανείς δεν πρόλαβε να τον σταματήσει.Το όχημα καβάλησε τις σκάλες,σχεδόν γκρέμισε την είσοδο. Έβγαλε το όπλο και προχώρησε προσεκτικά.Η φωνή στο κεφάλι του,τον καθοδηγούσε,τον εμψύχωνε.Η κάθε της λέξη είχε αποκτήσει νόημα,σκοπό.Ήταν ένας θεός,που αποφάσισε να επέμβει και ο Κοντόπουλος ήταν ο προφήτης,αυτός που θα άνοιγε τον δρόμο.
Music to kill people with style
Στον πρώτο διάδρομο,ένας κουκουλοφόρος πετάχτηκε από μια πόρτα στα δεξιά,τον πέτυχε με την πρώτη στο κεφάλι.Όσο προχωρούσε και ανέβαινε,οι τοίχοι ξεφλούδιζαν και έλιωναν.Βίωνε την επιφοίτηση.Ο κόσμος ήταν ένα video game και αυτός ήταν εκεί για να το τερματίσει.Δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα σ'αυτόν και τον στόχο του,μόνο σκιές. Η φωνή είχε δίκιο,σε κάθε του βήμα,δυνάμωνε μέσα του."Δε σου ζητάω να κάνεις που δεν μπορείς.Αντιθέτως,σου ζητάω να σκοτώσεις,να εξασκήσεις ένα από τα ταλέντα σου,την τέχνη σου".Δεύτερος κουκουλοφόρος δίπλα στο ασανσέρ,δύο σφαίρες,στη καρδιά και στο κεφάλι."Όλη σου η ζωή σε προετοίμαζε για αυτά τα λεπτά,να γίνεις το όπλο και οι σφαίρες.Να καθαρίσεις το κτήριο,δε με νοιάζει πως,ξέρω πως θα τα καταφέρεις ". Δύο μέσα στο ασανσέρ.Σκοτώνει τον πρώτο,τον χρησιμοποιεί ως ασπίδα μέχρι να σκοτώσει και τον δεύτερο.Πρώτος όροφος."Όλα είναι ένα παιχνίδι,τίποτα δεν είναι αληθινό και όλα επιτρέπονται.Μην ανησυχείς και μην αγχώνεσαι,άσε τα ένστικτα σου να σε οδηγήσουν,άσε τη κόκα να το κάνει". Με το που βγαίνει απ'το ασανσέρ,του ορμάνε δύο,ο πρώτος δέχεται τέσσερις σφαίρες στο στήθος,ο δεύτερος τρεις,φεύγει κάτω απ'το παράθυρο."Αυτή η πόλη χρειάζεται έναν στρατό απο αγγέλους και αγίους για να καθαρίσει.Αλλα μέχρι τότε,κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.Και'συ πρέπει να βάλεις τα ποντίκια πίσω στα κλουβιά τους,να τα θάψεις στους υπονόμους.Να τους δείξεις,ότι οι επαναστατικές τους φλυαρίες,είναι απλά ασκήσεις υποκρισίας.Πως το μόνο που θέλουν,είναι μεγαλύτερα κλουβιά και τίποτα άλλο". Στο τελευταίο γραφείο κρύβεται ένας ακόμα,δύο σφαίρες στο πρόσωπο,ο όροφος καθάρισε.Βάζει ένα πτώμα στο ασανσέρ και το στέλνει στον επόμενο όροφο,ανεβαίνει σιγά σιγά από τις σκάλες."Θέλω να γράψεις την αλήθεια με αίμα,πάνω στο δέρμα τους με μαχαίρι,για να την δουν όλοι και να την καταλάβουν". Δύο τρομοκράτες μπροστά απο το ασανσέρ,ο ένας κρατάει όπλο.Ο Κοντόπουλος βουτάει και πυροβολεί,δε σταματάει μέχρι να τους ρίξει κάτω.Αλλάζει γεμιστήρα,πλησιάζει και τους αποτελειώνει."Να καθαρίσεις την ατμόσφαιρα,γιατί το φως πνίγεται μέσα στους καπνούς και τις αμφιβολίες.Να βοηθήσεις όλα τα λουλούδια της φωτιάς ν'ανθίσουν και να εξαγνίσουν τη πόλη". Οι τρομοκράτες πανικοβάλλονται,βγαίνουν ομαδικά από τα γραφεία.Κρύβεταιι στη γωνία και σημαδεύει.Δεν ανταποδίσουν τα πυρά,τρέχουν στις σκάλες."Ξέρω πόσο εκτιμάς,πόσο σέβεσαι τον φόβο και τις εκπειδευτικές του δυνατότητες.Γι'αυτό είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις.Γιατί δεν χορταίνεις να τρομοκρατείς τους ανθρώπους.Η μέθη,ο ίλιγγος και ο πόνος δεν σε ξεδιψάνε ποτέ".
