"Ηπίως θροεί η άβυσσος"
Τελείωσε την αναφορά του και την υπέγραψε.Τακτοποίησε τα πράγματα πάνω στο γραφείο και κοίταξε την ώρα.Είχε μια περίεργη ανησυχία και δεν ήξερε πως να την εκτονώσει.Σηκώθηκε,άνοιξε το παράθυρο και έμεινε εκεί να χαζεύει.
Η κίνηση είχε ελαττωθεί,η πόλη άδειαζε.Μέχρι πέρσι,αυτό του έφτιαχνε τη διάθεση,φέτος του ήταν αδιάφορο.Έψαξε τα κλειδιά του σε όλες τις τσέπες,μετά θυμήθηκε πως τα είχε βάλει στο συρτάρι.
Μόλις έκατσε,χτύπησε το τηλέφωνο.Ήταν ο ιατροδικαστής,είχαν επιτέλους κάτι.Έκλεισε και έφυγε σχεδόν τρέχοντας.Ο Πηγαδίτης τον πρόλαβε στο ασανσέρ."Φεύγεις;""Πάω στο νεκροτομείο,έχουν στοιχεία για αυτό το πράγμα που βρήκαμε στο Αιγάλεω.Θα'ρθεις μαζί;""Όχι.Απλά μιας και είναι στο δρόμο σου,δε με πετάς μέχρι το σπίτι;""Πρέπει να αρχίσω να σε χρεώνω για αυτές τις διαδρομές".
Το αυτοκίνητο έβραζε.Ο Πηγαδίτης από συνήθεια,πήγε να βάλει μουσική,ο Λάγιος τον σταμάτησε."Μουσική βάζει όποιος είναι σε υπηρεσία.Εσύ σχόλασες,οπότε εγώ διαλέγω".Ο Πηγαδίτης τον κοίταξε έντρομος "Τι θα βάλεις;""Έκπληξη".Πάτησε το play και με την άκρη του ματιού του,απολάμβανε την αγωνία του συναδέλφου του.
Μετά το πρώτο ρεφρέν χαλάρωσε."Δεν είναι κακό.Ποιανού είναι το γούστο,γιατί δικό σου αποκλείεται".Ο Λάγιος χαμογέλασε."Πως κάνεις έτσι για τη μουσική ρε Πηγαδίτη;Προτιμούσες να πάρεις ταξί και να ακούσεις σκυλάδικα;""Δεν είχες ποτέ συνάδελφο που να ακούσει όλη μέρα κρητικά,γι'αυτό μιλας""Όχι ευτυχώς,αλλά τα πρώτα χρόνια ήταν γεμάτα από γαβγίσματα και τύπους που είχαν μπερδέψει,τον πούτσο τους με τ'αυτιά τους""Τι εννοείς;""Πέρα από την έλλειψη γούστου και στοιχειώδους υγιεινής,έπασχαν κι από έλλειψη διακριτικότητας.Οκ φίλε μου,είσαι κτηνοβάτης.Μπράβο σου και δικαιώμα σου.Οι υπόλοιποι όμως,τι φταίμε;Γιατί πρέπει να ακούς ό,τι γαμάς-ή θα'θελες να γαμάς- και να γαμάς όποιον και ό,τι έχει ακοή;""Αρχίζω και ανησυχώ,γιατί συμφωνώ μαζί σου.Και πάλι όμως,οποιοδήποτε σκυλάδικο,είναι προτιμότερο από τα κρητικά του μπαρμπα Χρήστου""Αμήν!"
