Rustland Κεφάλαιο 25

   "Στο καθαρτήριο μιλούν πολύ,στη κόλαση σιωπούν"

 Μύριζε τσιγαρίλα από τις σκάλες.Ο πατέρας του έβλεπε ειδήσεις.Μουρμούραγε κοιτώντας το ταβάνι και γρύλιζε στη τηλεόραση.Ήταν η ώρα της εκτόνωσης.Του έφταιγαν όλα.Οι ξένοι στον πάνω όροφο,που έκαναν πάντα φασαρία.Οι ξένοι στην οθόνη,που πνιγόντουσαν χωρίς την άδεια του.Ο Παναγιώτης μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο του,άφησε τη τσάντα στο πάτωμα και βούλιαξε στην πολυθρόνα.
                                             Το κινητό του δεν είχε μπαταρία.Έψαξε στο γραφείο και στα συρτάρια για τον φορτιστή.Τον είχε αφήσει στο σαλόνι,απ'το προηγούμενο βράδυ.Δεν είχε διάθεση για κουβέντα.Ξεφύσηξε και σηκώθηκε.Δε του έδωσε σημασία."Κοίτα τους,γιατί δεν πάτε στη χώρα σας να πνιγείτε;".Ο φορτιστής,είχε πέσει πίσω απ'το τραπεζάκι της τηλεόρασης.Δεν πρόλαβε να βγει απ'το σαλόνι,τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν.
                                             "Που ήσουνα;""Έξω""Δεν έχει όνομα αυτό το έξω;"Όχι""Η μάνα σου είπε ότι ήσουνα στον Αντρέα" "Όχι,δεν ήμουν εκεί""Τότε που ήσουν;".Ο Παναγιώτης κάγχασε και του έδειξε την τηλεόραση.Ο δημοσιογράφος μιλούσε με εθελοντές διασώστες.Ο πατέρας του ρουθούνισε ειρωνικά."Σε πιστευώ""Μπορώ να φύγω τώρα;""Αν ήταν Έλληνες δεν θα έκανες τίποτα.Κάνε μου μια χάρη,όταν ξαναπάς,ρώτησε τους,γιατί δεν μένουν στις χώρες τους να πολεμήσουν,γιατί έρχονται εδώ;"
                                               "Ξέρω'γω,οι γονείς σου γιατί δεν έμειναν στη Σμύρνη να πολεμήσουν και ήρθαν εδώ;""Δεν είναι ίδιο!""Έχεις δίκιο,αυτοί οι άνθρωποι περνάνε χειρότερα""Νομίζεις,δεν σου είχε πει ιστορίες ο παππούς,γι'αυτό δεν ξέρεις""Ο παππούς έζησε για να τις πει αυτές τις ιστορίες,πολλοί απ'αυτούς που βρίζεις όχι.Τις θυμάμαι τις ιστορίες του,για το πόσο άσχημα τους φέρθηκαν οι ντόπιοι.Για την ξαδέρφη του που την βίασαν,για την εκμετάλλευση.Θυμόταν όλες τις βρισιές και τα παρατσούκλια.Τουλάχιστον αυτοί εδώ δεν καταλαβαίνουν τι τους λένε".
                                                  Ο πατέρας άναψε τσιγάρο,ήθελε να πετάξει το τασάκι στην οθόνη."Ό,τι και να μου πεις,δεν πρόκειται να μου αλλάξεις γνώμη,δεν πρόκειται να με κάνεις να τους αγαπήσω,ούτε να τους δεχθώ.Η χώρα καταστρέφεται και αυτοί θα μας αποτελειώσουν.Είναι θέμα λογικής,δεν μπορούμε ν'αντέξουμε άλλο κόσμο,η πόλη έχει γίνει γκέτο,δεν τα βλέπεις όλα αυτά;"
                                                 "Δε σου ζητάω να τους αγαπήσεις.Σου ζητάω μόνο να στρέψεις το μίσος σου αλλού,σ'αυτούς που είναι υπέυθυνοι για την δυστυχία αυτών των ανθρώπων.Δε σου ζητάω περισσότερα απ'αυτά που μπορείς,ξέρω πως έχεις ξεχάσει ν'αγαπάς,να συμπονάς,να συμμετέχεις.Γι'αυτό σου ζητάω κάτι που σου είναι εύκολο.Να μισήσεις τους σωστούς ανθρώπους και για τους σωστούς λόγους".Έστρεψε τα μάτια του αλλού,τίναζε νευρικά το τσιγάρο.Ο Παναγιώτης είχε ήδη μετανιώσει για τη συζήτηση μαζί του.
                                                  "Πήγες σε δύο διαδηλώσεις,σε δύο πορείες και τα έμαθες όλα.Έτσι νομίζεις πως αλλάζει ο κόσμος,με την καταστροφή;""Ναι,ανοίγει τον δρόμο για το καινούργιο.Η πραγματική καταστροφή είναι να θυσιάζεις τους ζωντανούς για κάτι που έχει πεθάνει""Γιατί δεν πας στους τζιχαντιστές;Κι'αυτοί δρόμο ανοίγουν""Καταλαβαίνω γιατί σε τρομάζουν""Γιατί εσύ δεν φοβάσαι;""Σε τρομάζουν γιατί βλέπεις τον εαυτό σου στην εικόνα τους.Τους φοβάσαι,όχι γιατί είναι βάρβαροι,αλλά γιατί σκοτώνουν χωρίς να χρειάζονται προσχήματα και επικάλυψη  πολιτισμού.Σε τρομάζουν γιατί ξέρεις πως δεν μπορείς να τους ανταγωνιστείς"
                                                    "Τι σχέση έχω εγώ μ'αυτούς;Εγώ δεν αποκεφαλίζω,ούτε εκτελώ αθώους!""Ξέρω,εσύ είσαι πολιτισμένος,βάζεις κάποιον άλλο να το κάνει για σένα.Ψηφίζεις πολιτικούς που στέλνουν στρατό να τους βομβαρδίσει και ν'ανοίξει το δρόμο για το κέρδος.Τους αφήνεις να πνίγονται,να τους εκμεταλλεύονται,να τους δέρνουν μέχρι θανάτου""Εγώ δεν σκότωσα κανέναν,τ'ακούς;!""Αν μπορούσες όμως θα το 'κάνες;Όλη μέρα τους βρίζεις και εύχεσαι να πεθάνουν.Αν μπορούσες λοιπόν,θα τους έδινες τη χαριστική βολή;Θα τους πυροβολούσες στο νερό;Όλους,γυναίκες και παιδιά;""Όχι ρε Παναγιώτη,αλλά θα έκλεινα τα σύνορα,να μη περάσει κανείς".
                                                    "Ωραία,δεν θα τραβούσες τη σκανδάλη.Θα τους ανάγκαζες να πνιγούν ή να πεθάνουν στα ναρκοπέδια.Τι σε κάνει καλύτερο απ'τους τζιχαντιστές λοιπόν;Τίποτα,απλά είσαι υποκριτής.Όπως με όλα τα υπόλοιπα σ'αυτή τη ζωή,θέλεις να φορτώσεις τις ενοχές σου σε κάποιον άλλο""Ρε Παναγιώτη πιο σιγά,ηρεμήστε λίγο,θα ξυπνήσετε τη μαμά""Σπύρο,πάρε τον αδερφό σου σε παρακαλώ,πριν μου φτάσει τη πίεση 22".
                                                      Ο Σπύρος ήταν αγουροξυπνημένος,έκανε νόημα στον αδερφό του να τον ακολουθήσει.Ο πατέρας επέστρεψε στη ύπνωση του,μάσαγε τα μουρμουρητά του ανάμεσα στα τσιγάρα."Γενιά του internet και μαλακίες.Τίποτα δεν ξέρουν τα μαλακισμένα".Ο Σπύρος έκατσε πίσω απ΄το γραφείο και άνοιξε τον υπολογιστή.Παρακοιμήθηκε.Η ημικρανία τον χτυπούσε στο μάτι.Φόρεσε το μπουφάν και ανέβηκε στην ταράτσα.Δεν ήθελε να κάτσει στο σπίτι,αλλά ούτε και να βγει,οπότε η ταράτσα ήταν ο ιδανικός συμβιβασμός.
                                                      Πριν προλάβει να πατήσει play,άκουσε τη φωνή του Παναγιώτη."Δεν ήξερα ότι έρχεσαι ακόμα εδώ".Τον τρόμαξε,γύρισε και τον κοίταξε."Καμιά φορά,το βράδυ είναι ωραία".Στάθηκε δίπλα του,χάζεψε τη θέα."Έχεις φωτιά;".Τον αιφνιδίασε για δεύτερη φορά.Καθυστέρησε μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να βρει τον αναπτήρα."Δεν ήξερα ότι καπνίζεις""Μη φοβάσαι,δεν θα σου κάνω τράκα,δε μ'αρέσουν τα δικά σου".Γύρισε τη πλάτη,ακούμπησε στα κάγκελα."Θυμάσαι όταν ήμασταν μικροί;Που ανεβαίναμε και παίζαμε με εκείνη την σφεντόνα που είχες πάρει απ'το Μοναστηράκι;".Ο Παναγιώτης γέλασε."Ναι.Ειδικά όταν γύριζαν απ'το χωριό και έφερναν καρύδια.Μια φορά τα είχαμε πετάξει όλα,ολόκληρο σακί.Είχε γεμίσει η γειτονιά".

  Ο Σπύρος είχε πολύ καιρό να δει τον αδερφό του να χαμογελά.Νόμιζε πως μιλούσε σε κάποιον άλλο."Μη τον τσιγκλάς συνέχεια,άστον.Αφού τον ξέρεις,δεν πρόκειται ν'αλλάξει τώρα.Δεν θέλει κουβέντα,θέλει κάποιον μόνο να τον ακούει".Το πρόσωπο του Παναγιώτη σκοτείνιασε."Και αυτό με τους τζιχαντιστές,τι το'θέλες;Ήταν υπερβολή""Γιατί;""Τι γιατί ρε'συ;"Αυτοί είναι ψυχοπαθείς.Η τυφλή βία οδηγεί σε περισσότερη βία,δεν έχει λογική".
                                                        "Κάνεις λάθος.Δεν θα το έκανα ποτέ,αλλά μπορώ να το καταλάβω.Όταν η πολιτισμένη Δύση σε βάζει στο περιθώριο,σου τα στερεί όλα,σε κάνει να νιώθεις ανεπιθύμητος,περιττός,αυτοί οι ψυχοπαθείς σου προσφέρουν ένα σκοπό.Να γίνεις μέλος μιας ομάδας,ν'ανήκεις κάπου.Σου δίνουν την ευκαιρία να τα βάλεις με τον εχθρό.Έναν εχθρό που μας βλέπει όλους σαν ξένους και δημιουργεί συνεχώς καινούργια σύνορα και τείχη για να μας κρατήσει μακρυά του".
                                                           "Δηλαδή το θεωρείς φυσιολογικό να σκοτώνεις;Να σκοτώνεις έτσι;""Δε ξέρω τι είναι φυσιολογικό,ο καθένας το ορίζει διαφορετικά.Πάντως δεν είναι το να ανέχεσαι αυτή τη κατάσταση.Να θεωρείς πολιτισμό αυτό το πράγμα.Να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα πάντα,αρκεί να μη να κάνεις τίποτα.Δεν είναι φυσιολογικό το να μην αντιδράς,ακόμη και με έναν ακραίο τρόπο.Να περιμένεις πάντα κάποιον άλλο να βγάλει το φίδι απ'τη τρύπα,να κρύβεσαι πίσω απ'τους φόβους σου.Αυτό σημαίνει πως είσαι νεκρός.Άκου Σπύρο,ξέρω πως δεν μπορώ ν'αλλάξω τον κόσμο.Τουλάχιστον ν'αλλάξω τον εαυτό μου με τους δικούς μου όρους.
                                                         Αν είναι να πεθάνω,να πεθάνω με τον δικό μου τρόπο,προσπαθώντας,παλεύοντας.Όχι απλά περιμένοντας".Πέταξε το τσιγάρο στο κενό και έφυγε.Ο Σπύρος φόρεσε τ'ακουστικά και την κουκούλα του.Ψιχάλιζε.Για άλλη μια φορά αισθάνθηκε άβολα,κουβεντιάζοντας με τον αδερφό του.Κοίταξε γύρω του,νόμιζε πως τον παρακολουθούν.Πως τ'αστέρια είναι κλειδαρότρυπες,κάποιος τον κρυφοκοιτάζει και γελά.
                                                         Η βροχή ήταν βλέματα αδηφάγα,ήθελαν να τρυπώσουν παντού  και να τα δουν όλα,να γελάσουν με όλες του τις σκέψεις και τα μυστικά.Μέσα του πλημμύρισε ξανά από τ'αδιέξοδα.Πάτησε το play και ευχήθηκε το πρώτο τραγούδι να μπορέσει ν'αποστομώσει τις αμφιβολίες του,να τις κάνει να τραγουδήσουν.

Προγνωστικά Oscars 2016 :DiCaprio ημίχρονο,Stallone τελικό

Δεν χρειάζεται να λέμε τα αυτονόητα,τα Oscars δεν σημαίνουν τίποτα.Μια βιομηχανία που βραβεύει και διαφημίζει τον εαυτό της,όχι με τον πιο διακριτικό τρόπο και ούτε με τα πιο αξιοκρατικά και καλλιτεχνικά κριτήρια.
                                            Και επειδή μιλάμε για τέχνη (;) και όχι για αθλητισμό,το καλύτερο είναι πολύ σχετικό.Τα μεγαλύτερα βραβεία για μια ταινία είναι η επιδραστικότητα,η αντοχή στο χρόνο και το συναισθηματικό αποτύπωμα που θα αφήσει στον θεατή.Πράγματα μη μετρήσιμα.
                                            Είπαμε,τα Oscars δεν λένε τίποτα,αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουμε πλάκα.Οπότε πάμε να δούμε το αυριανό κουπόνι,βουρ στο ψητό:

                                 Best Picture

 Πρόβλεψη:Το Revenant είναι το μεγάλο φαβορί.Θα το πάρει;Μάλλον ναι.Μόνο το Spotlight μπορεί να κάνει την έκπληξη.
 Tι θα ήθελα:Το Revenant είναι άλλη μια υπερεκτιμημένη παπαριά,το μόνο που αξίζει είναι η φωτογραφία και θα μείνει στην ιστορία για τη γελοιότητα της σκηνής με την αρκούδα.
Από τις υποψήφιες,ξεχωρίζω δύο.Το Big Short,που πιάνει ένα πολύ σοβαρό θέμα και το αποδίδει τόσο μοναδικά.
                                             8 χρόνια μετά, τα εγκεφαλικά μας κύτταρα έχουν γίνει στάχτες (για να μην μιλήσω για τις ζωές μας) από την υπερπληρόφορηση για την οικονομική κρίση.Και όμως η ταινία δεν γίνεται ούτε στιγμή βαρετή.Αξιοποιώντας εξαιρετικά το φοβερό cast  και με κύριο όπλο το χιούμορ,το Big Short δεν γίνεται μελοδραματικό,ούτε θα σε κουράσει σαν ένα ακόμα ντοκυμαντέρ.
                                           Θα σου πει όλα όσα πρέπει να ξέρεις,για πρώτη φορά θα τα καταλάβεις και θα το διασκεδάσεις κιόλας.Όταν οι χολυγουντιανές συνταγές χρησιμοποιούνται σωστά,όλα είναι πιθανά.Να μην ξεπλέναμε και τους χρηματιστές..Αλλά αν ξεχωρίζει ένα φιλμ και με διαφορά,αυτό είναι το Mad Max.Έβγαινες απ'το σινεμά και τίναζες την άμμο από πανω σου.
Αδικημένοι:99 Homes,Danish Girl,Inside Out (άξιζε υποψηφιότητα και εδώ).

                               Best Director
 Πρόβλεψη:Θα κάνει ο Iñárritu το back to back;Πολύ πιθανό.
 Tι θα ήθελα:Δεν υπάρχει συζήτηση.Ο Miller επαναπροσδιόρισε την ταινία δράσης και έστειλε τους πάντες στο φροντιστήριο.
 Αδικημένοι:Ryan Coogler (Creed),Tom Hooper (The Danish Girl)


                                  Best Actor

 Πρόβλεψη:H κατηγορία πρέπει να μετονομαστεί σε DiCaprio και κάτι άλλοι.Οι μπουκ το έχουν κλειδώσει και ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω;
Tι θα ήθελα:Tρία θέματα έχω σιχαθεί να βλέπω σε memes.Το Star Wars,τον Deadpool και το αν θα πάρει Oscar ο DiCaprio.Να μιλήσουμε σοβαρά;Μιλάμε για πολύ καλό ηθοποιό,με εξαιρετικές συνεργασίες και φιλμογραφία.Πειράζει που δεν μπορώ να διαβάζω για εκατομμυριούχους,που το μόνο τους πρόβλημα είναι ένα χρυσό buttplug;Που αφού το πάρουν,μετά μας λένε μαλακίες πως δεν θυμούνται που το έχουν,το έχασαν στη μετακόμιση και άλλες τέτοιες μπαρμπουτσαλιές,ενώ όλοι ξέρουμε πως δεν μπορούν να τελειώσουν,αν δεν το έχουν στο κώλο τους;
                                              Αν θα το πάρει φέτος,θα είναι γιατι δεν το πήρε όταν το άξιζε.Και πραγματικά φέτος,είναι ο αδύναμος κρίκος μεταξύ των υποψηφίων.Μόνο ο Damon είναι χειρότερος.Αν αξίζει κάποιος δεύτερο συνεχόμενο βραβείο,αυτός είναι ο Redmayne.Aνατριχιαστικά καλός σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο.
                                               Το μυαλό λέει  Redmayne,αλλά η καρδιά λέει Cranston,ο οποίος ήταν απολαυστικός ως Trumbo.Ακόμα και ο Fassbender είναι καλύτερος από τον αρκουδιάρη,υποδυόμενος τον πιο υπερεκτιμημένο τύπο στην ιστορία της ανθρωπότητας.Λεό,στο λέω με εκτίμηση.Έχεις παίξει καλύτερα,στο Aviator,στο Wolf Of Wall Street,στο Django,στο Departed.
                                              Στο Revenant προσπαθείς πολύ,σφίγγεσαι και είναι κρίμα.Τέλος πάντων,ας του το δώσουν να ησυχάσουμε.Αν και θα γελάσουμε πολύ αν δε το πάρει.
 Αδικημένοι:Tom Hardy (Legend,η μόνη καλή ερμηνεία του μέσα στη χρονιά),Johnny Depp (Black Mass).

                            Best Actress
 Πρόβλεψη:Η Brie Larson είναι γκανιάν.
 Tι θα ήθελα:Να κερδίσω το τζόκερ.Έχω δει μόνο το Carol,το Room δε το πάλεψα πάνω από 20 λεπτά,η ζωή μου έχει αρκετή κατάθλιψη,δεν χρειάζομαι κι άλλη,ταινία του Russell δεν ξαναβλέπω,το 45 Years φαίνεται καταθλιπτική μαλακία και δεν το είδα,το Brooklyn φαίνεται απλά μαλακία και δεν το είδα.Η Blanchett πάντως ήταν πολύ καλή.Όχι σαν το Blue Jasmine που έπαιζε την Ζανέτ Τουρλουφίδη Χατζηγιώργη και πήρε Oscar.Κατερίνα Γιουλάκη,πόσο αδικημένη είσαι..
Αδικημένες:Charlize Theron (Mad Max),Alicia Vicander (The Danish Girl)


                Best Supporting Actor
 Πρόβλεψη:Σήκωσε το
Tι θα ήθελα:Δε μπορώ να περιμένω.Έδω δεν έχει απλά περισσότερο ενδιαφέρον απο του Α ανδρικού,μιλάμε για τη κατηγορία όπου γίνεται χαμός.Και δέκα να ήταν οι υποψήφιοι,πάλι λίγοι θα ήταν.Ο θεατρικός ηθοποιός Mark Rylance είναι φανταστικός σε μια λακωνική αλλά τόσο ουσιαστική ερμηνεία,ο Ruffalo είναι ο καλύτερος και με διαφορά στο Spotlight,o Bale είχε πλάκα,ο Hardy όχι.
                                           'Ομως..Ο μόνος λόγος και ο πιο σοβαρός για να ασχοληθώ με αυτήν την καπιταλιστική εμποροπανήγυρη της τέχνης,τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό είναι ο Sylvester.40 χρόνια μετά το πρώτο Rocky,είναι ξανά εδώ,να κλείσει τον κύκλο με ένα Oscar.Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο.Με την καλύτερη ερμηνεία του μαζί με το Copland.
                                             O Stallone είναι καλός ηθοποιός,όχι πολύ καλό ή μεγαλός,αλλά καλός.Αδίκησε τον εαυτό του,κάπου τον αδίκησαν (το Copland σχεδόν τον έθαψε).Αλλά είναι εδώ,στον πιο εμβληματικό του ρόλο,καλύτερος και πιο συγκινητικός από ποτέ.Γέρασαν και οι δύο,είναι όμως ακόμα νικητές,ενάντια σε κάθε πιθανότητα.
                                              Θέλω τη Δευτέρα το πρωί,να σε δω να το σηκώνεις.Όπως και να 'χει,θα είσαι πάντα νικητής στις καρδιές και στις αναμνήσεις μας.
Αδικημένοι:Idris Elba (Beasts of No Nation),Michael Shannon (99 Homes),John Cusack (Love And Mercy),Oscar Isaac (Εx Machina)
                   Best Supporting Actress
Πρόβλεψη:Winslet vs Vikander στα πέναλτι.
Tι θα ήθελα:Δε καταλαβαίνω γιατί η ερμηνεία της Vikander στο Danish Girl θεωρείται Β ρόλος.Γενικά το 2015 ήταν η χρονιά της και δικαίως.Η Σουηδέζα ηθοποιός είναι καταπληκτική και οι προσδοκίες είναι τεράστιες.Κανονικά πρέπει να κάνει το double,να πάρει Α και Β για τα Danish Girl και Εx Machina.Μόνο η Winslet μπορεί να σταθεί απέναντι της,αλλά για ένα ήμιχρονο.Οι άλλες τρεις έχουν χάσει απο το αεροδρόμιο.
Αδικημένες:Χουμ χουμ,ίσως η Mirren (Trumbo).


               Best Original Screenplay
 Πρόβλεψη:Spotlight 
 Tι θα ήθελα:Inside Out  

                  Best Adapted Screenplay
 Πρόβλεψη:The Big Short
 Tι θα ήθελα:The Big Short

             Best Animated Feature Film
 Πρόβλεψη:Inside Out
 Tι θα ήθελα:Inside Out

                   Best Original Score
 Πρόβλεψη:Ennio Morricone - The Hateful Eight
 Tι θα ήθελα:Daniel Pemberton - The Man from U.N.C.L.E.

 

Τα Υστερόγραφα Της Εβδομάδας (3)

                                  Ο Δούλος

 Ο δούλος που δραπέτευσε

έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες

γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.

Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.

Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση –

δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.



Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει

φαίνεται θάταν αποφασισμένος για θάνατο

ή θάταν κατάσκοπος που δεν φοβάται.


Εγώ πάντως

εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο

μεσαίωνα

με φάλαγγες πιστών

με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα

με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις

με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους

εικόνες από παλιές εκστρατείες

και τυφεκισμούς

ήρωες με αυστηρά βλέμματα

Άμες δε γ’ εσόμεθα

πληρωμένη εκπαίδευση

θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως

κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.

Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα

πώς τα κατάφερε αυτός ο θνητός

μέσα σ’ αυτό το βαρύγδουπο διαπασών

των ύμνων

να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο

με αληθινές εξαρτήσεις του βίου –

αν δεν μπορείτε να καταλάβετε

τι τον οδήγησε σ’ αυτό το τελευταίο διάβημα

πού βρήκε την έξοδο αφού γύρω είταν μπετόν

αφού γύρω τραγούδαγε η φοιτήτρια

ένα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων

τότε

δε θάχετε δει κάτι κρυφές μικρές πόρτες

όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών

δε θάχετε δει το ραγισμένο τοίχο

όπου βλασταίνουν κάτι φυτά

πάνω σ’ ασβέστη κίτρινο απ’ την πολυκαιρία.



Το ζήτημα πια έχει τεθεί:



Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε

όπως αυτός ο δραπέτης

ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο

απέναντί τους.

 Μιχάλης Κατσάρος


 Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι


Κατερίνα Γώγου


Δημοσιογράφος είναι αυτός που, εκ των υστέρων, ξέρει τα πάντα εκ των προτέρων.

 Καρλ Κράους

Rustland Κεφάλαιο 24

"She Has The Daylight At Her Command,She Gives The Night Its Dreams"

                                                          

"Aπό τη μέρα που έφυγες,νομίζω πως ο χρόνος έχει παγώσει σ'εκείνη τη στιγμή.Και θα ξαναρχίσει μόνο όταν επιστρέψεις.Νιώθω σαν φάντασμα,δεν μπορώ ν'αγγίξω τίποτα,κανένα συναίσθημα ή αντικείμενο,καμιά σκέψη,όλα περνάνε από μέσα μου,σαν να μην υπάρχω.
                                                   Κάποιες νύχτες,νομίζω ότι το σπίτι είναι διάφανο.Με βλέπουν όλοι,διαβάζουν τις σκέψεις μου,γελάνε με τους φόβους μου.Και προσπαθώ να κρατηθώ από κάτι,όταν η σιωπή γίνεται πλημμύρα,πιάνομαι απ'το όνομα σου και επιπλέω.
Ξαπλώνω και αισθάνομαι χαμένος,στα υπόγεια του κόσμου.Περιμένω να με σκεπάσεις με τη σκιά και την ανάσα σου,να μου δείξεις τον ορίζοντα των ονείρων.Ν'ακούσω τις λέξεις,που μόνο στη χροιά σου αποκτούν νόημα.Περιμένω στο σκοτάδι,τα χέρια σου να μου συλλαβίσουν,τα δάχτυλα σου να μου ψιθυρίσουν,όλα τα μυστικά,όλα εκείνα που οι λέξεις δεν μπορούν να κρατήσουν.
                                                     Όταν είσαι εδώ,τα πάντα ανασαίσουν,ανθίζουν.Οι στιγμές μαζί σου ματώνουν τον χρόνο,τον κάνουν να κυλάει πιο αργά.Αισθάνομαι πιο νέος,πιο ζωντανός,όλα είναι αληθινά,οι πράξεις μου έχουν σκοπό.Όταν είσαι εδώ,αγαπώ ακόμα και τα λάθη μου.Μόλις ξαπλώσω στο στήθος σου,μετά τον έρωτα,ο κόσμος γεννιέται ξανά απ'τους χτύπους σου,όλα τώρα ξεκινάνε.
                                                     Χάνομαι στα δωμάτια του κορμιού σου,λαχταράω να με κατακτήσει ξανά η κάθε σου λεπτομέρεια,να με νικήσει κάθε δευτερόλεπτο της ομορφιάς σου.Όλος ο χρόνος γίνεται ένα,παρελθόν,παρόν και μέλλον,για μια στιγμή είμαι αιώνιος.Κλείνω τα μάτια εξαντλημένος,αλλά ασφαλής.Ένας καταρράκτης από αστέρια με ταξιδεύει.
                                                    Όταν η τελευταία μου σκέψη πριν κοιμηθώ,είναι το ότι είσαι δίπλα μου,η τροχιά του πλανήτη γίνεται χορός.Τα όνειρα παλευόυν με τη νύχτα και τη νικάνε κάθε πρωί.Η μέρα ξεκινάει απ'τους αντικατοπτρισμούς του καθρέφτη σου,τα σύνορα της ζωής,εκεί που σταματούν τα βήματα σου.Τίποτα δεν είναι αρκετό όταν λείπεις.
                                                    Ούτε τα ψίχουλα καλοκαιριού που βρίσκω στα σεντόνια και τα βιβλία,ούτε τα χνάρια απ'το άρωμα σου στα ρούχα μου.Δεν φτάνει ούτε η βροχή,όλοι σου οι τρυφεροί ψίθυροι,αυτοί που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς,όλα τα φιλιά που δεν μου έδωσες,όλες οι στιγμές που ήθελες να σε δω.Να χαμογελάς,να κάνεις σαν παιδί,τις στιγμές που ήθελες να σε αγκαλιάσω,να σε ακούσω,τις στιγμές που ήθελες να σε ποθήσω.
                                                  Η απουσία σου έχει κάνει τον χρόνο δηλητήριο,χωρίς εσένα έχω χάσει την ικανότητα να δημιουργώ αναμνήσεις.Ό,τιδήποτε σκέφτομαι,φαντάζομαι,κάνω,αν όλες μου οι λέξεις σχημάτιζαν κάτι,θα ζωγράφιζαν τη μορφή σου.Και αν ο κόσμος έχει όνομα,αυτό θα ήταν το δικό σου.Δεν φτάνουν οι λέξεις να μεταφέρουν τ'ανείπωτα,να χωρέσει μέσα τους,όλος αυτός ο χρόνος που δεν ήσουν εδώ.Αν γινόταν,θα έπαιρναν φωτιά.Χωρίς εσένα τίποτα δεν είναι αρκετό,όλα είναι ατελή,μισά,τα πάντα τελειώνουν πριν αρχίσουν.Μου λείπεις.."
                                                  Διάβασε ξανά το γράμμα και το έβαλε στο φάκελο.Στραβομουτσούνιασε,του φάνηκε χαζό,εφηβικά μελό.Άνοιξε το ντουλάπι,αλλά δε το πέταξε μέσα.Κοντοστάθηκε για αρκετά δευτερόλεπτα.Παρατήρησε προσεκτικά κάθε αντικείμενο.Η στιγμή της επιφοίτησης ήταν πικρή.
                                                 Μέσα στο ντουλάπι υπήρχαν οι στιχοί και τα ποιήματα του,τα demo των Nemesis Virus,το συγκρότημα που είχε μέχρι τα 25,διηγήματα και το μυθιστόρημα που δεν τελείωσε ποτέ.Φωτογραφίες και γράμματα,εισιτήρια από συναυλίες,καρτ ποστάλ.Η ζωή που ήθελε,που νοσταλγούσε,η ζωή που φοβήθηκε ν'ακολουθήσει,βρισκόταν στριμωγμένη σε μερικά εκατοστά.
                                                Τις περισσότερες φορές,τα πράγματα είναι το αντίθετο απ'αυτό που δείχνουν.Ο Σπύρος βρίσκεται μέσα στο ντουλάπι εδώ και χρόνια.Που και που,ένας άλλος εαυτός ή το υποσυνείδητο,του ανοίγουν τη πόρτα,ρίχνουν λίγο φως στα πόδια του.Δε το βλέπει,ίσως να το αποφεύγει.Το ντουλάπι είναι ένα παράλληλο σύμπαν,μια ρωγμή σε μια άλλη πραγματικότητα.Που ο Σπύρος είναι κάποιος άλλος,κάπου αλλού.
                                               Και δεν έχει ντουλάπι γεμάτο απωθημένα και νεκρά όνειρα,δεν τρέχει να ξεφύγει απ'τις αναμνήσεις του,δεν είναι πρεζάκι της νοσταλγίας,δεν σπαταλάει το μέλλον προσπαθώντας να ξεχάσει το παρελθόν που δεν έζησε.Ο Σπύρος ήταν φυλακισμένος και το ντουλάπι ήταν το παράθυρο που του έδειχνε τον κόσμο.Έβαλε το γράμμα στο πρώτο συρτάρι του γραφείου,έσβησε τα φώτα και έφυγε.

Rustland Κεφάλαιο 23

                       "Ένας Κόσμος Ανάποδα"

Όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα απ'την ψευδαίσθηση,τότε η ψευδαίσθηση είναι η πραγματικότητα.Αμέτρητες στρώσεις ψεύδους,σ'ένα παλίμψηστο που η αλήθεια δεν μπορεί ν'αποκαλυφθεί με κανέναν τρόπο πλέον.Όλα είναι αντίθετα,ο βυθός κατάπιε τον ουρανό,ο ουρανός έγινε υπόνομος.Τα σύννεφα μέσα στα λασπόνερα,τ'αστέρια αποτσίγαρα και σπασμένα γυαλιά.
                                             Τα πλάσματα της αβύσσου πετάνε πιο ψηλά απ'όλους,όλα αυτά τα τέρατα που ζούνε χωρίς φως,είναι οι αρχάγγελοι,λίγο πιο κάτω απ'τον Θεό,σ'αυτόν το παράδεισο.Τα ονόματα και οι έννοιες δεν έχουν καμιά σημασία πια.Μερικές φορές όμως,τα γρανάζια του κόσμου γυρίζουν ανάποδα και όλα αλλάζουν,ξανά.Ο μηχανισμός δεν καταστράφηκε,κανείς δε το περίμενε πως μπορεί να λειτουργήσει και έτσι.Ίσως μάλιστα να λειτουργεί καλύτερα με αυτόν το τρόπο.
                                              Τρεις το πρωί,σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας,μια κλούβα των ΜΑΤ σταματάει απέναντι από μια άλλη.Πριν προλάβει να πλησιάσει κάποιος,τον βομβαρδίζει με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες.Θα περάσει αρκετή ώρα μέχρι τα μέλη των ΜΑΤ να πλησιάσουν το όχημα.Σπάνε τη πόρτα,δεν υπάρχει κανένας μέσα.Μια κάμερα στη θέση του οδηγού.
                                               Το ίδιο θα συμβεί και σε αρκετά αστυνομικά τμήματα.Μικρά και μεγάλα φορτηγά σταματάνε στην είσοδο και εκτοξεύουν δακρυγόνα.Η μέρα που χαράζει είναι αλλόκοτη.Δικαστικοί κλητήρες εμφανίζονται σε τράπεζες,κάνουν κατασχέσεις και εξώσεις.Οι εφημερίδες που κρεμιούνται στα περίπτερα είναι διαφορετικές.Γράφουν για τις παράνομες δραστηριότητες των ιδιοκτητών και των δημοσιογράφων τους.Είναι γεμάτες με λίστες λογαριασμών,περιουσιακών στοιχείων και offshore εταιριών.Φωτογραφίες,διάλογοι,συναντήσεις,ημερομηνίες,νομοσχέδια,αμέτρητες αποχρώσεις  παρασκηνίου και  διαφθοράς.
                                                Ακόμη και οι αθλητικές διαφέρουν.Οι τεράστοι τίτλοι φτύνουν κατάμουτρα τους αναγνώστες.Χλευάζουν το οπαδικό συναίσθημα,οι μέσα σελίδες δεν έχουν κείμενα,μόνο φωτογραφίες με πρόβατα,γουρούνια και άλλα ζώα,στα χρώματα της κάθε ομάδας.Στην τηλεόραση η εικόνα δεν συμβαδίζει με τον ήχο.Ενώ μεταδίδεται κανονικά το πρόγραμμα,ακούγονται ιδιωτικές συνομιλίες πολιτικών,επιχειρηματιών και εφοπλιστών.Κάποιες φωνές είναι γνωστές,κάποιες όχι.Κανείς δεν ξέρει από που προέρχεται η παρεμβολή.Όλοι οι σταθμοί σταματούν τη μετάδοση.Τα ραδιόφωνα σιωπούν,τα δημοσιογραφικά sites παγώνουν.
                                               Διακοπή ρεύματος.Οι δρόμοι βράζουν,όλη η πόλη ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα.Απ'τα μεγάφωνα των εκκλησιών ακούγονται  οι ιδιωτικές στιγμές και οι ερωτικές συνευρέσεις μητροπολιτών και αρχιμανδριτών.Το κέντρο βουλιάζει,η αστυνομία δεν ξέρει πως ν'αντιδράσει.Κορναρίσματα,βρισιές,μια πνιγηρή αίσθηση αμηχανίας και σύγχισης.Οι οδηγοί βγαίνουν απ'ταυτοκίνητα τους.Στις 14:00 εμφανίζονται 3 ελικόπτερα πάνω απ'τις κεντρικές λεωφόρους.Χαμηλώνουν και σκορπίζουν χρήματα.
                                              Χαρτονομίσματα των 20 και 50 ευρώ.Το θέαμα από ψηλά είναι κωμικό,στο έδαφος είναι μάχη.Σαν μυρμηγκοφωλιά που γέμισε νερό,οι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν,ποδοπατούνται,τραυματίζονται για να πιάσουν ένα παραπάνω χαρτονόμισμα.Κάποιοι δεν αρκούνται σ'αυτά που βρήκαν,χτυπάνε και κλέβουν τους πιο αδύναμους.Ακούγονται εκρήξεις,σπάνε βιτρίνες,αυτοκίνητα καίγονται.Τα πλήθη πανικοβάλλονται.Η ζούγκλα καίγεται και όλα τα ζώα τρέχουν να σωθούν.Κάποιοι προσπαθούν να μαζέψουν κι άλλα χρήματα ενώ τρέχουν να γλυτώσουν.Η άσφαλτος έχει γεμίσει ματωμένα χαρτονομίσματα,κουρέλια και σπασμένα τζάμια.
                                                 Όσοι παρακολουθούν από παράθυρα και μπαλκόνια έχουν τρομοκρατηθεί.Το απόγευμα η κατάσταση ηρεμεί,η πόλη φαίνεται να επιστρέφει στη συνηθισμένη της ροή.Τα δελτία ειδήσεων βγαίνουν κανονικά.Κανένα δε λέει τι πραγματικά συνέβει στο κέντρο.Η παρουσιάστρια μοιάζει πιο νέα από ποτέ.έχει άγχος,δεν προλαβαίνει τις λέξεις στην οθόνη.
                                                   Δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει.Ρίχνει κλεφτές ματιές στα πρόσωπα απέναντι της.Οι αντιδράσεις την τρομάζουν.Βλέμματα αποστροφής.Κάποιοι πισωπατούν,ένας εικονολήπτης κάνει εμετό.Το make up της αλλάζει χρώμα,φουσκώνει.Το δέρμα αιμορραγεί και λιώνει.Τα μάγουλα της γεμίζουν μικρές πληγές.Νιώθει το αίμα να στάζει πάνω της.Ακολουθεί ο πόνος.Δεν μπορεί να πνίξει την κραυγή.Πέφτει κάτω,τρίβει το πρόσωπο της με όλη της την δύναμη,το μακιγιάζ δεν φεύγει.
                                                 
Το δέρμα της είναι σαν καμμένο πλαστικό.Τα ουρλιαχτά της είναι απόκοσμα.Η μετάδοση σταματάει.Το ίδιο θα συμβεί και σε άλλα δύο κανάλια.Μια φήμη εξαπλώνεται στο internet.Ομάδα ακτιβιστών έκανε σαμποτάζ στους περισσότερους τηλεοπτικούς σταθμούς.Πρόσθεσαν σε όλα τα προιόντα μακιγιάζ μια χημική φόρμουλα.Μια φόρμουλα που αντιδρά σε συγκεκριμένες λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού.Ενεργοποιείται όταν κάποιος λέει ψέματα.Η άνοδος των παλμών,οι συσπάσεις των μυών,η αυξημένη κυκλοφορία του αίματος,οδηγούν στο καυστικό αποτέλεσμα.
                                                        Επιστήμονες το διαψεύδουν κατηγορηματικά.Παρόλα αυτά κανένας δε το ρισκάρει.Από την επόμενη μέρα κιόλας,όλοι βγαίνουν χωρίς μακιγιάζ.Ακόμη και οι ηθοποιοί  στις σειρές.Ο φόβος αποδεικνύεται η ιδανική φόρμουλα,ο καλύτερος ανιχνευτής ψεύδους.Οι δημοσιογράφοι χωρίς το make up και κυρίως χωρίς την ιδέα πως είναι απρόσβλητοι,ήταν γυμνοί στα μάτια του κόσμου.Κάθε φορά που εκφωνούσαν μια ψεύτικη είδηση,ο φόβος τους πρόδιδε.Ένα τικ,ένα τρέμουλο,η αλλαγή στον τόνο και την χροιά,το βλέμμα που ράγιζε.
                                                       Δε μπορούσαν να κρυφτούν.Οι μέρες γινόντουσαν όλο και πιο παράξενες.Οι παρεμβολές συνεχίστηκαν.Ο χορός μεταξύ αλήθειας και ψέματος γινόταν όλο και πιο γρήγορος,ήταν σχεδόν αδύνατον να τον παρακολουθήσεις.Όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ψευδαίσθηση απ΄την πραγματικότητα,τότε η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση.