12.Roma Σίγουρα η καλύτερη φωτογραφία που θα δείτε σε ταινία του 2018.Οι τόνοι,οι αντιθέσεις,όλα εκπληκτικά.Τρομερά πλάνα,το κάθε κάδρο είναι μελετημένο μέχρι αηδίας.Όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση η καλύτερη ταινία του 2018.Για να το πω όσο πιο απλά γίνεται,δεν υπάρχει αρκετή ταινία για να χωρέσει στη φωτογραφία.Η πλοκή,οι χαρακτήρες,οτιδήποτε συμβαίνει δεν είναι αντάξιο της αισθητικής. Αυτό που αξίζει είναι το φόντο,το αντικείμενο είναι σχεδόν αδιάφορο.Αν το φιλμ ήταν μικρότερο,ίσως να ήταν καλύτερα,αλλά οι σχεδόν δυόμιση ώρες,κάνουν την -ήδη πολύ χαλαρή- πλοκή πιο αραιή κι από σούπα στη βροχή.Από ένα σημείο και μετά,ήθελα να κλείσω τον ήχο,να βρω την ιδανική μουσική και να απολαύσω τα πλάνα,χωρίς τον αντιπερισπασμό των χαρακτήρων.Γιατί αυτό ήταν οι χαρακτήρες,ενόχληση.Το Roma είναι μια τέλεια έκθεση φωτογραφίας εν κινήσει,ένα αριστουργηματικό animated gif 135 λεπτών,μια επίδειξη δεξιοτεχνίας του Cuaron (δε μπορώ να φανταστώ πως θα χάσει το Όσκαρ Φωτογραφίας).Αλλά αυτή η μοντέρνα εκδοχή ιταλικού νεορεαλισμού δεν είναι σε καμία περίπτωση το καλύτερο φιλμ της χρονιάς που πέρασε.
11.1985 Σύμφωνα με τον Αμερικανό φωτογράφο Paul Outerbridge,με το χρώμα δηλώνεις,ενώ με το ασπρόμαυρο υπαινίσσεσαι.Δε ξέρω αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του ο δημιουργός της ταινίας,όμως η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει έναν τέτοιο ρόλο.Σε αντίθεση με τα φωτεινά,γεμάτα λεπτομέρειες κάδρα του Roma,εδώ έχουμε κλειστοφοβικά πλάνα,ελάχιστα φωτισμένα,με το σκοτάδι να πλημμυρίζει την οθόνη,υπογραμμίζοντας την συναισθηματική ασφυξία του πρωταγωνιστή. 1985,ο Adrian επιστρέφει στη μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε.Προσπαθεί να βρει τη δύναμη για να πει στη συντηρητική του οικογένεια πως πάσχει από AIDS.Χαμηλών τόνων δράμα,χωρίς υπερβολές,με το δυνατό του σημείο να είναι οι χαρακτήρες.Ειδικά ο Cory Michael Smith νομίζω πως είναι από τους αδικημένους της χρονιάς. Χτίζει σιγά σιγά έναν χαρακτήρα,ο οποίος λυγίζει από το βάρος των μυστικών του.Μέσα 80s,επαρχία,θρησκόληπτη οικογένεια.Αν και αγγίζει αρκετές φορές τα όρια της κατάθλιψης,το 1985 δεν βουλιάζει ποτέ μέσα της.Έχει αρκετό χιούμορ,καλογραμμένους διαλόγους και κυρίως,συμπαθητικούς χαρακτήρες.Που μπορεί κάποιες στιγμές να μοιάζουν με στερεότυπα -ειδικά οι γονείς-,όμως έχουν βάθος και συναισθηματική ειλικρίνεια.
10.Eight Grade
Πόσο δύσκολο είναι,να μπαίνεις στη εφηβεία,την εποχής της δικτατορίας της εικόνας και του internet;Η Elsie Fischer δίνει -ίσως- τη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς,υποδυόμενη μια μαθήτρια που προσπαθεί να ταιριάξει,να καταλάβει ποια είναι και τι θέλει.Μεταφέρει με ακρίβεια ωρολογοποιού,όλη την επώδυνη αμηχανία που νιώθει μια έφηβη,τόσο πετυχημένα που θα σε κάνει να θυμηθείς τον εαυτό σου στο γυμνάσιο.Κάποιοι θα πουν πως απλά παίζει τον εαυτό της.Σύμφωνοι,όμως πόσο εύκολο είναι να το κάνεις;Και όταν γίνεται τόσο πετυχημένα,όταν εξυπηρετεί απόλυτα το σκοπό του φιλμ,δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σε αυτό.Η Fisher είναι τόσο καλή,όσο και το σενάριο που ακολουθεί.Ο Burnham φιλτράροντας τις δικές του εμπειρίες,δημιούργησε μια ιδανική αντανάκλαση στο πρόσωπο της ηρωίδας του.Έβαλε τις κατάλληλες συναισθηματικές αποχρώσεις και όλες οι εξαιρετικές δεύτερες ερμηνείες,συμπληρώνουν αρμονικά το παζλ της Αν και προτιμώ τις teen movies πιο κωμικές και πιο John Hughes -δείτε χθες το Edge Of Seventeen,η καλύτερη ταινία του Hugh που δε τη γύρισε ο ίδιος-,το Eight Grade είναι από τις καλύτερες της δεκαετίας.
9.The Miseducation Of Cameron Post Όπως και στα 1985 και Eight Grade,έτσι και δω,αυτό που σε κερδίζει είναι οι χαμηλοί τόνοι και όλες οι μικρές πινελιές που δίνουν χαρακτήρα στους χαρακτήρες (παν intended).Eίσαι στην εφηβεία,το σώμα σου,το μυαλό σου,είναι πεδία δοκιμών για τις πυρηνικές βόμβες των ορμονών.Αλλάζουν όλα,μέσα και έξω από το σώμα.Ανακαλύπτεις τη σεξουαλικότητα και τον έρωτα.Και ξαφνικά σου τα παίρνουν όλα,σου λένε πως είσαι άρρωστη και πως χρειάζεσαι θεραπεία. Όλα τα συστατικά που κάνουν μια ταινία σαν αυτή να ξεχωρίζει,είναι εδώ.Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι,οι διάλογοι έξυπνοι,φυσικοί και πειστικοί.Και υπάρχει αρκετό χιούμορ.Ειδικά το τελευταίο είναι απαραίτητο,και λείπει από παρόμοιες ταινίες,που καταντούν μελοδράματα. Σε έναν ιδανικό κόσμο,η ιστορία της Cameron Post δεν θα μας έκανε εντύπωση,πιθανότατα δεν θα είχε λόγω ύπαρξης.Η τέχνη δεν μπορεί ν'αλλάξει το κόσμο.Αυτό που μπορεί όμως να κάνει,είναι να μας δείξει το πως αλλάζει ο κόσμος.Μέχρι κάποια πράγματα να γίνουν αυτονόητα,χρειαζόμαστε κι άλλες Cameron Post για να μας οδηγήσουν εκεί.
8.Upgrade Αν το Venom ήταν καλή ταινία,θα ήταν το Upgrade.Τόσο απλά.Ανάμεσα σε action και sci fi,έχεις μια έξυπνη ιδέα που την αναπτύσσεις με χιούμορ,η ταινία έχει ρυθμό και ωραίες χορογραφίες μάχης,εξαιρετικά ισορροπημένη,δεν πλατειάζει και είναι κάτω από δύο ώρες,τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ταινία δράσης;Μήπως έχουμε ξεχάσει να εκτιμούμε 100 λεπτά κινηματογραφικά λεπτά διασκέδασης;Να εκτιμούμε τις καλές ταινίες δράσης;Έχουν γίνει τόσο σπάνιες που δε μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε πλέον;
Βγάλτε μια κόλλα χαρτί,πρόχειρο διαγώνισμα με θέμα "Το Upgrade είναι τόσο καλό που θυμίζει το Total Recall".Αυτός που ρώτησε,αν αναφέρομαι στο φιλμ του 2012,παίρνει μονάδα,αποβολή και τη Δευτέρα με το κηδεμόνα του.
7.Don't Worry,He Won't Get Far On Foot Ίσως η πιο υποτιμημένη ταινία και ερμηνεία του 2018.Μια πραγματική ιστορία,που στα χέρια και τον φακό κάποιου άλλου,θα ήταν άλλο ένα καταθλιπτικό κλισέ,ευτυχώς βρίσκει την ιδανική μεταφορά από τον Van Sant.Έξυπνη,με πολύ καλό ρυθμό και στυλ σκηνοθεσία,γεμάτη φως,παρά το βαρύ θέμα και ένας Phoenix που κανονικά έπρεπε να έχει κάνει κομπολόι τα βραβεία -και όχι να μνημονεύεται για το σάπιο γεώμηλο You Were Never Really Here- για την ερμηνεία του.Εξαιρετικοί δεύτεροι ρόλοι,με το Jack Black να κλέβει τη παράσταση,πλάθοντας σε λιγότερο από δέκα λεπτά σκηνικής παρουσίας,έναν από τους πιο ζωντανούς και ιδιαίτερους χαρακτήρες που είδα σε ταινία φέτος.Αστείο και συγκινητικό,το Don't Worry,He Won't Get Far On Foot είναι η καλύτερη ταινία του Van Sant εδώ και χρόνια.
6.Next Gen Το 2018 ήταν κακό και για τις animated ταινίες.Mπορεί τα Incredibles 2 & Ralph Breaks The Internet να συγκέντρωσαν τα φώτα πάνω τους,όμως αυτό εδώ το αουτσάιντερ τα κερδίζει με άνεση,any time,any place.Αν και ξεκινάει νωθρά,στο δεύτερο μισό γίνεται τόσο αστείο,συγκινητικό,τρυφερό και συναρπαστικό,όπως μόνο οι ταινίες κινουμένων σχεδίων μπορούν να γίνουν.Δεν είναι το Big Hero 6,αλλά η μικρή όμορφη αδερφή του,που δε την είχες γνωρίσει.
5.Destination Wedding Reeves και Ryder στη ίδια ταινία,bonus 90s νοσταλγίας.Πέρα από τα ρετρολαγνικά,το Destination Wedding είναι η καλύτερη ταινία του Woody Allen που δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ ο Allen.Γιατί δε μπορεί -πλέον- να γίνει τόσο κυνικό,ειρωνικός και αυτοσαρκαστικός όσο γίνονται η Lindey και ο Frank.Συνήθως τις βαριέμαι τέτοιες ταινίες,με τόσο πολύ διάλογο.Όμως εδώ έχει πλάκα,πραγματικά έχει πλάκα.Η μια ατάκα είναι καλύτερη από την άλλη,οι δύο πρωταγωνιστές το διασκεδάζουν και αυτό βγαίνει στο κόσμο,ο Reeves αποδεικνύει πως μπορεί να παίξει ομιλούντες ρόλους και η Ryder το πόσο αδικήθηκε από το σύστημα του Hollywood.Ίσως να μου άρεσε επειδή ταυτίστηκα πιο εύκολα,λόγω ηλικίας και θεματολογίας,αλλά πέρα από αυτά,το Destination Wedding είναι η πιο έξυπνη κωμωδία της χρονιάς.
4.Whitney Κυκλοφόρησαν αρκετά ντοκιμαντέρ βιογραφίες μέσα στη χρονιά.Κάποια ήταν καλά (Robin Williams:Come Inside My Mind),κάποια μέτρια (The Zen Diaries Of Gary Shandling),κάποια βαρετά (Love,Gilda).To Whitney ξεχωρίζει -με άνεση- για διάφορους λόγους.Οι προφανείς;Τόνοι ακυκλοφόρητου υλικού,τα προσωπικά βίντεο είναι όλο το ζουμί,πολύ καλή σκηνοθεσία που φαίνεται στο ρυθμό και την εναλλαγή συνεντεύξεων και αρχειακού υλικού.Οι μη προφανείς;Το Whitney δεν είναι αγιογραφία.Και κυρίως ο MacDonald έχει καταφέρει κάτι εξαιρετικά δύσκολο.Το ντοκιμαντέρ του να μοιάζει με ταινία μυθοπλασίας.Η Whitney είναι η πρωταγωνίστρια,η τραγική ηρωίδα και ταυτόχρονα ο κακός της ιστορίας. Μέσα από το φανταστικό μοντάζ,βλέπουμε τη μεταμόρφωση της Houston,από άγουρο κοριτσάκι σε σταρ -με την Hollywood σημασία της έκφρασης- να κατακτάει τη μια κορυφή μετά την άλλη,κι από κει στο φάντασμα των τελευταίων χρόνων.Ειδικά δύο σκηνές:στην εναρκτήρια,το πολύχρωμο,γυαλιστερό video clip του I Wanna Dance With Somebody,ροκανίζεται σιγά σιγά από πλάνα ειδήσεων,ενώ κάπου στη μέση,σε ζωντανή εμφάνιση της Houston,παρεμβάλλονται πλάνα από φυσικές καταστροφές. Αυτές οι δύο σκηνές,παρουσιάζουν και συνοψίζουν με το καλύτερο τρόπο,τη ζωή της Αμερικανίδας τραγουδίστριας.Και μόνο για αυτές τις δύο,το Whitney ήταν από το πιο απολαυστικό ντοκιμαντέρ του 2018.
3.The Other Side Of The Wind Ταινία του Orson Welles το 2018;Kαι μάλιστα από τις καλύτερες της χρονιάς;Αν ζούσε ακόμα,σήμερα θα ήταν 103.Σίγουρα θα ήθελε να πουλήσει τη ψυχή του στο διάβολο,ώστε να ξαναγίνει νέος,να εκμεταλλευτεί τη τεχνολογία και να γυρίσει όσες ταινίες δεν μπόρεσε.Αν ζούσε σήμερα,τα βίντεο από το κινητό του,θα ήταν καλύτερα από τις μισές φετινές ταινίες. Το παρασκήνιο της Άλλης Πλευράς του Ανέμου γίνεται άνετα οσκαρική ταινία και μίνι σειρά στο HBO.Πέρα από το ντόρο,αξίζει;Το Other Side Of The Wind είναι το δίδυμο αδερφάκι του F for Fake.Ψευδοντοκιμαντέρ,μια ταινία μέσα σε μια άλλη,κωμωδία,βιογραφία,όλα αυτά και τίποτα ταυτόχρονα.Είναι απλά ένα παιχνίδι του Welles με τις αισθήσεις και τη κάμερα,ένα γοητευτικό πείραμα.Που μπορεί στο δεύτερο μισό να κουράζει λίγο,όμως στο τέλος θα σε αφήσει μαγεμένο.Δεν έχει σημασία αν κατάλαβες τι είδες και αν τα αφομοίωσες όλα. Σημασία έχει η διαδρομή,και το φιλμ είναι ένα καλειδοσκοπικό ταξίδι roller coaster,με όχημα τη φαντασία του Welles.Που ακόμη και στα τελευταία του χρόνια,στην εποχή της παρακμής του,μισοτελειωμένες αποτυχίες σαν αυτή,είναι αξέχαστες οπτικοακουστικές εμπειρίες και κάνουν το 80% των φετινών ταινιών να μοιάζουν με ανέκδοτα.
2.A Simple Favor Το A Simple Favor είναι ο ορισμός του plot twist.Ξεκινάμε από την αφίσα -όχι αυτή που έβαλα,δείτε τη πιο διαδεδομένη-.Σε προιδεάζει για άλλη μια σαχλοκωμωδία.Κούνια που μας κούνησε.Προχωράς στο σκηνοθέτη.Ο Feig μετά το άθλιο remake των Ghostbusters -που κανονικά θα έπρεπε να έχει βουλιάξει τη καριέρα του- κάνει comeback επιπέδου Liverpool στο τελικό του 2005.Πάμε στις δύο πρωταγωνίστριες.Η Kendrick είναι καλή και σε ξεγελάει,καθώς στην αρχή παίζει αυτό που της ταιριάζει φυσιογνωμικά,το κορίτσι της διπλανής πόρτας.Η αποκάλυψη είναι η Lively.Μέχρι το A Simple Favor δεν την είχα σε καμία εκτίμηση.Θυμάμαι πόσο με είχε εκνευρίσει στο Savages,ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου,στα πλάνα που έπαιζε,το φιλμ γινόταν αφόρητο. Εδώ τα παίρνω όλα πίσω.Από τα πρώτα δευτερόλεπτα,σε κολλάει στο τοίχο.Η Emily Nelson είναι η απόλυτη femme fatale του 2018.Φινετσάτη,αλλά με μια δόση βρωμιάς που τη κάνει ακόμα πιο ακαταμάχητη,απόλυτα ευθύς,με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ατάκες χειρουργικής ακρίβειας.Μαζί με τη Kendrick φτιάχνουν το καλύτερο κινηματογραφικό δίδυμο της χρονιάς. Γιατί τα πάντα ανατρέπονται.Η ταινία γίνεται πολύ πιο σκοτεινή από όσο φαίνεται,οι ρόλοι,η πλοκή,οι θέσεις ισχύος,όλα εναλλάσονται συνεχώς,μέχρι το τέλος.Και όλα αυτά γίνονται με το πιο φυσικό τρόπο του κόσμου.Είναι πολύ δύσκολο πλέον,να μη καταλάβεις το πως θα εξελιχθεί μια ταινία.Το A Simple Favor είναι από τις ελάχιστες που τα καταφέρνει. Το παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών,και το πως μεταμορφώνονται από σκηνή σε σκηνή,είναι πραγματικά απόλαυση.Το A Simple Favor είναι noir,κωμωδία και θρίλερ μαζί.Τα κάνει όλα.Χωρίς αναστολές.
1.Deadpool 2 Τα sequels,prequels,trequels,remakes,reboots έχουν καταστρέψει το σινεμά.Oι ταινίες με υπερήρωες είναι μια μάστιγα που πρέπει να τελειώσει,καθώς γίνονται όλο και πιο απαίσιες.Το Deadpool 2 είναι το sequel ταινίας υπερήρωα -λέμε τώρα..- που γαμάει τον κανόνα. Είναι πιο διασκεδαστικό,με περισσότερη δράση και -έμοιαζε αδύνατον- ακόμη πιο αστείο από το πρώτο. Το είδα στο σινεμά και ήταν μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που μου άφησε το 2018 -το ξέρω,δεν έχω ζωή-.Δεν βαρέθηκα δευτερόλεπτο,γέλασα,πωρώθηκα,συγκινήθηκα και βγήκα από την αίθουσα με μετοργασμική ευφορία και χαμόγελο.Το Deadpool 2 θα έπρεπε να είναι το πρότυπο για αυτές τις ταινίες,εξαιρετικά μοιρασμένα και ισορροπημένα, η δράση,το χιούμορ και οι ανάσες στη διάρκεια και τη πλοκή.Και πάνω από όλα,δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Αν όλες οι υπερηρωικές ταινίες,ήταν σαν το Deadpool 2 (έστω στο μισό του),ο κινηματογράφος θα περνούσε μια περίοδο Αναγέννησης.Και μόνο για τις επικά αστείες σκηνές,στους τίτλους τέλους,αξίζει το τίτλο της καλύτερης ταινίας για το 2018. Tv Series
Pose Οι τηλεοπτικές σειρές προσφέρουν περισσότερο χρόνο και χώρο στους χαρακτήρες.Γιατί κακά τα ψέματα,ο χαρακτήρας είναι ο βασιλιάς της μυθοπλασίας.Σύμφωνοι,οι καλύτερες ιστορίες είναι εκείνες που συνδυάζουν ανάπτυξη χαρακτήρων και πλοκή.Όμως,αυτό που έκανε το Breaking Bad κλασικό δεν ήταν η πλοκή του,που μόνο ασήμαντη δε τη λες.Ήταν η μεταμόρφωση του Walter White,βήμα βήμα,στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήταν. Το Pose ήταν -κατά την ταπεινή αποψάρα μου- η καλύτερη σειρά του 2018.Όχι επειδή διαπραγματεύεται κάτι επίκαιρο,ούτε γιατί το μεγαλύτερο μέρος του cast αποτελείται από LGBT ηθοποιούς.Έχουν τη σημασία τους,αλλά δεν θα έκαναν καμία διαφορά αν το σενάριο,οι ερμηνείες και το πως παρουσιάζονται όλα αυτά,δεν ήταν τόσο τέλεια δομημένα. Το μεγάλο ατού της σειράς,είναι πως μας δείχνει τη καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων.Τι κάνουν,που και πως ζουν,πως ερωτεύονται,πως επιβιώνουν,πως ονειρεύονται,πως διασκεδάζουν.Λεπτομέρειες που ελάχιστοι σκέφτονται,λεπτομέρειες πέρα από τα στερεότυπα. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες,ο LGBT μικρόκοσμος στη Νέα Υόρκη των 80s,ο μικρόκοσμος του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά,κομμάτι του παζλ και ξεχωριστή εικόνα ταυτόχρονα,όλα παρουσιάζονται απόλυτα πειστικά.Μελώνει λίγο,αλλά τίποτα ασυγχώρητο. Βάλτε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση αυτών των ανθρώπων.Θα αντέχατε,απέναντι σε έναν κόσμο δυσανεκτικό σε κάθε τι διαφορετικό,εχθρικό σε οτιδήποτε του θυμίζει το πόσο βαρετή και θανατηφόρα πληκτική είναι η -εικονική- ομοιομορφία του; Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις αυτούς τους χαρακτήρες,να μην συμπάσχεις και κυρίως να μη καταλάβεις.Πως θέλουν τα ίδια πράγματα με σένα.Μπορεί να ντύνονται διαφορετικά,να μιλάνε διαφορετικά,όμως τα συναισθήματα είναι ίδια.Θέλουν να ανήκουν κάπου,να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που τους αγαπούν και τους καταλαβαίνουν,να είναι ασφαλείς και να πραγματοποιήσουν όσα περισσότερα από τα όνειρα τους μπορούν. Όσοι δε μπορούν να το καταλάβουν αυτό,είναι οι πραγματικοί ανώμαλοι. Narcos:Mexico Στο τρίτο κύκλο βαρέθηκα -no Escobar,no party-,εδώ όμως η σειρά επανήλθε στη ποιότητα των δύο πρώτων κύκλων.Φανταστικές ερμηνείες,ειδικά ο Diego Luna,τρομερή ατμόσφαιρα και αναπαράσταση εποχής.Περιμένω πως και πως την επόμενη σεζόν. You Από τις εκπλήξεις της χρονιάς,μια σειρά απόλυτα αουτσάιντερ.Πολύ πιο σκοτεινή από ό,τι δείχνει και με αρκετές ανατροπές να σε κρατήσουν μέχρι το τελευταίο επεισόδιο. Better Call Saul Η τελευταία σεζόν με κούρασε,δεν είχε το ρυθμό της προηγούμενης -και καλύτερης μέχρι στιγμής-.Όμως,αν και φτάσαμε από Λιανοκλάδι,η διαδρομή άξιζε το κόπο,μόνο και μόνο για το τελευταίο επεισόδιο.Ανατριχίλα,από αυτές που μόνο στο τηλεοπτικό σύμπαν της Αλμπουκέρκης μπορείς να βιώσεις.Θα μας λείψει πολύ όταν τελειώσει.Άλλο ένα prequel με την ιστορία του Gus ίσως;
Θα είμαι πιο αποφασιστικός,θα διαλέγω καλύτερα διλήμματα,και με γνώμονα μόνο τη λογική,θα αποφασίζω άμεσα ότι δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση. Θα είμαι πιο γενναίος και θα αντιμετωπίζω με ωριμότητα τις δυσκολίες.Θα πίνω ακόμη πιο νωρίς.(Όχι Μαρία δεν έχω καλή διάθεση σήμερα,ουίσκι στο καφέ μου έχω.Γι'αυτό δεν έχω δεν έχω παρκάρει τη καφετιέρα στο παχύ έντερο του αφεντικού). Θα κάθομαι πάντα στις κενές θέσεις,στα Μ.Μ.Μ.,για να τη σπάσω στους ηλικιωμένους.Και αν καμιά γριά επιμένει,θα βήχω σαν φυματικός μετά από τέσσερα πακέτα τσιγάρα,φτιαγμένα από γυαλόχαρτο,πριονίδι και σκουριά. Θα διαβάζω περισσότερα βιβλία. Θα κάνω πως διαβάζω περισσότερα βιβλία. Δεν θα είμαι εριστικός όταν κάποιος έχει αντίθετη άποψη από εμένα.Δεν θα τον χτυπάω στο πρόσωπο,μόνο σε μη εμφανή σημεία. Θα περνάω λιγότερο χρόνο στο internet.Τέσσερις ώρες memes είναι αρκετές. Θα σταματήσω να γράφω βλακείες στο blog,με την ψευδαίσθηση πως αυτά που γράφω έχουν σημασία,έχουν πλάκα,είναι πρωτότυπα και πνευματώδη.Δεν είναι. Θα αρχίσω να γυμνάζομαι και να προσέχω τη διατροφή μου.Τέρμα τα delivery.Θα πηγαίνω στο σουβλατζίδικο με τα πόδια. Θα βλέπω λιγότερες ταινίες και σειρές. Θα κάνω πως βλέπω λιγότερες ταινίες και σειρές. Θα σταματήσω να αδιαφορώ για τις κοινωνικές συμβάσεις και να γελοιοποιώ τις αυταπάτες των άλλων.Αυτά τα κάνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές.Τέρμα οι δωρεάν υπηρεσίες,από δω και πέρα μόνο με χρέωση. Θα αποκτήσω ισορροπημένη κοινωνική ζωή και θα περνάω περισσότερο χρόνο με αυτούς που πραγματικά μετράνε.Δηλαδή και Παρασκευή σπίτι με τη γάτα. Θα διευρύνω κι άλλο τους πνευματικούς μου ορίζοντες.Ήρθε η στιγμή ν'αρχίσω τα ναρκωτικά. Θα αντιμετωπίζω τους άλλους,όπως ακριβώς πρέπει.Τους ενήλικες σαν παιδιά,τις γυναίκες σαν άντρες,τις γάτες σαν ανθρώπους,τις συμβουλές σαν προβολή,τη κριτική σαν να μην υπάρχει,τις θερμίδες σαν χρήματα,τα χρήματα σαν θερμίδες και τη ζωή σαν κάτι σημαντικό που συμβαίνει μόνο σε άλλους. Θα συνεχίσω να μην κάνω τίποτα,αλλά θα φαίνεται σαν να είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στο κόσμο. Θα υποδαυλίζω το οπαδικό μίσος σε συζητήσεις για το ποδόσφαιρο και θα απολαμβάνω το θέαμα. Θα γίνω χορτοφάγος.Αλλά μόνο με τις δικές μου ιερές αγελάδες. Δεν θα ξαναδώ ταινία του Shyamalan. Δεν θα ξαναπώ ψέματα. Δεν θα δειλιάζω. Δεν θα συμβιβάζομαι. Δεν θα λέω ψέματα πως δεν θα ξαναπώ ψέματα. Δεν θα ξαναγαπήσω. Δεν σε αφήσω να φύγεις ξανά. Δεν θα ξαναφτιάξω χαζές λίστες,με πράγματα που δεν πρόκειται να κάνω. Θα φτιάξω επιτέλους μια χρονομηχανή.Θα γυρίσω στο παρελθόν και θα διορθώσω όλα τα λάθη.Των άλλων. Θα πάω σε περισσότερες συναυλίες. Θα σταματήσω να πουλάω φτηνά τον ακριβό μου εαυτό και ακριβά το φτηνό. Θα'θελα να'σουν εδώ,να γίνω ολόκληρος φωτιά να σε τυλίξω. Θα μελαγχολήσω. ΥΓ:Οι Κινέζοι λένε -ψέματα,ο Μητσιάς το είπε σε μια συνέντευξη στη τηλεόραση- πως τα μονοπάτια του θα οδηγούν στο κάστρο του ποτέ.Ας αφήσουμε τα θα και τα ποτέ,και ας κάνουμε κάτι με το τώρα.Καλή χρονιά.
01 Khruangbin- Con Todo El Mundo 02 Clutch - Book Of Bad Decisions 03 Alice in Chains - Ranier Fog 04 Emma Ruth Rundle - On Dark Horses 05 The Night Flight Orchestra - Sometimes The World Ain't Enough 06 Στέρεο Νόβα - Ουρανός 07 Wild Nothing - Indigo 08 Tash Sultana - Flow State 09 Mark Knopfler - Down the Road Wherever 10 Fantastic Negrito - Please Don't Be Dead 11 Mark Lanegan & Duke Garwood - With Animals 12 Daniel Pemberton - Ocean's 8 OST 13 Cowboy Junkies - All That Reckoning 14 The Black Queen - Infinite Games 15 Holly Golightly - Do the Get Along 16 Black Rebel Motorcycle Club - Wrong Creatures 17 Rosanne Cash - She Remembers Everything 18 Johnny Marr - Call the Comet 19 The Bevis Frond - We're Your Friends, Man 20 Charles Bradley - Black Velvet 21 Sarah Nixey - Night Walks Bonus
Το Leon είναι μια ταινία δράσης,που οι καλύτερες σκηνές δεν έχουν δράση.Είναι ένα neo noir που που οι πιο όμορφες στιγμές του είναι οι πιο φωτεινές και χαρούμενες.Είναι ένα φιλμ για έναν επαγγελματία εκτελεστή,που ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι.Είναι μια ταινία γεμάτη πυροβολισμούς,που το βασικό της θέμα είναι η μοναξιά.Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Είχα χρόνια να το δω.Όπως συμβαίνει με όλες τις ταινίες που μου αρέσουν,φοβήθηκα πως θα είχε γεράσει άσχημα.Eυτυχώς το Leon έχει μεγαλώσει χωρίς να χάσει τη γοητεία του.Είναι με διαφορά το καλύτερο φιλμ του Besson,ό,τι κι αν έκανε μετά,δεν πλησίασε ποτέ το Leon. H γεμάτη ήλιο φωτογραφία καταφέρνει να δείξει τη Νέα Υόρκη όμορφη.Οι σκηνές δράσης κρατάνε στο χρόνο.Το μεγάλο προσόν του Γάλλου,είναι η χρήση του κινηματογραφικού χρόνου.Ξέρει πότε να πατήσει το γκάζι και πότε να αφήσει το πετάλι,ώστε ο θεατής να απολαύσει τη διαδρομή και προσέξει τις λεπτομέρειες. Ο Leon είναι ο πιο συμπαθητικός εκτελεστής του κινηματογραφικού πάνθεον.Αν και είναι σχεδόν άτρωτος,δεν ζει μέσα στη χλιδή,ούτε απολαμβάνει το να σκοτώνει.Είναι απλά μια δουλειά.Ζει σαν υπάλληλος,σε μια τρύπα.Δε ξοδεύει σχεδόν τίποτα,δεν έχει σχέση ή φίλους.Ζει για να δουλεύει.O Reno λέει τα πάντα όταν δε λέει τίποτα.Η μοναξιά του ξεχειλίζει στις κοφτές απαντήσεις και στις κινήσεις του. Όταν αφήσει τις άμυνες του,για να πει στη Matilda όλα όσα νιώθει,είναι σπαρακτικός.Γιατί αυτό είναι στη πραγματικότητα το Leon.Μια ταινία για τη μοναξιά και για δύο ανθρώπους που βρέθηκαν μαζί,κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες,αγαπήθηκαν,γλύκαναν το κενό και έδωσαν νόημα και κίνητρο ο ένας στον άλλο.
Όχι ερωτικά ή πατρικά (όσο κι αν η ηχώ της Λολίτας είναι στη τροχιά της ιστορίας).Απλά με το να έρθουν κοντά,να κάνουν παρέα,να γελάσουν,να μοιραστούν,να φροντίσουν ο ένας τον άλλο.Και αυτό είναι,κατά την γνώμη μου,το μεγαλύτερο επίτευγμα του φιλμ.Το ότι παρουσιάζει τη σχέση τους,χωρίς να αφήνει στο θεατή,ούτε ίχνος αμφιβολίας περί σεξουαλικότητας.Οι σκηνές που έχουν μαζί είναι συγκινητικά τρυφερές,ειδικά εκείνες που κάνουν κάτι καθημερινό. Κι αν ο Reno είναι εκπληκτικός,τι να πεις για τη Portman;Που δίνει μια από τις καλύτερες -αν όχι τη καλύτερη- ερμηνεία δωδεκάχρονου στη φιλμική ιστορία.Και το ότι είναι η πρώτη της,το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό.Και μεταξύ μας,παρά τις σπουδαίες ταινίες που ακολούθησαν,η Matilda παραμένει η κορυφαία της στιγμή. Την Αγία Τριάδα του Leon,συμπληρώνει ο Gary Oldman.Ένας κακός που μοιάζει με καρτούν.Που έχει ξεπεράσει την έννοια υπερβολικό παίξιμο 200 χιλιόμετρα.Όμως η σχεδόν κωμική του ερμηνεία,συμπληρώνει ιδανικά το παζλ,είναι το τέλειο αντίβαρο του Leon.Υπάρχουν στιγμές που είναι ανατριχιαστικός,που νομίζεις πως θα βγει από την οθόνη και θα σε πυροβολήσει.Αυτό που έκανε τη διαφορά και κράτησε το ρόλο του Stansfield πάνω στα σύνορα μεταξύ γελοίου και σπουδαίου,είναι πως ο Oldman πραγματικά το απολαμβάνει.Η ερμηνεία του είναι σαν αυτοσχεδιασμός.Σολάρει,ψάχνει ανάμεσα στα όρια.Δεν πιάνουν όλα,αλλά όταν το βρίσκει,χτυπάει όλα τα G-spots. Δεν υπάρχει περίπτωση το Leon να κυκλοφορούσε τώρα.Στην εποχή που η πολιτική ορθότητα έχει αρχίσει να γίνεται ασφυκτικά υστερική,το Leon θα είχε λιθοβολιστεί,πριν καν βγει στις αίθουσες.Ευτυχώς τα 90s ήταν μια διαφορετική δεκαετία,όπου οι περίεργες,σκοτεινές,διαφορετικές ταινίες έστρεψαν τους προβολείς πάνω τους. Δε νομίζω πως σήμερα θα κυκλοφορούσαν Leon,the Crow,Dark City,Seven,Usual Supects,και όλες αυτές οι ταινίες που έκαναν τη διαφορά και σημάδεψαν μια γενιά.O Βesson θα πρέπει να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει ο Michael Bay της Γαλλίας,και να ψάξει να βρει τον 90s εαυτό του.Μας χρωστάει μερικές ακόμα καλές ταινίες. Το Leon είναι μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων 30 ετών.Είναι σαν εκείνες τις γυναίκες,που τις ερωτεύεσαι χωρίς να το καταλάβεις.
Ανεβαίνει τα σκαλιά.Παίζει με την άκρη της μπλούζας της νευρικά.Μπαίνει στη σκηνή,όπως θα έμπαινε στη θάλασσα.Διστακτικά,φοβάται να προχωρήσει.Τα βλέμματα είναι περίεργα.Ο κιθαρίστας την παρουσιάζει.Χλιαρό χειροκρότημα.Πιάνει το μικρόφωνο.Το σφίγγει με όλη της την δύναμη.Παίρνει μια βαθιά ανάσα,κλείνει τα μάτια.Τα φώτα χτυπάνε τα βλέφαρα της.Η σιωπή σπάει σαν τσόφλι. Μπαίνει αργά στο τραγούδι,οι μικροφωνισμοί την αποσυντονίζουν.Για μια στιγμή,βουλιάζει στα μάτια τους.Σφίγγει ξανά το μικρόφωνο.Κοιτάζει κάτω.Όχι,αυτή είναι η δικιά της στιγμή και δεν θα αφήσει κανέναν να της την στερήσει.Χτυπάει το πόδι,βγάζει το μικρόφωνο από τη βάση. Πάντα ένιωθε πιο άνετα όταν χόρευε.Καθώς λικνίζεται,το κουβάρι του ηλεκτρισμού ξετυλίγεται.Οι πρώτες γραμμές αρχίζουν να χειροκροτούν ρυθμικά.Αφήνει στο συγκρότημα για λίγο το τραγούδι,χορεύει,πάνω κάτω,σαν να ήταν η σκηνή το δωμάτιο της και σαν το δωμάτιο της να ήταν η σκηνή. Στο δεύτερο ρεφρέν,τους έχει κερδίσει.Βλέπει στα μάτια των γυναικών τον εαυτό της.Ήθελε να τραγουδήσει τόσο καλά,ώστε αν μπορούσε να την δει ο νεότερος εαυτός της,να τη θαύμαζε.Να την έβαζε φωτογραφία προφίλ στο fb και αφίσα στο δωμάτιο. Βλέπει στα μάτια των αντρών εκείνον.Γιατί το τραγούδι είναι γι'αυτόν.Τον ψάχνει ανάμεσα τους. Στο δεύτερο τραγούδι αισθάνεται μερικά εκατοστά πάνω από το πάτωμα.Μπορεί να περπατήσει πάνω από τα κεφάλια του κοινού,να πάρει το φωτοστέφανο από όσους αγγέλους παρακολουθούν και να βάλει φωτιά στα φτερά τους.Μπορεί να πάρει τα όνειρα όσων την βλέπουν -να τα κόψει σαν λουλούδια από το μυαλό τους-και να τα σκορπίσει σαν χαρτοπόλεμο. Μπορεί να κάνει τα πάντα,αρκεί να το θέλει,αρκεί να αισθάνεται πως το επόμενο θέλω της,θα την πάει λίγο πιο μακρυά στο ταξίδι,πως θα ξεκλειδώσει άλλο ένα κομμάτι του εαυτού της.Κάθε όνειρο είναι ένα αντικλείδι για το θησαυροφυλάκιο της πραγματικότητας. Το τραγούδι τελειώνει.Τα φώτα σβήνουν.Λαχάνιασε,τώρα καταλαβαίνει τον ιδρώτα,να κυλάει μέσα και έξω από το δέρμα.Τη χειροκροτούν,θέλει να κλάψει και να γελάσει ταυτόχρονα.Από κει και μετά,δεν θυμάται πολλά.Τι της είπαν,πόσοι τη φλέρταραν.Ήθελε να πέσει στο κρεβάτι και να αφήσει τη μέθη να τη νανουρίσει. Ξημέρωσε.Δεν ήθελε να τη πάνε σπίτι,θα περπατούσε.Να κρατήσει λίγο ακόμα αυτή τη νύχτα πάνω της.Στα εκδοτήρια είχε ουρά.Λίγο πριν έρθει η δική της σειρά,κάποιος της πρόσφερε το εισιτήριο του.Έβγαλε τα ακουστικά και γύρισε το κεφάλι της."Ήσουν υπέροχη.Σου το'πα ότι μπορείς να το κάνεις""Που ήσουν;Νόμιζα πως δεν θα ερχόσουν""Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω". Τη πήρε από το χέρι και πήγαν να φάνε πρωινό."Θέλω να μου τα πεις όλα""Είσαι σίγουρος;""Φυσικά"Όλα όλα;""Εννοείται""Ακόμη και το ότι μου την έπεσε ο κιθαρίστας;""Αυτός με το χαβανέζικο πουκάμισο;"Ναι.Και μάντεψε τι όργανο παίζει στην άλλη του μπάντα""Μη μου πεις γιουκαλίλι;""Πως το κατάλαβες;"Όσοι φοράνε τέτοια πουκάμισα και παίζουν γιουκαλίλι,πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Βασικά,μόνο το γιουκαλίλι θα έπρεπε να είναι αρκετό για τη καταδίκη τους". Τον σταμάτησε με ένα φιλί.Δεν ξαναμίλησε.Την άκουγε μέχρι το μεσημέρι να του περιγράφει το πως ήταν.Κάπως έτσι είναι η ευτυχία,σκέφτηκε.Σαν πρωινός καφές μετά από συναυλία.
"Γιατί γίνατε σκηνοθέτης;" "Για να γνωρίζω πιο εύκολα γυναίκες" "Ποιο μέρος απολαμβάνετε περισσότερο όταν γυρίζετε μια ταινία;" "Το κάστινγκ" "Σας αρέσει να ανακαλύπτετε νέα ταλέντα;" "Είναι ο μόνος τρόπος να βάζεις ωραίες γυναίκες να κάνουν ό,τι θέλεις,χωρίς να είναι ποινικά κολάσιμο,ανήθικο και ακριβό" "Είστε πάντα τόσο ειλικρινείς;" "Όχι και θέλω να με πιστέψετε" "Τόσο κυνικός;" "Ο γιατρός μου είπε να το αραιώσω" "Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία από τη φιλμογραφία σας;" "Προχθές πέτυχα μια στη τηλεόραση.Μου άρεσε,μέχρι που η γυναίκα μου,μου είπε πως ήταν δικιά μου.Έχει πλάκα το Αλτσχάιμερ,είναι μια μορφή νεότητας" "Ετοιμάζετε κάτι αυτό το καιρό;" "Μπάρμπεκιου στο εξοχικό" Έκλεισε το laptop και άναψε το νιοστό τσιγάρο.Αναρωτήθηκε τι είδους σκηνοθέτης ήταν.Που έβλεπε παλιές του συνεντεύξεις,αλλά ποτέ τις ταινίες του.Πόσο διεστραμμένος ήταν ο ναρκισσισμός του; Είχε σβήσει η πείνα,εδώ και χρόνια,να αιχμαλωτίζει στιγμές.Χάιδεψε τη κορνίζα.Από τους πέντε,μόνο εκείνος και ο Γιώργος ήταν ακόμα ζωντανοί. Που πήγαν τόσα χρόνια;Που χάθηκαν εκείνα τα όνειρα;Έφυγαν,σαν παραμελημένες γυναίκες,να βρουν κάποιον που θα τις φροντίσει,που θα τους δώσει σημασία.Κοίταξε τα χέρια του.Δάχτυλα σαν τσαλακωμένο χαρτί,δέρμα σαν μουτζουρωμένη εφημερίδα.Τράβηξε ένα από τα μεγάλα άλμπουμ και κάθισε στο καναπέ. Αφίσες των ταινιών του από όλο το κόσμο,αφίσες φεστιβάλ,φωτογραφίες.Τι έμεινε από όλα αυτά;Τι πραγματικά άξιζε;Πλησίαζε το τέλος,για αυτό ένιωθε έτσι;Έβαλε ένα ποτό και κάθισε στο μπαλκόνι.Πεθύμησε ένα ταξίδι.Στο σπίτι του Γιώργου.Η Σίκινος είναι υπέροχη αυτή την εποχή.Του είχαν λείψει οι διαφωνίες τους,οι ατέλειωτες συζητήσεις μέχρι το πρωί. "Τι θα γίνει,θα γυρίσεις επιτέλους μυθοπλασία;" "Τώρα;Μετά από σαράντα χρόνια;" "Ποτέ δεν είναι αργά" "Για κάποια πράγματα είναι" "Για να κάνεις παιδί ή να μάθεις μια ξένη γλώσσα ναι,αλλά όχι για να γυρίσεις ταινίες" "Ίσως έχεις δίκιο.Λες να κάνω επιτέλους εκείνη τη μικρού μήκους που έλεγα στη σχολή;" "Μικρού μήκους στα εξήντα;Κάνε μια μεγάλου,τόσα χρόνια το αποφεύγεις.Αφου είναι να κάνεις τη μαλακία,κοίτα να τη κάνεις όπως πρέπει,όσο πιο χοντρή γίνεται" "Μαλακία οι ταινίες;" "Στην Ελλάδα,ναι" "Γιατί;" "Τι γιατί;Τόσα χρόνια τα ίδια συζητάμε.Γιατί ξοδεύεις χρήματα που δεν έχεις,υποχρεώνεσαι σε ανθρώπους που δεν συμπαθείς,για να φτιάξεις κάτι που δεν θα είναι ποτέ όπως το φαντάστηκες,και που θα κόψει λιγότερα εισιτήρια κι από λεωφορείο" "Τότε γιατί συνεχίζεις;" "Έχω να γυρίσω ταινία από το 2011" "Δε σου έλειψε;" "Τα γυρίσματα ναι,όλα τα υπόλοιπα όχι" "Θα βοηθήσεις στη δικιά μου;" "Φυσικά.Τι θέλεις να κάνω;" "Δεν έχω αποφασίσει ακόμα.'Ισως κάνω μια μεγάλη μήκους που να αποτελείται από πέντε ή έξι μικρές,μια σπονδυλωτή" "Όταν ακούω αυτή τη λέξη,μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.Τα 60s και τα 70s τελείωσαν" "Δε σου λείπουν αυτή η εποχή;" "Εγώ πάντως δε της λείπω" "Σοβαρά;" "Σοβαρότατα.Θα ήθελα να μπορούσα να αγοράσω καινούργιες αναμνήσεις.Κάποιου νεότερου.Ξέρεις πόσο θα με βοηθούσε στο να γυρίσω νέες ταινίες;" "Δε σου λείπει να είσαι νέος;" "Μου λείπει να μην πονάει η μέση μου,όποτε αλλάζει ο καιρός" "Δε σου λείπει το πόσο εύκολα έμοιαζαν όλα;" "Νομίζεις πως ήταν εύκολα.Όλα ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου" "Δεν θα ήθελες να τα μάθεις όλα από την αρχή;" "Δεν θα'θελα να ξαναμάθω από την αρχή την ερωτική απογοήτευση.Ούτε τον έρπη ή την ακμή" "Πότε γέρασες τόσο γρήγορα;" "Δε θυμάμαι.."
Η θάλασσα έμοιαζε με οθόνη,που ράγιζε από τα φώτα.Ο άνεμος ήταν γλυκός,άφηνε μια γνώριμη ανατριχίλα,μια αίσθηση προσμονής.Έσβησε το τσιγάρο άτσαλα. "Ήταν εύκολο τότε.Απλά έπρεπε να διαλέξεις ποιον να μισείς και έβρισκες κατευθείαν τη θέση σου στο κόσμο.Σήμερα είναι δύσκολο,μπορεί να μισείς και να λατρεύεις το ίδιο πράγμα,τους ίδιους ανθρώπους" "Γιατί σταμάτησες να κάνεις ταινίες;" "Γιατί δεν έχω τίποτα να πω.Ποτέ δεν είχα" "Γιατί το λες αυτό;Έχεις γυρίσει τόσο ωραία φιλμ" "Ποια;" "Το.." "Μαλακία ήταν" "Ναι,αλλά το.." "Το έσωσε η μουσική" "Ούτε η τελευταία;" "Δεν ήταν ούτε το 40% της αρχικής ιδέας" Άδειασε το ποτήρι και το ακούμπησε με δύναμη στο τραπέζι.Γύρισε και τον κοίταξε ξαφνιασμένος. "Θέλεις να μου πεις τι πραγματικά σε απασχολεί.Γιατί αυτή τη γκρίνια,την ακούω δεκαετίες.Γκρίνιαζες πριν καν γυρίσεις τη πρώτη σου σπουδαστική μικρού μήκους.Λέγε" Γέλασε αμήχανα.Έβγαλε τσιγάρο.Το χτύπησε αρκετές φορές στη ράχη του πακέτου.Ξαφνικά οι λέξεις έγιναν κομμάτια παζλ,που δεν μπορούσε να τις ενώσει με κανέναν τρόπο.Έστρεψε το βλέμμα στην ακτή.Η μουσική δυνάμωνε,τα χρώματα άνθισαν και το φως ήταν πιο μεθυστικό από ποτέ.Εκείνο το καλοκαίρι,όλα ήταν διαφορετικά,καινούργια.Επειδή όλα ήταν δικά της,όλα ξεκινούσαν από εκείνη και όλα τελείωναν στη σκιά της. Δίπλα της,όλα έμοιαζαν εύκολα,σαν παιχνίδι.Σου μάθαινε τα πάντα από την αρχή.Εκεί που έβλεπες εμπόδια,εκείνη έβλεπε ομορφιά.Σαν παιδί,ξετύλιγε το κόσμο σαν δώρο και απολάμβανε κάθε λεπτομέρεια. Ήθελες να τα παρατήσεις όλα.Να ταξιδέψεις σε όλο το πλανήτη μαζί της.Να γίνετε το πιο διάσημο ζευγάρι φωτογράφων.Τα καρέ σας να βρίσκονται σε κάθε εφημερίδα και περιοδικό.Τι απέγινε αυτό το κορίτσι;Γιατί το άφησες να φύγει; Κάθε βράδυ,πριν κοιμηθείς,ανοίγεις το κουτί με τις κοινές σας αναμνήσεις.Κοιτάζεις ξανά και ξανά,τις ίδιες φωτογραφίες.Τις Polaroid που τραβάγατε για πλάκα,τις ασπρόμαυρες.Οι αγαπημένες σου εξακολουθούν να είναι αυτές που κοιμάται.Σαν χορτάτη γάτα,σαν παιδί εξαντλημένο από το παιχνίδι. Κάθε νύχτα,κρυφά από τη γυναίκα σου.Ξανά και ξανά,με την ίδια σειρά.Το ίδιο ξόρκι,μα η μαγεία δεν υπάρχει πια.Σκέφτηκες να τη ψάξεις στο ίντερνετ.Τρέμεις.Να την δεις γερασμένη.Ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη,χωρίς εσένα.Χωρίς εσένα.
Ο ψίθυρος των κυμάτων έσβησε τις σκέψεις σου.Έβαλες το τσιγάρο πίσω στο πακέτο.Εκείνη η νύχτα,στο σπίτι του φίλου σου,ήταν η τελευταία που θυμάσαι.Όχι αν ήταν καλή ή κακή.Απλά να τη θυμάσαι,για κάτι.Άνοιξες το laptop,τα μηνύματα σου πάντα είναι σαν γράμματα.Ακόμα πιστεύεις πως τα αριστουργήματα σου,είναι πέντε δέκα γράμματα που έχεις στείλει.Κανείς δεν θα το μάθει,κανείς δεν θα τα διαβάσει.Εύχεσαι μόνο,οι παραλήπτες να τα έχουν κρατήσει. "Το μέλλον διαρκεί πολύ.Καταπίνει το παρόν,η αναμονή μετατρέπει κάθε στιγμή σε παρελθόν.Βαρέθηκα να περιμένω,να φοβάμαι,να ελπίζω,να θυμάμαι,να νοσταλγώ,να μετανιώνω που δεν μετάνιωσα.Αυτό το μέλλον δεν έχει πια μέλλον". Άραγε τι να κάνει ο Γιώργος τέτοια ώρα;Να χαζεύει τη παλίρροια,ακούγοντας Cure; "Όχι,μην αγχώνεσαι,δεν είναι σημείωμα αυτοκτονίας αυτό που διαβάζεις.Πάμε να κάνουμε αυτή τη ταινία.Δε με νοιάζει πως,που και με ποιους.Απλά πάμε.Μη με ρωτήσεις γιατί.Θυμάσαι εκείνο το βιβλίο του Κορτάσαρ,που το αποστηθίζαμε όλο το καλοκαίρι;Θυμάσαι το απόσπασμα που το είχαμε κάνει ρεφρέν;Κάπου πρέπει να υπάρχει μια χωματερή που στοιβάζονται οι εξηγήσεις.Πριν βρεθεί κάποιος που θα εξηγήσει τη χωματερή,ας κάνουμε αυτή τη ταινία.Υπό δύο όρους:Θα είναι η πιο φιλόδοξη,φαντασμαγορική,μαγική και η πιο χοντρή μαλακία στην ιστορία του κινηματογράφου.Και δεν θα τη ξαναπείς σπονδυλωτή". Πάτησε το Enter και έγειρε πίσω στη καρέκλα.Πήρε μια βαθιά ανάσα."Άραγε..Τα καλύτερα λάθη επαναλαμβάνονται;Ή μόνο τη πρώτη φορά είναι σωστά;"Άναψε τσιγάρο,ακούμπησε τα πόδια στο γραφείο και έμεινε να κοιτάζει το τζάμι.Η Σίκινος είναι υπέροχη αυτή την εποχή....