Ο Λάγιος φόρεσε τα γυαλιά του και δυνάμωσε τη μουσική.Για τα επόμενα 3,5 λεπτά ,το τραγούδι οδηγούσε το όχημα,η μελωδία μαλάκωσε τις σκέψεις τους."Να σου πω ρε Αλέξη,βιάζεσαι;""Πηγαδίτη,όταν είναι να μου ζητήσεις κάτι,είσαι χειρότερος κι απ'την Σοφία.Το πας μέσω Περού.Λέγε τι θες;""Να επειδή έχω ραντεβού σε καμιά ώρα,μήπως θα μπορούσες να με περιμένεις λίγο,ν'αλλάξω και μετά με αφήσεις στο κέντρο.Δε θ'αργήσω,θα κάνω ένα ντους,θα ντυθώ και φύγαμε""Το αυτοκίνητο σου που είναι;""Στο συνεργείο μέχρι τη Πέμπτη""Γιατί δε παίρνεις ταξί;""Δε θέλω,τη προηγούμενη φορά,περίμενα μια ώρα μέχρι να βρω.Και στα δύο ραντεβού,έχω πάει αργοπορημένος,δε λέει και τρίτη φορά.Έλα ρε Αλέξη,σε παρακαλώ,αν πάω με ταξί,πάλι θ'αργήσω.
Ενώ αν με πας εσύ,σίγουρα θα φτάσω στην ώρα μου.Ξέρω πως δεν πρόκειται να με περιμένεις για πολλή ώρα και θα θέλεις να με ξεφορτωθείς,όσο πιο γρήγορα γίνεται.Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσω,τι λες;"Παρκάρησε απότομα,κατέβασε τα γυαλιά και γύρισε προς το μέρος του."Αρχίζω και ανησυχώ,γιατί συμφωνώ μαζι σου.Άντε τελείωνε".
Έβγαλε τα γυαλιά και έκλεισε τη μουσική.Ετοιμαζόταν να του στείλει μήνυμα,όταν τον είδε να κατεβαίνει.Κάγχασε ειρωνικά και δεν ήθελε να το κρύψει."Έτοιμος.Δεν άργησα;""Ξεκίνησαν οι οντισιόν για το remake του Ταμτάκου;" "Γιατί ρε,τι έχω;" "Αχρωματοψία σίγουρα.Καλά ρε μαλάκα,έτσι θα πας;"
"Γιατί ρε Αλέξη,τι έχουν τα ρούχα μου;Απόγευμα είναι,δεν ήθελα να ντυθώ και πολύ καλά""Ενώ τις υπόλοιπες ώρες,είσαι η πρωτοπορία της μόδας.Καλύτερα να έβαζες τη στολή σου,αν σου κάνει δηλαδή""Όλο μαλακίες είσαι,μια εξυπηρέτηση μας κάνεις και μας βγάζεις τη ψυχή.Βάλε μπροστά να φύγουμε".
Γύρισε το κλειδί και ένιωσε δυσφορία.Άνοιξε το παράθυρο και πήρε μια βαθιά ανάσα."Τι είναι αυτό το πράμα που έβαλες;""Κολώνια,δε σ'αρέσει;""Πεθαμένος τρεις μέρες,καλύτερα θα μύριζες""Που λες να την πάω,έχεις καμιά καλή ιδέα;""Σε χωματερή,είναι το μόνο μέρος που η κολώνια σου θα της φανεί ωραία".
Αυτή τη φορά δε καθυστέρησε,βγήκε αμέσως απ'το αυτοκίνητο.Ο ιατροδικαστής μιλούσε στο τηλέφωνο,του έκανε νόημα να μπει.Μόλις έκλεισε,του έδωσε έναν φάκλεο."Σήμερα τελείωσε η ανάλυση και η ταξινόμηση του παζλ.218 κομμάτια από 218 διαφορετικούς ανθρώπους.Στο μόνο που μπορέσαμε να βρούμε κάτι,είναι ένα κομμάτι από το δεξί μπράτσο.Άνηκε στη Μαρία Σακελλαρίδη,ετών 26,κάτοικο Χαιδαρίου".
Ο Λάγιος άνοιξε τον φάκελο,όσο διάβαζε,η απογοήτευση μουτζούρωνε τα χαρακτηριστικά του."Σκοτώθηκε πριν από ενάμιση μήνα σε τροχαίο.Λυπάμαι Αστυνόμε,δε ξέρω κατά πόσο θα σε βοηθήσει αυτό.Ελπίζω την επόμενη φορά να έχω περισσότερα.Τα υπόλοιπα 217 μέλη παραμένουν ανώνυμα"Κάτι είναι κι αυτό,είναι μια αρχή.Ό,τιδήποτε νεώτερο έχετε,να με ειδοποιήσετε αμέσως,ό,τι ώρα και να'ναι".
Πέταξε το φάκελο στο κάθισμα του συνοδηγού και έκλεισε τη πόρτα.Δυσανασχέτησε,περίμενε κάτι καλύτερο.Άνοιξε το φάκελο και έψαξε για διεύθυνση.Άλλαξε cd και ξεκίνησε.Ποια ήταν η Μαρία Σκελλαρίδη και γιατί έγινε κομμάτι αυτού του τέρατος;Ποιος την επέλεξε και γιατί;
Τα στοιχεία της δεν έλεγαν τίποτα.26 ετών,πτυχιούχος οικονομικών,ανύπαντρη,εργαζόταν στο υπουργείο εργασίας,2 χρόνια ως γραμματέας.Τράκαρε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο σε δέντρο,ακαριαιός θάνατος.Δυσκολεύτηκε μέχρι να βρει τη διεύθυνση,έκανε κύκλους στα στενά για ώρα.Κοίταξε τα κουδούνια,σε κανένα δεν υπηρχέ το όνομα της.
Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή.Μπήκε μέσα,το βλέμμα του σάρωσε το χώρο.Σκέφτηκε να ρωτήσει τη καθαρίστρια,που εκείνη την ώρα σφουγγάριζε τις σκάλες,όταν είδε τον πίνακα ανακοινώσεων.Έψαχνε στα αναρτημένα χαρτιά το όνομα και το διαμέρισμα του διαχειριστή.Ήταν στο ισόγειο.Χτύπησε δύο φορές,δεν ήταν κανένας."Ποιον θέλετε;".Γύρισε προς την καθαρίστρια,η έκφραση της είχε περισσότερη ενόχληση απ'την χροιά της.
"Ψάχνω για το διαμέρισμα της κυρίας Σακελλαρίδη,μήπως ξέρετε ποιο είναι;".Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω,τα μάτια της έγιναν ακόμη πιο σκληρά."Όχι".Χαμήλωσε το βλέμμα και συνέχισε να σφουγγαρίζει."Ξέρετε μήπως ,τι ώρες είναι εδώ ο διαχειριστής;""Λείπει από τις αρχές του μήνα,δε ξέρω πότε θα γυρίσει.Ποιος είστε και τι ακριβώς θέλετε;".Έβγαλε την ταυτότητα του και την έδειξε."Αστυνόμος Λάγιος.Θέλω μερικές πληροφορίες για τη κυρία Σακελλαρίδη".Έβγαλε έναν στυλό απ'το σακάκι,έσκισε ένα μικρό κομμάτι χαρτί από την πιο κιτρινισμένη ανακοίνωση του πίνακα και έγραψε βιαστικά πάνω του.
"Αυτό είναι το τηλέφωνο του γραφείου μου.Όταν γυρίσει,πείτε του να με πάρει.Δουλεύετε καιρό εδώ;""Ένα μήνα""Μάλιστα.Μη ξεχάσετε να δώσετε τον αριθμό μου στον διαχειριστή,είναι επείγον.Καλό απόγευμα".
Κοίταξε με καχυποψία το χαρτάκι στο χέρι της,το έβαλε στην τσέπη και συνέχισε το σφουγγάρισμα.Ο Λάγιος έβγαλε το σακάκι πριν μπει στο αυτοκίμητο.Άνοιξε το παράθυρο και δυνάμωσε τη μουσική.Δεν είχε βρει ακόμα ,την είσοδο του λαβύρινθου,ούτε και την άκρη του νήματος αυτής της υπόθεσης και ήδη η σκιά της τον έπνιγε.Χωρίς να τον έχει σκεπάσει ή αγγίξει,μια σκιά ραδιενεργή.
Ανέβασε κι άλλο την ένταση.Μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο και ήθελε να σταματήσει να σκέφτεται για 48 ώρες.Ευχήθηκε ο άνεμος του ρεφρέν να σκορπούσε τις στάχτες των σκέψεων του.Η γεύση τους όμως,δεν έσβηνε με τίποτα απ'το στόμα του..
Η κίνηση είχε ελαττωθεί,η πόλη άδειαζε.Μέχρι πέρσι,αυτό του έφτιαχνε τη διάθεση,φέτος του ήταν αδιάφορο.Έψαξε τα κλειδιά του σε όλες τις τσέπες,μετά θυμήθηκε πως τα είχε βάλει στο συρτάρι.
Μόλις έκατσε,χτύπησε το τηλέφωνο.Ήταν ο ιατροδικαστής,είχαν επιτέλους κάτι.Έκλεισε και έφυγε σχεδόν τρέχοντας.Ο Πηγαδίτης τον πρόλαβε στο ασανσέρ."Φεύγεις;""Πάω στο νεκροτομείο,έχουν στοιχεία για αυτό το πράγμα που βρήκαμε στο Αιγάλεω.Θα'ρθεις μαζί;""Όχι.Απλά μιας και είναι στο δρόμο σου,δε με πετάς μέχρι το σπίτι;""Πρέπει να αρχίσω να σε χρεώνω για αυτές τις διαδρομές".
Το αυτοκίνητο έβραζε.Ο Πηγαδίτης από συνήθεια,πήγε να βάλει μουσική,ο Λάγιος τον σταμάτησε."Μουσική βάζει όποιος είναι σε υπηρεσία.Εσύ σχόλασες,οπότε εγώ διαλέγω".Ο Πηγαδίτης τον κοίταξε έντρομος "Τι θα βάλεις;""Έκπληξη".Πάτησε το play και με την άκρη του ματιού του,απολάμβανε την αγωνία του συναδέλφου του.
Μετά το πρώτο ρεφρέν χαλάρωσε."Δεν είναι κακό.Ποιανού είναι το γούστο,γιατί δικό σου αποκλείεται".Ο Λάγιος χαμογέλασε."Πως κάνεις έτσι για τη μουσική ρε Πηγαδίτη;Προτιμούσες να πάρεις ταξί και να ακούσεις σκυλάδικα;""Δεν είχες ποτέ συνάδελφο που να ακούσει όλη μέρα κρητικά,γι'αυτό μιλας""Όχι ευτυχώς,αλλά τα πρώτα χρόνια ήταν γεμάτα από γαβγίσματα και τύπους που είχαν μπερδέψει,τον πούτσο τους με τ'αυτιά τους""Τι εννοείς;""Πέρα από την έλλειψη γούστου και στοιχειώδους υγιεινής,έπασχαν κι από έλλειψη διακριτικότητας.Οκ φίλε μου,είσαι κτηνοβάτης.Μπράβο σου και δικαιώμα σου.Οι υπόλοιποι όμως,τι φταίμε;Γιατί πρέπει να ακούς ό,τι γαμάς-ή θα'θελες να γαμάς- και να γαμάς όποιον και ό,τι έχει ακοή;""Αρχίζω και ανησυχώ,γιατί συμφωνώ μαζί σου.Και πάλι όμως,οποιοδήποτε σκυλάδικο,είναι προτιμότερο από τα κρητικά του μπαρμπα Χρήστου""Αμήν!"
Ο Λάγιος φόρεσε τα γυαλιά του και δυνάμωσε τη μουσική.Για τα επόμενα 3,5 λεπτά ,το τραγούδι οδηγούσε το όχημα,η μελωδία μαλάκωσε τις σκέψεις τους."Να σου πω ρε Αλέξη,βιάζεσαι;""Πηγαδίτη,όταν είναι να μου ζητήσεις κάτι,είσαι χειρότερος κι απ'την Σοφία.Το πας μέσω Περού.Λέγε τι θες;""Να επειδή έχω ραντεβού σε καμιά ώρα,μήπως θα μπορούσες να με περιμένεις λίγο,ν'αλλάξω και μετά με αφήσεις στο κέντρο.Δε θ'αργήσω,θα κάνω ένα ντους,θα ντυθώ και φύγαμε""Το αυτοκίνητο σου που είναι;""Στο συνεργείο μέχρι τη Πέμπτη""Γιατί δε παίρνεις ταξί;""Δε θέλω,τη προηγούμενη φορά,περίμενα μια ώρα μέχρι να βρω.Και στα δύο ραντεβού,έχω πάει αργοπορημένος,δε λέει και τρίτη φορά.Έλα ρε Αλέξη,σε παρακαλώ,αν πάω με ταξί,πάλι θ'αργήσω.
Ενώ αν με πας εσύ,σίγουρα θα φτάσω στην ώρα μου.Ξέρω πως δεν πρόκειται να με περιμένεις για πολλή ώρα και θα θέλεις να με ξεφορτωθείς,όσο πιο γρήγορα γίνεται.Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσω,τι λες;"Παρκάρησε απότομα,κατέβασε τα γυαλιά και γύρισε προς το μέρος του."Αρχίζω και ανησυχώ,γιατί συμφωνώ μαζι σου.Άντε τελείωνε".
Έβγαλε τα γυαλιά και έκλεισε τη μουσική.Ετοιμαζόταν να του στείλει μήνυμα,όταν τον είδε να κατεβαίνει.Κάγχασε ειρωνικά και δεν ήθελε να το κρύψει."Έτοιμος.Δεν άργησα;""Ξεκίνησαν οι οντισιόν για το remake του Ταμτάκου;" "Γιατί ρε,τι έχω;" "Αχρωματοψία σίγουρα.Καλά ρε μαλάκα,έτσι θα πας;"
"Γιατί ρε Αλέξη,τι έχουν τα ρούχα μου;Απόγευμα είναι,δεν ήθελα να ντυθώ και πολύ καλά""Ενώ τις υπόλοιπες ώρες,είσαι η πρωτοπορία της μόδας.Καλύτερα να έβαζες τη στολή σου,αν σου κάνει δηλαδή""Όλο μαλακίες είσαι,μια εξυπηρέτηση μας κάνεις και μας βγάζεις τη ψυχή.Βάλε μπροστά να φύγουμε".
Γύρισε το κλειδί και ένιωσε δυσφορία.Άνοιξε το παράθυρο και πήρε μια βαθιά ανάσα."Τι είναι αυτό το πράμα που έβαλες;""Κολώνια,δε σ'αρέσει;""Πεθαμένος τρεις μέρες,καλύτερα θα μύριζες""Που λες να την πάω,έχεις καμιά καλή ιδέα;""Σε χωματερή,είναι το μόνο μέρος που η κολώνια σου θα της φανεί ωραία".
Ο Λάγιος άνοιξε τον φάκελο,όσο διάβαζε,η απογοήτευση μουτζούρωνε τα χαρακτηριστικά του."Σκοτώθηκε πριν από ενάμιση μήνα σε τροχαίο.Λυπάμαι Αστυνόμε,δε ξέρω κατά πόσο θα σε βοηθήσει αυτό.Ελπίζω την επόμενη φορά να έχω περισσότερα.Τα υπόλοιπα 217 μέλη παραμένουν ανώνυμα"Κάτι είναι κι αυτό,είναι μια αρχή.Ό,τιδήποτε νεώτερο έχετε,να με ειδοποιήσετε αμέσως,ό,τι ώρα και να'ναι".
Πέταξε το φάκελο στο κάθισμα του συνοδηγού και έκλεισε τη πόρτα.Δυσανασχέτησε,περίμενε κάτι καλύτερο.Άνοιξε το φάκελο και έψαξε για διεύθυνση.Άλλαξε cd και ξεκίνησε.Ποια ήταν η Μαρία Σκελλαρίδη και γιατί έγινε κομμάτι αυτού του τέρατος;Ποιος την επέλεξε και γιατί;
Τα στοιχεία της δεν έλεγαν τίποτα.26 ετών,πτυχιούχος οικονομικών,ανύπαντρη,εργαζόταν στο υπουργείο εργασίας,2 χρόνια ως γραμματέας.Τράκαρε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο σε δέντρο,ακαριαιός θάνατος.Δυσκολεύτηκε μέχρι να βρει τη διεύθυνση,έκανε κύκλους στα στενά για ώρα.Κοίταξε τα κουδούνια,σε κανένα δεν υπηρχέ το όνομα της.
Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή.Μπήκε μέσα,το βλέμμα του σάρωσε το χώρο.Σκέφτηκε να ρωτήσει τη καθαρίστρια,που εκείνη την ώρα σφουγγάριζε τις σκάλες,όταν είδε τον πίνακα ανακοινώσεων.Έψαχνε στα αναρτημένα χαρτιά το όνομα και το διαμέρισμα του διαχειριστή.Ήταν στο ισόγειο.Χτύπησε δύο φορές,δεν ήταν κανένας."Ποιον θέλετε;".Γύρισε προς την καθαρίστρια,η έκφραση της είχε περισσότερη ενόχληση απ'την χροιά της.
"Ψάχνω για το διαμέρισμα της κυρίας Σακελλαρίδη,μήπως ξέρετε ποιο είναι;".Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω,τα μάτια της έγιναν ακόμη πιο σκληρά."Όχι".Χαμήλωσε το βλέμμα και συνέχισε να σφουγγαρίζει."Ξέρετε μήπως ,τι ώρες είναι εδώ ο διαχειριστής;""Λείπει από τις αρχές του μήνα,δε ξέρω πότε θα γυρίσει.Ποιος είστε και τι ακριβώς θέλετε;".Έβγαλε την ταυτότητα του και την έδειξε."Αστυνόμος Λάγιος.Θέλω μερικές πληροφορίες για τη κυρία Σακελλαρίδη".Έβγαλε έναν στυλό απ'το σακάκι,έσκισε ένα μικρό κομμάτι χαρτί από την πιο κιτρινισμένη ανακοίνωση του πίνακα και έγραψε βιαστικά πάνω του.
"Αυτό είναι το τηλέφωνο του γραφείου μου.Όταν γυρίσει,πείτε του να με πάρει.Δουλεύετε καιρό εδώ;""Ένα μήνα""Μάλιστα.Μη ξεχάσετε να δώσετε τον αριθμό μου στον διαχειριστή,είναι επείγον.Καλό απόγευμα".
Κοίταξε με καχυποψία το χαρτάκι στο χέρι της,το έβαλε στην τσέπη και συνέχισε το σφουγγάρισμα.Ο Λάγιος έβγαλε το σακάκι πριν μπει στο αυτοκίμητο.Άνοιξε το παράθυρο και δυνάμωσε τη μουσική.Δεν είχε βρει ακόμα ,την είσοδο του λαβύρινθου,ούτε και την άκρη του νήματος αυτής της υπόθεσης και ήδη η σκιά της τον έπνιγε.Χωρίς να τον έχει σκεπάσει ή αγγίξει,μια σκιά ραδιενεργή.
Ανέβασε κι άλλο την ένταση.Μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο και ήθελε να σταματήσει να σκέφτεται για 48 ώρες.Ευχήθηκε ο άνεμος του ρεφρέν να σκορπούσε τις στάχτες των σκέψεων του.Η γεύση τους όμως,δεν έσβηνε με τίποτα απ'το στόμα του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου