"It Is The Business Of The Future To Be Dangerous"
To ελικόπτερο έκανε κύκλους πάνω από το κτήριο,ενώ το πλήθος μεγάλωνε στους γύρω δρόμους.Η είδηση έμοιαζε με φάρσα.Ομάδα αντιεξουσιαστών είχε καταλάβει το υπουργείο οικονομικών.Απειλούσαν πως θα καταστρέψουν όλα τα πληροφοριακά συστήματα και όλα τα αρχεία,πως είχαν βάλει εκρηκτικούς μηχανισμούς σε κάθε όροφο. Αυτοαποκαλούνται οι Εργάτες της Νύχτας,ζητάνε ν'αποφυλακιστούν δέκα αναρχικοί και να τους παραδώσουν τρεις αστυνομικούς,που είναι υπεύθυνοι για τον βασανισμό και τον φόνο τριών συντρόφων τους. Αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματα τους μέχρι τη δύση του ηλίου,θ'ανατινάξουν το υπουργείο.Άφησαν σχεδόν όλους τους υπαλλήλους να φύγουν.Υπάρχουν υποψίες πως έχουν κρατήσει κάποιους,ομήρους.Η αστυνομία έχει περικυκλώσει το κτήριο.Περιπολικά,κλουβες,οχήματα των ειδικών δυνάμεων. Ακολούθησαν τα συνεργεία της τηλεόρασης.Η είσοδος είναι φραγμένη.Οι πληροφορίες εξακολουθούν να είναι συγκεχυμένες.Κανείς δεν ξέρει τον ακριβής αριθμό των τρομοκρατών,ούτε αν υπάρχουν όμηροι. Η μόνη οπτική επαφή ήταν για μερικά δευτερόλεπτα,όταν φάνηκαν δύο φιγούρες με μαύρες κουκούλες στο παράθυρο του δευτέρου ορόφου.Έχει περάσει μισή ώρα από την τελευταία τηλεφωνική επικοινωνία.Τα αιτήματα τους δεν πρόκειται να γίνουν δεκτά.Η αστυνομία προσπαθεί να κερδίσει χρόνο,θέλουν να είναι σίγουροι πως δεν υπάρχουν όμηροι.Μόλις γίνει αυτό,θα μπουν στο κτήριο.Ψάχνουν να βρουν όλους τους υπαλληλούς ,μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να μιλήσουν με όλους. Μερικά στενά πιο πάνω,μέσα σ'ένα φορτηγάκι,ο Κοντόπουλος ψάχνει αντιπερισπασμό για τον πανικό του.Ανοιγοκλείνει τον zippo του συνεχώς,κοιτάζει έξω απ'το τζάμι τρομαγμένος.Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψεις.Όμως ο εγωισμός του δεν έχει χωνέψει αυτό που του συνέβη. Λες και η μνήμη του θέλει να τον εκδικηθεί,προβάλει τις ίδιες σκηνές ασταμάτητα.Δεν ήθελε να βγει εκείνο το βράδυ,τον πήραν σχεδόν σηκωτό από το διαμέρισμα.Θα έπινε γρήγορα το ποτό του και θα έφευγε.Ύστερα από μερικά λεπτά,οι φίλοι του δεν υπήρχαν γύρω του.Δεν ήταν διακριτική και αυτό του άρεσε.Δύο ποτά μετά,ήταν στο δρόμο για το σπίτι της. Τον άφησε στο σαλόνι,ήθελε λίγο χρόνο για να ετοιμαστεί.Κόντεψε να μασήσει το τσιγάρο του περιμένοντας.Όταν μπήκε στην κρεβατοκάμαρα,η φοιτήτρια είχε εξαφανιστεί.Δεν είχε προλάβει να γυρίσει το κεφάλι ,όταν ένιωσε το τσίμπημα στο λαιμό. Συνήλθε μετά από καμιά ώρα,δεν ήξερε που βρισκόταν.ήταν με τα εσώρουχα,δεμένος σε μια καρέκλα και φιμωμένος.Ζαλιζόταν,τα βλέφαρα του ήταν ασήκωτα.Ο άγνωστος απέναντι του φορούσε κουστούμι και κράνος μοτοσυκλέτας.Έβαλε ένα laptop στο τραπέζι δίπλα του.Του φόρεσε ένα ακουστικό bluetooth,αφαίρεσε την ταινία από το στόμα του και τον γύρισε προς την οθόνη. Η φωνή στο ακουστικό ήξερε,ήξερε τα πάντα.Τρύπωσε παντού στο μυαλό του,ξεκλείδωσε κάθε κελί,κάθε μυστικό,απελευθέρωσε κάθε φόβο,κάθε σκοτάδι,κάθε δαίμονα,φάντασμα και εφιάλτη που νόμιζε ότι είχε κρύψει. Και είχε τις αποδείξεις γι'αυτό.Στην οθόνη του laptop,ο Κοντόπουλος έβλεπε και άκουγε ο,τιδήποτε παράνομο είχε κάνει τους τελευταίους έξι μήνες.Δωροδοκίες,εκβιασμοί,κακοποιήσεις και ξυλοδαρμοί,απόκρυψη αποδεικτικών στοιχείων. Δύο πράγματα τον τρόμαζαν περισσότερο.Το διπλό παιχνίδι που έπαιζε με τους εμπόρους ναρκωτικών.Η κάθε πλευρά τον πλήρωνε για να εξαφανίσει τον ανταγωνισμό,κάτι που δεν είχε σκοπό να κάνει.Θα τα έπαιρνε κι από τις δύο πλευρές,μέχρι να δει ποιος απ'τους δύο ήταν ο πιο αδύναμος.Την κατάλληλη στιγμή θα τον έβγαζε από τη μέση και θα φαινόταν συνεπής στον νικητή. Το δεύτερο ήταν η βαθιά του ανάμειξη με την ακροδεξιά και τις παρακρατικές οργανώσεις.Είχε κάνει πολλές φορές τη βρώμικη δουλειά,για διάφορους εργοδότες.Την αστυνομία,την Ε.Υ.Π.,για πολιτικούς,εφοπλιστές,επιχειρηματίες. Τα video τα αποδείκνυαν όλα.Ίσως να τη γλύτωνε για τις παρακρατικές του δραστηριότητες.Το σύστημα θα τον προστάτευε.Δεν υπήρχε όμως καμία πιθανότητα να την γλυτώσει από τους εμπόρους ναρκωτικών. Οι εικόνες και οι ήχοι ήταν ένα γεμάτο όπλο και η φωνή στο αυτί του,η σκανδάλη.Η ήρεμη και σιγουρη χροιά τα ήξερε όλα.Πως ο φόβος είναι το μεγαλύτερο κίνητρο,είναι ένα δηλητήριο που δεν αποκτάς ποτέ ανοσία,σε σκοτώνει χωρίς να πεθαίνεις ποτέ,πως οι φοβισμένοι θα κάνουν τα πάντα για να ξεφύγουν από την επήρεια του.Και ο Κοντόπουλος ήταν τρομοκρατημένος. Υπήρχε όμως ένας τροπος για να κλειδωθούν όλα τα τέρατα ξανά στον λαβύρινθο του εγκεφάλου του.Η φωνή του περιέγραψε το σχέδιο.Συμφώνησε,δεν είχε και άλλη επιλογή.Είχε έρθει η στιγμή να κάνει αυτό που έπρεπε.Του είχαν φανεί παράξενα,αυτά που του είπε η φωνή.Είχαν συμβεί όμως όλα.Τα τελευταία λεπτά από εκείνη τη νύχτα,ακόμα τον ανατριχιάζουν. Η φωνή ήταν κατηγορηματική,οποιαδήποτε παρέκκλιση από την συμφωνία,θα ήταν μοιραία.Αφού συμφώνησε,ο άντρας με το κράνος έκλεισε το laptop και το πήρε.Του έβγαλε το ακουστικό και τον χτύπησε.Όταν ξύπνησε,βρισκόταν στο αυτοκίνητο του,ξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο σε άγνωστο μέρος.Οδηγούσε για αρκετή ώρα μέχρι να προσανατολιστεί.Έβαλε τον αναπτήρα στη τσέπη.Φόρεσε το αλεξίσφαιρο και μέτρησε τις γεμιστήρες που είχε μαζί του.Όπλισε και ακούμπησε το όπλο στο τραπεζάκι. Μπορούσε ν'αφοπλίσει κάθε ανάμνηση,εκτός από την φωνή.Βρισκόταν παντού μέσα του,η ηχώ της είχε μολύνει κάθε του κύτταρο,ήταν δικός της πλέον.Δεν μπορούσε να την αποφύγει,οπότε θα υπάκουε σε κάθε της λέξη.Θυμήθηκε την τελευταία της συμβουλή,"Άσε την κόκα να το κάνει". Σκούπισε τη μύτη του και έκλεισε τα μάτια.Ήταν έτοιμος.Μόλις βγήκε από το φορτηγάκι,το φως του έβαλε φωτιά.Ένιωθε ανίκητος.Μπήκε στο αυτοκίνητο του.Κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε,από που εμφανίστηκε,κανείς δεν πρόλαβε να τον σταματήσει.Το όχημα καβάλησε τις σκάλες,σχεδόν γκρέμισε την είσοδο. Έβγαλε το όπλο και προχώρησε προσεκτικά.Η φωνή στο κεφάλι του,τον καθοδηγούσε,τον εμψύχωνε.Η κάθε της λέξη είχε αποκτήσει νόημα,σκοπό.Ήταν ένας θεός,που αποφάσισε να επέμβει και ο Κοντόπουλος ήταν ο προφήτης,αυτός που θα άνοιγε τον δρόμο.
Music to kill people with style
Στον πρώτο διάδρομο,ένας κουκουλοφόρος πετάχτηκε από μια πόρτα στα δεξιά,τον πέτυχε με την πρώτη στο κεφάλι.Όσο προχωρούσε και ανέβαινε,οι τοίχοι ξεφλούδιζαν και έλιωναν.Βίωνε την επιφοίτηση.Ο κόσμος ήταν ένα video game και αυτός ήταν εκεί για να το τερματίσει.Δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα σ'αυτόν και τον στόχο του,μόνο σκιές. Η φωνή είχε δίκιο,σε κάθε του βήμα,δυνάμωνε μέσα του."Δε σου ζητάω να κάνεις που δεν μπορείς.Αντιθέτως,σου ζητάω να σκοτώσεις,να εξασκήσεις ένα από τα ταλέντα σου,την τέχνη σου".Δεύτερος κουκουλοφόρος δίπλα στο ασανσέρ,δύο σφαίρες,στη καρδιά και στο κεφάλι."Όλη σου η ζωή σε προετοίμαζε για αυτά τα λεπτά,να γίνεις το όπλο και οι σφαίρες.Να καθαρίσεις το κτήριο,δε με νοιάζει πως,ξέρω πως θα τα καταφέρεις ". Δύο μέσα στο ασανσέρ.Σκοτώνει τον πρώτο,τον χρησιμοποιεί ως ασπίδα μέχρι να σκοτώσει και τον δεύτερο.Πρώτος όροφος."Όλα είναι ένα παιχνίδι,τίποτα δεν είναι αληθινό και όλα επιτρέπονται.Μην ανησυχείς και μην αγχώνεσαι,άσε τα ένστικτα σου να σε οδηγήσουν,άσε τη κόκα να το κάνει". Με το που βγαίνει απ'το ασανσέρ,του ορμάνε δύο,ο πρώτος δέχεται τέσσερις σφαίρες στο στήθος,ο δεύτερος τρεις,φεύγει κάτω απ'το παράθυρο."Αυτή η πόλη χρειάζεται έναν στρατό απο αγγέλους και αγίους για να καθαρίσει.Αλλα μέχρι τότε,κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.Και'συ πρέπει να βάλεις τα ποντίκια πίσω στα κλουβιά τους,να τα θάψεις στους υπονόμους.Να τους δείξεις,ότι οι επαναστατικές τους φλυαρίες,είναι απλά ασκήσεις υποκρισίας.Πως το μόνο που θέλουν,είναι μεγαλύτερα κλουβιά και τίποτα άλλο". Στο τελευταίο γραφείο κρύβεται ένας ακόμα,δύο σφαίρες στο πρόσωπο,ο όροφος καθάρισε.Βάζει ένα πτώμα στο ασανσέρ και το στέλνει στον επόμενο όροφο,ανεβαίνει σιγά σιγά από τις σκάλες."Θέλω να γράψεις την αλήθεια με αίμα,πάνω στο δέρμα τους με μαχαίρι,για να την δουν όλοι και να την καταλάβουν". Δύο τρομοκράτες μπροστά απο το ασανσέρ,ο ένας κρατάει όπλο.Ο Κοντόπουλος βουτάει και πυροβολεί,δε σταματάει μέχρι να τους ρίξει κάτω.Αλλάζει γεμιστήρα,πλησιάζει και τους αποτελειώνει."Να καθαρίσεις την ατμόσφαιρα,γιατί το φως πνίγεται μέσα στους καπνούς και τις αμφιβολίες.Να βοηθήσεις όλα τα λουλούδια της φωτιάς ν'ανθίσουν και να εξαγνίσουν τη πόλη". Οι τρομοκράτες πανικοβάλλονται,βγαίνουν ομαδικά από τα γραφεία.Κρύβεταιι στη γωνία και σημαδεύει.Δεν ανταποδίσουν τα πυρά,τρέχουν στις σκάλες."Ξέρω πόσο εκτιμάς,πόσο σέβεσαι τον φόβο και τις εκπειδευτικές του δυνατότητες.Γι'αυτό είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις.Γιατί δεν χορταίνεις να τρομοκρατείς τους ανθρώπους.Η μέθη,ο ίλιγγος και ο πόνος δεν σε ξεδιψάνε ποτέ".
Οι επόμενοι όροφοι ήταν σχεδόν άδειοι.Δύο τρεις μαυροφορεμένοι τρέχουν να σωθούν,τους πετυχαίνει όλους..Τελευταίος όροφος.Αλλάζει γεμιστήρα.Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας.Βάζει το όπλο στο παντελόνι και πλησιάζει το τηλέφωνο.Κάτω απ'το γραφείο κρυβόταν ο τελευταίος κουκουλοφόρος.Πέφτει πάνω του,καθώς προσπαθεί να ξεφύγει.Ουρλιάζει σαν γουρούνι. Τραβάει το όπλο και του ρίχνει πέντε στο στομάχι.Σκουπίζει το αίμα,σηκώνει το ακουστικό και πληκτρολογεί."Κάνε αυτό που σου ζητάω και θα σκοτώσω την αλήθεια για σένα.Και ποιος ξέρει,σ'αυτήν που θα γεννηθεί,ίσως να είσαι ήρωας".Δεν άφησε περιθώριο απάντησης σε αυτόν που το σήκωσε."Αστυνόμος Κοντόπουλος,το κτήριο είναι ασφαλές".
Inside Out Δεν ήμουν ποτέ φαν των Disney & Pixar.Το Inside Out όμως είναι -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- η ταινία της χρονιάς.Πρωτότυπο και πανέμορφο,έχει τα πάντα στις ιδανικές αναλογίες.Συγκινητικό χωρίς να γίνεται μελό(οι ενήλικες θα μελαγχολήσουν,θα νοσταλγήσουν και θα συγκινηθούν,πολλές φορές στην ίδια σκηνή,η ταινία δεν αφήνει κανένα G-spot του συναισθήματος ανέγγιχτο) ,ξεκαρδιστικό,με φοβερή φαντασία και αισθητική,καλογραμμένους χαρακτήρες και διαλόγους. Σε μια εποχή που ο κινηματογράφος βουλιάζει στη μετριότητα και χάνει την μάχη από τη τηλεόραση,οι ταινίες κινουμένων σχεδίων γίνονται όλο και καλύτερες. Home Kαι το Home επιβεβαιώνει τον παραπάνω ισχυρισμό.Χωρίς να είναι η καλύτερη animated ταινία του 2015 -θυμίζει λίγο Lilo And Stich-,το χιούμορ και η υπέροχη ερμηνεία του Parsons,το ανεβάζουν πάνω από τον μέσο όρο.Ιnside Out δεν βγαίνουν κάθε μέρα,όμως οι ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως το Home,ακόμη και όταν δεν είναι πρωτότυπες,έχουν καλύτερους χαρακτήρες,διαλόγους και ερμηνείες από τις υπόλοιπες,της live action,που δεν έχουν ούτε life,ούτε action.
The Stanford Prison Experiment Aν είδατε το Experiment -είτε το γερμανικό,είτε το remake- και σας άρεσε, εδώ μπορείτε να δείτε την πραγματική ιστορία αυτού του περιβόητου πειράματος.Η ταινία είναι πνιγηρή,σφίγγει συνεχώς τα δάχτυλα γύρω απ'το λαιμό.Βλέπεις πως δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνεις τέρας και να σου αρέσει κιόλας.Κι από την άλλη,πόσο εύκολο είναι να ισοπεδωθείς,συναισθηματικά και ψυχολογικά.Η μεγάλη αρετή του φιλμ είναι ότι δίνει τροφή για σκέψη,για άπειρες συζητήσεις και ερμηνείες για πλήθος θεμάτων.Κυρίως για τη χρήση της ψυχολογίας,ως μέσο ελέγχου.
American Ultra Θα ήταν μια συμπαθητική ταινία δράσης,αν δεν έπαιζαν η πιο ατάλαντη (Stewart),ο πιο ενοχλητικός (μαζί με τον Cera) του Hollywood και είχε και δύο δράμια στυλ.Σε μια χρονιά που βγήκαν Kingsman και Mad Max,το American Ultra πέφτει κατευθείαν στη Γ εθνική.
Terminator Genisys Mακάρι να υπήρχε η χρονομηχανή,να στέλναμε κάποιον πίσω στο χρόνονα σκοτώσει το μαλάκα που σκέφτηκε αυτό το sequel.Kαι οποιονδήποτε έλεγε τις λέξεις "sequel,prequel,remake,franchise",μέσα,γύρω κι έξω από κινηματογραφικό studio.Ευθανασία στον Schwarzenegger άμεσα.
Ant-Man Πιο μαλακία ταινία γίνεται,πιο μαλακία χαρακτήρας όχι.Αναπολώ της εποχές που οι μεταφορές comic ήταν άπιαστο όνειρο.Που είναι οι ψεκασμοί όταν τους χρειάζεσαι..
Everest Tι κοινά και ποια διαφορά έχουν η ταίνια με τα διαφημιστικά της γνωστής αλυσίδας;Είναι βαρετά,υπερκτιμημένα,αλλά τουλάχιστον οι διαφημίσεις δεν κρατάνε δύο ώρες.
The Man From U.N.C.L.E. Σ'αγαπάμε,σ'εκτιμάμε,αλλά χάλασες το σερί σου- η μαλακία που σε έβαλε να γυρίσεις η πρώην σου,δεν πιάνεται-.Ωραία η αναπαράσταση της εποχής,αλλά αυτό το άψυχο remake δεν είναι ταινία Guy Ritchie.Αδιάφοροι διάλογοι,κακοί ηθοποιοί με ανύπαρκτη χημεία (η Vicander αδικείται,μόνο ο Hugh Grant διασώσεται),που δεν τα καλύπτει ούτε η δράση,ούτε το φανταστικό soundtrack.Το True Rock'n'Rolla θα το δούμε ποτέ ή πρέπει να περιμένουμε πότε θα πετάξει σαν μυξομάντηλο το Hollywood;
Suburban Gothic Horror για γέλια,κωμωδία τρομακτικής βαρεμάρας.Ούτε για να διαβάσεις τη περίληψη στη wikipedia.
Love & Mercy Eνδιαφέρουσα η ιστορία του Brian Wilson,καλές οι ερμηνείες,όμως σου δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί πολύ,σφίγγεται και ζορίζεται για να σε συγκινήσει,για να πάει στα Όσκαρ.Καλός ο Dano,καλύτερος ο Cusack.
Partisan Πως να χαραμίσετε τον Cassel σε αγγλόφωνη παραγωγή νούμερο 38.
Knock Knock Το torture porn του Roth είναι ξεπεραμένο,ανέπνευστο,βαρετό και δεν έχει πλάκα.Πάντα ήταν,αλλά πλέον είναι πιο περιττό από ποτέ.Ρε Keanu,πότε βγαίνει το John Wick 2;
The End of the Tour Δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο του David Foster Wallace (ένα κυκλοφορεί στα ελληνικά αν θυμάμαι καλά),οπότε δε μπορώ να μιλήσω τη γραφή του.Το φιλμ κάποιες φορές καταφέρνει να σε παρασύρει,νομίζεις πως βρίσκεσαι δίπλα στους πρωταγωνιστές και ζεις τις συζητήσεις τους σε πραγματικό χρόνο.Δυστυχώς,οι στιγμές αυτές είναι ελάχιστες.Όσο πειστικός είναι ο Segel,τόσο ενοχλητικός είναι -ξανά- ο Eisenberg.Όσο περνάει η ώρα,ξεφουσκώνει και κουράζει.Και για να το πω και αλλιώς,πολύ αυτολύπηση και υπερανάλυση,πολύ Νέα Υόρκη για τα δικά μου γούστα.
Child 44 Και μόνο που χρησιμοποιεί αυτή την άθλια πατέντα,αγγλικά με ρωσική προφορά,του αξίζει ο λάκκος μετα φλεγόμενα παλούκια.Έτσι κι αλλιώς ήταν απαίσιο.Ο Ηardy πρέπει ν'αλλάξει manager.
Closer to the Moon Ωραία ιστορία (βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα),αστείο και γοητευτικό,ο Strong άρχοντας ως συνήθως,έχει αρκετή προπαγάνδα,αλλά είναι πιο διασκεδαστικό από πολλά και πολυδιαφημισμένα.
Tomorrowland Ούτε αρκετά παιδικό,αλλά ούτε και ενήλικο,ούτε πολύ εντυπωσιακό και χωρίς γοητευτική ιστορία,μπερδεμένο.Δεν ξεχωρίζει τίποτα και όλα είναι μέτρια.Clooney,πρόσεξε,γιατί οι τελευταίες σου ταινίες,είναι χειρότερες από τις διαφημίσεις σου.
Avengers: Age of Ultron Όχι άλλο Νταλάρα,Avengers και Game Of Thrones.
Southpaw Πιο καθυστερημένο απ΄τον Rocky,πιο βαρετό κι απ'το Raging Bull.O Gyllenhaal έχει γίνει ενοχλητικός.
Glass Chin Πιο μαλακία κι απ'το Southpaw,πιο ενοχλητικό κι απ'τον Gyllenhaal.
Minions Εντάξει,το ξέρω,τα έχετε σιχαθεί.Είχε πλάκα όμως.Ειδικά η σκηνή με τη κιθάρα.
Self/less Δείτε καλύτερα το Seconds (1968).47 χρόνια,είναι τουλάχιστον 47 φορές καλύτερο,από αυτό το wanna be remake.
Boulevard
Δεν είναι η τελευταία ερμηνεία του Williams,είναι όμως η τελευταία μεγάλη του,αυτή που αξίζει σαν επίλογος.Mια ερμηνεία χαμηλόφωνη,που αυτά που ξεχωρίζουν είναι αυτά που δεν λέγονται,αυτά που δεν γίνονται.Οι αποχρώσεις της απογοήτευσης στο βλέμμα του,οι ανάσες,οι γκριμάτσες και η παραμικρή έκφραση,όλα όσα δεν γίνεται να κρύβονται κάτω απ'το δέρμα πια και βγαίνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια. Ίσως γιατί σ'αυτόν τον τελευταίο ρόλο,υπάρχουν αντιφεγγίσματα μελαγχολίας της πραγματικής ζωής του Williams.Δεν είναι σπουδαία ταινία το Boulevard,ούτε χαρούμενη,όπως ίσως θα ταίριαζε στις τελευταίες του.Είναι όμως μια όμορφη τελεία σε ένα άδοξο τέλος.
Spy Η κωμωδία της χρονιάς.Η McCarthyείναι κωμικός βαρέων βαρών (no pun intended),o Statham αυτοπαρωδείται θεικά και την παράσταση κλέβει ο Ιταλός μπίχτης.Κάπου το παρακάνει,προσπαθώντας να χωρέσει εκατό ατάκες σε μια ανάσα,αλλά μιλάμε για pure fun. The Gift Όταν ένα θρίλερ αρέσει σε κριτικούς,είναι συνήθως μάπα.Και το Gift είναι.To μόνο δώρο που μπορεί να σας προσφέρει,είναι έναν καλό ύπνο. Insidious 3 Το δεύτερο sequel του Insidious σώζει την τιμή του είδους,σε μια χρονιά που διαβάσαμε ύμνους για χοντρομαλακίες (It Follows).Kαλύτερο από το προηγούμενο,είχε μερικές πολύ δυνατές σκηνές και με ανάγκασε να κοιμηθώ με το φως αναμμένο.Έτσι γίνονται τα καλά θρίλερ,είναι απλή η συνταγή,ατμόσφαιρα,ατμόσφαιρα και αρκετές τρομακτικές σκηνές για να σε κάνουν να φοβηθείς σαν 12χρονο.
Hot Pursuit Όταν χαζοκωμωδίες σαν αυτή,είναι από τις πιο υποφερτές ταινίες των τελευταίων μηνών,καταλαβαίνει κανείς γιατί χάλια μιλάμε.Το ότι την θυμάμαι ακόμα,αποτελεί τον απόλυτο έπαινο.
Me and Earl and the Dying Girl Ταινία που αποθεώθηκε στο Sundance.Δηλαδή υπερεκτιμημένη.Εξυπνακίστικη χιπστερομαλακίτσα,εμετικά μελό στο τέλος.Τόσο σκατά που έπρεπε να δω δύο Stallone για να συνέλθω. I'll See You in My Dreams Συμπαθητικό indie για την τρίτη ηλικία.Χαμηλών τόνων,με αρκετή ζεστασιά και καλοπλασμένους χαρακτήρες,αποφεύγει τα κλισέ και δεν ζητάει την εύκολη συγκίνηση.Γλυκόπικρο,αισιόδοξο,με μια υπέροχη πρωταγωνίστριαπου μας μαθαίνει πως η ζωή δεν τελείωνει,παρά μόνο όταν σταματήσει η καρδιά. Manglehorn Θα μπορούσε να ήταν το I'll See You in My Dreams the male version.Δυστυχώς δεν είναι.Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αχώνευτος,ακατόνοητος και εκκεντρικός χωρίς ενδιαφέρον.Σε αντίθεση με τον De Niro,οι ταινίες του Pacino δεν είναι τόσο σκατένιες (θα ήταν δύσκολο άλλωστε,μόνο ο Cage παίζει σε χειρότερες).Eίναι όμως εξοργιστικά μέτριες,γιατί βλέπεις πως ο γέρο Al παλεύει να σώσει τα ναυάγια,το έχει ακόμα,αλλά δεν βρίσκεται ένα σενάριο και ένας σκηνοθέτης να το εκμεταλλευτούν.Τι θα γίνει ρε Scorseze;
Criminal Activities Θα ήθελε να είναι μακρινός συγγενής του Usual Suspects,αλλά δεν είναι ούτε το βαφτιστήρι του γείτονα του περσινού Poker Night.
The Seven Five Πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ,για την αστυνομική διαφθορά στη Νέα Υόρκη των 80s.Ειδικά ο ένας από τους αστυνομικούς,είναι τόσο γραφική φυσιογνωμία,που όταν γίνει ταινία η ιστορία,δεν θα χρειαστεί ηθοποιός,μπορεί άνετα να παίξει.
"Δεν έχει περάσει πολύς καιρός,μα θυμάμαι τον εαυτό μου σαν να ήταν κάποιος άλλος,κάποιος ξένος.Λες και συγκατοικούσαμε στο ίδιο σώμα.Δεν ξέρω ποιος ήταν ο αληθινός και ποιος ο εισβολέας,ποιος η ψυχή και ποιος ο δαίμονας. Αναρωτιόμουν,αν άλλαξα εγώ ή τα πράγματα.Τώρα ξέρω.Τα πράγματα αλλάζουν με τέτοιο τρόπο,ώστε να μένουν όλα ίδια.Το περιτύλιγμα της ψευδαίσθησης ανανεώνεται,το περιεχόμενο μένει πάντα το ίδιο. Δεν θυμάμαι να υπήρχε μια συγκεκριμένη στιγμή αφύπνισης ή επιφοίτησης.Άρχισα να βλέπω τα πάντα διαφορετικά σιγά σιγά,σαν τυφλός που η όραση του επανερχόταν σταδιακά.Τα φώτα μ'ενοχλούσαν,αυτά που έβλεπα μου πονούσαν τα μάτια. Υπήρχαν βράδια που μου έλειπε το σκοτάδι,η γλυκιά άγνοια.Τα πάντα ήταν διαφορετικά.Όλα όσα μου ήταν αδιάφορα,έγιναν τα πιο σημαντικά.Έψαχνα να βρω την ουσία πίσω από κάθετι,να δω πίσω από τις μάσκες.Φιλτράριζα το ο,τιδήποτε,πετούσα το περιττό και κράταγα μόνο την αλήθεια. Όταν διυλίζεις την πραγματικότητα,η αλήθεια που σου μένει,είναι το πιο μικρό κομμάτι και το πιο πικρό.Μετά από λίγο καταλαβαίνεις.Πως η ζωή είναι το αντίθετο απ'τις ταινίες,δεν υπάρχει happy end.Δεν σ'ενοχλεί αυτό,ίσως γιατί πάντα το ήξερες.Σ'ενοχλούν όμως όλα τα υπόλοιπα.Οι άνθρωποι,κυρίως οι φίλοι σου.Λένε πως οι πιο παλιοί φίλοι,οι παιδικοί,είναι οι καλύτεροι. Μαλακίες.Μεγαλώνεις και εξακολουθείς να κάνεις παρέα με κάποιους από συνήθεια,επειδή σας ενώνει ακόμα το παρελθόν,ένα κομμάτι αθωότητας που το κρατάνε ζωντανό οι αναμνήσεις.Όταν όμως το φωτοστέφανο της αθωότητας σβήσει,δεν μένει τίποτα και απορείς.Πως και γιατί έκανες παρέα μ'αυτούς τους ανθρώπους.Αν ήταν πάντα έτσι ή άλλαξαν στη πορεία. Δυσφορείς,ασφυκτιάς ανάμεσα τους.Το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι.Είσαι δύσθυμος,συνεχώς συνοφρυωμένος,σ'ενοχλούν τα πάντα.Τ'αστεία τους,οι σκέψεις τους,ο τρόπος που υπερασπίζονται την άγνοια τους. Απομακρύνεσαι,ανησυχείς.Μήπως δεν είσαι καλά,μήπως είσαι άρρωστος.Φοβάσαι την απομόνωση,την μοναξιά.Συνεχίζεις να κοιτάς γύρω σου,μέσα σου,στις οθόνες και στα μάτια των άλλων.Διαβάζεις,ακούς,προσπαθείς να καταλάβεις,να δικαιολογήσεις.Ύστερα από λίγο δεν σ'ενδιαφέρει,δεν σ'ενοχλεί.Και απορείς ξανά. Δεν μοιράζεις πια άλλοθι,απαλλάχθηκες απ'το βάρος.Και θέλεις ν'αλαφρώσεις κι άλλο.Θέλεις να βρεις ανθρώπους που δεν θα χρειάζεται να τους δικαιολογείς,που να σας ενώνει το παρόν και το μέλλον,η αμφιβολία και η αμφισβήτηση.Περπατάς στους δρόμους,διαβάζεις στο internet.Γλιστράς ανάμεσα στους περαστικούς,περνάς απαρατήρητος,είσαι ένα φάντασμα. Παρατηρείς καλύτερα έτσι,βλέπεις και ακούς τα πάντα,όταν δεν ψάχνεις έναν ακόμη καθρέφτη στους άλλους.Γιατί εδώ οι καθρέφτες σου τρώνε σιγά σιγά το πρόσωπο. Ανακαλύπτεις,εξερευνάς,φτιάχνεις ξανά το παζλ.Ένα παζλ όπου κάθε κομμάτι είναι ένας από μας. Η εικόνα είναι πάντα ίδια,όσες φορές και με όποιον τρόπο κι αν το φτιάξεις,ό,τι κομμάτια και αν βάλεις. Ένα πρόσωπο χωρίς μάτια με ραμμένο στόμα.Η σιωπή είναι ο καθρέφτης αυτής της ζωής.Βαδίζεις και καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να ξεφύγεις,επιπλέεις σ'έναν ωκεανό ασχήμιας. Μέρες νεκρές,νύχτες εξημερωμένες,μέσα σε αόρατα κλουβιά και αλυσίδες,καθυστερημένα παιδιά σε σώματα ενηλίκων,που πλατσουρίζουν μες τα ούρα τους και ζωγραφίζουν με τα σκατά τους στους τοίχους,τα ηλίθια όνειρα τους.Και η δίνη της ασφυξίας μεγαλώνει,πλησιάζει και'συ παλέυεις να ξεφύγεις. Απ'αυτόν τον εφιάλτη που είναι να ζεις τα όνειρα των άλλων.Όνειρα που δεν ήταν ποτέ δικά σου,που σου τα επέβαλλαν σαν ποινή.Να μοιράζεσαι τον πλανήτη,την πόλη,το οξυγόνο,το δέρμα σου με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Άνθρωποι που νιωθουν ελεύθεροι μόνο όταν υπάρχουν φυλακισμένοι,όταν τα φτερά τους είναι οι φυλακές των άλλων.Άνθρωποι που νιώθουν ζωντανοί μόνο μέσα απ'τον θάνατο,τη μιζέρια και την δυστυχία των άλλων.Που αισθάνονται πλούσιοι,μόνο όταν υπάρχουν πιο φτωχοί απ'αυτούς Που νιώθουν δυνατοί,μόμο απέναντι σε πιο αδύναμους.Που έμαθαν να αγαπάνε τον φόβο και να φοβούνται την αγάπη.Που ο προσωπικός τους παραδείσος μπορεί να είναι φτιαγμένος μόνο από την συλλογική κόλαση.'Ανθρωποι που μαθαίνουν τον κόσμο μόνο μέσα απ'το μίσος,τα στερεότυπα και την ιδιοτέλεια.Που φοράνε την άγνοια τους με καμάρι και φοβούνται μη την χάσουν,σαν να ήταν η παρθενιά τους. Που αποφεύγουν την αλήθεια σαν να είναι αρρώστια,κάνουν ό,τι μπορούν για να μην κολλήσουν.Γεύονται τη ζωή μέσα από οθόνες,τα προφυλακτικά της πραγματικότητας.Μα όταν αυτά σπάσουν,τρέχουν μακρυά,φοβούνται μην κολλήσουν πόνο,ενοχές ή ακόμη χειρότερα ευθύνη. Πλάσματα με τρομαγμένα μάτια.Μάτια που μοιάζουν με κελιά και κάτι αργοπεθαίνει μέσα τους,μάτια που ψάχνουν μια ακόμα φυλακή.Που έμαθαν να βλέπεουν τα πάντα,μόνο μέσα από πληγές,τις κλειδαρότρυπες του πόνου,γι'αυτό ποτέ δε τα βλέπουν όλα.Πρέπει ν'ανοίξουν τη πόρτα,να περάσουν μέσα από τις πληγές τους.Αλλά δεν θέλουν. Φοβούνται την ελευθερία,γιατί ελευθερία σημαίνει ευθύνη,συνεχής επαγρύπνιση,να είσαι πάντα εκεί,απέναντι απ'τον φόβο.Απέναντι απ'τον καθρέφτη και να τον κάνεις κομμάτια,ειδικά αυτόν που σε δείχνει πιο όμορφο από ό,τι είσαι,πιο έξυπνο από ό,τι είσαι,πιο δίκαιο από ό,τι είσαι. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις,κάνοντας κομμάτια τους καθρέφτες,διαλύοντας τις αντανακλάσεις των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών σου.Γιατί είναι αντικατοπτρισμοί στην έρημο και όσο τους ακολουθείς,δεν θα βγεις ποτέ απ'αυτήν.Κανένας όμως δεν το κάνει.Και προσπαθείς να το χωνέψεις,να το συνηθίσεις,να μάθεις να ζεις με αυτό.Αλλά δεν γίνεται.
Στην αρχή αγχώνεσαι.Θέλεις να κάνεις κάτι,για όλους αυτούς που θεωρούσες φίλους σους,δικούς σου ανθρώπους.Δεν θέλεις να τους αντιμετωπίσεις με την ίδια αδιαφορία.Τους μιλάς,κάνεις ό,τι μπορείς για να τους κάνεις να σκεφτούν,να δουν διαφορετικά. Ύστερα θυμώνεις,αντιδράς άσχημα.Κι όταν ηρεμήσεις,απομακρύνεσαι,γιατί αυτοί οι άγνωστοι,απλά μοιάζουν με κάποιους που ήξερες.Πρόβατα ντυμένα λύκοι που τρέμουν σε καθε βήμα.Που δεν τους εξοργίζει ο θάνατος αλλά η καταστροφή της περιουσίας.Που δεν τους ενοχλέι η αδικία αλλά στεναχωριούνται όταν βλέπουν τις τράπεζες να καίγονται. Πρεζάκια της ρουτίνας,που θα κάνουν τα πάντα για την δόση τους,θα θυσιαστούν και θα θυσιάσουν για να προστατέψουν τον έμπορο που τους προμηθεύει.Δεν θέλω άλλο,δυστυχώς όμως,δεν υπάρχει απόσταση αρκετά μεγάλη για να με προστατέψει.Μα δεν θα σταματήσω,δεν θα παραδοθώ.Όλες αυτές οι εκκωφαντικές τύψεις δεν μου ανήκουν Θα συνεχίσω,να περπατάω σαν φάντασμα μέσα στο πλήθος.Να τους βλέπω να πνίγονται στην θάλασσα των διαφημίσεων,μέχρι να ξεράσουν βία και απελπισία. Θα χρησιμοποίησω τα σκουλήκια που σέρνονται στα κρανία τους ως δόλωμα,για να τους βάλω να αλληλοφαγωθούν. Θα συνεχίσω ν'απελευθερώνω τα τέρατα που προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τις λέξεις.Ν'ανοίγω ρωγμές στα φράγματα της σιωπής,ν'ανατινάζω τους υπονόμους και τα τείχη τους.Δεν έχω τίποτα πλέον και ο εαυτός μου είναι ξανά δικός μου.Η αναμονή έγινε πυρετός,πείνα,δίψα,τρέλα και λύσσα,χίλια στόματα και χίλιες φωτιές,που ψάχνουν να κάψουν,να γεννήσουν καινούργιο φως,καινούργια γλώσσα. Χρειαζόμαστε νέες,αγέννητες λέξεις και έννοιες.Γιατί αυτές που έχουμε είναι απομεινάρια της φωτιάς.Δεν μπορείς να γράψεις κάτι καινούργιο με την στάχτη.Αν καταφέρω να γεράσω,θέλω οι ρυτίδες μου να είναι υπογραφές των εμπειριών και των ονείρων μου,όχι της πλήξης. Στη κόψη του οργασμού και όχι στο χείλος της αυτολύπησης.Δεν υπάρχει άλλος τρόπος,δεν υπάρχει άλλος δρόμος.Δεν χωράνε πλέον οι σκέψεις μου στις λέξεις,χρειάζονται πράξεις.Πράξεις που θα σταθούν απέναντι τους.Σ'αυτούς που θυασιάζουν το παρόν για να προστατέψουν το παρελθόν και που θυσιάζουν το μέλλον για να προστατέψουν το παρόν. Η αλήθεια χρειάζεται την δύναμη,η δύναμη όμως δεν χρειάζεται την αλήθεια.Ήρθε η ώρα να σταθούμε απέναντι σ'αυτή τη δύναμη και να την χτυπήσουμε με όση αλήθεια έχουμε.Να γίνουμε το άθροισμα των φόβων της,το σκοτάδι να πάρει φωτιά,να γίνει λάβα και να πλημμυρίσει τα πάντα. Γιατί ο μόνος τρόπος,για να κλείσει αυτή η πληγή,είναι να τους θάψουμε μέσα της".Ο Σπύρος έκλεισε το τετράδιο και βγήκε από το δωμάτιο του αδερφού του.Άρχισε ν'ανησυχεί πραγματικά,να φοβάται.Για την ψυχολογική υγεία του αδερφού του.Δεν ήξερε αν αυτό που που διάβασε,ήταν γράμμα αυτοκτονίας ή ημερολόγιο.
Δημοσιογραφικός όμιλος Νέστορα.Ο αρχισυντάκτης κάνει ό,τι μπορεί για να καθυστερήσει την αναχώρηση του.Ανοιγοκλείνει τα συρτάρια του γραφείου,τακτοποιεί τα χαρτιά και τους στυλούς ξανά,κοιτάζει συνεχώς την ώρα. Ξέρει πως δεν μπορεί να το αποφύγει.Φοράει το σακάκι του και βάζει το κινητό στη τσέπη.Δευτερόλεπτα πριν κλείσει τον υπολογιστή,ανοίγει η πόρτα."Δημήτρη φεύγεις;""Δυστυχώς Αντώνη και έχω αργήσει""Κάτσε λίγο ρε'συ να τα πούμε,έχω καιρό να σε δω""Πολύ θα το'θελα,αλλά δεν μπορεί να περιμένει.Έλα αύριο το μεσημέρι""Τι είναι αυτό το τόσο επείγον,που δεν μπορείς να το καθυστερήσεις καμια ώρα,για χάρη ένος παλιού φίλου;". Του έριξε μια γρήγορη ματιά και συνέχισε να ετοιμάζεται."Συμβαίνει κάτι;Έπαθε τίποτα η Όλγα ή τα παιδιά;".Κοίταξε το ρολόι του."Κλείσε τη πόρτα""Δημήτρη με κάνεις και ανησυχώ,θα μου πεις τι έγινε;""Έχουν έκτακτη συνάντηση οι Μπαμπούλες και μ'έχουν καλέσει""Τώρα εξηγούνται όλα.Γιατί σε κάλεσαν μετά από τόσο καιρό;Σε έναν χρόνο βγαίνεις σε σύνταξη,δε σε διαδέχθηκε ο Παππάς σ'αυτό το άτυπο και άχαρο καθήκον;" "Ναι,αλλά δε τον εμπιστεύονται,ειδικά για δύσκολες καταστάσεις.Μετά τα χθεσινά,θα θέλουν να νιώσουν ασφαλείς.Γι'αυτό προτιμούν γνώριμα πρόσωπα""Και ικανά""Δεν ξέρω αν η ικανότητα παίζει ρόλο αυτή την στιγμή.Για ψυχολογικούς λόγους με θέλουν,είμαι το ηρεμιστικό τους.Πρέπει να φύγω,θα κάτσεις κι άλλο;""Όχι,με περιμένουν σπίτι.Με τι θα πας;""Θα πάρω ταξί""Άστο θα σε πάω εγώ,ήρθα με το αυτοκίνητο,στο δρόμο μου είσαι". Στη διαδρομή ο Κατσαντώνης δεν άκουγε τι του έλεγε ο φίλος του,δεν άκουγε το ραδιόφωνο,ούτε την κίνηση γύρω του.Μόνο τους παλμούς του,την ηχώ τους να τον βασανίζει.Οι Μπαμπούλες ήταν το άτυπο διευθυντήριο της χώρας,εφοπλιστές,βιομήχανοι,επιχειρηματίες. Υπήρχε ένας σκληρός πυρήνας που δεν άλλαζε,αυτός ήταν οι ισχυρές οικογένειες που είχαν εδραιώθει εδώ και δεκαετίες.Τα υπόλοιπα μέλη ήταν σχεδόν όλοι οι ισχυροί παίκτες,που εμφανίστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια.Τραπεζίτες,μεγαλοεργολάβοι,τεχνοκράτες,άνθρωποι που δεν προέρχονται από τζάκια. Το παρατσούκλι τους το έβγαλε ένας παλιός δημοσιογράφος,προκάτοχος του Κατσαντώνη στο Νέστορα.Οι πιο μεγάλοι δυσφορούσαν στο άκουσμα του,αντίθετα οι νεότεροι το διασκέδαζαν.Τους άρεσε η λέξη,το άκουσμα της,ταυτίστηκαν αμέσως. Κοίταξε για πολλοστή φορά την ώρα.Δεν ήθελε να πάει.Νόμιζε πως είχε απαλλαχθεί απ'αυτό το βάρος.Ευχήθηκε να τελείωνε γρήγορα και να μην ήταν παρόντες οι δύο τρείς που απεχθανόταν.Χαιρέτησε το φίλο του και κατέβηκε.Οι Μπαμπούλες συναντιότουσαν πάντα στο ίδιο μέρος.Είχαν μια σουίτα σε μεγάλο ξενοδοχείο που την χρησιμοποιούσαν μόνο αυτοί.Η κράτηση ήταν στο όνομα Τριανταφυλλίδης. Ο Κατσαντώνης μπήκε στο ασανσέρ.Οι παλάμες του είχαν γεμίσει ιδρώτα,το σιχαινόταν αυτό.Σκούπισε τα χέρια του με όσα χαρτομάντηλα είχε,κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.Πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα.Ήταν μόνο τέσσερα άτομα.Δυό τραπεζίτες,το δεξί χέρι του μεγαλοεργολάβου Διαμαντόπουλου και δυστυχώς γι'αυτόν,ο εφοπλιστής Μαντάς.Υπήρχε αμοιβαία αντιπάθεια ανάμεσα τους. Ο Μαντάς καθόταν στην πολυθρόνα ενώ οι υπόλοιποι τρεις ήταν όρθιοι."Πέρασε Δημήτρη,κάθισε.Τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζονται πολλά λόγια.Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και κάτι πρέπει να γίνει άμεσα.Αυτός ο τρομοκράτης πρέπει να συλληφθεί και να τιμωρηθεί πραγματικά.Πάνω που είχαμε μπει σε μια φάση πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας,εμφανίστηκε αυτός ο παρανοικός και τα κατέστρεψε όλα.Η αναρχία τελειώνει εδώ,σήμερα". Ο Κατσαντώνης τον κοίταξε απορημένος."Συμφωνώ απολύτως.Από μένα όμως τι θέλετε;έχω αποσυρθεί,σε ένα χρόνο βγαίνω στη σύνταξη.Όλα αυτά τα χρόνια,βοήθησα το συμβούλιο με όλες μου τις δυνάμεις και έκανα ό,τι μπορούσα.Η υγεία μου δεν μου επιτρέπει περισσότερη κούραση και άγχος απ'όσο μπορώ ν'αντέξω.Εξάλλου, ο Παππάς είναι υπεύθυνος πλεον,τόσο για τα κανάλια,όσο και για όλα τα υπόλοιπα.αυτόν έπρεπε ναέχετε καλέσει,όχι εμένα" "Δημήτρη,δεν έχουμε ώρα για φλυαρία.Ο Παππάς δεν είναι έτοιμος ν'αναλάβει τη θέση σου.Το συμβούλιο δεν θα σε καλούσε,αν δεν υπήρχε λόγος .Αν όλα πάνε καλά και τελειώσει γρήγορα αυτή ιστορία,θα έχεις ένα μεγάλο μπόνους για αποχαιρετιστήριο δώρο.Άκουσε με.Θέλω ν'αναλάβεις τη διεύθυνση όλων των μέσων.Έχω μιλήσει με τους υπόλοιπους και συμφωνούν.Θα ελέγχεις τη ροή και το περιεχόμενο των ειδήσεων,όλα θα περνάνε από σένα. Δεν θέλω να ξαναδώ σε οθόνη τηλεόρασης τον τρομοκράτη και τη κρυφή του κάμερα.Φλομώστε το κόσμο,με την προστασία προσωπικών δεδομένων,με την ελευθερία του τύπου και με όποια άλλη αηδία θέλεις.""Θα κάνω ό,τι μπορώ""Επίσης θέλω να εξασφαλίσεις,με κάθε τρόπο,πως αυτός ο ψυχασθενής δεν θα ξαναχρησιμοποιήσει τις συχνότητες μας" "Ορίστε;""Αυτό που ακούς.Δεν ανέχομαι να χρησιμοποιεί την ιδιοκτησία μου για τα εγκλήματα του""Και πως προτείνετε να γίνει αυτό;""Δε ξέρω,δική σου δουλειά είναι""Λυπάμαι,αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι,πάνω σε αυτό""Τι είπες;""Ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι.Αν δε θέλετε να τον ξαναδείτε στην τηλεόραση,κατεβάστε τις κεραίες μετάδοσης,δεν υπάρχει άλλος τρόπος" "Λάμπρο,άστον,θα μιλήσω με τους τεχνικούς,κάποιος τρόπος θα υπάρχει".Ο τραπεζίτης Θεοτόκης μπήκε στη συζήτηση,ρίχνοντας ένα περιφρονητικό βλέμμα στον Κατσαντώνη."Μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε,αλλά οι τεχνικοί θα σας πούνε το ίδιο.Το έψαξα,μετά την δολοφονία του Πανάρετου""Αν είχες κάνει καλύτερα τη δουλειά σου,κανείς δεν θα είχε δει αυτά τα γαμημένα βίντεο!" Ο Κατσαντώνης δεν αντέδρασε."Μιχάλη,ηρέμησε.Κάτσε κάτω.Δεν βοηθάς έτσι".Ο Μαντάς κοίταξε το ρολόι του και μετά τον Κατσαντώνη.Σηκώθηκε και πλησίασε το τραπέζι.Οι δίσκοι με το φαγητό ήταν ακόμη σκεπασμένοι."Θέλω να συμβουλευτείς ξανά,όλους τους τεχνικούς που έχουμε.ίσως υπάρχει λύση.Πρέπει να είμαστε έτοιμοι την επόμενη φορά.Ας ανακεφαλαιώσουμε.Θέλω απόλυτο έλεγχο των ειδήσεων.Καμιά αναφορά στις συνομιλίες Παπαλεξάνδρου Αλεξόπουλου,ούτε ένα πλάνο από την εκτέλεση τους. Ετοιμάστε τους αφιερώματα,κάντε τους όσο πιο συμπαθητικούς γίνεται.Βομβαρδίστε τον κόσμο με απειλές για τρομοκρατία,για κατάρρευση.Στοχοποιήστε οποιονδήποτε,αρκεί να βγει κερδισμένη η κυβέρνηση.Κάντε ο,τιδήποτε χρειαστεί για να αντιστραφούν οι εντυπώσεις.Θα έχουμε καθημερινή επιικοινωνία.Αν χρειάζεσαι κάτι και δεν μπορείς να με βρεις,θα μιλάς με τους βοηθούς μου,έχεις τους αριθμούς;""Ναι""Ωραία.Νομίζω πως τελειώσαμε.Ας φάμε πριν κρυώσουν κι άλλο".Σήκωσε τα καπάκια των δίσκων με ανυπομονησία.Το τελευταίο του έπεσε απ'τα χέρια. Στο δίσκο υπήρχε το κεφάλι του Παπαλεξάνδου,παραμορφωμένο απ'την σφαίρα.Στο στόμα του υπήρχε μια μικρή κάμερα,από κάτω της ένα τυλιγμένο φύλλο χαρτί.Ο Θεοτόκης έκανε εμετό,οι άλλοι δύο πισωπάτησαν τρομοκρατημένοι."Η κάμερα είναι αληθινή;Δουλεύει;Μας κατέγραψε;"Ψέλισε τρέμοντας ο ένας απ'αυτούς.
"Δε νομίζω.Και να είναι,ο δίσκος ήταν σκεπασμένος,δεν είδε τίποτα"."Που το ξέρεις;Κι αν έχει κρύψει κι άλλες κάμερες;" "Είναι πολύ πιθανό,αυτή εδώ είναι απλά το μήνυμα".Ο Μαντάς ήταν ο μόνος που παρέμεινε ψύχραιμος,πήρε ένα μαχαίρι και προσπάθησε να τη βγάλει απ΄'το στόμα του νεκρού.Την έριξε κάτω και την πάτησε μέχρι να γίνει κομμάτια.Ο Κατσαντώνης πλησίασε,σήκωσε το χαρτί και το ξετύλιξε."Τι γράφει;"ρώτησε ο Θεοτόκης.Το γύρισε και τους έδειξε.There is a war between the ones who say there is a war and the ones who say there isn't. "Tι είναι αυτό;Τι θέλει να πει;""Δεν είναι προφανές;"Του απάντησε ο Κατσαντώνης."Τόση ώρα μας παρακολουθούσε,τα ξέρει όλα!".Ο Θεοτόκης παραληρούσε.Ο Μαντάς σκούπισε τα χέρια του και άναψε τσιγάρο."Δε πρέπει να ξανασυναντηθούμε εδώ.Πρέπει να βρούμε καινούργιο μέρος και γρήγορα.Καλύτερα να φύγουμε. Μιχάλη,πάρε τηλέφωνο και κανόνισε να έρθουν δύο άτομα από τη σήμανση,να καθαρίσουν το χώρο και να ψάξουν για στοιχεία,με απόλυτη διακριτικότητα.Μέχρι να έρθουν,φρόντισε να μην μπει κανείς στη σουίτα.Δημήτρη,μπορείς να πηγαίνεις". Μπήκε στο ταξί και προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του.Αναρωτήθηκε γιατί δεν τους το είπε.Πως η πρόταση στο χαρτί ήταν στίχοι,ενός παλιού τραγουδιού του Leonard Cohen.Ενός τραγουδιού που είχε χρόνια ν'ακούσει και από τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα του ασανσέρ,έπαιζε συνεχώς στο μυαλό του.Και κάθε φορά,ακουγόταν όλο και πιο δυσοίωνο..
"There is a war between the rich and poor,
a war between the man and the woman.
There is a war between the ones who say there is a war
and the ones who say there isn't.
Why don't you come on back to the war, that's right, get in it,
why don't you come on back to the war, it's just beginning.
Well I live here with a woman and a child,
the situation makes me kind of nervous.
Yes, I rise up from her arms, she says "I guess you call this love";
I call it service.
Why don't you come on back to the war, don't be a tourist,
why don't you come on back to the war, before it hurts us,
why don't you come on back to the war, let's all get nervous.
You cannot stand what I've become,
you much prefer the gentleman I was before.
I was so easy to defeat, I was so easy to control,
I didn't even know there was a war.
Why don't you come on back to the war, don't be embarrassed,
why don't you come on back to the war, you can still get married.
There is a war between the rich and poor,
a war between the man and the woman.
There is a war between the left and right,
a war between the black and white,
a war between the odd and the even.
Why don't you come on back to the war, pick up your tiny burden,
why don't you come on back to the war, let's all get even,
why don't you come on back to the war, can't you hear me speaking?"
Και ένα remake αλα Black Dynamite μπορεί να κάνει γλυκό έρωτα στις αισθήσεις
Τη μαγική δεκαετία του Ρηγκανικού Σουρεαλισμού (όταν θα θα διαβάζετε αυτόν τον όρο,στα δήθεν "σοβαρά" site και περιοδικά,να θυμάστε ποιος τα έγραψε πρώτος) οι ταινίες δράσεις ζούσαν την χρυσή εποχή τους. Πολλά τα μνημεία του είδους για να τα αναφέρουμε εδώ (τα ξέρετε ποια είναι,αν όχι λάθος blog διαβάζεις ανέπαφε,ο Wes Anderson δεν περνάει από'δω γιατί τον δέρνουμε).Δυστυχώς η υπερπροσφορά χαντάκωσε κάποιες ταινίες και δεν τις άφησε να λάμψουν. Το Action Jackson είναι το υποτιμημένο διαμάντι του είδους και 27 χρόνια μετά,ήρθε η στιγμή να πάρει την αναγνώριση που του αξίζει.
There ain't been any pussy at your pad since your mother helped you move in. They oughta call your place the House of Wax
Ο Carl Weathers ήταν ο Scottie Pippen του είδους,παιχταράς,αλλά πνιγόταν στη σκιά των Sly & Arnie.To 1988 του δώθηκε η ευκαιρία να δείξει την αξία του και να κάνει solo καριέρα.Την οποία δε τη λες και Ozzy Osbourne αλλά θα μπορούσε να είναι,έστω Chris Cornell. Μετά τον εμβληματικό του ρόλο ως Apollo Creed,εδώ ο Κάρολος Καιροί βρίσκει την δεύτερη κορυφή της φιλμογραφίας του.Jericho "Action" Jackson κυρίες και δεσποινίδες. Πόσο γαμηστερός είναι;Some say he didn't even have a mother. That some researchers at NASA
created him to be the first man to walk on the moon without a space suit.Others say his mother was molested by Bigfoot and, uh, Jackson is their mutant offspring.ΠΟΣΟ; They bring in Jackson when they want to re-educate some young ne'er-do-well such as yourself, Albert.Yeah, I remember one kid got re-educated so bad, his testicles climbed back up into his belly. Wouldn't come out.They called it a medical miracle.The awesomeness to be awesome όπως θα έλεγε και το Kung Fu Panda. HOT-HOTTER-HOTTEST Η μαγεία του Action Jackson είναι πως η δράση είναι λίγη,αλλά θεική.Σαν μεγάλος μύστης των πολεμικών τεχνών,σαν Zen Master που χρησιμοποιεί ελάχιστη από τη δύναμη του,γιατί αλλιώς θα κόψει στα τον κόσμο στα δύο,τόσο η ταινία,όσο και ο ήρωας μας ξέρουν πότε και πως να πατήσουν γκάζι. Η ιστορία ξεκινά κάπως άσχετα,με έναν άκυρο γυφτοσάλιαγκα να παρακαλάει την γραμματέα\πρώην του να βγουν,μπας και του πάρει καμιά πίπα από οίκτο,γιατί τα Σαββατόβραδα δε περνάνε με τη Μαρία τη παλάμη.Και εκεί που η σκηνή φαίνεται αδιάφορη,ΜΠΑΜ!Πρώτον ο γυφτοσάλιαγκας είναι ο ίδιος ηθοποιός που έπαιζε τον κακό στο Red Heat (θα ασχοληθούμε σε άλλο κείμενο με αυτό το uber έπος,που πρέπει να το δουν πολλές φορές εκεί στο Κ.Κ.Ε. μπας και γίνουν ποτέ cool) και δεύτερον,μπουκάρει στο γραφείο η πιο περίεργη ομάδα εκτελεστών. Τρεις κομπάρσοι που ξέμειναν από ταινία ninja και ένα μέλος των Dokken.Αφού τα γαμάνε όλα,αποτελειώνουν με στυλ τον μπακουροκάγκουρα.Τρώει τη πυραυλιά και φεύγει φλεγόμενος από το παράθυρο.Bonus πρωτοτυπίας,είναι η πρώτη φορά που η κούκλα που χρησιμοποιούσαν σε τέτοιες σκηνές,είναι εντυπωσιακή πέφτοντας και δεν μοιάζει με φουσκωτό Αι Βασίλη.
How do you like your ribs? Πέρα από την απαράμιλλη δράση του,το Action Jackson είναι πάνω από όλα οι χαρακτήρες του,ένα σαγηνευτικό καλειδοσκόπιο αξέχαστων φιγούρων.Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να πρωτοαναφέρεις;Τον τρομερό κακό;Έναν Βορίδη με γλυμμένο μαλλί και γκαρνταρόμπα Miami Vice;Που είναι τόσο κακός και τούμπανος,που δέρνει τον δάσκαλο πολεμικών τεχνών που έχει και τον στέλνει μπαούλο στο αμάξι του; Όταν δε,εξηγεί στον Action Jackson τους λόγους που θέλει κι άλλη εξουσία,το Game of Thrones αυτοκτονεί για να γλυτώσει την ταπείνωση.My real interest... is power.Murder is a tool!Shakespeare,νιώθεις το φλεγόμενο κωλοδάχτυλο να κάνει στάχτες το φάντασμα σου; Να μιλήσουμε για τη γυναίκα του κακού;
Solarium απ'τα Lidl Eίμαι σίγουρος πως ακόμα και τώρα,23 χρόνια μετά,η Stone πρέπει να έχει ένα εικόνισμα του Verhoeven και να προσεύχεται σ'αυτό,πρωί μεσημέρι βράδυ,πριν και μετά το φαγητό,που της έσωσε την καριέρα.Και αν νομίζετε πως στο Action Jackson έπιασε πάτο,να σας θυμίσω πως έχει παίξει και με τον Seagal. Nα μιλήσουμε για την femme fatale του φιλμ;Που δεν μπορεί να παίξει,να τραγουδήσει ή να χορέψει;Να που τελικά υπήρχε και κάποια πιο ατάλαντη από την Jennifer Lopez.To αμερικανικό αντίστοιχο της γλάστρας σκυλάδικου. Nα'ναι καλά ο Prince,τι της βρήκε,δε ξέρω(BTW όσοι τον θεωρείτε gay και τόσο κοντό,που ούτε τα hobbit δεν θα έπαιζαν μπάσκετ μαζί του,ψάξτε στο google τις πρώην του.Και ύστερα φτιάξτε ένα τζακούζι με τα καυτά σας δάκρυα και χαλαρώστε) Να μιλήσουμε για τον ημίθεο στο ξενοδοχείο;Το παιδί του Βαμβακάρη και του Howlin' Wolf ,που τρέφεται αποκλειστικά με χαλίκια,σκουριά,πριονίδι,θέλει υπότιτλους και μεταφραστή για να καταλάβει και ο ίδιος τι λέει και κάνει τον Tom Waits ν'ακούγεται σαν το Μπομπ Σφουγγαράκη; Για το λούμπεν προλεταριάτο (poolroom thugs τους αναφέρει η Wikipedia,μόλις βρήκα όνομα για το garage συγκρότημα που δεν έχω) που απειλούν τον Action,με μια γλώσσα έμπλεη ποιητικής γοητείας,ρητορικής ακρίβειας και σπάνιας εκφραστικής ευστοχίας; "You be a Charlie Irvine, and we gon' tap dance on yo lips,then we're gonna deprive you of your fric and frac".Θα'θελες πολύ να είναι έτσι ο Οθέλος,ε William; Για τον τρομερό δολοφόνο ταξιτζή κούριερ,που μοιάζει με τον καθυστερημένο αδερφό του Laurence Fishburne;
Ή τέλος,για τον ίδιο τον Action Jackson;Που ο Carl Weathers παίζει τον Eddie Murphy που κάνει τον Carl Weathers;This is art bitches!
Πατήσια πάω,βολεύει; Δεν υπάρχει χώρος,χρόνος αλλά ούτε και λόγος για να αναφέρω όλες τις ατάκες της ταινίας,μιλαμε για καταγίδα λεκτικών οργασμών.Αν δεν σας έπεισα μέχρι τώρα για την αξία της,έχω έναν τελευταίο άσο.Την απόλυτη σκηνή δράσης με το ταξί. Το ταξί οδηγεί ο δολοφόνος-καθυστερημένος αδερφός Fishburne.O Action τρέχει(!),το προλαβαίνει(!!) και πηδάει στην οροφή .Σπάει το τζάμι και προσπαθεί να χτυπήσει τον κακό.Αφού πέσει από το αυτοκίνητο,προκαλεί τον δολοφόνο να γκαζώσει και να έρθει κατά πάνω του. Εκείνος πέφτει στη παγίδα,επιταχύνει και στο παρά ένα,ο Action πηδάει πάνω απ'το ταξί και το απόφευγει.Ο κακός χάνεται στην έκρηξη,αφού δεν μπορεί να φρενάρει,μαγεμένος και αποσβωλομένος από τη χάρη του ήρωα μας.There is no charge for awesomeness... or attractiveness.H κορυφαία σκηνή δράσης έβα.Όλες οι χορογραφίες,τα σχοινιά,όλα τα Matrix και Raid αυτού του κόσμου,ό,τι κι αν βγήκε τα τελευταία 27 χρόνια,έγινε σκόνη,ξεχάστηκε σαν κακό όνειρο..
Επιβάλλεται ένα remake.Μετά το Black Dynamite και τα 70s,o Michael Jai White πρέπει να γίνει Action Jackson για να τιμήσει και τα 80s.Σκέφτομαι την σκηνή που θα ξεριζώνει το χέρι του γιου Dellaplane με τα γυμνά του χέρια (punικός) και δακρύζω. Κατεβάστε το και μετανοήστε
Οι επόμενοι όροφοι ήταν σχεδόν άδειοι.Δύο τρεις μαυροφορεμένοι τρέχουν να σωθούν,τους πετυχαίνει όλους..Τελευταίος όροφος.Αλλάζει γεμιστήρα.Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας.Βάζει το όπλο στο παντελόνι και πλησιάζει το τηλέφωνο.Κάτω απ'το γραφείο κρυβόταν ο τελευταίος κουκουλοφόρος.Πέφτει πάνω του,καθώς προσπαθεί να ξεφύγει.Ουρλιάζει σαν γουρούνι.