Οι επόμενοι όροφοι ήταν σχεδόν άδειοι.Δύο τρεις μαυροφορεμένοι τρέχουν να σωθούν,τους πετυχαίνει όλους..Τελευταίος όροφος.Αλλάζει γεμιστήρα.Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας.Βάζει το όπλο στο παντελόνι και πλησιάζει το τηλέφωνο.Κάτω απ'το γραφείο κρυβόταν ο τελευταίος κουκουλοφόρος.Πέφτει πάνω του,καθώς προσπαθεί να ξεφύγει.Ουρλιάζει σαν γουρούνι. Τραβάει το όπλο και του ρίχνει πέντε στο στομάχι.Σκουπίζει το αίμα,σηκώνει το ακουστικό και πληκτρολογεί."Κάνε αυτό που σου ζητάω και θα σκοτώσω την αλήθεια για σένα.Και ποιος ξέρει,σ'αυτήν που θα γεννηθεί,ίσως να είσαι ήρωας".Δεν άφησε περιθώριο απάντησης σε αυτόν που το σήκωσε."Αστυνόμος Κοντόπουλος,το κτήριο είναι ασφαλές".
Inside Out Δεν ήμουν ποτέ φαν των Disney & Pixar.Το Inside Out όμως είναι -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- η ταινία της χρονιάς.Πρωτότυπο και πανέμορφο,έχει τα πάντα στις ιδανικές αναλογίες.Συγκινητικό χωρίς να γίνεται μελό(οι ενήλικες θα μελαγχολήσουν,θα νοσταλγήσουν και θα συγκινηθούν,πολλές φορές στην ίδια σκηνή,η ταινία δεν αφήνει κανένα G-spot του συναισθήματος ανέγγιχτο) ,ξεκαρδιστικό,με φοβερή φαντασία και αισθητική,καλογραμμένους χαρακτήρες και διαλόγους. Σε μια εποχή που ο κινηματογράφος βουλιάζει στη μετριότητα και χάνει την μάχη από τη τηλεόραση,οι ταινίες κινουμένων σχεδίων γίνονται όλο και καλύτερες. Home Kαι το Home επιβεβαιώνει τον παραπάνω ισχυρισμό.Χωρίς να είναι η καλύτερη animated ταινία του 2015 -θυμίζει λίγο Lilo And Stich-,το χιούμορ και η υπέροχη ερμηνεία του Parsons,το ανεβάζουν πάνω από τον μέσο όρο.Ιnside Out δεν βγαίνουν κάθε μέρα,όμως οι ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως το Home,ακόμη και όταν δεν είναι πρωτότυπες,έχουν καλύτερους χαρακτήρες,διαλόγους και ερμηνείες από τις υπόλοιπες,της live action,που δεν έχουν ούτε life,ούτε action.
The Stanford Prison Experiment Aν είδατε το Experiment -είτε το γερμανικό,είτε το remake- και σας άρεσε, εδώ μπορείτε να δείτε την πραγματική ιστορία αυτού του περιβόητου πειράματος.Η ταινία είναι πνιγηρή,σφίγγει συνεχώς τα δάχτυλα γύρω απ'το λαιμό.Βλέπεις πως δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνεις τέρας και να σου αρέσει κιόλας.Κι από την άλλη,πόσο εύκολο είναι να ισοπεδωθείς,συναισθηματικά και ψυχολογικά.Η μεγάλη αρετή του φιλμ είναι ότι δίνει τροφή για σκέψη,για άπειρες συζητήσεις και ερμηνείες για πλήθος θεμάτων.Κυρίως για τη χρήση της ψυχολογίας,ως μέσο ελέγχου.
American Ultra Θα ήταν μια συμπαθητική ταινία δράσης,αν δεν έπαιζαν η πιο ατάλαντη (Stewart),ο πιο ενοχλητικός (μαζί με τον Cera) του Hollywood και είχε και δύο δράμια στυλ.Σε μια χρονιά που βγήκαν Kingsman και Mad Max,το American Ultra πέφτει κατευθείαν στη Γ εθνική.
Terminator Genisys Mακάρι να υπήρχε η χρονομηχανή,να στέλναμε κάποιον πίσω στο χρόνονα σκοτώσει το μαλάκα που σκέφτηκε αυτό το sequel.Kαι οποιονδήποτε έλεγε τις λέξεις "sequel,prequel,remake,franchise",μέσα,γύρω κι έξω από κινηματογραφικό studio.Ευθανασία στον Schwarzenegger άμεσα.
Ant-Man Πιο μαλακία ταινία γίνεται,πιο μαλακία χαρακτήρας όχι.Αναπολώ της εποχές που οι μεταφορές comic ήταν άπιαστο όνειρο.Που είναι οι ψεκασμοί όταν τους χρειάζεσαι..
Everest Tι κοινά και ποια διαφορά έχουν η ταίνια με τα διαφημιστικά της γνωστής αλυσίδας;Είναι βαρετά,υπερκτιμημένα,αλλά τουλάχιστον οι διαφημίσεις δεν κρατάνε δύο ώρες.
The Man From U.N.C.L.E. Σ'αγαπάμε,σ'εκτιμάμε,αλλά χάλασες το σερί σου- η μαλακία που σε έβαλε να γυρίσεις η πρώην σου,δεν πιάνεται-.Ωραία η αναπαράσταση της εποχής,αλλά αυτό το άψυχο remake δεν είναι ταινία Guy Ritchie.Αδιάφοροι διάλογοι,κακοί ηθοποιοί με ανύπαρκτη χημεία (η Vicander αδικείται,μόνο ο Hugh Grant διασώσεται),που δεν τα καλύπτει ούτε η δράση,ούτε το φανταστικό soundtrack.Το True Rock'n'Rolla θα το δούμε ποτέ ή πρέπει να περιμένουμε πότε θα πετάξει σαν μυξομάντηλο το Hollywood;
Suburban Gothic Horror για γέλια,κωμωδία τρομακτικής βαρεμάρας.Ούτε για να διαβάσεις τη περίληψη στη wikipedia.
Love & Mercy Eνδιαφέρουσα η ιστορία του Brian Wilson,καλές οι ερμηνείες,όμως σου δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί πολύ,σφίγγεται και ζορίζεται για να σε συγκινήσει,για να πάει στα Όσκαρ.Καλός ο Dano,καλύτερος ο Cusack.
Partisan Πως να χαραμίσετε τον Cassel σε αγγλόφωνη παραγωγή νούμερο 38.
Knock Knock Το torture porn του Roth είναι ξεπεραμένο,ανέπνευστο,βαρετό και δεν έχει πλάκα.Πάντα ήταν,αλλά πλέον είναι πιο περιττό από ποτέ.Ρε Keanu,πότε βγαίνει το John Wick 2;
The End of the Tour Δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο του David Foster Wallace (ένα κυκλοφορεί στα ελληνικά αν θυμάμαι καλά),οπότε δε μπορώ να μιλήσω τη γραφή του.Το φιλμ κάποιες φορές καταφέρνει να σε παρασύρει,νομίζεις πως βρίσκεσαι δίπλα στους πρωταγωνιστές και ζεις τις συζητήσεις τους σε πραγματικό χρόνο.Δυστυχώς,οι στιγμές αυτές είναι ελάχιστες.Όσο πειστικός είναι ο Segel,τόσο ενοχλητικός είναι -ξανά- ο Eisenberg.Όσο περνάει η ώρα,ξεφουσκώνει και κουράζει.Και για να το πω και αλλιώς,πολύ αυτολύπηση και υπερανάλυση,πολύ Νέα Υόρκη για τα δικά μου γούστα.
Child 44 Και μόνο που χρησιμοποιεί αυτή την άθλια πατέντα,αγγλικά με ρωσική προφορά,του αξίζει ο λάκκος μετα φλεγόμενα παλούκια.Έτσι κι αλλιώς ήταν απαίσιο.Ο Ηardy πρέπει ν'αλλάξει manager.
Closer to the Moon Ωραία ιστορία (βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα),αστείο και γοητευτικό,ο Strong άρχοντας ως συνήθως,έχει αρκετή προπαγάνδα,αλλά είναι πιο διασκεδαστικό από πολλά και πολυδιαφημισμένα.
Tomorrowland Ούτε αρκετά παιδικό,αλλά ούτε και ενήλικο,ούτε πολύ εντυπωσιακό και χωρίς γοητευτική ιστορία,μπερδεμένο.Δεν ξεχωρίζει τίποτα και όλα είναι μέτρια.Clooney,πρόσεξε,γιατί οι τελευταίες σου ταινίες,είναι χειρότερες από τις διαφημίσεις σου.
Avengers: Age of Ultron Όχι άλλο Νταλάρα,Avengers και Game Of Thrones.
Southpaw Πιο καθυστερημένο απ΄τον Rocky,πιο βαρετό κι απ'το Raging Bull.O Gyllenhaal έχει γίνει ενοχλητικός.
Glass Chin Πιο μαλακία κι απ'το Southpaw,πιο ενοχλητικό κι απ'τον Gyllenhaal.
Minions Εντάξει,το ξέρω,τα έχετε σιχαθεί.Είχε πλάκα όμως.Ειδικά η σκηνή με τη κιθάρα.
Self/less Δείτε καλύτερα το Seconds (1968).47 χρόνια,είναι τουλάχιστον 47 φορές καλύτερο,από αυτό το wanna be remake.
Boulevard
Δεν είναι η τελευταία ερμηνεία του Williams,είναι όμως η τελευταία μεγάλη του,αυτή που αξίζει σαν επίλογος.Mια ερμηνεία χαμηλόφωνη,που αυτά που ξεχωρίζουν είναι αυτά που δεν λέγονται,αυτά που δεν γίνονται.Οι αποχρώσεις της απογοήτευσης στο βλέμμα του,οι ανάσες,οι γκριμάτσες και η παραμικρή έκφραση,όλα όσα δεν γίνεται να κρύβονται κάτω απ'το δέρμα πια και βγαίνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια. Ίσως γιατί σ'αυτόν τον τελευταίο ρόλο,υπάρχουν αντιφεγγίσματα μελαγχολίας της πραγματικής ζωής του Williams.Δεν είναι σπουδαία ταινία το Boulevard,ούτε χαρούμενη,όπως ίσως θα ταίριαζε στις τελευταίες του.Είναι όμως μια όμορφη τελεία σε ένα άδοξο τέλος.
Spy Η κωμωδία της χρονιάς.Η McCarthyείναι κωμικός βαρέων βαρών (no pun intended),o Statham αυτοπαρωδείται θεικά και την παράσταση κλέβει ο Ιταλός μπίχτης.Κάπου το παρακάνει,προσπαθώντας να χωρέσει εκατό ατάκες σε μια ανάσα,αλλά μιλάμε για pure fun. The Gift Όταν ένα θρίλερ αρέσει σε κριτικούς,είναι συνήθως μάπα.Και το Gift είναι.To μόνο δώρο που μπορεί να σας προσφέρει,είναι έναν καλό ύπνο. Insidious 3 Το δεύτερο sequel του Insidious σώζει την τιμή του είδους,σε μια χρονιά που διαβάσαμε ύμνους για χοντρομαλακίες (It Follows).Kαλύτερο από το προηγούμενο,είχε μερικές πολύ δυνατές σκηνές και με ανάγκασε να κοιμηθώ με το φως αναμμένο.Έτσι γίνονται τα καλά θρίλερ,είναι απλή η συνταγή,ατμόσφαιρα,ατμόσφαιρα και αρκετές τρομακτικές σκηνές για να σε κάνουν να φοβηθείς σαν 12χρονο.
Hot Pursuit Όταν χαζοκωμωδίες σαν αυτή,είναι από τις πιο υποφερτές ταινίες των τελευταίων μηνών,καταλαβαίνει κανείς γιατί χάλια μιλάμε.Το ότι την θυμάμαι ακόμα,αποτελεί τον απόλυτο έπαινο.
Me and Earl and the Dying Girl Ταινία που αποθεώθηκε στο Sundance.Δηλαδή υπερεκτιμημένη.Εξυπνακίστικη χιπστερομαλακίτσα,εμετικά μελό στο τέλος.Τόσο σκατά που έπρεπε να δω δύο Stallone για να συνέλθω. I'll See You in My Dreams Συμπαθητικό indie για την τρίτη ηλικία.Χαμηλών τόνων,με αρκετή ζεστασιά και καλοπλασμένους χαρακτήρες,αποφεύγει τα κλισέ και δεν ζητάει την εύκολη συγκίνηση.Γλυκόπικρο,αισιόδοξο,με μια υπέροχη πρωταγωνίστριαπου μας μαθαίνει πως η ζωή δεν τελείωνει,παρά μόνο όταν σταματήσει η καρδιά. Manglehorn Θα μπορούσε να ήταν το I'll See You in My Dreams the male version.Δυστυχώς δεν είναι.Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αχώνευτος,ακατόνοητος και εκκεντρικός χωρίς ενδιαφέρον.Σε αντίθεση με τον De Niro,οι ταινίες του Pacino δεν είναι τόσο σκατένιες (θα ήταν δύσκολο άλλωστε,μόνο ο Cage παίζει σε χειρότερες).Eίναι όμως εξοργιστικά μέτριες,γιατί βλέπεις πως ο γέρο Al παλεύει να σώσει τα ναυάγια,το έχει ακόμα,αλλά δεν βρίσκεται ένα σενάριο και ένας σκηνοθέτης να το εκμεταλλευτούν.Τι θα γίνει ρε Scorseze;
Criminal Activities Θα ήθελε να είναι μακρινός συγγενής του Usual Suspects,αλλά δεν είναι ούτε το βαφτιστήρι του γείτονα του περσινού Poker Night.
The Seven Five Πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ,για την αστυνομική διαφθορά στη Νέα Υόρκη των 80s.Ειδικά ο ένας από τους αστυνομικούς,είναι τόσο γραφική φυσιογνωμία,που όταν γίνει ταινία η ιστορία,δεν θα χρειαστεί ηθοποιός,μπορεί άνετα να παίξει.
