Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) IV

Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος) 

                                     I
Ήταν από τις πιο δύσκολες υποθέσεις.Συνήθως δεν αναλαμβάνω τέτοιου είδους.Ήταν πολύ μικρή,δεν είχα ελπίδες πως θα την βρω,ζωντανή τουλάχιστον.Αποδείχθηκε πιο σκληρή από όσο φανταζόμουν.Τη βρήκα κρυμμένη σε ένα στενό,πεινασμένη,βρώμικη αλλά μια χαρά.Το να την επιστρέψω ήταν από τις δυσκολότερες αποφάσεις της ζωής μου.Τη κράτησα 15 μέρες.Αυτή η μικρή λευκή γάτα μου άλλαξε τη ζωή.Βρήκα μια σχεδόν ίδια.Είναι γκρινιάρα,όπως μου αρέσουν οι γυναίκες.Μπορείς να μάθεις πολλά από τις γάτες.Μόνο που τις παρατηρείς,είναι ευτυχία.Οι γάτες ξέρουν,τα πάντα.Μη κοιτάς που δε μιλάνε.Ζουν τη ζωή σαν να είναι τέχνη,και η κάθε στιγμή μαζί τους,είναι ένα μικρό αριστούργημα.Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.

                                     II
Οι ρυτίδες του είχαν λίγο πρόσωπο.Ήταν αρκετά πλούσιος για να παντρευτεί κάποια μικρότερη του,αλλά όχι τόσο ώστε να μπορεί να την κρατήσει.Μιλούσε σιγά,συνωμοτικά,λες και φοβόταν πως κάποιος θα μας ακούσει.Αφού τελείωσε το μονόλογο του,για το πόσο αχάριστη είναι η σύζυγος του,μου έδωσε μια προκαταβολή.Κοίταξε αριστερά δεξιά και έβγαλε μερικά ακόμα χαρτονομίσματα."Αυτά τι είναι;""Αν τη βρείτε και είναι με κάποιον άλλο,να τη συγυρίσετε λίγο""Τι εννοείται να τη συγυρίσω;""Όχι πολλά πολλά,δύο τρία χαστούκια,για να μάθει".Πήρα τα χρήματα και τον διαβεβαίωσα πως όλα θα πάνε καλά.Δεν υπήρχε περίπτωση να βρω τη γυναίκα του.Και αν διαμαρτυρόταν,θα τον συγύριζα λίγο.Όχι πολλά πολλά,μερικά χαστούκια.

                                    III
Έτρεχα τόσο γρήγορα που δεν έβλεπα,όλα κολυμπούσαν γύρω μου.Έσπασα τη πόρτα και τον πρόλαβα.Δε θυμάμαι το πρόσωπο του ή τη φωνή του,μόνο ότι με πόνεσαν τα χέρια μου να τον χτυπάω.Η μικρή ήταν κλειδωμένη στο υπνοδωμάτιο.Απαγωγή.Ζητούσε λύτρα,προσπάθησε να τη βιάσει και να την εθίσει στα ναρκωτικά.Με πρόλαβαν πριν τον σκοτώσω.Το κεφάλι του έμοιαζε με σπασμένο μπαλόνι γεμάτο νερό.

                                  IV
Κάποιοι αγαπούν τόσο τον εαυτό τους,που ο μόνος τρόπος ν΄αγαπήσουν κάποιον άλλο,είναι να τον κάνουν ίδιο.Και επειδή ποτέ δε  τα καταφέρνουν,είναι δυστυχισμένοι και ρίχνουν το φταίξιμο στον άλλο.Δε σταματούσε να μιλάει.Ο μόνος τρόπος να τη διακόψω,ήταν να της δώσω λεφτά.Αυτή η γυναίκα δεν ήθελε σύντροφο,δεν ένιωθε μοναξιά.Δε ξεπέρασε ποτέ τη φυγή του πατέρα της,και ψάχνει σε κάθε άντρα που γνωρίζει,τη λύση σε όλα της τα προβλήματα.Κανένας δεν εκπληρώνει τις δυσθεώρητες προσδοκίες και όλοι φταίνε,εκτός από εκείνη.Δε ξέρω τι να κάνω.Αν πρέπει να την αγκαλιάσω,να της βάλω ένα ποτό και να τη στείλω σε έναν ψυχολόγο.Ή απλά να την απογοητεύσω και να δικαιώσω τις αυταπάτες της.Άλλωστε,μόνο αυτές έχει..

                                   V
Το μπαρ ήταν σχεδόν άδειο.Με κοίταζε αρκετή ώρα.Δεν είχα διάθεση για κουβέντα."Τι δουλειά κάνεις;""Είμαι φάντασμα επί πληρωμή""Δηλαδή;""Στοιχειώνω τις ζωές των άλλων για να βρω τι τους στοιχειώνει""Εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω""Ντετέκτιβ είμαι""Ακούγεται συναρπαστικό""Ακούγεται.Δεν είναι""Δεν έχει ωραίες γυναίκες που ψάχνουν κάτι;""Τις ωραίες τις ψάχνουν,δεν ψάχνουν εκείνες""Δηλαδή εμένα θα με έψαχνε ο άντρας μου;""Όχι αμέσως".Το μπαρ ήταν άδειο.Μερικές νύχτες,δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση,από το να πίνεις  μόνος σου στο αγαπημένο σου μπαρ.

                                  VI
Το για πάντα κρατάει πέντε χρόνια.Το ποτέ ακόμα λιγότερο.Όταν όμως σου δοθεί η ευκαιρία,να τα λες.

                                  VII
Κάπου ανάμεσα στο τρίτο και τέταρτο ποτό,γύρισε και με κοίταξε."Λοιπόν;""Λοιπόν τι;""Τι έγινε;""Τίποτα""Πόσες μέρες κρατάει αυτό το τίποτα;""17""Τελείωσε δηλαδή;""Δε ξέρω,μπορεί""Και τι θα κάνεις;""Δεν έχω ιδέα""Τα παρατάς ;".Έψαχνα δικαιολογίες στο ουίσκι και φόρα για τις λέξεις μου στον καπνό."Δε ξέρω""Κάθε φορά τα ίδια μου λες""Κάθε φορά τα ίδια με ρωτάς""Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το αφήσεις.Δοκίμασες τα πάντα,μπορείς να πεις ότι έπεσες μαχόμενος και να τα έχεις καλά με τη συνείδηση σου""Η συνείδηση μου είναι το τελευταίο που με απασχολεί".Τελείωσε το ποτό του και αναστέναξε.Άναψε τσιγάρο και έστρεψε το σώμα του προς το μέρος μου.
"Πότε θα το καταλάβεις;Πως αυτή η γυναίκα θα σε χρησιμοποιήσει σαν τσιγάρο;Θα σε ανάψει,θα σε αφήσει στο τασάκι να καίγεσαι αργά,να λιώνεις από την αναμονή.Λίγο πριν σβήσεις,θα σε πάρει,θα σε κρατήσει για λίγο μέσα της,τόσο όσο χρειάζεται για να νιώσεις δικός της.Και τότε,θα σε φυσήξει μακρυά,θα σε πατήσει και θα σκορπίσει τις στάχτες σου παντού.Αυτό θέλεις;""Υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό""Τι;""Το ότι αργεί να το κάνει".Πλήρωσα και έφυγα βιαστικά.Δεν είχα διάθεση για δικαιολογίες,άλλοθι και να μηρυκάζω μέχρι το πρωί,τα ίδια κλισέ.
Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι η κόλαση είναι η πατρίδα των κυνηγών της ευτυχίας.Ευλογημένοι αυτοί που δε ξέρουν τι θέλουν,γιατί δεν θα απογοητευτούν ποτέ.Τα φώτα ξεθωριάζουν,οι σιλουέτες λιώνουν στο σκοτάδι.
Το διαμέρισμα είναι πιο αφιλόξενο απόψε.Σαν πλοίο που βουλιάζει,μπάζει νοσταλγία από παντού.Θυμάμαι,να έρχεσαι στο μπαλκόνι,να μου παίρνεις το ποτό από τα χέρια και να πίνεις.Τα χρώματα να παίρνουν φωτιά στο πέρασμα σου.Η σιωπή βρυχάται.Βλεπώ ξανά και ξανά την Havana.Στο πρόσωπο της Lena Olin βλέπω εσένα,μια χαμένη σου αντανάκλαση.Και θέλω τόσο να είναι διαφορετικό το τέλος,να ήμασταν στη Κούβα ή οπουδήποτε αλλού.Μπορώ να σου συγχωρήσω πολλά,όχι όμως το ότι έχουμε να κάνουμε έρωτα τόσο καιρό.Αυτό είναι το πραγματικό έγκλημα.

Αναρωτιέμαι σε ποια ταινία είναι κρυμμένο το happy end μας.Η μορφή σου επιπλέει στο καθρέφτη,το χάος σου μου χαμογελάει.Κυνηγάω παντού τα βήματα σου,είσαι πιο μεγάλη από τη νύχτα,παντού και πουθενά.Σε ακούω με όλο μου το σώμα,σε νιώθω,να είσαι σε τροχιά γύρω από όλα.Η σιωπή ένα φράγμα που ξεχειλίζει η λαχτάρα και ραγίζει το όνειρο.Ακόμα και ο αέρας είναι διψασμένος να μπει μέσα σου,
Δε ξέρω που είσαι.Δε ξέρω τι άλλο να κάνω.Αλλά δεν έχει σημασία.Ο έρωτας είναι ο βασιλιάς των εξαιρέσεων.Και το βασίλειο του όπου βρίσκεσαι εσύ.Μου'χει λείψει,να πίνουμε Chivas Reagal σε δωμάτια που κοστίζουν λιγότερο από το μπουκάλι.Να σε σφίγγω πάνω μου,μέχρι να σπάσεις σαν μπουκάλι από άρωμα.Και η μυρωδιά σου να ποτίσει τη νύχτα,το κόσμο,τη ψυχή μου.

Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) III

 Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος) 

                                       I
Δε με ενοχλεί να κυνηγάω κάποιον.Δεν είναι το ότι έχω βαρύνει,το αλκοόλ ή τα δύο πακέτα τσιγάρα.Όχι,δεν πληγώνει τίποτα από αυτά τον εγωισμό ή την αυτοπεποίθηση μου.Με ενοχλεί όταν με κυνηγάνε και αυτοί που με κυνηγάνε,δεν έχουν βαρύνει,δεν πίνουν,δεν κάνουν δύο πακέτα τσιγάρα και έχουν και δύο πόδια παραπάνω.Θα μπορέσω να σκαρφαλώσω τα κάγκελα ή θα πάθω λιγότερη ζημιά αν κάτσω να με δαγκώσει;

                                      II
Δεν σταματούσε να μιλάει.Δεν ήταν πολύ μεγάλη,όμως τα χαρακτηριστικά της είχαν παραμορφωθεί από τη γκρίνια.Ο μορφασμός αποδοκιμασίας ήταν η κανονική της έκφραση.Όταν χαμογελούσε,γινόταν πιο άσχημη.."Μα να μου πει εμένα;Πως τόλμησε!"Τον λυπάμαι αυτόν που θέλει να βρει.Προτιμώ να πεινάσω,παρά να το έχω βάρος στη συνείδηση μου"Eμένα;Πως τόλμησε να εξαφανιστεί;Γιατί,τι μου λείπει;".
Της επιστρέφω τα χρήματα."Το βραδινό σου λείπει,γι'αυτό είσαι έτσι.Δε τρως το βράδυ και ξυπνάς πιο πεινασμένη το πρωί".Η υστερία της ακόμα μου γδέρνει το αυτί.Η αλληλεγγύη κοστίζει πιο ακριβά από τα χρήματα.

                                     III
Εκτός από τον έρωτα,υπάρχει και το μίσος με τη πρώτη ματιά.Τον γλύτωσε ότι εγγυήθηκε φίλος για αυτόν.Εξαφανίστηκε χωρίς να με εξοφλήσει.Τον αναγνώρισα πριν ανοίξουν τελείως οι πόρτες του ασανσέρ.Δεν πρόλαβε να δει ποιος τον χτύπησε.Κάτι τέτοιες χαρές με κάνουν να πιστεύω σε ανώτερες δυνάμεις.
Δεν είναι τα θαύματα ή τα μεγάλα γεγονότα.Όχι..Είναι αυτές οι μικρές νίκες,που σου σου δίνουν κουράγιο ν'αντέξεις τη διαδρομή μέχρι τη μεγάλη ήττα.Θα είναι πιο όμορφος,με το νούμερο του παπουτσιού μου,τατουάζ σε όλο του το πρόσωπο.

                                     IV
"Γιατί γίνατε ντετέκτιβ;Σας επηρέασαν οι ταινίες  και τα βιβλία;""Όχι.Μου άρεσε από μικρός να εξαφανίζομαι,να κρύβομαι,και μετά να περιμένω να με βρει κάποιος.Μάλλον το έκανα πολύ καλά,γιατί ποτέ και κανένας δεν με βρήκε.Τώρα τελευταία,πιστεύω πως μάλλον δεν μπήκαν καν στο κόπο να ψάξουν""Και τι σχέση έχει αυτό με το ότι γίνατε ντετέκτιβ;""Ήθελα να δω,αν κάποιος  κρύβεται  καλύτερα από μένα""Και βρήκατε;""Πολλούς""Πόσο συναρπαστική είναι η δουλειά σας;""Καθόλου.Ο κόσμος έχει στο μυαλό του κινηματογραφικά στερεότυπα όσο αναφορά τη δουλειά μας.Αυτό που κάνουμε,δεν είναι σαν ταινία.Είναι σαν να  βλέπεις τις διαφημίσεις.Πρέπει να τις παρατηρούμε προσεκτικά,μέχρι να ανακαλύψουμε το λάθος.Γιατί αυτό είναι να παρακολουθείς τη καθημερινότητα κάποιου άλλου,βλέπεις όλα τα βαρετά,αδιάφορα πράγματα που κάνει.Μέχρι να αφομοιώσεις τη ρουτίνα του και να δεις τι δεν πάει καλά.Η ρουτίνα μου είναι να βαριέμαι με τη ρουτίνα των άλλων"

                                       V
Οι νικητές δεν  πιστεύουν στη τύχη.Ούτε θεωρούν τους εαυτούς τους κακούς.Είναι πολύ απασχολημένοι για να κάνουν τέτοιες σκέψεις.Κοιτάζω τους αριθμούς στην επιταγή και μετά τη φωτογραφία.Τα βλέμματα τους είναι χειρότερα,όταν τα αντικρίζεις ζωντανά.Μητέρα και γιος,σημαδεμένοι από το φόβο,στιγματισμένοι από τον οίκτο του ιδιοκτήτη τους.
Γιατί αυτή είναι η σχέση που έχουν με τον εργοδότη μου.Τα μάτια τους..Φυλακισμένα ζώα,έχουν περάσει τόσο καιρό σε αιχμαλωσία,που ολόκληρος ο κόσμος τους φαίνεται απλά σαν ένα μεγαλύτερο κλουβί.Τους τρομάζει περισσότερο,γι'αυτό θέλουν να γυρίσουν πίσω,στο μικρό,γνώριμο κλουβί τους.Κατά βάθος,ένιωσαν ανακούφιση όταν τους βρήκα.
Κοιτάζω ξανά την επιταγή και μετά την οθόνη του υπολογιστή.O ιδιοκτήτης τους,χαμογελάει μπροστά στα φλας και τα μικρόφωνα.Ηθική είναι να ξέρεις ποια μάσκα να φορέσεις και πότε.Και εκείνος έχει πολλές,και ξέρει που και πότε να βάλει ποια.
Τι μπορώ να κάνω..Να το καθυστερήσω όσο μπορώ.Να βγάλω όσο περισσότερα γίνεται.Να κερδίσω χρόνο.Μήπως ξυπνήσει κάποιο κύτταρο ελευθερίας μέσα τους..

                                      VI
Τον βλέπω να χαμογελάει πριν κάτσω στο μπαρ.Ξέρω ήδη τι θα μου πει."Πάλι σε παράτησε;""Δεν είναι η πρώτη φορά""Ούτε κι η τελευταία""Δε βαρέθηκες;""Φοβάμαι πως θα βαρεθώ χειρότερα αν σταματήσει να τα κάνει αυτά""Σου έχω πει ποιο είναι το πρόβλημα σου""Δεκάδες φορές,αλλά αυτό δεν σε σταμάτησε ποτέ""Πρέπει να βρεις μια άσχημη γυναίκα""Τι να τη κάνω αν είναι άσχημη;""Είσαι χαζός.Η άσχημη δεν θα σε παρατήσει ποτέ.Θα είναι πάντα εκεί.Όσο πιο άσχημη,τόσο πιο πιστή θα είναι""Ναι,αλλά δεν θα είμαι εγώ""Βλακείες,συνήθεια είναι.Μόλις συνηθίσεις,να δεις που όλα θα είναι καλύτερα""Είναι σαν να σου λέω πως θα μπω φυλακή,πως θα με βιάζουν κάθε μέρα,και συ να μου λες ότι δεν πειράζει,θα συνηθίσω""Υπερβολές""Και στη τελική,πως να πάρω στα σοβαρά τη συμβουλή σου,όταν έχεις μια τόσο όμορφη γυναίκα;""Και είδες τι τραβάω..Για αυτό σου λέω,βρες μια άσχημη".
Ήξερα που πήγαινε το πράγμα,απλά το καθυστερούσα,απολάμβανα τη διαδρομή."Πως και Σάββατο εδώ;""Τσακωθήκαμε;""Γιατί;""Εε,τα γνωστά.Θέλει να βγαίνουμε πιο συχνά,εγώ βαριέμαι.Μου λέει να βγαίνουμε με φιλικά ζευγάρια.Εμένα όλοι μου οι φίλοι,είναι ανύπαντροι  ή χωρισμένοι.Όποτε καταλήγουμε να βγαίνουμε με τις ξινές φίλες της""Συνέχεια για τα ίδια τσακώνεστε""Αυτή τη φορά ήταν χειρότερα από ποτέ".Τελειώνω το πρώτο ποτό και περιμένω."Τι θα κάνεις αύριο;""Δεν έχω κανονίσει κάτι""Δεν έρχεσαι μαζί μας;""Τι να κάνω,το σοφέρ;"'Θα είναι και μια φίλη της".Σχεδόν με πιάνει νευρικό γέλιο."Πολύ άσχημη;""Πρέπει να έρθεις.Αν δεν έρθεις,δεν θα μου ξαναμιλήσει""Τόσο άσχημη;""Είσαι ο μοναδικός μου φίλος που συμπαθεί.Κάπως""Θα μου πεις πόσο άσχημη είναι;""Τα σκιάχτρα τη βάζουν στα χωράφια τους για να διώχνουν τους ανθρώπους".
Χαμογελάω.Ανάβω τσιγάρο και ξεκινάω αργά,το γύρο του θριάμβου."Θα σου κοστίσει;""Πόσα;".Τον αφήνω λίγο να τσιγαριστεί στη σκουριασμένη φριτέζα της συζυγικής γκρίνιας.Σβήνω το τσιγάρο όσο πιο αργά μπορώ και παραγγέλνω δεύτερο ποτό."Το εξοχικό για ένα μήνα""Αδύνατον""Με το ψυγείο γεμάτο""Δεν υπάρχει περίπτωση""Και διακόσια ευρώ επιπλέον""Ξέχνα το!""Αν δε θέλεις να θυμηθώ,κατά λάθος εκείνη τη σερβιτόρα,μπροστά στη γυναίκα σου""Θα τα πάρεις τώρα τα κλειδιά ή να στα φέρω αύριο;".Αν δε μπορείς να εκβιάσεις τους φίλους σου,πως θα εκβιάσεις τους εχθρούς σου;
                                      
                                     VII
Κάποιους,η μοναξιά τους κάνει φλύαρους.Μόλις βρουν "θύμα",ξερνάνε όλη τους τη ζωή.Αν δε φύγεις γρήγορα,θα πνιγείς μέσα σε αυτήν την ανθρωπόμορφη κινούμενη άμμο.Τον διακόπτω,του λέω πως κλείνω.Με κοιτάζει τσαντισμένος,καθώς κλειδώνω το γραφείο.

                                     VIII
Κάποιες νύχτες θέλεις να ξεφύγεις.Να ξεχάσεις.Κάποιες άλλες να ξεχαστείς.Να χαθείς.Να πιείς τόσο πολύ,ώστε όταν ξυπνήσεις να είσαι κάποιος άλλος,κάπου αλλού.Όσο σκοτεινιάζει,οι μεγαλύτερες μαλακίες και τα χειρότερα λάθη σου,παίζουν συνέχεια σε replay στο μυαλό σου.Όλο και πιο αργά,σε μεγαλύτερες οθόνες.Η κόλαση είναι ένα animated gif με όλες σου τις αποτυχίες.Θέλεις να βουλιάξεις,να λιώσεις με τα παγάκια,να σκορπίσεις με τη στάχτη και το καπνό.
Δε με ενοχλούν πια.Το μόνο που με ενοχλεί,είναι πως δεν με ενοχλεί τίποτα.Οι φόβοι,οι τύψεις..Δεν με στοιχειώνουν.Κάθονται δίπλα μου,πίνουμε παρέα,μου κάνουν τράκα τσιγάρο.Είναι οι μόνοι που έχω,μόνο αυτοί με περιμένουν,είναι πιστοί.Ξέρουν τα πάντα για μένα και είναι ακόμα εδώ.
 Κάποιες νύχτες δε θέλεις να ξεφύγεις.Ούτε να ξεχάσεις,να ξεχαστείς.Να χαθείς.Θέλεις να τα θυμηθείς όλα.Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.Η αντανάκλαση της κυλάει παντού,χαμογελάει πίσω από κάθε καθρέφτη.Το ποτό δεν έχει γεύση,ούτε το τσιγάρο.Δεν ακούς τι λένε οι άλλοι,δε τους βλέπεις καν.Φαντάσματα που δεν βλέπει το ένα το άλλο.Ξέρεις την αλήθεια εδώ και χρόνια,έτσι δεν είναι;Όμως,ακόμα δεν μπορείς να τη χωνέψεις.
Άλλο ευτυχισμένος,άλλο ερωτευμένος.Και η σιωπή είναι αβάσταχτη.Όλα τα ίσως και τα μπορεί,μ'ακολουθούν σαν κατάσκοποι.Δεν με αφήνουν να χαθώ.
Ακούω σε όλα τα τραγούδια τη φωνή σου,σε βλέπω σε κάθε τραπέζι,μέσα σε κάθε αυτοκίνητο που περνάει.Έχουμε αφήσει τόσα μυστικά κρυμμένα,ο ένας μέσα στον άλλο,να καίγονται άσκοπα κάθε νύχτα.
Βαρέθηκα να περιμένω.Δε θέλω μελόδραμα,ούτε καυγάδες που θα καταλήξουν στο κρεβάτι.Δε θέλω ατελείωτα τηλεφωνήματα στη μέση της νύχτας.Μπαίνω στο σπίτι,το μυαλό μου ενυδρείο γεμάτο νεκρά ψάρια,η καρδιά μου χτυπάει σαν πλυντήριο στο στύψιμο,θέλει να ανοίξει και να πλημμυρίσει,να αδειάσει,όλο το πάθος,το θυμό,την έξαψη,την αξόδευτη τρυφερότητα,τη σιωπή,κι όλες τις λέξεις,που ποτέ δεν φτάνουν και πάντα είναι πολύ λίγες.
Δε θέλω άλλες σκηνές από ταινία.Θέλω απλά να έρθεις.Με εκείνο το φόρεμα από κόκκινο βελούδο,να κρατάς τα παπούτσια στο χέρι,γιατί βιαζόσουν να φτάσεις.Να μυρίζω το αλκοόλ στην ανάσα σου και το τσιγάρο στα μαλλιά σου.
Δεν ήξερα πως έκρυβα τόσα χάδια μέσα μου,μέχρι που σε έγδυσα για πρώτη φορά.Δε θέλω τίποτα άλλο.Μόνο να έρθεις.Αθόρυβα.Να κλείσεις τη πόρτα,να σβήσεις το φως και να με αφήσεις να αγκαλιάσω το σκοτάδι σου,να το γνωρίσω καλύτερα και να το αγαπήσω πιο βαθιά.Δε θέλω τίποτα άλλο.Να είναι η ανάσα σου,το τελευταίο πράγμα που θα ακούω,πριν κοιμηθώ.
Τα βλέφαρα μου λιώνουν,το τελευταίο τσιγάρο μου πέφτει απ'το χέρι.Ξημερώνει.Ας πατήσει κάποιος παύση στη νύχτα.Για μερικές ώρες.Μέχρι να έρθει.Γιατί πρέπει να μας βρει μαζί το ξημέρωμα.Βγάζω με το ζόρι τα παπούτσια.Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ και να κλείσω τις γρίλιες.Σκεπάζομαι μέχρι πάνω.
Τα κέρματα πέφτουν,αναπτήρας,κινητό στο πάτωμα.
Κάποιες νύχτες,δεν σε αφήνουν να ξεφύγεις,να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.Κάποιες νύχτες,απλά δεν σε αφήνουν.Ήμουν σχεδόν αναίσθητος,όταν τα δάχτυλα της χάθηκαν στα μαλλιά μου.Το μόνο που θυμάμαι είναι πως χαμογελούσα.Και το πόσο ζεστό ήταν το δέρμα της,κάτω από το κόκκινο φόρεμα..

Films & TV Shows Reviews January 2019

Green Book
Αφήστε τον κάθε πονηρέα,ανέπαφο και ξινομούνη κριτικό να γκρινιάζει,πως είναι συμβατικό και αμερικανιά.Όλους αυτούς που θέλουν μια ταινία δύο ωρών να τους λύσει όλα τα ψυχολογικά,συναισθηματικά προβλήματα και ταυτόχρονα να έχει απαντήσεις στο νόημα της ζωής,τη παγκόσμια ειρήνη και ποιο κρασί πηγαίνει με το ραγού.Το Πράσινο Βιβλίο είναι από τις καλύτερες περσινές ταινίες.
Ο Mortesen είναι εκπληκτικός,τόσο καλός που νομίζεις πως το έχει σκάσει από το Good Fellas.Εξίσου καλός και ο Ali.Η χημεία τους και οι διάλογοι από τα highlight του 2018.Το φιλμ αγγίζει διακριτικά και έμμεσα τα σοβαρά θέματα,απολύτως ενταγμένα στη διήγηση,χωρίς να κηρύττει.
Με διαφορά η καλύτερη από τις ταινίες βραβείων.

Vice
O Mckay είναι από τους πιο έξυπνους και στυλάτους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή στο Hollywood.Βιογραφικά φιλμ σαν το Vice,συνήθως καταλήγουν αγιογραφίες που πνίγονται στη σοβαροφάνεια τους.Ο Mckay όμως έχει χιούμορ και ξέρει που και τι πινελιές να βάλει για να κάνει την αφήγηση πιο συναρπαστική.Από τον Σαιξπηρικό διάλογο του ζεύγους Cheney,μέχρι το τρολάρισμα με τους τίτλους τέλους στη μέση της ταινίας,η σκηνοθεσία και το μοντάζ είναι για σεμινάριο.
Δεν είναι τόσο καλό όπως το Big Short,στο δεύτερο μισό σοβαρεύει πολύ και κατεβάζει ταχύτητα,αλλά και πάλι αξίζει τον κόπο.Τρομερός Bale,αλλά το Όσκαρ θα το έδινα στον Mortesen.

The Favourite
Νταξ',το ομολογώ.Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κατεβάσω εκείνο το βράδυ και υπέπεσα στο αμάρτημα της περιέργειας.Η θεωρία μου είναι η εξής:oι κριτικοί κινηματογράφου είναι μια παγκόσμια αίρεση -σαν τους Illuminati,τους μασόνους και αυτούς που ακούνε Radiohead-,που σκοπός τους είναι  να σπάνε τα νεύρα στους θεατές,εκθειάζοντας τις πιο ενοχλητικές ταινίες και σκηνοθέτες.Θα κάθονται σε κάποια αίθουσα,θα διαβάζουν σχόλια στο ίντερνετ και θα απολαμβάνουν τον λανθάνων μαζοχισμό τους -που εκείνοι αντιλαμβάνονται ως πνευματική καλλιέργεια και κινηματογραφική παιδεία- και θα γελάνε σαν γριές που έσκασαν τη μπάλα που έπεσε στην αυλή τους.
Ο Λάνθιμος σίγουρα είναι στο top 5 τους για τη τελευταία δεκαετία.Έχει κάποια ωραία πλάνα και κάποιες ενδιαφέρουσες θέσεις κάμερας.Απο κει και πέρα είναι ενοχλητικά περίεργο.Υπάρχει το γοητευτικά περίεργο -σαν εκείνη την ατιμέλητη,ντροπαλή,κοπέλα με τα γυαλιά (που είναι καλλονή,κι ας κάνει πως δε το ξέρει)που την ερωτεύεσαι χωρίς να το καταλάβεις-,υπάρχει το χαριτωμένο περίεργο και υπάρχει και το ενοχλητικό περίεργο του Λάνθιμου.
Που θέλεις να μπεις μέσα στην οθόνη και να αρχίσεις να χαστουκίζεις τους πάντες.Αν  η πρωταγωνίστρια πήρε βραβείο γιατί ήταν ο ορισμός της εκνευριστικής,πάσο.Μιλάμε για ερμηνεία επιπέδου  Ελεονώρα από τους Αυθαίρετους.Τεσπα,σηκώνω το χέρι με το ουίσκι ψηλά.

Bohemian Rhapsody
Ήμουν αρνητικά προδιατεθειμένος πριν το δω.Αλλά..Όπου κι αν βάλεις τη μουσική των Queen,είτε σε κομματικό συνέδριο,σε διαφημιστικό για πλακάκια ή ακόμα και στο Ρετιρέ ή το Σεφερλή,θα τα κάνει έργα τέχνης.Πέρα από την αδιαμφισβήτητη αξία των τραγουδιών,η ταινία είναι εξαιρετικά γυρισμένη,οι δύο ώρες περνάνε νερό.Ναι,είναι σχεδόν αγιογραφία,ναι,ο Malek όσο κι αν έχει αφομοιώσει τις κινήσεις του Freddie,δεν σε πείθει ποτέ 100% πως είναι αυτός,δε ξεπερνάει το επίπεδο του -πολύ καλού- cosplay,αλλά θα του βγάλω το καπέλο,γιατί αναμετρήθηκε με το κορυφαίο όλων των εποχών,τον ερμηνευτή που ήταν larger than larger than life,ναι,έχει πολλές ανακρίβειες.Παρόλα αυτά,όταν τελείωσε,ένιωσα πλήρης.Το Bohemian Rhapsody πετυχαίνει ακριβώς το στόχο που θέτει.Είναι μια εξαιρετικά δομημένη,εμπορικών προδιαγραφών βιογραφία.Στρογγυλεμένη,με εξαιρετικά πλάνα,ρυθμό και δεύτερες ερμηνείες.Αξίζει τις δύο ώρες από το χρόνο σας και  με το παραπάνω.

A  Star Is Born
Είναι υπερεκτιμημένο το να πεις πως είναι υπερεκτιμημένη.Αρέσουν αυτές οι ταινίες στο Hollywood,αλλά δε καταλαβαίνω το ντόρο.Ο Cooper είναι κακός ηθοποιός,όσο κι αν προσπάθησε,μοιάζει απλά  με κάποιον που μιμείται έναν βραχνιασμένο Eddie Vedder.Η σκηνοθεσία του είναι συμβατική.Η δε Gaga είναι καλή όταν υποδύεται τον εαυτό της -όπως έκανε συμπαθητικά και στο American Horror Story-,αλλά θα ήθελα να τη δω να κάνει και κάτι άλλο,για να καταλήξω.Το χειρότερο είναι τα τραγούδια,που σε φιλμ σαν αυτό,πρέπει να είναι το δυνατό σημείο.Δεν είναι καθόλου πιασάρικα και μπορείς άνετα να βάλεις στο τηγάνι και να τα σερβίρεις ως σαγανάκι.

Suspiria
Mπορεί η ταινία του 1977 να μοιάζει αστεία υποκριτικά και κάπως ξεπερασμένη,από άποψη παραγωγής,όμως το περσινό remake δεν στέκεται καν δίπλα του.Η απίστευτη ατμόσφαιρα του πρώτου φιλμ, αποτέλεσμα της φωτογραφίας και του soundtrack δύσκολα ξεπερνιούνται.Προς τιμήν του,ο Guadagnino δοκίμασε κάτι διαφορετικό,το οποίο όμως δεν λειτουργεί και χάνει από τα αποδυτήρια,σε σύγκριση με τη ταινία του Argento.Πολύ αργό,στομφώδες,παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του που σε πιάνει νευρικό γέλιο. 

The Old Man And The Gun
Ωραίος τρόπος για να τελειώσει τη καριέρα του ο Redford.Επιπλέον,όπου παίζει ο Tom Waits,η ταινία ανεβαίνει επίπεδο.

Assassination Nation
Αν πρέπει να το συνοψίσω σε μια  παρομοίωση,θα έλεγα πως θυμίζει ζογκλέρ,που προσπαθεί να κάνει περισσότερα από όσα μπορεί,να κρατήσει στον αέρα περισσότερα αντικείμενα από τις ικανότητες του.Υπάρχουν πλάνα και σκηνές που είναι φανταστικές,τρομερός ρυθμός,μοντάζ και σκηνοθεσία.Όμως δεν φτάνουν.Γιατί το Mean Girls συναντάει το Purge δεν λειτουργεί.Δεν λειτουργεί γιατί δεν είναι αρκετά έξυπνο για να σχολιάσει όλα αυτά που θέλει και χάνεται ανάμεσα σε όλα τα θέματα που θέλει να καυτηριάσει,χωρίς στο τέλος να εστιάζει πουθενά.
Επιπλέον,οι χαρακτήρες του είναι μονοδιάστατοι και αδύνατον να ταυτιστείς μαζί τους.Είμαι πολύ μεγάλος και κυνικός για να ταυτιστώ με κακομαθημένες μεσοαστές έφηβες.
Αφόρητα άνισο,φωτογραφικά και αισθητικά εκπληκτικό,δραματουργικά δε βλέπεται.Σημειώνουμε το όνομα του σκηνοθέτη και περιμένουμε την επόμενη ταινία του.

Mid90s
O Jonah Hill είναι από τους πιο υπερεκτιμημένους ηθοποιούς του Hollywood.Το ότι σταμάτησε να σκούζει όταν παίζει,δε σημαίνει πως βελτιώθηκε,απλά ότι είναι υποφερτός.Τη πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα,κατάφερα να την τελειώσω λόγω νοσταλγίας.Έχοντας μεγαλώσει στα 90s,η ατμόσφαιρα με κράτησε.Πολύ καλοί οι πιτσιρικάδες,αλλά η μιάμιση ώρα μου φάνηκε τρεις,σε γεμάτο λεωφορείο με μποτιλιάρισμα.

Ralph Breaks The Internet
Χειρότερο από το πρώτο,αλλά η σκηνή με τις πριγκήπισσες Disney από τις πιο αστείες του 2018.

Bad Times At The El Royale
Εκ πρώτης όψεως,έμοιαζε με το στυλ των ταινιών που μου αρέσουν.Άντεξα 40 λεπτά.Τόση φλυαρία χωρίς νόημα και χωρίς σκοπό.

The Guilty
Θέλει πολύ ταλέντο και τρομερή σκηνοθεσία για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του θεατή,μιάμιση ώρα σε έναν χαρακτήρα που είναι συνεχώς στον ίδιο χώρο.Δεν είναι ούτε Buried,ούτε Phone Booth.

Under The Silver Lake
Aν αυτό είναι neo noir εγώ είμαι ο Orson Welles.Όση ώρα άντεξα,ο εκνευριστικά ενοχλητικός Garfield περιφέρεται χωρίς να κάνει σχεδόν τίποτα,μια κακή συρραφή ασύνδετων,αδιάφορων σκηνών.Get on with it..

Smallfoot
Όπως έχω ξαναπεί,μέτρια ταινία κινουμένων σχεδίων > μέτρια ταινία.

American Animals
Φανταστική η πραγματική ιστορία,η ταινία θα μπορούσε να ήταν καλύτερη.Έχανε τα βήματα του,όταν οι συνεντεύξεις των πραγματικών προσώπων έμπαιναν ανάμεσα στις σκηνές.Αν το έκανε με έναν πιο Big Short ή I,Tonya τρόπο,θα χτύπαγε δεκάδα.

Hitler's Hollywood
Πάρα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ,για τον γερμανικό κινηματογράφο της περιόδου 1933-1945.Η ανατριχιαστική φωνή του Kier κάνει την αφήγηση ακόμη πιο συναρπαστική.

We The Animals
Yπέροχη φωτογραφία και animation,αβάσταχτα ενοχλητικοί χαρακτήρες.

Madeline's Madeline
Yπέροχη φωτογραφία,χαρακτήρες πιο ενοχλητικοί κι από το We The Animals.

The Equalizer 2
Το πιο περιττό sequel το 2018.

Crazy Rich Asians
Μπράβο,μια κακή κωμωδία στην οποία παίζουν μόνο Ασιάτες.Κυρίως αγγλόφωνοι,μεσοαστοί και αστοί.Άλλο ένα οχυρό του ρατσισμού έπεσε.Μπορούμε τώρα να αρχίσουμε να γυρίσουμε καλές ταινίες,τις οποίες δεν θα εκθειάζουμε,επειδή κάνουν το αυτονόητο;

The Price Of Everythings
Διαφωτιστικό ντοκιμαντέρ,για το πως λειτουργεί η αγορά έργων τέχνης.Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει,πως οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι όλοι αυτοί οι μεσάζοντες που πουλάνε αυτές τις αηδίες.Θα δείτε φοβερές φάτσες,με κορυφαία,ένα τρομερό αρπακτικό (υπεύθυνη δημοπρασιών στη Νέα Υόρκη νομίζω),που θα είχε το Gordon Gekko να της αδειάζει τα τασάκια και να τις αγοράζει σερβιέτες.

Blakklansman
Απίστευτη η πραγματική ιστορία στην οποία βασίζεται.Ο Spile Lee έχει κάνει καλύτερες ταινίες..

My Dinner With Herve
Πέρασε απαρατήρητο.Κακώς,γιατί είναι μια πολύ καλή βιογραφία,με το δίδυμο των πρωταγωνιστών να κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

The Wife
Aν ήθελα να βαρεθώ,θα πήγαινα στο θέατρο.Γιατί αυτό είναι το The Wife.Ένα θεατρικό που νομίζει πως είναι ταινία.

Magic & Bird: A Courtship Of Rivals
Τι κάνει ένα ντοκιμαντέρ να ξεχωρίσει;Όταν τραβάει τη προσοχή σου και σε κρατάει μέχρι το τέλος,ενώ το θέμα σου είναι αδιάφορο.Δε χρειάζεται να είσαι ο Σκουντής για να σου αρέσει,για τον απλούστατο λόγο,πως είναι μια ιστορία ειπωμένη με το σωστό τρόπο
Δυο πρωταγωνιστές,διαμετρικά αντίθετοι,οι παράλληλες πορείες τους,που εφάπτονται συνέχεια.Το πιο συναρπαστικό στοιχείο είναι το πως επηρέασαν ο ένας τον άλλο και το πως πάνω στη κόντρα τους,το NBA  σώθηκε και έχτισε το μέλλον του.

The Man From Mo'wax
Κεντρική φιγούρα της βρετανικής ηλεκτρονικής σκηνής των 90s,ιδρυτικό μέλος των UNCLE και γενικά ένας πολύ ενδιαφέρον τύπος,αφορμή για να δούμε τη γενική εικόνα πίσω από τη προσωπική του ιστορία,την γέννηση του trip hop.

Tv Shows

Black Monday
Από τα καλύτερα πρώτα επεισόδια που έχω δει.Αν το Wall Street,το Other People's Money και το Big Short έκαναν παιδί,μετά από ένα κολασμένο τρίο στο τζακούζι,με κοκαΐνη και αναβολικά,αυτό θα ήταν το Black Monday.Αστείο,η μια ατάκα πιο κοφτερή και τοξική από τη προηγούμενη,καταιγιστικό,στυλάτο,γιατί αργεί το δεύτερο επεισόδιο και γιατί θα είναι μόνο πέντε;

Deadly CLass
Αν οι μεταφορές κόμικ θέλουν να γλυτώσουν την απαξίωση,που προκαλούν οι τσιχλόφουσκες των Disney & DC,θα πρέπει να είναι πιο γενναίες στις επιλογές τους.To Deadly Class είναι απόδειξη πως υπάρχει χώρος και για διαφορετικά πράγματα.Μπορεί να έχει έφηβους χαρακτήρες,όμως είναι αρκετά σκοτεινό,βίαιο και 80s για να να ξεχωρίσει.

Black Mirror Bandersnatch
Δε χρειάζεται μια από τις πιο ευφυείς σειρές όλων των εποχών,φτηνά τεχνάσματα σαν αυτό του Bandersnatch.Ίσως το πιο μέτριο επεισόδιο όλων των κύκλων.

True Detective
Tα δύο πρώτα επεισόδια του τρίτου κύκλου,επαναφέρουν τη σειρά στο σωστό δρόμο.Θυμίζει επικίνδυνα τη πρώτη σεζόν,αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Αβυσσογραφία

And as things fell apart,

nobody paid much attention.

Talking Heads - (Nothing But) Flowers

Ξυπνάς.Και για πρώτη φορά,αισθάνεσαι τόσο μόνος.Σαν να ξύπνησες στη ζωή,στον εφιάλτη κάποιου άλλου.Λείπουν κομμάτια από τις αισθήσεις σου,από τις αναμνήσεις,το μυαλό και το σώμα.Όλοι οι καθρέφτες είναι οθόνες,που προβάλλουν συνέχεια,τις πιο αμήχανες στιγμές του πιο ηλίθιου ανθρώπου στη γη.

Το τοστ δεν έχει γεύση,ούτε ο καφές και τα τσιγάρα.Τίποτα δεν έχει γεύση,όταν δε το μοιράζεσαι,ειδικά το πρωί.Ανακαλύπτεις ότι και η ησυχία κάνει θόρυβο.Η σιωπή είναι ένας άλλος τύπος ηχορύπανσης.Σκεπάζει τα πάντα,δε μπορείς ν'ακούσεις τις σκέψεις σου,τη φωνή μέσα σου,να σου λέει τι πραγματικά νιώθει,τι πραγματικά θέλει.Oύτε οι καθημερινές σου συνήθειες δε σου ανήκουν πλέον,είναι ξένες,αφύσικες.Σαν να προσπαθείς να μάθεις ένα ρόλο,που είναι τόσο αντίθετος από σένα,που δε μπορείς να τον αφομοιώσεις.Ο εαυτός σου έχει γίνει ο πιο δύσκολος ρόλος,πως να υποδυθείς το χειρότερο εχθρό σου;

Οι σκέψεις,το δέρμα σου,ο κόσμος,ένα ρούχο που δε σου κάνει πια.Πότε σε πνίγει,πότε χάνεσαι μέσα του,δεν είναι ποτέ στα μέτρα σου.Βγαίνεις έξω.Νομίζεις πως σε κοιτάζουν όλοι.Και δε ξέρεις τι σε τρομάζει πιο πολύ.Το ότι ξαφνικά θα ξεσπάσουν στα γέλια και θα σε δείχνουν;Ή το ότι θα μιλάνε χαμηλόφωνα ο ένας στον άλλο και θα σε κοιτάνε με οίκτο;Νομίζεις πως είσαι ο πιο άσχημος άνθρωπος του κόσμου.

Δε σηκώνεις το βλέμμα στο μετρό.Γιατί μπορεί να τη δεις.Να χαμογελάει,να είναι με κάποιον άλλο.Ή ακόμα χειρότερα,να σε κοιτάζει με εκείνο το βλέμμα.Που ορίζει τι θα σε ορίσει.Θέλεις να γίνεις διάφανος,άυλος.Να σταματήσεις να είσαι ένα φάντασμα που το στοιχειώνει ο κόσμος.

Να σταματήσεις να νιώθεις ο πιο μαλάκας στο πλανήτη,ο πιο ηλίθιος στην ιστορία της ανθρωπότητας.Να κυνηγάς αυτό που ήσουν,αυτό που δεν έγινες ποτέ,να σταματήσεις να τρέχεις μακρυά από εκείνο που θα γίνεις,που μισείς.Κρύψου,βαθιά,μέσα στο σπίτι,στις κουβέρτες,τσιμέντωσε τα θολωμένα σου βλέφαρα,βούτα στα πιο μαύρα νερά του εγώ σου.

Η στρουθοκάμηλος που κρύβει το κεφάλι στην άμμο δεν είναι πεταλούδα στο κουκούλι.Όσο μακρυά κι αν τρέξεις,είσαι ακόμα εδώ,όσο δυνατά κι αν φωνάξεις,τόσο περισσότεροι δεν σε ακούνε.Όσο περισσότερο προσπαθείς,να φαίνεσαι χαρούμενος,φυσιολογικός,ευπροσάρμοστος,τόσο πιο απόκοσμος,τρομακτικός και παρανοϊκός μοιάζεις.

Αυτό δεν είναι χαμόγελο,ρωγμή είναι,κανείς δε χαμογελάει,η πραγματικότητα ραγίζει.Σπάει το τσόφλι,και επειδή ξέρεις,πως δεν είσαι ευτυχισμένος εδώ και καιρό,αυτό που θα βγει είναι τέρας,ένα τέρας που σου μοιάζει.

Σταμάτα να κοιτάζεις στις οθόνες,δε χωράς να ξεφύγεις από κει,είναι απλά τα παράθυρα του κελιού.Σταμάτα να κάνεις πως γελάς,πως ακούς,πως δουλεύεις,πως νοιάζεσαι,πως μπορείς,πως δε σε νοιάζει,πως όλα είναι εντάξει,πως όλα θα φτιάξουν,σταμάτα τον εαυτό σου όταν προσπαθεί να σε σταματήσει,όταν πας να κάνεις το πιο παράτολμο,το πιο καταδικασμένο να αποτύχει,όταν πας να δοκιμάσεις το αδύνατο.Ξανά.

Σταμάτα.Να υποδύεσαι κάποιον που μπορεί να υποδυθεί,να υποκρίνεσαι κάποιον που μπορεί να υποκριθεί,να ανέχεσαι κάποιον που ανέχεται,να προσποιείσαι πως δεν προσποιείσαι.Και επιτέλους,σταμάτα να μιλάς στον εαυτό σου σε δεύτερο πρόσωπο.Αυτά τα κάνουν τα τρελοί,οι απελπισμένοι.Και'συ δεν είσαι..

Άνοιξε το τετράδιο.Το μελάνι κυλάει σαν αίμα.Χαιδεύεις το χαρτί σαν να είναι το δέρμα της.Αλλά δεν είναι.Ούτε απόψε.

"Κάποιες φορές,όταν σε κοιτάζω,νομίζω πως το βλέμμα έχει βάρος.Κι αν ο πόθος το αυξάνει,πρέπει να γυρίζεις στο σπίτι κατάκοπη,φορτωμένη όλο το βάρος του κόσμου.Θα δυσκολεύεσαι να το βγάλεις από πάνω σου,σαν ιδρωμένο ρούχο.Και όλη τη νύχτα,θα προσπαθείς να αναπνεύσεις ελεύθερα.

Δεν είναι αργά,ποτέ δεν είναι.Μπορείς να αναπληρώσεις το χρόνο,

όταν το θέλεις πραγματικά.Δε ξέρω που είσαι,τι κάνεις.Αλλά..Ναι,

με νοιάζει.Το ότι μου λείπει να με αφοπλίζει η αμηχανία σου,

να με κάνει -κάθε φορά- να νιώθω σαν άπειρος έφηβος.Αφόρητα,

ανθυγιεινά,ανεξέλεγκτα,ανίατα ερωτευμένος.

Σίγουρα υπάρχει μια άλλη ζωή μέσα σε αυτήν,όλο αυτό είναι

απλά το περιτύλιγμα,η φλούδα,ο πρόλογος,η αίθουσα αναμονής.

Για να ανοίξει αυτό το αίνιγμα,χρειάζεται κάτι συγκεκριμένο.

Αίνιγμα αντί αινίγματος.Ξόρκι στο ξόρκι.Αλήθεια αντί αλήθειας.

Πάντα υπάρχουν συναισθήματα,που ό,τι κι να πεις,είναι σαν μια

ωρολογιακή βόμβα,που την εξουδετερώνεις στο παρά ένα.

Ό,τι και όσα και αν πεις,δε τα εκφράζεις ποτέ,δε μεταφράζεται ούτε το 10% της έντασης.Δεν θέλω.Να είμαι κάποιος άλλος.Να είναι η κάθε μέρα,μια ταινία που κάποιος πατάει παύση στην πιο όμορφη σκηνή.Να είναι όλα ένα παζλ που λείπει πάντα το κομμάτι που δίνει νόημα,που ολοκληρώνει την εικόνα.Το κομμάτι το δικό σου.Που κάνει το χρόνο να κυλάει σαν τραγούδι και να μην είναι πια ποινή,τιμωρία.

Δεν θέλω άλλο.Να είναι οι ανάσες πληγές.Θέλω να συνεχίσεις να με κάνεις να νιώθω αμήχανα με την ακαταμάχητη αμηχανία σου,να νιώθω πιο νέος,όμορφος,τολμηρός από ό,τι είμαι.Να νιώθω πιο ζωντανός από όσο μπορώ ν'αντέξω,να είναι το μυαλό μου συνεχώς στις άκρες των ποδιών του,προσπαθώντας να σε φτάσει,να προσπαθώ συνέχεια να σκεφτώ κάτι έξυπνο για να σε εντυπωσιάσω,να ξεθάβω σαν θησαυρούς από την άμμο της μνήμης,στίχους από ποιήματα που ξέρω πως θα σου αρέσουν,όπως ότι το χαμόγελο σου είναι ένας ήλιος κρυμμένος στα προάστια.Και να μην με νοιάζει τίποτα,αν θα φανώ χαζός,ανόητος,πως προσπαθώ πολύ,πως προσπαθώ λίγο,να μη με νοιάζει ότι δε με νοιάζει.

Να μη με νοιάζει αν είμαι απλά τροφή για την αχόρταγη φωτιά σου,αν θα γλιστρήσω σε όλους τους κύκλους της κόλασης σου,να σου παραδοθώ στο σκοτάδι,γιατί εκεί δεν χρειάζονται μάσκες,πανοπλίες και  ασπίδες,δεν χρειάζονται άλλοθι και δικαιολογίες.

Δε με νοιάζει,που,πως,πόσο.Μόνο το ότι μαζί σου θα ζήσω το μήνα μέλιτος της ζωής μου,όλα μου τα ποιήματα,τα αριστουργήματα,δεν έχουν γραφτεί ακόμα,ο καλύτερος μου εαυτός δεν έχει γεννηθεί.Σε περίμενα.Να λιώσω στο τέλειο φως και στη σκιά σου.Τα δάχτυλα σου να πλημμυρίσουν κάθε μου κύτταρο.Σε περίμενα.Να με κατοικήσεις.Να δώσεις το όνομα σου στους χάρτες μου και το χάρτη σου στο όνομα μου.Σε περίμενα,να με μάθεις πως να μάθω τα πάντα από την αρχή.Να ράψεις τις ρωγμές μου με την αφή σου.Να ξεπλύνεις τη σκουριά με τη χροιά της φωνής σου.Σε περίμενα".

Ο χρόνος γυρίζει σαν μπομπίνα φιλμ.Κάποιες φορές μοιάζει με μύλο από περίστροφο σε ρώσικη ρουλέτα.Δεν ξέρεις αν η νύχτα θα φωτίσει το καρέ  ή αν θα είναι η σφαίρα.